well, what have we here? || Nenú

Met een kleine frons keek de jongeman naar enkele dreads die voor zijn gezicht vielen en waar waterdruppels vanaf gleden. De dag was heel mooi begonnen; zonnestralen en een zacht windje. Sowieso was hij op donderdag altijd vroeg klaar met lessen, in het begin van de middag al, en dat maakte het de perfecte dag om gewoon wat gitaar te spelen op het grasveld. Dat was ook vandaag het plan geweest en alles begon heel goed, totdat het plotseling keihard begon te regenen. De lange jongen was tot op het bot verkild en zijn dreadlocks voelden zwaar aan nu ze volgezogen waren met water. Maar het feit dat zijn wollentrui op een irritante manier aan zijn lichaam plakte en zijn blote voeten ondertussen een enge blauwe kleur begonnen te krijgen, kon hem bijna niks deren. Zijn grootste probleem was Stella. Met zorgelijke ogen bekeek hij de gitaar. Regen kon nooit goed zijn voor zijn schoonheid. Als hij een water-magiër kon hosselen die het vocht uit zijn meisje kon halen, zou dat zeer welkom zijn. Maar dat kon nog even wachten. Met een baggy-broek die nu tegen zijn benen kleefde en de rode trui die zielig naar beneden hing, zou hij niet zo snel iemand vinden die hem zou willen helpen. Eerst even opfrissen, zijn dreads in een knot proppen en dan maar opzoek gaan naar de eerste beste verlegen dromer die hij tegen zou komen. Rustig begon de jongen de trappen op te sjokken op weg naar de vuur-etage en terwijl hij zo liep, bedacht hij zich dat een warm bad er ook nog wel tussendoor zou kunnen voordat hij een ‘dokter’ zou zoeken voor zijn schatje.

Eenmaal op zijn kamer belandt, was het eerste wat de jongen deed zijn gitaar eerbiedig op zijn bed neer leggen. Die actie werd opgevolgd door het uitdoen van zijn doorweekte trui die op een stik minder respectvolle manier op de grond gesmeten werd. Hij rolde kort met zijn brede schouders terwijl zijn donkere ogen op zijn boksbal vielen die aan het plafond hing. Het was al een tijdje geleden dat hij gebokst had; hij was de laatste tijd gewoon te lui. Met een klein glimlach om zijn eigen luiheid liep de jongen naar de badkamer die bij zijn kamer hoorde en draaide daar de warme kraan van het bad open. Geen koud water erbij, het was sowieso al veel te koud in de school. Dat was iets wat hij wel miste van thuis; de warmte. En zijn moeder en zusje natuurlijk. Vooral zijn zusje. Het liefste had hij gewild dat ze ook hier naar school zou komen, maar dat kon ie niet aan der vragen. Ze had haar vrienden en vriendinnen thuis op Razen – hij kon het maken om te vragen of ze dat allemaal in de steek te laten om helemaal naar deze school te komen. Nee, zolang zijn zonnestraaltje maar gelukkig was; daar ging het om.

Zachtjes een wijsje fluitend ging de donkere jongen terug naar zijn slaapkamer en opende daar zijn kledingkast. Droge kleding zou een goed idee zijn voor als hij uit zijn bad kwam. Al snel had zijn simpele zwarte broek en groene, wollen vest gevonden, maar het ruime, bruine shirt waar hij naar zocht duurde wat langer om te vinden. Beter gezegd: hij vond het kledingstuk helemaal niet. He, wat vreemd. Hij wist zeker dat hij dat shirt mee van huis had genomen – hij had er nog speciaal aan gedacht. Dus waar kon dat ding zijn. Wacht eens even… Een kleine grijns brak op zijn gezicht door toen een gedachte hem bekroop. Zou het kunnen? En als het zo was, waar was die kleine dievegge nu dan?

//ik hoop dat je er wat mee kan c:

Rillend van de kou en tot op het bot doorweekt stond ze voor de grote deuren van de school. Haar lange, kastanjebruine haar hing in natte draden voor haar gezicht en haar wangen waren rood van de kou. Waar had ze dit nou weer aan verdiend? Karma haatte haar vast. Ze had nog geluk dat er iemand was geweest om haar koffers naar haar kamer te brengen. Maar een paraplu? Geen denken aan, ze had zelf maar moeten bedenken dat het zou kunnen regenen. Nu ze erover nadacht vroeg Nenúfar zich af of ze überhaupt wel een paraplu had. Op Razen was dat immers niet nodig. Daar was het altijd warm en was het enige water dat uit de lucht kwam vallen afkomstig van een waterval. Nenú duwde tegen de deur aan, maar dat logge ding wilde niet bewegen. Ze drukte nog wat harder, maar alweer was het tevergeefs. Uiteindelijk probeerde ze zelfs een karatetrap, maar de houten deur bleef op zijn plaats. Naast de deur stonden een aantal rotsblokken opgestapeld. Met een simpele spreuk liet ze een blok bewegen en smeet hem tegen de deur aan. Met een luid geknars draaide de deur open en glimlachend liep ze naar binnen.

Eenmaal daar keek ze haar ogen uit. De school zag er al imposant uit vanaf de buitenkant, maar vanbinnen was het versierd met kaarsen, schilderijen en zelfs het hout van de trap was rijkelijk bewerkt met allerlei bloemenprinten en mythische figuren. Door haar verbazing vergat ze haast wat ze aan het doen was, maar toen ze na vijf minuten nog steeds druipnat en stil op de binnenplaats stond en de voorbijgangers met een opgetrokken wenkbrauw naar haar begonnen te staren bedacht ze weer wat ze moest doen. Met het water dat in haar schoenen klotste liep Nenú naar boven opzoek naar de etages van de verschillende magicians. Omdat ze nog nooit op deze school was geweest leidde dat ertoe dat ze hopeloos verdwaald raakte. Er liep een kleine jongen voorbij die haar wel vriendelijk leek, dus ze sprak hem aan. Hij wist wel waar de fire magicians verbleven en wees haar de weg. Ze bedankte hem en liep snel weer verder.

De zaal van de fire magicians was behaaglijk warm, maar toch bleef Nenúfar het koud hebben. Ze trok haar doorweekte schoenen uit en zette ze bij de grootste haard die ze zag. Daarna liep ze naar het slaapgedeelte van de jongens. Ze wist niet eens of ze hier wel mocht komen, maar dat hinderde haar niet echt. Haar natte sokken lieten een spoor van voetafdrukken achter terwijl ze door de gangen liep. "Waar zit je toch, Odio?" fluisterde ze tegen zichzelf. Er stond één deur op een kiertje waar een warm licht vandaan kwam. Nieuwsgierig keek ze er doorheen. Met een grijns sloeg ze de jongen die zich binnen bevond gade. Haar broer legde voorzichtig zijn gitaar neer en trok een rode wollen trui uit die zo te zien bijna net zo doorweekt was als Nenú zelf. Zonder hem te laten weten dat ze er was liet ze hem naar de badkamer vertrekken en sloop stilletjes de kamer in. Even keek ze rond. De kamer paste precies bij Odio, inclusief de boksbal. Hoewel het ook hier aangenaam warm was liep er weer een rilling over haar rug. Snel opende ze zijn kast. In een aantal seconden wist ze haar favoriete trui te vinden. Snel trok ze het bruine ding over haar hoofd heen en genoot van de warmte die het bracht. Aangezien Odio ongeveer dertig centimeter groter dan haar was kwam de toch al lange trui haast tot aan haar knieën. Slechts een klein strookje was er nog van haar blauwe rok te zien. Toen ze hoorde dat Odio klaar was drukte ze zicht tegen de muur naast de badkamer deur aan. Een speelse grijns verscheen op haar gezicht toen ze zag dat hij blijkbaar deze trui zocht. Voorzichtig besloop ze hem en sprong soepel als een kat op zijn rug. "Zoek je iets?" fluisterde ze in zijn oor. Met een brede glimlach klampte ze zich aan hem vast en sloot even haar ogen.

Precies na het moment dat hij het zichzelf afvroeg, kwam zijn antwoord. Het was niet zo zeer het plotselinge gewicht op zijn rug dat zijn antwoord vormde, maar de stem die woorden in zijn oor fluisterde. Een stem die hij altijd en overal zou herkennen. Een stem die hem altijd in het ‘hier’ en ‘nu’ had gehouden en de last van zijn schouders kon afnemen als het hem allemaal te veel werd. Een stem waar hij het meeste van hield op deze wereld. Een stem die hij ontzettend had gemist. Het kon ook niet anders of een harde, gelukkige lach rees op vanuit zijn keel. Dit was precies wat hij nodig had na een regenachtige dag als deze. Hoe deed ze dat toch? Altijd maar verschijnen op moment dat hij zonlicht nodig had. Hij had haar bijnaam niet voor niks gekozen. Zonnestraaltje, wat doe jij hier? De donkere jongen had een lage stem die zeer geschikt zou zijn om mee te zingen mits hij er meer aandacht aan besteedde. Techniek gebruiken en dat soort dingen. In ieder geval was het geen onprettige stem om naar te luisteren. Het was warm en vriendelijk; een scherp contrast met zijn afstandelijke ogen. Zeker nu was zijn stemgeluid vriendelijk. Zijn waterlelie zat aan zijn rug vast geplakt. Hoe kon hij niet vrolijk zijn?

Op dit moment besefte hij wel iets. De school was verboden toegang voor niet-leerlingen. Zijn geliefde zonnestraaltje zou diep in de problemen komen als ze betrapt zou worden. Zeker als de hoofdmeester er achter zou komen. Dat was wel het laatste wat hij wilde dat zou gebeuren. Die man was eng. Niet goed in zijn hoofd. Als hij tenminste de verhalen die over hem ten ronde gingen moest geloven. De grijns was dan ook van zijn gezicht verdwenen terwijl hij op een of andere manier Nenú van zijn rug af wist te krijgen, op tilde en op zijn bed neer zette. Hij plofte naast der op het waterbed neer en keek der aan. Onmiddellijk keerde zijn grote glimlach terug. De Raziaan kon niet boos op der zijn. Hij had het nooit gekund en zou het ook nooit kunnen ook. Zelfs als kind-zijnde als Nenú iets geflikt had, nam hij het voor haar op of nam de schuld op zich. Zijn vader had toch al een hekel aan hem en hij wilde zijn zusje beschermen voor de toorn van die man. En nu kon hij het al helemaal niet over zijn hart krijgen om boos op der te worden. Ze was voor hem hier naar toe gekomen en waarschijnlijk kende ze de risico’s geen eens. Dus keek hij der met een grijns aan en bracht haar bruine lokken in de war. Heb je wel enig idee wat er gebeurd als de schoolleiding je betrapt? Die dudes zijn gevaarlijk. Hij hoopte dat zijn toon ook maar lichtelijk streng was, waarschijnlijk niet. Zelfs hij kon voelen hoe zijn ogen schitterden en zijn woorden klonken alsof ze aan een of ander wild avontuur begonnen. Maar hij kon er ook niks aan doen dat het leuk was om aan verboden dingen te beginnen. Gevaar prikkelde iedereen wel, zeker een gozer zoals hij.

Met de grootst mogelijke glimlach die ze hem kon schenken keek Nenúfar naar Odio. Ze had hem gemist. Het was akelig stil geweest op haar kamer zonder hem. Niet in de rest van het huis, maar dat zou ze hem niet vertellen. Ze was voor meerdere redenen gekomen dan alleen zijn aanwezigheid, maar momenteel deed dat er niet toe. Toen zijn grijns van zijn gezicht verdween draaide ze haar hoofd een beetje schuin en keek hem vragend aan. Zonder tegen te stribbelen liet ze zich op het waterbed zetten. Haar benen vouwde ze in een kleermakerszit en met een ernstige blik wachtte ze totdat zijn glimlach terug zou keren.

Odio’s strenge toon deed haar verlegen naar beneden kijken. Zijn toon was niet zo streng als een schoolmeester kon zijn, maar ze was het niet van hem gewend. ‘Nouja, ik miste je en-.’ Zachtjes beet ze op haar onderlip terwijl ze nog steeds naar haar handen keek. ‘Ik dacht dat je het wel leuk zou vinden.’ Langzaam haalde ze haar schouders op. Ze kon er niet tegen als Odio boos op hem was. Als hij alleen maar een beetje streng was wilde ze zich het liefst als een heel klein bolletje oprollen en ergens wegkruipen, maar meestal maakte hij het weer snel goed. Toen ze door haar bos warrige haren voorzichtig opkeek en de schittering in zijn ogen zag wist ze dat het wel goed zat. ‘Dan zal ik me maar moeten verstoppen,’ fluisterde ze met een licht enthousiaste ondertoon. Nog steeds met een licht gebogen hoofd keek ze hem aan. Een gordijn van bruine lokken maakten haar gezicht haast onzichtbaar. Plotseling sprong ze naar hem toe en knuffelde hem stevig. Als een kat klom ze op zijn schoot en hield hem vast terwijl ze tegen zijn brede borst leunde. Ze besloot hem niet los te laten voordat hij niet meer boos op hem was. ‘Niet boos zijn broertje,’ fluisterde ze haast onhoorbaar. Met de hand die op zijn rug lag speelde ze met een paar losse dreads die nog nat waren van het douchen. Ze kon zich amper herinneren wanneer hij zijn haren nog los droeg, dus ze kon niet zeggen wat hem beter stond. Maar zolang hij zich goed voelde bij dit kapsel dan was zij ook blij. Vroeger had hij wel eens een dread in haar haren geprobeerd te maken, maar toen had ze de hele lok af moeten knippen van haar vader. Daarbij was het ook niet echt haar ding.
Ze was nog steeds nat, maar door de trui was ze al wat opgewarmd. En de warmte die Odio uitstraalde hielp ook al. Snel krulde ze zich tegen hem op en hield hem nog steviger vast.

PROFILE MAGICIAN