This is it....

Norwood had al die tijd al afgevraagd wat nou die spreuk was die Ferost gebruikte om in een wolf te veranderen. Hij had uit eindelijk na een aantal boeken doorgezocht te hebben in de bibliotheek iets gevonden. Hij klapte het boek open en ging met zijn regels over de pagina. Hij glimlachte. Dit moest het zijn. Hij sloot zijn ogen om zich te concentreren en legde het boek netjes op de grond. Hij sloot zijn ogen opnieuw. Na een tijdje opende hij ze snel en mompelde hij een spreuk. Hij voelde zich langzaam veranderen van binnen. Het voelde in het begin erg vreemd maar wendde snel. Hij keek naar zijn handen die langzaam donkerder leken te worden. Hij voelde uit zijn lichaam langzaam wat veren komen en keek er naar. Hij had de juiste spreuk. Hij glimlachte en knipperde met zijn ogen. Hij was kleiner dan hij normaal was en keek even naar het boek dat nu nog op de grond lag. Met een stel gele ogen ging hij over de regels. Hij glimlachte. Hij bewonderde even zijn vleugels. Hij was in een zwarte uil veranderd. Hij fladderde wat met zijn vleugels en langzaam steeg hij omhoog. Hij vloog toen op het boek af en greep het vast met zijn klauwen zonder het te beschadigen. Hij vloog even naar een tak en legde het boek er neer. Zelf landde hij op de tak en keek rond. Het zicht van hem was ook anders geworden. Hij knipperde even met zijn ogen maar al snel wendde het. Hij zag veel scherper dan dat hij normaal zag.

''Zo, dus die oude knoest heeft je een beetje kennis bij weten te brengen.'' Deshas zat in de tak boven Norwood. Hij wist dat die zwarte uil Norwood was, want hij had hem zelf zien veranderen. ''Een hele ervaring om eens in een dierlijke vorm te huizen nietwaar? Sommigen noemen het ook wel bevrijdend'' vervolgde Deshas kalm. ''Denk je dat je klaar bent voor het echt werk?'' vroeg hij daarna. Hij liet zijn jas van zijn schouders glijden en legde die over de tak waar hij op zat. Op zijn rug zaten twee vleermuisachtige vleugels die hij een beetje strekte. Deshas bedoelingen waren al snel duidelijk. Een luchtgevecht.

Norwood keek rond en hoorde een bekende stem. Hij kraste wat en keek omhoog. De uil keek naar Deshas en hoorde zijn woorden. De uil keek daarna weer voor zich en bleef roerloos op de tak zitten. Norwood was nog niet helemaal gewend aan zijn nieuwe uiterlijk en een luchtgevecht zou hij zeker nog niet helemaal aankunnen. Maar om zich zomaar uit het veld te laten staan was ook niet echt zijn ding. Norwood keek even naar Deshas en keek weer voor zich. Hij keek naar het meer. Hij had niet echt zin om nu het onverstandige te kiezen en bleef dus maar zitten.

Deshas ging op zijn tak staan en sprong ervanaf. Hij spreidde zijn vleugels zodat hij op ooghoogte van Norwood bleef zweven. ''Kom op Norwood. Je kunt enkel ervaring opdoen in gevechten. Dat zal Ferost je toch wel verteld hebben?'' ging Deshas uitdagend verder en bleef de uil aankijken. Hij steeg iets op en vloog wat naar achteren zodat hij nu op Norwood neerkeek. ''Of ben je bang dat je het niet tegen me redt? Bang dat je zult verliezen?'' vroeg hij met een valse grijns. ''Als je het trouwens al erg vond dat Savador met Madeline aan het rotzooien was, wacht maar af tot ik haar in de verleiding kan brengen hetzelfde bij mij te doen. Ik kan je verzekeren dat ik het onder geen beding bij zoenen zal laten'' zei hij vals. Deshas was het niet echt van plan. Hij was Norwood enkel aan het uitdagen en hoopte dat hij toe hapte. Anders zou hij zijn woorden wel waar moeten maken.

Norwood keek naar Deshas toen hij voor hem zweefde. Hij hoorde de woorden en ergens zat er iets van waarheid in. Norwood wachtte toch nog even af. De woorden die hij stelde deden hem even nee schudden. "Ik ben alleen maar....." maar hij werd al onderbroken door Deshas. De woorden die hij zijn deden zijn blik verstrakken. Hij spreidde zijn vleugels en scheerde door de lucht. Hij keek even naar Deshas en vloog achter hem door. De blik van de uil was anders. Hij keek kwader dan normaal. Norwood vloog vlak over het hoofd van Deshas en greep met zijn klauwen even in het haar en trok er licht aan. Hij vloog toen een eind van hem vandaan en bleef in de lucht hangen en keek strak naar Deshas. Verkeerde woorden, Verkeerde woorden... dacht hij alleen maar.

Deshas bukte maar Norwood had zijn haar al te pakken en gaf er een licht rukje aan. Deshas grijnsde even. Kijk, nu kwam hij ergens. Hij spreidde zijn vleermuisachtige vleugels en bleef op twee meter afstand van Norwood op dezelfde hoogte in de lucht hangen. ''Geloof je me niet?'' vroeg hij vals grijnzend. Hij haalde even kort zijn schouders op. ''Zo komt de klap alleen nog maar harder aan'' zei hij kalm. Hij keek Norwood rustig aan. Nu zijn vleugels zo gespreid waren kon je bij Deshas makkelijk brandplekker op de vleermuisachtige vleugels zien.

Norwood keek naar Deshas zonder zijn blik er van af te wenden. Hij hoorde de woorden maar reageerde er niet op. Hij vloog recht op hem af en maakte een duikvlucht vlak voor zijn neus naar beneden. Hij greep tijdens deze vlucht met zijn snavel de broek van Deshas vast en trok hem mee naar beneden. Tot hij bij zijn voeten was liet hij de broek los. Hij kon het wel uitlachen. Hij vloog even want door de bossen maar kwam daarna al weer snel naar boven en keek naar Deshas. Hij leek licht te grijnzen en wachtte geduldig zijn reactie af.

Deshas probeerde zich wel nog te verzetten maar kon niet voorkomen dat Norwood zijn broek op zijn enkels trok. ''Kinderachtig hoor'' zei hij met misschien iets van teleurstelling in zijn stem. Zijn ogen lichtte even rood op en het leek wel alsof onzichtbare handen zijn broek weer optrokken en zijn riem weer vastmaakte. Daarna zette Deshas zich af en vloog hoog de lucht in. Boven spreidde hij zijn vleugels even. Zijn huid was nu vele malen grauwer, zijn ogen felrood zonder pupil of een witte omranding, hij leek wel een stuk gegroeid. Zijn handen hadden lange slanke vingers gekregen met elk een lange, scherpe, zwarte nagel. Grijnzend keek Deshas op Norwood neer en ontblootte zo twee scherpe hoektanden. ''Hou je vast'' zei een monsterlijk vervormde stem. Het leek wel of hij dubbel sprak. Alsof er een metaal klinkende echo achter de woorden die hij sprak zat. Eveneens was een lange gespleten tong te zien als van een slang, of iets hagedis achtigs. Deshas maakte een duikvlucht naar beneden, recht op Norwood af. Hij greep hem vast en doorboorde hem diep met zijn nagels. Daarna, vlak voordat Deshas ter aarde zou storten duwde hij Norwood met een enorme klap tegen de grond en vloog zelf weer omhoog zonder de grond maar aangeraakt te hebben.

Norwood keek strak naar Deshas en hoorde zijn woorden. De verandering van zijn gedaante had hem niet veel gerust gesteld. En terecht nog voor hij het wist voelde hij de scherpe nagels in zijn buik priemen. De uil kraste wat en flapperde hevig met zijn vleugels. Norwood voelde ineens een klap tegen zijn rug. Even bleef de uil roerloos liggen. Niet veel later nam Norwood zijn normale gedaante weer aan en ging op zijn knieën zitten. Hij legde zijn hand op zijn buik. Er stroomde bloed uit. Hij slikte even. Hij mompelde een spreuk en een groen schild vormde zich om hem heen. Langzaam viel Norwood uiteen in bladeren. Het schild verdween en de bladeren vlogen als vlijmscherpe messen op Deshas af. Intussen was Norwood al opweg naar het schoolgebouw. Hij kuchtte wat bloed. Dit was slecht. Had hij er maar nooit op in gegaan.

Deshas maakte een salto in de lucht en draaide zich om. Hij opende een nieuwe duikvlucht aanval op Norwood maar remde af toen hij het schild zag. Hij hield zijn vleermuisachtige vleugels voor zich als bescherming tegen de bladeren toen die op hem af kwamen. Het lukte ze niet door de leren vleugels heen te dringen. Toen hij zijn vleugels weer spreidde zag hij dat Norwood verdwenen was. Deshas slaakte een harde brul die waarschijnlijk over het hele schoolterrein te horen was.

PROFILE MAGICIAN