Niah’s les was voorbij. Ze was de tijd helemaal vergeten tijdens haar les en plots was doe zoemer gegaan. Niemand had de tijd gehad om hun spulletjes op te ruimen en zo. Aangezien het haar fout was zou de ze spullen van de school zelf schoon maken en opruimen. De eigen spullen van de leerlingen deed ze echter niet. Die moesten ze zelf schoon maken. Haar klas lokaal was eindelijk leeg van de leerlingen dus het opruimen ging nu wat sneller. Met een stapel verfbakjes liep ze terug naar het opberg hok om ze weg te zetten. Echter toen ze langs haar bureau liep om naar de deur te lopen ontplofte haar bureau poot. Uit schrik liet ze de bakjes vallen en keek naar daar war het geluid vandaan kwam. Een flinke knal luide door het lokaal heen gevolgd met nog een luide knal en een doffe plof. Omdat haar bureau nu een poot miste en het gewicht nu niet goed verdeeld was stond hij nu scheef en een stapel boeken die er op lagen vielen op de grond. Een hevige pijn schoot door haar linker been heen. Kijkend naar haar been zag ze dat er redelijk wat bloed uit kwam. De pijn werd bijna ondragelijk en ze viel op de grond. Onderzoekend keek ze naar haar been. Er zaten her er der overal stukjes houd en splinters in haar been. Zachtjes begon ze te huilen van de pijn. Nog steeds zittend op de vloer deed ze haar bril af en wreef de tranen weg. Norwood’s lokaal was hier niet ver vandaan. Moeilijk stond ze op en probeerde gewicht op haar been te zetten, maar iedere keer als ze dat probeerde werd de pijn erger en begon het meer te bloeden. Vanaf net onder haar knie tot en met in haar enkels zaten de stukjes hout verspreid. Door het bloed kon ze niet zien hoe groot de stukjes of stukken houd waren. Met een moeilijke pas liep ze door de gangen heen die gelukkig al uitgestorven waren. Nog maar een enkeling liep nog over de gang heen maar die schonken geen aandacht aan haar. Ze had geluk dat dit haar enigste les was die ze vandaag zou hebben. Ze hoopte alleen dat Norwood nu geen les zou geven. Eindelijk aangekomen bij zijn lokaal deed ze zachtjes zijn deur open en stak haar hoofd naar binnen. Norwood zat achter zijn bureau en ze keek verder de klas in. Helemaal leeg, gelukkig. Half hinkend kwam ze verder binnen en deed de deur dicht waarna ze tegen de deur aan leunde. ‘N- Norwood.’ Zei ze met een trillerige stem en ze zakte door haar benen waardoor ze weer op de grond terecht kwam. Neerkomend op de grond barste ze in tranen uit. Liever had ze niet willen huilen, maar alles liep zo raar vandaag. Eigenlijk had ze ook niet naar hem toe gewild, maar ze kende hier nog niet echt iemand anders, ja Savador maar die was veel te ver weg en dat zou ze helemaal niet gehaald hebben. Ze smeet haar bril op de grond en borg haar gezicht in haar handen terwijl ze verder huilde.

"Hmm ook al niet...." sprak hij kalm en ging verder met zijn lijst van nodige voorwerpen die hij mogelijk zou moeten gebruiken op zijn reis naar Erd. Hij wist dat hij een aantal dingen moest schrappen. Hij was alleen en had op zijn minst nog een voertuig weten te regelen. Een transportvoertuig met een slaapgedeelte er in voor maximaal twee personen. Het geval reed op de magiebron van de bestuurder. Norwood had ervaring met die dingen tijdens zijn expeditie opgedaan en wist er redelijk mee overweg te gaan. Hij kon er op zijn minst voldoende mee vervoeren voor zichzelf en een drietal andere personen. Die dingen konden redelijk wat tillen. Nu was hij zijn voorzieningen als voedsel, materiaal en dergelijke aan het doornemen aangezien die tevens van belang waren. Zwijgzaam ging zijn blik naar een andere lijst. "Misschien deze..." sprak hij weer tegen zichzelf. Hij glimlachte en vouwde deze op en keek toen naar de rest van de papieren op het bureau. Het had allemaal te maken met dezelfde farao. Norwood had de geschiedenis van doorgespit en er kwam een Farao naar voren die dezelfde naam had als deze. Beter bekend als de farao van de haat, Asura. Er was niets bekend van een vloek over de faroa en geen boek sprak er over, dus Norwood nam de waanbeelden nog niet per direct serieus.

Hij zweeg en zuchtte even en wreef over zijn gezicht met twee handen terwijl hij zijn bril even weglegde. Het was vermoeiend om zoiets voor jezelf te regelen. Wetend dat iedere minuut telde. Ineens hoorde hij een stem. Zijn blik schoot naar de deur terwijl hij zijn bril opzette. Hij keek naar de persoon die er stond. "Niah?" sprak hij kalm. Hij zag haar bril oppakken en ving deze nog net op, het was niet goed voor die dingen om op de grond te belanden. Hij vouwde hem rustig op en legde hem op het bureau. Zo onrustig Niah leek zo kalm bleef Norwood. Zwijgzaam liep hij naar haar toe en zakte door zijn knieën. "Wat is er ge..." hij hield halt toen hij zag dat haar been redelijk bloedde. Hij keek er naar en zag wat grotere stukjes hout er uit steken. Norwood liep naar een hoek van zijn lokaal en pakte een verbandtrommel waaruit hij een rol verband haalde. Hij zakte door zijn knieën en legde zijn hand boven haar been. "Dit kan even steken..." zei hij kalm en maakte een groen lichtgevende cirkel onder zijn hand. De stukjes hout werden er door aangetrokken en langzaam gingen de zelfs kleine splinters er weer uit. Norwood knipte in zijn vinger en de splinters verdwenen evenals de cirkel in een walm stof. Norwood pakte op zijn beurt het verband en verbond zonder enige schaamte kalmpjes de been van Niah. "Ik heb een beetje EHBO gehad..." legde hij uit. "Tijdens de expeditie moesten we het allemaal kunnen..." sprak hij kalm. "Als het later nog meer pijn gaat doen adviseer ik je naar de ziekenzaal te gaan..." adviseerde zijn woorden en zwijgzaam legde hij zijn hand op haar schouder. "Wat is er allemaal gebeurd, je lijkt zo van streek..." klonken zijn woorden bezorgd over haar. Hij dwong haar handen van haar gezicht weg met een hand en hief haar hoofd. Hij pakte een witte doek uit zijn zak en veegde de overtollige tranen weg. "Vertel het eens..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk, hopend dat zijn glimlach aanstekelijk werkte.

- Oooh, hij was er al. Dat wist ik niet xD-

Niah gooide haar bril op de grond die opgevangen werd door Norwood. Ze hoorde dan wel misschien geen klap of getik op de grond, maar daar maakte zich op dit moment helemaal geen zorgen om. Met haar hoofd begraven in haar handen zat ze te huilen tegen de deur aan. Ze luisterde naar Norwoods stem, maar bleef wel door huilen. Hij wilde haar iets vragen maar halver wegen zijn zin stopte hij met praten. Vermoedend dat hij de wond nog niet gezien had en er dus even stil van raakte. Door haar gesnik heen hoorde ze dat hij iets was gaan halen en ook niet veel later legde hij uit dat hij EHBO kon en dat het even pijn kon gaan doen. De pijn in haar been kon haar helemaal niks schelen. Het was haar les waardoor ze zo overstuur was en niet haar been. De extra pijn in haar been negeerde ze terwijl ze door bleef snikken. Het huilen was al iets of wat gezakt. Niet alleen werd ze iets of wat rustiger maar ook probeerde ze zich te vermannen en het huilen tegen te gaan. Norwood haalde vriendelijk haar handen weg en vroeg wat er gebeurt was. Met een zachte doek haalde hij zorgzaam de tranen van haar gezicht. ‘Mijn les.’ Zei ze kleintjes terwijl ze Norwood aankeek. Met her en der nog wat gesnik er tussen. ‘Ik dacht dat alles wel soepel zou gaan tussen de leerlingen zelf en mij.’ Ze haalde even adem. ‘Eerst was er ruzie tussen Wren en Roakes.’ En ze begon weer even meer te huilen. ‘Daarna werd Rhine boos omdat ze een eigen schildering wilde maken wat niet met de opdracht te maken had en liep toen boos het lokaal uit omdat ik er iets tegen deed en lied daarna ook nog eens haar schildersdoek verdwijnen.’ Met haar handen veegde ze haar tranen even weg uit haar ogen. ‘Daarna dacht ik dat het ergste wel voorbij was aangezien dat allemaal in het begin van de les gebeurde, maar halverwege mijn les werd het nog bijna ruzie tussen Sameah en Deidara, maar gelukkig was Deidara zo slim om er niet op in te gaan.’ Ze haalde even diep adem om haar opkomende voeldgolf van tranen tegen te gaan en beet even op haar onderlip, maar zonder succes. De tranen begonnen weer te rollen. ‘Nadat iedereen weg was ben ik het lokaal op gaan ruimen en ik liep met de verfbakjes naar het opberg hok en toen ONTPLOFTE mijn bureau poot.’ Ze kreeg de zin maar net gezegd met alle tranen die weer begonnen te rollen en haar onregelmatige ademhaling. In haar hoofd speelde alles nog een keer af wat niet zo goed hielp tegen zichzelf dat ze probeerde te stoppen met huilen. Het liefst had ze zich ook in zijn shirt begraven maar ze was te verlegen en beschaaft om dat zomaar te doen. Ook omdat ze niet wist of dat Norwood dat wel goed vond of niet.

Norwood had onverwacht bezoek en normaal kon hij er mee om gaan maar hij wist nu niet goed hoe hij moest handelen. En al wist hij dat zo verdomd slecht, hij bleef kalm en dacht rustig na. Hij begon met haar been, dat zat zo onder de splinters dat het snel behandeld zou moeten worden. Norwood bleef kalm en verbond haar been uiterst voorzichtig. Alsof ze ieder moment uit elkaar kon vallen. Zwijgzaam maakte hij het af en keek haar toen aan. Althans dat ging moeilijk met de twee handen voor haar gezicht. "De les?" vroeg Norwood. Hij glimlachte kalm toen hij haar handen weg had gehaald en langzaam maar snikkend kwam het antwoord tevoorschijn. Hij sloot zijn ogen kort en opende ze toen weer. "Kan ik je een heerlijk kop thee aanbieden?" sprak hij ineens. Hij glimlachte kalm. "Leerlingen zijn soms eigenzinnig en kunnen dan niets hebben van mede leerlingen..." sprak hij terwijl hij naar een hoekje in het lokaal liep waar een kom met kokend water stond. "Het ligt in ieder geval niet aan jou, Niah..." sprak hij kalm en zette twee theezakjes in de twee koppen thee en zette ze toen op het bureau. "En een ontploffend bureau?" sprak hij zacht. "Daar heb ik dan geen verklaring voor..." sprak hij kalm. "Ongetwijfeld een rotstreek van een leerlinge.." sprak hij kalm en liep toen weer naar Niah waar hij door zijn knieën zakte. Hij legde een hand op haar schouder. "Kop op...lat je niet tegen houden door een kleine heuvel. Zie het als een soort les om het volgende keer nog beter te kunnen..." sprak Norwood vriendelijk en streek een verdwaalde lok uit haar gezicht. "Kom, drink wat thee...het zal je goed doen.." sprak hij kalm en glimlachte terwijl hij zijn hand aanbood om haar overeind te helpen. Norwood besefte nu pas dat hij zijn spullen op het bureau glad was vergeten en slikte even moeizaam terwijl zijn blik naar Niah afdwaalde. Niemand hoefde het te zien dat hij bezig was met het plannen van een reis. Zo snel en kalm mogelijk als hij kon probeerde hij de papieren op te ruimen maar al snel viel er iets voor de voeten van Niah. Een lijst met vertrektijden van de shuttle richting Erd. Norwood viel het niet direct op en ging direct door met het opruimen van het bureau. Hij legde het netjes op een stapel op de hoek en hoopte dat Niah inmiddels niets had opgemerkt. Echter viel nu pas de pagina voor de voeten van Niah op. Hij zou ongetwijfeld hier meer over uit moeten leggen.

Niah zat met beide handen voor haar gezicht te huilen op de grond in het lokaal van Norwood. Met een zachte hand verzorgde hij haar onderbeen en haalde de splinters er uit terwijl ze zichzelf wat probeerde te kalmeren. Nog half huilend en snikkend legde ze Norwood uit wat er was gebeurt in haar les en waarom ze zo van streek was. Niah liet het meestal niet zien, maar stressvolle omgevingen kon ze niet zo goed tegen. Naar de grondstarend luisterde ze naar Norwood zijn woorden. Hij had ook wel gelijk en het zou waarschijnlijk voor haar de nieuwigheid nog wel zijn. Ze was lesgeven nog helemaal niet gewoon en het gedrag van tieners al helemaal niet. En ze wist hoe onvoorspelbaar puberdende tieners konden zijn. Een kleine glimlach verscheen weer een beetje op haar gezicht terwijl ze nog een keer diep zuchte. Weer wat bijgekomen knikte ze enkel op het voorstel van Norwood van een kopje thee. Door het huilen en snikken had ze een zere keel gekregen en een warme kop thee hielp haar meestal ook wel met kalmeren. De warme hand van Norwood plaatste zich op haar schouder. Het voelde aangenaam en ergens een beetje vertrouwd. Norwood bood haar de kop met thee aan, maar ze had haar bril niet op. Niah is erg slecht ziend en heeft een sterke bril op. Al valt dat niet zo op als ze die op haar neus heeft staan. Haar ogen zochten naar het kopje, maar faalde daar in. Met haar hand ging ze er langzaam naar toe in de hoop dat ze het kopje zou voelen. Het gevoel van hete porselein kwam op haar vinger toppen wat aanduiden dat daar het kopje was ze blies er even in en nam een klein nipje. Van Norwood zelf zag ze vrij weinig. Het enigste dat ze kon zien was dat hij anders was gaan staan. ‘Uhm, zou ik eerst mijn bril mogen.’ Zei ze ben een klein beschaamd glimlachje. Met haar bril weer opgezet kon ze Norwood weer goed zien en zag dan ook dat hij haar een hand aan bood om haar omhoog te helpen. Eenmaal staand loodste hij haar naar zijn bureau en liet haar daar op een stoel zitten. Met nog een paar keer blazen in haar thee zetten ze hem op een leeg plekje op zijn bureau. Wat best moeilijk te vinden was aangezien er zo veel spullen lagen. Norwood begon in eens druk bezig met alle papieren op te ruimen. Alsof zij ze niet mocht lezen. Rustig bleef ze op de stoel bleef zitten en alles weer even op een rijtje te zetten. Een vel papier dwarrelde op de grond net van haar voeten vandaan. Norwood had het duidelijk niet gezien dus bukte ze voorover om het op te rapen. Haar ogen vielen op het woord “shuttle” en “Erd”, maar de rest las ze niet. ‘Weer een rijsje naar Erd?’ vroeg ze in haar normale stem weer. Haar ogen waren nog wel wat rood van het huilen samen met haar wangen, maar voor de rest was er weinig van te zien dat ze nog geen twee minuten geleden als een gek op de grond had zitten huilen. Ze reek weer naar haar thee en nipte er voorzichtig aan om te kijken of ze al kon drinken. Nog net iets te heet eigenlijk, maar toch nam ze een slok terwijl ze Norwood aankeek.

Norwood stelde Niah zo veel mogelijk gerust en glimlachte kalm in de hoop dat het aanstekelijk op haar werkte. Hij gaf haar zonder moeite de bril en keek haar kort aan. Hij glimlachte en bood de thee aan. Hij maakte hem zo snel hij kon en zette hem toen op de tafel. En nu pas had hij door dat het vol lag met papieren die Niah beter niet kon zien. Norwood slikte even moeizaam en hij wilde de papieren opruimen zo snel hij kon. En het lukte hem al had Niah ongetwijfeld iets kunnen zien er van. Hij legde het met een nette stapel op de hoek van zijn bureau en keek op toen Niah een vraag stelde. Norwood kreeg een brok in zijn keel die groot was. Hij zweeg en keek even opzij. "Misschien..." loog hij. "Misschien niet..." vervolgde hij. Hij zuchtte en ging toen zitten in zijn stoel. Hij wreef even in zijn gezicht. Hoe zou hij het brengen waardoor Niah het minst bezorgd om hem was. "Niah..." begon hij. "Ik heb tegen je gelogen..." bekende hij toen. "Die waanbeelden in de ochtend..." vertelde hij moeizaam, hij had immers nog steeds last van die brok in zijn keel. "Heb ik niet..." sprak hij. "Het was totaal nieuw voor mij en ik had het nog nooit meegemaakt..." vervolgde hij. "Het leek mij ook onmogelijk dat ik vervloekt was. Dat die farao me achterna kwam. Maar het lijkt er allemaal op te wijzen dat het wel zo is. Er is namelijk een vierde expeditielid in coma..." sprak hij en legde het krantenartikel op tafel waar iemand met de hand nog twee kruisen op had gezet. Hij zweeg en keek toen naar de lijst die Niah had. "Ik ga opnieuw naar Erd, ik moet een bepaalde hint over het hoofd hebben gezien." legde hij uit en keek toen opzij. Hij pakte het papier uit de hand van Niah en legde het op de stapel. "Ik heb al verlof gevraagd ik vertrek over een week..." legde hij uit met een stem die vertelde dat tevens hij het moeilijk vond. Hij was normaal geen persoon die dingen verzweeg. Hij had het gewoon moeilijk, hij had liever gehad dat Malaika er nog was, dat hij iemand had om het echt even te laten gaan. Zijn verdriet, frustratie en dergelijke. Momenteel stond hij er alleen voor en Aageth leed er ook onder. Zwijgzaam pakte Norwood zijn thee en keek even levenloos voor zich uit. Niet wetend wat deze vloek nog voor hem in petto had.

Strompelend met behulp van Norwood kwam Niah op de stoel bij zijn bureau terecht. Wat makkelijker gaan zittend begon Norwood haastig zijn papieren op te ruimen en op een stapel te leggen. Tijdens het opruimen was er een blaadje gevallen wat hij duidelijk niet gezien had. Voorzichtig bukte ze naar voren en raapte het briefje op. Ze las een paar enkele woorden waarna ze nieuwsgierig aan Norwood vroeg of hij weer een rijsje ging maken. Ze kreeg het antwoord misschien misschien niet van hem waardoor ze even moest glimlachen, maar die verdween al snel. Norwood wreef even in zijn gezicht waarna ze niet erg blij werd van zijn worden die volgde. Hij vertelde haar dat hij gelogen had en dat schoot bij haar nog al in het verkeerde keelgat. Ze had er nooit goed tegen gekomen als mensen logen of dat soort dingen, maar naderhand ze zijn verhaal hoorde begreep ze het wel waarom hij gelogen had. Haar blik verzachte en zette zich in een bezorgde positie. Norwood legde het krantenartikel op zijn bureau en ze staarde naar de twee kruizen die er bij waren gezet. Bezorgd keek ze Norwood aan die het vel met vertrektijden uit haar handen pakte. Zonder een woord te zeggen luisterde ze zijn verhaal af. Aan zijn woorden was het duidelijk te merken dat hij het moeilijk had. Ze pakte zijn hand vast en kneep er lichtjes in. ‘Het is natuurlijk om hier bang voor te zijn.’ Zei ze zachtjes. Niet goed wetend wat ze hier op moest zeggen. Het was nu niet iets alledaags.‘Ga je alleen of ga je met meerdere.’ Vroeg ze na een kleine stilte. Ze wilde hem maar al te graag helpen, maar die ontploffing in haar lokaal had haar hoofd ook even flink door elkaar geschud. Zoveel belevenissen in zo’n klein moment. Haar hersens moesten alles op zijn plaats zetten voordat ze wat helderder kon denken. Kort sloot ze haar ogen en dacht even alleen maar aan de woorden die Norwood net tegen haar gezegd had. ‘Ik kan met je mee gaan als je dat goed vind. Met meerdere zie je toch meer dan in je eentje.’ In haar hoofd haalde ze haar les agenda even voor zich. Ze had nu deze eerste les gehad en ze zou nu een paar weken vrij hebben in verband met schoolvakantie en de komst van haar spullen voor het lokaal. Want helaas had ze daar een telefoontje van gehad dat daar vertraging op zat in verband met de vakanties.

Norwood hielp Niah op een stoel en ging zelf tegenover haar zitten en nam een slok van zijn thee. Haar vraag deed hem zuchten en hij zakte in zijn stoel. Hij wreef over zijn gezicht en wist niet waar hij zou moeten beginnen. Hij legde het krantenartikel neer en deed zijn verhaal. Hij knipte in zijn vingers en in een fractie van een seconde vlogen er blaadjes op zijn hand die een boek vormde. Hij sloeg het open en wees op een titel. "Asura, de farao des haat..." sprak hij. "Het verhaal komt zowaar overeen met mijn belevingen die ik nu heb..." sprak hij kalm. Zijn hand balde in een vuist en hij boog zijn hoofd wat omlaag. "Mijn favoriete verhaal die mijn vader voorlas is mij gaan spoken..." sprak hij zacht en beet zijn kaken op elkaar. Norwood zijn ogen gingen kort naar Niah en hij keek opzij. "Nee..." sprak hij kalm. "Ik ga alleen..." sprak hij zachtjes op haar vraag. Hij zuchtte en keek toen opzij, weg van Niah. Hij hoorde haar voorstel en zijn blik schoot terug naar haar. Er stond een trieste blik in. Norwood zag in een flits een lange ranke man met schubben. Een kap over zijn gezicht. Vanonder zijn gewaad kwam een witte slangenlichaam tevoorschijn die een vrouw vasthielden. "Malaika..." stamelde hij. Hij beet zijn kaken op elkaar en er kwam een schaduw over zijn gezicht. Hij stond op en liep een paar stappen van het bureau vandaan. "Ik...." stamelde hij. "Ik kan dat niet toestaan..." sprak hij zacht en gebroken. "Ik heb voldoende gevaar gebracht voor de mensen om mij heen..." sprak hij kalm. "Je bent en blijft zielig" sprak een stem in eens. Norwood keek opzij en zag kort een vreemde gestalte dat daarna direct verdween. Hij wist dat dit weer een waanbeeld was. Niah zou het niet zien. Norwood zweeg en keek naar Niah. "Het wordt een gevaarlijke rijs, ik kan je er niet bij betrekken..." sprak hij met een zachte zucht. Hij had een traan die over de wang rolde. Hij wilde niemand meer in gevaar brengen, nooit niet meer. Al kostte het zijn leven.

Niah staarde naar het kranten artikel waar met de hand twee kruizen bij waren gezet. Ze hoorden een geknip van vingers en ze keek op. Wat papieren vlogen kort in de ronde en eindigde in een boek in Norwoods zijn handen. Wat verbaast keek ze er even naar en luisterde naar zijn woorden. Norwood bleek het er erg moeilijk mee te hebben want ze zag hoe hij zijn kaken aanspande nadat hij uit had gelegd dat hij de farao van de haat had opgegraven. Hij antwoorde op haar vraag dat hij alleen ging waarna ze dan voorstelde om mee te gaan. Norwood kreeg een trieste blik in zijn ogen. Ze hoorde hem “Malaika” zeggen waarna hij zijn kaken weer op elkaar beet. Zelf had ze geen idee wie Malaika was, maar durfde het ook niet te vragen. Ze merkte aan hem dat hij het al moeilijk zat had en hij was weer wat vreemder aan het doen. Alsof hij weer dingen zag. Ze liet het voor wat het was op dat gebied. Hij weigerde uiteindelijk haar aanbod om mee te gaan. Nadat ze merkte dat hij een traan over zijn wang zag rollen keek ze even naar beneden voor dat ze iets zei. ‘Je hebt misschien iets of wat van je omgeving in gevaar gebracht, maar dat wat nu in gevaar is kan ik je mee helpen dat weg te halen.’ Ze keek hem weer aan voordat ze verder ging met praten. ‘Laat me alsjeblieft mee helpen je waanbeelden en de vloek te ontdoen zodat ook je omgeving weer veilig is.’ Sprak ze met een bezorgde stem. ‘Ik bied mijn hulp niet aan als ik de consequenties niet zou weten.’ Ze staarde Norwood even aan waarna ze haar kopje thee pakte en daar een paar slokken van nam.

--Sorry, niet veel inspiratie hoop dat je hier voldoende aan hebt.--

Norwood legde kalm uit wat er allemaal speelde en zag dat Niah er langzaam bezorgder om werd. Op een gegeven moment stelde ze voor om mee te gaan. Norwood wilde niet dat het zelfde gebeurde met Niah als wat er met Malaika gebeurde. Hij wilde niet dat ze haar leven kwijt raakte door zijn lak aan beschermende vaardigheden. Hij zuchtte en hoorde de zin van de waanbeeld. Hij keek op en beet zijn kaken weer op elkaar. "Het is niet dat...." sprak hij kalm. "Ik heb meerdere malen in gefaald mijn dierbaren te beschermen van de kille handen van de dood...." sprak hij en keek opzij. "Malaika was mijn partner, ik heb haar niet kunnen beschermen, Niah..." sprak hij moeizaam. "Ik wil niet dat ik tijdens de expeditie weer faal, dat risico wil ik niet nemen..." waren zijn woorden bars en liep wat naar achteren het lokaal in. Een zuivere stem uit een herinnering leek te klinken. 'Wat als je in coma raakt? Hoe kom je van Erd dan weer op school' spraken de woorden van Eir. Norwood sloten zijn ogen in een ergerlijke trek. Misschien had hij het beter niet kunnen overwegen want hij draaide zich om en wreef zijn tranen van zijn ogen af. "Vooruit...." sprak hij op haar laatste woorden. Hij liep naar zijn bureau en pakte zijn voorraad lijst er bij en schreef rechtsboven in de hoek met stift letterlijk '2x'. Hij keek toen serieus naar Niah voor hij verder ging. "Zijn er angsten, lichamelijke toestanden of andere zaken waar ik vanaf zou moeten weten die de reis kunnen belemmeren..." sprak hij toen alsof hij dit vaker had gevraagd. Hij pakte een andere formulier en begon het in te vullen. Het leek alsof hij precies wist wat er allemaal moest gebeuren als er een expeditie-'team' moest worden gevormd. Hij had de leiding over 8 andere leden, dan moest die met een persoon extra wel lukken. Hoe groter het team des te groter de kans op ongevallen er kunnen plaatsvinden. Daarom wilde Norwood alleen gaan, dan was de kans op succes hoger. Niah er bij kon net, de transport/terrein wagen die hij had geregeld was groot genoeg om drie man te kunnen vervoeren met de nodige bevoorradingen. Norwood keek toen weer naar Niah. "Ik wil dat je alert blijft tijdens de reis. De woestijn bevat een hoop levensgevaarlijke flora en fauna. En dan nog te zwijgen over wat ons te wachten staat in de catacombe..." sprak hij serieus. "Ik zal het op Erd ongetwijfeld nog een keer zeggen. Maar is er iets wat niet op zijn plaats lijkt, een geluid dat je niet vertrouwd of iets dat beweegt en je weet niet precies wat het teweeg brengt. Wil ik dat je me waarschuwt..." sprak hij kalm en keek haar aan met een korte maar doordringende blik. Hij wilde dat ze doorhad dat het juist nodig was. Norwood had kennis van vele zaken als het ging om oudheden en mogelijke gevaren. Ongetwijfeld dat hij meer wist over dit soort zaken dan Niah. "En als laatste, doe geen roekeloze dingen..." sprak hij en glimlachte toen. "Ik wil niet dat ik een collega verlies...." sprak hij vriendelijk en ordende toen de papieren en deed ze in een envelop. "Over een week vertrekken we..." sprak hij kalm. "Ik heb al verlof bij Savador weten te regelen, ik zal dit tevens nog voor jou regelen deze week. Als jij zorgt dat je voldoende kleding voor je zelf. Op Erd zelf krijg je nog kleding voor het reizen in de woestijn. Dit mooie jurkje is daar niet echt geschikt voor..." sprak hij glimlachend en knipoogde. Hij stond toen op. "Kan ik je nog wat thee inschenken...of heb je zoveel te verwerken gekregen dat je buik er van vol is..." sprak hij plagend.