Les 1 Dierencommunicatie.

Het was alweer de dag voor haar eerste les. Hoe het zou gaan verlopen was nog maar zo de vraag. Al denkend over wat ze die les ging doen, stond ze op uit haar bed. Ze keek op de alarmklok en schrok lichtjes. Oh nee. Het is al zes uur. Snel liep ze naar haar kast om kleding uit te zoeken voor die dag. Ze had immers een gigantische kast. Hij was zo hoog dat hij bijna het plafon raakte. En dat is in een leraren kamer is dat best hoog. Ongeveer een meter of drie. Er zat een speciale ladder er aan vast maar die gebruikte ze nooit. Met haar luchtmagie haalde ze uit haar kast wat nodig was. Ik moet maar eens opschieten om alles klaar te zetten voor mijn les. Ze haalde een kort zwart rokje uit haar kast en liet die op haar bed vallen. Daarbij een dunne panty, ook zwart. Hmmm, wat past daarbij...Ah! Een groen topje met korte mouwen en zwarte lingerie. Die vlogen ook op haar bed bij het rokje en de panty’s. Al haar kleding lag al klaar en dus was het tijd om onder de douche te gaan. Ze trok haar roze nachtjapon uit en ging de badkamer in om een heerlijke koude douche te nemen.

Eenmaal gedoucht, afgedroogd en haar haar geföhnd, kwam ze uit de badkamer uit. Een zucht van trots en blijdschap verliet haar mond. Heerlijk zo’n ijskoude douche. Ze trok al haar kleding aan en zette haar bril op. Zonder die bril kon ze wel zien wat dingen waren maar echt scherp zou het nooit worden. Ze liep naar de spiegel en keek met trots naar haar eigen spiegelbeeld. Haar groene topje had een beetje een diepe inkijk, maar het was niet echt zo belangrijk.Het rokje was lang genoeg zodat je haar slipje niet kon zien dus dat zat ook wel goed. Met haar magie liet ze een haarelastiekje naar haar toe vliegen en deed die in haar haar. Een paardenstaart, aan de zijkant van haar staart enkele pijpenkrullen, twee plukken langs haar gezicht en een schuine pony. Perfect. Even de lippenstick op en haar aanwijsstokje in haar hand verliet ze haar kamer.

Ze liep door de gangen en was al snel bij het lokaal aangekomen. Het was al half acht, over een half uur zouden de leerlingen er al moeten zijn. Met de sleutel maakte ze het lokaal open en ging naar binnen. Best een groot lokaal in haar mening. Ze heeft al op een aantal scholen gewerkt, maar lang niet zo groots als deze. Met een krijtje schreef ze haar naam groot op het bord. Miss Elisabeth Sugar. Ze ging naderhand even op haar bureau leunen en keek de lege klas in. Straks die domme kinderen iets bijleren over de taal des dieren. Hopelijk ga ik dat redden in die korte tijd dat de leerlingen op school zitten. Ze ging weer recht staan en liep om haar bureau heen om er vervolgens op te gaan zitten. Haar benen netjes gekruist en haar rug statig en recht. Ze straalde enkel en alleen autoriteit uit. En een beetje van haar demonen kwaadaardigheid. Demonenkoningin was immers haar bijnaam op de scholen waar ze gewerkt had. Nu maar wachten op de idiote stommelingen die in haar les zouden gaan werken. Ow ja, die gaan absoluut werken. En hard ook. Ze pakte haar aanwijsstokje met haar rechterhand en het uiteinde in de andere. Nu was het wachten geblazen.

Haar uiterlijk... Haar topje dus XD:

Red lag te slapen onder een boom, eigenlijk had hij het nog zo koud niet, dus dat was altijd mooi meegenomen. Een licht gesnurk verliet zijn bek terwijl hij langzaam al grommend zijn enige oog opendeed. Natuurlijk volgde er een stevige geeuw terwijl hij zich eens goed uitrekte. Een goede frisse duik nam hij in het meer waar hij altijd bij sliep en hij klauterde er al snel uit. Even keek hij geïrriteerd rond, zijn afstanden inschatten was nog altijd een probleem sinds hij niet echt meer een dieptezicht had. Maar dat had hij al eeuwen niet meer, misschien werd het toch maar eens tijd dat hij er aan zou gaan wennen. Even zuchtte hij weer kort en hij keek naar de zon. Bijna tijd voor die ene les die hij wilde bijwonen, hij had zo’n soort van huiswerk gemaakt in zijn eigen taal, dus hij hoopte maar dat die leraar niet zo slecht was als hij verwachtte en ze dus dit degelijk kon lezen. Hij had zo’n lege tas gevonden en daar stopte hij de perfect ingevulde papieren in en die boeken en een pen. Ze hadden geen enkel kreukje en waren perfect zonder fouten ingevuld. Nu hoopte hij alleen maar dat die leerkracht het kon lezen of kon ontcijferen. Dat was haar probleem, met de tas in zijn bek wandelde hij rustig naar het kasteel, dit was een eindje lopen, maar daar had Red niet echt problemen mee. Hij had immers een goede conditie, dus hij begon te lopen. Op een stevig tempo en met die oude tas in zijn bek geklemd. Eigenlijk arriveerde hij nog vrij snel aan het kasteel en keek hij er even verwonderd naar, hij was nog niet in het kasteel geweest, dus dit zou dan ook zijn eerste keer worden. Met een grijns wandelde hij het kasteel binnen en het eerste wat hem opviel? Het was hier druk, heel druk, maar er waren dan ook lessen die zouden beginnen, dus hij moest voortmaken, met een stevige tred wandelde hij op zijn vier poten verder, richting het lokaal waar dierencommunicatie zou beginnen. Een paar trappen op en hij was er eindelijk. Even keek hij met zijn ene oog naar het lokaal, bestudeerde het en duwde hij de deur met zijn ene poot open. Hij wandelde binnen en ging met zijn poten op de leerkracht haar bureau staan zodat hij zich kon optrekken. Nu zag je wel degelijk dat hij twee meter groot was als hij op zijn twee poten stond. Hij legde de tas op tafel en haalde met zijn twee poten het huiswerk er uit. Zo overhandigde hij het ook aan die leerkracht met haar suikerspinhaar. Een grijns zorgde er voor dat zijn geweldige hoektanden zichtbaar werden en hij wandelde weer op vier poten naar een van de tafels van voor zodat hij goed kon kijken, met een oog kijken was niet al te efficiënt soms. Hij sprong op de stoel en ging erop zitten zoals een leeuw normaal zat. Geïnteresseerd bleef hij naar de deuropening staren. Natuurlijk was hij rats vergeten zijn naam te zeggen, maar de leerkracht moest er maar naar vragen, hij was immers lui vandaag…

Nog half slapend was ze haar tanden aan het poetsen. Na al die feestdagen was het moeilijk om weer uit je bed te komen, zeker zo vroeg. Nadat ze haar tanden gepoetst had stond ze voor de kast. Dilemma dilemma. Ze moest dringend eens voor wat nieuwe kleren gaan kijken, degene die ze nu had had ze al lang en bijna alles was donker. Zwart, donkerblauw en grijs. Mensen moesten vast denken dat ze een emo was. Vandaag dan maar eens donkerblauw, voor wat meer kleur. Ze nam een willekeurige donkerblauwe sweater en een zwarte jeansbroek. Ze ging weer naar de badkamer en begon haar zwart met witte lokken te borstelen. Zoals altijd liet ze haar haar los hangen, ze vond een staart of een vlecht niet goed bij haar staan. Als final touch deed ze een beetje mascara op en spoot ze een subtiel vleugje parfum op. Oké, ze was er klaar voor. Ze wilde net naar buiten gaan toen er haar nog iets te binnen schoot. Haar huiswerk! Bijna was ze het vergeten. Lune had braafjes al de pagina’s ingevuld, ze had geen zin in strafwerk omdat je dan je huiswerk én nog meer werk kreeg. Dus dan kon je beter gewoon je huiswerk maken en een hoop extra werk vermijden. Ze stopte de bundel in een mapje en daarna stopte ze het in haar tas. Nog snel keek ze op de klok, ze had nog wel even tijd. Maar wie weet stonden er op de gangen zo van die kuddes leerlingen die maar niet aan de kant wilden gaan, door van die kuddes is ze al eens vaker te laat gekomen. Ze hing haar rugzak over haar schouder en loopte door de gangen. Zoals verwacht was het weer één van die drukke dagen dat je jezelf door de gangen moest wurmen. Waarom beheersde ze luchtmagie? Nu moest ze van de hoogste toren helemaal naar beneden en dat betekende meer gewurm door de gangen. Ze voelde zich net een sardientje in een sardienenbakje. Uiteindelijk, na veel geduw en getrek kwam ze het lokaal binnen. Ze keek rond, was ze nu echt de eerste? Nee, toch niet, er zat nog één of ander wezen. Wat het was wist ze niet, maar het had veel weg van een leeuw met wat wolven trekjes. Ze ging naar voren en nam het mapje met haar huiswerk eruit en gaf het aan de leerkracht. In haar sierlijke handschrift had ze haar naam erop staan. “Lune Okami.” Zei ze maar voor het geval dat de leerkracht niet door zou hebben dat het haar naam was. Daarna ritste ze haar tas weer dicht en ging ergens achteraan zitten. Ze wist niet wat het beest was, maar erbij zitten leek haar geen slim idee aangezien een allergie had voor katten en dit ding veel weg had van een leeuw. Ze wist niet of haar allergie ook gold voor leeuwen, maar leeuwen zijn grote katten dus waarschijnlijk wel. Verveeld zat ze op haar stoel naar het bord te staren. Ze voelde zich net een strever, de eerste leerling in de klas, aangezien dat geval daar je niet echt een leerling kon noemen. Dit was vernederend, o zo vernederend. Wanneer kwam de rest van de klas nu eindelijk?

Ze had haar haren in twee paardenstaarten gedaan die heen en weer zwierden, alsof ze onder water was. De haren moesten alleen nog een beetje opstijgen en dan zou het echt lijken alsof ze onder water was. Bij iedere stap zwierde haar haar van de ene kant naar de andere. Links rechts links rechts links. Ze stopte even, bekeek zichzelf in de spiegel. Een rood geplooid rokje kwam tot net over halverwege haar bovenbeen, maar haar hoge kousen begonnen al onder het rokje. Je zag nog net de onderste van twee witte randen op de bovenkant van de kous. Een witte blouse met lange mouwen verborgen onder een zwarte sweater. Ze had een bruine schooltas bij zich, zo’n ouderwetse. Hij was nog van haar vader geweest. Verlegen keek ze naar haar spiegelbeeld. Ze leek niet op zichzelf. Ze leek op een ander. Ah, wilde ze niet dolgraag een ander zijn? Was het dan niet goed dat ze niet op zichzelf leek? Juist ja. Dit was goed. Het was niet Valentine, het was Hazel. Hazel zou braaf zijn. Niemand tegenspreken, niemand in de rede vallen. In de lessen zou ze Hazel zijn. Want aan Hazel viel niets op te merken. Hazel was normaal. Valentine niet. Maar ze hoefde Valentine niet te zijn. Niet nu.
Nu was ze bloednerveuze Hazel die voor het eerst naar een les ging. In haar hele leven. Voor het eerst van haar leven zou ze in een klaslokaal zitten, aantekeningen maken en huiswerk opgegeven krijgen. Een lichte misselijkheid vormde zich achterin haar keel. Niemand van de meisjes op haar slaapzaal wist van wie ze les had, want niemand op haar zaal had dierencommunicatie. Het was een nieuw vak en dat was waarom ze het had gekozen – eindelijk een vak waarbij ze niet drie boeken zou achterlopen, gewoon een vak waarbij ze meteen mee kon, op hetzelfde tempo als de anderen. Maar het feit dat ze niet wist waar ze heen moest, wat ze moest doen en wie haar leraar was, beangstigde haar toch. Die nervositeit, die angst waren de reden dat ze onheugelijk vroeg al op was gestaan om zich voor te bereiden. Ze wilde een goede indruk maken, zowel op haar lerares als op haar klasgenoten. Nu maar hopen dat het lukte en dat ze niet een of andere gruwelijke fout zou maken.
Ze besloot om naar het woudmagielokaal te zoeken. Dat was de meest logische aanname, omdat dieren met woudmagie te maken hadden en dieren hoorden bij diercommunicatie. Haar passen waren voorzichtig, onzeker en bijna onhoorbaar in de stille gangen. Toch weerklonken haar voetstappen als een gong in Val’s gedachten. Onthoud, schoot er telkens door haar heen. Je heet Hazel. Je mag jezelf Valentine noemen, maar je heet Hazel. Iedereen noemt je Hazel. Je bent Hazel nu. Hazel. Hazel. Hazel. De naam dreef haar bijna tot waanzin, kwam ze tot de conclusie. Maar voor de waanzin kon toeslaan had ze het lokaal gevonden en met het lokaal ook de goede locatie. Er was nog bijna niemand, op de lerares na en een leerling. Ja, en een vreemd… Ding. Maar Valentine keek nergens van op. Ze wist niet hoe alles ging, dus waarschijnlijk was dit allemaal doodnormaal. Ze stapte het lokaal binnen, liep op een zo normaal mogelijk tempo zo snel mogelijk naar een tafel toe en ging eraan zitten. Haar tas schoof het meisje onder haar stoel en daarna begroette ze de lerares beleefd. ‘Goedemorgen Miss.. Sugar.’ Roze haar, roze naam, roze persoon. Hopelijk was deze vrouw aardig.

Words: 583
Mood: Shy
Comments: Ik heb nu al meelij met Val.

Het was vroeg in de ochtend maar hij was al lang op. Sterker nog hij was goed pissig. Hij las de brief nog een keer door. Hier heb je een zestal kaartjes voor een zakenreisje naar Razen. Fwinn moest daar een shoot houden dat hem veel geld opleverde. Alles was geregeld, hotel, verzekeringen en such. Het was allemaal uitgestippeld en dat maakte het heel makkelijk voor hem. Echter waren de overige vier kaartjes niet zijn favoriet hier. 'Neem je familie ook mee.....' mompelde hij met een licht hese toon. 'De heer Sathandiai zal het niet gaan zien als een familieuitje!...' snauwde hij en wierp de prop die hij had gemaakt van de brief richting het raam waar het op zijn bed belande. Hij sloeg zijn vuist gebald op de tafel. Er werd tegen de muren gebonkt. Het is nog vroeg, houdt je mond!.... kwam er kwaad uit de andere kamer. Fwinn draaide zich verwoed om met een kloppende ader aan zijn slaap. Hij stapte aangekleed en wel de kamer van zijn buurman in. Ruw pakte hij zijn schouder en duwde hem tegen de muur. 'Ik hoef niet de les gelezen worden door een jongetje als jou....' hapte hij hem toe. Fwinn liet hem ruw los en het stoere kereltje wat het net was keek hem even strak aan. Angst, dat las Fwinn er uit. Hij liep met een woedende pas de kamer weer uit en besloot om even snel een douche te nemen in de wasruimtes. Het was immers nog vroeg en misschien zou zijn frustratie hem helpen. Ook daar werd zijn frustratie op de bot getest door een niet werkende douchekop.
Eenmaal opgerfrist kwam hij zijn kamer weer in. Wierp zijn spullen in de tas die hij dacht nodig te hebben en op naar de eerste halte. De les dierencommunicatie, hij had er nu al een hekel aan. Dieren waren niet zijn beste kant. Hij praatte nog liever met de muren die hem omarmde hier dan dat hij met welk beest dan ook zou moeten praten. Hij sliste niet, hij blafte niet, hij gromde niet. Zo simpel was het. En zo simpel mocht het toch wel blijven of niet? Hij had al genoeg aan het geblaat dat meeste mensen uitkraamde laat staan aan het gebrabbel van andere wezens. Hij liep zwijgzaam de gangen door. Hij botste af en toe tegen een kerel op maar negeerde hun geklaag. Het kwam het ene oor in en het ander oor uit. Een giftige blik, en meer waren ze ook niet waard. Hij beet zijn kaken op elkaar toen hij voor de deur stond. Een zwaar bekende magiebron kwam binnen. Hij was dan wel een leerling en kon inderdaad minder goed de golven lezen, maar ergens gaf het hem een akelig gevoel wat voor persoon er voor de les stond. Alsof hij dit gevoel al eerder heeft gehad, en hij wist het precies te plaatsen. Hij beet zijn kaken even krachtig op elkaar om te ontspannen. Het had niet veel effect. De deur ging nog rustig open. Fwinn kwam met een paar stappen binnen en zijn blik gleed met een strakke ogen door de ruimte. Enkel een leeuw? Nee wolf? Nee.....het was iets in iedergeval. Oh er was nog een tweede leerlinge, die net zo veel in de les leek te hebben als hij. Hij keek toen naar de docente die voor de les stond. Zijn ogen rolde vervolgens al. Het was niemand minder dan het suikerklontje van Savador. De man had ook wat zoetigheids nodig op zijn momenten of niet. Nee, hij had gehoord van een leerling die bij de les van het dansen was geweest dat deze mevrouw stront jaloers was op het feit dat zijn vader met de gymleraar had gedanst. Mooi was dat, en vervolgens was ze ook nog eens zijn date op het kerstbal. Hoeveel betaalde ze hem? Hoeveel gaf ze hem aan geld om Savador over te halen met hem naar het kerstbal te gaan. De man was zo afstandelijk tegen 'opdringerige' types. Of wacht. Laat maar, misschien betaalde deze vrouw zijn vader helemaal niet eens wat geld. De man was tegenwoordig vrij wanhopig dus waarom zou hij zo'n kans als deze laten liggen. Met een zucht rolde hij nogmaals met zijn ogen en liep zonder een woord te zeggen het klaslokaal verder in. Een plekje bij het raam wellicht? Hij zweeg en nam plaats op een van de zetels die er zaten. En gek genoeg zo ver mogelijk verwijderd van het wolf-leeuw-geval-dinges. Zwijgzaam leunde hij wat naar achteren op de achterpoten van de stoel en richtte zijn blik op het veld dat er voor de lokaal zich uitstrekte. Een prachtig uitzicht, als je er van kon genieten. Zwijgzaam draaide hij zijn blik naar de docente. Hij zuchtte even, dit werd nog een interessante les.

Edana werd over vrolijk wakker, echt over vrolijk....Misschien kwam het door het overdosis van chocomel en suikerspin die ze 's nachts om 3 uur naar binnen had gewerkt. Dus nu was ze hyper en toen ze opstond was ze bijna aan het springen. Gauw ging ze naar de douche en ijskoud water hielp zelfs niet om wat rustiger te worden, na de douche föhnde ze haar haar en liep snel naar haar kleren kast waar ze iets leuks probeerde te vinden. En Eda had geluk want ze hoefde niet ver te zoeken en of ze een leuk rood topje vond met spaghetti bandjes en een sweater zonder schouders maar wel lange mouwen had. Onder deed ze een gewone jeans aan en haar lievelingsschoenen aan. Toen ze klaar was keek ze in de spiegel en grijnsde breed, mooi zo, ze was klaar om naar haar les te gaan, Edana pakte haar tas en stopte daar haar huiswerk voor Dierencommunicatie in. tja, ze was gister laat pas achtergekomen dat ze daar nog huiswerk voor had en om wakker te blijven had ze een liter warme chocolade nar binnen gegoten en daarna nog een suikerspin naar binnen gewerkt. tja en nu was zo zo hyper dus. Eda liep heel rustig naar buiten en zuchten toen ze zag hoe vol de gang was, maar.....Ze was een vuur magican dus kon ze dat ook gebruiken. Eda liet haar huid heet worden en liep door de menigte heen, nouja huppelde, mensen gingen voor har aan de kant toen ze tegen haar huid aankwamen. Zo kwam ze snel naar de lokaal, want nog een keer te laat komen kon ze niet wagen. Eda kwam heel rustig binnen en bleef stok stijf staan toen ze een beest zag, en ze vond het niet eng maar toen ze zijn rode vacht zag kwam er een herinnering naar boven, het was net zo rood als de draak die hun aanviel, een rode draak die wild om haar moeder en haar, zijn rode ogen gloeide als gek terwijl hij maar bleef cirkelen, Eda was nog klein geweest maar ze kon de rode schubbe nog goed herinneren en ook de rode gloeiende ogen. Edana knipperde met haar ogen en keek naar de andere leerlingen, ze waren allemaal nieuw voor haar en ze wist zeker dat ze hun karakter trekken nog laten zal herinneren...Maar hun namen? Dat was iets te veel voor haar gevragd. Met een big smile liep Eda naar de docent toe en gaf haar het huiswerk. 'Goede morgen Miss.' Zei ze vrolijk en moest zachtjes grinniken toen ze bij een tafeltje ging zitten, de wolf/leeuw beest was inspirerend en ze vond hem ook niet zo eng. Eda plofte ergens in het midden want voor vond ze vreselijk en achter, tja achter werd ze te snel hyper en afgeleid, en zeker nu ze al hyper was wou ze het niet uitproberen wat er dan gebeurde. Miss sugar deed haar denken aan een enorm suikerspin en een grote glimlach bleef haar gezicht versieren, nu leek ze nog jonger dan ze was.

~~ben een beetje melig, dus let niet op Eda~~

Kwart voor acht. Zo laat al en nog geen enkele leerling te zien. Wat een gigantische teleurstelling was dat. Ze zal ze eens wat moeten leren. Strafwerk. Veel strafwerk zal die kleine mormels leren om niet te laat te komen. De leerlingen die hun huiswerk niet af hadden hoorden ook bij de mormels die ze niet kon uitstaan. Na zo’n lange tijd zitten was ze opgestaan en achter haar bureau gaan staan. De eerste kwam al naar binnen, mooi op tijd. Het was een leeuw? Of toch een wolf? Ze vond het een raar beest maar ze merkte meteen dat hij een sterkere magiebron had dan haar zelf. Ze pakte zijn huiswerk aan en ze kon het met enkele moeite lezen. Vervolgens keek ze naar de afschuwelijke grijns van het beest. Wow, het heeft tanden. Geweldig. Zelfs in haar gedachtes klonk ze sarcastisch. Zou ze in het leeuws gaan praten? Katten waren immers eigenwijs en hadden een eigen taal in plaats van de universele dierentaal. Het was het proberen waard. “ಕುಳಿತುಕೋ, ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಸಲಹೆಗಾರನಾಗಿ.” Zoals het hoorde bedankte ze hem voor het gemaakte huiswerk, vroeg hem om te gaan zitten en probeerde te bevestigen dat dat beest een adviseur was. Ze probeerde iets. Hij had een sterkere magiebron dan een docent maar niet sterk genoeg voor een legendarische magiër. Dan bleef er niet veel meer over.

Er kwam een volgende leerling naar binnen. Een normaal meisje met een onnatuurlijke kleur haar. Zwart met wit. Ze vond het maar niets en als ze familie geweest was had ze haar gedwongen het te kleuren. Maarja, familie was ze niet dus zal dat onmogelijk wezen. Haar kleding absoluut niet interessant. Zwart met donkerblauw. Gelukkig had ook zij het huiswerk gemaakt. Dat maakte haar nou weer gerustgesteld. Die idiote stommelingen konden misschien toch nog wat hard werk laten zien. “Lune Okami” Geweldig. Ze had ook nog een naam. Niet dat ze die moeite ging doen die te onthouden.
Wederom kwam er een leerling naar binnen. Twee staartjes aan de zijkant, beter gekleed dan de andere studente en ook veel vrouwelijker. Het kind ging gelijk achter een tafeltje zitten en begroette haar. Ze keek enkel en alleen koud terug, zonder emotie of verandering van haar strenge uitstraling.
Nu kwam er een mannelijke student het lokaal binnen vallen. Ze had hem wel eerder gezien, maar er was meer wat haar nieuwsgierig maakte. Zijn geur. Sinds ze zelf groot en deels door honden is opgevoed, had ze een uitstekend geheugen voor geuren. Zijn geur deed haar denken aan Savador. Aha. Dit zou Fwinn dan wel zijn. Ze kon al meteen merken dat hij weinig op zijn vader leek. Ze zuchte diep en sloeg met platte hand hard op haar bureau. “Meneer Fwinn. Haal je gore poten onmiddellijk van de tafel af of ik doe het voor je.” Nee, aardig was ze absoluut niet. Maar toch gaf ze haar lach. De demonen koningin was terug en sterker dan ooit tevoren. Hopelijk hadden de roddels over haar lessen al overgeslagen op deze school. Dat zou dit jaar een stuk gemakkelijker maken.
Nog een student kwam het lokaal binnen wandelen. Net zoals het meisje met de twee staarten, begroette ze haar en kreeg een koude emotiloze blik retour. Ze keek op haar horloge, één minuut voor acht. Over een minuut zou ze de deur dicht doen en met de les beginnen. Degene die dan nog binnen zouden komen, konden strafwerk verwachten.

Het was tijd. Ze richtte haar aanwijsstokje op de deur en weer omhoog. Met een knal sloeg de deur agressief dicht. Luchtmagie was werkelijk handig met de juiste persoon die het gebruikte. Ze keek streng en kwaadaardig de klas in. “Voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben Elisabeth Sugar, voor jullie miss Sugar. Wie het huiswerk nog niet heeft ingeleverd, doe dat nu. Dit jaar ga ik jullie de universele taal des dieren proberen aan te leren. Katten en katachtigen horen daar niet bij. Die zijn eigenwijs genoeg om hun eigen taal te hebben. Iemand die mij niet kan volgen?” Ze sprak met een statige strenge toon. Ze haalde even adem en ging weer verder zonder de leerlingen hun vragen te beantwoorden. “Good. En voor de stommelingen die hun huiswerk niet hebben gemaakt, mogen daar in vijftig pagina’s een reden voor geven. Ik heb geen zin om onzin te lezen.” Ze ging na het spreken zitten op de stoel. “Welkom in mijn les.” Ze lachte even kort. Deze les ging nog eens wat worden.

Wat ze letterlijk tegen Red zegt: "Thank you, sit down. Advisor."

Het was best verbazingwekkend dat iemand als Val, iemand die haar halve leven had doorgebracht in ziekenhuiskamers, zich zo opgesloten voelde in het lokaal. Misschien was het de nieuwe omgeving, misschien was het de aanwezigheid van anderen. Van mensen die ze niet kende, die haar angst aanjaagden ondanks dat ze helemaal niets te vrezen had. Toch zou ze waarschijnlijk in elkaar kruipen, zich als een slak in haar schelp ophouden deze les. En de les daarna. En de les daarna. Het was de bedoeling dat ze vrienden maakte, ja, maar het was onwaarschijnlijk dat het haar zou lukken. Vriendschappen werden gesloten omdat je de ander mocht, dezelfde interesses had en omdat je die persoon genoeg kon verdragen om langere tijd met hem of haar om te gaan. Valentine had die langere tijd niet. Daarbij had ze ook nog een achterstand op de sociale standaard. Dit ging zó fout.
Voorzichtig keek ze het lokaal rond. De lerares keek haar ijzig aan, het leeuw-kattenbeest leek niet aggressief – Val was er, als een vogel, toch behoorlijk bang van dat hij er was – en het meisje wat er al was geweest, zag er niet uit als een extreem vriendelijk individu. Lekker begin van de dag. Valentine trok wat aan het witte kraagje van haar blouse, die uit de hals van haar sweater kwam, en nam een iets gemakkelijker houding aan door haar benen over elkaar te slaan. Ze ademde in en uit, sloot haar ogen en wist zichzelf er een beetje van te overtuigen dat mensen niet eng waren en dat ze van dezelfde soort waren, dus dat ze haar heus niet op zouden eten. Zo voelde het overigens niet – het was net alsof ze een mens was tussen allerlei aliens. Correct, want feitelijk waren ze allemaal aliens. Maar dan waren ze ook allemaal mensen. Goed, het gevoel was dat ze anders was dan de anderen. De introvert tussen de extroverts. De kleine tussen de groten. De andere tussen zij die allemaal hetzelfde waren. Ze vond zichzelf een andere frequentie. Zij was AM en de rest was FM. Dat bewees zich maar weer toen de stem van de lerares ineens door de klas klonk en er een andere, een jongen, binnen gekomen bleek te zijn. Was totaal langs haar heengegaan. Vluchtig bestudeerde ze haar klasgenoot. Hij was lang, heel lang in haar ogen. Ongetwijfeld knap, maar niet op de manier die Valentine knap vond. Eerder het soort jongen dat rijen meisjes achter zich aan had als hij over de gang liep. Zwart haar, rode ogen. Ongeïnteresseerd. Nee, vriendelijk leek hij haar niet. Haar blik dwaalde weer af. Daarna kwam er nog een meisje binnen, maar zij was minder interessant. Valentine was eerder de persoon die de stille mensen interessant vond. Ze kon zichzelf vaak in hen herkennen.
De deur sloeg met een klap dicht en Valentine keek met een schok op, haar beide zeegroene ogen op de lerares gericht. Níet een roze persoonlijkheid. Daarna vertrok haar blik van geschrokken naar diep geschokt. Wát? Huis.. werk? Ze had huiswerk opgegeven voordat de eerste les begonnen was? Nee, dat had Val niet verwacht. Ze had het dan ook niet gemaakt en haar hand stak de lucht in. Keurig wachtte ze tot ze de beurt kreeg, waarna ze niet direct hard, maar duidelijk hoorbaar vroeg: ‘ Miss Sugar, ik ben nieuw - dit is mijn algehele eerste les en aangezien niemand op mijn slaapzaal diercommunicatie als vak heeft gekozen, is het dan mogelijk dat ik het huiswerk gewoon voor volgende week maak en een korter opstel schrijf?’ Onder straffen was waarschijnlijk niet uit te komen in deze school – ze had de regels vaak genoeg gelezen – maar misschien kon ze de straf wat verminderen? Vijftig pagina’s klonk als een hoop werk en ondanks dat Valentine het makkelijk zou kunnen schrijven met de uitleg van haar situatie, ze voelde de behoefte om deze vrouw te vertellen dat ze aan het sterven was niet.

Words: 655
Mood: Intimidated
Comments: Ging ervanuit dat ze de beurt krijgt.

Te laat, veel te laat. Het was al veel te laat en Sasuke lag nog te slapen in zijn bed, hij had werkelijk geen zin in die irritante les dierencommunicatie, het was gewoon onnodig, een stom vak gegeven door een dom wicht dat dacht dat ze alles was. Hij had haar al meerdere keren gezien en dat mens trok echt werkelijk nergens op. Dat suikerspin haar, te fel, het maakte hem kotsmisselijk. Bah, hoe kan je leven met zo’n fel haar man? Hij wist het niet, maar hij kon het alleszins niet. Bah, bah en nog eens bah. Maar toch uiteindelijk stond Sasuke op en rekte hij zich om vervolgens de dagelijkse ochtendroutine te volgen. Het was vervelend dat hij die rotles moest volgen, maar het kon niet anders, dus dan stond hij maar met tegenzin op, was hij aangekleed en nam hij dat huiswerk van zijn tafel. Alles was ingevuld en eigenlijk was dat veel te braaf voor zijn doen, maar hij had al opgemerkt dat dat mens vaak rond Savador’s lijf hing. Misschien kon hij hiermee wat doen? Ja vast wel, maar dat ging hij wel zien tijdens de les. Op een rustige gang beende hij door de hallen van de zaal, niet geïnteresseerd in wat er rond hem gebeurde. Het ging toch een tijd duren voor hij zou kunnen arriveren en hij ging sowieso te laat zijn, geen ontkomen aan.

Met zijn opstel in de hand wandelde hij door de gangen, werd hij regelmatig raar bekeken door anderen. Maar eigenlijk zei hij er totaal niets op, het boeide hem echt niet wat ze zeiden of dat ze hem bekeken, hij wist dat hij geen vrienden had, dat hij niemand kon verdragen in zijn buurt. Hij geraakte wel vaak in de clinch met andere mensen, maar dat vond hij eigenlijk best leuk, vreemd genoeg. Toen hij eindelijk bij dat leslokaal aankwam, wilde hij binnengaan, maar blijkbaar was hij niet echt meer welkom. De deur werd hard dichtgeslagen en trof hem vlakaf op zijn neus. Hij viel op de grond door de geweldige klap en bloed stroomde uit zijn neus. “Hatelijk achterlijk stom wicht” mompelde hij en hij stampte de deur met een geweldige kracht open toen hij al zijn papieren weer bijeen had geraapt. Hij smeet ze op het bureau van Miss sugar en dan deed hij de deur weer dicht. “Het huiswerk waarom u vroeg.” Zei hij op een kille botte toon. Natuurlijk was hij zeer slechtgezind nu. Hij koos een plekje vanvoor en dat was naast Lune. Hij keurde het meisje naast hem geen blik waardig voorlopig en hij begon zijn gezicht proper te deppen. Eenmaal dat gedaan was depte hij zijn neus tot hij stopte met bloeden. Zijn rode ogen vernauwden zich en hij keek op een emotieloze manier naar het bord.

Les, les altijd maar les. Waarom was er iedere godganse dag les? Les was nutteloos, maar soms, heel soms was les wel interessant en zelfs een beetje amusant. Als je bijvoorbeeld eens een leraar wilde pesten. En zo'n dag was het vandaag dus, een ideale dag om een leraar te gaan pesten, of naja pesten eerder vereren met haar aanwezigheid. Een duivels grijnsje sierde haar lippen. Haar sluwe blik gleed naar de wekker radio die langs haar bed stond. De les was net begonnen, hmmm ze ahd dus nog zeeën van tijd. Langzaam kleedde ze zich aan, pakte ze haar tas – een appel voor de lunch, een pennenzak, de cursus en het niet bestaande huiswerk - zo ze was klaar. En nu nog op haar dode gemakje naar het lokaal toe strompelen. Naar die verachtelijke Savadorlovester. Bwergh, kon je nog een slechtere smaak hebben? Nee, waarschijnlijk niet. Anders was je gewoonweg een natuurramp.
Het idee alleen al dat iemand die man kon aanbidden moest toch echt wel getuigen van een zieke geest. Een zwaar gestoorde geest zelfs. Nee ze mocht die vrouw nu al niet met haar roze haar, haar ziekenhuisbrilletje en tja gewoon haar, haar-heid. Rhine liep door de gangen toen haar nekharen ineens recht overeind gingen staan, oké dat kon maar 2 dingen betekenen of Savador en die uit de kluite gegroeide slang van hem waren in de buurt of Sasuke was hier. Toen ze de hoek om kwam wist ze het antwoord. Sasuke. Het meest irritante ventje dat je kon vinden in het helal. Ze walgde van die gast, ze walgde van alles aan hem van zijn walgelijke haar tot aan zijn naar kaas stinkende tenen. Bwergh. Maar haar bwergh moment werd meteen opgefleurd toen hij een deur in zijn gezicht kreeg. Ge-he-he. Misschien was die Sugar toch nog niet al te vervelend, als ze Sasuke wat vaker pijnigde en vernederde kon er misschien nog wel een bijna vriendschap van komen. Ach ja zorg voor later.
Omdat ze zelf geen deur in haar gezicht wilde ontdeed ze zichzelf van haar vaste vorm en gleed ze in de vorm van een soort duistere mist onder de deur door, om daar weer een vaste vorm aan te nemen. “Goede morgen” Zei ze zoetjes, met een glimlach die te lief was om echt te zijn. Toen ze haar rug naar de lerares had toegedraaid was die glimlach ook meteen veranderd in een verveeld/ geërgerd gezicht. Eens zien wat voor zooitje ongeregeld hadden ze hier nu gedropt? Een uit de kluite gegroeide rode kat, stinkdier, mislukte psychopaat, staartkind, capuchon meid, en het zoontje van het schoolhoofd. Daar was ze een tijd geleden achter gekomen. Ergens was het vreemd, Fwinn was niet onuitstaanbaar zoals zijn vader was hij was zelfs een soort van euhm….aardig misschien? Lastig te zeggen eigenlijk. Een zucht verliet haar mond voor ze richting zijn bank kuierde en langs hem neerplofte. Hij was zowat het enige levende wezen hier dat ze niet naar de nek wilde vliegen of wilde vol schelden. Dus ja hij leek haar de simpelste keus om als bankbuurman te nemen. Rhine zat niet echt op haar stoel, ze hing meer, alsof ze in een strandstoel lag. Ze was eigenlijk ook best relaxt ze verwachtte namelijk niet echt veel van die bejaarde suikerspin.

Er kwamen nog veel leerlingen binnengewandeld, oninteressante mensen. Althans, in haar ogen toch. Verveeld nam ze haar etui en haar dierencommunicatie boek uit haar tas. Wat was het weer een saaie dag met saaie lessen en saaie mensen. De meest interessante persoon in de kamer was dat leeuwen wolf geval ding, hoewel het niet echt onder de categorie persoon viel. Toen de laatste persoon binnengewandelt kwam, scheurde ze een papier van haar notitieblok af. Het was misschien nogal vreemd, maar aangezien het een nieuwe leerkracht was, ging ze een lijstje over de vrouw maken. Het kon later altijd van pas komen. Ze begon al aan haar lijstje. Helemaal bovenaan schreef ze de naam van de lerkracht, in dit geval Miss Sugar. Daarna schreef ze ‘zwaktes’ op, liet een aantal regels tussen en schreef toen ‘dingen waar ze niet tegen’ kan en daarna schreef ze als titeltje ‘dingen die ze graag heeft’. De vrouw sloeg de deur dicht met behulp van luchtmagie, wauw, die had er blijkbaar zin in. Verbeelde ze het zich nu, of hoorde ze opeens een bonk? Ach, waarschijnlijk was het verbeelding. “Voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben Elisabeth Sugar, voor jullie miss Sugar. Wie het huiswerk nog niet heeft ingeleverd, doe dat nu. Dit jaar ga ik jullie de universele taal des dieren proberen aan te leren. Katten en katachtigen horen daar niet bij. Die zijn eigenwijs genoeg om hun eigen taal te hebben. Iemand die mij niet kan volgen?” Blijkbaar hield ze niet zo van katten. Meteen schreef ze bij de categorie ‘dingen die ze niet leuk vond’ katten en katachtigen op. “Good. En voor de stommelingen die hun huiswerk niet hebben gemaakt, mogen daar in vijftig pagina’s een reden voor geven. Ik heb geen zin om onzin te lezen.” Bla bla bla, wat een gezeur. Deze vrouw praatte te veel naar haar zin. “Welkom in mijn les.” Haar eerste indruk? Wannabe badass. Waarom? Aangezien ze er niet echt zo uit zag, ze zag er rozig en te vrolijk uit. Maar ach, wie was zij om te oordelen. Hoe Savador op zo’n mislukking kon vallen, begreep ze maar niet. Savador. Meteen schreef ze bij zwaktes Savador en vulde de rest van het lijstje aan. Daarna staarde ze Miss Sugar weer aan met een licht verachtende blik. Om de een of andere reden mocht ze deze vrouw niet, ze mocht haar al niet van het moment dat ze haar zag. Even later werd de deur open gezwaaid. Ze keek even naar de deur en zag Sasuke binnenkomen. Had hij nu een bloedneus? Dan was die bonk toch geen verbeelding geweest. Zolang hij maar niet naast haar kwam zitten, dat was wel het laatste wat ze wilde. Maar natuurlijk had iemand daarboven weer een hekel aan haar en kwam Sasuke naast haar zitten. Verdomme, waarom had ze nu nooit geluk? Nu zat ze vooraan in de buurt van dat katteding waar ze duidelijk een allergie voor had aangezien ze al een licht gejeuk voelde aan haar neus en ogen én dan zat Sasuke nog eens naast haar. Een lichte blos verscheen op haar wangen. Verdomme, verdomme, verdomme! Nu voelde ze zich net een neonbord dat riep om aandacht. Waarom had ze toch steeds zo’n warm gevoel als hij in de buurt was? Waarom in godsnaam bij hém en niet iemand anders? Ongemakkelijk nam ze één van haar witte lokken vast en begon deze om haar vinger te draaien. Daarna zag ze Rhine verschijnen. Jakkes, aandachtskind, wat moest zij hier nu? Met een walgend gezicht keek ze naar Rhine. Misschien werd deze les nog wel interessant. Heel misschien…

Haar Miss Sugar lijstje:

Eda zat heel kalm, nouja kalm, wat je kalm kan noemen want het suiker begon uit te werken en ooh wat had ze zin in een lekker koekje van chocola. JA zo een heerlijk koekje die stukjes chocola bevatte en onder aan een heel dun laagje chocola zat en langs je die dan brak en als het stukje dan op je tong lag begon het chocola te smelten en dan werd je vervuld door een heerlijk gevoel als of een engel op je tong smelt. Eda schrok toen ze ene deur dicht hoorde vallen en niet zo zachtjes ook! Eda was er weer helemaal bij en keek naar de suikerspin docent. “Voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben Elisabeth Sugar, voor jullie miss Sugar. Wie het huiswerk nog niet heeft ingeleverd, doe dat nu. Dit jaar ga ik jullie de universele taal des dieren proberen aan te leren. Katten en katachtigen horen daar niet bij. Die zijn eigenwijs genoeg om hun eigen taal te hebben. Iemand die mij niet kan volgen?” Ze sprak met een statige strenge toon. Ze haalde even adem en ging weer verder zonder de leerlingen hun vragen te beantwoorden. “Good. En voor de stommelingen die hun huiswerk niet hebben gemaakt, mogen daar in vijftig pagina’s een reden voor geven. Ik heb geen zin om onzin te lezen.” Ze ging na het spreken zitten op de stoel. “Welkom in mijn les.” Okee iemand heeft er bederven suiker gebruikt bij het maken van deze vrouw, kon dat eigenlijk wel? Kon suiker bederven...Nee maar deze suikerspin is zeker al een paar jaar ouder waardoor het niet meer lekker is. Eda keek naar de deur waar een leerling binnen kwam, die jongen had ze al eerder gezien! Dat weet ze heel zeker, maar de andere vraag is waar ze hem had gezien en hoe hij hete. Blijkbaar had hij een bloedneus, nouja zij had geen bloed neus dus ook niet haar probleem. daarna kwam er een tuttebel binnen, nouja binnen was fout gezegd, eerst kwam er iets duister binnen wat veranderde in een meisje die ze meteen neit mocht om haar doen. Edana had nu echt spijt dat ze geen popcorn bij zich had, want het zou een interessante les worden.

Red ging het lokaal binnen, hij was oprecht geïnteresseerd in de dierencommunicatie sinds hij eigenlijk zowat elke taal sprak die er op deze planeten bestond. Dat kwam ervan als je veel reisde en dus geïnteresseerd was in werkelijk alles. Een grijns schonk hij aan het suikerspinharige mens dat vast de leerkracht dierencommunicatie was en hij liet ook al zijn vlijmscherpe tanden zien. “ಕುಳಿತುಕೋ, ಧನ್ಯವಾದಗಳು. ಸಲಹೆಗಾರನಾಗಿ.” Werd er tegen hem gezegd toen hij zijn huiswerk gaf en hij knikte “Graag gedaan, maar u mag gerust de gewone tweepoters taal spreken, dat versta ik prima en bedankt trouwens voor uw gastvrijheid, dat apprecieer ik enorm.” Zei hij op een formele toon terwijl hij een plekje koos van voor en daar ging hij zitten. Met een pen op zijn bank keek hij naar de deur waar al snel nieuwe gedaanten verschenen, leerlingen. Red’s blik ging over elke persoon die binnenkwam. Maar zijn aandacht werd getrokken door de groffe reactie van die suikerspin vooraan. “Meneer Fwinn. Haal je gore poten onmiddellijk van de tafel af of ik doe het voor je.” Dit vond hij werkelijk ongehoord. “U kan dat ook beleefder zeggen Miss” zei Red op een geïrriteerde toon terwijl hij zijn poot op de bank zette waar hij aan zat. Die leerkracht had geen enkel recht om zo te spreken tegen anderen, dat was gewoon zo onrespectvol. Met een knal vloog de deur dicht en hoorde Red ook een serieuze bonk, er was dus iemand tegen de deur gelopen, hoe onbeleefd kon je ook wel zijn. Red rolde met zijn ene oog en staarde naar het raam, waar het opeens een stuk interessanter was dan hier. Zijn aandacht werd weer van het raam getrokken toen Suikerspin met haar verhaal begon:
“Voor degene die mij nog niet kennen. Ik ben Elisabeth Sugar, voor jullie miss Sugar. Wie het huiswerk nog niet heeft ingeleverd, doe dat nu. Dit jaar ga ik jullie de universele taal des dieren proberen aan te leren. Katten en katachtigen horen daar niet bij. Die zijn eigenwijs genoeg om hun eigen taal te hebben. Iemand die mij niet kan volgen?”
“Good. En voor de stommelingen die hun huiswerk niet hebben gemaakt, mogen daar in vijftig pagina’s een reden voor geven. Ik heb geen zin om onzin te lezen.” Ze ging na het spreken zitten op de stoel. “Welkom in mijn les.”
Red begon zachtjes te grommen “Daar mag u al meteen halt houden Miss, wij katten zijn helemaal geen eigenwijze dieren, wij dragen alleen ons steentje bij aan het talenassortiment, wees blij dat wij er zijn, anders had u hier ook niet gestaan. U hebt geen enkel recht om ons te beledigen, wij verkozen een eigen taal boven de universele taal omdat er nog aftakkingen zijn, u zou er van versteld staan hoeveel woorden er wel niet gelijk zijn aan de standaardtaal zoals u ze noemt. Wij zijn niet de enigste soort met een eigen taal.” Zijn toon was nog steeds beleefd en een tikkeltje emotieloos. Zijn gele oog keek de leerkracht strak aan tot er een jongen de klas kwam binnengestampt met een bloedneus, dat was dus diegene die tegen de deur was gelopen. Eigenlijk zag het er best grappig uit, hij hield zijn lach in en zag dan nog iemand verschijnen in de deuropening. Zijn blik ging naar het meisje met het zwartwitte haar dat al vanalles aan het opschrijven was, wat, dat kon hij niet lezen. Zijn blik ging dan weer naar Suikerspin, onrespectvol mens dat ze ook was. Grom.

En maar goed ook dat ze kon merken dat hij weinig op zijn vader leek. Wie wilde in vredesnaam op die armzalige kwal lijken die zwom in zelfverzonnen macht. Hij beet zijn kaken heftig op elkaar toen de les dierencommunicatie kennelijk werd gegeven door deze vrouw. Het aanhankelijke vrouwtje dat haar armen maar niet van de nek van zijn vader af kon houden. Als dat ooit zijn stiefmoeder werd sprong hij regelrecht in de brug. Zijn geluk zal natuurlijk zo wezen dat hij het overleefde, en alsnog aan deze vrouw vast zat. Nee hij mocht haar niet, en dat zou ze deze les ook wel merken ook. Hij ging achterover hangen en legde zijn voeten tegen de tafel aan en keek naar buiten. Hij had geen behoefte om huiswerk te maken voor het vak maar had het toch gedaan. Misschien kon dierencommunicatie ooit nog van pas komen in zijn vak. Hij keek opzij toen hij aangesproken werd als Meneer Fwinn. Hij haalde verveeld zijn voeten van de tafel maar stond gelijk op. Negeerde de uitspraak van de rode kater, hoewel hij het geheel er mee eens was. Hij pakte zijn tas en haalde er een stapel papier uit om vervolgens met een ijzig kalme pas, waar ergens nog status in te vinden was, richting het bureau te lopen. Hij legde het verassend zacht neer op haar tafel. 'Als u ook maar een van uw zoete vingers op mij legt zal het u nog aardig zuur kunnen bevallen....' sprak hij met een kalme toon. Hij wist dat hij tegenover een docent weinig kon maken. Hij was immers gewoon nog niet zo ontwikkeld in de magie. En Miss Sugar kennende, was het ongetwijfeld zo dat ze verassend sterk in haar magie kon staan. Hij keek haar even strak aan. 'Nu kunnen we proberen door een deur te gaan. Mijn ochtend is al slecht begonnnen...' sprak hij vervaarlijk laag. 'Aan u de keus, Miss Sugar...' sprak hij en draaide zich toen om, om vervolgens zijn plaats weer op te zoeken en recht aan tafel te gaan zitten. Hij sloot zijn ogen in een ergerlijke trek. Vijftig pagina's over een rede dat in één zin zou kunnen worden uitgelegd. De efficiëntie van de vrouw was ver te zoeken. Ze reed zeker ook tien keer een rotonde rond voor ze besefte dat ze eens af moest gaan slaan, zeker. Hij hield zich in om haar te wijzen dat in die vijftig pagina's onzin waarschijnlijk een must was om ze op de eerste plaats te vullen. 'Dank u...' mompelde hij voor het welkomstwoord. Hij keek op toen de rode kater weer sprak. Het bewees maar weer. Eigenwijs dus, hij verdedigde het gewoon. Maar Fwinn hield wijselijk zijn mond. Opeens bewoog er iets vlak naast hem en hij keek met zijn ogen even opzij. Was dat....Rhine? Hij glimlachte lichtjes. Okey, misschien werd deze les toch nog niet zo verkeerd. Hij had immers niet een hatelijk figuur dat naast hem was komen zitten. Hij knikte even gedag naar Rhine en keek toen naar Sugar, wachtend tot ze de les zou vervolgen. We zullen zien wat dit suikerklontje zou gaan leren aan de zoon van haar oh zo gewilde Heer Sathandiai.

[ Suikerspin? Really? Okey, die vond ik dus wel geweldig. ]

De eerste les ging dus absoluut niet zoals ze het gepland had. Een les met alleen maar ruwe diamanten was lastig, maar ze zal ze allemaal geslepen krijgen. Het begin ging nog aardig door een overgrote kat als adviseur, een meid met stinkdierhaar, duo staartjes, Fwinn met zijn beroemde reputatie in de docentenkamer en een stille kleine dame die tot nu toe de hoogste verwachtingen had. Ze had de adviseur aangesproken met de taal van de katachtigen. ‘Graag gedaan, maar u mag gerust de gewone tweepoters taal spreken, dat versta ik prima en bedankt trouwens voor uw gastvrijheid, dat apprecieer ik enorm.’ Zeer beleeft. Daar hield wel van maar nu op dit moment was dat zeker niet nodig. ‘Maar natuurlijk. Ik kijk uit naar het nakijken van uw werk.’ Ze schonk hem een kleine lach die op dit soort momenten uiterst zeldzaam is. Ze legde al het gemaakte huiswerk op de hoek ven haar bureau om het na de les te kunnen nakijken. Ze had ondertussen ook Fwinn gecommandeerd om zijn voeten van de tafel te houden en op de grond te zetten waar ze hoorden. Fijn dat deed hij ook met enkele moeite zo te zien. Ik snap nu waarom zoveel docenten klagen over hem. Wat heeft hij in mijn les te zoeken? Hij ziet er uit alsof hij hier niet wil zitten, dus waarom is hij hier in eerste instantie dan naartoe gekomen? Ze hoorde achterin de klas wat gepraat van de adviseur. Beleefder? Nee. Dat zou het al niet meer worden deze les. ‘Dat zou kunnen als hij een goed dossier en een betere reputatie in de docentenkamer had. Prima cijfers en maakt zijn huiswerk, maar zijn gedrag stoort me enorm.’ Ze sloot met een knal de deur en perfect een bonk van buiten komen. Een late leerling natuurlijk. Er kwam een jongen binnen met een duidelijke bloedneus nadat hij buiten nog wat naar haar snauwde. ‘Dit hatelijk stom wicht is wel toevallig jou docente en jij hoort op tijd te komen.’ Het is maar goed dat ze door honden was opgevoed, anders had ze dat nooit kunnen horen. Haar gehoor was niet speciaal alleen wat gerichter. Maar ze moest toegeven. Hij had zijn huiswerk gedaan en daar was ze zeker niet al te vervelend over. De volgende laatkomer kwam ook binnenvallen. Een jonge meid die een lach op haar gezicht had die duidelijk heel nep was. Geen huiswerk zo te zien.

Ze ging weer staan en begon alle informatie te geven van wat ze af hadden moeten hebben en alles wat ze nog meer zouden moeten weten. Een gegrom trok haar aandacht. ‘Daar mag u al meteen halt houden Miss, wij katten zijn helemaal geen eigenwijze dieren, wij dragen alleen ons steentje bij aan het talenassortiment, wees blij dat wij er zijn, anders had u hier ook niet gestaan. U hebt geen enkel recht om ons te beledigen, wij verkozen een eigen taal boven de universele taal omdat er nog aftakkingen zijn, u zou er van versteld staan hoeveel woorden er wel niet gelijk zijn aan de standaardtaal zoals u ze noemt. Wij zijn niet de enigste soort met een eigen taal.’ Che. Wijsneus. Natuurlijk waren er meer talen, maar dat is niet ter zorg van de eerste les. Ze zuchtte diep. ‘Zeer zeker zijn er vele meer talen. Maar dat is niet de zorg voor de studenten die nog geen enkele les dierencommunicatie hebben gehad. Ik leer ze alleen de universele dierentaal voor huisdieren. Plus ik beledig geen katten sinds mijn eigen dierlijke vorm en panter is.’ Katten waren trotse wezens en zouden dat altijd wel blijven.

Ze was uitgesproken tegen de adviseur en bijna direct ging er al een vinger de lucht in. ‘Miss Sugar, ik ben nieuw - dit is mijn algehele eerste les en aangezien niemand op mijn slaapzaal dierencommunicatie als vak heeft gekozen, is het dan mogelijk dat ik het huiswerk gewoon voor volgende week maak en een korter opstel schrijf?’ En dat was nummer twee die het huiswerk niet gemaakt had. ‘Mijn honden hebben in elke slaapzaal de mededeling opgehangen met het huiswerk en waar deze les zou plaatsvinden. Geen uitzonderingen.’

Even controleerde ze elke leerling in haar klas en merkte dat Lune zat te schrijven terwijl het nog geen tijd was om notities te maken. Haar aanwijsstokje richtte ze op het papier wat vervolgens met een vaart op haar afvloog. Ze begon het te lezen. Ondertussen kwam Fwinn op haar aflopen stond op een gegeven moment voor haar bureau. Niet dat ze opkeek, nee. Ze bleef het papiertje lezen. ‘Als u ook maar een van uw zoete vingers op mij legt zal het u nog aardig zuur kunnen bevallen... Nu kunnen we proberen door een deur te gaan. Mijn ochtend is al slecht begonnen... Aan u de keus, Miss Sugar...’ Een bedreiging. Nou zeg wat eng toch weer. ‘Voor iemand zoals jij hoef ik ook niet mijn handen vies te maken daar heb ik mijn honden voor of ik gebruik gewoon mijn magie. En dat je dag slecht is begonnen is niet mijn probleem. Als je hier niet wil zitten, stel ik het op prijs om te vertrekken naar de hoofdmeester.’ Ze sprak zonder ook maar een blik te werpen op de jongen. Ze had ondertussen een pen gepakt en ging op het papiertje schrijven. Na een paar verbeteringen liet ze het weer terug vliegen naar het stinkdiermeisje. ‘Ik wil dat jullie nu eerst de eerste paragraaf van hoofdstuk 1 goed doorlezen. Als jullie vragen hebben over het huiswerk kun je dat ook vragen. Voor de laatkomers en degene die hun huiswerk niet hebben gemaakt verwacht ik de volgende les het opstel aan het begin van de les met het huiswerk wat vandaag af had moeten zijn. Dat zal een gecombineerde les zijn met de lessen verzorging voor fabeldieren en survival. Iedereen word verwacht zich op het lanceringsplatvorm te melden. Ga nu aan het werk, ik wil zien dat jullie wat gedaan hebben aan het einde van de les.’ Ze ging weer zitten en begon het gemaakte werk na te kijken zodat de leerlingen het aan het eind van de les terug hadden met alle verbeteringen voorzien.

Het verbeterde lijstje:

Wanneer was deze les eindelijk gedaan?Lune voelde zich niet helemaal optimaal, ze had opeens barstende hoofdpijn gekregen. Zomaar uit het niets, maar dat had ze wel vaker en het enige wat die vrouw deed was zeuren over vanalles en nog wat, dit zorgde voor alleen maar meer hoofdpijn. Toen ze even niet oplette, vloog haar lijstje weg, ze keek hoe het naar de leerkracht zweefde. Ook goed, ze mocht het zelfs hebben als ze het wilde. Het was toch alleen maar bezigheidstherapie. Altijd als er iets was dat haar niet interesseerde of niet interessant klonk, deed ze geen moeite meer om op te letten. Om de één of andere reden leken al de andere dingen dan opeens zo interessant. Verveeld keek ze wat rond en niet veel later kreeg ze haar lijstje opeens terug; Toen ze erop keek zag ze dat het wat verbetert was. Wauw, alsof ze het echt ging gebruiken. Ze was nog wat aan het zeuren en uiteindelijk hoorde ze iets wat tegen de hele klas bedoelt was dus besloot ze maar om te luisteren. ‘Ik wil dat jullie nu eerst de eerste paragraaf van hoofdstuk 1 goed doorlezen. Als jullie vragen hebben over het huiswerk kun je dat ook vragen. Voor de laatkomers en degene die hun huiswerk niet hebben gemaakt verwacht ik de volgende les het opstel aan het begin van de les met het huiswerk wat vandaag af had moeten zijn. Dat zal een gecombineerde les zijn met de lessen verzorging voor fabeldieren en survival. Iedereen word verwacht zich op het lanceringsplatvorm te melden. Ga nu aan het werk, ik wil zien dat jullie wat gedaan hebben aan het einde van de les.’ Fijn, lezen betekende dat deze vrouw eindelijk zou gaan zwijgen. Eindelijk rust. Ze sloeg haar boek open bij hoofdstuk 1 en begon te lezen. Ze had niet veel zin om aandachtig te lezen en las maar snel, ze dacht toch dat de leerkracht geen vragen zou gaan stellen. Even later was ze al klaar. Veel mensen waren nog aan het lezen. Ugh, dit ging een verschrikkelijk saaie les worden. Met haar pen maakte ze enkele tekeningetjes op het blad papier. Het waren niet echt dingen die bestonden, meer geometrische figuren bij elkaar getekent die samen één geheel vormen. Eindelijk stilte, eindelijk rust. De hoofpijn verminderde lichtjes maar was nog steeds niet helemaal weggetrokken. Waarom was ze toch naar deze les gekomen? Ze had even goed gewoon in haar bed kunnen blijven liggen om nog wat te slapen.

-flut-
Haar haar is nog steeds zwart met witte lokken, even tussendoor...

Er werd echt veel te veel te vee lgepraat vond Edana en ze keek verveeld naar hoe de docent reageerde op alles, jup ze hadden deze suikerspin iets te lang laten liggen en toen ze zic hweer herrinerde was dat ding al te oud e ndus hebben ze het weg gegooid en zo kwqam het op de hoofd van het vrouw en was op har hoofd vast geplakt en nu was ze even taai als het suikerspin. Edana zuchten terwijl ze een paar kleine tekeninkjes tekende in haar shrift, gewoon dingen die in haar hoofd schoten zo als een enorme suikerspin en een grote koekje waar ze oo zo een zin in had. Eda keek op toen miss suikerspin sprak over wat ze meosten doen. ‘Ik wil dat jullie nu eerst de eerste paragraaf van hoofdstuk 1 goed doorlezen. Als jullie vragen hebben over het huiswerk kun je dat ook vragen. Voor de laatkomers en degene die hun huiswerk niet hebben gemaakt verwacht ik de volgende les het opstel aan het begin van de les met het huiswerk wat vandaag af had moeten zijn. Dat zal een gecombineerde les zijn met de lessen verzorging voor fabeldieren en survival. Iedereen word verwacht zich op het lanceringsplatvorm te melden. Ga nu aan het werk, ik wil zien dat jullie wat gedaan hebben aan het einde van de les.’ okee dus ze moesten nu lezen...lezen....Een van de ergste dingen die haar kon over komen is dat ze de hele tijd moest lezen, het was gewoon een ramp voor haar omdat ze toch niks zal onthouden tot ze het gezien of gehoord had, ze kon wel lezen maar ze zou het zo weer vergeten. Edana opende met een zucht haar boek en na 2 minuten kon ze niet meer concentreren op de woorden. Ze pakte nog een potlood en begon op het tafel en beetje te drummen, op haar vroegere school had ze geleerd om verschillende instrumenten te beheersen alleen met haar gitaar was ze toch echt het beste.

Een drukte was het hier wel, een bende wilde beesten zo kon deze groep wel beschreven worden. Ja Rhine was niet bepaald happy met de aanwezige in dit lokaal. De uit de kluiten gegroeide kat leek haar nogal knorrig te zijn, hij voerde een heuse discussie met die bejaarde suikerspin van een lerares. Zucht, diepe, diepe zucht. Dus die kat noemde zichzelf niet eigenwijs hmm? Wel ergens sprak hij zichzelf nu best tegen door zijn daden. Maar ach wie was zij om daar over te oordelen? Toen ze opgemerkt werd door haar niet al te blije buurman – natuurlijk vond ze zijn mood geheel terecht, en begrijpelijk - kreeg ze een kleine glimlach toe geworpen. Hmmm gezellig, hij kende haar nog. Ook kreeg ze een knikje dat Rhine beantwoorde met een simpele ‘hallo’ en een zoet lachje voor ze haar hoofd net als hij naar de bejaarde suikerspin toedraaide. Haar armen kruiste ze voor haar borst terwijl ze gezellig wat onderuitzakte. Comfort was ten slotte belangrijk.
Een vinger ging de lucht in en staarten kind deelde mee dat ze ahar huiswerk niet gemaakt had, like really wie zei zoiets nu? Jup dat kind mocht ze dus al niet, veel te braaf en naïef. En daar volgde het ooh zo zure weerwoord van hun oh zo “geliefde” lerares. Dus dat waren die vlooibalen in de slaapzalen geweest? Haar boodschappertjes? Gezellig.
Man dat mens praatte zelfs veel voor een leraar, en dan dat stemgeluid, zo irritant. Rhine zuchtte en luisterde maar half naar wat het mens te zeggen had. Ze wilde dus het huiswerk tegen volgende les hebben en een opstel? Yeah right. ‘En wat als we dat niet doen?’ Zei Rhine zoetjes terwijl ze wat omhoog veerde, haar ellebogen op tafel drapeerden en haar kin op haar handen liet rusten. Ja dat wilde ze nu toch wel eens graag weten wat deze bejaarde suikerspin wilde doen aan zo’n voorspelbaar scenario. En werken? In deze les? Nee leek haar nu ook niet echtde fijnste bezigheid. Had ze haar boek eigenlijk wel meegesleurd? Ze betwijfelde het. Dus er zat helaas neits anders op den lekker te blijve zitten, een beetje nadenken over het leven, hoe verschrikkelijk jammer toch. Boehoe, arme zij.

PROFILE MAGICIAN