"Urgh.."Master Garu zat achteruit gezakt, half zittend, half liggend in zijn bureaustoel. Tik..tak..tik..tak..Alweer die klok op zijn muur. Argh, wat haatte hij dat geluid toch..het was het geluid van verveeldheid..van niets doen. Dit was namelijk een perfecte beschrijving van hem. En daar wou hij nou even niet aan herinnerd worden..hij had nota bene wel 2 nakijkbladen vandaag nagekeken vandaag! Dat was behoorlijk wat werk hoor. Zeker omdat telkens die mooie muur hem afleidde. Echt, als hij wou nakijken, was opeens alles interessant. Hij nam een slok van zijn koffie. Heerlijk. Een slok koffie om de verveling tegen te gaan.. Toen keek hij naar buiten. Buiten..waar de vogeltjes fluiten. Nee, hij had geen zin om naar die beesten te luisteren. Daar kwam bij, hij zat eigenlijk best wel lekker nu. ARGH, hij werd gek van die klok. Hij pakte een klein rubberen beeldje van een konijn, en gooide zo dat deze net naast de klok de muur raakte. Met een doffe plof, kwam deze op de grond. Mweh..nog iets wat opgeruimd moest worden..waarom was deze wereld zo wreed? Waarom gebeurde er altijd iets leuks als hij er niet bij was? Waarom had hij ook alweer gesolliciteerd naar dit baantje als leraar duistere kunsten? Ach ja..om kinderen beter les te geven, dan dat hij had gekregen hier toen hij op SSA had gezeten.
Hij keek toen naar de muren. Toen hij hier voor het eerst was binnen gekomen, had hij de muren een beetje opgefleurd met wat posters. (klik, klik en klik) Echter, kon hij hiermee alsnog niet helemaal de duistere sfeer weghalen die hier al heel lang was gebleven. Toen werd erop de deur geklopt. De kloppen waren zo luid, dat Master Garu ervan schrok, en met bureaustoel en al omviel. "Even wachten!" riep hij snel, terwijl hij haastig overeind krabbelde. Misschien was het wel Savador..als dit zo was, kon hij maar beter ervoor zorgen dat alles netjes op orde was. Snel zette hij zijn bril en pitton recht. Daarna keek hij naar de posters. Hij maakte een handgebaar. De posters veranderde (klik klik en klik) Daarna propte hij snel de overvloed aan bladen die op zijn bureau lagen, in zijn lades, totdat alleen hij nakijkwerk overbleef. Er werd weer op de deur geklopt. "Jaa, nog eventjes!" Hij zocht snel naar een pen uit in een andere lade, en deed alsof hij druk aan het nakijken was. Hij zette zijn mok naast zijn "Nakijkwerk". Echter, zag hij over het hoofd dat er nog van alles op de grond lag. "Ja, binnen!" De deur ging open. Er stond een meisje, dat hij niet herkende in de deuropening. Hij keek afwachtend naar het meisje. Zijn bril eventjes goed op zijn neus zettend.

Voor ze naar Master Garu ging, passeerde ze even langs haar kamer. Haar kleren waren nog steeds vochtig en haar haar was verschrikkelijk fluffy. Ze zwaaide de deur van haar kamer open en liet deze daarna weer in het slot vallen. Broccoli, die in zijn mand lag te slapen, opende loom zijn oog om te kijken wie er binnen kwam. Toen hij zag dat het Lune was, sloot hij zijn oog weer en ging verder met zijn dutje. Hij was bijna hersteld van het accident met de demoon. Een vage glimlach verscheen om haar lippen. Eigenlijk was het best een moedige hond, hij had de klap opgevangen voor Saturi zodat Saturi meer tijd had om de demoon uit haar te verdrijven. Ze liep naar haar kledingskast en nam er een trui en een spijkerbroek uit. Terwijl ze zich omkleedde, raasden er verschillende vragen door haar hoofd. Zou het pijn doen? Wat zou hij eigenlijk gaan doen? Wat als hij het niet kon en Master Kana zich vergist had? Maar de vraag die het meeste terugkwam was: Hoe moet ik het hem vertellen. Ach ja, het zal zichzelf wel uitwijzen zeker? De vochtige kleren die ze uitgedaan had, hing ze nu op de verwarming zodat het kon drogen. Voor ze vertrok, kamde ze nog snel haar eigenaardige haar. Het had niet veel effect, maar nu leek ze tenminste niet op een pluisbol. Voor ze vertrok, hurkte ze nog even neer bij Broccoli en aaide over zijn buik. Het dier knorde tevreden. ”Je bent een moedige, brave hond.” Broccoli jankte even en opende zijn ogen. Daarna likte hij aan Lune’s hand. Lune moest even lachen. ”Sorry jochie, maar als ik niet ga, kan het nog eens gebeuren.” Ze klopte bemoedigend op zijn hals. ”En dat wil ik niet, wel, nu, mooi blijven. Het zal niet erg lang duren schat.” Ze stond weer op. Ze nam het briefje weer en zuchtte diep. Broccoli keek haar met zielige puppyoogjes aan en jankte even. Lune glimlachte. ”Ik beloof je dat ik niet lang terug ben, en ik zal oké zijn. Echt waar.” Ze wist dat het niet veel uitmaakte, ze wist dat Broccoli haar spanning voelde dus het was normaal dat hij zich zorgen om haar maakte. Ze glimlachte nog eens naar Broccoli en verliet toen de kamer.

In de gangen was er weinig volk, maar het volk dat rond liep had wel erg veel lawaai mee. Het verbaasde haar dat er zo weinig leerlingen waren, de lesuren waren immers al voorbij dus iedereen was vrij. Ze was van plan om eerst bij de persoonlijke kamers van de leerkrachten te gaan kijken. Als hij daar niet zou zijn, vroeg ze het desnoods wel aan een andere leerkracht, of die toevallig wist waar hij was. Maar ze zou hem vinden, zodat ze het niet aan Savador moest gaan vragen. Op de leraren etage was het muisstil. Even twijfelde of ze wel juist was, maar toen zag ze een leerkracht uit een deur komen. De man knikte glimlachend als begroeting naar haar, met moeite toverde ze een kleine glimlach tevoorschijn. Daarna verdween de leerkracht in de kamer ernaast. Vluchtig wierp ze nog een blik op het briefje en liep dan de gang door. Op iedere deur was een plaatje gemaakt met de naam en het vak van de leerkracht. Ze checkte de namen af, uiteindelijk was ze er. Er stond ‘Master Garu, leerkracht duistere magie’ op het plaatje dus ze kon niet mis zijn. Ze stak het briefje weg en klopte daarna luid en duidelijk op de deur. Opeens hoorde ze een soort van bonk. Was er iets gevallen ofzo? "Even wachten!" Geduldig wachtte ze af. Maar na twee minuten werd het haar te lang. Was hij haar vergeten? Ze klopte nog eens. "Jaa, nog eventjes!" Ze sloot haar ogen en een kleine zucht gleed tussen haar lippen door. Even later riep de stem haar binnen. Ze opende de deur en sloot deze meteen achter haar. Er lagen verschillende dingen over de grond verspreid. Was dat nou een rubberen konijn dat op de grond onder de wandklok lag? Onbewust haalde ze een wenkbrauw op. Wat was hier gebeurt? Ach ja, het maakte niet zoveel uit. Haar blik werd naar de bureau gezogen. Deze lag vol met bladeren. Waarschijnlijk toetsen en taken van leerlingen. Ook stond er een mok met een roze konijn erop. Hij had zeker weten wat met konijnen. Daarna gleden haar ogen naar de man achter de bureau. Hij was tenger gebouwd, had een bril op en bruine ogen. Blijkbaar was hij druk geweest met verbeteren. Ach, dat was dan jammer voor hem. Verbeteringen konden wel wachten, tenzij hij wilde dat binnenkort misschien de hele school met de vloer gelijk gemaakt werd. Voor de rest had hij lang, donker blauw haar en een pitton op zijn hoofd. Kortom, hij was eigenlijk niet echt wat ze verwacht had van een dark magican. Maar dat maakte haar niet zo veel uit, zolang hij haar maar kon helpen. ”Master Garu? Leerkracht van duistere magie?” Ze wachtte op zijn antwoord. Nadat hij geantwoord had, stelde ze zichzelf even voor. ”Ik ben Lune Okami en ik ben gekomen voor hulp. Niet om hulp voor het beheersen van duistere magie maar voor iets anders. Het is meer een gunst.” Ze nam even een korte pauze. ”Master Kana had gezegd dat u me misschien wel kon helpen, omdat u de enige leerkracht op school hebt met besef van duistere magie.” Of hij was toch de enige aan wie hij het wilde vragen. De gedachte alleen al dat Savador haar zou helpen was verkeerd, het klopte gewoon niet. Savador die iemand hielp? Nee, dat klonk als een miracel.

”Master Garu? Leerkracht van duistere magie?” Master Garu knikte. "Ja dat ben ik, en wie mag jij zijn?" Hij herkende het meisje niet als 1 van zijn leerlingen. Hij had haar eerlijk gezegd nog nooit gezien. ”Ik ben Lune Okami en ik ben gekomen voor hulp. Niet om hulp voor het beheersen van duistere magie maar voor iets anders. Het is meer een gunst.” Master Garu keek nog steeds vragend. "Een gunst? En wat voor een gunst dan Lune?" ”Master Kana had gezegd dat u me misschien wel kon helpen, omdat u de enige leerkracht op school hebt met besef van duistere magie.” Master Garu glimlachte en ging achterover zitten. Hij hield ervan als mensen dat zeiden. "Nou, ik ben niet de enige hoor. Master Savador kan er ook wel veel van.." Hehe..Savador..die ouwe chagrijn. Al sinds zijn solicitatiegesprek moest hij lachen om deze man. Hij was een duidelijk voorbeeld van iemand die duidelijk niet het plezier van het leven in zag. "Maar vertel mij dan eens Lune, wat voor een gunst vraag je dan van mij?" zei Master Garu, zijn vraag herhalend. O ja, voor hij het vergat.. Hij wees naar de stoel die voor zijn bureau stond. "Ga zitten, wil je iets te drinken?" Hij nam zelf ondertussen een slok van zijn koffie en keek toen even naar de klok. Toen naar het rubberen konijn dat eronder lag. Oh nee..dat was hij helemaal vergeten! Snel stond hij op, pakte het rubberen konijn, en stopte deze in 1 van de lades van zijn bureau. Nou..die gunst..wat zou dat kunnen zijn? Ze zei dat ze niet beter wou worden in duistere magie.. Vreemd, zij leek haar juist een persoon dat veel aan duistere magie deed..Wat zou het dan wel kunnen zijn? Had zij zijn kennis dan nodig? Dat moest dan haast wel. Goed, ze was dan wel niet 1 van zijn mentorleerlingen, maar als leraar had hij een bepaalde verantwoordelijkheid, om leerlingen in het algemeen te helpen. Ook al had hij er 9 van de 10 keer geen zin in. Ook nu was zijn zin erg laag. Hopelijk was dit snel afgelopen, zodat hij weer niets te doen had..en misschien wel even snel een middag dutje kan doen.

"Een gunst? En wat voor een gunst dan Lune?" Ze ging meteen door met spreken. ”Master Kana had gezegd dat u me misschien wel kon helpen, omdat u de enige leerkracht op school hebt met besef van duistere magie.” Waarom hij zo vreemd glimlachte, begreep ze niet. "Nou, ik ben niet de enige hoor. Master Savador kan er ook wel veel van.." De naam alleen al. Ze zou nooit hulp gaan vragen aan die enge, oude man. "Maar vertel mij dan eens Lune, wat voor een gunst vraag je dan van mij?" Ze zuchtte en sloot even haar ogen. Hoe moest ze dit gaan verwoorden. Het zou vreemd klinken als ze het gewoon zou zeggen. Ik heb een demoon in me, wil je hem zegelen, boem baf en het zou eruit zijn. Nee, het zou vreemd zijn. "Ga zitten, wil je iets te drinken?" Ze opende haar ogen. "Nee, maar bedankt." Ze ging op de stoel zitten en slaakte een zachte zucht. Dit was moeilijker dan ze dacht. Master Garu stond opeens weg. Waar ging hij naartoe? Toen ze zag dat hij het rubberen konijn op nam en in zijn schuif van de bureau stak, kon ze een kleine grijns niet onderdrukken. Iedereen zijn bezigheden zeker? Daarna keek ze hem serieus aan. "Wel... het is nogal moeilijk te verwoorden."Ze slikte, het onderwerp lag best gevoelig bij haar. "Ik heb namelijk een demoon in me zitten en als ik mijn emoties de vrije loop laat gaan, dan spreek ik vooral over woede en dat soort toestanden. Dan maak ik de demoon wakker en probeert hij me over te nemen." Heel even dacht ze weer terug aan de training met Saturi, hoe ze de controle kwijt geraakt was. "Als dat gebeurt, ben ik niet meer degene die mijn lichaam bestuurd en wanneer ik 'ontwaak' om het zo maar te noemen, weet ik niets van wat er is gebeurt." Haar ogen keken naar haar schoot. Om de een of andere reden durfde ze hem niet aan te kijken. "Ik dacht misschien dat u de demoon kon wegzegelen zodat deze mijn lichaam niet meer over kan nemen en ik geen mensen ga vermoorden. Als het uit de hand loopt... wie weet, dan is misschien wel heel de school met de grond gelijk gemaakt." Bijna was ze het vergeten. Haar blik schoot snel omhoog naar de leerkracht. "En ik denk dat dit litteken er ook wat meer te maken heeft." Met haar vinger gleed ze over het sierlijke, gebrandmerkte litteken onder haar linkeroog. "Kunt u me alsjeblieft helpen?" Vroeg ze bijna smekend. Ze wilde dat ze niet onieuw mensen zou gaan verwonden die in haar buurt waren.

"Wel... het is nogal moeilijk te verwoorden." Nog steeds keek Master Garu afwachtend. "Ik heb namelijk een demoon in me zitten en als ik mijn emoties de vrije loop laat gaan, dan spreek ik vooral over woede en dat soort toestanden. Dan maak ik de demoon wakker en probeert hij me over te nemen." Een demoon? Nam ze hem nou in de maling? Echter, toen hij het gezicht van het meisje zag, zag hij dat ze onmogelijk kon liegen. "Als dat gebeurt, ben ik niet meer degene die mijn lichaam bestuurd en wanneer ik 'ontwaak' om het zo maar te noemen, weet ik niets van wat er is gebeurt." Master Garu knikte instemmend. Dit kwam redelijk overeen met wat hij wist van demonische overnamen van het menselijke lichaam. Echter, waren de symptomen bij ieder mens weer verschillend. Sommige wisten we wat ze hadden gedaan. Anderen maar deels. Maar altijd was het in dezelfde richting. Ze deden raar, of ongebruikelijk voor hun doen echter, wat ze deden verschilden ook weer. Dit had te maken met wat de betreffende demoon die het lichaam over had genomen. "En ik denk dat dit litteken er ook wat meer te maken heeft." Hij keek goed naar het litteken. Het was een rood teken. Een rood teken. Dat wees er inderdaad op dat ze niet loog. Rode tekens betekende haat, gevaar.. pijn. "Kunt u me alsjeblieft helpen?" Master Garu nam een slok van zijn koffie en ging achterover zitten. Zijn handen op zijn buik, en zijn bureaustoel lichtjes heen en weer draaiend. "Hmmn...als alles wat je zegt waar is, dan zitten we met een groot probleem..niet alleen voor jou, maar ook voor mij. Het is namelijk inderdaad mogelijk om een demoon te verzegelen..echter, kan dat nooit helemaal gedaan worden." Hij nam een slok koffie, stond op, en liep naar de kast. Hij keek zoekend terwijl hij verder ging met praten. "We hebben allemaal een demoon in ons zitten. We worden met deze demoon in ons lichaam geboren. De demoon is zelf niet zichtbaar.. Deze demoon controleren we zelf. Deze demoon regelt al onze slechte emoties. Deze is dan ook alleen echt te voelen als je helemaal over de rooie gaat. Echter, als er een tweede demoon in het lichaam komt, dan kunnen we nog wel eens de controle over onze eigen demoon verliezen..wat dus bij jouw het geval is. Als ik dus de demoon verzegel, heb je ook de kans dat die demoon die al je slechte emoties regelt, erbij verzegeld wordt. Snap je?" Hij keek naar Lune. Daarna keek hij weer naar de boekenkast en ging weer verder met zoeken. "Nou, het gevaar voor mij in deze situatie, is dat ik een boze demoon over mij heen krijg, als dit verzegelen mislukt. Ik mag dan wel al 28 jaar ervaring hebben met duistere magie, maar zelfs ik kan een gevecht met een krachtige demoon niet winnen." Hij sprak de waarheid. Kleine, zwakke demonen kon hij nog wel aan. Maar een gevecht met een demoon die zo krachtig was dat deze het menselijk lichaam over kon nemen, zal hij moeilijk kunnen winnen. "He, waar is het nou..." Hij liep naar een andere boekenkast toe. Toen zocht hij deze ook door. Echter, vond hij in deze ook niet waar hij naar op zoek was. Toen keek hij naar het rubberen konijn dat hij op zijn bureau had gezet. Hij liep naar deze toe, en nam deze in zijn hand. "Fluf, weet jij waar ik de jeweetwel heb gelaten?" Het hoofd van de rubberen konijn draaide even zo, dat deze naar Master Garu keek. Toen sprong deze van zijn hand af, en hupste over de vloer. In he midden van de kamer stopte deze, en ging even op zijn achterpoten staan. Toen hupste deze naar een boekenkast, ging erachter, en kwam er weer vandaan, en wees naar de richting waar hij vandaan kwam. "Ach natuurlijk, dank je." Het konijn hupste weer naar het bureau toe, sprong erop, en ging weer in dezelfde houding zitten, als eerst. Om daarna weer helemaal niet te bewegen. Toen liep Master Garu naar de boekenkast toe, ging op zijn handen en voeten staan, en reikte achter deze. Hierachter kwam een doosje tevoorschijn. Het was geheel zwart. Er zat een klein draaihendeltje aan. Master Garu ging weer achter zijn bureau zitten, en zette het doosje op tafel. "Nu, hoe gaat het verzegelen nou in zijn werk? Eigenlijk is het heel simpel. Dit is tevens het enige wat ik hierover ga verklappen. De rest moet je zelf maar achter komen. Draai hier eens aan?" hij zei dit met een serieus gezicht en wees naar het draaihendeltje.

(Het is een jack-in-a-box)

"Hmmn...als alles wat je zegt waar is, dan zitten we met een groot probleem..niet alleen voor jou, maar ook voor mij. Het is namelijk inderdaad mogelijk om een demoon te verzegelen..echter, kan dat nooit helemaal gedaan worden." Ze keek hem met een verwarde blik aan. Met haar ogen volgde ze hem naar de kast. "We hebben allemaal een demoon in ons zitten. We worden met deze demoon in ons lichaam geboren. De demoon is zelf niet zichtbaar.. Deze demoon controleren we zelf. Deze demoon regelt al onze slechte emoties. Deze is dan ook alleen echt te voelen als je helemaal over de rooie gaat. Echter, als er een tweede demoon in het lichaam komt, dan kunnen we nog wel eens de controle over onze eigen demoon verliezen..wat dus bij jouw het geval is. Als ik dus de demoon verzegel, heb je ook de kans dat die demoon die al je slechte emoties regelt, erbij verzegeld wordt. Snap je?" Vaagjes knikte ze. "Nou, het gevaar voor mij in deze situatie, is dat ik een boze demoon over mij heen krijg, als dit verzegelen mislukt. Ik mag dan wel al 28 jaar ervaring hebben met duistere magie, maar zelfs ik kan een gevecht met een krachtige demoon niet winnen." Ze slikte. Wat als de demoon uit zou breken en hij kon het ding niet tegenhouden? "He, waar is het nou..." Misschien had ze dit beter niet gevraagd. Als het mis zou lopen, hadden ze een groot probleem en dan zou ze een gigantisch schuldgevoel hebben. Lune had niet snel een schuldgevoel, maar als ze deze man zou verwonden... Het zou haar fout zijn. "Fluf, weet jij waar ik de jeweetwel heb gelaten?" Ze keek hem verward aan. Praatte hij nu echt tegen een rubberen konijn? Maar opeens begon het konijn te bewegen. Wat was dat? Met grote ogen keek ze het ding aan. Dit was gewoon eng. Ze was zeker dat het enkele seconden geleden roerloos op de bureau zat en nu beweegt het opeens? Het dier hupste wat in het rond en bleef ergens stil staan bij een boekenkast. "Ach natuurlijk, dank je." Daarna hupste het konijn weer naar de bureau en ging daar weer roerloos zitten. Wantrouwend keek ze naar het rubberen konijn. Haar aandacht keerde weer naar Master Garu toen hij terug kwam met een vreemd zwart doosje. Er zat een draaihendeltje aan. "Nu, hoe gaat het verzegelen nou in zijn werk? Eigenlijk is het heel simpel. Dit is tevens het enige wat ik hierover ga verklappen. De rest moet je zelf maar achter komen. Draai hier eens aan?" Ze slikte. Wat zou het zijn? Een stuk perkament? Of iets speciaals zoals een amulet dat ze zou moeten dragen. Lune wist eigenlijk niks af van verzegelingen, waarom zou ze zichzelf er ook mee bezig houden? Ze draaide aan het hendeltje en toen het kleine mannetje eruit kwam, schrok ze zo hard dat ze van haar stoel achterover viel met een klein kreetje. Daarna stond ze weer recht en keek Master Garu grommend van ergernis aan. Zo, hij was dus een grappenmaker hé? "Hoe kun je zoiets doen terwijl ik over iets bloedserieus bezig ben. Ik waarschuw je al maar vast, ik hou niet zo van grappen en zéker niet van klassiekers." Mopperend zette ze de stoel weer recht. Ze had er een hekel aan als iemand haar liet schrikken omdat ze meestal zo koelbloedig was zodat ze van niets bang had. Ze veegde over haar schoot en ging toen weer zitten. Wantrouwend keek ze Master Garu aan. "Nu dan het serieuze gedeeltje alsjeblieft." Haar blik werd weer zachter en opeens kwam er een vraag in haar hoofd opdoemen. "Wacht, ik heb nog een vraagje." Ze slikte, ze zou het antwoord erg graag willen horen, maar ook weer niet. Maar nu was het te laat om de vraag niet te stellen. "Wat... Wat als je de demoon niet kan tegen houden?" Met een doordringende blik keek ze hem aan.

Hij moest lichtelijk glimlachen over Lune haar reactie op het doosje. Echter, was dit niet als grap bedoeld, maar als uitleg van hoe een verzegeling werkte. "Hoe kun je zoiets doen terwijl ik over iets bloedserieus bezig ben. Ik waarschuw je al maar vast, ik hou niet zo van grappen en zéker niet van klassiekers." Master Garu zat nog steeds vaagjes te glimlachen. "Zoals ik je al zei, hiermee heb ik uitgelegd hoe zo'n verzegeling werkt. De rest moet je zelf maar uitzoeken." Hij had nu geen zin om helemaal te gaan uitleggen hoe zo'n verzegeling werkt. Daar was het veel te ingewikkeld voor. Daar kwam bij, wat maakte het uit hoe het gedaan werd? Als ze het niet leuk vond, had ze toch geen keuze. "Nu dan het serieuze gedeelte alsjeblieft." Waar had ze het over? Dat doosje was bloedserieus. "Goed, laten we dan maar gaan beginnen." Hij wou opstaan, maar werd tegengehouden door Lune. "Wacht, ik heb nog een vraagje." Master Garu keek haar vragend aan. Wat voor vraag zou ze nu hebben? "Wat... Wat als je de demoon niet kan tegen houden?" Master Garu zuchtte. Fijn. Dit was 1 van die vragen die hij het liefst had willen omzeilen. "Dan vrees ik dat dit het laatste hoofdstuk van zowel jouw, als mijn leven is." Hij loog niet. Wat hij namelijk nu ging doen, was heel link. Ook nog eens levensgevaarlijk. Zoals bij alle verzegelingen van levende dingen, en dan zeker van demonen. Toen wees hij naar het bed dat rechts in de hoek stond. Het was een hemelbed, met van die ouderwetse kussens en dekens. Eigenlijk waren dit kussen en dekens met konijnenprint, maar deze waren veranderd, zodra de posters veranderd waren. "Ga daarop liggen, en een voor jou zo comfortabel mogelijke positie, dan kunnen we beginnen. Toen Lune dat had gedaan , liep hij naar het bed toe. "Goed, voordat wij gaan beginnen, zou ik nog 1 ding willen weten over deze demoon. Weet jij hoe je aan deze bent gekomen?" Dit zal hem namelijk misschien kunnen helpen met het verzegelen.

"Zoals ik je al zei, hiermee heb ik uitgelegd hoe zo'n verzegeling werkt. De rest moet je zelf maar uitzoeken." Lune keek niet begrijpend naar het doosje. Wow, daar wist ze veel mee. Het enige wat ze wist was dat ze zichzelf rotgeschrokken had. "Nu dan het serieuze gedeelte alsjeblieft." Ze keek hem met een doordringende blik aan. Er was geen tijd voor grapjes, wat voor excuus ze ook had. "Goed, laten we dan maar gaan beginnen." Net toen hij opstond, vloog er haar een vraag te binnen. "Wacht, ik heb nog een vraagje." Ze slikte. "Wat... Wat als je de demoon niet kan tegen houden?" De man zuchtte. Blijkbaar was hij niet zo blij met haar vraag. Maar ze moest het weten, anders zou ze misschien spijt krijgen dat ze het niet gevraagd had. "Dan vrees ik dat dit het laatste hoofdstuk van zowel jouw, als mijn leven is." Een rilling liep over haar rug. Maar haar uitdrukking bleef kalm en sereen. Ze wilde dit dus ze zou niet terugkrabbelen. Nu wist ze tenminste hoe ze eraan gekomen was. Hij wees naar een hemelbed. "Ga daarop liggen, en een voor jou zo comfortabel mogelijke positie, dan kunnen we beginnen." Lune knikte en stond meteen op. Rustig wandelde ze naar het bed toe. Er was geen enkele emotie op haar gezicht te bespeuren, dat mocht ook niet als ze zich wilde concentreren. Als ze zich zou laten lijden door haar emoties, zou het ding haar zeker overnemen. Ze ging op haar rug op het bed liggen en zuchtte nog even. Dit was het dan, ze zou er van verlost worden en zeker zijn dat ze niemand zou pijn doen. "Goed, voordat wij gaan beginnen, zou ik nog 1 ding willen weten over deze demoon. Weet jij hoe je aan deze bent gekomen?" Ze schudde haar hoofd. "Neen, het spijt me, maar ik heb eens het chakra mogen aanvoelen... Het was verschrikelijk. Ik weet niet of het je zal helpen, maar ik zal het chakra proberen te beschrijven." Ze probeerde het gevoel weer te krijgen dat ze toen had. Het was zo moeilijk, ze sloot haar ogen om zich beter te concentreren. "Het was ijskoud en bloedheet tegelijkertijd, er zat een overvloed van bloeddorst en moordlustigheid in. Het was duivels en zwart." Opeens zag ze in een flits een gigantisch groot duivelsteken. Daarna verschenen er twee bloedrode wolvenogen en zag ze wel duizenden vlijmscherpe tanden naar haar grijnzen. De rest van het gelaat was niet duidelijk, maar de omtrek leek op die van een wolvenkop. Meteen sperde ze haar ogen wijd open en hapte naar adem. "Een wolf..." Hijgde ze. "En het teken van de duivel, heel groot..." Ze slikte en sloot weer haar ogen. Ze moest sterk zijn en niet terug krabbelen. Haar adem werd weer rustiger en regelmatiger. Daarna keek ze Garu weer aan met die serene blik. Ze moest kalm blijven, ze mocht haar emoties niet de vrije loop laten gaan. "Oke, ik ben er klaar voor." Haar stem was vast en zelfverzekerd. Dat ding was nu zeker weten duivels dus dat maakte haar nog zekerder van de verzegeling. Dat ding moest gewoon weg, het kon niet in haar blijven.

zoiets heeft ze ongeveer gezien teken

Hij volgde Lune naar het bed toe, terwijl hij zelf even zijn stoel meenam. Hij ging hierop zitten zodra Lune op het bed lag. "Goed, voordat wij gaan beginnen, zou ik nog 1 ding willen weten over deze demoon. Weet jij hoe je aan deze bent gekomen?" Lune schudde haar hoofd. "Neen, het spijt me, maar ik heb eens het chakra mogen aanvoelen... Het was verschrikkelijk. Ik weet niet of het je zal helpen, maar ik zal het chakra proberen te beschrijven." Jammer..anders kon hij dit misschien gebruiken tegen de demoon.. En Chakra? Waar kwam die naam hem zo bekend voor...hij keek even bedenkelijk. Oh ja Chakra..een geestelijke kracht binnen het lichaam. In die vorm kwam een demoon inderdaad altijd eerst..ja het was ook weer lang geleden voor hem sinds hij over demonen geleerd had. "Het was ijskoud en bloedheet tegelijkertijd, er zat een overvloed van bloeddorst en moordlustigheid in. Het was duivels en zwart." Floot even bewonderend, tuitte zijn lippen en knikte instemmend. Dat klonk als inderdaad een gevaarlijke demoon..hmmn dit kon nog wel eens lastig worden.. Ach, alles om een medeleerling te helpen niet? Hij was geen slecht persoon..Toen opeens zei Lune iets. "Een wolf..." Hij keek weer naar haar. Ze leek verschrikt. Een wolf? Was dat soms de vorm van haar demoon? Had ze net dan opeens een flashback naar haar Chakra gehad ofzo.. "En het teken van de duivel, heel groot..." Master Garu knikte instemmend. Het was inderdaad niet onmogelijk dat ze een pentagram had gezien. "Ja, dat zie je vaak als je flash-backs hebt naar de de demoon die in je zit. Blijf echter wel russtig voordat we gaan beginnen. Het is belangrijk dat je lichaam in volle rust toestand is, wilt het verzegelen lukken." Hij zag dat hij lichaam nu inderdaad rustiger werd. Hij glimlachte. Goed dat zijn woorden werkten. "Oke, ik ben er klaar voor." Master Garu knikte instemmend. "Dat is mooi. Sluit nu maar je ogen, dan doe ik de rest." Toen Lune haar ogen had gesloten, wreef hij even in zijn handen. Uit zijn handen kwam lichtpaars poeder dat bleef zweven. Hij maakte even een beweging met zijn handen. Het licht paarse poeder, vloog over Lune heen, en maakte een omtrek rondom haar lichaam. Dit was een beschermveld dat er voorlopig voor zou gaan zorgen dat ze beschermt was tegen de demoon..al wist Master Garu dat ook niet zeker. Hij ging er dus maar vanuit dat het werkte. "Sleeping beauty spell.." Toen, was er een kleine vage gloed over Lune heen te zien. Ze zou nu in een diepe slaap zijn, en pas weer wakker worden als Master Garu dat wou. Toen, deed hij weer een beweging met zijn hand. Er waren nu af en toe zwarte vonkjes te zien tussen zijn vingers. "Inside.." Toen drukte hij met zijn wijsvinger op het teken boven haar linkeroog.
Even vervaagde alles. Toen verscheen er voor de ogen van Master Garu een lange gang. Het was een donkere gang verlicht met toortsen. Hij keek even om zich heen. Ah, dat gedeelte was dus al gelukt..mooi. Hij klopte even zijn schouders af, en liep toen de gang door. Dus dit was de plek waar ze haar herinneringen bewaarde..niet erg uitnodigend al vond hij dat zelf. Bij de meeste mensen was het juist een lichte gang. Hmmn..zou dit dan door toedoen van de demoon zijn geweest? Vast. Hij lieo verder door de gang. Af en toe naar een deur kijkend. Hij wist dat iedere deur toegang verschafte tot een herinnering. Hij was ergens wel benieuwd naar het verleden van dit meisje. Maar, hij ging geen enkele deur in, omdat hij respect had voor de privacy van dit meisje. Hij was hier immers enkel om een demoon te verzegelen. Niet meer, niet minder. Terwijl hij verder door de gang liep, hoorde hij een zware ademhaling. Alsof iets lag te slapen. Hij kwam nu bij een splitsing. Hmmn..Hij luisterde even goed. Ja, het kwam uit de linkersplitsing. Dus ging hij hierin. Naarmate hij verder in de gang liep, werd deze donkerder en het geadem steeds luider. Toen eindigde de gang in een deur. Op de deur stond een pentagram met een rondje erin. In het rondje was iets te zien wat op een gesloten oog leek. Goed. Het beest was ook aan het slapen. Des te makkelijker zal de verzegeling dan gaan. Hij wreef zijn vlakke handen weer tegen elkaar. "Sealing off." Toen deed hij zijn handen van elkaar af, en kwam er iets wat op een donkerpaars lint leek uit zijn handen. Voorzichtig legde hij deze onderaan de deur. Toen, ging het lint vanzelf naar boven. De vorm van het pentagram volgend, om daarna met het rondje te beginnen. Echter, toen het aan het gesloten oog wou beginnen, stopte deze. Hmmn...het oog was dus sterker.. Nu alleen het gesloten oog dan nog.. Toen dacht hij even na. Wat had hij nou ook alweer geleerd tijdens zijn weinige lessen demonen bezweren..er was een hele sterke spreuk die haast altijd werkte...maar wat ook alweer....O ja, natuurlijk!"Holy crossseal" Hij maakte met zijn vingers het vorm van een geloofskruis in de lucht. Toen, verscheen er een geloofskruis over het oog. Op dat moment opende het oog. Het was wijd opengesperd en het pupil was smal. Toen klonk er een luide, demonische kreet. Het lijk ergens op het gillen van een mens, maar ook weer tegelijkertijd het huilen van een wolf. Argh..wat een herrie..Master Garu deed zijn handen voor zijn oren. Ook verscheen er een barst in zijn bril. Oh nee..als zijn bril kapot zou gaan, zal hij helemaal niets meer kunnen zien. De kreet bleef aanhouden. Daarna, verscheen er een lichtpaarse barst in de deur. Deze werd steeds groter. Dit was voor Master Garu, het moment om snel weg te rennen. Dat deed hij dus ook. Hij draaide zich om, en rende heel hard weg, terwijl de barst maar groter werd, totdat deze explodeerde in een grote, lichtpaarse explosie. Op het moment van de explosie, stortte de gang in. Master Garu keek in zijn vlucht achter zich, en zag dit. Hij rende alleen maar harder. Totdat hij bij de splitsing was gekomen. Toen hij daar was, keek hij achter zich. De gang waar hij eerst in was geweest, was helemaal ingestort. Samen met de herinneringen erin. Mooi. Al haar herinneringen van die demoon, zouden nu ook weg zijn. Hij glimlachte. Dit was makkelijker dan hij had gedacht. "Outside.." Toen vervaagde weer alles.
Hij zat weer op de stoel, Lune lag tegenover hem op het bed. Hij keek even naar haar linkeroog. Er was alleen nog een vaag litteken te zien. Hij glimlachte weer, en liet het poeder dat om Lune heen lag weer naar zijn hand toe komen. "Waking Rooster spell." Lune zou nu vroeg of laat weer wakker moeten worden. Het zou hem niets verbazen, als ze zich niets meer kon herinneren van de demoon.

"Ja, dat zie je vaak als je flash-backs hebt naar de de demoon die in je zit. Blijf echter wel russtig voordat we gaan beginnen. Het is belangrijk dat je lichaam in volle rust toestand is, wilt het verzegelen lukken." Ze knikte en probeerde tot rust te komen. Uiteindelijk werd haar ademhaling weer rustig en regelmatig. "Oke, ik ben er klaar voor." Het was zo ver, nu zou het eindelijk gebeuren. "Dat is mooi. Sluit nu maar je ogen, dan doe ik de rest." Lune sloot haar ogen en wat er voor de rest gebeurde, wist ze niet. Opeens voelde ze zich moe worden, in het begin vocht ze er tegen. Maar aangezien de moeheid te drukkend was, kon ze het niet tegen houden en viel in een diepe slaap. Het was een vreemde slaap, ze had gee droom, maar het leek wel alsof ze in een oneindig grote ruimte zat. Het was er donker en dus helemaal niets te zien. Paniekerig begon ze te rennen, maar wat ze ook deed, ze geraakte niet weg. Het had geen zin om te rennen, ze zou hier niet uit geraken. Zou Master Gary het gedaan hebben? Lune ging zitten en wachtte af. De seconden waren lang en het leek wel een eeuwigheid te duren. Misschien was ze wel voor eeuwig opgesloten. Net op dat moment, voelde ze door heel haar lichaam een stekende pijn. Het voelde alsof iets bij haar weggerukt werd. Met een kreet sloot ze haar ogen. De pijn ebde weg, behalve in haar hoofd. De pijn was zo fel, dat ze bijna niet meer kon nadenken. Uiteindelijk werd alles zwart. Ze wist niets meer, had geen gevoel meer. Er was alleen nog maar een leegte. Na een hele poos opende ze haar ogen weer. Ze zag dat ze in een hemelbed lag. Waar was ze? Het enige wat ze zich nog herinnerde was dat ze in de regen aan het huilen was omdat iedereen een hekel aan haar had. Vervolgens kwam Master Kana en dan werd het wazig. Waar was ze trouwens? Versuft keek ze de rommilge kamer rond en zag een nogal vreemde man. "Wat is er hier aan de hand?" Een pijnscheut gierde door haar voorhoofd en pijnlijk greep ze er met haar hand naartoe. Waarom had ze zo'n hoofdpijn. Vaagjes keek ze Master Garu aan. Van waar kende ze hem? Van in de gangen? Lune kon er niet meer aan uit, wat was hier toch aan de hand?

Hij wachtte eventjes. In de tussentijd, trommelde hij ongeduldig met zijn vingers op zijn knieën. Stel dat ze toch niet wakker werd. Dat ze misschien wel dood was. Dan had hij haar dood op zijn geweten.. Toen opende ze langzaam haar ogen. Een kleine zucht ontsnapte uit zijn mond. Ze had het overleeft. Ze ging overeind zitten en keek versuft om zich heen. "Good morning sunshine." Master Garu zei dit met een glimlach. "Wat is er hier aan de hand?" Vaagjes keek Lune hem aan. Zijn vermoedens waren juist. Ze kon zich niet meer herinneren van het voorval van daarnet. "Ik ben Master Garu. Ik ben docent duistere magie op Starshine. Je was flauwgevallen buiten. Master Kana had je hier naar toe gebracht, omdat hij dacht dat je een aanval had gekregen van duistere magie. Echter, was dit niet het geval, aangezien ik er al vrij snel achter was gekomen dat je eigenlijk lucht magie deed. Ik denk dat het kwam vanwege je..uiterlijk." Het was niet zijn beste leugen ooit, maar het kon ermee door. Hij zal het later er nog wel met Kana over hebben dat Lune nooit of te nimmer mocht weten dat ze ooit een demoon heeft in haar heeft gehad, omdat deze anders weer terug zou kunnen komen. Op deze manier zal namelijk de ingestorte gang weer helemaal opnieuw opgebouwd kunnen worden. "O ja, ik raad je wel aan de komende weken zoveel mogelijk rust te nemen. Ik zal het er met de leraren over hebben dat ze jou de komende weken niet teveel werk moeten bezorgen." voegde hij er nog aan toe. "Voor vandaag raad ik aan dat je naar je bed toegaat, en lekker gaat slapen." Het was belangrijk dat Lune haar lichaam de komende weken niet zal overbelasten. De uitdrijving van een demoon is vooral voor de gastheer/vrouw van deze vermoeiend. Dat zal ze vast ook wel merken, als ze zich naar haar slaapzaal zal gaan begeven.

Met een bonkend hoofd werd ze wakker. Wat was er gebeurd? Sufjes keek ze de kamer rond, toen zag ze de leerkracht staan. "Good morning sunshine." Ze schrok even. Waarom lag ze in een bed en stond die man naar haar te glimlachen? "Wat is er hier aan de hand?" Vroeg ze aan de man. Ze wist niet hoe, maar ze kende hem. Misschien van op de gang te zien? "Ik ben Master Garu. Ik ben docent duistere magie op Starshine. Je was flauwgevallen buiten. Master Kana had je hier naar toe gebracht, omdat hij dacht dat je een aanval had gekregen van duistere magie. Echter, was dit niet het geval, aangezien ik er al vrij snel achter was gekomen dat je eigenlijk lucht magie deed. Ik denk dat het kwam vanwege je..uiterlijk." Met een geïrriteerde blik wendde ze haar blik van hem af. Fantastisch toch? Iedereen dacht steeds dat ze een dark magican was vanwege haar uiterlijk. Dat was toch o zo leuk! Dus niet... Ze was niet zo'n knorrepot zoals die depressievelingen. Of toch de meeste waren depressief, want deze man was een heel ander portret. "O ja, ik raad je wel aan de komende weken zoveel mogelijk rust te nemen. Ik zal het er met de leraren over hebben dat ze jou de komende weken niet teveel werk moeten bezorgen." Ze keek de man weer aan en haar blik was nog geïrriteerder. "Wat denk je dat ik ben? Een softie? Ik kan dat heus wel aan hoor, en anders moet ik dat een andere keer allemaal bijwerken. Nee bedankt, dan heb ik geen vrijheid meer." Het mocht dan wel geen ochtend meer zijn, maar ze had wel last van een ochtendhumeur. Maar dat zou Garu waarschijnlijk ook al wel gemerkt hebben. "Voor vandaag raad ik aan dat je naar je bed toegaat, en lekker gaat slapen." Hmmm, slapen. Het klonk als muziek in haar oren. Nog steeds slecht gezind kwam ze van het bed af. "Bedankt om me te helpen met mijn zogezegde 'duistere magie aanval'." Ze wankelde eventjes doordat ze opeens erge hoofdpijn voelde. Maar ze herpakte zichzelf weer snel. Met een rot humeur ging ze weer richting haar kamer om te gaan slapen. Waarom moest ze nu weer zo nodig op de hoogste etage slapen? Toen ze op haar kamer was, nam ze de moeite niet de gordijen dicht te doen of andere kleren aan te doen. Ze liet zich meteen op de matras vallen en viel als een blok in slaap.