Before we get too cold
Show me a garden that's bursting into life

Helblauwe ogen boorden zich in de zijne, injecteerden hem met het droevige gevoel wat hij al dagen had gehad. Omkringd door donkere kringen van slapeloosheid en vaag glanzend in het zwakke zonlicht, leken ze niet eens meer op zijn ogen. Het zag er half niet zo levendig uit als het had gemoeten. Iedereen die de witharige kende, beschreven hem gelijk als een stuiterbal. Leek hij op een stuiterbal? Nou, in letterlijke zin zeker niet maar in figuurlijke zin... Hij zag geen stuiterbal. Geen vrolijke pretlichtjes, geen lieflijke glimlach. Niks. Een leeg karkas, gevangen in zijn eigen gedachten van misère. Een bleke huid vormde zich rond een jeugdig gezicht, een vaag litteken liep over zijn linkeroog en lippen probeerden zich nog enigszins in een glimlach te krullen. Het leek meer op een grimas. Witte haren krulden zich rondom zijn gezicht - zijn haren reikten nu tot op zijn schouders - en lieten zijn gezicht nog bleker lijken. Al met al zag hij er niet heel gezond uit. Zo voelde hij zich ook niet. Hij was uitgeput, op, zo diep in de put gezonken dat hij moeite had met eruit te klimmen. En dat allemaal door één gebeurtenis, die zowel zijn leven als zijn relatie op het spel had gezet.
Hij zuchtte diep en trok de capuchon van zijn vest over zijn hoofd, verstopte zijn witte lokken zodat hij niet zo opviel en liep met zijn tas over zijn schouder door de gang, langs de menigte leerlingen die allemaal op weg waren naar de grote zaal voor lunch. Hijzelf niet. Hij had geen zin in lunch en de kans dat hij hém daar zou tegenkomen was groter. En hij wou hem niet zien. Hij wou zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven. Wat hij hem aangedaan was onvergevelijk. Of dat vond hij. In zijn ogen was het de ergste gebeurtenis in zijn hele leven. En dat zei een hoop. Het was niet alleen erg maar ook een groot mysterie. Er zat iets in zijn hoofd, iets ongetemds, maar hij wist nie precies wat. De enige aanwijzing die hij had was zijn weerspiegeling. Telkens als hij zijn ogen op een weerspiegelend object liet vallen, verscheen het weer. Een figuur, gekleed in een lange jas met een soort masker op zijn gezicht, wat zwart was. Zijn ogen leken niet eens op ogen, waren gewoon twee ronde witte bollen in het hoofd en hij had altijd een wijde grijns op zijn gezicht, alsof hij iets duivels van plan was. Het praatte bijna niet, sprak alleen een paar woorden uit in zo'n verwrongen stem dat het klonk alsof hij pijn had. Het was heel vreemd om hem te zien en de eerste paar dagen had hij ook letterlijk het gevoel gehad dat hij gek aan het worden was, omdat niemand anders hem zag. Elke keer weer wees hij naar het raam maar niemand zei dat ze iets zagen. Misschien was hij inderdaad gek aan het worden...
Timcanpy kwam op een gegeven moment aanfladderen. Alan voelde zich ook schuldig tegenover hem. Hij maakte zich vreselijk zorgen over hem maar kon er niks tegen doen omdat hij maar een simpele golem was. Alan kon zien dat Timcanpy ook niet zo vrolijk meer was en dat zorgde voor meer depressie. Hij wou niet depressief zijn, hij wou Timcanpy niet bezorgd maken en hij wou zeker niet dat anderen zich zorgen over hem gingen maken. Maar het woog allemaal zo zwaar op zijn schouders: De verschijning van deze persoon, de moordpoging op Kanda, de angst die hij steeds maar weer voelde als hij in slaap viel, bang dat hij voor altijd overgenomen zou worden en ook nog de vloek die hij al maanden onder de knie probeerde te krijgen. Het ging niet, het ging echt niet en hij werd er gek van.
Door het vele denken was hij gestopt met lopen en bleef hij op zijn plek staan terwijl iedereen langs hem heen liep. Hij zag alles slechts in vegen, kon de personen niet meer van elkaar onderscheiden. Alles leek opeens te veel op elkaar, de drukte leek opeens te verstikkend. En ook kreeg hij door het vage gelach op de achtergrond steeds weer de gedachten dat hij waarschijnlijk nooit zo gelukkig zou kunnen lachen. Zij hadden geen vloek op hun hoofd, zij hadden geen psychopaat ín hun hoofd. Zij hadden geen problemen. Problemen had hij wel genoeg en het grootste probleem verscheen opeens in zijn blikveld. Verderop in de drukke gang zag hij hem. Kanda. Wat deed Alan? Keihard wegrennen.

BAKANDA. HIER.

I'm not calling you a ghost
Just stop haunting me

Hij moest hier weg! Hij moest weg van hém! Hij kon niet in zijn buurt komen, mocht het niet van hemzelf. Hij zou hem alleen maar in gevaar brengen, gevaar en niks anders! Hij had hem altijd al in gevaar gebracht toen Kanda hem moest beschermen, dat wel, maar dit was écht gevaar. Er zat een gevaarlijk beest in hem die Kanda's hoofd het liefst op een stok zag! En als hij in zijn buurt zou komen, zou hij er misschien uitkomen en zijn wens realiteit maken. Dat was de reden dat hij zo ver mogelijk uit Kanda's buurt had proberen te blijven. Hij wou hem geen pijn meer doen of nog verder in gevaar brengen. Dat verdiende hij gewoon niet.
Hij rende zo hard hij kon weg van Kanda, glipte zo door de mensenmassa. Zijn lengte en smalheid waren erg handig op dit soort momenten. Hij kon zo langs iedereen heen glippen zonder tegen iedereen aan te stoten of zich tussen hen door te hoeven wurmen. Bij de Suasama was het ook heel handig geweest omdat hij overal onderdoor kon kruipen of zich in kleine verschuilplekken kon proppen. Het had zo ook zijn nadelen, bijvoorbeeld wanneer er een hoge kast was en hij iets van de bovenste plank nodig had. Maar meer nadelen waren er eigenlijk niet aan. Hij stootte in ieder geval niet tegen mensen op, zoals Kanda waarschijnlijk zou hebben. Over Kanda gesproken, hij had de achtervolging ingezet! Hij keek angstig achterom, zag Kanda op een afstandje rennen. Oh shit. dacht hij, richtte zijn aandacht alweer naar voren en rende zo mogelijk nog veel harder. Uiteindelijk stierf de enorme groep mensen weg en waren het alleen nog maar een paar leerlingen aan de muurkant of een paar lopend over het gangpad, die hem vreemd nakeken toen hij keihard langs ze heen rende. Hij kon niet eens hallo tegen wat vrienden van hem zeggen, zo druk was hij met rennen. 'S-Sorry!' gilde hij half toen hij bijna tegen een stel mensen aan botste. Hij keek weer even achterom, zag de zwartharige nog steeds rennen. Gelijk begon hij weer te rennen, sloeg ergens een random gang in. 'GA WEEEEEG.' gilde hij toen hij bijna gepakt werd door Kanda en nog een tikkeltje harder ging rennen. Waarom rende Kanda nou achter hem aan? Het was toch duidelijk dat hij niet wou praten? Waarom bleef ie het dan proberen? Waarom liet hij hem niet gewoon alleen? Was alleen zijn zoveel gevraagd? De afgelopen twee eenzame jaren waren zo fijn geweest. Alleen hij en Tim, verder helemaal niemand. Zo functioneerde hij het beste. In zijn eentje. Hij was al gedoemd een loner te zijn vanaf het moment dat zijn ouders hem uit huis gooiden. Mana leek dat lot voor hem te veranderen voor een paar jaar, tot hij stierf en hij weer helemaal alleen was. Hetzelfde gebeurde keer op keer. Iedereen die hij kende was dood. Of gestorven in een missie, of gewoon spoorloos verdwenen. Er was maar een enkeling die nog leefde maar daar had hij al heel lang geen contact meer mee. En Cross was ook geen helpende hand. Nu was Kanda er om zijn eenzame toekomst te veranderen maar wat voor een toekomst had hij als Kanda binnen een jaar dood ging? Hij was nog niet eens halverwege de spreuk gekomen.
Alan klemde zijn kaken strak op elkaar en schudde zijn hoofd. In the end, I'll be all alone again. A lone lonely loner. Hij haalde even diep adem en ging verder aan zijn ontsnapping, hijgend en puffend door het rennen. Ze waren nu al langs de etages gerend en sloegen de gang met de gymzaal in. Daar rende Alan nog een trap op, verdween om weer een andere hoek en ze waren terecht in de gang met de lokalen, waar slechts een enkeling studenten stonden te eten omdat de grote zaal te druk was. Ze keken vreemd op maar Alan sloeg geen acht op hun blikken, rende slechts verder over de lange gang.

I'm not calling you a ghost
Just stop haunting me

Het gillen bleek niet genoeg te zijn. De zwartharige stopte niet met rennen, begreep de hint blijkbaar niet. Hij moest het wel gehoord te hebben want niemand kon harder gillen dan Alan... Oke, dat was een leugen. Hij was niet de hardste giller op de hele wereld maar het was alsnog luid en met de echo in de gangen werd dat geluid alleen maar versterkt. Maar toch stopte Kanda niet. Waarom dringt alles wat ik zeg toch nooit door in je holle kop? dacht hij verbitterd terwijl hij bleef rennen, zijn passen galmend door de lange gang. Zijn ademhaling ging gejaagd. Zijn benen begonnen zwaar aan te voelen en zijn adem werd steeds gejaagder. Hij had een goede conditie, kon ook wel hard rennen maar niemand hield het vol om 10 minuten op je hardst te rennen. Misschien de mensen die erop geoefent hadden wel maar hij niet. Hij kon alleen joggen voor een hele lange tijd, niet sprinten. Hoewel 10 minuten sprinten wel lang was, was hij nu wel op. Hij wou stoppen met rennen maar wou het aan de andere kant ook weer niet, omdat Kanda hem dan te pakken zou krijgen. En hij moest hem eerst zien af te schudden.
Alan richtte zijn blauwe kijkers op de ramen, die allemaal dicht zaten afgezien van de bovenste ramen, die open stonden. Hij schatte in dat een persoon er wel doorheen zou passen. Hij kon misschien zijn vleugels gebruiken om te vluchten. Dan kon hij zo het raam uit vliegen en adios Kanda. Op zich leek het hem een goed plan, als het lot niet bepaald had dat zijn eigen voeten een hindernis moesten gaan vormen. Het voelde alsof zijn voeten in de knoop raakten, ook al was dat anatomisch onmogelijk, maar het zorgde er wel mooi voor dat hij zich compleet bewust was van wat er nu precies gebeurde. De grond die alsmaar dichtbij kwam bevestigde zijn vermoedens. Hij genoot even van het momentje waarop hij letterlijk vloog, om daarna het volgende pijnlijke moment in ontvangst te nemen: Hij smakte tegen de grond, niet bepaald zacht. Er klonk een doffe klap door de gang toen hij de grond raakte en zwaartekracht schoof hem nog heel even vooruit voor hij tot stilstand kwam als een soort bal die stopte met rollen.
Verdwaasd lag hij daar en zag rondvliegende Timcanpy's voor zijn ogen in plaats van sterretjes - en hoe dat mogelijk was, vraag dat maar niet. Plat op zijn buik, met zijn wang tegen de koude grond, lag hij daar even roerloos en probeerde bij zinnen te komen. Zijn knieën deden pijn door de val, net zoals zijn wang en neus die de grond nogal hard hadden getroffen. Ietwat gedesoriënteerd probeerde hij aan zijn neus te voelen of hij bloedde, voelde per ongeluk aan zijn lippen omdat hij zijn gevoel voor richting even compleet verloren was, en zette zijn vingers tegen zijn neus. Hij voelde niks nats. Dat betekende dat zijn neus in orde was. Mooi, hoefde hij niet bloedend en al naar de ziekenzaal te rennen. Maar goed, nu lag hij hier wel, hijgend en puffend en Kanda, die had de achtervolging vast nog niet opgegeven. Hij duwde zich van de grond af en probeerde te staan, maar zijn gezichtsveld draaide alsof hij op een wiebelend schip zat. God damn it... dacht hij, flink balend van zijn eigen klunzigheid. 'F-Fuck off... Kanda...' snauwde hij dan maar.