 |  Onderwerp: La fille silencieuse  zo dec 02 2012, 21:23 | |
|
Suis ton étoile
Va jusqu'où ton rêve t'emporte
Un jour tu le toucheras Naam: Dyade Cholena Kitana
Roepnaam: Dyade
Tweede naam: Cholena
Achternaam: Kitana
Betekenis: Dyade; geen specifieke betekenis – Cholena; betekend “vogel” – Kitana; betekend “vrede zij met u”
Leeftijd: 17
Geslacht: ♀
Geaardheid: Hetero
Lengte: 1.77
Gewicht: 65 kg
Lichaamsbouw: Normaal postuur, redelijk lange benen
Kleur ogen: Rood-roze
Kleur haar: Blond
Magie: Lucht
Planeet van herkomst: Puffoon
Dierlijke vorm: Fennek
Vader: Chu’A Kitana
Moeder: Abey Chitsa Kitana
Broers/zussen: Cha’Risa Kitana; tweelingzus – Aponi Tiponi Kitana; kleine zusje
Huisdier(en): Een roodborstje; Leotie (Betekenis; bloem uit de prairie)
Klas: Master Kana
Leerjaar: Zesdejaars
Stil: Dyade is erg stil. Snel iets zeggen zal ze niet doen en als ze het al doet zal het vaak stotterend en moeilijk klinken. Dit komt door haar verleden. Elke keer als ze sprak zonder dat haar wat gevraagd was, werd ze daar hard voor gestraft. Ze is al snel gaan leren dat praten enkel kan zorgen voor problemen en is sinds die dag stil en zegt ze zelden hoe ze zich voelt.
Snel bang: Doordat haar vader haar zo ontzettend vaak sloeg, is ze snel bang voor andere. Zeker als ze onverwacht voor haar staan. Het is altijd aan haar te zien als ze bang is; haar gezicht trekt dan wit weg, ze begint zichtbaar te trillen en haar ogen worden angstig. Je zou kunnen zeggen dat ze door haar verleden mensenschuw is geworden.
Voorzichtig: Dyade weet altijd wat ze doet. Waarom? Enkel omdat ze zo voorzichtig is. Ze is door alles wat haar is aangedaan erg voorzichtig geworden. Ze denkt goed na over alles wat ze doet en zal ook niet zomaar een stap zetten. Natuurlijk is ze wel eens onvoorzichtig, maar snel komt dat niet voor. Meestal komt dat alleen voor als ze niet anders kan en voorzichtigheid alleen maar voor grotere problemen zou zorgen.
Koppig: Ondanks alle angst en voorzichtigheid, schuilt er ook een koppig meisje in Dyade. Erg snel laat ze die koppige kant niet zien, maar als ze echt iets niet wilt, of juist wel, zal ze dat ook heel duidelijk laten merken. Ook als ze je vertrouwd zal ze al snel laten merken dat ze ook een koppige kant heeft.
0 ~ 4
Dyades eerste levensjaren waren niet meteen verkeerd. Haar moeder was een zorgzame vrouw die haar en haar zuster altijd goed behandelde. Ze krijgen veel van hun moeder en vader en waren de twee oogappeltjes van de familie. Al snel bleek dat de tweeling helemaal niet op elkaar leek. Dyade was luidruchtig, wilde altijd haar zin krijgen en was alleen tevreden als ze alles had wat haar hartje begeerde. Cha’Risa daarentegen was stil en was met alles tevreden. Gaf je Cha’Risa een vinger, nam ze die meteen aan, gaaf je Dyade een vinger, wilde ze direct de hele hand voor zichzelf. Maar ondanks dat bleven hun ouders evenveel van hen houden als toen ze net geboren waren.
Op hun vierde gingen ze voor het eerst naar de kleuterklas. Dyade had meteen een paar vrienden. Ze werd geliefd door de meeste andere kleuters in tegenstelling van haar zus die door iedereen vreemd aangestaard werd. Juist door die enorme verschillen tussen de tweeling, werd hun band enorm sterk; ze werden onafscheidelijk. Ze wisten altijd precies waar de ander aan dacht, wat de ander voelde. Ze wisten zonder te vragen wat er aan de hand was, wat het probleem was, hoe jong ze ook waren.
4 ~ 5
Wat zo mooi begon, veranderde al snel in een nachtmerrie. Hun moeder werd opnieuw zwanger. In het begin, toen nog niet duidelijk was welk geslacht het kindje had, was hun vader dol blij. Hij en hun moeder deden steeds vaker leuke dingen samen en de tweeling genoot ervan hun ouders zo gelukkig te zien, al vonden ze beide de oppas behoorlijk vervelend.
Op hun vijfde begon de nachtmerrie. Zodra hun moeder op een middag terug kwam uit het ziekenhuis waren Dyade en har zusje ontzettend nieuwsgierig naar de uitslag, maar toen ze hun vader met een kwade blik binnen zagen komen, wisten ze niet wat er was gebeurd. De tweeling vroeg ernaar, maar kregen geen antwoord. De maanden die volgden leken de ergste uit hun leven. Alle plezier die hun ouders eerst samen hadden gemaakt, werd het tegenovergestelde. Hun vader en moeder hadden vaak ruzie en leken er niks om te geven of ze elkaar ketsten. Toch bleef hun vader vrij rustig. Hij hield het op verbaal geweld, verdween altijd zo snel mogelijk als er weer een ruzie begon. Maar ook dat veranderde toen hun moeder beviel. Ze zette een prachtig, klein meisje op de wereld. Misschien iets te klein en iets te licht, maar wel volledig gezond. Hun moeder was dolgelukkig met haar kleine prinsesje en ook Dyade en haar zusje waren ontzettend blij met hun zusje, maar hun vader leek het kind niet eens aan te willen kijken. Hun zusje kreeg de naam “Aponi Tiponi”.
5 ~ 10
Dyades vader veranderde elke dag. De rustige, vriendelijke man die hij was geweest, werd elke dag agressiever en elke dag leek hij moeite te hebben het op verbaal geweld te houden. Hun moeder hield haar en haar zusjes elke keer zo ver mogelijk weg bij haar vader. Elke dag weer stelde Dyade de zelfde vraag aan haar moeder, vroeg ze zich af waarom ze niet iets leuks gingen doen met hun vader, maar nooit kreeg ze antwoord.
Op een dag ging het goed mis. Haar moeder en vader schreeuwde alweer tegen elkaar. Hun moeder had haar en haar zusjes naar hun kamer gestuurd, maar in plats van doorgelopen te zijn, waren ze in de gang gestopt en keken ze via het kleine glasruitje naar hun schreeuwende ouders. Cha’Risa had Aponi stevig vast, die zachtjes huilde in haar armen. Het een jarige kindje had zelfs voor haar geboorte niks anders gehoord, maar zelfs nu leek ze er nog niet aan te kunnen wennen dat haar ouders schreeuwde.
Terwijl de zusjes naar hun ruziënde ouders keken, hoorde ze een harde klap en zagen ze hun moeder achteruit deinzen. Op dat ene moment veranderde de tweeling. Zoals Dyade eerst een luidruchtig meisje was geweest en haar zus een stil meisje, zo werd Dyade stil en veranderde haar zus in een opstandig meisje. Haar tweelingzus overhandigde haar hun zusje en opende de deur. Terwijl Dyade er als versteend bij keek en de greep rond haar zusje steeds losser werd, zag ze hoe haar tweelingzus uitviel tegen hun vader. Ze zag dat haar moeder zich omdraaide naar haar en haar met pijnlijke ogen aankeek. Dyade zag dat de wang van haar moeder vuurrood was en op dat moment wist ze dat het nooit meer goed zou komen.
Jaren lang ging het zo door. Elke dag weer het geschreeuw van hun vader en de doodse stilte die hun moeder was geworden. De ogen van hun moeder waren leeg geworden, hulpeloos en bijna doods. Dyade werd ook steeds stiller en geen van haar vrienden wilde nog in haar buurt komen. Cha’Risa werd een driftig meisje dat steeds meer het gedrag van haar vader over begon te nemen, al bleef het meisje aan de kant van haar zus staan. Ook Aponi veranderde duidelijk. Het huilende baby’tje wat het eerst was geweest, was nu stil geworden, reageerde niet meer op de stem van haar vader en glimlachte enkel als Dyade of Cha’Risa in haar buurt kwam. Toen de tweeling 10 jaar oud was, ging hun kleine zusje pas naar de kleuterklas. Een jaar later als hun.
10 ~ 11
Het fysieke geweld dat hun vader jegens hun moeder toonde, hield daar niet op. Haar vader begon haar en haar zusjes ook te slaan. Eerst waren het corrigerende tikken, maar al snel werden het harde klappen met zijn riem. Elke dag kwam er wel weer een bij en elke keer was er wel een andere reden voor; Dyade maakte te veel lawaai, ze sprak voor haar beurt, ze was te laat of te vroeg thuis, ze had haar bord niet goed schoongemaakt. Zelfs voor dingen waarvan ze nooit iets had geweten kreeg ze een klap met de riem van haar vader. De meest kleine dingen waren al genoeg reden om zijn kinderen bond en blauw te slaan.
Pas op 11-jarige leeftijd kwam iemand van buitenaf erachter wat er gaande was. Dyades tante – de zus van haar vader – kwam een keer aan de deur om te vragen of ze met Dyade en har tweelingzus wat leuks kon gaan doen. Het was een soort traditie geworden van haar om elke maan wel iets te doen met de tweeling. Hun vader weigerde en zei dat Dyade en Cha’Risa het veel te druk hadden voor school. Dyades tante merkte dat haar broer wat vreemd deed en liep langs hem naar de woonkamer, waar ze de tweeling huilend op de grond zag zitten. Zij en Dyades vader kregen ruzie, maar haar tante won en ze nam de tweeling toch mee op stap, waar ze hen helemaal uithoorde.
11 ~ 17
In de tijd tussen haar 11e levensjaar en haar 16e levensjaar veranderde er niks. Haar vader bleef hen slaan, bleef hen telkens weer straffen voor hun zogenaamde fouten. Hun moeder was helemaal niemand meer. De vrouw stond altijd achter haar man als die zijn kinderen weer in elkaar sloeg met zijn leren riem. Hun tante kwam elke week even kijken, maar kon er niks aan doen. Of ze niet wilde of echt niks kon doen, wist de tweeling niet. Maar ondanks de onduidelijkheid over de acties van hun tante, ontstond er een soort haat voor de vrouw. Ze vonden dat ze haar wel kon helpen, hun daar weg kon halen.
Ook Aponi kreeg er flink van langs. Het kon hun vader helemaal niks schelen dat het meisje nog jong was en doodsbang voor hem. Dyade werd elke dag angstiger en sloot zich volkomen af van haar tweelingzus. Cha’Risa wist niet meer hoe ze haar zus moest bereiken en dat zorgde voor een nog grotere haat naar haar vader toe. Elke keer schold ze net zo hard terug en soms sloeg ze de man ook, die haar dan vast pakte en haar polsen omdraaide om haar daarna met zijn riem te slaan. Hij en zijn riem werden onafscheidelijk, hij had het ding werkelijk altijd bij zich en hij gebuikte het ook altijd als hij dat nodig vond en dat was helaas altijd als hij zijn drie dochters zag.
Op haar zeventiende veranderde alles. Zoals gewoonlijk was haar vader weer boos, maar dit keer was het anders.. Haar moeder had geen lege, maar een doodsbange blik in haar ogen. Nog voordat een van de meisjes iets door hadden, had hun vader zijn riem al rond Aponi’s als geslagen en dwong hij het meisje op haar knieën. Dyade verstijfde van angst en voor de verandering wist Cha’Risa ook niks uit te brengen. Hun vader schreeuwde tegen hen en vertelde dat ze niemand waren, dat de wereld beter af was zonder hen. Toen hij uitgesproken was trok hij de riem strak. Dyade pakte uit reactie de hand van haar tweelingzus, die net als haar alleen maar kon toekijken. Ze zagen hoe het licht uit de ogen van hun zusje verdween en het meisje even later roerloos op de grond zakte. De ziekelijke grijns rond de lippen van hun vader maakte de tweeling bang en Dyade had nog nooit zo graag willen verdwijnen. Toen haar vader naar hen toe kwam lopen werd al meteen duidelijk was hij van plan was en zowel Dyade als Cha’Risa begonnen wanhopig tegen hem te schreeuwen, maar hun vader negeerde hen. Hij maakte hardhandig de handen van de tweeling los, waarbij Dyade met een harde klap op de grond viel. Haar vader sloeg met zijn riem hard in het gezicht van haar tweeling zus en ze zag hoe haar tweelingzus op de grond viel. Een kreet van afschuw en wanhoop bracht ze ui toen haar vader de keel van haar tweelingzus doorsneed. Ze wilde haar blik af wende, maar kon het niet. Toen haar vader zich naar haar omdraaide, verstijfde ze en kneep ze haar ogen stijf dicht. De bulderende stem van haar vader galmde door haar hoofd en ze hoorde hoe hij alles tegen haar zei wat hij kon bedenken. Op het moment dat ze een klap had verwacht, hoorde ze de stem van haar tante die haar vader dwong te stoppen. En even later werd ze omhoog getrokken en achter haar tante geduwd. De vrouw gaf haar vader een preek, zwoer hem dat hij hiervoor de cel in zou gaan, of hij nou haar broer was of niet. Toen nam haar tante haar mee. Dyade was bang en stil. Haar tante zei dat ze die nacht bij haar kon blijven. De dag erna werd ze door haar tante naar SSA gestuurd, in de hoop dat Dyade daar een beter leven zou krijgen dan bij haar thuis.Suis ton étoile
Va jusqu'où ton rêve t'emporte
Un jour tu le toucheras
N'attends pas
Que le jour
Se lève |
|
PROFILE
