De sneeuw knerpte zachtjes onder zijn gympen terwijl hij zijn rode vest nog dichter om zijn lichaam trok. Het was best koud en meer had hij momenteel niet echt om aan te trekken. Dat had je als je jarenlang op straat leefde en het vertikte om een andere vest te kopen. Hij hield om de een of andere reden gewoon van dat ding, vond wel dat het bij hem paste. De geur van vis drong zijn neus binnen en zonder het zelf echt te beseffen, was Austin blijven staan. Zijn ogen lichtte even rood op terwijl hij zijn hoofd even naar rechts draaide en zijn lippen aflikte. Verse vis, lekkere verse vis die zo voor het grijpen was. Even schoten zijn ogen door de omgeving, merkte dat er bijna niemand in zijn buurt was en begon langzaam te krimpen. Zijn tanden werden puntiger, er verschenen oren en een staart en overal groeide er ineens een zwarte vacht. Dit alles gebeurde in een paar seconden en nog voordat de transformatie volledig voltooid was, schoot hij er al vandoor. Zijn buik schuurde over de vloer van het restaurant terwijl hij zich een weg tussen de tafeltjes door baande en na een tijdje in de keuken terecht kwam. Zijn buik gromde zachtjes terwijl hij zijn neus in de lucht stak om uit te vinden waar de vis zich juist bevond. De mensen in de keuken waren zelf veel te druk bezig om hem op de merken, dus kon hij voor nu even zijn gang gaan. Langzaam dwong hij zijn poten om terug te bewegen, spande zijn spieren aan en sprong op de tafel waar een nog rauwe vis op lag. Zonder verder nog te aarzelen zette Austin zijn tanden in het dier en maakte dat hij wegkwam. Zigzagend verliet hij de keuken terug, een heleboel grijpende handen ontwijkend. Het scheelde niet veel of een van de keukenhulpen had hem te pakken, maar hij had net optijd zijn nagels in de arm van de man kunnen zetten voordat hij ervandoor sprintte, de koude buitenlucht terug in. In een steegje hield hij pas terug halt en ontfermde zich over de vis. Het duurde niet lang voordat alleen de vissengraat nog overbleef en tevreden zette hij zich even op zijn kont. Geweldig, dan hoefde hij tenminste niet met een rommelende maag aankomen bij de vrouwe van de aarde. Het zou best wel gênant zijn als dat gebeurde, zou nogal een rare eerste indruk achter laten, right? Alsof er niets gebeurt was, zette hij zijn tocht terug verder als kat. Hij had het veel warmer met die vacht, dus waarom zou hij niet even zo blijven rondlopen?

Austins ogen werden groot toen de school in zicht kwam en even bleef hij staan om het even te bekijken. Zoiets groots had hij serieus nog nooit gezien, in heel zijn leven niet. Misschien had hij eens wat verder moeten gaan dan West-Erd, dan was hij er misschien op voorbereid geweest. Rustig begin hij verder te lopen, veranderde voor de poort terug naar een mens en zette een zonnebril op zijn neus. Op dit moment liepen er waarschijnlijk best wel veel mensen rond in het kasteel en hij kon het zich echt niet permitteren dat ze nu al wisten dat hij volledig anders was dan anderen. Natuurlijk zouden ze wel raar opkijken van die zonnebril aangezien het hartje winter was, maar hij had liever dat ze daarvan opkeken dan dat ze zagen dat hij in plaats van normale pupillen, verticale pupillen had. Rustig haalde hij nog een paar keer adem vooraleer hij de deuren open duwde en tussen de mensen op de gang begaf. Zoals voorspeld keken mensen hem wat raar aan, begonnen zelfs te fluisteren. Voor deze ene keer sloot hij zich af, probeerde het te negeren. Zonder op of om te kijken liep hij verder en stopte pas met lopen toen hij voor Cruinne. De grote hoeveelheid aardmagie die in de lucht hing vertelde hem dat hij juist was en voorzichtig klopte hij met zijn knokkels op de deur, alsof het hout zou breken als hij het te ruw deed. Na een paar seconden duwde hij de deur open en stapte naar binnen. Zonder iets te zeggen sloot hij de deur achter zich en haalde de zonnebril van zijn neus af. Zijn ogen waren ondertussen al terug bruin waardoor de verticale pupil niet echt te zien was. “U bent de vrouwe van de aarde neem ik aan?” Hij had zijn mond niet bewogen, had niet eens ene geluid gemaakt en toch zou de vrouw voor hem zijn woorden moeten horen, in haar hoofd. Waarom zou hij moeite doen om te praten als het zo ook ging? Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij de vrouw bleef aankijken en ervoor probeerde te zorgen dat hij niet te diep in haar hoofd doordrong. Het was niet zijn bedoeling om alles in een keer te weten te komen over de vrouwe, nu toch niet. Het was veel makkelijker om het beetje per beetje te doen dan alle informatie ineens te moeten verwerken. “Austin Reagan, aangenaam.”