The shoot~

Fwinn had nog nooit iemand een fotoshoot cadeau gegeven. Hij had nog nooit iemand uitgenodigd om gezellig met zijn tweeën het bos in te gaan om een shoot te houden. Het was eigenlijk allemaal nieuw voor hem. Hij deed het vaker, met Noëla, maar dat was anders, toch? Het was nog vroeg in de ochtend en zwijgzaam keek hij op de wekker. Het was weekend dus ze hadden alle tijd. Hij draaide zich nog op zijn zij. Ineens begon het zeurende piepje. Hij bromde wat en sloeg het uit. 'Nog vijf minuten!...' bromde hij geërgerd. Opnieuw het piepende geluid. Hij sloeg hem weer af. 'Het is zondag er proberen mensen te slapen! kwam wat gegrauw aan de andere kant van de zaal. Hij mompelde wat en kwam moeizaam overeind. Hij geeuwde even en stond langzaam op. Hij had vandaag alle tijd voor Cat en hij had bij het ontbijt afgesproken dat ze vandaag de shoot zouden houden. Hij zou haar ontmoeten bij de oude ruïnes. Het enige wat hij had gevraagd aan haar was iets aan te trekken waarvan zij dacht dat het haar mooi stond. Een jurkje of juist een topje met een spijkerbroek. Het was in dat opzicht haar keuze. Hij was degene die hier de pracht moest vastleggen. Fwinn glimlachte kalm toen hij in de spiegel keek. 'Sinds wanneer kun jij zo stompzinnig grijnzen?' sprak hij kalm. Hij vond het altijd prachtig om te kunnen fotograferen, en het liefst mensen wanneer ze bezig waren. Fwinn zag al een prachtige dag voor zich, en het weer beloofde mee te werken. Zwijgzaam geeuwde hij even en friste zichzelf op. Hij liep in zijn ondergoed door de slaapzaal naar zijn ladekast en opende een la. Een zwart blouse kwam er uit. Vervolgens een donkerblauwe spijkerbroek. Hij trok het allemaal rustig aan. Zijn zwarte gympen vervolgens nog onder zijn voeten en vervolgens was het tijd om het ontbijt te houden. Zwijgzaam zat hij aan de tafel negeerde blikken van enkele meisjes die over hem roddelde en wezen naar hem. Een van de dames kwam naast hem zitten. Een algehele poppetje met kilo's make-up zoals hij ze beschreef. 'Jij bent toevallig niet Fwinn? Een fotograaf? sprak ze met een poeslief stemmetje. Fwinn at rustig verder negeerde haar woorden. Ze herhaalde haar zinnetje maar dan met een verleidende stem. Hij zuchtte en legde zijn broodje neer. 'Als het gaat voor om een fotoshoot, ik ben de komende weken volgeboekt met de shoots.' sprak hij kalm. 'Ik kan helaas je niet tot dienst zijn...' sprak hij. Het meisje liep met een teleurgestelde houding weg. Fwinn zijn ogen rolde zich, altijd hetzelfde. Hij kende het type en wilde het niet. Hij nam een slok van zijn drinken, hij kon niet eens meer ontbijten in alle rust of hij werd er al voor gestoord. Hij keek even opzij waar het meisje mokkend tegen de muur stond. Het was meer een leugen op bestwil dat Fwinn hier deed. Als hij er mee strooide dan was het al snel dat het wel weken vol stond. Hij glimlachte en liep naar de kantinejuffrouw. 'Zeg mevrouw, kan ik misschien een picknickmand met wat inhoud verkrijgen hier...' sprak hij kalm. De mevrouw was eerst sceptisch maar had uiteindelijk toch een aantal broodjes weten te smeren. Fwinn was niet de beste kok en was blij met alle hulp. Hij pakte de mand aan en liep terug naar zijn tafel. Hij pakte zijn koffer op met de nodige instrumenten om wat foto's te kunnen maken. Zwijgzaam liep hij het terrein op. Hij had een donkere jas aangetrokken die lekker warm was. Hij liep het terrein over en maakte zijn weg naar de oude ruïnes van het in elkaar gestorte schoolgebouw. Hij knikte, dit was het plekje waar ze hadden afgesproken en zo te zien was Cat er nog niet. Fwinn zette de mand met heerlijke lunch en zijn koffer neer. Zwijgzaam klikte hij het koffertje open en haalde er een camera uit. Hij pakte een van de kleine schroevendraaiers en begon een aantal schroefjes na te lopen. Hij bestudeerde iedere hoek en keurde het goed. Ondertussen zag hij in de verte een bekend gestalte het schoolgebouw uitlopen. Hij kreeg een klein glimlachje. Hij pakte een van de lenzen die er in stonden en klikte deze op de camera terwijl hij even keek hoe ver de persoon al was. Hij zette de camera tegen zijn oog en knipte een foto. Hij glimlachte. Zwijgzaam pakte hij een klein magisch steentje. Het was de bedoeling dat dit iets kon projecteren middels de lichtmagie dat er in verwerkt was. Hij had er nooit mee gewerkt maar het leek hem misschien hier wel handig als hij wilde zien wat voor foto's hij maakt en hij misschien niet een andere lens kon gebruiken. Zwijgzaam tikte Fwinn tegen het bolletje. Het gloeide wat op en gaf een rechthoekig scherm weer. Fwinn zette het op een van de stenen en maakte een foto van de gras met steen. Zijn blik gleed naar de steen die nu de foto weergaf. Hij glimlachte, mooi dat werkte. Zijn blik gleed naar Cat die nu nog op enkele meters van hem af was. Zwijgzaam richtte hij de camera op haar, hopend dat ze niet al te nerveus er van werd. Hij knipte een aantal foto's van hoe ze liep. Hij glimlachte en keek even opzij. Op zich waren dat al mooie foto's. Zwijgzaam kwam hij van de rots af en borg de camera op een veilige plek aan zijn heup op. Hij liep naar Cat en glimlachte. 'Hoe is het er mee, Cat...' sprak hij vriendelijk en glimlachte lichtjes. Hij bekeek haar even van top tot teen. 'Je ziet er in een woord, geweldig uit..' sprak hij kalm.

- Cat, and Cat only -

Cat was al een tijdje wakker toen ze haar bed uit klom. Nachtmerries en andere gedachten zorgden voor slapeloosheid en de laatste tijd werd het steeds erger. Nu was ze niet iemand die bijzonder veel slaap nodig had, maar soms waren er nachten waar ze maar twee uur in had geslapen om dan vervolgens wakker te worden door een nachtmerrie. Het waren allemaal verschillende nachtmerries. In sommige werd ze vermoord, in andere zag ze mensen die ze kende doodgaan. Het waren niet eens altijd mensen waar ze om gaf, zoals Savador of de kantinejuffrouw. Sowieso wist ze zelf niet echt of ze wel om iemand op deze school gaf.
Het ijskoude water van de douche deed haar goed, maar ze kon er niet te lang onder blijven. Het was niet netjes om te laat te komen als ze Fwinn een gunst wilde doen. Toen ze in de spiegel keek bleek dat de slapeloosheid geen tekenen op haar gezicht hadden achtergelaten. Met een opgeluchte zucht keek ze zichzelf aan voordat ze haar make-up op haar gezicht smeerde. Het was niet veel, zoals gewoonlijk. Daarbij wilde Fwinn natuurlijke schoonheid en dat wilde ze niet voor hem verpesten. Na een paar minuten opende ze haar kledingkast. Er lagen voornamelijk broeken en shirts of truien in. Niet echt fotoshoot-material. Na een tijdje graven vond ze iets dat wat geschikter was. Een pruimkleurig jurkje met een lijfje zonder mouwen of bandjes. Goedkeurend keek ze er naar. De jurk zat als gegoten en Cat kon zich niet meer herinneren wanneer ze het voor het laatst had aangetrokken, maar blijkbaar was ze niet meer gegroeid daarna. Als schoenen koos ze simpele grijze bootschoenen uit zodat ze er niet te overdressed uitzag. Door haar blote benen leek het een koude outfit, maar ze was gewend aan de kou en het regende niet.
Ze ging niet langs de eetzaal om iets te halen, want dat zou haar alleen maar ophouden. Daarom pakte ze een appel en at die al lopend op. De ruïnes lagen een klein stukje lopen vanaf de school, maar Cat vond het niet erg. De zachte wind die met haar losse plukken haar speelde deed haar goed en zorgde ervoor dat ze wakker bleef. In de verte doemden het vervallen gebouw op en ervoor stond Fwinn. Hij was bezig met zijn spullen klaar te leggen. Door de zorgvuldigheid waarmee hij dat deed verscheen er een lichte glimlach op Cat's gezicht. Eerst had ze niet door dat Fwinn foto's van haar aan het maken was, maar toen ze het merkte moest ze zichzelf dwingen om gewoon normaal te doen en door te lopen. Ze kon niet midden op het pad stil gaan staan om een vreemde pose aan te nemen. Dat was ze sowieso al niet van plan geweest. Eerlijk gezegd had ze geen idee wat ze moest doen. Ze deed het vooral om haar fout in de gymzaal goed te maken, maar dat zou ze niet laten merken. 'Ik heb een beetje last van slapeloosheid, maar verder gaat het wel.' Ze forceerde een glimlach om te laten merken dat het wel goed met haar ging, terwijl ze zichzelf het liefst een klap had gegeven. Waarom viel ze hem hier mee lastig? Het kwam vast over alsof ze aandacht te kort had ofzo. Na Fwinn's compliment verscheen er een haast onzichtbare blos op haar wangen. Cat probeerde het te negeren en gewoon te antwoorden. 'Bedankt,' zei ze met een nu oprechte glimlach. 'Ik weet niet echt hoe dit werkt, dus je moet me maar vertellen wat ik moet doen.' Met een nieuwsgierige blik keek ze over zijn schouder heen naar zijn fotoapparatuur.

Fwinn controleerde zijn materiaal zorgvuldig en wist waar hij mee bezig was. Zwijgzaam hield hij in de gaten hoe ver Cat was. Op een zekere afstand knipte hij al een aantal foto's. Ze stopte niet, nam geen pose aan. Hij glimlachte, zo wilde hij het nou precies hebben. Gewoon natuurlijk spontaan niet al dat geposeer. Zwijgzaam ging zijn blik naar haar en een klein glimlachje kwam op zijn gezicht. 'Er is niets van te zien...' sprak hij en gaf haar een knipoog. Fwinn had niet heel veel materiaal meegenomen. Je zag vaak van de paraplu's voor een flits maar die had hij absoluut niet nodig met het natuurlijke licht dat hier zat. Fwinn glimlachte. 'We kunnen verschillende manieren toepassen.' sprak hij glimlachend. 'Ik wil niet dat je onnatuurlijke poses gaat aannemen zoals je vaak ziet in die bladen...' sprak hij kalm. Hij liep naar de koffer en haalde een blad er uit. Op de kaft stond met sierlijke letters 'Fashionable..' en Fwinn gaf het aan haar. 'Dit is het blad waar ik voor werk. De eerste waarvan ik foto's heb gemaakt met Noëla..' sprak hij. 'De eerste helft is de catalogus. Je zult hier nog een aantal foto's met mij er bij zien..' sprak hij kalm. 'Noëla was voor de eerste keer toen er bij en was bloednerveus, ik heb aangeboden om mee te doen in de shoot omdat met zijn tweeën je een scene op kan bouwen waarin de foto's spontaner worden...' sprak hij kalm. Hij glimlachte en wist precies waar hij naar toe ging. In het tijdschrift zaten daarom ook foto's van Noëla en hem in de toentertijd zomercollectie. 'Wat ik bedoel is. Je mag van mij alleen op de foto's en dergelijk. We wandelen een beetje door de ruïnes, ik had nog een mooi stuk met bloemen gezien. Pluk er een, zet hem in je haar of ruik er aan. Gewoon wat dingetjes onderweg doen...' sprak Fwinn terwijl hij het zo goed mogelijk uitlegde. 'Wat ik ook kan doen is de camera op afstand houden en je helpen, door middel van een simpel gesprek kunnen er al mooie foto's uit komen. Met enige magie ben ik onzichtbaar op de foto waardoor het net lijkt alsof je er alleen op staat. En ik kan er eventueel gewoon op blijven, als je dat leuker lijkt...' sprak hij kalm. Fwinn was niet iemand die graag op de foto ging maar om Cat wat geruster te stellen kon hij eventueel als ontspannende factor werken door het voortouw te nemen in de shoot. Zwijgzaam keek hij naar Cat en glimlachte. 'De keuze ligt hier bij jou. Heb je liever dat ik je in het begin wat help of zeg je dat je het zelf probeert...' sprak hij met een kalme stem. Hij wist anders ook niet hoe hij het moest uitleggen. Met Noëla ging het zo direct dat hij er nooit echt over nadacht wat ze deden. En als laatste redmiddel had hij nog de picknickmand die ze uit konden stallen om als startpunt te gaan werken. Fwinn draaide even met de lens en keek toen weer naar Cat en wachtte vriendelijk op een reactie van haar.

Nieuwsgierig bladerde Cat door het blad heen. Een grijns verscheen rond haar lippen toen ze ook Fwinn zag. ‘Je bent er zelf ook best goed in,’ zei ze plagend. Toch meende ze wat ze zei. Ze dwong zichzelf om niet te lang bij die pagina’s te blijven hangen en bladerde snel verder. Een zucht verliet haar keel toen ze er doorheen was. Hoe moest ze dit nou doen? Met een onzekere blik keek ze Fwinn aan. Haar gezicht ontspande zich weer toen hij begon over hoe hij zijn professionele model had geholpen. ‘Misschien moet je in het begin maar meedoen en als ik een beetje doorkrijg wat ik moet doen dan kan je weggaan,’ stelde ze voor. Vervolgens keek ze opzij naar de ruïne. In het zonlicht en de herfstbladeren die er omheen verspreid waren zag het er een stuk minder angstaanjagend uit. Fwinn had een goede plek uitgekozen. Langzaam ging ze voorop richting de ruïnes. Een zachte herfstbries wapperde haar zwarte lokken heen en weer en in haar gezicht, maar ze deed niet de moeite om het weg te halen. Over haar schouder keek ze Fwinn aan. ‘Je hebt een prachtige plek uitgekozen,’ oordeelde ze. Ze ademde diep in en genoot van de frisse lucht in haar longen. Daarna draaide ze zich volledig om en wachtte tot Fwinn zijn apparatuur gereed had. Het blauwe projectiesteentje zag er interessant uit en Cat vroeg zich af wat hij er mee wilde doen. Ze hoopte dat ze zichzelf niet compleet voor schut zette op de foto’s en vroeg zich nog steeds af waarom hij haar had gekozen. Zijn model kon veel beter poseren en een heleboel andere meisjes ook. Ja, ze voelde zich gevleid door zijn aanbod, maar ze wist compleet niet wat ze moest doen. ‘Fwinn..,’ begon ze. ‘Verwacht er niet teveel van.’ Cat beet lichtjes op haar onderlip. Ze was niet gewend om gefotografeerd te worden en al helemaal niet door iemand die er verstand van had. Het hele idee van mooi zijn en niets doen stond haar al niet aan. Ten eerste omdat ze als meer dan het mooie meisje gezien wilde worden en omdat ze zich belachelijk oncomfortabel kon voelen als iemand haar een gemeend compliment gaf. Complimenten bij geflirt kon ze wel hebben, maar als iemand er niets voor terug wilde en het echt meende dan kregen haar wangen de kleur van verse aardbeien. Terwijl ze aan aardbeien dacht begon haar buik een beetje te rommelen. Misschien had ze toch iets meer dan alleen een appel moeten eten. De shoot zou waarschijnlijk niet erg lang duren, dus daarna was er voldoende tijd om te ontbijten. Omdat ze niet wist wat ze moest doen keek ze naar de grond en speelde met een krul die voor haar gezicht hing, wachtend tot Fwinn zou beginnen.

'Ik goed, pfff..' sprak hij met een sarcastische ondertoon. Hij voelde zich absoluut niet goed daar in. Het kwam natuurlijk over maar daar was alles mee gezegd. 'Noëla was nog minder nerveus dan ik... 'sprak hij en grinnikte. 'Maar toch bedankt..' zei hij gemeend. Zwijgzaam draaide hij de lens wat goed en keek haar aan toen ze wat voor liep en over haar schouder hem aan keek. Een lok haar viel over haar gezicht en Fwinn kon het niet laten. Hij zette de camera met de grootste behendigheid voor zijn gezicht en knipte een plaatje van het beeld. Hij keek naar de projectie waar Cat's gezicht wat dichterbij op kwam en haar blik had iets moois in dat geval. Haar woorden deden hem glimlachen. 'De achtergrond komt op de tweede plaats maar is tevens een belangrijk onderdeel. Het kan een foto afbreken wanneer de juiste achtergrond er niet bij hoort...' sprak hij kalm. Hij zweeg en kwam overeind. Hij klikte het projectiesteentje in de daarvoor bedoelde houder aan zijn heup zodat hij er zo op kon kijken. Zijn camera ging vervolgens aan zijn heup. 'Dan zal ik eerst een andere stap moeten nemen...' sprak hij kalm. Hij mompelde een Shadraanse spreuk en opende zijn ogen langzaam. Hij zette een stap naar voren. Wat Fwinn deed was zijn kleding en zichzelf kopiëren zodat er eigenlijk een precieze kloon werd gevormd in doen en laten. Zwijgzaam keek Fwinn naar de kopie en tikte hem tegen zijn voorhoofd. 'En je schiet goede plaatsjes hoor je me...' sprak hij tegen zijn eigen kopie. De kopie keek hem nors aan met de uitdrukking die zei dat hij niets anders kon doen. Fwinn grinnikte en liep toen naar Cat. Zijn kopie kwam wat dichterbij maar bleef op enige afstand. Zwijgzaam glimlachte Fwinn en al gelijk was er weer een prachtige kans om een mooie foto te schieten. Net zoals Fwinn wist ook de kopie dit en gelijk schoot hij er een plaatje van. Ditmaal stond Cat er in onzekere houding op maar het plaatje was prachtig. 'In minder dan vijf minuten geef je al twee mooie aanleidingen tot foto's. Ik heb nu niets meer dan hoge verwachtingen...' sprak hij plagend. Hij hield zich echter nog steeds stil over het feit waarom hij dit deed. De rede achter heel de shoot was eigenlijk best makkelijk te verklaren maar Fwinn hield het op de meest simpele manier stil. Zwijgzaam keek hij haar aan en liep toen naar de picknickmand. Hij nam deze wat richting Cat en opende deze naast haar. Hij pakte het kleed en spreidde met wat hulp van windmagie deze in een worp perfect uit. Hij zette de mand in het midden. 'Misschien is het makkelijk om dit in een simpel gesprek te doen...' sprak hij kalm. 'De spontane foto's zijn de mooiste en wanneer je gewoon een gesprek wordt gevoerd kunnen er een hoop foto's geschoten worden. Een gesprek van tien minuten kan al een reeks opleveren van mooie foto's...' sprak hij glimlachend over een feit dat zijn redacteur had gezegd tegen hem. Fwinn zweeg en ging op het kleed zitten terwijl hij rustig op het kleed klopte. 'Neem rustig plaats en het komt allemaal goed...ik heb geen verwachtingen...' sprak hij om haar gerust te stellen. 'Je vraagt je misschien af, waarom nou jij...' sprak hij kalm om het gesprek te beginnen. 'Waarom jij om een shoot te doen..' sprak hij kalm. Het was wat moeizaam om dit uit te leggen. Het lag Fwinn wat gevoelig dit. Hij zweeg even een tijdje. 'Je hebt mijn herinnering gezien...' sprak hij kalm. 'Ik heb op straat geleefd voor een half jaar. Ik ben er vervreemd geworden van mensen. Wat ik deels al was door de achttien jaar lange celstraf...' sprak hij kalm. 'Noëla is de eerste die ik heb leren vertrouwen...' sprak hij. 'Maar ze wil dat ik ook met anderen in contact kom..' sprak hij zacht. 'Ik zag dit als een kans om iemand wat beter te leren kennen...' vertelde hij hopend dat Cat niet gelijk haar conclusies trok en zei dat de shoot afgelopen was bij deze. 'Ik voel me op mijn gemak wanneer ik de camera vast heb, ik voel me zekerder en het geeft me in zo'n shoot de gelegenheid om met iemand te praten..' sprak hij. 'Ik had het nooit voorgesteld als je niet wist van mijn verleden. Dan had ik je waarschijnlijk net als ieder ander persoon simpel weggestuurd de tweede keer dat ik je zou zien...' sprak hij zwijgzaam en keek haar even schuldbewust aan. Misschien was het handig om dit aan het begin te zeggen dan was dat er uit en vurig hoopte Fwinn dat Cat het hem niet kwalijk nam. Hij wilde de shoot niet verpesten door dit namelijk.

'Ach, ik weet er ook niet veel van. Ik kijk meestal niet in modebladen.' Cat haalde haar schouders op. Ze zag dat Fwinn een foto wilde maken, maar bleef er verrassend rustig onder. Aan zijn goedkeurende blik kon ze zien dat het een mooie foto was geworden. Gefascineerd keek ze hem aan terwijl hij zijn duistere magie gebruikte om een kloon van zichzelf te maken. Als ze haar duistere magie al gebruikte dan was dat voor andere doeleinden, zoals mensen manipuleren en illusies. Niet voor dingen zoals dit. Ze vond het bijzonder dat Fwinn dit zichzelf in zo'n korte tijd had aangeleerd. Hij moest wel aanleg voor duistere magie hebben, misschien waren zijn ouders goede magicians. Zelf kon ze dit ook wel doen, maar zij had vanaf het moment dat ze kon staan lessen in duistere magie gehad en nog steeds had ze er moeite mee. Misschien kwam het omdat haar interesse meer lag bij manipulaties van de geest. Dat was haar in het verleden al meer dan een keer van pas gekomen. Als ze een klus moest opknappen voor de bende of toen ze nog op Shadra rondzwierf en geen eten kon vinden.
Fwinn's compliment deed haar licht glimlachen. Ze begreep dat het een grap was, maar wilde hem niet teleurstellen. Zonder iets te doen keek ze toe hoe hij de picknickmand tevoorschijn haalde. Haar jurk bolde lichtjes op terwijl ze ging zitten. Zwijgzaam luisterde ze naar zijn verhaal. Dus hij zocht ook sociale contacten? Dan hadden ze iets gemeen. Ook Cat probeerde wat socialer te worden. Daarom had ze bijvoorbeeld auditie gedaan voor de schoolband. Een grijns verscheen om haar lippen toen hij zijn laatste zin afmaakte. 'Net als alle andere meisjes die een shoot met je wilden doen,' mompelde ze. 'En dan kies je juist mij. Iemand die nooit een echte meisjesdroom heeft gehad.' Even keek ze afwezig naar de picknickmand. Vervolgens zocht ze weer contact met Fwinn's ogen. 'Ik ben opgegroeid in een gezin waar er van me werd verwacht dat ik me als een perfecte dame zou gedragen vanaf het moment dat ik kon lopen. Er waren regels die bepaalden hoe ik me moest gedragen, kleden en zelfs hoe ik me moest bewegen. Misschien heb ik dat laatste nog een beetje behouden.' Met een klein lachje ontspande Cat zich meer en leunde naar achteren, steunend op haar armen. 'Eigenwijs als ik was besteedde ik alle vrije tijd die ik kon bemachtigen door in broeken die ik had gestolen van de keukenhulpjes op de straten van armere wijken.' Ze had er geen problemen mee om dit te vertellen. Het waren delen uit haar jeugd waar ze niet direct emotioneel van werd. De herinneringen van hoe ze stiekem het huis uit sloop brachten haar eerder plezier dan verdriet. Vaak kreeg ze hulp van het keukenpersoneel die daardoor hun baan riskeerden. Maar aan de andere kant zei haar vader altijd dat betrouwbaar personeel moeilijk te vinden was, dus zo snel zou hij niet iemand ontslaan. 'Uiteindelijk ben ik daar weggelopen,' zei ze terwijl ze haar schouders ophaalde. 'Ik was toen twaalf.' Met een afwezige blik keek ze naar het gras onder haar benen. Ergens had ze het gevoel dat ze een schuld afloste door haar verhaal te vertellen. Ze had immers het grootste gedeelte van Fwinn's verleden gezien. Nieuwsgierig op zijn reactie legde ze haar hoofd schuin op haar schouder en keek hem strak aan. Het was niet moeilijk om hem aan te blijven kijken. Zijn ogen hadden iets waardoor het leek alsof ze elke keer dat ze er in keek een ander verhaal vertelden. Het was misschien vreemd, maar Cat vond ogen altijd een belangrijk deel van een persoon. Zo hadden ook Aedàns ogen haar aandacht gewekt en op zijn beurt die van Aaron. Ze merkte dat ze even was gaan staren, maar liet het toe om nog even te kijken.

Fwinnn was een combinatie van duistere en windmagie. Een beetje zoals zijn ouders waren, maar die twee hadden nooit een vrolijke toekomst gegund gekregen. Mealena, zijn moeder, was zeer aangelegd in windmagie en had een goede kant in duistere magie. Zijn vader, het schoolfhoofd, de heer Sathandiai had hem de aanleg in duistere magie gegund. Zwijgzaam richtte hij zijn blik op Cat toen de voorbereidingen klaar waren en hij maakte de picknickmand gereed. Hij ging rustig op het kleed zitten en keek Cat kort aan toen ze ging zitten. Hij begon langzaam met zijn uitleg en keek wat afwezig langs Cat af. Hij hoorde haar woorden en keek haar toen pas recht aan. Hij grijnsde lichtjes. 'Mja, misschien...' sprak hij kalm. 'Maar dient iemand een meisjesdroom te hebben om een meisje te zijn?' sprak hij kalm en haalde zijn schouders op. Hij liet de kloon voor wat het was, die negeerde hij zo veel mogelijk. Hij kon zich zelf zeer opgelaten voelen door een camera of spotlight op hem. Zwijgzaam richtte Fwinn zich op Cat toen ze begon met een onderwerp. Hij glimlachte en knikte af en toe om aan te geven dat hij luisterde. 'Hmm....' sprak hij. 'Vrijheid is iets wat zeer aanlokkelijk is als je regelmatig vastgebonden bent....' sprak hij kalm. Hij wist het maar al te goed na achttien jaar opgesloten te zitten. Hij hoorde laatste zin en richtte zijn blik weer op haar omdat hij wat gras aan het plukken was tijdens het luisteren. Hij glimlachte lichtjes. 'Een leeftijd waar je nog weinig zorgen hebt...' sprak hij kalm en keek haar even terug aan. Hij glimlachte lichtjes. Het ging tot nu toe prima. Hij wendde zijn blik na een tijdje toch op iets anders. Hij voelde haar blik een lichtelijk branden op zijn ogen. Alsof ze zich er op fixeerde en ergens gaf het hem een ergerlijk gevoel. Hij negeerde het, probeerde het te onderdrukken. Hij moest nu niet gaan klagen over ieder ding dat ze deed. 'Hmm, ik weet hoe het is...' sprak hij kalm en opende mand terwijl hij rustig een van de belegen broodjes er uit haalde. 'Ik beken, ik heb ze niet zelf gemaakt. Ik ben niet zo'n keukenprins...' sprak hij terwijl hij er een paar neerlegde. 'Ik weet niet of je al ontbeten hebt...' sprak hij. 'Maar terug komend. Ik weet hoe het is dat ouders verwachtingen van je hebben...' sprak hij zwijgzaam en keek haar aan. 'Het klinkt misschien gek, maar in die periode dat we elkaar niet gezien hebben, ben ik mijn vader tegengekomen...' sprak hij en richtte zijn blik even op het bos. 'Hij ziet me als iemand die aan een tak onderaan de maatschappij bungelt. Dat je als fotograaf amper ergens kan komen. Hij wilde me liever een arts, ambtenaar of andere hoge functie aasmeren...' sprak hij. 'Ik en hij gaan niet door een deur. Hij is iemand die zichzelf liever laat beletten door regels. Ik ben iemand die de creativiteit, vrijheid opzoekt...' sprak hij. Hij was niet voor niets fotograaf. Hij had zijn eigen manier, zijn eigen concepten en kunst er in en als je het niet beviel hoe de foto's werden genomen dan ging je maar bij een andere fotograaf aankloppen. Hij keek even naar Cat en glimlachte. 'Maar goed, genoeg over het scho...' hij kapte zijn woorden af. 'Over mijn vader..' corrigeerde hij zich. Hij hoefde niet rond de strooien dat het schoolhoofd zijn vader was. Sterker nog, hij wist dat de man gehaat werd. Hij zou alleen maar met een strakke blik aangekeken worden en fluisteringen als 'zo vader, zo zoon' moeten aanhoren. Nou hij was alles behalve zijn vader. Nou ja, hij dronk ook af en toe een keer een goede wijn. En als hij dronk ook stevig. Hij kon ook woedeaanvallen hebben om de meest kleine dingen en ook hij zocht meestal zijn gelijk als het hem beter uit kwam. Misschien was het toch wel zo vader zo zoon. Zwijgzaam wendde hij zich tot een van de broodjes. Bedacht zich net dat vlak bij deze boom best veel bladeren waren gevallen. Het gaf een warmere sfeer op de foto's door de oranje-rode bladeren die er om heen lagen. Hij had echt een goed plekje uitgekozen. Hij glimlachte, echt niemand ging in de herfst nog buiten picknicken, al weer zo'n ding dat hij verwoordde als 'een statement maken'. Zwijgzaam richtte hij zich weer tot Cat. 'Maar we waren bij jou. Weggelopen? Werden de verwachtingen te veel?' sprak hij vragend om verder in te haken op Cat. Hij had zijn verleden verteld, wat niet meer tijd omvatte dan een jaar. Maar nu wilde hij wel eens weten hoe een verleden van iemand die de volledige tijd wel had uitgezeten.

Na een paar seconden moest Cat zichzelf dwingen om haar blik af te wenden. Ze had niet erg opvallend naar Fwinn's ogen gestaard, maar hij was een alerte jongen en als ze nog langer zou kijken dan was het hem zeker opgevallen. 'Jij kan het weten,' antwoordde ze nadat hij had gezegd dat vrijheid aanlokkelijk was. Een wenkbrauw ging licht omhoog uit verbazing toen Fwinn vertelde dat hij zijn vader had ontmoet. Cat negeerde het feit dat ze zo niet erg mooi op de foto stond en luisterde aandachtig naar zijn verhaal. Uiteindelijk ontspande ze haar gezicht weer. 'Dus je vader bevindt zich nu op deze planeet?' Ze dacht even na over wat hij had gezegd. 'Maar fotografie is je passie, toch? En het is volkomen begrijpelijk dat je na zo lang opgesloten te hebben gezeten naar vrijheid hunkert.' In een paar seconden verplaatste ze zich zo dat de rok van de jurk haar benen verborg. Zoals gewoonlijk zat ze rechtop, zoals ze was aangeleerd. Niet meer precies zoals het hoorde. Iemand van haar familie moest trots overkomen en een zekere gratie uitstralen. Cat liet dat achterwege. Niemand hoefde aan haar bewegingen te zien dat ze tot een welgestelde familie behoorde. Fwinn wilde duidelijk niet verder op zijn vader ingaan, dus ze stelde verder geen vragen meer. In plaats daarvan pakte ze een broodje en at het langzaam op. Ze had nog niet ontbeten en was blij dat Fwinn iets voor haar meegenomen had. Met een lichte glimlach bedankte ze hem.
'Dat zou je kunnen zeggen,' antwoordde ze. Het duurde even voor ze had besloten wat ze het beste kon zeggen, maar ze vond dat ze meer bij Fwinn kwijt kon dan bij iemand anders. Het was alsof ze een soort deal hadden. Zij vertelde over haar verleden omdat ze zijn verleden al had afgedwongen. 'Je zou kunnen zeggen dat ik mijn ouders nooit heb gekend. Mijn vader sprak ik alleen op een haast zakelijke manier en mijn moeder was bedlegerig door een kraamziekte die niet goed was behandeld.' Om niet direct verder te hoeven praten nam ze nog een hap van haar broodje. Zo creëerde ze ook een stilte waarin ze kon nadenken. 'De week voordat ze stierf heb ik mijn moeder echt leren kennen. Na haar dood had ik geen behoefte om nog langer in dat huis opgesloten te zitten. Toen ben ik naar Erd vertrokken waar ik met heel veel trainen aardmagie heb leren besturen.' Als een soort bewijs liet ze een klein steentje om haar hoofd tollen. Na een tijdje viel het steentje weer neer. Cat's blik was er nog een hele tijd op gericht. De laatste tijd had ze wel vaker dat ze van een onderwerp afdwaalde. Na even met haar hoofd te hebben geschud bedacht ze weer waar ze mee bezig was en keek Fwinn weer aan. 'De rest ga ik je niet vertellen.' Haast huiverend haalde ze adem. Wilde ze dit echt doen? Het leek haar het eerlijkst, maar ze was altijd al egoïstisch geweest, dus waarom zou ze nu eerlijk zijn? Voordat ze verder kon peinzen nam ze een besluit. 'Maar ik kan je wel iets laten zien,' zei ze met een vastberaden blik. Nonchalant haalde ze haar schouders op om te laten zien dat het geen big deal was, hoewel het tegendeel waar was.

Fwinn grinnikte op haar instemming, inderdaad hij kon het weten. Hij was immers degene die achttien jaar lang in een cel heeft door moeten brengen, waarin de wanden op je af kwamen, letterlijk. Hij zweeg enkel en keek even opzij. Hij vertelde dat hij zijn vader had gevonden. Het was niet makkelijk om dit onderwerp aan te snijden. Hij kreeg een glimlach toen ze sprak over zijn passie en dat het begrijpelijk was dat hij er voor ging. ‘Mijn vader zal je liever dood zien dan levend als je dat tegen hem zegt..’ sprak hij kalm. Hij grinnikte even. En dat te bedenken dat het schoolhoofd zijn vader was. Iedereen zou denken dat Fwinn er alleen maar profijt van had, maar ook hij kreeg geen voordelen. Misschien kon Cat het maar beter wel weten dan dat hij het verzweeg, dacht Fwinn. Hij zuchtte even. ‘Okey, het klinkt misschien stom, en je zult het waarschijnlijk niet geloven…’ begon hij. ‘Inderdaad, hij leeft op deze planeet. Mijn vader is niemand minder dan de Heer Sathandiai, aldus het schoolhoofd...’ sprak hij en keek haar aan. ‘Je bent de eerste die dat weet, en ik wil graag houden dat zo min mogelijk mensen het weten. Ik krijg enkel wantrouwende blikken als ze het weten…’ sprak hij kalm en wendde zijn blik op een willekeurig punt in het landschap. Zwijgzaam nam Fwinn nog een van de broodjes. Zijn ogen kregen weer een serieuze blik toen ze verder ging vertellen. Hij luisterde aandachtig en knikte. ‘Logisch, een huis vol vervelende herinneringen zou je alleen maar naar beneden halen…’ sprak hij kalm en keek toen even naar de lucht. Hij keek even opzij toen ze eindigde en licht huiverend adem haalde. Hij was eerlijk gezegd nieuwsgierig naar wat er dan nog meer speelde. Maar haar houding zei dat hij beter niet kon gaan graven. Het was aan haar wat ze vertelde en Fwinn respecteerde het feit dat ze niet verder ging. Zijn ogen richtte zich toen weer op Cat. ‘Iets laten zien…’ sprak hij sceptisch en trok een wenkbrauw op zoals Cat daarvoor had gedaan. ‘Op een voorwaarde…’ sprak hij kalm. ‘Als je er zelf zeker niet op tegen bent…’ sprak hij. Hij geloofde die schouderophaal maar half en wilde zeker weten dat Cat er zeker niet op tegen was. Zwijgzaam keek hij even naar de kloon die nog steeds bezig was om regelmatig een foto te ontnemen van de twee op het kleed. De ene keer van een hoger standpunt dan de andere, en de andere keer weer van een grotere afstand. Fwinn glimlachte. Hij kreeg het plezier dat de kloon er van kreeg ook mee, dus daarom zat het wel snor. Hij miste dus geen ene seconden van het foto’s knippen. Zwijgzaam richtte hij zich op Cat en zweeg even, nadenkend over wat hij moest zeggen. Zwijgzaam nam hij een hap van het heerlijke broodje. ‘En zolang ik er niet voor opgesloten hoef te zitten…’ voegde hij er zacht aan toe en grinnikte. Hij was niet van plan om een paniekaanval te krijgen. ‘Dus ga je gang, laat het maar eens zien.’ Sprak hij en keek haar aan met een kalme blik.

Na diep te hebben gezucht begon Fwinn te vertellen. Zijn vader was het beruchte schoolhoofd? Gek genoeg verbaasde het Cat niet echt. Ze zou het niet tegen hem zeggen, maar Fwinn en Savador hadden aardig wat overeenkomsten. Savador was geen onaantrekkelijke man en gelukkig had Fwinn dat van hem geërfd. Van zijn slangachtige voorkomen zag je echter maar weinig in Fwinn terug. Cat knikt even voordat ze haar antwoord formuleerde. ‘Je hoeft je tegenover mij niet te schamen. Dat jouw vader toevallig het schoolhoofd is betekent nog niet dat jij net zoals hem bent.’ Onbewust ging ze al op zoek naar meerdere overeenkomsten en kwam tot de conclusie dat ze er vrij weinig hadden. Zonder een uiterlijke reactie hoorde ze Fwinn’s vraag aan. ‘Je weet dat ik mijn mond zal houden,’ bevestigde ze.
Toen Fwinn vroeg of ze zeker wist of ze haar verleden wilde laten zien verscheen er een lichte grijns om haar mond. Hij was een eerlijke jongen en zelfs nu ze zijn volledige verleden had gezien wilde hij niet gelijk haar verleden zien. Alleen als zij er honderd procent zeker van was. ‘Het komt wel goed,’ antwoordde ze, nu iets zekerder van zichzelf. Haar tengere handen pakten de zijne vast en ze sloot haar ogen. Fwinn’s handen waren vrij ruw, net als die van Cat. Het gaf aan dat ze veel met hun handen hadden gewerkt, iets wat je moest doen om op straat te overleven. De rijkere kinderen op de Academy hadden stuk voor stuk zachte handen, omdat ze nooit iets anders dan een pen hadden vastgehouden. ‘Illusion of the past,’ fluisterde ze in een huivering. Haar zwarte bos krullen bolden licht op door een wind die om Fwinn en haar verscheen. De duistere wolk die al eerder in hun gevecht was verschenen ontstond weer. Dit keer stuurde ze de magie niet op hem af, maar op zichzelf. Het voelde alsof ze werden opgeslokt door de wolk en Cat voelde de duizeligheid die altijd verscheen als iemand met haar geest aan het rommelen was, al was ze het deze keer zelf. Ze had zich altijd aangeleerd om dan gewoon flauw te vallen, zodat er een magisch schild rond haar hersenen werd geplaatst, maar nu hield ze zichzelf wakker. Ook leunde ze licht aan Fwinn’s handen. Voordat ze in het verleden waren gesprongen zei ze nog iets tegen Fwinn. ‘Gebruik geen duistere magie als je eenmaal in mijn hoofd bent.’ Maar ze wist niet zeker of hij het wel had gehoord.

Het was een vreemde ervaring om zich in haar eigen hoofd te bevinden. In plaats van dat ze haar leven werkelijk beleefde stond ze er nu samen met Fwinn als toeschouwer naar te kijken. Cat had zorgvuldig de momenten uit haar leven uitgekozen, want sommige delen van haar geheugen waren verboden terrein. Het eerste fragment dat ze te zien kregen was van haar toen ze pas net op Erd was aangekomen met een goederenschip. Als een kleine dievegge rende ze door de mensenmenigte met een tas vol gestolen etenswaar. Een koopman kwam haar schreeuwend achterna.
Het volgende fragment was toen ze Jason ontmoette, een van haar toekomstige bendeleden. Nadat ze iemand met haar duistere magie buiten westen had gebracht had hij haar aan de rest voorgesteld in de hoop dat ze een nuttige toevoeging was. De volgende fragmenten waren voornamelijk van haar trainingen in aardmagie en de rooftochten met de bende. Delen waarin ze alleen met Aaron voorkwam liet ze in versneld tempo voorbij komen of liet ze helemaal niet zien. Naarmate ze dichter bij het einde kwamen probeerde Cat wat beter op te letten. Ze moest de illusie op tijd laten stoppen. De markt verscheen al en Cat probeerde de illusie op te heffen.

~Je mag zelf bedenken of de illusie wordt opgeheven of dat Fwinn het volgende deel ziet. Daarvoor kan je eventueel Cat’s droom aan het begin van het vorige topic gebruiken.

Fwinn zijn blik was van Cat afgewend. Wilde de reactie van haar niet zien of horen toen ze wist dat hij de zoon van het beruchte schoolhoofd was. Dat hij de zoon van een pedofiel, verkrachter en wat had e man nog meer op zijn lijstje staan? Zwijgzaam richtte Fwinn zijn blik weer op Cat een klein glimlachje verscheen. Ze zag hem dus niet gelijk aan als dezelfde persoon, als iemand die je dwingt tot dingen die je niet wilde. Als iemand die zich lam kon zuipen en het werken noemen. Hij zweeg even en knikte. Gek genoeg vertrouwde hij Cat op haar woorden, maar hij ging er niet verder op in. Hij wilde zo min mogelijk met die kwal te maken hebben. Want dat was het, een hersenloze zak met zout die niet inzag wat zijn woorden voor schade aanrichtte aan hun vader-zoon-relatie die nooit echt leven gekregen had. Hij zweeg even en keek toen Cat serieus aan. Ze zei dat het goed kwam, maar hij twijfelde sterk of ze het echt wilde. ‘Je doet het niet om…’ ze pakte zijn handen vast. Hij voelde dezelfde structuur, dezelfde emoties die zich verborgen hield onder de huid. Een instinct van overleven en ergens was die van Cat intenser. Hij had maar een half jaar op straat geleefd maar dat was al een overlevingstest. Laat staan Cat die langer op straat had doorgebracht. Hij merkte de mist opnieuw en zette zich even schrap, het gevoel van opgesloten zitten vind hij al helemaal niets. Dus hij huiverde licht. Hoorde de woorden van Cat nog galmen in een echo. ‘Komt goed…’ mompelde hij. Hij stond eerst in het niets. Al snel merkte hij de aanwezigheid van iemand anders. Hij draaide zich om en keek recht in de ogen van Cat.

De zwarte pulserende mist om hun heen nam vorm aan, het leek eerst op een wagon, maar het was een goederentruck. Hij zag een jong meisje tussen een aantal passagiers zitten. Waarschijnlijk waren het vluchtelingen, of reizigers die al dan legaal of illegaal mee deden reizen. Hij hield zijn blik strak gericht op het meisje dat op een zeker punt er uit sprong. Ze had maar weinig bij vond Fwinn. Maar als je echt op training ging en je had op straat geleefd had je ook maar weinig dat je mee kon nemen. Hoe meer je aan bezittingen had, des te meer je kwijt kon raken. Hij zweeg even en keek even opzij naar Cat. Dit was vast het moment dat ze aankwam op Erd en zwijgzaam draaide hij zich half om toen het beeld in een markt veranderde en hij geschreeuw hoorde. De jonge Cat in de herinnering rende precies tussen Fwinn en Cat door en Fwinn volgde hem. Hij zette zich echter schrap op het moment dat de koopman recht door hem heen rende. Hij zuchtte even. Hij moest zich echt eens leren kalmeren in dit soort situaties. Hij richtte zijn blik vervolgens op Cat, wetend dat dit nog niet hele ernstige dingen waren, hij had ook stelend door de straten gelopen en had soms al last bij een simpel stuk brood. Hij keek op toen gebouwen weer uiteen vielen in de mist en een steegje vormde waar de twee in stonden. Cat, nu een paar jaar ouder, stond tegenover een jongen die hij iets ouder schatte dan haar. Fwinn herkende iets van een straatjongen in hem. Zijn uiterlijk, een paar vegen op de wang en wat ruigere kleren. Hij zweeg even, en keek naar hoe ze de persoon buiten westen bracht. Zijn ogen volgde ieder detail, ieder fragment dat speelde. Het volgende fragment naderde omdat de pulserende mist weer aannam. Hij zag de groep plunderend op rooftocht gaan. Hij glimlachte lichtjes en keek naar Cat, zo was hij dus in zijn eentje. Ook op rooftocht, maar alleen dingen die hij moest hebben nam hij mee. Hij zweeg even en keek op toen en wat opener landschap tevoorschijn kwam. Hij zag Cat met een bezweet voorhoofd, was dit de training aardmagie waar ze het over had. Hij keek aandachtig. Het leek best zwaar, en ergens kreeg Fwinn bewondering voor Cat. Hij keek toe hoe ze met wat moeite een rotsblok vooruit duwde. Hij glimlachte, het was prachtig om te zien hoe iemand zo hard werkte voor een bepaald doel. Zijn blik ging weer naar Cat voor een kort momentje. Hij merkte de versnelling in tempo op het moment dat ze alleen was met een bepaalde jongen. Iedere keer weer, en soms leken er stukken uit geknipt. Waarom was ze regelmatig apart met hem? Fwinn kon zijn vingers er niet op leggen. Hij zweeg even en opnieuw vervaagde het beeld. Opnieuw de markt waar ze eerst als jong meisje stelend wegrende. Hij zag echter nu Cat een paar jaar jonger dan dat ze momenteel was. Fwinn zag hoe ze meegetrokken werd door dezelfde jongen. Dit keer was het echter rustiger tempo. Hij zag de twee wat armoediger buurtje in gaan. De Cat als toeschouwer was echter afgeleid, leek druk bezig met iets. Fwinn zag dat de jongen Cat een zoen gaf. Een schaduw viel onder hun langs. Hij wilde zich omdraaien om te zien wat het was. Te laat, de pulserende mist klapte uit elkaar. Had hij onbedoeld toch zijn duistere magie bijeen gebracht. Nee, toch? De mist omvatte hem van alle kanten, werd een bloedrode kleur en Fwinn sloot zijn ogen om zijn angst die hij meekreeg van een benauwd gevoel wilde onderdrukken.

Zijn ogen schoten weer open, ze waren weer op het kleed. Nu pas besefte Fwinn wat Cat had gedaan. Ze had de spreuk willen afbreken omdat er fragmenten kwamen die hij beter niet kon zien. Hij keek even opzij, probeerde wat te verwerken wat hij net had gezien en de juiste woorden er op te vinden. ‘Ik heb het gevoel, dat die jongen…’ sprak hij zacht. ‘Je dierbaarder was dan wie dan ook…’ sprak hij en keek Cat toen aan. Fwinn, nog steeds vervreemd van mensen en elke emotie die over en weer sloeg op mensen nog amper wist te beschrijven, wist dus ook nog niet wat het inhield om verliefd te zijn. Hij had er zelfs nog nooit over gelezen. Zwijgzaam keek hij naar Cat. ‘En wanneer komt hij eens langs, ik wil hem wel eens ontmoeten…’ sprak hij toen. Besefte zich na het gezegd te hebben pas dat er misschien meer speelde, dat de jongen die hij regelmatig voorbij zag komen misschien niet eens meer langs kon komen. Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan. ‘Het ligt niet zo makkelijk of wel?’ sprak hij toen en wendde zijn blik schuldbewust af.

Woops, ik sloeg een beetje door in de herinnering :3 Ik hoop dat ik het zo goed mogelijk heb beschreven en dat ik geen foutjes heb gemaakt.

Met een klap viel ze op de grond. Haar borstkas ging snel heen en weer vanwege de inspanning die ze had moeten doen om hun beide uit de illusie te halen. Het bleek uiteindelijk toch moeilijker dan ze in eerste instantie had gedacht. Het gedeelte waarin Aaron werd vermoord kwam net niet aan bod, maar Fwinn had genoeg gezien om een conclusie te maken. Op zijn eerste zin reageerde ze niet eens. Afwezig staarde ze naar de lucht die weer helder was geworden. Toen hij zijn tweede zin uitsprak voelde het alsof iemand haar recht in haar buik had gestoken. Cat zuchtte langzaam en wilde het al uitleggen, maar blijkbaar was hij er zelf al achter gekomen. Loom knikte ze. ‘Aaron is dood.’ Haar woorden rolden emotieloos uit haar mond. Niet dat ze van binnen niets voelde, ze wilde het gewoon niet laten zien. ‘Omdat je zo nieuwsgierig was kon ik ons moeilijk uit de droom krijgen,’ mompelde ze. Haar haren lagen als een kroon om haar hoofd gespreid en haar handen lagen ontspannen naast haar. Als ze niet zou ademen dan zou ze voor een moment dood lijken. Moeizaam werkte ze zich omhoog. Toen ze Fwinn’s gezicht zag merkte ze dat zij niet de enige was die moete had met de illusie. Ze kon zich nog herinneren hoe hij had geleden onder de illusie die ze eerder op hem af had gestuurd. Hoewel ze nu niet met zijn geest rommelde kon het nog steeds een nare ervaring zijn. ‘Gaat het met je?’ vroeg ze met een ietwat bezorgde ondertoon. In de tijd dat ze met Fwinn om was gegaan merkte ze dat ze om hem was gaan geven. Als een vriend, natuurlijk niet als meer. Cat wist van zichzelf dat ze dat niet aan zou kunnen. Ze had het nog eigenlijk nog nooit geprobeerd, maar ze durfde het simpelweg niet. Dat ze iets niets durfde frustreerde haar gewoonlijk, maar bij dit maakte het haar niets uit, of ze deed tenminste alsof.
‘Hij is vermoord door een andere bende, dat is nou eenmaal het risico dat je neemt als je je met dit soort zaken bezig houdt.’ Als je heel goed luisterde kon je nu een zekere trilling in haar stem horen, maar Cat wist dit aardig te verbergen. ‘Ik heb mijn wraak gehad. Niet dat het veel veranderde.’ Ze probeerde op te staan, maar ze stond nog te wankel op haar benen. Na een paar seconden viel ze weer en bleef zitten. Met een hand streek ze door haar lokken terwijl ze probeerde te bedenken wat ze nu moest doen. Ze vond het vervelend dat Fwinn dit deel kende, maar zij had ook zijn verleden gezien en het was haar voorstel om in haar hoofd te duiken. Misschien was het enige dat ze nodig had een beetje begrip, of iemand die het wist. Al had ze nooit gedacht dat Fwinn diegene zou zijn. Niet dat ze veel vrienden had, maar toch. Met een treurig glimlachje keek ze hem aan. Cat wist niet hoe ze met zulke situaties om moest gaan. Echte emoties waren haar zwakte. Het liefst zette ze haar emoties uit en dook in een of ander avontuur, maar zodra iemand oprecht en aardig tegen haar deed begonnen haar wangen al rood te kleuren. Uit de mand viste ze twee broodjes en hield er eentje omhoog richting Fwinn. Het was haar manier om te zeggen dat hij weer rustig kon gaan zitten. ‘Ach, ik moet ook verder leven,’ voegde ze aan haar verhaal toe. Het klonk niet geloofwaardig, maar op deze manier zou ze tenminste de stilte doorbreken.

Fwinn boog zich wat voor over om te controleren of Cat in orde was, hij zag dat ze in orde was en boog langzaam weer terug. Of ja in orde, ze zag er nog gezond uit, hij kon haar stemming niet zo snel bepalen. Hij zuchtte even en keek even op een willekeurig punt. De kloon stond weer op het punt een foto te nemen maar Fwinn hief zijn hand in een gebaar dat het momenteel niet zo'n best moment was. Er waren al een aantal mooie foto's genomen, maar nu was het dus geen optie. Hij nam eerst de verkeerde conclusie. Hij voelde echter de atmosfeer zo dalen dat hij zijn conclusie al weer snel bijstelde. 'Mijn excuses...' kwam er wat afwezig uit. Hij zweeg even wist niet goed hoe hij om moest gaan met de overeenkomsten die bepaalden stukken uit hun verleden hadden. Zwijgzaam keek hij even opzij en hoorde haar vraag. 'Mja, met mij gaat het wel...' mompelde hij half waardoor het amper geloofwaardig over kwam. Hij moest even op aarde komen, even bijkomen van wat hij net had gezien. Hij haalde even diep en huiverend adem en schudde even zijn hoofd. Cat begon weer te praten. Hij luisterde aandachtig, niet meer zo afwezig als hij was kon hij duidelijk de trilling in haar stem horen. Nu was het niets gek voor iemand die in magie vaak met geluid werkte, je trainde jezelf de kleinste verschillenen te horen. En Fwinn's gehoor was verder ontwikkeld dan een gemiddeld persoon. Hij keek op toen ze op probeerde te staan. Hij bewoog wat naar voren toen hij zag dat ze viel, maar te laat om haar klap op te vangen. Hij stond even op om zijn benen te strekken en keek toen op toen er een broodje zijn richting op kwam. Fwinn zakte wat door zijn knieën en ging weer zitten op het kleed. Hij keek haar aan toen ze half om half zei dat ze verder moest leven. Dit was de druppel voor Fwinn. Zwijgzaam boog hij wat naar voren en legde zijn armen om haar heen. In een korte omhelzing liet hij merken dat hij met haar meeleefde. 'Ik weet hoe het is...' sprak hij. 'De wil om te leven half te verliezen omdat je iemand dierbaars kwijt bent geraakt...' sprak hij. 'Ofja, ik ken het gevoel. Ik heb haar dan maar een uur gezien, maar ik hield net zo veel als ieder ander kind van zijn moeder hield...' sprak hij en liet zijn armen toen los gaan en ging weer zitten. 'En doorleven gaat makkelijker....met een vriend...' sprak hij. De laatste woorden waren iets wat hij amper zou zeggen. Hij wist dat het moeilijk voor hem was, hij was niet iemand die vaak toegaf dat hij bevriend was met iemand, zelfs al was hij dat. Hetzelfde met Noëla, die hij ook als goede vriendin beschouwde, maar hij zei het amper. Met zijn woorden gaf hij dus toe dat hij tevens om Cat was gaan geven. Een dierbare contact die hij niet zomaar weer los zou laten.

Een lichte glimlach sierde haar lippen tijdens Fwinn’s omhelzing. ‘Zie het niet als jouw schuld,’ zei ze plotseling. ‘Je duistere magie is gewoon erg goed ontwikkeld dat je daarom het ook onbewust zou kunnen gebruiken.’ Even hield ze haar mond en keek hem vanuit haar ooghoeken aan. Het verbaasde haar niet dat Fwinn’s magie zo krachtig was, met zo’n vader. Alleen zijn interesse was al genoeg om het haar moeilijk te maken om de illusie te stoppen. In plaats dat ze zich er aan ergerde had ze een zekere bewondering voor zijn magie. Zelf had ze duistere magie nooit zo interessant gevonden en had zich dan ook alleen gericht op het maken van illusies en andere spelletjes met het brein, maar Fwinn wist zichzelf al te klonen na een jaar echt te hebben geleefd.
Haar eerst zo subtiele glimlach verbreedde zich toen Fwinn hem als haar vriend bestempelde. ‘Dan ben je de eerste.’ Een cynisch lachje vormde zich rond haar lippen. In een ruk stond ze op. De wind was wat harder gaan waaien en speelde even met haar haren. Met een serieuze blik keek ze voor zich uit. Langzaam draaide ze haar hoofd richting Fwinn. ‘Hier verderop groeien een aantal wilde bloemen, misschien kunnen we daar even naartoe gaan.’ In de eerste weken dat ze op Starshine verbleef was ze dagelijks bij de ruïnes te vinden. Het was er rustig en ze had er de tijd om na te denken. Zo had ze ook gemerkt dat er een paar pioenrozen groeiden. Het waren er niet veel, maar ze waren wel mooi en Fwinn wilde ze vast wel zien. Zonder op een antwoord te wachten trok ze hem mee. De rozen groeiden achter een aantal lage muren, maar vanaf de picknickplaats kon je ze nog niet zien.

Ze wist niet wat ervoor had gezorgd dat haar humeur ineens omsloeg, meestal was ze op dit soort momenten stil en verdrietig, maar iets had er voor gezorgd dat ze zich een stuk beter voelde. Het leek haar niet meer uit te maken dat ze die herinnering nog eens moest beleven. Ineens had ze het gevoel dat ze gewoon verder moest leven en niet zo moest blijven hangen in het verleden. Het gaf een gevoel van opluchting en tegelijkertijd verbaasde ze zichzelf.
Met één hand pakte ze hem vast en trok hem mee richting de wilde bloemen. De muren waren ongeveer net zo hoog als Fwinn en Cat bedacht pas dat ze niet kon klimmen toen ze al een hand tegen de muur had geplaatst. Met een blozende lach keek ze om naar Fwinn. ‘Oeps, mijn jurk.’ Ze liep om de twee muren heen, die wat langer waren dan dat ze hoog waren, en kwam uit bij het veldje. Daar viel haar mond open van verbazing. De eerst witte pioenrozen hadden een donkerrode buitenkant gekregen die zich in het midden met het wit vermengde en ze waren minstens vertienvoudigd. De kleur van de bloemen was haast dezelfde kleur als Cat’s jurk en met haar lichte huid leek ze ergens wel op de bladeren. Het verbaasde haar dat er nu nog bloemen groeiden, want het zou niet lang meer duren voordat het winter werd. ‘Woudmagiërs,’ mompelde ze terwijl ze bij de rozen knielde. Even keek ze op naar Fwinn. ‘Het bijzondere van deze bloemen is naast hun kleur dat ze ook zo verschillend van gewone rozen zijn.’ Met één hand pakte ze een bloem vast en liet haar vingers over de zachte bladeren gaan. ‘Normale rozen vereisen veel zorg en aandacht, maar deze bloemen groeien hier zelfstandig.’ Haar vingers gleden langs de stengels naar een van de puntige doorns. Ze drukte even en een druppel bloed verscheen. Met een ietwat gefascineerde blik liet ze het bloed aan Fwinn zien. ‘Daarbij zijn de doorns ook bijzonder scherp en puntig.’ Om het bloeden te stelpen haalde ze haar vinger door het gras heen. Het was nog nat van de vorst en streek koud tegen haar ontblootte benen. ‘Ik had een tuin op Erd,’verklaarde ze fluisterend.
Haar wispelturigheid was Cat’s manier om zich uit ongemakkelijke situaties te redden. De bloemen waren plotseling in haar hoofd opgekomen en ze had er wijselijk naar geluisterd. Fwinn zou het vast wel vreemd vinden, maar dat kon haar niet heel veel schelen. Een moment dacht ze na over wat hij had gezegd. Dat hij haar vriend was en voor haar klaar stond. Ze bedacht dat ze hem niet had verteld dat ze hem ook zo zag. ‘Ik ben blij met jou als mijn vriend,’ mompelde ze. Het lukte haar niet om het duidelijker uit te spreken. Het was dan ook een tijdje geleden dat ze een vriend had gehad, al leek het niet iets wat je kon verleren. Al haar oude vrienden waren vertrokken nadat ze in een hinderlaag waren gelokt. De villa op Erd stond leeg en de rozen in de tuin waren waarschijnlijk dood. Met een onzekere glimlach keek ze naar Fwinn en richtte haar gedachten weer op hem.

Fwinn omhelsde haar rustig en hoorde haar woorden. Hij grinnikte even kort. 'Misschien had ik minder nieuwschierig moeten zijn, maar goed....' sprak hij en krapte even schuldbewust over zijn achterhoofd. Hij keek haar aan toen ze zei dat hij de eerste was. Hij keek haar even aan met een stilzwijgende blik. 'Geen zorgen, eens moet de eerste keer zijn...' sprak hij en rekte zich even uit. Hij glimlachte en keek haar toen weer aan en knikte op haar worden terwijl hij zich overeind hees. Hij pakte zijn camera over van de kloon en voelde hoe zijn pols werd vastgegrepen. Hij liep achter Cat aan in een roes en botste bijna tegen haar op toen ze ineens halt hield voor de klim. Fwinn keek haar aan toen ze een lichte blos had en keek haar vreemd aan. Haar woorden deden hem licht grinniken. 'Ah, vandaar...' sprak hij en glimlachte. Hij liep achter haar aan en zijn mond viel haast open bij het zien van het veld. Niet alleen dat het paste zo prachtig bij de jurk van Cat. Hij zakte gelijk door zijn knieën toen ze het veld in liep. Hij klikte snel een paar foto's en glimlachte. Hij kwam weer overeind en liep verder het veld in. 'Een tuin op Erd....ik heb het nooit zo gehad op tuinieren...' sprak hij en wendde zijn blik naar de verte. Hij liep zwijgzaam verder het veld in achter Cat aan. 'Ik heb nog niet zo veel van de natuur gezien, en als ik het heb gezien was het van foto's...' sprak hij terwijl hij een bloem plukte en er gefascineerd naar keek. Hij plukte de doorns er voorzichtig af en liep naar Cat. Voor haar bleef hij stil staan en liet zijn camera opzij hangen door middel van de schouderband. Hij bracht de roos naar haar hoofd en bracht het aan de zijkant van haar hoofd aan. 'Hij staat je goed...' sprak hij terwijl hij een foto nam. 'Jij hebt dadelijk nog voldoende om tientallen cv's te vullen met je foto's...' sprak hij grinnikend en knipoogde. 'En maar zeggen dat ik niet veel moet verwachten...' sprak hij. 'Je mag jezelf gerust een compliment geven hoor...' sprak hij en glimlachte. Haar woorden deden hem opkijken. 'En ik ben blij met een vriendin als jou, Cat...' sprak hij en glimlachte lichtjes. Hij legde zijn hand op haar schouders. 'Ik weet niet of je de shoot nog voort wilt zetten. Er zijn al een paar uur voorbij...' sprak hij. 'En we hebben al een hoop foto's die je kan hebben...' sprak hij. 'Lijkt het je leuk om ergens anders nog heen te gaan, om iets te doen. Of had je nog wat plannen vandaag...' sprak hij kalm. 'School heeft immers ook prioriteit...' sprak hij en haalde zijn schouders op. Hij liet zijn camera opzij hangen en keek Cat toen vriendelijk aan.

PROFILE MAGICIAN