De verveling begon toe te slaan bij Roakes. Ze had echt al alles gedaan wat ze kon doen. Kleding uittesten. Make-up uittesten. Beetje met Evanlyn spelen. Haar trucjes leren (zonder succes). Ze verveelde zich bijna zo erg dat ze haar hoofd bijna tegen een tafel zou slaan om toch iets te kunnen doen. Maar dat leek haar geen goed idee.
Plots schoot haar een idee te binnen. Ze kon een beetje wandelen, misschien een praatje slaan met iemand, wat sociaal worden. Ze deed een rode jas aan met details in roze panterprint. Ze deed Evanlyn een halsbandje om, sloeg haar zwarte tas met roze bloemen over haar schouder en verliet de school.
Nu was het nog denken wat ze zou kunnen doen. Misschien het grasveld? Nee, er was sneeuw gevallen en Evanlyn zou aan de lijn staan trekken als ze er amper 4 minuten zouden zijn. Nog een shopnamiddagje dan? Nee, haar geld was bijna op. Ze zou beter nog eens iets naar haar vader sturen om geld te vragen. Hm, de waterval was misschien wel een goed idee.
Ze begon naar de waterval te lopen. Ze wist best goed waar het was, het was een memorabele plaats. Bij de waterval had ze Sasori voor het eerst ontmoet. Hij had haar gered toen ze haar evenwicht verloren was en in het water was gevallen. Hij had haar gered. Ze waren nog niet meteen verliefd geworden, dat was pas later gebeurd, toen hij troost nodig had.
Een afwezige glimlach verscheen op haar gezicht als ze terugdacht aan de woorden die hij gezegd had, aan het gevoel dat ze voelde toen hij haar plotseling kuste. Een van de beste herinneringen van het verleden. Ook ongeveer de enige herinnering die ze wou onthouden van de herinneringen aan Sasori. Het incident in het duistere bos had ze liever niet zien gebeuren maar ze had ermee leren leven. Ze had het leren vergeten.
Ze was aangekomen bij de waterval. Het geluid van het water dat naar beneden viel was enorm rustgevend. In de verte zag ze een silhouet. Een jongen leek het, die op een koffer zat. Vast een nieuwe op de school, tenzij het een speciaal persoon was die altijd een koffer bij zich had. Nee, vast een nieuwe. Kon ze 'm even welkom heten.
Ze liep richting de jongen. Hij had een koptelefoon op zijn oren en een MP3 in zijn handen. Zijn ogen waren gesloten. 'Hallo!' zei ze luid, hopend dat hij het zou horen.

De jongen fronste even zijn wenkbrauwen en opende zijn ogen. Hij zette zijn MP3 aan en keek naar Roakes. Hij glimlachte weer. 'Ook hallo meid.' zei hij vriendelijk. Hij stak zijn MP3 weg en deed zijn hoofdtelefoon af. 'Is er iets?' vroeg hij met dezelfde glimlach. Roakes meende iets nieuwsgierigs in zijn stem te horen.
Roakes lachte even, en zei toen: 'Nee, er is niks, maar omdat je op die koffer zat, nam ik aan dat je nieuw was, en ik wou je even welkom heten.' Ze pauzeerde even om te glimlachen. 'Welkom,' voegde ze er dan nog lachend aan toe.
Na vijf minuten vond Evanlyn dat het wandelingetje wel lang genoeg had geduurd. Ze begon als een gek aan de lijn te trekken. Roakes trok even terug om te laten weten dat ze mocht ophouden. Evanlyn miauwde protesterend en begon nog harder te trekken aan de lijn. 'Evanlyn!' riep Roakes en ze nam de kat in haar handen, waarna ze begon te spartelen.
'Je wil niet dat ik je in de zak steek, hè?' riep ze tegen de kat, ook al wist ze dat ze haar niet kon horen. Ze ritste haar zak open en bracht de kat naar beneden. Die had het wel door en vliegensvlug ging ze gehoorzaam weer op de grond zitten. 'Soms is ze een beetje lastig,' zei ze lachend tegen de jongen.

'Dank je wel, dat is zeer lief van je om me te verwelkomen, ik ben hier inderdaad nieuw ja. Goed opgemerkt.' zei de jongen. Evanlyn begon aan de lijn trekken. Roakes trok terug waarop Evanlyn begon te miauwen. 'Evanlyn!' Roakes nam haar op. Eve begon te spartelen. 'Je wil niet dat ik je in de zak steek, hè?' Ze deed een poging om de kat in haar zak te steken, en Evanlyn had door wat Roakes probeerde, dus ze ging gehoorzaam zitten. 'Soms is ze een beetje lastig.' lachte Roakes. De jongen glimlachte naar Roakes. 'Blijkbaar ja, maar je heb blijkbaar zo je methodes om haar rustig te krijgen zie ik' zei hij met een lichte grimas.
'Oh ja, voor ik het vergeet, mijn naam is Tom, dat moet je je niet afvragen wie die vreemde jongen was die op zijn koffer zit.' Hij grinnikte lichtjes om zijn eigen woorden. Zijn blauwe ogen keken nieuwsgierig naar Roakes. 'Krijg ik ook de eer om jouw naam te mogen horen?' zei Tom al lachend. Roakes glimlachte even. 'Roakes, Roakes Dust. En zij,' zei Roakes terwijl ze naar haar kat wees, 'heet Evanlyn, maar je mag haar ook Eve noemen. Dat zeg ik ook soms.' Ze lachte eventjes en keek omlaag naar de kat, die aan het spelen was met een muis. Het diertje was vast net voorbijgelopen - en Evanlyn was typisch zo'n kat die speelde met alles wat ze zag.
Roakes besloot de muis maar af te pakken voor het dood zou gaan, dat zou maar zielig zijn. Ze bukte zich, en hielde de lijn niet meer zo stevig vast. Die kans zag Evanlyn schoon om ervandoor te gaan. De lijn zwiepte heen en weer achter haar. 'Let op mijn tas alsjeblief, ik moet achter haar aan!' riep Roakes. Ze spurtte weg. Roakes kon erg snel lopen, dat wist ze wel, op Razen had ze wel vaker loopwedstrijdjes gehouden en die won ze vaak, maar de kat - al was ze niet een van de dunste - was nog altijd sneller dan haar.
Roakes had zich zo op de kat gefixeerd dat ze de stenen die op de grond lagen niet zag. Haar voet raakte onder een van de stenen. Ze viel voorover en haar knie landde op een andere steen, die nog eens erg puntig was. Ze ging op de grond zitten. De steen had ze stof van haar broek gescheurd. Er stroomde een heleboel bloed uit de plek waar de steen haar knie geraakt had. Het bloed stroomde naar beneden en maakte vlekken op haar broek. Ze plaatste haar hand erop. Een fijn straaltje bloed glipte tussen haar vingers. Vluchtig keek ze opzij. De perzikkleurige vacht van Evanlyn was nergens te bekennen. De lijn lag ergens tussen de stenen: hij was vast doormidden gesneden door de puntige steen.
Roakes voelde een traan opkomen in haar ooghoek. Niet van de pijn, al was de wonde allesbehalve pijnloos, maar de traan was er omwille van haar kat. In de vier jaren die ze al met de kat had doorgebracht, was ze echt heel gehecht geraakt aan het beestje, ook al was die laatste niet altijd even gehoorzaam of lief, ze was er wel altijd voor Roakes. Als ze weer eens buitengezet werd door haar brutale gedrag, als ze verdriet had,... Evanlyn was er altijd als Roakes haar nodig had. Evanlyn stond bij elk moeilijk moment aan Roakes' zijde. En nu was ze weg, zomaar verdwenen in het landschap. En dat was allemaal Roakes' schuld.
De tranen stroomden nu zo snel als de waterval over haar wangen. Wat als Evanlyn zou verdrinken? Wat als ze zich pijn zou doen aan stenen? Wat als ze iets giftig zou eten? In haar hoofd stelde ze zich Evanlyn voor, niet meer als de hyperactieve kat zoals Roakes haar kende, maar als een levensloos lijfje tussen de rest van de natuur. Bij die gedachte begon ze nog harder te huilen.
Zag haar daar nu zitten. De brutale, zelfzekere, stoer uitziende Roakes, met een bloedende knie, huilend als een klein kind dat zijn moeder kwijt is in de winkel. Ze zou zweren dat het Roakes niet is, dat het een zwak meisje is die op Roakes lijkt. Man, wat schaamde ze zich voor haar gedrag. En dát zat ze dan ook nog te doen voor de ogen van iemand die ze net kende. Tom kon dan wel zo vriendelijk lijken, Roakes had geleerd dat niet al haar gedachten klopten. Hij kon het even goed aan de volledige school doorzeggen. Een foto trekken. Kijk, kijk, de stoere Roakes is toch niet zo stoer als ze lijkt. Ze kon zich al helemaal inleven in haar mogelijke toekomst. En dat dan nog eens zonder haar beste maatje Evanlyn... Wat zou het leven dan nog waard zijn.

[Je moet me echt vaker zeggen dat ik mijn posts langer moet maken, want dit is nu officieel mijn langste post ever. 761 woorden, dat record staat genoteerd. Jippee c: Nu kan je er wel wat mee hoop ik? ]

Dit vond hij wel aardig, meteen een meisje dat hem kwam verwelkomen op deze nieuwe planeet en deze nieuwe school, dit vond hij echt super. Nu kon zijn dag niet meer stuk en zou die glimlach ook niet van zijn gezicht kunnen verdwijnen, alleszins, dat hoopte hij toch. Want als hij nu iets negatiefs zou meemaken, om dan zijn humeur aan scherven te kunnen slaan, dan moest het toch werkelijk al serieus zijn. Dus Tom dacht wel dat dat niet zou gebeuren. Dus hij hoopte op alle tien zijn vingers dat er niets ergs zou gebeuren vandaag. Dat meende hij, er mocht echt werkelijk niets verkeerd lopen vandaag. Anders zou hij zichzelf er nog van verwijten dat hij ongeluk gaf. Met nog steeds een glimlach op zijn gezicht keek hij naar het meisje voor zich. Misschien moest hij haar maar eens bedanken voor de verwelkoming? Nu voelde hij zich immers echt wel welkom, dus daarvoor moest ze zeker bedankt worden. Dank je wel, dat is zeer lief van je om me te verwelkomen, ik ben hier inderdaad nieuw ja. Goed opgemerkt.' Zei hij met nog steeds die eeuwige oprechte glimlach op zijn gezicht. “Evalyn!” zei het meisje tegen haar kat, blijkbaar heette de kat zo. Dat was wel een leuke naam, voor een kat en het zou zeker ook niet misstaan bij een meisje. Soms dacht hij dan weer te veel na, of was hij weer te impulsief, hij was altijd wel een van die beide extreme gevallen. Soms kon hij helemaal niet beslissen of deed hij net van die stomme dingen waarvan je gewoon je hoofd tegen de muur van zou willen slaan. 'Je wil niet dat ik je in de zak steek, hè?' zei het meisje tegen haar kat, die blijkbaar nogal snel de boodschap door had en dus op de grond gehoorzaam ging zitten, een grinnik verliet zijn mond en hij keek met een geamuseerde blik richting de kat die blijkbaar bang was van dé zak! Oh geweldig toch, dit vond hij werkelijk het geniaalste wat je een kat kon aanleren. 'Soms is ze een beetje lastig.' Zei het meisje en Tom had dat al wel eventjes door, maar het was wel attent van haar om hem daarop te wijzen. Jep, dit was wel leuk aan dit meisje, ze zei meteen iets rechtuit en ze had wel dat tikkeltje stoere over zich hangen wat haar helemaal uniek maakte, ze zag er heel stoer uit, maar misschien was ze wel héél kwetsbaar vanbinnen? Misschien, misschien, het kon allemaal wel zo zijn, maar hij ging er nog niet van uit, want hij was nog niet zeker hoe dit meisje in elkaar zat. Misschien was ze wel een heel ingewikkeld persoon? Of juist veel te oppervlakkig? Je kon het nooit weten hé. 'Blijkbaar ja, maar je heb blijkbaar zo je methodes om haar rustig te krijgen zie ik' zei hij met een lichte grimas. De zak methode bleef in zijn ogen een van de hilarische momenten van de dag, iets wat hij nooit zou vergeten en haar aan zou doen laten denken. Oh ja, voor ik het vergeet, mijn naam is Tom, dat moet je je niet afvragen wie die vreemde jongen was die op zijn koffer zit.' Hij grinnikte lichtjes om zijn eigen woorden. Zijn blauwe ogen keken nieuwsgierig naar Roakes. 'Krijg ik ook de eer om jouw naam te mogen horen?' zei Tom al lachend. Roakes glimlachte even. 'Roakes, Roakes Dust. En zij,' zei Roakes terwijl ze naar haar kat wees, 'heet Evanlyn, maar je mag haar ook Eve noemen. Dat zeg ik ook soms.' “Aangenaam Roakes en Evalyn.” Zei Tom met een grijnsje en ook zijn blik ging naar de kat die druk in de weer was met een muis, blijkbaar vond het dier het uiterst amusant om met muizen te spelen, dat was ook lekker gezellig. Ach ja, het bleef grappig… De zak… Nog steeds bleef hij er over gniffelen. Maar toen Roakes besloot om de muis af te pakken liep het mis, het meisje liet de lijn van het dier los en meteen was de kat ervan door. Bah, dat was balen zeg. Misschien kon hij er wat aan doen? Maar voor hij iets kon zeggen werd hij gekozen als een soort van tassenbewaarder. 'Let op mijn tas alsjeblief, ik moet achter haar aan!' zei het meisje en Tom knikte. De goede ziel dat hij toch was ook. Even keek hij naar haar tas en dan naar zijn eigen koffer. Dit werd simpel, hij prevelde een spreuk en beiden begonnen te zweven achter hem aan. Hij liep zo snel als hij kon achter het meisje aan, haalde haar al snel in, hij was ook een pak groter dan haar, met zijn 2,10 meter. Zijn langere benen gaven een goed voordeel. De kat had hij bijna ingehaald. Hij schoof over de grond en greep de kat beet. “Evalyn” zei hij zachtjes tegen het dier “Niet zo weglopen wil je?” Nog steeds zweefden de koffers achter hem aan. Hij bekeek zichzelf even kort terwijl hij de kat tegen zich aangeklemd had en haar rustig aaide. Een aantal schrammen, voor de rest scheelde er niets aan hem. Nu zou hij de kat terugbrengen naar Roakes, maar toen hij een beetje had gewandeld, vond hij het meisje op de grond, al bloedend aan haar knie en ze huilde. Hij nam de lijn van de kat stevig vast en zette zich neer naast Roakes. “Ik ben niet zo’n held in het helen, maar ik kan wel mijn best doen.” Zei hij, voorzichtig liet hij Roakes de lijn van haar kat overnemen en hij begon haar wonde te helen. “gelukkig maar ben ik zo groot, anders was je kat verloren geweest, dat zou ik jammer gevonden hebben.” Zei hij op een zachte toon terwijl zowel zijn koffer en haar tas op de grond belandden sinds ze daarnet nog achter hem aan zaten te zweven. Nu moest hij zich even kort concentreren. Zachtjes beet hij op zijn lip en greep hij met zijn vrije hand naar zijn hutkoffer, al graaiend in de koffer zocht hij een stuk verband. Nu de broek oprollen en haar knie binden. Bah, bloed, vreselijk gewoon, maar nu moest hij toch wel degelijk op zijn tanden bijten. Toen het verband er mooi op was bevestigd keek hij met een glimlach naar Roakes. “Nu heb je wel een knuffel nodig denk ik” zei hij voor hij zijn armen om Roakes heen sloot, volgens Tom was dit nou net hetgene wat dit meisje nodig had, een dikke stevige knuffel. "Ik had ooit ook een kat, die noemde Garfield, Eve deed me eventjes aan hem terugdenken."

(1103 woorden, Tom to the rescue of Evalyn and Roakes )

'Aangenaam Roakes en Evalyn.' zei Tom met een grijnsje. Roakes bukte zich om de muis van Evanlyn af te pakken, maar daardoor kon Evanlyn ontsnappen. Roakes rende erachteraan, nadat ze naar Tom had geroepen dat hij haar tas moest bijhouden. Ze hoorde hoe hij iets prevelde en daarna kwam hij achter haar aan. Roakes' tas en haar koffer zweefden achter hem aan - geen dagelijks zicht, maar oké. Hij had Roakes ingehaald, en zat vrij dicht bij Evanlyn. Maar dan viel Roakes. Ze ging op de grond zitten. Haar broek was gescheurd en er kwam vrij veel bloed uit de wonde. Evanlyn was weg, verdwenen. Roakes begon te huilen. Wat als er iets zou gebeuren met de kat?
Plots zag ze Tom weer aankomen, de koffers nog steeds achter hem. Roakes keek even. Had hij nu... Evanlyn in zijn handen? Roakes kreeg een kleine glimlach op haar gezicht. Tom had haar kat gered. Ze was hem eeuwig dankbaar nu... Haar kat was veilig!
Tom kwam naast haar zitten, de lijn stevig in zijn handen. 'Ik ben niet zo’n held in het helen, maar ik kan wel mijn best doen.' zei Tom. Hij gaf de lijn aan Roakes. Roakes nam hem stevig vast. Tom begon haar wonde te helen. 'gelukkig maar ben ik zo groot, anders was je kat verloren geweest, dat zou ik jammer gevonden hebben.' Roakes glimlachte wat breder nu. Het was haar ook net opgevallen, Tom was inderdaad best groot.
Tom zocht in zijn koffer naar verband. Hij rolde haar broek op en bond het verband om de wonde. Als het verband mooi op haar knie bevestigd was, keek Tom met een glimlach naar Roakes. 'Nu heb je wel een knuffel nodig denk ik.' zei Tom voor hij zijn armen rond Roakes sloot. Roakes legde haar armen ook rond Tom, uit beleefdheid, maar ook omdat ze hem best aardig vond. Wat zei ze nou, hij had haar kat gered. Ze vond hem heel aardig. 'Ik had ooit ook een kat, die noemde Garfield, Eve deed me eventjes aan hem terugdenken.' zei Tom. Roakes lachte eventjes kort. Dan zei ze: 'Bedankt dat je Evanlyn gered hebt. Zonder haar zou ik echt helemaal kapot zijn... En ook bedankt dat je mijn knie hebt verzorgd.' Haar tranen waren opgedroogd. Aan haar ogen zag je nog wel dat ze gehuild had, maar de verdrietige stemming van net was wel verdwenen. Ze voelde zich al vrolijker.
Roakes keek even om, om te kijken of Evanlyn er nog stond. Evanlyn was nu wel wat rustiger geworden en stond braaf te wachten terwijl ze naar Roakes en Tom keek. Roakes had Evanlyn niet meer vast, maar ze had haar lesje nu wel geleerd. 'Evanlyn is wel rustig nu...' zei Roakes lachend tegen Tom. Ze had nog niet losgelaten van de omhelzing, want het voelde best fijn. Ze was haast vergeten hoe het was om een knuffel te krijgen. Het was al weken geleden.
Roakes liet na even los en nam Evanlyns lijn stevig vast. 'Ik ga even wat doen.' zei ze tegen Tom. Ze probeerde overeind te komen. Het ging moeizaam maar na een minuutje stond ze op haar twee benen. Ze voelde de pijn in haar knie nog steeds - maar hij was al een heel stuk verminderd dan de pijn die ze in het begin voelde. In een slakkengangetje, een beetje hinkend, liep ze naar de stenen om het afgesneden stuk van de lijn te nemen. Ze knoopte de 2 delen stevig aan elkaar en bond de lijn aan een stuk steen. Ze trok even. Ja, Evanlyn zat nu vast genoeg, ze kon niet meer ontsnappen. Roakes nam voer voor Evanlyn uit haar tas en legde een vrij grote hoop neer voor haar neus. Gulzig begon ze het eten naar binnen te schrokken. Zo, nu moest ze zich een tijdje niet meer op Eve letten.
Roakes strompelde terug naar Tom. 'Klaar. Nu heb ik een tijdje geen werk meer met Evanlyn.' zei ze lachend. Ze ging weer naast Tom zitten en sleepte haar tas dichter naar haar toe. Ze haalde er een doos uit. Ze trok het deksel eraf en nam een koekje. 'Eentje hebben?' vroeg ze. Ze stak haar hand met het koekje erin uit naar Tom terwijl ze met haar andere nog vrije hand zelf een koekje nam en die in haar mond stak.

[721 woorden. Nu goed? c:]

Tom begon te lachen. 'Dieren zijn makkelijk blij te maken, dat vind ik zo geweldig aan huisdieren. Ze zijn zo makkelijk.' zei hij met een lichte grijns. Roakes knikte even, een lichte glimlach stond op haar gezicht.
Roakes haalde een doos koekjes boven. 'Eentje hebben?' vroeg Roakes. Ze stak haar hand met het koekje erin uit naar Tom. Met haar vrije hand stak ze zelf een koekje in haar mond. Een brede bedankende glimlach verscheen op Toms gezicht. Die was duidelijk blij. Hij nam het koekje uit Roakes' hand en stak het in zijn mond. 'Bedankt en echt een lekker koekje, wauw' zei hij. Roakes besefte hoe leuk het was om mensen blij te maken. De glimlach op hun gezicht,... Ze mocht best meer mensen blij maken. 'Heb jij ze zelf gemaakt?' vroeg hij oprecht. Zijn blauwe ogen keken Roakes vragend aan.
Roakes slikte haar koekje door en schudde lachend haar hoofd. 'Nee, ik ben een echte ramp in de keuken, ik koop liever mijn koekjes in de winkel. Vroeger maakte mijn moeder altijd taartjes voor me. Nu... Nu kan ze dat niet meer.' Er kwam een brok in Roakes' keel en haar glimlach verdween. Het onderwerp 'mijn moeder' lag erg gevoelig bij Roakes. Roakes was erg gehecht aan haar geweest. Ze had Roakes voor haar 10e verjaardag Evanlyn gegeven, ze had altijd koekjes en taartjes voor haar gemaakt, ze bood altijd een schouder om op uit te huilen, ze stond altijd klaar met hulp of raad,... Ze kon soms wel eens zeuren ja, zoals elke ouder dat wel eens doet: als Roakes weer eens voer voor Evanlyn vergat, als haar kamer eruit zag als een varkensstal, als ze een klusje vergat te doen, als ze brutaal deed... Ze had vaak buiten gestaan omdat haar moeder haar daar gezet had. Maar dat vond ze niet zó erg: ze had Evanlyn, en op Razen was het buiten altijd erg warm. Mocht ze even lekker in de warmte zitten.
Haar vader was niet zo erg geïnteresseerd in haar. Ze had allesbehalve een heel goede band met haar vader. Hij was wel vriendelijk, maar hij was er niet vaak. Hij was echt heel vaak weg. En als hij er was, was het vroeg in de ochtend - als Roakes nog sliep, of even snel een minuutje. Maar haar moeder was er. Dat was genoeg voor haar.
Een traan glinsterde in haar ooghoek. 'Niet weer huilen...' zei ze tegen haarzelf in gedachten. Ze wou niet weer voor de ogen van Tom in huilen uitbarsten, de tweede keer vandaag. Dus nam ze de doos met koekjes en schoof een koekje in haar mond. En nog een. En nog een. Dan stak ze de doos uit naar Tom. 'Nog één hebben?' zei ze. Ze moest even slikken, de krop in haar keel was nog niet verdwenen. Ze veegde even in haar ogen om ervoor te zorgen dat ze niet ging huilen. Niet weer.
Ze zuchtte even. Ze kon zich niet sterk houden, niet nu toch. Haar moeder was dood. Dood. Roakes ging haar nooit meer terug zien, ze ging nooit meer de lekkere kersentaartjes proeven, ze ging nooit meer haar armen rond haar voelen, ze zou nooit meer berispt worden. Ze besefte nu maar pas dat ze zelf de opmerkingen over Roakes' soms slechte gedrag miste.
Roakes voelde hoe een traan over haar wang gleed. 'Ze is gestorven.' zei Roakes stil. Ze zuchtte terwijl er nog een traan over haar wang gleed. Ze nam een zakdoek en veegde haar tranen weg. Maar het hielp niet. Er gleed weer een traan langs haar wang. En al gauw was ze weer aan het huilen. Haar hoofd steunde op haar knieën. Nadat ze uitgehuild was, nam ze opnieuw de zakdoek en droogde haar tranen. 'Sorry dat ik vandaag zo'n huilebalk ben.' zei ze met een lichte glimlach. Een nepglimlach, want diep vanbinnen zaten nog miljoenen tranen.

[645 woorden, kan je er wat mee? Ik hoop van wel, ik heb nu geen enkel idee meer om deze post langer te maken]

Alles kwam goed zolang je maar de moeite deed om van je dag iets te maken. Ook daar maakte je je leven mee, je moest gewoon genieten van het leven, ook al gebeurde er soms op een aantal dagen alleen maar slechte dingen. Maar als je sterk genoeg was, kwam je de dag gemakkelijk door en kon je verder genieten van de dag. Tom was een echte optimist, iemand die al het goede in het slechte zag. Hoe vreemd het ook klonk, elke keer kon hij wel een glimlach op zijn gezicht toveren. Sommige mensen begrepen totaal niet hoe hij dit zo kon doen, hoe hij het kon opbrengen om zo vaak te glimlachen, ze zeiden dat het fake was, dat hij een masker opzette, maar dat deed hij totaal niet. Hij was niet het persoon dat fakete, oprechte gevoelens mochten wel degelijk getoond worden en dat was dus ook hetgene wat hij deed. Tom begon te lachen om de woorden van Roakes. 'Dieren zijn makkelijk blij te maken, dat vind ik zo geweldig aan huisdieren. Ze zijn zo makkelijk.' zei hij met een lichte grijns. Dieren waar werkelijk het meest geweldigste wat er hier bestond, en ook Roakes toonde een lichte glimlach. Dit sierde haar, ze mocht gerust meer glimlachen wat dat stond haar werkelijk geweldig. Ze haalde een doos uit haar tas, even werd hij nieuwsgierig, wat zou er in die doos zitten? Maar dan al snel werd het duidelijk wat er nu wel degelijk in die doos zat. Koekjes! Oh man, man, man, zalig, dit meisje hat een zalige lekkernij bij zich, maar hij was beleefd, hij vroeg niet naar een koekje. Na een tijdje, tot zijn grote verbazing vroeg Roakes of hij ook er eentje wilde hebben. Natuurlijk wilde hij er eentje! Met een brede bedankende glimlach nam hij het koekje aan. Dit meisje was echt werkelijk zo blij. Het koekje stak hij in zijn mond, oh wat was dit toch een heerlijke lekkernij. Werkelijk fantastisch en geweldig. 'Heb jij ze zelf gemaakt?' vroeg hij oprecht. Zijn blauwe ogen keken Roakes vragend aan. Een simpele vraag, hopelijk wilde ze er antwoord op geven want je had soms zo’n mensen die zelfs deze vraag al te persoonlijk vonden, natuurlijk irriteerde dit hem enorm, want het was toch zo’n vraag waar je gewoon ja of nee op moest antwoorden, meer was er niet voor nodig. Een simpele ja of nee volstond. Roakes slikte net haar koekje door en dan beantwoordde ze zijn vraag die hij een aantal seconden eerder had gesteld. 'Nee, ik ben een echte ramp in de keuken, ik koop liever mijn koekjes in de winkel. Vroeger maakte mijn moeder altijd taartjes voor me. Nu... Nu kan ze dat niet meer.' Zei ze en Tom’s emotie ging van happy naar een beetje medelevend, arm kind was haar moeder verloren en vast nog niet zo erg lang, want ook haar glimlach verdween. Toch zo’n lastig en gevoelig onderwerp dus blijkbaar, arm kind. Weer had hij zin om dit meisje gewoon te knuffelen, maar dat zou vast wel een beetje awkward worden. Zijn ouders waren junkies, ze zaten aan de drugs en dus werd Tom mee een beetje in die cultuur ingeduwd, vele happy mensen die lachten om het minste, Tom als klein kindje nam dit over en begon ook vaker te lachen terwijl de geur van wiet hem stoned maakte. Zijn familie had dit op tijd gemerkt dat het kind van de ouders langzaamaan slechte invloeden opnam en hij werd bij zijn alleenstaande tante gezet terwijl zijn ouders in de gevangenis vlogen wegens druggebruik. Zijn tante was eerst bang geweest dat de jongen van twaalf jaar ook drugs zou gaan gebruiken, maar die dag kwam nooit. Tom was een brave kerel die geen vlieg kwaad deed, alleen lachte hij vaak en veel. Eigenlijk was hij wel blij dat zijn ouders achter slot en grendel zaten, nu konden ze tenminste afkicken. Als ze dan weer nuchter waren konden ze gerust terug contact met hem opnemen. “Nog een hebben?” vroeg het meisje aan hem, hij schudde zijn hoofd lichtjes “Ik denk dat jij ze meer nodig hebt dan ik.” Zei hij met een glimlach, het meisje zou zo vast huilen, maar hij hield haar niet tegen, ze mocht haar emoties tonen, haar pijn, haar zwakke kant, gewoon om het feit dat ze dan misschien zou realiseren dat niet iedereen sterk kon blijven, dat niet iedereen dat eeuwige masker kon ophouden. Zelf kon Tom niet huilen, dat was gewoon iets typisch hem, huilen kon hij niet, niet omdat hij geen emoties had, nee gewoon omdat hij het niet kon opbrengen. Hij glimlachte zwakjes toen Roakes een poging waagde om haar tranen te drogen. Arm kind toch eigenlijk hé. 'Ze is gestorven.' zei Roakes stil en Tom knikte, hij liet weten dat hij het begreep, dat hij haar begreep, het meisje had het toch knap lastig. Een zakdoek werd tevoorschijn gehaald en ze veegde een beetje haar tranen weg, maar het had geen zin, ze begon te huilen. Tom beet zachtjes op zijn lip en zijn ogen straalden medeleven uit. Langzaam omhelsde hij het meisje weer, in de hoop dat ze weer rustig zou worden. 'Sorry dat ik vandaag zo'n huilebalk ben.' Zei ze verontschuldigend en Tom schudde zijn hoofd “Je hebt geen enkele rede om je te verontschuldigen want er is rede genoeg voor jou om te huilen, je bent immers iemand kostbaar kwijtgeraakt.” Zei hij terwijl hij troostend over haar rug wreef. Eigenlijk was hij niet zo’n held in troosten. Want zelf had hij nog nooit meegemaakt hoe het is om iemand permanent te verliezen, oké hij was zijn ouders ook kwijt, maar de ze leefden nog, mits onder invloed van de drugs. “Ik ben zelf niet mijn moeder noch mijn vader permanent kwijtgeraakt, ze zitten alleen vast wegens drugsgebruik. Ik leef bij mijn tante en ik heb eigenlijk constant in het drugmilieu gezeten zonder eigenlijk ooit zoiets aan te raken. Ik ben best trots op mezelf dat ik er zo kan afblijven. Maar ik wil je maar laten weten dat je je helemaal niet hoeft te verontschuldigen sinds emoties opkroppen echt niet zo’n slim gedacht is eigenlijk. Laat het gewoon allemaal de vrije loop, dat lucht immers op.” Zei hij met een bemoedigende glimlach. Zijn hand ging noch steeds in een rustig tempo troostend over haar rug.

(1059 woorden)

Roakes haalde een doos koekjes boven. 'Eentje hebben?' vroeg ze aan Tom. Ze stak een koekje uit naar Tom en at er zelf ook eentje. Tom nam het koekje glimlachend aan. 'Bedankt en echt een lekker koekje, wauw. Heb jij ze zelf gemaakt?' zei hij. Roakes slikte haar koekje door en schudde haar hoofd. 'Nee, ik ben een echte ramp in de keuken, ik koop liever mijn koekjes in de winkel. Vroeger maakte mijn moeder altijd taartjes voor me. Nu... Nu kan ze dat niet meer.' antwoordde. Roakes' glimlach verdween, en ze zag ook dat Tom wat van mood veranderde. Roakes kreeg het moeilijk. Ze dacht terug aan haar moeder. Hoe ze er altijd was voor haar, hoe ze haar ook soms opmerkingen gaf,... Ze miste zelf de opmerkingen die ze maakte omwille van Roakes' gedrag, al haatte ze die opmerking op dat moment. 'Niet weer huilen...' zei Roakes tegen zichzelf in gedachten. Ze wou niet weer in huilen uitbarsten, dat zou een beetje ongemakkelijk zijn. Ze begon een heleboel koekjes te eten en stak dan de doos weer uit naar Tom. 'Nog een hebben?' vroeg ze. Hij schudde zijn hoofd lichtjes. 'Ik denk dat jij ze meer nodig hebt dan ik.' zei hij met een glimlach. Wat was hij toch lief.
En toen voelde Roakes hoe een traan over haar gezicht gleed. 'Ze is gestorven.' zei Roakes stil. Tom knikte. Zonder woorden snapte Roakes wat hij bedoelde, dat hij haar situatie begreep, dat hij snapte hoe Roakes zich voelde. Roakes begon te huilen. Tom beet op zijn lip, in zijn ogen kon ze medeleven lezen. Hij omhelsde Roakes. 'Sorry dat ik vandaag zo'n huilebalk ben.' zei Roakes verontschuldigend. Tom schudde zijn hoofd. 'Je hebt geen enkele rede om je te verontschuldigen want er is rede genoeg voor jou om te huilen, je bent immers iemand kostbaar kwijtgeraakt.' zei hij terwijl hij troostend over haar rug wreef. Dat gebaar maakte haar rustig. 'Ik ben zelf niet mijn moeder noch mijn vader permanent kwijtgeraakt, ze zitten alleen vast wegens drugsgebruik. Ik leef bij mijn tante en ik heb eigenlijk constant in het drugmilieu gezeten zonder eigenlijk ooit zoiets aan te raken. Ik ben best trots op mezelf dat ik er zo kan afblijven. Maar ik wil je maar laten weten dat je je helemaal niet hoeft te verontschuldigen sinds emoties opkroppen echt niet zo’n slim gedacht is eigenlijk. Laat het gewoon allemaal de vrije loop, dat lucht immers op.' zei hij met een bemoedigende glimlach. Hij was nog steeds over Roakes' rug aan het wrijven om haar te troosten.
Tom had het blijkbaar ook niet makkelijk gehad in zijn jeugd, als Roakes het juist had. Thuis hadden ze het ook wel eens snel over drugs gehad. Haar moeder had haar op het hart gedrukt om eraf te blijven, voor haar eigen goed. Gelukkig was Tom er niet aangekomen, want volgens haar moeder kreeg je met drugs veel problemen. Het was verslavend, duur en je kon ervoor in de gevangenis vliegen. Het had Roakes niet aangesproken, en ze had ook aan zichzelf beloofd dat ze er nooit maar dan ook nooit aan zou komen. Ze had ook gehoord dat alle vrienden die haar dat aanboden slechte vrienden zijn, dus ze had ook tegen zichzelf gezegd dat ze alle vrienden die drugs gebruikten zou afwijzen, voor haar eigen goed. Het zou wel niet goed zijn voor haar reputatie maar het was beter dan haar gezondheid naar de vaantjes te helpen.
Roakes was inmiddels al gestopt met huilen. 'Bedankt dat je er zo bent voor me, ook al ken ik je nog maar net. Nog niemand heeft ooit zo vriendelijk voor me geweest na zo'n korte tijd. Zonder jou zou ik helemaal verloren geweest zijn. Als jij eens iemand nodig hebt, dan zal ik er ook voor je zijn.' Ze glimlachte, terwijl ze in haar omhelzing met Tom bleef. Het voelde goed om zo iemand te hebben. Het was een tijdje geleden dat iemand zo lief voor haar was, ze was Tom dus ontzettend dankbaar. Voor alles.

Nieuwsgierig, zo voelde Tom zich op dit moment. Een nieuwsgierige kleine jongen die wilde weten wat er in de blikken doos zat. Nu was hij wel degelijk erg geïnteresseerd geraakt naar de inhoud van de doos, alsof zijn leven er haast vanaf hing. Maar op het hoogtepunt van zijn nieuwsgierigheid opende Roakes de doos en verschenen er koekjes, héérlijke koekjes, dat kon Tom nu al zien. Jammer dat hij zo beleefd was, anders had hij er wel al direct eentje genomen. Een bedankende glimlach verscheen op zijn gelaat toen Roakes hem een koekje aanbod, dit was echt reuze aardig van haar. Hij nam het koekje aan en begon er van te eten, zijn vermoeden werd na een aantal hapjes bevestigd, deze koekjes waren reuze lekker. 'Bedankt en echt een lekker koekje, wauw. Heb jij ze zelf gemaakt?' zei hij. Roakes slikte net op dat moment haar koekje door, wat een timing had hij toch soms, zelf schrok hij er soms zo van dat hij zo’n goede timing had. Verassend, heel erg verassend. 'Nee, ik ben een echte ramp in de keuken, ik koop liever mijn koekjes in de winkel. Vroeger maakte mijn moeder altijd taartjes voor me. Nu... Nu kan ze dat niet meer.' De glimlach van het meisje verdween, blijkbaar had hij een gevoelige snaar geraakt met dit te vragen, maar zo’n persoonlijke vraag was het toch niet? Ook zijn emotie veranderde, de glimlach op zijn gezicht verdween. Nu werd zijn blik een beetje medelevend, misschien had hij het totaal niet mogen vragen. Hij begreep het misschien niet echt, maar toch toonde hij medeleven. Want misschien had ze wel iets ergs meegemaakt dat haar moeder het niet meer kon, of haar moeder was gestorven. Hij nam aan de tweede optie sinds ze er wel degelijk moeite voor moest doen om niet in huilen uit te barsten. Arm kind toch. Zelf had hij zijn ouders al een fiks aantal jaren niet meer gezien, ze zaten achter tralies wegens het dealen en gebruiken van drugs. Vroeger hadden zijn ouders hem mee in het milieu gesleurd en hem laten kennismaken met het spul dat zijn ouders gebruikten, hij begreep het niet echt en lachte gewoon mee, maar dan werd al snel duidelijk dat hij de stoned karaktereigenschappen van anderen als nuchtere persoon begon te imiteren. Dus nog steeds lachte hij om het minste en was hij negenennegentig procent van de tijd enorm vrolijk. Roakes stak de doos weer naar hem uit, maar sinds ze daarnet zoveel koekjes aan het binnenspelen was, sloeg hij het aanbod vriendelijk af, zij had ze vast harder nodig dan hij op dit moment. 'Ze is gestorven.' zei Roakes stil. Tom knikte. Hij begreep haar situatie, ze hadden vast een goede band, misschien lag daardoor de herinnering aan die taartjes haar zo nauw aan het hart. Hij begreep het wel, maar hij had nog nooit iemand zo dierbaar verloren. Het meisje begon weer te huilen en Tom beet zachtjes op zijn lip, een beetje ongemakkelijk bij de situatie, maar toch omhelsde hij het meisje en zorgde ervoor dat ze weer een pak rustiger werd. 'Sorry dat ik vandaag zo'n huilebalk ben.' zei Roakes verontschuldigend. Tom schudde zijn hoofd. 'Je hebt geen enkele rede om je te verontschuldigen want er is rede genoeg voor jou om te huilen, je bent immers iemand kostbaar kwijtgeraakt.' zei hij terwijl hij troostend over haar rug wreef. Dat gebaar maakte haar rustig. 'Ik ben zelf niet mijn moeder noch mijn vader permanent kwijtgeraakt, ze zitten alleen vast wegens drugsgebruik. Ik leef bij mijn tante en ik heb eigenlijk constant in het drugmilieu gezeten zonder eigenlijk ooit zoiets aan te raken. Ik ben best trots op mezelf dat ik er zo kan afblijven. Maar ik wil je maar laten weten dat je je helemaal niet hoeft te verontschuldigen sinds emoties opkroppen echt niet zo’n slim gedacht is eigenlijk. Laat het gewoon allemaal de vrije loop, dat lucht immers op.' Zei hij tegen haar in de hoop dat ze daardoor al wat kalmeerde, ook deed hij dit door zachtjes haar rug te aaien. Tom had geen gemakkelijke jeugd gehad, maar hij had het geaccepteerd en hij was doorgegaan, zijn eigen pad gevolgd. Hij had gewoon eigenlijk foert gezegd tegen zijn ouders en al het contact afgebroken zodat hij zichzelf kon ontwikkelen met de hulp van zijn geweldige tante Priscilla. Zij had hem al zo vaak geholpen dat hij meer gehecht was aan haar dan aan zijn ouders. Hij vond het bijvoorbeeld geweldig om haar operaconcerten bij te wonen en hij leerde ook van haar zingen sinds hij dat zelf ook wou kunnen. Ook fluiten had hij van haar geleerd en al die kleine dingetjes die hem maakten zoals hij nu was. 'Bedankt dat je er zo bent voor me, ook al ken ik je nog maar net. Nog niemand heeft ooit zo vriendelijk voor me geweest na zo'n korte tijd. Zonder jou zou ik helemaal verloren geweest zijn. Als jij eens iemand nodig hebt, dan zal ik er ook voor je zijn.' Zei Roakes en Tom glimlachte terwijl ze nog steeds in die omhelzing bleven zitten. Ja het voelde goed, vertrouwd. Een goede vriendin zou ze sowieso worden. Dat zag hij nu al, het meisje had zich immers zo blootgesteld aan hem, hij kon haar niet in de steek laten. “Graag gedaan meid en ik ben ervan overtuigd dat jij dat ook gaat doen, er zo voor me zijn. Want respect tonen is respect krijgen en ik vind je ook een hele toffe. Ik kan je nu wel mijn hele naam vertellen, Tom Giovanni Da Silva Aguirre. Een best lange naam, maar ik heb mijn naam laten veranderen in die van mijn tante, haar achternaam is namelijk Da Silva Aguirre, zij is een operazangeres, misschien wil je wel eens meegaan naar een van haar concerten?” vroeg met een glimlach terwijl hij haar langzaamaan losliet en even ging zijn blik naar Evalyn. “Je hebt echt een leuke kat, ik vind haar grappig, ze doet me echt te hard denken aan Garfield, mijn kat die ik bij mijn tante had.” Een gelach kwam uit zijn mond en hij keek haar aan met prettraantjes in zijn ogen.

(1030 woorden en het gaat al beter met me, ik zal vanaf nu wel vaker kunnen posten ja ^^)

Een doos, wat zou er kunnen inzitten? Tom kon er niets uit afleiden, het was allemaal mat, dus hij kon er niet doorkijken, niet zien wat er in zat en dat maakte hem alleen maar met de seconde nieuwsgieriger. Wat zat er nou in godsnaam in die tinnen doos? Hij wilde het nu en wel nu weten! Even had hij zin om gewoon die doos uit haar handen te trekken en zelf te kijken wat er in zat, maar dat deed hij niet. Hij beet zachtjes op zijn lip toen opeen Roakes de doos open deed en er een hoop koekjes in zaten. Wauw! Koekjes! Oh my god, dit was werkelijk geweldig! Even had hij zin om er eentje uit te halen, maar echt geweldig beleefd was dat niet. Dus hij liet het maar zo, maar opeens bood het meisje hem een koekje aan, hoe lief kon je werkelijk zijn? Oh god, dit was gewoon de hemel voor hem nu op dit moment. Hij nam het koekje met een bedankende glimlach aan en hij vroeg dan of ze deze koekjes zelf had gemaakt sinds ze werkelijk overheerlijk waren. 'Nee, ik ben een echte ramp in de keuken, ik koop liever mijn koekjes in de winkel. Vroeger maakte mijn moeder altijd taartjes voor me. Nu... Nu kan ze dat niet meer.' antwoordde ze al snel op zijn vraag. Blijkbaar was er dus iets ergs aan de hand met haar moeder dat ze geen taartjes meer kon maken voor haar. Misschien was ze gehandicapt of lag ze op sterven of misschien was ze al dood? Drie situaties die perfect mogelijk waren, maar toen zag Tom hoe het meisje haar enorme best deed om niet te huilen. Het arme schaap was dus vast haar moeder verloren, zelf wist hij niet hoe het voelde, maar hij wist wel hoe het was om geen moeder en vaderfiguur te hebben die voor je zorgen. Hij was opgegroeid bij zijn tante maar zij had dat goed gedaan, ook al had ze vaak optredens in de operazaal. Roakes bood hem nog een koekje aan maar het leek er op dat zij gemakkelijk de hele inhoud naar binnen kon werken op dit moment, dus hij sloeg het aanbod vriendelijk af. 'Ik denk dat jij ze meer nodig hebt dan ik.' Was zijn simpele antwoord dat hier het beste bij paste.
Een traan verliet het oog van het meisje, ze had het dus opgegeven om tegen haar tranen te vechten, dat was misschien het beste. Geen gevoelens opkroppen, daar kwam alleen maar miserie van en nog extremere gevoelens, zo had hij het toch geleerd van zijn tante, zij had hem alle dingen geleerd die normaal zijn ouders hem hadden moeten aanleren. 'Ze is gestorven.' Zei ze op een stille toon, hij had dus gelijk gehad, ze was inderdaad haar moeder kwijtgeraakt, waarom, wist hij niet. Maar dat moest hij ook helemaal niet weten. Het was immers gevoelige informatie. 'Sorry dat ik vandaag zo'n huilebalk ben.' verontschuldigde ze zich. Tom schudde zijn hoofd. 'Je hebt geen enkele rede om je te verontschuldigen want er is rede genoeg voor jou om te huilen, je bent immers iemand kostbaar kwijtgeraakt.' zei hij. Hij wreef over Roakes' rug, een troostend gebaar dat hielp om Roakes rustig te maken, alleszins, dat hoopte hij toch, het meisje moest weer rustig worden, want anders zou ze alleen maar nog depressiever worden en dat was totaal niet de bedoeling. 'Ik ben zelf niet mijn moeder noch mijn vader permanent kwijtgeraakt, ze zitten alleen vast wegens drugsgebruik. Ik leef bij mijn tante en ik heb eigenlijk constant in het drugmilieu gezeten zonder eigenlijk ooit zoiets aan te raken. Ik ben best trots op mezelf dat ik er zo kan afblijven. Maar ik wil je maar laten weten dat je je helemaal niet hoeft te verontschuldigen sinds emoties opkroppen echt niet zo’n slim gedacht is eigenlijk. Laat het gewoon allemaal de vrije loop, dat lucht immers op.' zei hij met een bemoedigende glimlach in de hoop dat ze ook weer zou glimlachen want ze was zoveel keren mooier met een glimlach op haar gezicht, maar misschien had ze dat nog niet door. Misschien moest hij dat haar maar eens zeggen? Maar dan zou ze het vast verkeerd opvatten.
Tom had net zoals zij geen gemakkelijke jeugd gehad, maar hij had ermee kunnen leren leven, het was gewoon iets dat je moest leren accepteren. Roakes stopte met huilen, dus het was allemaal dan toch uiteindelijk in orde gekomen. .'Bedankt dat je er zo bent voor me, ook al ken ik je nog maar net. Nog niemand heeft ooit zo vriendelijk voor me geweest na zo'n korte tijd. Zonder jou zou ik helemaal verloren geweest zijn. Als jij eens iemand nodig hebt, dan zal ik er ook voor je zijn.' Een glimlach, een bedankende glimlach omdat zij er ook voor hem zou zijn als hij iemand nodig had. Dat was gewoon super aardig van haar, echt een geweldige meid, dat was Roakes, een superlieve en gewelige meid. Zo omschreef hij haar. Nog steeds zaten de twee in een omhelzing, maar Tom had niet de behoefte om haar los te laten, dat wilde hij niet, nog niet. 'Graag gedaan meid en ik ben ervan overtuigd dat jij dat ook gaat doen, er zo voor me zijn. Want respect tonen is respect krijgen en ik vind je ook een hele toffe. Ik kan je nu wel mijn hele naam vertellen, Tom Giovanni Da Silva Aguirre. Een best lange naam, maar ik heb mijn naam laten veranderen in die van mijn tante, haar achternaam is namelijk Da Silva Aguirre, zij is een operazangeres, misschien wil je wel eens meegaan naar een van haar concerten?' zei Tom. Roakes lachte even en antwoordde: 'Dat zou me erg leuk lijken, bedankt voor het aanbod. Misschien kunnen we wel eens iets regelen? Ooit ergens in de toekomst?' Weer lachte ze, ja ze ging op het aanbod in, dus dan moest hij alleen maar ticketjes regelen voor op Puffoon. Dan kon ze eens genieten van zijn tante haar prachtige zangstem. Dit meisje was hem al dierbaar geworden in deze korte tijd dat ze elkaar kenden, geen idee waarom, maar Tom vond al wel dat ze een vriendin van hem was geworden. Gewoon om het feit dat ze zo aardig was tegen hem. Tom liet Roakes langzaamaan los en dan ging zijn blik naar Roakes’ kat die toch serieus hard leek op zijn kat Garfield, het was een grappig zicht eigenlijk. 'Je hebt echt een leuke kat, ik vind haar grappig, ze doet me echt te hard denken aan Garfield, mijn kat die ik bij mijn tante had.' Hij lachte en keek haar aan met prettraantjes in zijn ogen. Roakes lachte ook en zei: 'En was ze ook zo'n lieve kat als Evanlyn? Evanlyn is echt een schatje, ik ben super gehecht aan haar. Ik heb haar nu 4 jaar, en in die 4 jaar is ze echt mijn beste vriendin geworden. Ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten.'
Tom glimlachte en besloot dan op te staan. “Ik mis mijn kat ook eigenlijk wel, maar ik ga nu maar eens lekker lunchen, dus ik ga jou nog vragen of alles in orde is? Kan je goed genoeg lopen? Anders moet je nog een eindje met me mee wandelen.” Zei hij met een glimlach terwijl zijn blik richting Roakes ging en dan naar de richting waar Oak’s field was.

(1.240)