Intruding..

Het was nacht. Niet zomaar een nacht. Een donkere, maanloze nacht. Het enige licht wat nog te zien was, waren de oplichtende ogen van allerlei beesten van de nacht. Alhoewel... gaven deze eigenlijk wel licht? Nee. Ze reflecteerden een ander licht...Een zwevend licht wel te verstaan. Ergens in de verte was een uil te horen. Het licht stopte even. Er klonk een hoog lachje. "Hehehehe.." Het licht ging toen weer verder, in de richting van SSA.
Na een tijdje kwam het licht aan bij de muren. Het zwakke schijnsel reflecteerde tegen de lichte stenen. Boven op de muur waren toortsen te zien. Eventjes waren er in de buurt van het licht vage omtrek met twee gele, lichtgevende ogen te zien. Toen deze weer was verdwenen, ging het licht over de muur. Het licht was nu op de binnenplaats. Iedere keer als het licht een fakkel passeerde, was er op de grond een schaduw te zien. Even stopte het licht. "Starshine..wat ben ik hier al lang niet meer geweest.." Het licht zweefde naar boven. Toen hij bij een raam was, stopte het licht weer. "Donker.." Toen, ging het licht door het raam heen. Het raam brak niet. Nu was het licht in een gang. Het had een spookachtig schijnsel tegen het haast kerkse interieur van de gang. "Hmmn...ik ruik een donkere lucht.." Het licht zweefde door de gang. Af en toe passeerde het en waterspuwer. Deze leek net een echt wezen, iedere keer wanneer het licht er 1 passeerde. Na een tijdje kwam het licht bij een trap. "De lucht wordt sterker.." Het licht zweefde de trap op. Het was een wenteltrap. Het licht volgde deze, totdat deze bij een deur kwam. Het licht zweefde er naartoe. De deurknop ging uit zichzelf naar beneden, en de deur ging open. Het licht ging de kamer binnen. Het was een donkere kamer. De enige lichtbron was een houtkachel, die flauwtjes brandde. "Hmmn..." Het licht zweefde naar de kachel toe. "Warmte..en duisternis..en een sterke donkere lucht..dit moet het domein van Shadranen zijn..." Toen vervormde het licht een beetje. Het werd vierkanter. Toen, begon zich langzaam maar zeker een soort van kooi omheen te vormen..een lantaarn! Het licht was dus een zwevende lantaarn. Toen, verscheen er aan het hengsel van deze een witte hand. Toen verscheen er een tovenaarsmuts, met daaronder een hoofd en twee felgele ogen. Daarna een cape, die de rest van het lichaam verborgen hield. Het was Nocte O'Lentarin, adviseur van niemand minder dan de heer van het duister.

Er was geen maan, het enige licht wat de muren van het kasteel bescheen, was afkomstig van de bloedrode steen op zijn borst. Die straalde een flauw licht uit, nog niet eens zo sterk. Maar het was zo donker dat zelfs een glimworm fel zou lijken. Statig zat hij op de reling bovenaan de trap, één been op de grond, de ander naast hem gedrapeerd. Zijn mantel hing over de reling heen en hing doodstil. Waarschijnlijk omdat hij al zo lang stilzat. Daar was hij dan ook goed in, lang stilzitten en nergens aan denken. Slaap zou hij toch nooit krijgen, daarvoor was hij een demoon. Waarschijnlijk sliep iedereen nu, het moest al ergens tegen middernacht zijn.
Zijn instinct schudde hem uit zijn houding. Onderdaan de trap, een meter of vijf van hem af, scheen een licht op de muren. Kennelijk was er iemand wakker. Hij grijnsde en stond soepel op. Als het een leerling was zou hij hem of haar wel eventjes te woord staan. Een late leerling die waarschijnlijk herrie ging schoppen. Blij toe dat hij er zat. Ondanks de steen kon hij uit het donker tevoorschijn komen. De haard brandde maar heel flauwtjes dus zou hij niet zichtbaar zijn. Maar er was iets vreemds, het licht leek uit zichzelf te zweven... Wat was dit?
"Hmmn..." Het licht zweefde naar de kachel toe. "Warmte..en duisternis..en een sterke donkere lucht..dit moet het domein van Shadranen zijn..." De demoon stond op en legde zijn vingertoppen op de reling. het licht vervormde, of nam vorm aan. Het was een lantaarn, aan die lantaarn verscheen een hand en aan die hand een lichaam van niemand minder dan...
O god, nee...was hij het?! Bij Demise, van alle lompe, idiote adviseurs...waarom uitgerekend die pompoenfreak?! Hij wreef tegen zijn slapen en mompelde beledigende opmerkingen, maar zo zacht dat het niet te horen was. Nocte O'Lentarin, de adviseur van Alejandro, heer van het duister. Waarom zat hij ermee opgescheept!
Hij stapte uit het duister tevoorschijn en verscheen tamelijk plots in het licht van Nocte's lantaarn. 'Goedenavond.' zei hij, niet al te vriendelijk maar ook weer niet onbeleefd. Nocte was iemand die je beter te vriend kon houden, dat wist hij heus wel. Net zoals bij hemzelf moest je oppassen met wat je tegen hem zei.

Toen keek Nocte om zich heen. Alsof hij iets zocht. "Hmmnn.. de donkere lucht wordt sterker.." Zijn hoge, krakende stem echode tegen de muren. Hij rook inderdaad een sterke, donkere geur. Deze kwam boven al die flauwe donkere geuren uit. In de duisternis zag hij inderdaad een mens op zich afkomen. Met iedere stap die deze mens maakte, werd de donkere geur sterker. Het was niet die Savador, daar was de lucht veel te zwak voor. In het flikkerende licht van zijn lantaarn, zag hij opeens het grijze gezicht van het mens..was het wel een mens..Nocte rook nu manelijk nog iets anders vreemds in de lucht..maar wat..Nocte 'Goedenavond.' zei het mens waarmee iets vreemds was. Nocte hield een lange stilte. Ondertussen hield hij zijn altijd lachende hoofd schuin en dacht na of deze nou wel of niet een mens was. Toen deed hij zijn hoofd weer recht. "Het is inderdaad een goede avond..hehehe.." Eventjes draaide hij zich om, alsof hij iets zag wat zijn intersse had. Maar vervolgens draaide hij zich weer met een ruk om. "Heb je misschien appels?" Appels waren zijn grote liefde qua eten. Hij vroeg dan ook aan iedereen die hij tegenkwam of deze er eentje had. Opeens herkende hij dit mens weer. Hij had deze persoon al vaak in de gaten gehouden. Wat was zijn naam ook alweer..o ja. Ghirahim. Een persoon die je beter te vriend kon houden..tenminste, dat was Nocte's beeld van hem. Hij was de stagiaire van Savador.. Vandaar dus dat de lucht sterker was dan alle andere luchtjes hier. Als Ghirahim van plan iets op hem te prioberen, was het zinloos. Nocte was zelf al 900 jaar oud, en was meester in zowel duistere als donkere magie. Dat niet alleen. Je had ook nog eens de kans om zijn meester op je dak te krijgen. Zijn meester..hij zag hem de laatste tijd zo weinig..
"Hehehehehe...jij bent Ghirahim..toch?" Hij zweefde dichterbij hem. Het zou hiermee Ghirahim misschien wat ongemakkelijk laten voelen, maar Nocte gaf hier weinig om. Hij hield ervan om mensen een onprettig gevoel te bezorgen.

Niet dat hij dit wezen vaak was tegengekomen, maar vaak genoeg om een paar details te weten. Hij lachte en praatte vaak in zichzelf, had de vreemde gewoonte om onverwacht op te duiken en was gek op appels. Zielig...heel zielig. "Het is inderdaad een goede avond..hehehe.." Ja, daar begon het al... "Heb je misschien appels?" En daar had je het. Apart geval was dit... Maar liet het nu zo zijn dat hij inderdaad een appel bij zich had. Hij had zelf nooit honger dus was het eigenlijk stompzinnig maar goed, nu kwam het uit. Hij haalde hem tevoorschijn en gooide hem naar Nocte zodat hij hem kon vangen. "Hehehehehe...jij bent Ghirahim..toch?" Hmm, ja, meneer kon zweven dus hing hij vlak voor zijn neus. Leuk...heel leuk. Om de een of andere reden maakte het hem ongemakkelijk... 'Dat ben ik ja, en jij bent Nocte.' Hij wist bijna zeker dat een spelletje van wie wat wist hen niet ver zou brengen maar Nocte was een hoog aangegrepen persoon en kon hem zo naar benden trekken.
Ja, Ghirahim was niet op zijn gemak met deze...wat het ook was persoon in zijn buurt. 'Wat brengt jou zo laat nog hier?' Goed, die vraag was ietstiepietsie idioot omdat Shadranen van donker hielden dus deze was zeker geen uitzondering.

Nocte ving de appel met een zweefbezwering. Een donkerpaarse gloed verscheen om de appel. Het was een donker rode appel, de favoriete soort van Nocte. Toen liet hij deze langzaam naar zichzelf toe zeven. "Hehehehehe...jij bent Ghirahim..toch?" Hij zweefde dichterbij hem. 'Dat ben ik ja, en jij bent Nocte.' Ja..zijn vermoeden was juist..zoals gewoonlijk. Maar ja, hij was dan ook hoger in rang dan hem. Dat maakt deze situatie nog leuker. Wat leuk trouwens dat de lucht zijn naam wist. Dan wist hij dus ook met wie hij te maken had. Blijkbaar had hij toch een soort van naam gemaakt sinds hij adviseur was van de heer van het duister. Niet dat Nocte dat erg vond. "Nieuwsgierigheid jegens het verleden mens..als dat is wat echt bent...hiehie..HAHAHAHA.." Terwijl hij lachte, ging hij weer met een vaart weer bij Ghirahim vandaan. Alsof hij iets had gezegd wat hem bang maakte. Toen liet hij de appel naar zijn mond zweven, en at deze in 1 keer op. *Glup* "Aaahh...wat hou ik toch van appels.." Zijn ogen vlamden even feller op. Toen kwam er een kleine vlamhoos in de vorm van een appel uit zijn mond. Deze zweefde even, en verlichte hierbij spookachtig de hele zaal. Toen verdween deze weer vrij snel. "Pardon..hehehe" Hij zweefde weer iets dichterbij Ghirahim. Maar nu bleef hij gewoon op een afstand die normaal was. "Ik ruik..veel donkere magie hier..klopt het dat dit de Shadraanse etage is?" Hij keek om zich heen. Nocte was hier al heel lang niet meer geweest. De laatste keer dat hij hier was, waren de etages per planeet ingedeeld. Heerlijk trouwens, die donkere geur. Die had hij al zolang niet meer geroken..maar de geur de het lekkerste rook..dat was toch wel die van zijn meester..De geur van zijn magie..ooooh..van die eeuwenoude magie..daar kon niets aan tippen. Daar kwamen al die andere geuren nog geen eens bij in de buurt.

"Nieuwsgierigheid jegens het verleden mens..als dat is wat je echt bent...hiehie..HAHAHAHA.." Terwijl hij lachte, ging hij weer met een vaart weer bij Ghirahim vandaan. Hij keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan. Mja, hij wist het waarschijnlijk wel. Als bevestiging dat hij dat niet was, schudde hij zijn hoofd. 'Nee, ik ben geen mens, maar dat wist je waarschijnlijk al.' Nocte slokte de appel achterelkaar op, in één keer. Bah, wat een manieren. "Aaahh...wat hou ik toch van appels.." Zijn ogen vlamden even feller op. Toen kwam er een kleine vlamhoos in de vorm van een appel uit zijn mond. Deze zweefde even, en verlichte hierbij spookachtig de hele zaal. Toen verdween deze weer vrij snel. "Pardon..hehehe" Ghirahim trok onhoorbaar zijn neus op. "Ik ruik..veel donkere magie hier..klopt het dat dit de Shadraanse etage is?" Ghirahim liet zich in een stoel zakken en kruiste zijn benen. 'Dat klopt, dit is de leerlingenkamer van de Shadranen.' Hij knipte in zijn vingers en een glas met mede verscheen in zijn handen.
'Ik heb je al lang niet meer gezien, al neem ik aan dat je weg was voor zaken...' Hij nipte aan het glas en nam een zuinig slokje. 'Ik neem ook aan dat het niets voor jou zou zijn om veel onder de rest te komen.'

Ghirahim liet zich in een stoel zakken en kruiste zijn benen.'Dat klopt, dit is de leerlingenkamer van de Shadranen.' Nocte knikte. Deze plaats was in al die jaren weinig veranderd. Hij keek nog eens om zich heen, en keerde hierbij even zijn rug van Ghirahim. Hij knikte nog eens bevestigend. Wat leuk trouwens dat hij er achter was gekomen dat hij met een mede-demoon aan het praten was. Nocte had deze al 899 jaar niet meer gezien. 'Ik heb je al lang niet meer gezien, al neem ik aan dat je weg was voor zaken...' Nocte keek om "Ah ja, mijn lange afwezigheid...Ik was inderdaad weg voor bepaalde zaken..Als adviseur heb ik het erg druk..ik heb mijn meester dan ook al lange tijd niet meer gezien." Hij zuchtte nog eens na. Hij wou graag weer eens zijn meester zien. Ach, misschien de eerst volgende keer als deze zijn advies nodig had. Het viel hem trouwens op dat de lucht nu ook drinken in zijn handen had. Hij deed even zijn hoofd scheef, zoals hij wel vaker deed als hij nadacht. 'Ik neem ook aan dat het niets voor jou zou zijn om veel onder de rest te komen.' Nocte knikte "Ook daar heb je gelijk in mijn beste Ghirahim..zie je, ik heb het grootste gedeelte van mijn 900 jarige leven doorgebracht in de bossen..de laatste keer dat ik mij onder de mensen heb gemengd, was 200 jaar geleden.." Ja, onsterfelijkheid was leuk...maar het had wel zo zijn nadelen. Zo had hij zijn enige leerlinge die hij ooit heeft gehad, in de steek moeten laten omdat zij anders teveel geheimen van de donkere magie kwam te weten. De enige lucht waar hij echt om gaf. Al 700 jaar echode het huilen van haar door zijn hoofd. Ja..onsterfelijkheid maakte je ook ongelukkig. Daarom zou hij ook nooit op een verzoek om iemand onsterfelijk te maken, reageren. Hij kon het wel, maar hij wou dat niet. Simpelweg omdat hij wist dat het mensenbrein niet gemaakt was om eeuwig voort te leven. Het deed gekke dingen met iemands brein..Dat had hij wel geleerd van degene die hem had opgeroepen uit de demonenwereld. Hij mocht dan wel gek zijn, maar dat was nog niets vergeleken met die magician. Pareo.. hij wist dat hij het gevecht tussen hem en Nocte overleeft had. Ach, tegen deze tijd zal hij vast zo'n gek oud mannetje, dat ergens in een Shadraans gebergte zit, mijlenver van de civilisatie. Maar toch..als hij hem zou herkennen..en Pareo hem zeker, dan zou hij hun gevecht afmaken.. Die dingen die hij Nocte voor hem heeft laten doen..ook deze dingen bleven voor altijd in Noctes hoofd rondspoken.

(yes, i'm a bad girl D:)

"Ah ja, mijn lange afwezigheid...Ik was inderdaad weg voor bepaalde zaken..Als adviseur heb ik het erg druk..ik heb mijn meester dan ook al lange tijd niet meer gezien." Nocte zuchtte even. Ghirahim knikte. 'Uiteraard, zaken blijven zaken en plicht gaat in ons geval voor, als ik dat kan zeggen.' Hij draaide het glas in zijn hand om en om. "Ook daar heb je gelijk in mijn beste Ghirahim..zie je, ik heb het grootste gedeelte van mijn 900 jarige leven doorgebracht in de bossen..de laatste keer dat ik mij onder de mensen heb gemengd, was 200 jaar geleden.." Ghirahim kon zich erin verplaatsen. Hij was per slot van de rekening een demoon en kon zo lang leven als hij wilde tot zijn lot een andere beslissing zou nemen. 'Wel, niet dat ik ooit zo lang weg ben geweest, toch kan ik de nadelen van de eenzaamheid overzien. Ikzelf heb er niet vaak last van, maar soms is het probleem zich gaan nestelen dat je geen kant op kunt zonder de hulp van anderen.' Hij nam nog een slok, meer om iets te doen te hebben en keek even de kamer rond. Nocte leek weer in gedachten verzonken te zijn en schonk weinig aandacht aan hem. Ach, maakte niet veel uit. Zijn aandacht zou ook snel vervagen wanneer hij al lang niet meer onder de mensen was geweest. De zaken die hij in die vijf jaren had opgeknapt waren...smerig geweest, heel smerig. Maar ze waren het waard geweest. Ja, zeker weten.
Hij keek even uit het raam waardoor weinig te zien was omdat het al middernacht was geweest. Hij moest zich ook nog goed voorbereiden op de lessen morgen. En uitkijken dat hij dat stuk verdriet van een Linde Jue goed in de gaten hield.

'Wel, niet dat ik ooit zo lang weg ben geweest, toch kan ik de nadelen van de eenzaamheid overzien. Ikzelf heb er niet vaak last van, maar soms is het probleem zich gaan nestelen dat je geen kant op kunt zonder de hulp van anderen.' Nocte knikte weer. "Ik ben nu ook wel gewend aan eenzaamheid..maar de nadelen daarvan worden met de dag groter..nee, jij kan dat inderdaad niet begrijpen, omdat je nog niet zo lang leeft in mijn ogen...maar wacht maar. Als jij ooit zo oud mag worden als ik...dan weet je wat ik bedoel...en dan wens je dat de mensen die je ooit had gekend nog leefde om jouw te steunen.." Hij keek ondertussen geïnteresseerd naar de rode vloeistof doe Ghirahim in zijn glas had. Wat was at? Hij kende het niet. Al kwam de geur hem wel bekend voor...De geur van rijkere, arrogante mensen. Ja...hij associeerde deze geur daarmee. Ghirahim nam een slok van deze vloeistof. Blijkbaar was het prima te drinken...of was het alleen voor demonen? Nee, dan had hij de geur vrijwel meteen herkent. "Mag ik vragen, wat voor... substantie zich in jouw glas bevind?" Nocte kende veel gebruiken en dingen van mensen niet meer of vaag...hij kende deze ooit allemaal..dat was toen hij dat ene bedrijf dat donkere magie wou laten zien aan de mensen werkte. Waarom hij dat zo lang had volgehouden, was voor hem ook nog steeds een raadsel. Maar goed...het verleden kan niet veranderd worden, dat wist Nocte zelf ook wel.

(Meh, ben in een inspiloze bui vandaag >.>)

trololol, een post neerzette...en Mells, srsly, Nocte s gay Stare

en le weezle, hij is kort

"Ik ben nu ook wel gewend aan eenzaamheid..maar de nadelen daarvan worden met de dag groter..nee, jij kan dat inderdaad niet begrijpen, omdat je nog niet zo lang leeft in mijn ogen...maar wacht maar. Als jij ooit zo oud mag worden als ik...dan weet je wat ik bedoel...en dan wens je dat de mensen die je ooit had gekend nog leefde om jouw te steunen.." Na deze woorden had Ghirahim in een bulderende lach willen uitbarsten, maar hij hield zijn gemak. Hij had nooit mensen nodig gehad om wat dan ook te volbrengen. Misschien werd hij zo oud als dit wezen, maar hij had geen anderen nodig om steun te krijgen. Hij was per slot van de rekening een demon, wat betekende: gevoelens uitgeschakeld. "Mag ik vragen, wat voor... substantie zich in jouw glas bevind?" Ghirahim werd opgeschrikt uit zijn gedachten. Het duurde even voor de vraag tot hem doordrong. 'Dit wordt bessenmede genoemd.' zei hij na een tijd en draaide het glas even om in zijn hand. 'Mijn overgrootvader heeft hij voor het eerste gemaakt, het recept is in de loop der jaren verdwenen maar ik heb nog een grote voorraad thuis.' Hij nipte aan zijn glas en wende zich even naar de trap. Waarschijnlijk een leerling die naar de wc moest.

PROFILE MAGICIAN