De muziek zorgde ervoor dat er gewoon geen stilte kon ontstaan. Maar echt typische muziek voor Amber was het niet. Ze was hierheen gekomen om haar twee vriendinnen een plezier te doen, dus zat ze een beetje ongeamuseerd om zich heen te kijken, met het rietje van haar cocktail in haar mond. Onoplettend knabbelde ze er een beetje op. Ze was ook helemaal niet gekleed voor dit soort plaatsen. Met haar nogal mannelijke kledij, zoals een losse broek en een brede sweater en pet op haar hoofd, zag ze er op het eerste zicht niet erg vrouwelijk uit. Maar haar vriendinnen complimenteerden haar altijd dat ze er, ondanks de vreemde klerendracht, best wel leuk uit zag. Haar lange blonde haren staken dan ook zonder twijfel onder de pet uit.
Met haar glas in beide handen en het rietje nog steeds in haar mond, bleef ze rond staren, terwijl haar vriendinnen over de muziek heen aan de bar zaten te roddelen. "Nee, ik weet zijn naam niet," mompelde één van de meisjes, en dat was het moment dat Amber zich geinteresseerd naar hen omdraaide. "Wiens?" vroeg ze, met haar alledaagse glimlach op het gezicht. Velen hadden het idee dat Amber niet eens boos kon kijken. Ze straalde altijd. Pretlichtjes leken altijd in haar ogen aanwezig en ze leek geen vlieg kwaad te doen. "De nieuwe jongen op school. Hij woont boven dat oude, gezellige restaurant op de hoek," sprak hetzelfde meisje, gevolgd door de mening van haar tweede vriendin. "Zwarte haren, donkerblauwe ogen, getraind lichaam, een stuk groter dan jou, zonder twijfel." Een enorme glimlach toverde zich om Ambers gezicht. Dan was het eindelijk zover! Hij was er geraakt. Ze was geen goede magiër, maar ze had de kracht de tijd te inspecteren. En hoewel ze erna enkele dagen ziek als een hond rondliep, nam ze maar al te graag gebruik van die gave. Het was al bijna een jaar geleden toen de tijd haar verteld had dat hij hierheen zou komen, en Amber had geduldig op hem blijven wachten. "Wel, dan zullen jullie me moeten excuseren!" Ze zette haar drankje, nog half vol, op de bar en sprong tussen het volk door, gevolgd door de verbaasde blikken van de vriendinnen.
Ze kon haar geluk bijna niet inhouden. Ze zou hem wel vinden! Ze duwde enkele jongens opzij die haar nariepen. Ze draaide zich een kwart draai om, om zich met een grote smile te excuseren, maar voelde daarbij haar rug weer tegen iemand anders botsen. Waarom was het hier ook altijd zo verdomd druk?! Ze draaide zich opnieuw in de richting waar ze geduwd had en zag de blik van een meisje op haar gericht worden. Ze legde haar ene hand op haar achterhoofd en lachte haar verschuldigend toe. "Sorry, mijn fout!"