Hij lag al uren doodstil op zijn matras, maar de slaap leek maar niet te komen. Uiteindelijk had hij er schoon genoeg van. Slapen was sowieso onwijs overrated. Allen had een trucje ontwikkeld waarbij hij zonlicht omzette in een kleine voorraad energie. Dit was zijn laatste strategie als hij weer eens de slaap niet kon vatten. En als je toch niet kon slapen, had het ook geen zin om te blijven liggen, nietwaar? Dan kon je beter een vriendin gaan verrassen. Vrolijk lachend was Allen opgestaan en had een shirt aangetrokken. Je kon niet zomaar een meisjes-slaapzaal opwandelen zonder T-shirt. Hij had een plan, in een paar minuten van roerloos op zijn rug liggen bedacht. Deze nacht was er bij uitstek voor geschikt, zo had hij besloten. Het was warm, klam en stil. Als in; Stilte voor de storm. Het zou hem niets verbazen als het binnenkort flink losbarstte. Dat zou ook alleen maar beter zijn, aangezien het nu echt niet meer lekker was. Hij droeg een luchtig shirt en een zwembroek, die ook als korte broek dienst deed. Loom rekte hij zich uit en liep snel langs de badkamer. Na een flinke plens water was hij al een stuk wakkerder. Dan even langs de vriezer. Dat was een essentieel onderdeel in zijn plan. Hij sloop de gang op met in zijn handen een bekertje. Het was tot op de rand gevuld met blokjes ijs. Af en toe wisselde hij van hand en haalde dan de koele hand over zijn voorhoofd. Hij kon het niet laten en nam één van de blokjes bevroren water uit het glas. Hij kauwde het blokje kapot, veel te snel, maar het krakende geluid en gevoel was gewoon te leuk. De plotselinge kou deed hem stilstaan. ''Braaaainfreeezeee...'' fluisterde hij met dichtgeknepen ogen. Hij hoorde voetstappen en drukte zich tegen de muur aan. Doodstil, al rammelde het bakje met ijs wel even. De leraar liep langs en Allen bleef onopgemerkt. Algauw werd het nog warmer dan het al was. De vuur-afdeling, dat was meteen duidelijk. ''Humhum, welkom op Razen..'' De neiging om te praten, ook al was er niemand om te luisteren. Ja, hij was vaag. En ondanks het feit dat hij maar een paar uurtjes had geslapen vol energie. Aan hem was niet te merken dat hij moe zou moeten zijn. Hij opende een deur en gluurde naar binnen. Zijn ogen lichtten iets op, wanneer hij zijn lichtmagie gebruikte om te zien wat er zich daarbinnen bevond. Hij zag kasten, een aantallen bezette bedden en een hoop zooi op de grond. Een jongenskamer, dat wees de rotzooi al uit. Hij sloot voorzichtig de deur en speurde verder. Daar, die deur herkende hij. En ja hoor, dit was, als hij zich niet vergiste, Converse's slaapzaal. Hij kwam tussen de bedden door en herkende een plukje blond haar. Hij hurkte neer naast het bed neer en trok voorzichtig de deken iets naar beneden. Hij kriebelde met zijn vingers even in haar nek en maakte zich dan klaar om haar wakker te maken. En niet op de lieve rustige manier die je zou kunnen gebruiken. Hij hield het bekertje schuin en even, heel even twijfelde hij. Want hij wilde, stiekem, onbewust, dat Converse hem mocht. Hij stopte met nadenken, goot het ijskoude goedje in een vloeiende beweging in haar nek. Vlug bedekte hij haar mond met zijn koele handen, zodat ze niet te hard zou schreeuwen. ''Goedemorgen, schone slaapster...'' fluisterde hij plagerig in haar oor. ''Hoe gaat het ermee?'' Hij hield haar nog even vast, misschien iets langer dan nodig. Maar dan haalde hij zijn handen van haar mond en keek haar met een ondeugende grijns aan. ''Ik kon niet slapen... Is het koud??'' zei hij met fonkelende ogen, die nog steeds een beetje glommen en glansden. ''Ach, je wordt er hopelijk wel wakker van...''
[Converse, sorry vr de extreme laatheid >.<]

‘Hmm,’ kreunde Converse in haar slaap, als een soort antwoord op haar eigen droom. Allen schoot in haar droom voor, maar hij had iemand vast. Ze kon niet goed zien wie het was, maar het gaf haar wel een zweverig gevoel. Ook een kleinste steek, maar deze verdween meteen toen ze zag wie het was. Een glimlach verspreidde rond haar lippen, toen de droom opeens ruw verstoord werd door iets kouds in haar nek. Haar ogen sperden zich wijd open en ze voelde hoe een hand rond haar mond ging. Geschrokken greep ze naar de hand en kronkelde in haar bed, terwijl ze haar ademhaling weer probeerde te vinden. ‘Allen,’ zei ze bang, waarna ze omkeek naar haar belager. Ze grijnsde even en haalde diep adem, waarna een boze trek rond haar mond verscheen. ‘Ja, fijn hoor. Ik sliep net zo lekker,’ zei ze zacht en boos tegen hem, waarna ze breed grijnsde. ‘Ik ben al wakker,’ mopperde ze, maar haar glimlach verraadde dat ze de grap wel apprecieerde. Vaag drong er een beeld van vroeger door haar heen, die wel connectie leek te hebben met de droom. Ze slikte even. Nee, dat kon niet. Ze schudde het weg en keek weer naar de jongen. Ze leunde half tegen hem aan en wreef slaperig door haar ogen. ‘Had de grote kleuter een nachtmerrie?’ vroeg ze, waarna ze naar zijn wang greep en daar hard in kneep. Hij moest het maar eens terug hebben van haar. ‘Kon de kleuter niet slapen?’ vroeg ze. ‘Koetjiekoe.’ Ze bleef zijn wang op en neer bewegen, waarna ze hem grijnzend losliet. ‘Die kreeg je nog terug van me,’ zei ze, quasi boos. Ze wreef over haar nek en rilde even toen ze het koude water naar beneden voelde druipen. Ze trok Allen aan zijn arm naar zich toe en trok hem in bed. Ze sloeg de dekens rond hun heen en legde haar koude benen en tenen tegen de zijne. ‘Zo, nu voel je eens hoe koud ik het heb dankzij jou,’ zei ze, met een pruillipje. Gelukkig had hij zijn hand voor haar mond geplaatst, anders zou iedereen haar wel hebben horen gillen. ‘Als je aandacht wilt, kun je me ook op een andere manier wakker maken, hoor,’ vervolgde ze droog, waarna ze even grijnsde en haar blik diep in de zijne liet glijden. Ze bewoog met haar lichaam naar hem toe en legde haar hoofd op zijn borstkas. ‘Ik heb je al lang niet meer gezien,’ overdreef ze. ‘En nou kom ik je tegen, op een zeer leuke manier, midden in de nacht. Kon je niet slapen of zo?’ vroeg ze. Ze hoopte dat het natte water niet verder van haar rug naar beneden gleed, anders ging ze echt alles bij elkaar krijsen. Het was dan ook echt weer wat voor Allen om zoiets te bedenken. Hij had er gewoon geen rekening mee gehouden hoe koud het was, maar ze vond het niet zo heel erg. Ze keek hem even aan met haar goudbruine ogen. ‘Ik heb je gemist,’ mompelde ze daarna, waarna ze even glimlachte. Ze had het nog steeds koud en drukte nu geheel haar koude lichaam tegen die van Allen. ‘Ik hoop dat jij het lekker warm hebt, want dankzij jou heb ik het koud. En jij moet me maar opwarmen, ik heb geen zin om mijn magie daarvoor te gebruiken,’ zei ze, waarna ze breed grijnsde en hem expres lang aan bleef kijken. Langer dan nodig was in elk geval. ‘Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om midden in de nacht met een of ander glas met ijs naar zijn vriendin te gaan en dan dat in haar nek te gooien? Zo charmant ben je dus ook weer niet,’ opperde ze lachend. Eigenlijk kon ze er de lol wel van inzien, maar misschien zou Allen zich schuldig voelen, dat was dan ook wel weer schattig om te zien. Hij was gewoon altijd schattig. Oké, Converse, stop. Hij is niet je vriendje. Of iets in die richting. Hij is je beste vriend, zo moet je over hem denken en niet anders.

De verandering in het gezicht van Converse gaf aan dat de kou haar in één keer klaarwakker had gemaakt. Daarnet had ze ontzettend lief en onschuldig liggen dromen, met een glimlach waar hij nog wel wat langer had willen kijken, ware het niet dat hij op een missie was. Missie ''Wake up Converse~!'' Haar groene ogen openden zich razendsnel en dan greep ze zijn hand vast. Hij hield haar nog echter even in bedwang, terwijl zij tegen de kou spartelde. Dan liet hij haar los, zodat ze weer kon praten. Hopelijk niet zou schreeuwen, dat zou de rest van de leerlingen wakker maken. En dat zou weer leiden tot hoogstwaarschijnlijk een bezoek aan zijn beste vriend Saffie. Nee, daar had hij even geen zin in. Hij had zin om met Converse samen te zijn. Bang sprak ze zijn naam uit, om pas dan haar ogen op hem te fixeren. Hij grijnsde plagerig. Haar lach verdween echter na een korte tijd en ze werd boos. Keek boos. ‘Ja, fijn hoor. Ik sliep net zo lekker,’ zei ze zachtjes. De boze ondertoon bracht een schuldbewust tintje aan zijn grijns en hij keek haar met grote, zielige ogen aan. Sorry zeggen ging te ver, tenzij ze echt heel boos zou gaan zitten doen. Maar hij vond het ergens wel vervelend dat ze boos deed tegen hem en wilde dat ze weer blij werd. ‘Ik ben al wakker,’ mopperde ze, maar gelukkig, godzijdank glimlachte ze weer. Toch niet zo boos? Hij was opgeluchter dan hij toe wilde geven. Het klonk niet goed; dat je niet wilde dat een bepaald meisje je niet mocht, dat diegene niet boos op je mocht zijn. Dat klonk veel te veel alsof je van haar afhankelijk was. Ze kwam overeind en leunde slaperig tegen hem aan. ''Zeker weten? Ik heb nog wel wat ijs over, hoor... Voor als je nog wakkerder wil worden.'' zei hij plagerig. Dat kwam hem duur te staan, oftewel een Converse die hem terug begon te pesten. Ze kneep hard in zijn wang en sprak hem toe als een kleuter. Of hij een nachtmerrie had gehad. Razendsnel dacht hij na en voor hij het wist zei hij het al. ''Ja, ik droomde van jou... Dus nachtmerrie...?'' Hij grijnsde, knikte en stak kinderachtig zijn tong uit. Hij zei het plagerig en vol vertrouwen, maar kleurde daarna rood. Stomme opmerkingen die hij zonder na te denken maakte. Hij wilde haar helemaal niet beledigen, maar toch deed hij het. Ook omdat hij bang was om meer te denken of haar te laten merken dat hij meer dacht, misschien. Het laatste schoolfeest kwam in hem op. Die nacht hadden ze samen gedanst, voor de laatste keer. Haar warme handen, lieve lach. En nu had hij een tweede kans. Die hij niet durfde te nemen, omdat hij wist dat zij het niet wilde. Dat wist hij, zij zag hem als een vriend. Dus waarom kon hij dat niet ook gewoon doen? Vrienden, beste vrienden en niet meer. Niet. Meer. Ze liet zijn wnag los en hij wreef er met een zielig lachje overheen. ''Autsj..'' zei hij grinnikend. ‘Die kreeg je nog terug van me,’ zei ze, maar nu wist hij dat haar boosheid gespeeld was. Ze trok hem aan zijn arm en hij kwam bij haar op bed te zitten. Haar ijskoude benen werden om hem heen geslagen en een korte rilling van schrik schoot over zijn ruggegraat. ‘Zo, nu voel je eens hoe koud ik het heb dankzij jou,’ zei ze, met een pruillipje. ‘Als je aandacht wilt, kun je me ook op een andere manier wakker maken, hoor.’ Hij kinkte instemmend. ''Klopt. Maar dit is een stuk leuker...'' zei hij vrolijk. ''Voor mij dan.'' Ze legde haar hoofd op zijn borstkas en hij bloosde. Blij dat ze het niet kon zien nu. ‘Ik heb je al lang niet meer gezien,’zei ze en al was het overdreven, hij was het er mee eens. Het was niet lang geweest, maar wel te lang. Okay, dat klonk vaag, maar hij zag haar gewoon graag. Hij was enkel bang geweest om iets verkeerd te doen of zich te zeer aan haar op te dringen. ‘En nou kom ik je tegen, op een zeer leuke manier, midden in de nacht. Kon je niet slapen of zo?’ vroeg ze. ''Nee, de hitte hield me wakker. En ik dacht aan je, dus toen...En de ijskast...'' Hij bloosde, alweer. Damn, waarom was hij zo...anders wanneer zij bij hem in de buurt was. ‘Ik heb je gemist.’ Fijn, nog iets wat hem rood liet worden. Kom op, hij voelde zich net een laf klein jochie. ''Ik... eehm, laat maar.'' Hij ademde zo rustig mogelijk, gewoon vrienden, Allen, gewoon vrienden. Dus geen reden om hier meer achter te zoeken of je op te winden. ‘Ik hoop dat jij het lekker warm hebt, want dankzij jou heb ik het koud. En jij moet me maar opwarmen, ik heb geen zin om mijn magie daarvoor te gebruiken,’ zei ze, waarna ze breed grijnsde en hem aanstaarde. Zijn blauwe ogen keke verbaasd terug, met een blije schittering toen ze zich tegen hem aandrukte. ''Aahw, kom maar, schat.'' Hij sloot zijn ogen en visualiseerde de zon. Het gele licht, de lichtvlek die je niet direct kon bekijken. De zachte stralen die op hem neerdaalden en hem verwarmde. Zijn lichaamstemperatuur schoot een paar graden omhoog en hij straalde nu een zachte warmte uit. Hij pakte haar handen in de zijne. ''Beter, nietwaar?'' Hij wreef voorzichtig met zijn handen over de hare en toen die wat warmer waren liet hij haar handen los. Nu stak hij vragend zijn hand uit naar haar nek. Hij sverschoof wat, zodat hij zijn warme handen in haar nek kon plaatsen. De aanraking maakte hem bijna zenuwachtig, maar hij liet het zo min mogelijk merken. Haar nek was nat, constateerde hij met een lachje, maar werd al minder koud. ‘Wie haalt het dan ook in zijn hoofd om midden in de nacht met een of ander glas met ijs naar zijn vriendin te gaan en dan dat in haar nek te gooien? Zo charmant ben je dus ook weer niet,’ Hij liet het niet merken, hoopte hij, maar deze opmerking deed hem wel wat. Want hij wilde dat zij hem leuk vond en charmant en grappig. En dat was dus gefaald, stomme actie. ''S-sorry. Kan ik het goed maken?'' Hij keek een beetje beduusd en schuldbewust naar Converse. ''Het was niet de bedoeling om je zo te laten schrikken... Ok, eigenlijk wel, maar... Nu ga ik het goedmaken met je!'' Hij had zijn hand nog steeds in haar nek en de ander lag op haar arm. Hopelijk vond ze het niet erg dat hij haar zo vasthad. Maar ander zou ze het wel zeggen, toch? ''Zeg maar wat je wil dat ik doe voor je.'' Dat klonk zo...vreemd en niet Allen-achtig. Hij had sorry gezegd en bood nu vrijwillig aan iets terug te doen. Wauw. Ze deed iets met hem en daar was hij niet bepaald blij mee. Het had toch geen zin, waarom dacht hij er nog aan?

Een lichte glimlach, waardoor er kuiltjes in haar beide wangen kwamen, speelde rond Converses lippen toen ze Allen zijn zwakke excuusjes hoorde zeggen. Ze lachte even vrolijk naar hem en keek hem aan. Haar handen en haar nek waren opgewarmd, maar dat was niet alleen maar mogelijk gemaakt door Allens magie. Ze voelde een lichte, rode kleur over haar wangen glijden toen ze eraan dacht dat ze gewoon weer onmogelijk aan het denken was. Ze kon denken zoals ze wilde, maar wat zij hoopte dat ooit zou gebeuren, zou toch nooit zo zijn. Allen zou haar nooit op die manier zien. Hij had andere vriendinnetjes die hij blij kon maken. Ze dacht met gesloten ogen terug aan die keer in die discotheek toen ze uitging. Ze wist niet of ze het goed gezien had, maar een roodharige jongen die verdomd veel op Allen leek, stond te dansen met een meisje. Hij had zich voorover gebogen en haar gezoend. Verschrikt had Converse toegekeken hoe het meisje haar armen rond hem heen had geslagen en omdat ze zo verdwaasd was over het idee dat het Allen misschien wel kon zijn, was ze achteruit gestrompeld en weggelopen. Ze had niet meer achterom gekeken en was met een hijgende ademhaling op haar bed gaan liggen en was toen in slaap gevallen. ’s Morgens vroeg was ze in paniek wakker geworden en had ze rond zich heen gekeken. De realiteit dat het Allen misschien wel geweest was en dat hij nu een vriendinnetje had, maakte het haar nog moeilijker om toen die dag uit bed te komen. Trouwens, nu ze er weer zo aan dacht, vond ze het ook verschrikkelijk moeilijk om hem zo naar haar te zien kijken. Het leek net alsof al haar aanrakingen en woorden hem wel degelijk iets deden, alhoewel Allen – aan de hand van de vage herinneringen die soms in haar opkwamen – haar niet iemand leek die zich daar veel om leek te bekommeren. Natuurlijk kon het ook gewoon zijn dat het kwam omdat ze beste vrienden waren dat hij er zoveel om gaf en eigenlijk was dat ook Converses vaste conclusie. Ze keek naar zijn borstkas, een tikkeltje verlegen. Ze was op hem geklommen in haar stroom van gedachten en zat hem nu aan te kijken alsof ze onder een heerlijke hypnose was. Ze keek hem diep in zijn ogen aan, waarna haar mond zachtjes de woorden fluisterde die ze al de hele tijd in haar hoofd had zitten: ‘Ik wil dat je me kust.’ Ze keek hem diep in zijn ogen aan. Pas toen de woorden door haar doordrongen, beet ze op haar onderlip en keek ze naar beneden, weer naar zijn borstkas dus. ‘Sorry,’ mompelde ze gauw. Ze schudde haar hoofd even. ‘Ik weet dat we goede vrienden zijn en je vriendin die je in de discotheek bij je had en zoende je daarvoor echt niet zouden bedanken. Het zou ook gewoon niet kunnen. Ik zei het volgens mij gewoon in trance omdat ik het al een tijdje in mijn hoofd had zitten. God, Allen, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo. Jawel, ik bedoelde het eigenlijk wel zo, maar…’ Ze keek hem alleen maar gepijnigd aan en wist nu even niet wat ze moest zeggen zonder de situatie meer gênant te maken dan hij al was. ‘Ik weet dat het niet wederzijds is en dat we beste vrienden zijn, ik mag deze gevoelens eigenlijk zelfs helemaal niet hebben, maar ik kan het ook niet helpen dat ik voor je gevallen ben.’ Ze schudde haar hoofd en keek hem aan. ‘Oh, vergeet dat laatste. Nee, vergeet het niet. Jawel, oh…’ Ze kreunde zachtjes en keek de andere kant op, heftig blozend. Ze voelde zich ongemakkelijk en kon nu wel huilen.

Allen glimlachte smekend. Gelukkig zag Converse er al wat warmer uit, dus dan kon ze toch niet lang boos blijven? Hij grinnikte zachtjes, denkend aan de vele keren dat Converse boos had gedaan om hem over te halen haar gelijk te geven of iets te doen. Ze wist dat hij daar niet tegen kon, zulke serieuze woordwisselingen met haar of haar zielige act. Ze was een van de mensen die hem echt heel dierbaar waren. Zijn familie, natuurlijk, die grote massa van lieverds wilde hij echt niet missen. Maar ook Converse. Hij had liever dat zij samen in één kamp tegen de anderen streden, dus ruzie paste daar niet echt bij. En al wist hij dat ze hoogstwaarschijnlijk niet echt boos was, het gevoel bleef vervelend. Hij genoot meer dan hij wilde toegeven van de manier waarop ze zo samen zaten. Dat was dan weer het kleine lichtpuntje van deze impulsactie. Dat zij haar benen nu om hem heen had geslagen en hij haar mocht verwarmen. Op zijn aanbod om het goed te maken volgde een korte stilte. Waarschijnlijk omdat ze zat te bedenken hoe ze hem het beste kon terugpakken. Iets wat even erg, of het liefst nog erger was. ‘Ik wil dat je me kust.’ Die woorden kwamen uit het niets aanvliegen en botsen zo tegen hem op. Veroorzaakten de aanwijzingen voor grote verwarring. Het ijswater was zijn verassing geweest, dit was voor hem een nog grotere surprise. Welkom, heartattack. Welkom, felrode kop. Welkom, brein dat weigert te werken. Dit allemaal door die zes kleine woordjes. Uitgesproken alsof ze het meende, maar hij wist dat Converse wel vaker spelletjes met hem speelde. En blijkbaar had ze besloten dat dit de beste manier was om wraak te nemen voor het ijswater. Hem laten blozen en hem daar de rest van zijn leven mee pesten.

En als hij haar echt zou kussen, wat dan? Waarschijnlijk zou ze schrikken, ze dacht vast dat hij het nooit zou durfen. Het was waar, hij kuste alleen meiden die hij nauwelijks kende, zodat hij niet bang was iets fout te doen. Hij zou nooit een meisje echt dichtbij hem laten komen, daarvoor was hij te veel op zijn vrijheid gesteld. Allen zuchtte. Hij wist dat Converse nog steeds op een reactie van hem wachtte, maar wat moest hij dan doen?! Ze wilde dat hij haar kuste, jahoor, héél overtuigend. Alsof dat echt waar zou kunnen zijn. Allen merkte het niet zo snel als iemand loog, maar dit lag er wel erg dik bovenop, al keek ze behoorlijk serieus en had ook zo geklonken. Dus...Al wilde hij dolgraag op de uitnodiging ingaan, het kon gewoon niet. Nee, hij kon de gok niet nemen, wetende dat hij daarna haar kristalheldere lach zou horen. Als hij haar zou kussen, zou ze hem waarschijnlijk bestraffend toespreken. 'Allen, ben je GEK geworden?' Neeneenee. Dat kon hij niet doen. Hoe zeer hij ook meer dan vrienden wilde zijn, hun band was te kostbaar om door zoiets te laten verpesten. Hij vergat echt volkomen dat hij nog moest reageren op een andere manier dan verbaasd voor zich uit staren en een beetje heen en weer wiebelen. Zenuwachtig en verbaasd. Nog steeds twijfelend. Converse bood haar excuses aan. Was dat voor het feit dat ze hem zo had laten schrikken? Ging ze nu vertellen dat het maar een grapje was geweest? Na het gemompelde excuus kwamen echter meer woorden, met weer een verrassende inhoud. ‘Ik weet dat we goede vrienden zijn en je vriendin die je in de discotheek bij je had en zoende je daarvoor echt niet zouden bedanken. Het zou ook gewoon niet kunnen. Ik zei het volgens mij gewoon in trance omdat ik het al een tijdje in mijn hoofd had zitten. God, Allen, het spijt me. Ik bedoelde het niet zo. Jawel, ik bedoelde het eigenlijk wel zo, maar…’ Wauw. Deze woordenstroom maakte het niet bepaald makkelijker. Hij begreep slechts de helft. Zijn vriendin? Het leek erop dat Converse hem had gezien in de discotheek, één van die vele nachten met verschillende meiden. Ze keek gepijnigd. Hij had haar pijn gedaan. Maar, zo schoot het nu door hem heen, het was dus geen grapje geweest? Allen, stomkop, waarom heb je het niet gedaan... Het werd je aangeboden op een gouden presenteerblaadje, maar jij was weer te eigenwijs en trok stomme conclusies. Nu is je kans verkeken en denkt zij dat jij alleen vrienden wil zijn. Dat je al een meisje hebt, for gods sake. ''N-nee, wacht nou...'' zei hij, maar waarop ze moest wachten kon hij niet echt goed duidelijk maken. Op zijn antwoord op haar eis. Die hij nog steeds niet had gegeven, maar nu ook niet meer zomaar kon geven. ‘Ik weet dat het niet wederzijds is en dat we beste vrienden zijn, ik mag deze gevoelens eigenlijk zelfs helemaal niet hebben, maar ik kan het ook niet helpen dat ik voor je gevallen ben.’ Niet wederzijds. Hij leek blijkbaar zo'n ongeïnteresseerde rotzak dat ze niet eens doorhad hoe elke aanraking van haar hem beïnvloedde. Kom op, zij kon alles bij hem doen en er nog mee weg komen ook. De situatie werd steeds vreemder. Het leek erop dat ze allebei hetzelfde gevoel hadden gehad. En nu had Converse bekend en hij zat daar maar stom. Dit was niet hoe het hoorde. ‘Oh, vergeet dat laatste. Nee, vergeet het niet. Jawel, oh…’ Converse bloosde hevig en hij zag hoe ze beschaamd wegkeek. Hij reikte met zijn hand omhoog, nerveus en trillerig. Zachtjes raakte hij haar kaak aan. Dan draaide hij met iets meer kracht haar hoofd in zijn richting. ''Ik had beloofd het goed te maken. En ik had niet gedacht dat ik dat kon doen met iets... Met iets wat ik zelf ook wil.'' Hij kwam voorzichtig iets dichterbij. ''Converse, ik heb geen vriendin. Ik.. Ehm... Dat je me zag met een meisje in de disco kan zeker kloppen. Maar verder was het niets. Het waren meisjes voor een paar dagen, daarna voelde ik me opgesloten, dan vluchtte ik weg. Ik was bang om iemand echt leuk te vinden. Ik ben nog steeds bang. Ik ben bang dat ik van iemand ga houden en diegene me dan alleen laat, of dat ik geen vrijheid meer heb. Toen kwam jij en ik dacht dat we enkel vrienden konden zijn. Jij wist niets meer van wat we hadden en wat ik verpest had, omdat ik bang werd. Okaay, ik begin te ratelen en er is maar één manier om daarmee te stoppen, dus als je het niet erg vindt...'' Hij plaatste zijn lippen voorzichtig op de hare. Zachtjes kuste hij haar. Hij sloot zijn ogen en genoot van de warme tintelingen. Hij likte met zijn tong langs haar lippen. Hij proefde haar zoete smaak en bloosde. Deze keer geen blos van schaamte, maar van geluk. Zijn lichaamstemperatuur schoot met nog een paar graden omhoog, maar hij had het niet door. De tijd leek wel stil te staan in die ene korte kus. Hij had zijn hand op haar onderrug gelegd en toen hij zijn gezicht weer een stukje achteruit trok. Hij wreef zachtjes over haar rug en verzamelde al zijn moed. Hij keek haar in haar gouden ogen en glimlachte onzeker. ''Is het weer goed?'' Hij grinnikte en stak plagerig zijn tong uit. Ja, zelfs na zo'n moment wist Allen nog een droge opmerking te vinden. Vooral uit zenuwachtigheid. Straks bleek nog dat ze hem toch niets vond. Zo mocht hij niet denken, dat had toch geen zin. Maar al leek Allen nog zo zeker van zichzelf, hij zat vol twijfels als het om echte relatie's ging. En dat wilde hij niet, hij wilde de sterke en zelfverzekerde jongen zijn, die elk meisje kon krijgen dat hij wilde.

Geschrokken keek Converse hem aan. Niet het eerste deel schokte haar, maar wel het tweede deel. De droom kwam weer terug in haar hoofd, vertoonde de beelden die ze eerder had gezien. Ze had dus werkelijk iets met hem gehad voor het accident, voordat ze haar geheugen verloor. En Allen had daar, op een onwijs slimme, sluwe manier, deels gebruik van gemaakt door te doen alsof er niks aan de hand was. Vaag drongen de woorden door haar heen die hij gebruikte, met zijn stemgeluid, om het uit te maken. Nooit had ze geweten dat het was omdat hij bang geworden was, het contact was daarna gewoon verbroken geweest. Daarna kreeg ze het ongeluk en toen ontmoette ze hem hier weer op Starshine. Nooit had ze zijn werkelijke reden geweten waarom hij het had uitgemaakt, deels was ze hem zelfs vergeten dankzij haar geheugenverlies. Haar dokter had nog gezegd dat het zomaar eens kon zijn dat ze herinneringen zou oppikken, maar ze had er nooit hoop op gehad. En nu ontmoette ze Allen, werd ze closer met hem en opeens was alles vergeten. Ze kon niks anders doen dan hem vergeven. Ze kon moeilijk blijven zaniken over iets wat vroeger was gebeurd, waar ze nu geen vat meer op had. Toch deed het haar pijn dat hij haar had laten zitten voor een paar meisjes waarmee hij blijkbaar alleen maar mee zoende. Ze wilde niet eens weten – had er niet eens de achterdocht voor – of hij er meer mee had gedaan dan zoenen, wilde alleen maar van haar fantasie genieten die zei dat zijn hart altijd tot haar behoord had. Zelfs voor haar ongeluk hadden ze dus iets gehad, maar had hij een fout gemaakt waardoor zij boos op hem geworden was. Hij wist van haar ongeluk toen ze hem op Starshine tegenkwam, omdat ze hem dat had verteld. Vervolgens had hij besloten om niks te zeggen over wat er gebeurd was, waarschijnlijk bang zijnd dat hij haar weer zou kwetsen. Ze sloot haar ogen toen ze zijn lippen op de hare voelde. Een vlaag van heerlijkheid ging door haar heen, vergaf hem voor al de gedane daden. Het was vroeger, ze kon er niet meer over blijven door klagen. Hij had er spijt van, dat was haar ondertussen wel duidelijk geworden. Zijn blik was een en al spijt, maar zoals velen kon hij het verleden niet ongedaan maken. Ondanks dat het besef haar goed genoeg doordrong dat hij andere meisjes had gebruikt om zich beter te voelen en weggevlucht was voor haar, kon ze het niet laten om te genieten van zijn woorden. Ze had gezwegen, maar vond dat het tijd werd om nu weer te praten, uit te spreken wat ze wilde zeggen. ‘Ja, het is weer goed,’ fluisterde ze zachtjes, waarna ze haar armen rond zijn nek sloeg en haar voorhoofd tegen de zijne liet leunen. Ze haalde diep adem om de woordenstroom te zoeken die hij net had gebruikt om haar hart in te palmen. Onzekerheden of hij dit ook bij andere meisjes gebruikte om hun in te palmen, kwamen niet bij haar op. Ze was te vertederd door zijn liefde die hij nu verklaarde aan haar. ‘Allen, welke beelden net ook door mijn hoofd spookten en het verleden voor mij duidelijker maakten dan elk woord van jou zou kunnen doen, ik vergeef het je. Ik snap dat je bang bent geweest. Ook al heb je sommige meiden gebruikt om je beter te voelen, ik vergeef het je. Als je me nu maar belooft dat steeds dat als je te bang wordt, je geen impulsieve acties ondergaat, maar je er met mij over praat. Ik wil niet dat jij je slecht voelt, ik wist het voor mijn ongeluk niet dat je jezelf zo voelde. Ik wil niet dat dit ons opnieuw zou breken, ik wil gewoon van jou genieten, van ons. Van wat wij zullen hebben.’ Ze keek hem diep in zijn ogen aan, hopend dat haar woorden genoeg voor hem zou verklaren. Ze keek hem even aan, waarna ze haar lippen terug op de zijne drukte. Ze gaf een geschrokken, gesmoord kreetje toen ze voorover viel, maar hield een hand in zijn haar en de andere op het kussen naast hem. Haar lichaam drukte zich automatisch dichter tegen hem aan en ze voelde zich het gelukkigste meisje ooit. ‘Laat mij diegene zijn de vanaf nu je lippen zal kussen,’ fluisterde ze zachtjes. ‘Ik wil niet dat een ander meisje het doet. Ik wil dat ik diegene ben die jou mag liefkozen, je mag vertederen en je mag laten bezwijken onder alle acties die ik zal ondernemen om je de mijne te maken.’ Ze had eigenlijk net zo goed poëet kunnen worden, maar ze verklaarde hier toch wel mooi haar eigen liefde aan de jongen. Ze keek hem vertederd aan, waarna ze zachtjes over zijn wang streek. ‘Wil je mijn vriendje zijn?’ mompelde ze zachtjes, waarna ze hem aankeek. Ze hield haar beide handen nu in zijn haren en streelde lichtjes over zijn achterhoofd. Heel haar lichaam was tegen de zijne gedrukt, zodanig dat ze elk spiertje in zijn lichaam kon voelen aanspannen als hij zich zou verzetten tegen zijn eigen gevoel, waar ze eigenlijk nu zeker van was dat hij het nu niet meer zou doen. Alles was eindelijk besproken en hopelijk goed nu.

Allen was helemaal opgegaan in het moment. Hij wilde niet denken aan de vorige keer. Niet denken aan het verleden dat ze samen hadden. Vol met gelach en plezier, maar ook tranen. de tranen die hij bij haar had veroorzaakt door haar weg te duwen. Het idee dat ze nog dichter bij zijn kern kwam had hem destijds verschrikkelijk bang gemaakt. En zonder er goed bij na te denken had hij het uitgemaakt. En natuurlijk had hij niet de waarheid verteld. Nee, iets over een ander meisje en dat dit toch nooit ging werken. Dat ze elkaar beter nooit meer konden zien. En de tranen die in haar ooghoeken waren opgekomen hadden het alleen maar erger gemaakt. Hij wilde niet verantwoordelijk zijn voor het geluk van een ander. Daar was hij destijds, eerlijk is eerlijk, veel te egoïstisch voor. Hij hield van Converse, ze was en is nog steeds geweldig. Maar de angst had hem volkomen overgenomen toen.

Nu zou dat hem niet meer gebeuren, dat nam hij zich zo vast mogelijk voor. Hij was vast iets volwassener geworden sinds hij hier naar starshine Academy gekomen was. Dat moest wel, al zou Savador het daar niet bepaald mee eens zijn. Maar die man was een geval appart, daar lette Allen maar niet op. De intense haat voor de hoofdmeester zou dit moment niet verpesten, dat gunde hij Saffie niet. Hij keek naar haar gezicht, bestudeerde de vertrouwde gelaatstrekken. Haar slanke kaaklijn, haar schattige kuiltjes als ze lachtte. Haar lieve gouden ogen, vol warmte en die bekende schittering vol plezier in het leven. Haar lippen, zacht en met een zoete smaak. Zo kon hij nog wel even doorgaan, ware het niet dat hij daar niet bepaald het type voor was. Romantisch gezwijmel, nee, Allen deed het op zijn eigen manier. Hij grijnsde opgelucht na de eerste woorden die Converse sprak. Of eerder fluisterde, met iets in haar stem wat Allen tot dan nooit was opgevallen. Een soort melodische klank, betoverend en prachtig. Nu mocht hij denken wat hij wilde, het mocht! Hij mocht haar leuk vinden, leuker dan leuk. Alle kleine dingen die hij wel wist, maar waar hij nooit op lette nam hij nu met volle teugen in zich op. Hoe ze bewoog, sierlijk en vreugdevol. Hoe ze dus praatte. ‘Ja, het is weer goed.’ Ze leunde naar voren, haar voorhoofd tegen het zijne. De warme lucht van haar adem streek langs zijn huid en even wenste hij dat ze voor altijd zo konden blijven zitten. Dan bedacht hij dat dat hem niet gelukkig zou maken. Nee, hij wilde van het leven genieten met Converse, zijn lieve converse aan zijn zijde. Daar was hij nu van overtuigd, waarom had het zo lang geduurd voordat hij het durfde te zeggen? Elke minuut die ze in verwarring en vriendschap hadden doorgebracht leek haast een verspilling, hoe geweldig het ook was geweest. Dit was nog beter. En dan begon Converse een verhaal. Hij luisterde ademloos hoe haar stem hem de liefde verklaarde. ‘Allen, welke beelden net ook door mijn hoofd spookten en het verleden voor mij duidelijker maakten dan elk woord van jou zou kunnen doen, ik vergeef het je. Ik snap dat je bang bent geweest. Ook al heb je sommige meiden gebruikt om je beter te voelen, ik vergeef het je. Als je me nu maar belooft dat steeds dat als je te bang wordt, je geen impulsieve acties ondergaat, maar je er met mij over praat. Ik wil niet dat jij je slecht voelt, ik wist het voor mijn ongeluk niet dat je jezelf zo voelde. Ik wil niet dat dit ons opnieuw zou breken, ik wil gewoon van jou genieten, van ons. Van wat wij zullen hebben.’ De laatste zin echode in zijn hoofd door. Het klonk zo mooi, een prachtige belofte. Hij knikte, om te bevestigen dat hij met haar zou praten. Hij zou alles, alles doen voor haar. Maar nu was hij te veel in de wolken om te praten, dus een knikje, voorzichtig om haar geen pijn te doen en een warme lach waren zijn antwoorden op de mooiste woorden die hij ooit had gehoord. Het verleden zouden ze achter zich laten. Hij zou haar geen pijn meer doen. Nu zou het anders zijn. Het gevoel dat hij had toen ze hem weer kuste was zo verschillend dan wat hij had gevoeld bij andere meisjes. Dat was oppervlakkig geweest. Ja, hij had ze leuk gevonden, op dat moment. Met alcohol in zijn lichaam en een dansende en uitnodigende jaargenote in handbereik had hij de verleiding meerdere malen niet kunnen weerstaan. En ja, een paar van hen waren echt leuk geweest. Grappig en uitdagend. Nihal, het meisje met de blauwe haren. Ze was een soort miniversie van Converse geweest, deed hem aan haar denken. Dat was ook de reden dat hij haar had laten zitten, de gedachtes aan converse waren te pijnlijk geworden. Maar nu was alles goed. Nu hun lippen elkaar raakten en hij zijn hand in de hare kon verstrengelen. Ze had een hand in zijn haar en hij hield haar stevig vast aan haar middel. De warmte van haar lichaam nam hij met zijn magie in zich op en bewaarde hij. Niet op de 'ik-steel-je-leven/ziel-manier'. Hij had een techniek waarbij hij als het ware het gevoel dat hij had bij iemand kon ''bewaren''. Een zweverig persoon zou het aura's noemen, of een andere spirituele naam. Maar voor Allen waren het gewoon lichtjes, hij kon ze voelen in zijn hart en zag er een vage kleurexplosie bij. En het licht dat nu zijn hart in vloeide was puur goud, de kleur van haar ogen, met lichte oranje draadjes erdoor geweven. Als een zonsondergang die steeds maar mooier wordt. De zon verlaat je, maar toch voel je geen verdriet, want het wordt alleen maar mooier. En een prachtige nacht zal komen. Dit was een perfect moment en hij sloeg het goed op, pure energie en geluk. ‘Laat mij diegene zijn de vanaf nu je lippen zal kussen,’ Fluisterde een engel in zijn oor. Zijn eigen engel. ‘Ik wil niet dat een ander meisje het doet. Ik wil dat ik diegene ben die jou mag liefkozen, je mag vertederen en je mag laten bezwijken onder alle acties die ik zal ondernemen om je de mijne te maken.’ Hij likte langs zijn lippen en staarde haar verbaasd en ontroerd aan. Want van Converse was hij niet gewend dat ze zulke lieve dingen zei, zulke poetische tekstjes. ‘Wil je mijn vriendje zijn?’ Dat was dan weer een normale vraag. Stukken beter, hier kon hij met een beetje geluk antwoord op geven zonder te smelten van een overdosis aan geluk. ''Niets liever.'' Hij beet zachtjes op zijn lip. Ondanks alles had hij het gevoel dat hij dit moest zeggen. Kon zeggen. Hij kon haar alles zeggen, dat voelde hij. '' Ik... Sorry dat ik je zo heb laten zitten. Dat... Eehm..'' Hij bloosde, maar haalde diep adem en kalmeerde wat. Even verstrakten zijn spieren en hij keek beschaamd weg, maar hij praatte pas weer toen hij opnieuw ontspannen was.''Het gaat niet weer gebeuren, lieverd.'' zei hij vastberaden. ''Ik wil jouw vriendje zijn, dat heb ik verteld. Maar, lieve, lieve Converse, ik wil jou graag hetzelfde vragen. Wil jij mijn allermooiste, geweldige vriendin zijn?'' Hij wilde het ook van haar horen. Van het meisje dat nu zo dicht tegen hem aan lag. Wiens warmte hij deelde. Hij duwde zijn neus in haar haren en ademde diep in. ''Je ruikt heerlijk.''' Hij kietelde zachtjes met zijn vinger in haar nek. 'Je ziet er prachtig uit... voor iemand die midden in de nacht is wakker gemaakt door een of andere sukkel...'' Hij grinnikte en stak plagerig zijn tong uit. En omdat ze zo dichtbij was, sorry, hij kon het niet laten. Hij likte haar kort over haar kaak en beet dan zachtjes in haar oorlel. ''En je smaakt ook nog eens heerlijk....'' Hij grijnsde breed en draaide cirkeltjes met zijn vingers. Zijn handen omklemden voorzichtig haar schouders en masseerden haar liefdevol.

Geloof haar, als ze nu een kat was geweest, had ze hier luid zitten snorren. Zo tevreden was ze in de buurt van Allen, die ze nu haar Allen kon noemen. Alsof ze bij een of andere trouwerij waren en niet bij een verkering, keek ze hem dolgelukkig aan. Even schoot een beeld door haar hoofd heen van zij in een jurk, omringd door mensen, met Allen aan haar zijde. Ze probeerde deze gedachte te verdringen. Ze wilde nog niet trouwen, maar ze wilde wel haar liefde aan Allen bewijzen. Misschien kwam daarom die gedachten in haar hoofd? Soms had ze gedachten die later in een soort andere versie een verklaring brachten, voor alle gedachten en vraagtekens die ze had. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en wenste om altijd in deze ogen te blijven verdrinken. Ze had haar armen langs zijn middel geslagen en kuste hem liefdevol, waarna ze zachtjes knikte. ‘Ja, natuurlijk wil dat,’ fluisterde ze, waarna de emotie haar toch een beetje te veel werd en er een paar tranen van geluk over haar wangen stroomden. Snel, om reacties van schrik van Allens kant te voorkomen – hij was soms nogal een doemdenker als hij het over zichzelf had. Hij kon heel zelfverzekerd overkomen en doen alsof hij nergens iets op aan merkte van zichzelf, maar Converse wist dat dit een leugen was. Allen was, zoals iedere jongen, wel eens nerveus en onzeker over zichzelf, dat kon ook niks anders – veegde ze deze tranen weg en keek hem glimlachend aan. ‘Je maakt me zo gelukkig,’ fluisterde ze, wat meer piepend klonk dan iets anders. Plots ergerde ze zich aan iedereen die hier rond om hun heen waren. Ze sliepen dan wel, maar Converse zou haar beide handen in het vuur durven steken om te wedden dat er iemand haar ogen toch nog geopend had om stiekem mee te luisteren. Dadelijk werd hun fantastische moment verpest. Nou ja, dat kon ze natuurlijk niet laten gebeuren! Haar gedachten en adrenaline bezweken en zachtjes verliet een kreun haar mond toen ze zijn tanden in haar oorlel voelde. Het was haar zwakke plek, die ze zelf nog niet eens kende – maar nu wel – en ze had er een zwak voor als hij, Allen dus, erin beet. Ze keek hem met grote ogen aan, waarna ze breed grijnsde. ‘Hondje,’ fluisterde ze grijnzend in zijn oor, ook al werd ze wel wat ontroerd door zijn woorden. Genietend liet ze haar hoofd tegen hem zakken toen ze zijn handen rond haar schouders voelde. Plots ontwaakte ze uit haar trance en grijnsde ze hem breed. ‘We kunnen het ook leuk alleen hebben,’ zei ze grijnzend, waarna ze opstond. Ze had een shortje aan met een topje erop, iets waar ze wel vaker in ging slapen. Eén moment keek ze even bedrukt naar haar blote, toch wel lange benen. Ze keek daarna weer naar Allen, haalde haar schouders op en trok hem overeind. Te lang in haar onzekerheid blijven zitten was niks voor haar, misschien was dat ook wel iets wat Allen leuk van haar vond. Ze pakte zijn hand vast en sloop zacht giechelend naar de uitgang van de zaal. Ze opende deze en siste tegen Allen dat hij nu echt stil moest zijn, ook al was zij diegene die hier het hardste geluid maakte. Ze trok hem tegen zich aan, deed toen de deur weer zachtjes achter hun dicht en sloop naar de leerlingenkamer toe. Ze opende op goed geluk de deur en keek naar binnen. ‘Leeg,’ fluisterde ze tevreden. Ze deed de deur weer achter hun toe en keek Allen grijnzend aan. ‘Wat zei ik je nou? Hier zijn er tenminste geen pottenkijkers. Voel jij je weer wat meer op je gemak,’ zei ze, waarna ze haar tong uitstak en hem daarna grijnzend aankeek. Zij was zelf immers diegene geweest die zich niet op haar gemak gevoeld had, maar dat zij ze er niet bij, natuurlijk. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en kuste hem opnieuw. Zachtjes liet ze haar rug tegen de muur drukken en trok hem tegen zich aan, zodat ze ingesloten tussen de muur van de leerlingenkamer en hem was. Ze keek hem diep in zijn ogen aan en legde haar been toen langs zijn been, waarna ze haar zij dieper in het hoekje van de muur drukte en haar handen naast zich liet vallen. Even leek ze op een weerloos meisje, maar aan haar stoute glimlach op te merken was ze dit helemaal niet, vond ze dit zelfs leuk. ‘Just kiss me,’ zei ze hem grijnzend, waarna ze weer ondeugend en stout lachte.

Allen bloosde, maar verbeet zich zo goed mogelijk. Ze zei ook ja, het was officieel. Of ze was nog steeds een grap aan het maken... Of ze zou zich bedenken. Nee, stop. Zo mocht hij niet denken. Dat was niet nodig. Hij hoefde enkel in haar gouden ogen te kijken of hij wist het weer zeker. Hij hoefde enkel het licht dat ze uitstraalde te voelen en haar liefde voor hem was bevestigd. Maar de nerveusiteit, de onzekerheden. Die gingen niet zomaar weg. En al helemaal niet toen er tranen in haar ooghoeken opwelden. Die hem terug deden denken aan de tranen van verdriet die ze had gehuild. Door hem. Stomme coward die hij was. Altijd zo stoer en extravert, van binnen nog steeds een onzeker joch. Slungelig en middenin de pubertijd, niet goed wetend hoe hij daar mee om moest gaan. Dus zette hij maar een grote bek op, dus dronk hij maar meer en meer. Alles om zeker over te komen. Maar de tranen verdwenen en werden vervangen door een lach, die hem haast deed smelten. En met de tranen verdwenen de gedachtes ook, voor nu dan. Hij wist dat hij moest leren dat hij misschien wel niet perfect, maar wel goed genoeg was voor haar. Lastig, maar geen onprettige opgave, als hij eerlijk was. ‘Je maakt me zo gelukkig,’ fluisterde ze, met een schattig stemmetje. Een beetje pieperig, maar oprecht en sprankelend, zoals ze voor hem altijd klonk. Zouden andere jongens ook zien hoe geweldig zijn vriendin was? Zagen die haar levendige ogen ook, haar schattige kuiltjes als ze lachtte? Was hij niet de enige die genoot van haar huppelende loopje? Jaloezie. Ja, zo kon je het wel noemen. Andere jongens mochten haar niet zien zoals hij. Hij moest haar beschermen tegen blikken en gedachten. Of eerder zichzelf, het besef dat anderen dit prachtige wezentje ook zouden zien was vervelend. Maar voor nu was het alleen hen tweeën, de andere slapende meisjes waren verdwenen in Allens oogpunt. Saaie, storende factoren en dus non-excistant. Hij voelde haar warme lichaam, beet zachtjes in haar oor. Voorzichtig, hij wilde haar geen pijn doen of stukmaken. Ze was zijn pas-veroverde schat en kostbaar bezit. Carefull dus. ‘Hondje.’ Het woord werd plagerig in zijn oor gefluisterd. Hij dacht snel na. Dat was toch niet negatief, nee toch? ''Woefwoef...?'' fluisterde hij vragend terug en hij keek haar met grote, blauwe ogen aan. Niet negatief denken bij alles wat ze zei, het was niet allemaal spottend bedoeld. Eerder goedbedoeld plagerig, zo vertelde hij zichzelf. Allen had een gelukzalig gevoel, wat hij kende van dromen of de perfecte avonden die ze op Nova met de familie doorbrachtten vroeger. Een nieuw idee kwam in Converse op, dat zag hij aan haar glinsterende ogen. Nu nog wachten wat het was, dat zou ze spoedig verkondigen met haar lieve impulsieve hoofd.‘We kunnen het ook leuk alleen hebben,’ zei ze grijnzend. Ze stond op, haar benen in een kort broekje. Hij keek, ja zo waren jongens nou eenmaal, blij toe en nam het o zo bekende silhouet in zich op. Hij liet zich gewillig overeind trekken en volgde haar... als... als een puppy.Ze giechelde en dat was zwaar aanstekelijk. Hij voelde zich net een kind dat iets zeer verbodens doet en zenuwachtig lacherig werd. Hij deed zo stil mogelijk, maar werd toch nog terecht gewezen. Hij stak plagerig zijn tong uit, wat maakte het hem uit als de rest van de planeet wakker werd? Ze opende een deur, wist beter de weg dan hij dus hij volgde maar. ‘Leeg,’ fluisterde ze. ‘Wat zei ik je nou? Hier zijn er tenminste geen pottenkijkers. Voel jij je weer wat meer op je gemak,’ zei ze. Hij haalde onverschillig zijn schouders op. ''Als jij er maar bent... Het boeit me niet wat de rest denkt.'' Haar mening over hem leek op dit moment alles wat uitmaakte. Een nieuwe kus onderbrak alle openstaande gedachtes en overpeinzingen. Ze zakte langzaam naar beneden tegen de muur tot ze zich in zittende positie bevond. Hij keek op haar neer, maar kwam al snel op gelijke hoogte. Ze zag er zo lief en sexy uit, hij moest zichzelf stiekem in de hand houden. Hij ademde diep in en grijnsde extreem tevreden. Haar stoute lach maakte het niet veel beter, hij kon niet veel langer braaf zitten wachten. Hij keek in haar ogen en vlocht zijn linkerhand in haar blonde haren. Met de andere hand wreef hij zachtjes over haar arm. Hij raakte met een vinger zachtjes haar hand aan en trok een spoor naar boven, tot hij bij haar schouder kwam. ‘Just kiss me,’ zei ze ondeugend. Hij aarzelde geen moment legde zijn hand in haar nek en boog naar voren. "Yes, ma'am...'' zei hij braafjes, maar met een verlangende ondertoon in zijn stem. Dan hield hij het niet meer vol en kuste haar. Langer dan de vorige keren en meer gretig. Hij wilde alles van haar leren kennen. Ze was een van de mensen waarvan hij zo veel wist, maar toch telkens nieuwe dingen ontdekte. ''Jij...'' Hij prikte haar zachtjes in haar zij. ''Stop met zo ontzettend mooi zijn. Nu ga ik nevernooit meer kunnen slapen. De gedachte aan jou zal me wakker houden.'' Hij viel even stil voor nog een kortere kus. ''Of ik droom over je, dan vind ik het ook goed.'' Hij grijnsde happy en draaide zijn hoofd een tikje. ''Al voelt dit ook als een droom.'' Hij bleef gehypnotiseerd in haar ogen kijken om dan snel een kusje in haar nek te drukken. ''Hmm, nee dromen kunnen niet zo perfect zijn.''
[Tadaaaa, le last post tot ik wifi vind ]

Een zachte, verlangende kreun verliet Converses mond toen ze Allens lippen op de hare voelde. Haar armen sloegen zich instinctief om zijn nek, probeerden deze positie te behouden voor een langere tijd, alsof er elk moment een meisje kon komen die haar deze positie zou ontnemen. Niemand mocht haar Allen aanraken, van hem dromen of aan hem denken. Niemand mocht het zelfs maar proberen om hem aan te raken. Niet als zij erbij was en ook niet als zij er niet bij was. Ze keek hem diep in zijn ogen aan, opzoek naar de kern, de betekenis en de waarheid van zijn woorden, maar deze leek voor haar eigenlijk allang gevonden te zijn toen ze Allens schitterende en fonkelende ogen zag. ‘Oh Allen,’ zei ze, wat er meer redelijk uitgekreund werd, aangezien Allens lippen net op dat moment in haar nek zaten. ‘Ik vind het zo lief wat je allemaal zegt. En nog meer dat je het meent.’ Ze keek hem in zijn ogen aan, deze keer niet meer opzoek zijnd naar de waarheid, maar meer in een soort poging om zichzelf beter te voelen. Zijn ogen lieten haar glimlachen. Ze lachte sowieso al vaak en glimlachte nog vaker, maar hij liet het haar allemaal veel extremer voelen en ervaren. Ze keek hem diep in zijn ogen aan, waarna ze haar lippen ook naar zijn nek liet gaan. Zwakjes begonnen haar lippen de tocht naar zijn hals voort te zetten, opzoek zijnd naar zijn zwakke plek. Ze gleden naar beneden, drukten een paar kusjes op zijn shirt. Converse keek hem nerveus in de ogen aan, maar besloot om deze nervositeit opzij te zetten en kwam een beetje overeind. Ze duwde Allen plagerig naar de bank toe en liet zichzelf er al op vallen. Daarna trok ze Allen op zich en drukte een paar plagerige kusjes op zijn voorhoofd. ‘Love you,’ mompelde ze, waarna ze voelde hoe een rode kleur zich in haar gezicht verspreidde. Ze durfde hem niet echt aan te kijken, maar deed dit toch. Haar ogen zochten de zijne opnieuw op, waarna haar hand zich in zijn haar beetnam en ze deze zachtjes heen en weer bewoog. ‘Hmm,’ zei ze zachtjes, waarna ze wat ontspande van haar nerveuze trekken. Ze wilde niet dat Allen dacht dat ze al meteen zenuwachtig was voor hun relatie, maar dit was ook allemaal nieuw voor haar. Ze had nog nooit echt gezoend, zo intens dan en het voelde allemaal wel raar, die gevoelens die ze nu had. Alsof liefde en lust een compacte band met elkaar hadden gesloten. Ze keek hem in zijn ogen aan, probeerde zijn reactie te peilen toen ze licht plagerig langs de rand van zijn shirt met haar hand gleed. Ze lachte even en drukte een kusje op zijn lippen. ‘Ikwilje,’ sprak ze toen gauw en onhoorbaar uit, waarna heel haar gezicht rood werd. Dat had hij natuurlijk niet verstaan. ‘Ik wil je,’ herhaalde ze daarna nog eens, maar de melodieuze stem was weer teruggekeerd, plantte zich diep in haar eigen trommelvliezen. Alsof niet zij diegene was die de stoute woorden - die eigenlijk bijna niks voor haar leken te zijn, maar ergens ook weer wel – uitsprak, maar iemand anders. Ze keek hem aan en glimlachte daarna breed. Haar hand gleed door zijn haar en daarna naar zijn wang, waar ze hem zachtjes aaide. ‘Ik ben blij dat ik je vriendinnetje ben. Ik voel me veilig bij je.’ Ze voelde haar wangen weer rood worden. Ze was eigenlijk bang dat Allen haar dadelijk zou uitlachen omdat ze dit allemaal tegen hem zei en ook de daden die ze bij hem deed, maar het voelde goed, dus waarom zou ze het niet doen? Je kon beter spijt hebben van de dingen die je wel gedaan had, dan van de dingen die je niet gedaan had. Met deze gedachten was ze licht tevreden gesteld, waardoor haar blik ontspannen rustte op de rode, piekerige haren van Allen. Een symbool voor de liefde, rood. Nou ja, ze waren meer oranje. Oranje-roodachtig. Blij zijnd met dit woord, die zij toch maar weer mooi als omschrijving gevonden had, keek ze hem liefelijk aan. ‘Liefje,’ mompelde ze zacht in zijn oor, waarna ze weer rood werd. Deze keer schaamde ze zich echter niet voor haar woorden. Dat ene kleine woordje had namelijk precies omschreven hoe ze hem zag. Ze glimlachte.

Converse lachte en hij lachte mee. De intense gelukkige evraring werd alleen maar versterkt. En toen ze met haar zachte mond een kus in zijn nek drukte moest hij zich inhouden. Inhouden om niet meteen veel verder te gaan. Want juist omdat het hier converse betrof wilde hij rustig doen. Andere meisjes waren tijdelijk. Daarmee had hij een korte, zeer korte periode, maar daarna was het voorbij. Een binding aangaan was te lastig, dus hij brak alles in scherven voor het verder kon komen.
En dan sprak Converse de woorden uit. Hij trilde lichtjes, de neiging om haar weg te duwen of een grapje te maken was sterk. Net zoals hij bij de anderen had gedaan. erom lachen. Hopen dat zij ook zou lachen en ze allebei weer zouden beseffen dat het niets zou worden. Maar toch zei hij niets. En een verdwaasde lach speelde om zijn lippen. Het voelde eigenlijk wel... fijn wanneer zij het zei. En dan die lach. Oh, hij wist het nu zeker. Hij zou alles doen om die lach opnieuw op haar gezicht te toveren. Elke dag weer. Zo vaak mogelijk. Die stralende vrolijkheid. Die glimlach maakte het het allemaal waard. Hij had het vreemde gevoel dat hij echt niet meer weg wilde. Dat hij bij haar wilde zijn en haar blij wilde maken. Dat wilde hij altijd al, maar vroeger had hij het verborgen onder grapjes en plagerijen. Zou hij het kunnen? Hetzelfde zeggen? Datgene wat hij vanbinnen wel voelde, maar bang was om volledig te bekennen. Verliefdheid. Intense aantrekkingskracht. Nee, hij was er nog niet klaar voor. Maar ooit zou hij het haar toefluisteren. In haar schattige oren zou zijn stem een belofte van trouw blazen. Ze waren ondertussen in een soepele beweging naar een of andere4 bank verplaatst. Hoe dat precies was gegaan wist hij niet. Hij was te veel gefocust op eht moment zelf. Op haar. Op hen samen. Want samen, dat waren ze nu.. Hij mocht het denken. Voor het eerst sinds lange tijd mocht hij het weer vrijelijk denken. Over hoe geweldig ze was, hoe mooi en interessant.

Ze was wat nerveus, dus hij streelde kalmerend haar rug. ‘Hmm,’ zei ze en ontspande iets. Een genietende lach op zijn gezicht toen ze hem aanraakte. En de korte kus was er een van lach op lach.Ze zei iets. Heel zachtjes. ''Wat?'' fluisterde hij nieuwsgierig terug. Want ze was onmiddelijk rood geworden, wat betekende dat het iets... bijzonders was. Zijn ogen glommen van verrukking en verbazing toen ze dat zei. ''Je hebt mijn hart al gevangen...'' zei hij. God, stomme woorden. Dat kwam er zoeter uit dan bedoeld. Maar zijn spottende, pesterige toontje was gewoon weggesmolten onder haar aanrakingen. Dus nu was dit gewoon serieus. Ze fluisterde een simpel woordje in zijn oor, wat hem rood maakte. En ook zij bloosde, zag hij toen hij een vlugge blik opzij wierp. Wat waren ze toch lekker bezig zo samen. Hij streek langs haar rode wangen. ''Je bent zo mooi.'' Hij raakte met trillende vingers haar hals aan. Haar sleutelbeenderen kregen allebei een zacht kusje. ''Als ik ooit van je wegloop... Is dat omdat ik stom en bang ben. Niet door jou. Kom me dan halen en zorg dat ik stop met een idioot zijn. Je bent perfect.'' Hij keek opzij, blozend. Want al wist zij niet meer precies wat er was gebeurd. Hij wel. En dat was geen prettige herinnering. Stomkop die hij was. Dat zou niet meer mogen gebeuren. Ze verdiende alleen maar blijheid, geen pijn, geen zorgen. En hij wilde de oorzaak van een deel van haar geluk zijn. Dat wilde hij zo graag. Maar hij was bang om het opnieuw te verpesten.
[Flut en zooo laat *shame*]

Een lichte glimlach verspreidde zich rond Converses lippen toen ze zijn woorden hoorde. Haar ogen sloten zich lichtelijk, probeerden daarmee de intentie van de woorden nog dieper in zich te laten dringen, maar dieper dan het tot nu toe al was doorgedrongen kon gewoon niet. Glimlachend keek ze hem aan. Ze bloosde lichtelijk door de woorden. Zachtjes streek ze met haar hand langs zijn huid, wat hem vast niet alleen een huivering opbracht, maar haar ook. Ze kuste zijn lippen zachtjes, waarna ze haar ogen even sloot en genoot. ‘Als je ooit wegloopt, zal ik je zeker terughalen,’ beloofde ze hem. ‘Doe dat alsjeblieft ook bij mij. Bescherm me met alles wat je hebt, Allen. Ik wil niet opnieuw hulpeloos zijn.’ Even flitste de angst door haar ogen toen ze hem aankeek. Het was pure, echte angst, die ze lang verborgen had weten te houden. Alle mensen die haar tot nu toe hadden misbruikt, haar verleden hadden weggevaagd en een nieuwe toekomst voor haar hadden verzonnen, stonden op een lijstje in haar hoofd. Het idee dat Allen ook bij dat lijstje hoorde, brak haar. Maar het deed al zo veel goed dat hij nogmaals wilde proberen, ook al kon ze zich slechts enkele dingen herinneren van hun relatie toen. Of waren het gewoon zaken die in haar dromen rondzweefden, maar die eigenlijk niets met hun relatie te maken hadden? Ze wist nu alleen maar dat ze op zijn liefde moest vertrouwen. Zijn woorden moesten voor haar de perfectie zijn, dat waren ze ook. Maar ze moesten ook trouwe beloven. Ze moesten de zekerheid opbrengen die ze met heel haar hart wilde hebben. Op dit moment leek dat ook nog het geval te zijn. Ja, het zat wel goed tussen hun. Glimlachend drukte ze een kusje op zijn wang, waarna ze even met haar hand langs zijn achterhoofd streek. ‘Je bent lief,’ mompelde ze daarna, waarna ze weer even bloosde. Ook voor haar was het niet gebruikelijk om dit soort woorden te zeggen. Het was heel erg anders, dat wist ze wel zeker. Het was alsof zij niet de woorden uitsprak, maar iemand anders. Een veel mooier, getalenteerd en geweldig iemand. Zou zij Allen wel alles kunnen schenken waarnaar hij verlangde? Ze wist het niet. Ze wist op dit moment niets zeker. Ze had het idee dat Allen ook me angst in zijn maag zat, anders zou hij die woorden van daarnet niet gesproken hebben. Zachtjes duwde ze Allen een beetje opzij, waarna ze zich tegen zijn borstkas nestelde en zachtjes zuchtte. Een tevreden geluidje volgde, echt weer op de manier zoals alleen zij zo’n geluid kon uitbrengen. Ze verplaatste haar hand naar zijn borstkas en streelde daar zachtjes. Zijn geur viel haar verschrikkelijk erg op, wat haar tot in het bot liet huiveren. Stel dat het niks zou worden? Stel dat ze uiteen zouden vallen en daarna nooit meer contact zouden hebben? Aan de andere kant; ze kon deze gevoelens ook niet negeren. Ze waren te sterk en te heerlijk om er een punt achter te zetten, er moest iets mee gedaan worden, anders zou ze gek worden. ‘Allen?’ vroeg ze zachtjes. Ze draaide haar gezicht een beetje opzij, zodat ze hem vanaf zijn borstkas kon aankijken. ‘Zijn we vroeger ook zo close geweest?’ Ze keek hem vragend aan. ‘Wil je me er iets over vertellen? Ik wil weten waar het fout is gegaan en hoe we dit kunnen voorkomen.’ Nu keek ze hem haast smekend aan. ‘Er zijn al zoveel mensen die misbruik van mijn situatie maken of gemaakt hebben,’ fluisterde zachtjes. ‘Laat jij alsjeblieft niet iemand zijn van die mensen.’ Ze keek hem smekend aan, probeerde de tranen die zich in haar oogkanalen bevonden gauw terug te dringen. Ze wilde niet dramatisch overkomen.

- Aww :3

Ze beloofde hem te komen halen. Op de een of andere manier waren die simpele woorden al genoeg om hem wat te ontspannen. Maar op dat moment groeide juist in haar ogen de angst. Hulpeloos. Natuurlijk had ze zich hulpeloos gevoeld. Als je niet meer wist wie je was, waar je was. Wie je was geweest. Als iedereen je vertelde hoe je vroeger was, maar je het je zelf niet kon herinneren. Het moest beangstigend zijn geweest. Zoals hij haar niet had verteld dat ze elkaar kenden. Elkaar heel goed kenden. Schuldbewust keek hij in haar ogen. Streek als antwoord haar glanzende, zachte haren zorgzaam achter haar oor. Dat was een grove fout geweest, in een seconde gemaakt. In de hoop dat ze hem niet zou haten. Nu snapte hij dat eerlijkheid misschien wel moeilijk was, maar een betere oplossing dan dingen verzwijgen. Oh, al dat moralistische gedoe. Dat was toch niets voor hem? Maar toch was het bij haar vanzelfsprekend dat hij nadacht over wat zij voelde. Want hij wilde haar gelukkig maken. Haar angst moest wijken. Hij moest en zou zorgen dat ze weer zou lachen. Een kus op haar zoete lippen. ‘Je bent lief,’ mompelde ze. Waarna ze synchroon bloosden. Ze kenden elkaar al zo lang, maar toch was het nieuw en spannend om zulke dingen te mogen zeggen. Voor hem en voor haar. Hoe ze zich nu op zijn lichaam plaatste, zo ontspannen en vanzelfsprekend. Het voelde gek en heerlijk tegelijkertijd. Alsof hij in een reusachtige achtbaan zat. Telkens als hij naar haar keek die sensatie in zijn maag. Spannend, blij. Ze hield ook van hem. Ze hadden samen alle tijd om lieve dingen tegen elkaar te zeggen. Om samen te liggen, om dingen te doen. Converse maakte zo'n onwijs schattig geluidje. Meestal had ze zelf niet eens door dat ze dat deed. Hij had het een keer opgenomen, zodat ze met eigen oren kon horen hoe lief het klonk. Hij tikte zachtjes en ritmisch met zijn vingers in haar nek. Een onhoorbaar melodietje. Als hij blij was werd hij meestal rusteloos. Kreeg de drang om te bewegen. Dingen te doen met de overdosis aan energie die in zijn lichaam opgesloten zat. Maar ze lagen zo heerlijk ontspannen. Zo dicht bij elkaar. Hij wilde het moment niet verstoren, ze hield hem kalm. Hoewel haar zachte aanrakingen voor een stralende lach op zijn gezicht zorgden. ‘Allen?’ vroeg ze zachtjes. Hij gaf een miniem knikje om aan te geven dat hij luisterde. Zijn aandacht was nu volkomen op haar woorden gericht. ‘Zijn we vroeger ook zo close geweest?’ Ze keek hem vragend aan. ‘Wil je me er iets over vertellen? Ik wil weten waar het fout is gegaan en hoe we dit kunnen voorkomen.’ Zijn lach verbleekte en hij werd serieus. Nog steeds blij om bij haar te zijn, maar hij begreep dat dit een belangrijk moment was. Nu. Wat hij nu zou zeggen kon het verschil maken. Kon Converse weer blij en vol vertrouwen laten zijn. ‘Er zijn al zoveel mensen die misbruik van mijn situatie maken of gemaakt hebben,’ fluisterde zachtjes. ‘Laat jij alsjeblieft niet iemand zijn van die mensen.’ Hij bewoog zich iets en trok haar dicht tegen hem aan. Zijn warme lichaam omhelsde haar, raakte haar op zo veel mogelijk oppervlakte aan. Ze ademden synchroon, hij volgde haar adem en zou zweren dat hun harten op hetzelfde tempo klopten. Of was dat zijn verbeelding? Hoe dan ook, hij voelde zich nu zo innig met haar verbonden. Voelde zij hetzelfde? ''Lieve, lieve Converse. Ik zal niet meer een van die mensen zijn. Rustig maar...'' Hij streek ritmisch door haar haar en begon te vertellen. ''Ik en Charlie zaten bij elkaar in de klas en haalden altijd rottigheid uit... Toen kwam jij bij ons op school en je kreeg het gebruikelijke welkomsgedoe... in plaats van boos op me te worden bleef je kalm. En de volgende dag heb je me terug gepakt met een hele hoop water, gelukkig was het een warme dag. Al was de leraar er niet zo blij mee, we werden samen de klas uit gesmeten. Sindsdien... zijn we eigenlijk naar elkaar toe gegroeid. Die jaren was jij de enige waarmee ik niet flirtte, ik hield mezelf voor je als een zusje te zien. Ik was ook eigenlijk wel bang voor de warmte die ik voelde als ik bij je was. Ik was afhankelijk van je, Shoe, ik wilde je zo graag zien lachen en kon geen nee zeggen. Dus toen je me mee vroeg naar het eindfeest.. Natuurlijk zei ik ja. Die nacht is er veel gebeurd, maar zoals al gezegd...'' Zijn adem stokte even bij die herinnering. ''Was ik bang. Dus ik trok me terug, durfde niet écht voor een meisje te vallen. Onafhankelijk blijven leek toen zo belangrijk. Dus ik deed alsof het een bevlieging was geweest en nooit wat zou worden. Ik was bang iets te verpesten wat heel dierbaar was, onze band.'' Hij zuchtte kort, kon hij de tijd maar terug draaien. '' Daardoor maakte ik een beslissing die het enkel erger maakte. En toen werd ik van school afgegooid na een klein incidentje. Dat kwam voor mij eigenlijk op het juiste moment, want het was ondragelijk om jou te zien. Ik naar deze school, jij... Jij bleef, denk ik. Tot je een paar weken terug opeens weer de shuttle uit sprong. En ik vertelde je niet alles, omdat ik... alweer.. Bang was. Sorry, ik geloof dat je je momenteel naast de domste lafaard ooit bevindt.'' Hij kuste haar achterhoofd liefdevol en merkte dat het opluchtte om alles te vertellen. Er was natuurlijk veel meer gebeurd, dit was een korte samenvatting. Maar het gaf duidelijkheid en de waarheid die zij verdiende. ''Maar die stomme jongen houdt wel ontzettend veel van jou. Einde.'' Hij wachte af, zou dit haar nieuwsgierigheid stillen? Was het genoeg? Accepteerde ze zijn verhaal, dat bestond uit de waarheid zoals hij het zich herinnerde? Hij omhelsde haar voorzichtig en hield haar dicht tegen zich aan. Hopend dat dit moment nooit voorbij zou gaan.
[Allen tells a long story ^^'']

Haar woorden waren, zoals altijd, weer lichtjes in zijn hart. Dingen die hij wilde opslaan en dan honderdduizend keer afspelen. Dat zou zo veel vreugde opleveren. Was dat niet ook energie? Dan zou hij namelijk net een energiecentrale zijn met haar om zich heen. Ze gaf hem gewoon zo veel energie dat zijn hart op volle toeren draaide. Haar zo dichtbij hebben was al genoeg. Hij kon haar warmte op zich af voelen stralen. ‘En dit meisje houdt ook ontzettend veel van jou.’ Ok, rustig blijven. Doe chill. Easy. Blijven... ademen? Ja, dat zou wel handig zijn. Hij hervatte zijn kalme zen-pogingen, maar telkens als zij hem zachtjes aanraakte reageerde zijn lichaam automatisch. ‘Weet je dat we hier nu zo liggen omdat jij gek wilde doen?’ Hij liet dat tot zich door dringen, besefte nu pas hoe geweldig dit alles uitkwam. Alles was zo veel beter gegaan dan gepland. ''Everything went much... much...múch better then expected. Mijn masterplan is eindelijk gelukt. Ik heb je veroverd~! Jij bent alles waarvan ik ooit durfde te dromen.'' Hij grijnsde verlegen. ''Of liever gezegd... Nog beter dan dat...'' Hij gaapte, waarna hij een gek gezicht trok. ''Gosh, ik ben geloof ik best wel moe stiekem... Nu alles is opgelost...'' Nog een gaap onderbrak zijn zin. Hij trok haar dicht tegen zich aan en sloeg een arm om haar heen. ''En jij, kleintje?'' vroeg hij plagerig, maar duidelijk moe. De omslag kwam bij hem altijd onverwacht. Veel energie. Bam. Geen energie. Dus hoe graag hij het ook wilde, praten en lachen ging allemaal slomer. En hij zou spoedig in slaap vallen, vooral omdat hij zo lekker lag met haar tegen zich aan. Hij hield haar stevig in een omhelzing en drukte zijn neus in haar haar. Zo kon hij bij elke ademhaling haar heerlijke geur ruiken. Het kriebelde wel even, maar dat deerde niet.

[Kort, sawry ]

- I'm so sowry for being so late o.O

‘Gaan we Engels praten?’ vroeg de zachte stem. Onbewust rilde hij kort, door haar aanraking en de warme luchtstroom van haar stem. ''Yes of course, it's awesome..'' fluisterde hij dan zachtjes terug. Haast was hij ademloos door haar nabijheid, maar hij hield zichzelf in de hand. Kom op, niet zenuwachtig doen. Je hebt toch wel vaker met een meisje zo gelegen? Ja, dat was waar. Allen had een aantal maal al zulke nabijheid van meisjes gehad. Maar daarvan wist hij zelf dat het kortstondig zou zijn, niet bedoeld om lang te duren. Wat hij nu met Converse aanging was echter iets met een toekomst, hoopte hij dan. Haar schattige geluidjes deden zijn hart haast smelten. Ze was gewoon zo geweldig, het liefste wilde hij haar opeten. Jammer genoeg zou dat betekenen dat hij haar in het vervolg zou moeten missen, dus opeten was geen optie. Mensenvlees zou ook vast niet zo geweldig smaken. Ok, stop de vreemde gedachten maar weer, we snappen wat je bedoeld.
Ze vond kleintje geen goede naam. Tja, het paste wel. Ze was dan wel geen dwerg, maar wel zijn kleintje. Voor anderen was ze vast een normaal en vrolijk meisje, maar voor hem was ze klein en moest hij haar beschermen. Ja, alleen hij mocht haar plagen of bijnamen geven. Hoe had hij haar ooit kunnen verlaten, vroeg hij zich nu af. Dat hij de relatie toen niet aan had durven gaan kon hij nog snappen, maar waarom had hij zich weg laten sturen? Waarom had hij zonder al te veel tegenstribbelen geaccepteerd dat hij naar een andere school gestuurd werd? Hij wist het niet zo goed. Waarschijnlijk was het de pijn geweest in haar ogen, nadat hij haar duidelijk had gemaakt dat hij haar niet leuk vond. Een overtuigende leugen. Hij vond haar al jaren leuk, maar was te bang geweest voor wat mensen een relatie noemden. Charlie en hij noemden het altijd spottend een vijwillig gevangenschap. Je ketende jezelf immers vast aan één persoon. En aangezien iedere persoon minpuntjes had zou dat toch nooit goed gaan? Dan kon je beter weer weg zijn zodra de ander je begon te irriteren, zodra de betovering van het samenzijn weg was. Maar wat hij nu merkte deed hem dit allemaal vergeten. Converse was na al die jaren nog steeds zijn droom, dus dat betekende vast ook dat hetzelfde na een aantal maanden samenzijn zou gelden. Ja, hij was eindelijk klaar voor haar. Zou niet meer wegrennen, maar haar omarmen. Ze gaapte, of maakte in ieder geval een slaperig geluidje. Met zijn armen omhelsde hij haar voorzichtig en trok haar warme lichaam dicht tegen zich aan. ''Weltrusten, Conve-'' Ook hij gaapte loom. ''Kleintje.'' maakte hij er dan van. Hij durkte een kus op de bovenkant van haar hoofd en sloot tevreden zijn ogen. Het licht dat nog aanstond irriteerde hem, dus met zijn lichtmagie zoog hij als het ware de energiebron tijdelijk uit. Nu viel hij onmiddelijk als een blok in slaap, door moeheid en emotie's overmand.
~x~
De volgende ochtend was zijn arm al van Converse afgegleden. In een rare, maar voor hem ontspannen houding lag hij al slapend op de bank. Hij was nog steeds diep in dromenland, zijn mond hing een klein beetje open. Een zacht gemompel ontsteeg, hij droomde erg levendig soms. ''Ja, Charles...ja..'' Hij draaide een beetje, mompelde weer verder met blije, zachte stem. ''Ze is het echt.. Ik hou van...'' Daar brak zijn verhaal tegen zijn broer zich af, ging weer verder in zijn gedachten. ''Mooi...'' Af en toe ontsnapte er toch een woord, maar het was onsamenhangend gebazel. Feit was dat hij pas wakker zou worden als óf zij hem wakker schudde óf het zonlicht hem in het gezicht zou schijnen. En dat laatste zou nog wel even duren, het was pas 9 uur 's ochtends.

- Hij leek langer in Word xD + Converse is a little naughty

Hij was diep in slaap. Charlie keek hem vol vreugde aan, of was het wel Charlie. Zijn gezicht vervaagde en werd vervangen door Savador's enge slangengezicht. De jongen sidderde en mompelde wat onverstaanbaars. Gelukkig, een zonnestraal kwam op en die verbrandde Savador levend. Yes. Perfect. Een gelukzallige glimlach gleed over zijn lippen. De hoofdmeester was zijn grootste haat, waar Converse zijn geliefde schat was. En dat Savador dus over haar wist was niet goed. Dat mocht niet gebeuren. Zij moest uit zijn enge klauwen blijven, de vampier, de beul. Allen kon zich nauwelijks voorstellen hoe hij zou reageren als de leraar zijn sadistische handjes op Converse zou leggen. Maar nu, in de dromenwereld, hoefde hij daar niet aan te denken. Het was allemaal weer zonnig. Hij wilde wat zeggen. Het was heel, heel belangrijk. Een gemompel begon, maar werd in de kiem gesmoord door een reusachtige bubbel die zich over hem heen plaatste. Het was vreemd, maar niet onprettig, dus hij stopte met praten en liet alles maar over zich heenkomen. Als een heerlijke achtbaan. Een lieve stem klonk in zijn oor en hij kreunde vermoeid. Hij wilde dit heerlijke gevoel van warmte en veiligheid vasthouden. Maar toen ze zijn naam zei opende hij kort zijn ogen. Wat hij zag beviel hem stiekem wel. Maar ze had het niet gezien, had zijn blik niet gevangen. En ze deed zo lief, ze was zo warm en dichtbij. Haar geneurie maakte hem vrolijk. Langzaam werd hij wakkerder. ‘Word wakker.’ Hij slikte. ''Hmmm...'' mompelde de jongen zachtjes, intens gelukkig met de situatie van nu. Hij opende zijn ogen wederom, om meteen breed te grijnzen. Waarna een slaperige gaap volgde. ''Oh... Goe-goedemorgen.'' zei hij met de typische stem van iemand die net wakker is. En nog een gaap volgde. Hij bloosde toen hij zich realiseerde hoe ze erbij lagen. Wel erg intiem. Dat was iets wat hij zich gisteren niet eens had kunnen voorstellen. En wat hij spannend en interessant vond. ''Mag ik?'' vroeg hij aarzelend en hij legde een hand in haar nek, trok haar dichterbij. Klaar om haar zachte lippen met kusjes te bedekken. Maar het was vreemd dat het nu echt was en geen droom fantasie meer. Dus daarom vroeg hij ietwat onhandig om toestemming voordat hij haar langzaam en teder kuste. Ze zag er prachtig uit, al was het nog best vroeg in de ochtend. Vermoeddelijk stond zijn haar piekerig en warrig, als een wild oranje vuurtje. Maar dat maakte niet uit, want zij was bij hem. ''Goed geslapen?'' vroeg hij dan met een verliefde blik op haar schattige gezichtje.

Haar zachte stem sprak toestemming uit, maar dat hoorde hij al nauwelijks meer. Haar mond was gewoon magnetisch. Trok hem te zeer aan om te weerstaan, zodat hij vreesde dat ook wanneer ze geen ja had gezegd hij het niet had kunnen laten. Langzaam en teder drukte hij zijn lippen op de hare. En verloor zich volkomen in de kus, trok haar nog dichter tegen zich aan in een omhelzing. Een minuut die een zalige eeuwigheid werd. Maar zodra hun magische contact verbroken was miste hij het alweer. Het was verslavend. Op een goede, een heel goede manier. Ja, het was iets wat niet schadelijk was en hem heel erg vrolijk maakte. Dan was een lichte verslavende werking toch geen probleem? Net als haar ogen en haar lieve lach, die waren ook als drugs op een verslaafde zwerver. Hij kon niet meer zonder, besefte hij nu. Hoe had hij ooit wél zonder gekund? Ze leek opeens net zuurstof te zijn. Zo nodig dat je je niet eens af durfde te vragen hoe je je zou voelen zonder het kostbare goedje. Zonder O2 zou je stikken, zonder Converse zou hij...? Niet aan denken, Allen.
‘Ja, ik heb heerlijk geslapen,’ Vermoeddelijk had ze pas net weer bedacht wat hij eigenlijk allemaal gevraagd had. En zijn lieve vriendinnetje had besloten om haar verlate antwoord te geven, met een schattige grijns op haar lieve gezicht. Ah, hij hield van haar. Waarom had hij dat niet eerder toegegeven? Omdat hij bang was geweest voor afwijzing. Maar de kans op dit, op dit geweldige moment. Dat woog toch zeker wel op tegen de kans dat ze nee zou zeggen? Tja, achteraf was het natuurlijk makkelijk praten. ‘En jij?’ Hij knikte, wilde niet praten maar alleen maar in haar ogen staren. Bah, dit was exact het zoete gedrag waar hij bij andere stelletjes meestal van walgde. Maar-maar.. Ze was gewoon te leuk. Hij legde zijn handen op haar rug en verloor zichzelf in haar warmte. ‘Hmm,’ kreunde ze. Wat hem een vreem getintel in zijn maag deed voelen. Ze klonk als een tevreden katje. Zo ontzettend schattig dat hij haar wel honderd keer zou willen knuffelen. Platknuffelen totdat ze een typisch gepiept Converse-geluidje maakte, waarna hij haar teder zou kussen. ‘Ik zou zo wel voor eeuwig kunnen blijven liggen, lekker dicht tegen je aan.’ Synchroon met haar bloosde hij. Het was nog ietwat ongemakkelijk om écht samen te zijn. Maar niet de slechte versie van ongemakkelijk. De hele goede, spannende, opwindende, vrolijkmakende, stuiterbal-hyper ongemakkelijke manier.
‘Oranje stekelvarken.’ Hij gromde dreigend. ''Wat zei je daar, konijntje?'' fluisterde hij gespeeld boos. Zachtjes kietelde hij in haar linkerzij en zodra ze probeerde hem daar weg te halen porde hij in haar rechterzij. Een perfecte combo. Hij kende haar zo goed, merkte hij nu. Had haar in alle stilte al zo vaak onopvallend bewonderd dat hij vermoedelijk zo haar contouren uit kon tekenen. Als hij zou kunnen tekenen dan. Artistiek misbaksel dat hij was. ''Hoe durf je mijn haar te beledigen. Het mooiste oranje kapsel van de planeet.'' Met een grappig gezicht trok hij twee plukjes van zijn haar omhoog en woelde er dan met zijn handen doorheen, wat enkel meer piekjes veroorzaakte. Lekker dit. Dat hij het stiekem fijn vond om zo door haar geplaagd te worden zou hij heus niet vertellen. Nee, dan zou ze hem uitlachen en nooit meer serieus nemen. En hij was toch zó vaak serieus... Hij reikte naar voren en kneep zachtjes in haar neus. ''You're mine.'' mompelde hij met een tevreden grijns.

- Very, very romantic

HEt was zo natuurlijk om hier te liggen en grapjes te maken en van elkaars warmte te genieten. ‘Je kapsel is prachtig. Heel prachtig.’ Hij stak zijn tong plagerig uit. ''Dankje.'' nam hij het zogenaamde compliment serieus in ontvangst. Tja, zijn piekhaar hoorde gewoon bij hem, het waren vlammen en hij was als vuur. ‘I’m yours.’ De woorden gaven hem een tintelend gevoel van geluk. Het was waar. Het was echt waar. Geen droom. Een hele mooie werkelijkheid. ‘Allen?’ Iets zei hem dat dit hun eerste officiele awkward relatie moment zou worden. Ach, met Converse vond hij het allemaal wel best. Zo lang ze maar niets zou zeggen als... Het was allemaal maar een grap. Nee, dat zou niet gebeuren. Hij moest vertrouwen op haar liefde en dat deed hij dan ook ten volste. ‘Hebben wij ooit…’ Hij keek haar verbaasd aan. Langzaam begon het te dagen en hij bloosde zachtjes. Serieus? Wilde ze dit weten. ‘Je weet wel.’ Hij grijnsde. Verwachtte ze echt dat hij zoiets deed met een meisje om haar vervolgens te verlaten? Nee, dat ging zelfs Allen het feestbeest te ver. Zo veel hij kon herinneren van de avonden vol drank had hij nog nooit... Je snapt het wel. ''Little pervert.'' zei hij pesterig. Om dan weer even serieus te worden. ''Nee, lieverd.'' Hij glimlachte alsof hij een idee had. ''Nóg niet nee.'' Ok, dat moest hij gewoon even zeggen. Hij kon het werkelijk niet laten. De verleiding was te groot. Net als de verleiding van haar lippen trouwens. Ja hoor, daar ging hij al. Kuste haar kort. Damn, stop met zo fantastisch zijn, dacht hij totaal niet gemeend in zijn hoofd. ‘Van mij. Je bent van mij, niet meer van die andere meisjes.’ Hij grijnsde. Knikte bevestigend. ''Jep. Helemaal, voor de volle honderd procent.'' sprak hij plagerig. ''Ben je nu al jaloers?'' Hij vond het zo schattig, dat ze hem nu al helemaal claimde. Wat dacht ze nou.. Uiteraard was hij helemaal voor haar gereserveerd. Geen man, vrouw of wegversperring zou Allen van Converse weg kunnen houden. Hem opsluiten had geen zin, want hij zou zich vrijvechten met alles wat hij had. Dat gaf hem een heroisch gevoel. Hij grinnikte. Aaide dan door haar zachte haren. ''Converse, onthou dat ik misschien met andere meiden zal praten. Maar ik beloof je, ik zweer je... Jij bent de enige aan wie mijn hart toe behoort.'' Goh.. Hij had nooit geweten dat hij tot zulk zoet gezwets in staat was. En het dan nog zou menen ook. Grappig.

-Very, very flut