Gefrustreerd gooide Spell haar stuk perkament met een beetje tekst op neer. Ze had zo haar best gedaan om een paar woorden eruit te persen, maar het lukte gewoon niet. Ze zat met haar gedachten bij het open raam waar ze uit gesprongen was. Bij die techniek die ze nog eens wilde beoefenen, maar het was nu te riskant om uit een open raam te gaan springen. Waarschijnlijk werd ze dan afgeleid door rondvliegende vogels of leerlingen die misschien beneden naar haar stonden te kijken, verloor ze de controle en haar evenwicht en ging het fout. Ze zuchtte en keek naar het stuk perkament. Ze overlas haar woorden, maar in haar ogen sloeg het nergens op. Ach, hier gefrustreerd blijven zitten hameren op wat tekst die ze moest schrijven zou ook niet lukken. Nee, ze kon beter een frisse neus nemen door naar buiten te gaan. Ze keek naar buiten. Het was in elk geval geen weer om ballerina’s en een rokje aan te doen. Op haar lip bijtend keek ze naar de nu wat vleesachtige wond op haar knie. Ze wreef er even over, schudde haar hoofd en boog zich opnieuw over het papier. Ze schudde haar hoofd opnieuw. Nee, vandaag zou ze er niet meer aan verder werken. Ze richtte haar blik op het raam, stond op en liep ernaartoe, waarna ze probeerde te kijken naar de leerlingen die al buiten stonden, maar kon niemand vinden. Ze zuchtte. Ze moest maar eens naar buiten gaan om die frisse neus ook werkelijk te gaan halen. Ze stopte het perkament weg, deed haar All Stars aan en liep toen naar beneden. Voor het eerst sinds dagen had ze een jeans aan in plaats van een legging of een rok. De jeans was strakgespannen rond haar benen en ze had een wit-zwart gestreept shirtje aan dat van haar schouder zakte. Ze had eigenlijk altijd zo shirtjes aan die van haar schouder zakten, zelfs in de winter. Ze was nou eenmaal niet iemand die haar kledij graag aanpaste aan de seizoenen, maar soms had ze geen keuze en moest ze wel kledij aantrekken die aan de seizoenen aangepast was. Ja, dat sloeg waarschijnlijk weer nergens op, maar goed. Spell rilde toen ze uiteindelijk buitenkwam. Het was heel erg koud en dat voelde ze dan ook. Nou ja, ze had dan ook geen sjaal aan. Die had ze eigenlijk wel moeten aandoen, maar ze was zo met die technieken bezig dat ze eigenlijk geen tijd had gehad om na te denken over accessoires die ze bij haar kleding kon aantrekken of aandoen. Handschoenen was ze dan ook weer vergeten. Opeens drong een idee haar te binnen. Uit het raam springen kon misschien nog wat gevaarlijk zijn en opvallend, maar als ze van de waterval sprong zou niemand haar zien. Trouwens, ze had het gevoel dat daar momenteel niemand zou zijn. Als ze al zo weinig mensen zag als ze uit het raam keek, dan zouden er waarschijnlijk ook weinig mensen buiten het kasteel zijn. Maar die konden ook ergens in Oak’s Field zijn, bedacht zij zich. Een warme chocomel aan het drinken of zo. Dat zou zij eigenlijk ook wel kunnen doen, maar dat zou geen zin hebben. Als ze eenmaal een drang ergens naartoe had, kon ze er weinig aan doen om die drang weg te nemen. Ze richtte haar blik op het pad dat naar de waterval leidde en rustig begon ze dat pad te bewandelen. Af en toe keek ze achter haar rug om of er iemand was die haar volgde, maar ze zag niemand. Toen ze uiteindelijk bij de waterval was, liep ze naar het puntje van een soort klif toe. Als je jezelf vooroverboog en naar beneden keek, zag je allemaal water traag voort kabbelen. Spell spreidde haar armen, zette zichzelf af en sprong. Ze probeerde om haar magische vleugels tevoorschijn te laten komen, maar het werkte niet. Met een gil besefte ze zich dat het water onder haar vast ijs moest zijn en dat het heel pijnlijk zou zijn als ze neer zou komen. Verwoed probeerde Spell om een wolkje te creëren zoals ze de vorige keer had gedaan, maar het lukte dankzij de stress en de paniek niet zo goed. Een klein ding vormde zich onder zich, maar het was niet genoeg om haar omhoog te kunnen houden, ook al vertraagde het haar val wel. Spell sloot haar ogen en wachtte af.

Even schoten er vreselijke taferelen door haar heen. Ze zou nooit meer goed kunnen stappen, misschien zou ze zelfs de rest van haar leven in een rolstoel door moeten brengen of ze zou haar nek breken en doodgaan. Hoewel het voornamelijk al uit water bestond, was het ijs ook vast wel een beetje onder haar gevormd. Spell had altijd heel veel respect gehad voor de mensen met een beperking, maar zou misschien nooit de kracht hebben om te kunnen doen wat zij konden, hoewel ze altijd wel bereid was om iemand te helpen. Deze gedachten drongen allemaal in een paar seconden door haar hoofd. Ze wachtte af op wat te klap zou geven. Misschien zou ze wel helemaal verlamd worden en pas binnen een paar minuten weer klaar zijn voor actie. Ze wilde het niet. Ze wilde niet naar beneden vallen. Paniekerig deed ze nog een keer moeite om haar krachten te gebruiken, maar ze merkte dat ze nu al verlamd was. Waarom had ze zoveel tijd? Waarom was ze nu al niet te pletter gevallen? Plotseling merkte ze dat ze niet meer aan het vallen was. Koude wind sneed niet meer zo hard langs haar, maar wel zachtjes. Ze voelde ook iets wat haar ondersteunde, keek naar boven en… recht in een jongensgezicht. Het leek net alsof ze in een film beland was waarin hij haar moest redden van.. Tja, van wat? Spell bedacht zich nu pas dat het ook wel stom moest lijken. Een meisje die van een waterval sprong. Evenals zo stom om uit het raam te gaan springen, hoewel dat wel iets beter ging dan deze sprong en die sprong was zelfs van een veel hogere afstand. Nu pas merkte ze dat ze haar armen instinctief om zijn nek geslagen had, iets wat ze misschien niet gedaan had als ze wat beter nagedacht had. Spell was nu niet het meisje die zich vastklampte aan de eerste de beste jongen in gevaarlijke situaties, pakte eerder alles zelf aan en probeerde er dan ook zelf het beste van te maken, hoewel ze hem nu wel vreselijk dankbaar was voor zijn redding. Ze wilde niet weten wat er gebeurd was als ze gevallen was. ‘Ja, inderdaad,’ zei ze zachtjes. Ze merkte dat ze op de grond terecht waren gekomen, maar ze was nog steeds in shock en liet hem daarom ook niet meteen los. Hij had… opmerkbare ogen. Ze had turkooiskleurige ogen gezien, maar dit sloeg echt alles. Roodkleurige ogen, precies de tegenpool van haar kleur van ogen. Ze glimlachte een beetje geschrokken. ‘Het was niet wat het leek, hoor,’ zei ze gauw. ‘Ik probeer een techniek te beheersen, maar misschien moet ik dat op een iets minder gevaarlijke manier uitproberen.’ Een beetje geschrokken en bedeesd lachte ze. Ze vond het misschien achteraf wel grappig, maar nu niet zo. Ze was misschien nog te geschrokken om er echt mee te kunnen lachen. ‘Oh, sorry,’ zei ze, rood wordend. Ze maakte zich los en kwam met haar beide voeten terecht op de grond, wankelde en viel nog net niet om. Ze legde haar hand even op zijn schouder, voornamelijk om haar evenwicht weer te hervinden en keek hem daarna aan, waarna ze hem geheel losliet. Ze merkte dan ook dat het staan veel beter ging. ‘Bedankt dat je me gered hebt,’ zei ze zachtjes. ‘Ik wist niet of ik wel met de gevolgen had kunnen leven.’ Verlegen keek ze naar de grond. Misschien ook weer zo crue om dat erbij te zeggen, maar ja. Ach ja, ze had hem in elk geval bedankt, maar voelde dan ook hele diepe dankbaarheid voor hem. Ze zou nogal raar van zichzelf opkijken mocht ze dat niet voelen. ‘Ik heet Spell. Eigenlijk Measure Spell Spark, maar ik haat mijn eerste naam, dus word ik liever Spell genoemd,’ legde ze glimlachend uit. Ze besefte zich dat ze deze woorden bij haar vorige ontmoeting niet had gebruikt, maar misschien had ze toen ook wel niet zo goed op haar woorden gepast of zo. Toen was het ook midden in de nacht en had ze rondgelopen met een schaafwond op haar knie die toen nogal pikte. Glimlachend draaide ze haar hoofd naar de jongen, nu wel benieuwd zijnd wat hij zou gaan zeggen.

Spell was blij dat de jongen niet boos op haar werd voor deze roekeloze actie. Hij had haar dan wel gered, maar Spell kende zat mensen die boos op elkaar werden na een roekeloze actie. Hij had haar net zo goed de schuld kunnen geven en allemaal verwensingen naar haar hoofd kunnen roepen, dat hij het niet zag zitten om van de klif springende mensen te gaan redden en dat hij het niet normaal vond dat ze zoiets dan ook probeerde. Nou ja, ze wilde haar magie onder controle krijgen, maar wilde zichzelf nou ook weer niet verwonden. Ze zou hem maar niet vertellen dat ze laatst uit een open raam was gesprongen, midden in de nacht en terwijl ze wist dat er niemand was, dat dit nog maar net goed was gegaan omdat de vleugels toen wel waren verschenen en dat ze haar roekeloze poging kon onderbreken door een wolkje onder zich te creëren. Haar vader had het haar ooit eens geleerd om vleugels te creëren, maar ze had haar inspiratiebron op hem gestoken. Met hem in haar gedachten, met zijn blik op haar, had ze het geprobeerd. En ook al was ze toen redelijk jong voor zoiets, het was haar toen wel gelukt. Ze had gevlogen, ook al was het maar heel even. Nu hij dood was deed elke gedachte aan hem pijn, wilde ze eigenlijk niet aan zwarte gedachten denken, maar gebeurde het toch. Steeds moest ze denken aan drie jaar terug, hoe ze hem gevonden had in de keuken, met zijn hand op zijn borstkas. Overleden aan een hartaanval, was de diagnose geweest. Spell was toen veertien geweest en had was haar nogal overvallen, evenals haar twee jaar oudere broer. Ze schrok op van de woorden van de jongen. ‘Eodan is ook een mooie naam, hoor,’ zei ze glimlachend. Ze had een beetje moeten grinniken op zijn woorden die hij het eerst uitgesproken had. Haar magie was inderdaad mislukt en niet zo’n klein beetje ook. Ze voelde echter een soort opwinding door haar lichaam heengaan toen ze het laatste hoorde. Een beschermheer? Ze had eens voor een opstel in de bibliotheek daar iets over moeten lezen van de leerkracht. Waren die niet… honderd jaar ouder? Zou het zijn? Haar ogen werden groot als schoteltjes, wat er misschien nog redelijk schattig uitzag. ‘Beschermheer?’ vroeg ze. ‘Maar…’ Ze keek hem onderzoekend aan. ‘Je…’ Spell bestrafte zichzelf. ‘U, ziet er nog zo jong uit.’ Ze wist zichzelf even geen houding meer te geven. Ze begreep wel dat hij veel macht had, had dit daarnet eigenlijk ook wel kunnen zien met haar ogen, maar was zo bezig geweest met haar eigen val dat ze het gemist had. ‘Ja, inderdaad,’ zei ze, nog steeds een beetje overdonderd door het feit dat er hier een beschermheer voor haar stond. Hoe noemden ze het in het boek? Een Legendarische Magiër? Ja, zoiets was het. En ze waren ook heel sterk. Nooit had ze gedacht dat ze er hier op Starshine echt eentje zou tegenkomen. Ze moest zichzelf inhouden om geen vragen te gaan stellen. ‘Hoe weet u dat?’ Ze keek hem vragend aan. Laat besefte zij zich pas dat hij zoiets wel zou moeten voelen. Soms kon zij het ook wel voelen als ze iemand van hetzelfde soort magie naast zich zag staan, maar soms was het ook niet op te merken. Ze had wel eens iemand van Razen gezien en die had hitte uitgestraald, dus die had ze automatisch aan Razen of Nova kunnen koppelen, maar ze lette er ook niet echt op. Ze was benieuwd waar Eodan vandaan kwam. Zij was dan ook weer echt iemand die dat niet zo goed kon aanvoelen als de rest, waar ze op dit moment echt een hekel aan had. ‘En waar komt u vandaan?’ vroeg ze glimlachend. Ze toonde voor iedereen veel respect, maar voor deze jongen leek haar respect zelfs nog wel groter. Natuurlijk, een hogere rang verdiende dan ook veel respect, daar waren vast veel mensen het met haar over eens. Het voelde zelfs lichtelijk speciaal aan dat juist een beschermheer haar gered had, hoewel ze ook heel dankbaar was geweest als het een leerling was geweest. Hmm...