Lookalike °_° || Francis.

Okay dit was zo apart, want Flavio had dus via via gehoord dat hij ontzettend veel lijkt op de Heer van het Vuur: Francis. De blonde haren zouden overeenkomend zijn plus nog wel een aantal dingen die hij ook op zou kunnen noemen en zo bleek dus dat hij gewoon ontzettend veel op die man leek. Zo nieuwsgierig als hij was geworden had hij besloten om deze man te bespioneren en te kijken of het inderdaad echt zo was dat hij vet veel op deze man leek zoals mensen zeiden. De nieuwsgierigheid sloeg alleen maar meer toe toen steeds meer mensen het tegen hem zeiden dat hij op Francis leek. Het was zo moeilijk voor Flavio om te geloven dat er een man was die net zoals hem was, maar aan de andere kant zou dat wel perfect zijn. Zo was hij er achtergekomen hoe hij bij de man zijn kamer kon komen, de toren van de Legendarische Magicians betreden en tenslotte is het de kamer 'Eldur.' Zo heette de Kamer der Vuren, van Francis dus.
Een heel klein kiertje bevond zich tussen de deur en de muur, zo kon Flavio perfect naar binnen kijken en Francis bespioneren. Gehurkt zat hij voor de deur en probeerde zo stil mogelijk te zijn. Hij wilde niet dat de Heer van het Vuur hem opmerkte en al helemaal niet omdat hij een Legendarische Magician is, want zo een sterk iemand qua zijn of haar magische krachten kan hij - nog, ja ook hij hoopt ooit net zo sterk te worden als een Legendarische Magician - niet aan. Het was moeilijk om stil te blijven en onopgemerkt te blijven, want ook hier heb je de kans te worden gesnapt door een andere Legendarische Magician, dat wilde hij natuurlijk ook niet. Die zouden hem hoogstwaarschijnlijk alleen maar raar aan gaan lopen kijken en daar had hij persoonlijk momenteel ook niet echt trek in. Want dan moest hij natuurlijk weer uit gaan leggen waarom hij zo zat en wat hij aan het doen was en waarom hij niet gewoon naar binnen stapte en en en en. Ja zo kon je nog wel even doorgaan. Met zijn linkeroog gesloten en met zijn rechteroog gefocust op de kamer, maar zo goed kon hij Francis niet eens zien vanaf deze afstand. Flavio besloot toen maar nog wat meer tegen de deur aan te leunen met de consequenties in dien. Hij moest hoe je het went of keert te weten komen of hij inderdaad op deze "oudere" man leek. - Na ja. Echt een oudere man kon je Francis niet noemen, want hij was al op een jonge leeftijd gestopt met verjaren. Maar wat betreft de leeftijd die hij nu zou hebben bereikt mocht hij wel verouderen was hij ontzettend oud. -
Ineens vloog de deur open, waarschijnlijk doordat Flavio er te hard tegen aan leunde. Hij rolde zo over de grond en daar lag hij toen, met zijn gehele lichaam op de grond van de kamer van de Heer van het Vuur. Och wat schaamde hij zich ineens te pletter zeg. Je kon tenslotte niet zomaar ergens binnen komen vallen, letterlijk naar binnen komen vallen. Stokstijf bleef hij even daar op de grond liggen en keek toen op, zou het Francis opgevallen zijn? Fronsend keek hij de man aan en pas toen viel zijn eigen mond pas echt open. Het was écht zo. Hij leek echt op hem. Ma-Maar dit was zo vreemd? 'Ze hadden gelijk!' riep hij toen hij Francis inderdaad zag. Zo snel als hij kon stond hij op en trok al zijn kleding snel goed, hij wilde geen rare vogel worden genoemd door deze man. Nee echt niet. Vervolgens streek hij met een van zijn handen door zijn blonde lokken heen, zodat die niet meer zo wild uitsloegen. 'Jij.. Of.. Ik lijk echt op mij.. jou. Heh. Ik snap het gewoon niet meer,' kwam er niet-begrijpend uit. Het was zo apart op jezelf of na ja. Jezelf? Iemand anders te zien die bijna sprekend jou is, dat zou Francis vast en zeker ook behoorlijk raar vinden. En op een of andere manier begon hij ineens de neiging te krijgen om aan de haren van de Heer van het Vuur te gaan zitten alsof het zijn eigen haren waren, gewoon om te zien of het stond of niet. Vrijwel meteen bij die gedachten kreeg hij een grijns op zijn gezicht.

|| && Francis ||
× Ik kreeg er gewoon niet meer woorden uitgeperst meh D:
× Maar hopelijk kan je er wat mee!

Wie had kunnen weten dat spiegelbeelden tot leven zouden kunnen komen? Hij zeker niet, hij was slechts een nietsvermoedende LM die op het moment bezig was met zijn bureau op te ruimen. Uiteraard lag zijn bureau weer bezaaid onder vele papieren die hij moest tekenen. De vele papieren die zich opgestapeld hadden na Aidan's vertrek waren inmiddels allemaal ondertekend en verstuurt maar helaas kwam er elke dag toch weer een nieuwe stapel bij, allemaal van Razen. Het waren contracten, aanvragen voor wetten, aanvragen voor naturalisatie, woningen, bouwvergunningen en nog een enorm aantal zaken die serieus bekeken, gelezen en ondertekend moesten worden. Inmiddels waren er een stuk of 20 lege inktpotjes op zijn tafel te vinden, zes kapotte vulpennen, een paar papieren met inktvlekken erop en een heleboel potloodslijpsels, gebroken potloden, her en der wat gummen en daar voegde zich nu nog iets bij: Wijn.
'MERDE!' gilde hij half terwijl hij het wijnglas vlug weer recht zette en met een enigszins pissed-off blik naar het wijn keek, wat van zijn tafel af droop, enkele papieren felrood had gekleurd en nu ook nog eens zijn prachtige tapijt verpestte. Hij zuchtte diep, bracht een vreemd geluidje uit wat op jammeren moest lijken en pakte de prullenbak om vervolgens alle troep er zo in te duwen, inclusief de doorweekte papieren omdat hij daar nu toch niks meer mee kon. Ze zouden hem vast wel nog een exemplaar sturen als hij daarom vroeg, dus dat was geen probleem. Hij smeet de prullenbak terug op zijn plek, pakte een doekje en poetste zijn tafel zodat al het wijn weg was. Hij wreef over het tapijt met een ander doekje alsof hij een stuk hout aan het schuren was maar de vlek bleef in een donkerrode kleur op zijn rode tapijt. Dat moesten de schoonmakers maar doen. Hij kon het er in ieder geval niet uit krijgen. Mopperend stampte hij weer weg, smeet de doekjes in de wasmand en ging maar weer verder met opruimen. In deze toestanden kon hij dus absoluut niet nadenken over bepaalde zaken, en ook zeker niet over zijn spiegelbeeld. Zijn haren zaten wat in de war en hij had een enigszins verstrooide uitdrukking op zijn gezicht. Als iemand hem zo zou zien...
Nog niet een seconde nadat hij klaar was, vloog opeens de deur open. Francis schrok zich een ongeluk, veerde zelfs een millimeter van de grond af uit schrik en zag een blonde jongeman naar binnen rollen. Over binnen komen vallen gesproken... De jongen stopte met rollen en bleef even stilletjes liggen. Langzaam liep Francis op de jongeman af en keek wat verbaasd op hem neer, ging heel snel met een hand door zijn eigen haar zodat het wat beter zat. 'Uh... Mag ik vra--' Nee. Dit. Kon. Niet. Waarom zag hij zichzelf nu in zijn jongere jaren? Was dit een illusie? Of was dit echt? Was dit een grap van Alejandro of zo? Dit was toch complete waanzin! De jongen leek zoveel op hem. Wellicht een jongere versie maar alsnog waren ze net tweelingen!
Toen de jongen overeind veerde kon hij hem eens goed bekijken. Blonde lange haren, blauwe ogen, bijna dezelfde gezichtsbouw al was Francis' kaaklijn was hoekiger. De jongen had geen gezichtsbeharing en dat was dan ook gelijk het enige verschil tussen hen. Het verschil waardoor je kon onderscheiden wie Francis was en wie... Hoe heette zijn spiegelbeeld eigenlijk? Ook Francis? Dat zou heel toevallig zijn en stiekem ook een beetje eng, alsof zijn jongere versie uit zijn herrineringen was gepopt.
'Jij.. Of.. Ik lijk echt op mij.. jou. Heh. Ik snap het gewoon niet meer,' begon de jongen. Francis kon alleen maar verbaasd knikken maar schonk hem toen een vriendelijke maar ietwat awkwarde lach. 'Wauw, het is net alsof ik naar mezelf kijk. Ietsje jonger, dat wel. Wat vreemd, zeg... !' Hij lachtte even en ging opnieuw met een hand door zijn haar. 'Mag ik vragen hoe je heet? En wat je hier eigenlijk komt doen?' Zijn toon klonk absoluut niet onaardig. Er was ook geen reden om onaardig te zijn. Iedereen was altijd wel welkom in zijn appartement, of het nou toevallig of een afspraak was... Bovendien vond hij zijn manier van binnen komen leuk.

Lag de grond lekker? Laat hem eens nadenken..: NEE! Vind je het heel gek dat dit niet lekker ligt? Kijk was Flavio uit zichzelf op de grond gaan liggen, lag het hoogstwaarschijnlijk velen malen lekkerder dan nu. Want nu viel hij op de grond en dat voelde hij toch zeker wel. Of hij nou wou of niet, je zou het toch voelen. Het was gewoon niet zacht gegaan, hij kwam met een klap neer op de grond. Okay het was een groot voordeel dat er een heerlijk tapijt lag in deze kamer. Maar alsnog. De grond blijft de grond en de grond bleef hoe je het went of keert hard. Helaas. Gelukkig was hij rap genoeg om snel op te staan en had hij dus geen last meer van de hardheid van de grond. Godzijdank.
'Uh... Mag ik vra--' begon de man, maar de zin werd al gauw afgekapt. Waarom wist hij niet precies. Vaag keek hij de man aan en wachtte geduldig af wat de man nou precies wilde zeggen. Als hij überhaupt de zin nog af ging maken, want dat wist Flavio natuurlijk ook niet eens zeker. Maar hij kon het beter gewoon afwachten, want anders zou hij misschien onbeleefd overkomen. Omdat hij door de man heen wilde praten, dat kon natuurlijk erg onbeleefd overkomen en dat was iets wat hij echt helemaal niet wilde. Dat zou echt een ding zijn dat hoogstwaarschijnlijk niemand wilde. Onbeleefd worden gevonden door een van de velen LM'ers.
'Sorry dat ik zo binnen kom vallen,' sprak Flavio tenslotte tegen de man en knikte kort met zijn hoofd. Vervolgens verscheen er een zwakke glimlach op zijn gezicht en bekeek de man nog maals. Deze Legendarische Magician was echt sprekend hem, of hij was eerder sprekend hem? Okay, daar moest hij maar niet over nadenken, want daar snapte hij toch helemaal niets meer van. Blond hè. Dan krijg je dat. Maar natuurlijk moest hij zichzelf wel verontschuldigen dat hij ineens zo binnen kwam vallen, maar nu hij eenmaal overeind stond kon hij de Legendarische Magician alleen maar beter bekijken. Dezelfde haarkleur, zelfs bijna de zelfde lengte! Het zou niet veel schelen, zoals hij het nu zag. Alleen had deze man een behaarde kin, dat was iets wat hij niet had. Toch? Snel voelde hij aan zijn kin en lachte toen kort om zichzelf. Niet dat hij ineens - nu hij zijn 'cloon' zag ook een behaarde kin had. Dat zou wel vreemd worden en dan niet zo een beetje ook. Dat zou té vreemd worden.
Toen Flavio zijn eerste echte 'zin' uitsprak tegen de man zag hij hoe deze man enkel en alleen verbaasd naar hem kon knikken. Maar al gauw werd er door de man een glimlach naar hem toe gezonden. Vervolgens verscheen er ook een glimlach op zijn gezicht, gewoon om de man misschien enigszins gerust te stellen. Waarom zou hij niet weten. 'Wauw, het is net alsof ik naar mezelf kijk. Ietsje jonger, dat wel. Wat vreemd, zeg... !' Lachend keek hij de man aan en knikte overtuigend met zijn eigen hoofd, 'Voor mij is het net alsof ik naar een oudere versie van mezelf kijk.' Het was zo apart om te zien, maar hij was er wel blij mee dat de man hem niet bedreigde of iets in die richting. Daar was hij ergens bang voor, maar gelukkig was het niet zo. Tot zijn grote dank. 'Mag ik vragen hoe je heet? En wat je hier eigenlijk komt doen?' Een wat nerveus lachje kwam uit de mond van Flavio en snel krabde hij op de achterkant van zijn hoofd. 'Jaaa~'
Een zucht verliet zijn mond en vervolgens stond hij een stuk zelfverzekerder tegenover de man. 'Ten eerste: Hallo ik ben Flavio en ik ben de Light magic stagiaire hier op Starshine. Ten tweede: Iederen had het er over tegen mij dat ik sprekend op dé Heer van het Vuur leek. Dus ik raakte nieuwsgierig, ja ik ben behoorlijk gauw nieuwsgierig, en probeerde via het kleine kiertje in de deur u te bespioneren. Gewoon om te kijken of het inderdaad zo was, of ik inderdaad op u leek. Dus ik was echt benieuwd gewoon, daarom wilde ik kijken via het kiertje. Maar helaas leunde ik hoogstwaarschijnlijk teveel tegen de deur waardoor ik naar binnen kwam rollen. Mijn excuses daar nog voor,' ratelde hij in één klap achter elkaar aan. En een hoopvolle glimlach sierde zijn gezicht, in de hoop dat de man hem niet vreemd zou vinden of hem de deur uit zou wijzen.

Zijn haar zat niet, zijn tapijt had nu een grote wijnvlek en hij had zijn heerlijke wijn verspild aan stomme papieren en ook aan het tapijt. Oh, en hij had ook nog eens geen sigaret gehad en dat voelde hij nu even heel sterk borrelen. Zijn lichaam schreeuwde ernaar, schreeuwde naar nicotine en stuurde hem er bijna op af om een sigaret te pakken als hij zich niet had ingehouden om te kijken of alles goed was met deze... jongen? Of man? Hij wist het niet precies. Hij leek een beetje te oud om een leerling te zijn maar wat als hij nog wél een leerling was? Schijn bedroog, immers. Francis leek nou ook niet bepaald 223 jaar oud, eerder iemand in de 30. Maar dat geluk had je als Legendarische Magician: Je werd niet oud. Of je werd eigenlijk wel ouder, maar je uiterlijk bleef hetzelfde, hoe oud je ook mocht zijn. Of je nou maar net 100 was of de 500 al was gepasseerd. Forever young, yeah.
'Het geeft niet.' zei hij met een glimlach toen de... jongeman zich verontschuldigde dat hij binnen was komen vallen. Het was best een leuke entree. Misschien moest hij dat ook maar eens doen. Ergens binnen komen lopen was mainstream. Vallen of vliegen was leuker. Bij de volgende vergadering zou hij wel binnen komen VALLEN. Of hij kwam door het raam. Dat vond hij ook origineel. Hoewel hij dan niet heel serieus zou overkomen(hahaha, wie nam hém nou serieus?), zou het wel leuk zijn. Ook awkward, maar dat kon hem niks schelen. Hij babbelde er wel gewoon overheen. Daar was hij goed in, babbelen. Hij kon zo een halfuur doorpraten over zijn haar, wat voor een shampoo hij gebruikte, hoe het vroeger zat en hoe hij het nu vind. Misschien dat hij halverwege nog even afdwaalde en ging praten over kappers of zo. Met Francis hoefde je je niet te vervelen als je verhalen wou aanhoren. Wel als het je geen ene zak kon schelen.
Francis glimlachte opnieuw toen de jongeman zei dat hij nu naar een oudere versie keek. Daarna gaf de jongeman zijn uitleg over wie hij was en wat hij hier kwam doen, hoe mensen vonden dat hij en Flavio heel erg op elkaar leken - en gelijk hadden ze! - en over hoe hij daar nieuwsgierig naar was. Hij knikte alleen maar terwijl Flavio vertelde en grinnikte toen zijn verhaal was afgelopen. 'Ik zou ook nieuwsgierig zijn, eh, hoe heette je ook al weer, Flavio? Wauw, je naam begint zelf met een F! Wat toevallig.' Flavio was dus een stagiaire. Goed, hij had hem niet jongetje of zo genoemd. Dat zou nogal awkward zijn geweest, zeker omdat Flavio waarschijnlijk iets van 21 was? Dan werd je al wel als een man beschouwd.
'Excusez-moi, Flavio.' zei hij toen hij voelde dat hij nodig een sigaret nodig had. Hij hupste naar zijn bureau, trok een sigaret uit het pakje en stak het ding aan met zijn gaye regenboog-aansteker, om daarna terug te lopen en naar Flavio te glimlachen, een glimlach die hij werkelijk iedereen schonk ook al zou hij iemand niet aardig vinden. Maar Flavio was wel aardig. Hij was een leuke jongere versie van hemzelf. 'Sorry voor het rommeltje,' zei hij nog even en wuifde naar zijn kamer, die overigens helemaal niet rommelig was afgezien van zijn bureau. 'Normaal is het veel netter hier maar ik heb het vaak nogal druk~ Zeg, Flavio. Staan paardenstaarten jou goed? Want dat betekent dat ze mij dan ook goed staan!' Jep, over to pointless conversations.

Kortig, blegh.

Hoe voelde Flavio zich momenteel? Ja hoe moet je dat nou precies beschrijven? Hij voelde zich een binnendringer, iemand die andere mensen bespioneerd. Okay hij moest hierdoor wel bekennen, hij bespiedde inderdaad de Heer van het Vuur en dat was inderdaad niet correct. Maar hij kon het niet laten en ergens voelde hij zich verplicht aan zichzelf om hem te bespieden, puur en alleen omdat hij per se wilde weten of hij inderdaad op deze man leek. En het was inderdaad ook zo, gelukkig vatte Francis het allemaal niet zo slecht op en ergens leek hij het zelfs wel een beetje plezant te vinden om hem zo te zien binnenvallen. Gelukkig maar, want een boze LM'er wilde natuurlijk helemaal niemand hebben. Zelfs toen Flavio zich verontschuldigde voor zijn manier van binnen komen sprak Francis tegen hem dat het niet gaf. Oftewel: De man was niet boos op hem en dat maakte hem echt heel gelukkig. Een glimlach verscheen op zijn gezicht en knikte bedankend met zijn hoofd. 'Ik ben blij dat u niet boos bent geworden..'

Met een bedenkelijke blik keek Flavio de man aan en zag dat hij knikte nadat hij het verhaal had verteld waarom hij hier nou precies was en wie hij nou precies was. Een kort gegrinnik kwam uit de mond van de man, wat hem ook lichtelijk liet grinniken. 'Ik zou ook nieuwsgierig zijn, eh, hoe heette je ook al weer, Flavio? Wauw, je naam begint zelf met een F! Wat toevallig.' sprak de man vervolgens en knikte met zijn hoofd toen Francis vroeg, of naja hij vroeg het eigenlijk niet eens echt het was eerder een vragende toon die hij aan zichzelf stelde. Met een glimlach knikte hij opnieuw met zijn hoofd en opende vervolgens zijn mond, 'Dat klopt. Ik heet inderdaad Flavio en u heette Francis.. Niet waar?' vroeg hij met een bedenkelijk gezicht aan de man. Nog voordat hij wat kon zeggen verontschuldigde Francis zich met 'Excusez-moi, Flavio.' alleen snapte Flavio niet precies waarom. Met twee fronsende wenkbrauwen keek hij hem aan en volgde zijn bewegingen met zijn eigen ogen. De man hupste zowat naar het bureau in de kamer van de Heer van het Vuur, oftewel van deze man: Francis. Hij leek wel een sigarettenpakje te pakken en één sigaret uit het pakje. De sigaret stak Francis aan met een hele - hele aparte aansteker. Het had iets weg van een regenboog en ja.. Het zag er echt ontzettend vaag uit, maar hij nam het de man niet kwalijk. Nee totaal niet, het was zijn leven.

De man schonk hem een uiterst vriendelijk glimlach, waardoor hij het niet kon laten om inderdaad niet ook te gaan glimlachen. Een glimlach verscheen op Flavio zijn gezicht en die glimlach sierde tegelijkertijd zijn lippen. 'Rommeltje? Ik zie nergens rommel hoor?' zei Flavio met een vragende ondertoon maar toch met een brede glimlach op zijn gezicht. Of hij was gewoonweg blind en merkte de rommel niet op of er was inderdaad gewoon geen rommel. Misschien was het gewoon een perfectionist, ach dat herkende hij wel in zichzelf. Zelf zegt hij namelijk ook altijd dat, terwijl de meeste mensen het helemaal geen bende vinden. Dat zou alleen nog een overeenkomst tussen de twee mannen zijn, misschien was hij ook wel gewoon stiekem een tweede Francis? Zou dat dan ook betekenen dat hij ooit ook misschien wel een groot man wordt? Wie weet? 'Nóg netter? U klinkt nu net zoals mij, dat zeg ik zelf ook altijd en dan zegt ieder ander altijd dat het netter is dan hun kamer ooit zal zijn,' lachte hij naar Francis toe en knikte kort met zijn hoofd waarna hij vervolgens de vraag van de man wilde beantwoorden. 'Ja paardenstaarten staan mij goed ja. En heeft u dan al eens een haarband of bandana in uw haar gedaan? Stond dat of niet? Nu we toch over verschillende kapsels gaan praten wil ik dit ook weten.' Lachend keek hij naar de man en keek hem afwachtend aan. Hopelijk stond het hem, want dan stond het hem inderdaad ook. Zelf wilde hij altijd al een haarband of bandana in zijn haar hebben, maar durfde het nooit te proberen doordat het misschien gek zou staan of ja.. Iets in die richting.

» Derp. I am sorreh. Oh Noes!

PROFILE MAGICIAN