Het kleine roodborstje vloog vrolijk voor haar uit en tjilpte zachtjes. Dyade daarin tegen keek nar de grond en voelde hoe de rillingen over haar rug liepen. Ze had een dikke jas aan en een paar laarzen bedekte een deel van haar benen. Haar haren hingen los langs haar gezicht en als je goed naar haar keek zag je dat er tranen over haar wangen liepen. Ze wilde hier weg, terug naar huis, terug naar de bekende wereld. Ze was hier nog maar net, nog niet eens een hele dag, maar nu al wilde ze terug. Het kon haar niks schelen dat haar vader klaar zou staan met zijn riem, dat haar moeder erbij zou staan, roerloos, alles toelatend. Ze was gewoon bang, het was gewoon te snel gegaan. Veel te snel. Ze wilde terug naar hoe het was, toen ze nog kon schuilen bij haar zusjes, toen ze nog gewoon samen waren. Ze wilde de beelden uit haar gedachte wissen, terug de tijd in reizen en het heden veranderen. Ze keek op en veegde haar wangen droog. Leotie tjilpte zachtjes en kwam op haar schouder zitten, waar het vogeltje meteen onder haar jas kroop om warmte te zoeken. Dyade sloeg haar ogen weer neer en liep langzaam naar het meer. Toen ze er eindelijk was liet bleef ze staan. ‘Un lac..’ Klonk er bijna onverstaanbaar uit haar mond. Ze zich op het vochtige gras zakken. Ze sloeg haar armen om haar knieën en verstopte haar gezicht erin. Ze begon hoorbaar te huilen en Leoties zachte kopje drukte tegen haar wang. Het roodbosje kwam voor haar zitten en keek haar vragend aan. Dyade schudde haar hoofd en zei zachtjes. ‘Het gaat wel, mon amie.’ Het roodborstje schudde haar kleine kopje een vloog op. Dyade keek er niet naar, bleef naar het water staren met haar ogen half gesloten. Ze haalde diep adem en sloot haar ogen. Je bent helemaal niemand! De wereld is beter af zonder jou! Het was pas twee dagen geleden.. Twee dagen geleden dat haar vader haar zusjes had vermoordt en haar tante haar had meegenomen. Ze was haar tante dankbaar dat ze op het juiste moment binnen was gekomen, maar ergens wilde ze net als haar zusjes dood zijn. Ze was alleen.. Niemand leek iets om haar te geven en hier al helemaal niet. Niemand kende haar hier trouwens.
Ze wilde net opstaan toen ze iets achter zich hoorde. Ze stond snel op, waarbij ze bijna in het meer viel en keek toen met grote ogen voor zich. Haar benen begonnen zichtbaar te trillen en haar gezicht trok wit weg. Ze was zoals gewoonlijk bang. Bang dat haar vader ineens voor haar zou staan en haar weer zou slaan. De riem flitsten even voor haar geestesoog langs, maar verdween ook net zo snel weer. Gelukkig. Ze wilde eerst een stap naar achteren doen, maar besefte ineens dat ze dan in het meer zou vallen en de gedachte aan het steen koude water was niet echt een geweldig prettige. ‘I.. is daar iemand?’ Stotterde ze. Ze keek vluchtig rond, hopend dat ze het verkeerd had gehoord.

Silica slaakte een diepe zucht toen de koude wind tegen haar blote benen sloeg. Waarom was ze ook zo’n dom kind om een geruit rokje aan te doen in de winter! Het was haar eigen schuld dat de rillingen haar lichaam gingen. Dat krijg je er van. Ze had wel een vest aan, dat maakte de kou bij het bovenlichaam wat beter. De witte vest had ze alleen maar aangedaan omdat ze Silvarus een luie bui had om zelf enigen moeite te doen om te zweven of zich aan haar vast ze houden. Maar de blik die hij nu op zijn gezicht had maakte alles goed. Hij was dol op nieuwe gebieden te verkennen, vooral als die gebieden buiten waren. Het zat in zijn aart om van de natuur te houden. Hij was niet voor niks een dier afkomstig uit Gren.
Silica richten haar blik tijdens het lopen naar de wolken boven haar. Ze waren donker van kleur. Het leek er op dat het geen mooie dag werd. Hopelijk bleef het droog in de tijd dat zij buiten was. Weer zuchtte ze en liep maar verder. Dit was de langste trip van haar leven. Het was koud en ze liep nu al zeker 1 uur rond. Dit word de langste tocht ooit! Het had korter gekund maar die mister green boy vond het leuk om bij elk takje van de boom te stoppen. Spelend balanceerde hij op de dunne taken, speelde met de overgebleven blaadjes. Het is dat het schattig was anders was ze doorgelopen.
Het meer kwam steeds dichter haar kant op. De lange tocht was bijna aan zijn einde. Bijna hadden ze hun doel bereikt. Opgelucht liet Silica zich op haarrug vallen toen ze eindelijk de laatste stap had gezet. ‘We zijn er jongen.’ Silvarus kwam uit de zak gekropen, zette zich vrolijk neer op haar buik. Bewonderd keek hij rond. Elk klein diertje en plantje wou hij in zich opslaan. Hij brabbelde iets vaag wat leek op zijn manier van mooi zegen. Ze kon de taal altijd vertaan die Silvarus sprak. Door de toon en gezichts uit drukking die hij altijd had bij het vertellen kon je al makkelijk aflezen wat hij zij.
Lachend gooide ze haar hoofd naar achter om het meer te bekijken. Maar iets blokkeerde haar zicht. Een klein silhouet zat daar met haar rug naar Silica toegekeerd. Het meisje deed niks, ze gewoon geen spier. Het enigen wat de blondine deed was een beetje voor haar uit staren.
Staren naar het water was iets wat zij ook vaak deed. Als ze iets niet wist liep ze altijd naar de rivier bij haar in de buurt. Som times you only have to stand on the bottom rail of a bridge and lean over to watch the river slipping slowly away beneath you, you will suddenly know everything there is to be known.
Laat ze maar is naar haar toe gaan. Ze kantelde haar hooft weer omhoog en stond op. Silvarus die rond zat te kijken rolde van haar buik door haar beweging. Nogal met lompe onvrouwelijke passen liep ze naar haar. Even twijfelde ze toen het meisje opstond en paniekerig rond keek. Haar mond vormde iets wat Silica niet kon verstaan. Daar voor moest ze wat dichte bij zijn. Ze versnelde haar pas en had haar doel al snel bereikt: ‘Hallooo!’ zei ze blij tegen het meisje. De eerste indruk die iemand van je hebt is altijd het belangrijkst. Haar missie was op deze school veel vrienden te maken. Iets waar ze al heel lang naar smachtte. Op haar oude school waren er alleen maar fools die alleen met haar omgingen om hun eigen egoïstische redenen.
Een trek aan haar blonde haar haalde haar uit de gedachtes. Het was het groenen diertje die boos aan haar haren trok, terwijl hij op haar schouder stond. ‘Niet doen. Zie je niet dat ik bezig ben’ het kwam er misschien iets gemener uit dan haar bedoeling was. Gelukkig kende hij haar lang genoeg dat de woorden er bij haar vaak op de verkeerde manier uit kwamen. Mompelend keek hij haar aan: ‘Wat! Dat is zooo niet schattig van je!’ Zijn antwoord negeerde ze en keek weer naar het meisje: ‘Waar dacht de jonkvrouw over toen ze naar het stille water keek?’

»Zal proberen snel beter te leren schrijven zo dat de posten meer inhoud hebben 8D