"Never cared for what they do
Never cared for what they know
And I know"

De jongen voelde hoe zijn hart in zijn keel klopte en haalde gejaagd adem. De trillingen van de muziek bleven door zijn lichaam heen schieten. Trillingen, aangezien hij de muziek zelf niet kon horen. Mensen die wisten dat hij doof was zouden hem nu waarschijnlijk raar aankijken omdat hij oortjes in zijn oren had zitten terwijl hij de muziek toch niet kon horen. Oortjes, yes. Hij kon hier moeilijk een boombox gaan zetten en het geluid abnormaal luid gaan zetten, right? Dan zou hij waarschijnlijk een paar leraren en de hoofdmeester op zijn dak krijgen omdat hij 'de rust en vrede' verstoorde. Net zoals al veel mensen op Nova tegen hem en zijn vrienden gezegd hadden toen ze eens iets op straat wilden doen. Telkens weer moesten ze uitleggen dat Kelvin doof was, dat hij niet zou kunnen meedoen als de muziek te zacht stond en telkens weer zeiden de mensen dat hij er dan gewoon mee moest stoppen, dat het toch geen zin had voor een dove om op muziek te letten. Sommige mensen hadden hem bewonderend aangekeken, hadden gezegd dat ze het moedig vonden dat hij zijn hobby gewoon verder zette ookal had hij een handicap. Kelvin was eigenlijk altijd al best koppig geweest, kon echt blijven doordrammen totdat hij gelijk kreeg of totdat zijn doel bereikt was. Het was iets waar hij om bekend stond op Nova, een eigenschap die hem wel sierde. Niemand zou hem namelijk ooit kunnen dwingen om te stoppen met dansen, om te stoppen met zijn manier van praten. Iedereen moest kunnen praten, moest kunnen zeggen hoe hij of zij zich voelde. Dat ging niet altijd met woorden, dus zei hij die dingen maar met dans. Je zag het echt wel aan zijn dansstijl hoe hij zich op dat moment voelde, dat had je met bijna alle dansers, diegene die ervoor geboren waren dan. Some people learn to dance, others are born to. De jongen zelf kon bijna alles wat ook maar een beetje snel was, van hiphop tot breakdance. Mensen noemden hem ook wel de floor masta, gewoon omdat hij breakdance echt zijn ding was, was het eigenlijk altijd al geweest.

Voor de laatste keer zette Kelvin een paar stappen naar achteren, nam een aanloop en maakte een flikflak. Daarna trok hij de oortjes uit zijn oren en haalde zijn ipod uit het zakje binnenin zijn vest om deze uit te zetten. Zijn oortjes liet hij gewoon hangen, ze hingen momenteel toch niet in de weg. Kalm haalde hij een flesje water uit zijn tas en liet zich tegen een boom aan zakken om even uit te hijgen. Hoe lang had hij deze keer door gedaan zonder te stoppen, een uur of drie? Het was weekend, dus lessen had hij sowieso niet gemist. Eigenlijk best spijtig dat er geen lessen bestonden die vooral om het genezen van mensen ging, maar met verzorging van fabeldieren en light magic kwam hij ook al redelijk ver. Misschien kon hij hier na zijn studies stage komen doen, zou ergens wel leuk zijn. Als hij een diploma haalde natuurlijk. Zachtjes liet Kelvin zijn kin op zijn knieën zakken en zuchtte terwijl hij in de verte keek. Het zou nog een lange weg worden vooraleer hij zijn diploma zou halen, nog erg lang en met vallen en opstaan. Ach ja, daar was hij momenteel al wel aan gewend, vallen en opstaan steeds opnieuw en opnieuw.