Zzzzz...

Kaja was het buiten gebied aan het verkennen. Ze liep maar zo wat rond. Ineens stond ze bij de waterval. Wat een mooie waterval dacht ze. Ineens was haar gedachte weer bij Martijn wie ze zo miste. Zou hij haar ook missen? Wat zou hij aan het doen zijn? Hoe gaat het met meneer en mevrouw Boswerd? Toch gingen alle gedachte uit naar Martijn Ze dacht er aan wat ze allemaal samen hadden uitgespookte. Ze moest er werdt er blij ze moest er zelfs voor de eerste keer, sinds ze op deze school zit, van glimlachen. Met die gedachte viel ze in slaap.

Ferost zat zelf ook bij de waterval. Hij zat op een tak in een boom. Een van de weinige plekken waar hij zich compleet op zijn gemak voelde. Ferost had zijn ogen gesloten en luisterde naar het vallende water. Ineens pikte zijn zintuigen een duister soort magie op. Het was iets te zwak om Deshas te zijn. Het moest een leerling zijn bedacht Ferost zich. Hij opende zijn ogen en keek naar het meisje dat lag te slapen aan de rand van de waterval. Voorzichtig klom Ferost uit de boom en nam zijn wolvengedaante aan. Als gigantische bruine wolf keek hij naar hem meisje. Ze was mooi, gaf hij toe. Zijn donkergroene ogen bleven naar haar kijken zonder haar wakker te maken.

Kaja werd wakker omdat ze voelde dat er iemand naar haar keek. Wie zou dat toch zijn? Vroeg ze zich af. Zover ze wist was er niemand die wist dat ze hier was. Voorzichtig deed ze haar ogen open. Toen ze de wolf zag deed ze ze maar snel weer dicht. Ik zal me maar dood voordoen dacht ze. Dan zou hij me vast niet aanvallen of zo. Ze probeerde zich te herinneren wat haar moeder altijd zei als ze toneelles kreeg. Rustig ademen met je middenrif. Dat deed ze.

Ferost bleef in de schaduw van de boom zitten toen het meisje wakker werd. Hij nam zijn menselijke gedaante nog maar niet aan. Kalm ging de grote bruine wolf liggen om aan te geven dat hij niet van plan was het meisje kwaad te doen. Voorzichtig legde hij zijn kop op zijn voorpoten en sloot zijn ogen even. Ferost hoopte maar dat hij het meisje ervan kon overtuigen dat hij haar niet wou aanvallen of zoiets dergelijks.

Kaja deed haar ogen weer voorzichtig open om te kijken of de wolf al weg was. Maar nee hij was er nog. Hij lag rustig met zijn ogen dicht. Misschien heeft hij geen kwade bedoelingen dacht ze. Misschien is hij wel tam. Rustig kwam ze overeind en stak haar hand uit naar de wolf.

Ferost bleef gewoon liggen. Zijn oren bewogen wel even richting Kaja toen hij hoorde dat ze overeind kwam maar meer niet. Toen ze haar hand naar hem uitstak opende de wolf loom een van zijn ogen half. Hij liet duidelijk merken dat hij Kaja niet als bedreiging zag en zij hem ook zo niet hoefde te zien.

Kaja schrok toen ze zag dat de wolf z'n oog opende. Maar iets in haar stelde haar gerust. langzaam begon ze de wolf door zijn vacht te aaien. 'Weet je,' zei ze tegen de wolf. 'Jij bent best wel schatig voor een wolf.' Ze kriebelde hem even tussen z'n oren. 'Hopelijk is school een beetje te houden. Ik ken nog niemand. Behalve jou dan. Maar ja jij zit niet op school.'

Ferost ontspande zich een beetje toen het meisje hem door zijn vacht aaide. Zijn donkergroene ogen keken haar even aan alsof ze wouden zeggen dat school wel mee zou vallen. Hijzelf had er niet zoveel ervaring mee. In de tijd dat Ferost zijn magie leerde bestond nog niet het scholensysteem dat ze nu hadden. Aan de ene kant vond hij het wel prettig dat dit meisje nog geen flauw benul had van wie hij werkelijk was. Misschien zou ze dan anders tegen hem doen en niet zo oprecht als nu.

Kaja keek op haar horloge.'Het is al laat ik moet echt gaan. Hopelijk zie ik je hier nog eens.' Zei ze en ze liep weg. Nog even keek ze naar de wolf die weer rustig lag te slapen. Wat is het toch een prachtig beest dacht ze. Maar wat ze niet wist is dat ze haar tas was vergeten. Hij lag nog precies op de plaats waar ze hem had neer gezet toen ze er kwam zitten.

Ferost keek het meisje kalm na toen ze weg liep. Hij stond zelf ook op en rekte zich even uit totdat hij vanuit zijn ooghoeken zag dat het meisje haar tas vergeten was. Ferost nam zijn menselijke gedaante aan zodat hij de tas kon oppakken. Hij keek naar het meisje in de verte. ''Hey wacht even! Je vergeet je tas'' riep hij naar haar terwijl hij op haar afliep en haar de tas aanreikte. Ferost had bijna niets meer van zijn wolven trekken. Enkel aan zijn donkergroene ogen en zijn donkerblonde haar, dezelfde kleur als de wolven vacht, zou ze hem kunnen herkennen.

Kaja keek om en zag een jongen staan. Waar is de wolf gebleven? Dacht ze. "Dankje." Zei ze verlegen tegen de jongen. Ze keek hem diep in z'n ogen. Hij had de zelfde ogen en het zelfde haar als de wolf die er net nog lag. Dat maakte haar zo van streek dat ze zo hard als ze kon weg wou rennen. Maar het leek als of haar voeten zaten vast geplakt ze kon geen stap verzetten en toen ze wat wou zeggen kwam er niets anders uit haar mond dan een zachte kreun. Ineens werd het zwart voor haar ogen. Ze zag een man. De man. Hij draaide zich om. Ze zag op z'n arm een maan staan. In z'n hand had hij een fakkel. Dat is de man die mijn ouders heeft vermoord dacht ze in eens. Was Martijn nu maar hier. Hoopte ze maar ze zag hem niet. Ze wou de man vast grijpen maar toen was hij al weg. Het zwarte ding weg en ze was weer bij de jogen. "Ik voel me niet goed!" Zei ze tegen de jongeb en ze viel op de grond.

Ferost zag dat het meisje op de grond viel. Hij ving haar op net voordat ze tegen de grond knalde. Hij tilde haar even op door een arm onder haar knieholtes te leggen en de andere om haar schouders. Voorzichtig zette Ferost haar tegen en stam van een boom. Hij trok zijn vest uit en sloeg dat om haar schouders heen. ''Hou haar goed in het oog'' zei hij tegen de boom. Die praatte terug in een taal die enkel Ferost kon verstaan. Het was een oude taal van de natuur die de meeste op Gren enkel nog leerde. Ferost zelf liep naar de waterval om schoon water te pakken. Als het meisje bij zou komen had ze misschien wel dorst. Eveneens liet hij een boom groeien waar eerst bloesem aan verscheen die daarna in appels veranderde. Ferost klom in de boom om een appel te plukken.

"Wat is er gebeurd? Waar ben ik? Waar is Martijn? Wie ben jij?" Vroeg Kaja toen ze haar ogen open deed. En de jongen zag staan. "Ik moet echt weg!!" Riep ze toen ze op wou staan. Zo snel dat ze opstond valt ze weer terug tegen de boom.

Ferost sprong net behendig weer uit de boom toen het meisje wakker werd. ''Rustig nou maar. We hebben alle tijd. Allereerst, mijn naam is Ferost. Sorry als ik je niet heb laten schrikken. Dat was alles behalve mijn bedoeling geweest. Ten tweede, je bent bij de waterval en ten derde ik heb nog nooit van een Martijn gehoord. Hij is ook niet hier'' zei Ferost kalm tegen haar met een warme glimlach. ''Drink iets, dan voel je je vast beter'' zei hij. Hij gaf haar het glas water en een appel. Voor zichzelf had hij ook een appel geplukt. Hij nam een een hap uit en ging naast het meisje zitten.

Kaja nam een slok water en voelde meteen dat het al wat beter met haar ging."Zit jij soms ook op de Academy?"Vroeg ze aan Forest. "O sorry ik vergat mezelf helemaal voor te stellen ik ben Kaja. En Martijn is mijn broer ik mis hem heel erg." Met een grote slok dronk ze het water helemaal op.

''Hmm dat ken ik. Soms mis ik mijn familie ook heel erg'' zei Ferost begripvol. ''Aangenaam trouwens Kaja en nee ik zit niet op de academie. Was dat maar zo. Nee ik ben een legendarische magican. Ze noemen me ook wel de Heer van het Woud. Driehonderd jaar geleden was er nog een andere legendarische magican, Deshas de Heer van de Duisternis, Hij wou zelf alle macht hebben en sloot de andere op in een stenen gevangenis. Ik heb hem geprobeerd tegen te houden maar uiteindelijk belandde we alle zeven in zo`n stenen gevangenis. Wij zijn inmiddels wel weer vrij maar ja, inmiddels zijn er driehonderd jaar verstreken'' zei hij.

"O, oke. Ik heb wel eens gehoord van de legendarische magicans maar ik wist niet dat ze nog steeds bestonden. Je hebt vast veel gemist toen je in de gevangenis zat. Volgens mijn pleeg ouders was Deshas de Heer van de Duisternis een goed man. Maar dat hij andere legendarische magicans opsluit kan ik me niet voor stellen." Zei Kaja verbaast.

''Ik geloof ook niet dat Deshas compleet door en door slecht is'' zei Ferost nadenkend. ''Volgensmij heeft hij gewoon behoefte aan liefde van iemand. Jammer genoeg kijkt er nooit iemand verder bij hem dan die norse houding. Dan is Deshas ook niet echt een erg sociaal persoon'' grinnikte hij. Ferost zelf had Deshas maar een keer in zijn leven anders meegemaakt. ''Hoe dan ook tegen andere Shadranen doet hij vrij normaal'' eindigde Ferost.

"Vreemd maar ik moet echt gaan. Ook al ben ik te laat." Gaf Kaja toe. "Eigenlijk heb ik geen idee hoe ik terug moet naar school. Weet jij welke kant ik op moet?" Vroeg Kaja zich af.

Ferost glimlachte even naar Kaja. ''Daarheen'' zei hij en wees een kant op. ''Na een paar honderd meter zie je de toppen van de torens van de school al. Als je die gewoon als navigatie punt gebruikt kom je er wel'' zei hij tegen haar. Zelf stond hij daarna ook op. ''Moet ik je anders even brengen? Op de rug van een wolf ben je er sneller dan lopend'' zei hij daarna tegen haar.

"Mmhh, dat zou wel makkelijk zijn ja." Bedacht Kaja. "Maar ik moet zelf ook wel weten hoe ik bij school kom dus ga ik zelf maar denk ik. Maar nog bedankt." Zei ze en ze liep weg met haar tas om haar schouder.

PROFILE MAGICIAN