Elveria was zichzelf niet meer. Ze was stilletjes teruggetrokken in haar schulp en schrok van elk geluidje. Kwam dat allemaal door die ene brief? Die ene, vreselijk lange brief met al die vervelende woorden waar je nog eens je hersens mee moest pijnigen? Dat was toch Bullshit? Nou, diep van binnen wist ze dat het geen Bullshit was, het was de volle waarheid die ze maar niet accepteerde. De woorden van Savador een paar dagen geleden spookten nog steeds in haar hoofd. Dat ze zich een keer moest aanpassen in de maatschappij en dat ze eens niet alleen naar zichzelf moest kijken, alles en iedereen in haar omgeving zou dan alleen meer afstand nemen, of zoiets. Ze wist het eigenlijk nog maar vaag, maar ze probeerde zich aan de woorden vast te klampen als een laatste hoop. Terwijl ze een beetje verdwaald door de school slenterde kwam naast deze verschrikkelijke gedachte nog iets anders op. Ze was nu dichtbij het Water Magic lokaal, de lessen waren net afgelopen, misschien kon ze na al deze tijd Lorenzo een bezoekje geven? Ze hadden elkaar al ongeveer een week niet gezien, veel Water Magic les had Elveria niet, god, kwam hij maar van Shrada. Als ze er zo over na dacht had ze wel een hele uiteenlopende vriendenkring. Enyana, van Gren en Lorenzo van Cassia. Eigenlijk miste ze nu nog iemand van puffoon, misschien moest ze eens gaan kijken. Ze grijnsde even, en streek even met haar handen langs haar grijze, gerafelde spijkerbroek. Haar haren kwamen nu tot haar schouders, ze had de bob er maar in gelaten, ze kon hem eigenlijk niet kwijt. Ze had een klein speldje in de zijkant van haar haar gezet om wat vervelende haartjes weg te houden van haar ogen, waar ze een hekel aan had. Ze zuchtte eens en liet haar schouders hangen. Waarom ook niet? Ze had wel eens weer zin in aandacht. Ze sloop snel de gang in en keek door de kier van de deur. Ja hoor, hij was er, stond daar maar sullig te wezen. Zonder haar was hij eigenlijk ook weinig, bedacht ze zich. Hij was wel wat, hij was tenslotte een stagiaire, maar eigenlijk was hij een grote nul. Als ze met hem door de school zou paraderen, wat ze hoogstwaarschijnlijk niet ging doen, aangezien ze dan haar school wel gewoon kon vergeten, zou hij hier en daar wel wat aandacht krijgen. Maar ze hield van hem, ze kon zo niet denken. Terwijl ze de deur zachtjes open duwde kwam er een grote glimlach op haar gezicht.'Psst..' fluisterde ze zachtjes. Haar ogen fixeerden zich op een klein plukje haar dat recht overeind stond. Ze giechelde even en sprong toen snel naar binnen, de deur sloot zich zachtjes achter haar in het slot.'En hoe waren de brugpiepers? Druk?' Fluisterde ze nu weer. Ze kende, per ongeluk, niet expres, vooral dat niet, heel Lorenzo's rooster uit haar hoofd. Ze gooide haar tas neer op een tafel waar geen stoel op stond. Ze knuffelde hem even en rook zijn lichaamsgeur, god, zo zou ze nog wel even willen staan, maar ze liet hem los, haar ogen hadden weer de normale sprankeling terug. Bij hem was alles perfect. Ze was even helemaal vergeten van wat er haar eigenlijk nog allemaal te wachten stond, en dat alles alleen door een lange brief.

Haar lach werd beantwoord met een grimsgras, desalniettemin bleef ze glimlachen, ookal deden haar kaakspieren nu al pijn. “Druk is nog zachtjes uitgedrukt,'' Begon hij, en een kleine giegel onstnapte uit haar keel. ''ze kunnen echt geen twee seconden stilzitten,” antwoordde hij klagend op haar vraag terwijl hij haar omhelzing beantwoorde en zijn neus in haar haren stak. Zijn lichaamsgeur was vreselijk aantrekkelijk en het liefst had ze hem voor eeuwig vast gehouden, toch liet ze hem los. Het leek tot hem door te dringen wat ze had gezegd. “Hoe weet jij eigenlijk dat ik net brugklassers gehad heb?” Vragend keek hij haar aan terwijl er een lichte grijns over zijn gezicht gleed. “Waar ben je trouwens geweest? Het was zo saai zonder jou.” Ze probeerde eerst zijn eerste vraag af te wimpelen door haar hand nonchalant in de lucht te wuiven en symbolisch de woorden weg te wuiven. ''Ogh, ik hoorde ze net keihard gillen hoe leuk ze de les vonden.'' Zei ze lachend, haar hoofd had een lichte rode kleur gekregen van de smoes, vreemd dat had ze eigenlijk nooit. Ze streek gauw wat losse haren uit haar gezicht en glimlachte schaapachtig.'Waar ik ben geweest?' Reageerde ze nog op de vraag voor de brugklassersmoes.'Ik had ook lessen hoor, ik kan ook niet vierentwintig uur, zeven dagen in de week bij je zijn.' Grapte ze, en de glimlach verdween. Kon het maar, dan was ze weer veilig bij iemand, iemand die haar echte liefde gaf, en niet zomaar liefde zodat ze later zou trouwen met de lelijkste man op Shadra. Ze zuchtte, zou ze het hem vertellen? Hij had haar wel in vertrouwen genomen. Ze was nog nooit zo onzeker geweest over een verhaal, maar ze was nooit onzeker. Ze veranderde langzaam, zonder dat ze het besefte. Ze keek hem aan met Ernstige ogen. Ze leunde op een van de lessenaars, haar hakken lagen op de stoel voor haar. 'Hoor eens..' Begon ze een beetje verlegen. 'Ik heb een brief van mijn vader en moeder gehad. Blijkbaar heeft Saf ze een brief naar huis gestuurd over mijn gedrag..' Ze stopte even en keek van hem weg. Ze durfde het eigenlijk helemaal niet te vertellen, maar ze moest het toch aan iemand kwijt? Enyana kon niet, daar had ze, na hun straf in het duistere bos, niet veel contact meer mee gehad, en als ze elkaar tegen kwamen leek ze Elveria te negeren. Ze zuchtte weer en keek hem toen recht aan.'Mijn ouders hebben er voor gezorgd dat mijn broer en zusje naar Starshine Academy komen, het probleem is, dat ze me continu gaan volgen en dat ze me de hele tijd op de huid gaan zitten, dus ik denk dat we elkaar minder gaan zien..' Haar stem stierf weg, ze had dit gewoon niet moeten vertellen, nu zou hij haar niet meer aardig vinden, het lokaal uitsturen en net zoals Enyana haar de rest voor haar leven negeren. Ze streek met haar hand over haar been en draaide een los draadje rond, om haar vingers. Nou, waar bleef het gesnuif, de vinger naar de deur? Ze keek op, in haar ogen blonken tranen, ze had het nooit zover moeten laten komen.