De planeet Shadra, daar was een jongen geboren en opgegroeid met de naam Rude. In het begin was hij nog een redelijk kind om te hebben, hij leek net perfect, maar met de jaren veranderde dit, hij werd onhandelbaar, had verkeerde vrienden, kwam dus in een compleet verkeerd milieu terecht. Zijn ouders zagen geen weg meer uit en hadden hem ingeschreven in een school waar hij moest verblijven, dus hij mocht niet meer naar huis. Wel begrijpelijk, Rude was een agressieveling, iemand die je niet kon ketenen, hij zou toch wel een uitweg vinden. Rude was slim, maar tijdens de lessen deed hij geen moeite, dat stond op zijn dossier en daar was hij bijna zeker van. Met zijn tas in de hand liep hij naar de shuttle en stapte hij in zonder zijn ouders nog maar een blik waardig te keuren. Hij deed net alsof het allemaal hun schuld was, maar eigenlijk was hij diegene die het zo had verpest. Meerdere leerlingen hadden geleden onder zijn agressief gedrag en dat had de knoop doorgehakt voor zijn doodsbange ouders. Een lichte grijns sierde zijn gezicht toen de shuttle vertrok naar die school. Met zijn hand ging hij door zijn blauwe haar dat hij van zijn vader had, die was van cassia en was getrouwd met een vrouw van Shadra. Zijn familie was niet bepaald rijk te noemen, maar dat weerhield zijn ouders er niet van om hun enige zoon dood te verwennen. Zijn ouders hadden een miskraam en een doodgeboren kind gehad en Rude was hun laatste hoop. Hij overleefde het eerste jaar en zijn ouders waren door het dolle heen geweest. Begrijpelijk na hun twee mislukte pogingen tot een kindje te krijgen. Hij werd verwend, hij kreeg alles waar hij ook maar achter vroeg en dat maakte hem nu tot een arrogante jongeman die zich van anderen aantrok. Rude keek naar buiten en zag hoe sterren glinsterden, hij rolde met zijn ogen en keek dan verveeld naar het interieur van de shuttle dat sober was en daar hield hij best wel van. Na een tijd arriveerde de shuttle en klom Rude er uit. Hij negeerde de blikken van anderen en liep meteen het gebouw binnen. Meteen koos hij ervoor om naar beneden te gaan en belandde hij in de kerkers. Het was er donker, maar dankzij zijn half-shadraans zijn kon hij uitstekend zien in het donker. Rude besloot gewoon een poosje te slapen en daardoor hoorde hij niet dat er iemand de trap afkwam en hem gezelschap kwam houden..

(Eerste post met nieuw character, dus don't mind de kortheid van het postje )
(OPEN voor iedereen)

Linde zat er even helemaal doorheen. Het was al rond tienen, voor haar gevoel, en buiten scheen de maan over het schoolplein en gaf een spookachtig schaduwkunstwerk. Linde had er lang naar zitten kijken maar ze kon het niet meer aan. Ze had een depressie aanval. Iets wat ze al heel lang niet meer had gehad. Linde had al sinds de schemer op het dak gezeten en was ondertussen door en door koud. De rillingen liepen over haar lijf, maar ze merkte er niet heel veel van. Haar hoofd draaide zware overuren en ze kon het even niet meer bijhouden. Linde wist niet hoe het kwam dat ze soms dit soort aanvallen kreeg. Het was ooit begonnen toen ze op haar vorige school zo erg werd gepest. In die tijd had ze vaak aanvallen. Haar ouders hadden er nooit iets van gemerkt. Ze kwamen er pas achter toen Linde bebloed thuis kwam. Iedereen uit de klas had het leuk en/of stoer gevonden om haar met een mes te bewerken en allerlei dingen op haar te schrijven. De woorden waren gelukkig nog kunnen uitgewist maar de littekens beleven voor altijd en zouden haar altijd herinneren aan die tijd. Haar ouders stuurde haar naar een nieuwe school, ze dachten dat ze haar zou helpen maar Linde werd alleen maar eenzamer. Ze praten met niemand, kenden niemand en voelde zich al haast dood. In een depressie aanval had ze impulsief een besluit genomen en had het direct tot uitvoeren gebracht. In de kerkers. Nu liep Linde er automatisch heen zonder het echt te beseffen. De eerste keer na haar zelfmoordpoging was ze hier. Het voelde raar toen ze het besefte maar om weer voor alles weg te rennen had geen zin meer. Na haar zelfmoordpoging was Linde sterker dan ooit. Hidan had haar gered. Ze had zichzelf weer op de been geholpen en had besloten zichzelf nooit meer pijn te laten doen. Het had zeker geholpen. Er waren geen depressies meer. Ze was zelfs vrolijk. En toen kwam er weer een pip. Ze begon te roken, miste thuis(ergens diep van binnen...), en werd opstandig. Ze voelde zich heel goed eigenlijk. Maar daarom snapte ze er nu even niets meer van. Linde ging tegen de meur geleund zitten. Haar knieën waren opgetrokken en haar hoofd leunde achterover tegen de koude haast vochtige meur.

Rude was echt een verwend nest. maar sinds dat hij naar hier moest gaan, zou hij vast wel eens moeite gaan moeten doen voor iets te krijgen. Dat zinde hem niet echt bepaald, maar het moest er maar eens mee door. Nu zat hij al een tijdje in de kerker, het was hier aangenaam, lekker stoffig en de spinnen liepen hier rond. Hier zouden geen meisjes komen en zelfs ook geen jongens. Rude zou hier helemaal alleen zitten, eindelijk rust en geen mensen die staarden naar zijn vreemd ornament op zijn kaak. Hij was vroeger ook een laboratoriumexperiment geweest. Zijn ouders waren niet rijk en besloten dus voor geld Rude aan de wetenschap over te laten. Hij kreeg cellen ingespoten en daardoor was er botweefsel op zijn kaak beginnen groeien. Mensen zagen hem als een monster en daar hadden ze vast ook wel gelijk in. Maar het kon Rude allemaal niet schelen, de experimenten hadden er ook voor gezorgd dat hij anders was dan zijn ouders. Hij kon magie uitoefenen, zijn ouders niet, dus hij had wel iets speciaals. Duistere magie en water waren zijn twee elementen. Eindelijk viel hij in slaap en droomde hij over zwarte gaten en hoe de wereld er voor zijn part mocht in vallen.. Door een getik van voetstappen vlakbij hem werd hij weer wakker. Zijn blauwe ogen zagen perfect in het donker en dus zag hij een meisje dat ging neerzitten op de vochtige grond. Rude haalde eventjes zijn schouders op maar besloot dan de kamer te verlichten met een aansteker. Een pakje sigaretten haalde hij uit zijn broekzak, hij nam een sigaret en stak die op. Niet wetende dat het meisje ook rookte en misschien ook snakte naar een sigaret. Rude inhaleerde de nicotine en meteen voelde hij zich al een heel stuk beter. Hij deed een 'hallo' teken naar het meisje en ging vervolgens weer op de kruk zitten om zijn sigaret op te roken.

Met een flits gingen Linde's ogen open. Licht! Een stukje verder in de gang zat een jongen. Hij had blauw haar en zag er best wel eigenaardig uit verder. Hij stak zijn sigaret aan en makte ondertussen een 'hoi' gebaar in haar richting. Hij wist dus ook dat zij hier zat. Langzaam ging Linde staan en liep op de jongen af. Met een plof kwam ze naast hem zitten. Misschien was gezelschap wel goed. ''Hoi'' Mompelde ze als antwoord op zijn gebaar. Verlangend keek ze naar zijn sigaret, die steeds rood opgloeide als hij een teug lucht erdoorheen naar binnen zoog. Er was nauwelijks/geen licht hier beneden en ook was nergens een warmtebron. De sigaret zag er erg aantrekkelijk uit. Maar nu zou het niets helpen. Dat wist ze uit ervaring. Linde was nog niet in het stadium van roken dat ze echt niet meer zonder kan. Minder dan een pakje in de week was voor haar echt het maximale. Ze wilde niet ergens aan vast zitten. Ze wilde echt vrij zijn! Al die jaren herinnerde zich als een soort van gevangenis. Alleen dan in een groot huis met alleen maar dure dingen die eruit zagen alsof ze zouden veranderen in stof of scherven als je ze ook maar het een millimeter van je vinger aanraakt. Niet echt de ideale omgeving om op te groeien en al helemaal niet de ideale ouders die je op voeden. Haar hoofd draaide in de richting van de jongen naast haar. ‘’Ik heb jou nog nie gezien hier. Ben je nieuw?’’ Misschien een aparte vraag maar op een of andere manier had Linde de gaven om iedereen die ze ook maar een enkele seconde zag te onthouden met gezicht. Best wel apart met zo veel mensen in je hoofd. Maar dat verklaarde meestal wel de rotsooi daar ergens in haar hoofd.

De ogen van het meisje gingen open zodra hij met zijn aansteker de toorts in vlammen zette. Met een hoi gebaar stak hij de sigaret op die hij zonet uit een pakje uit zijn broekzak had gevist en hij inhaleerde de nicotine. Meteen ging hij zitten en ging het meisje naast hem zitten, wat moest ze van hem? Het boeide hem niet echt, maar al snel mompelde ze "Hoi" en keek ze verlangend naar zijn sigaret. Dus ze rookte ook, Rude kon er wel eentje missen maar wou hij wel delen? Had hij daar wel zin in? Hij wist het zelf niet eens of hij daar zin in had. Je kon Rude verslaafd noemen, maar hij wist goed genoeg dat hij op elk moment kon stoppen als hij wilde. De verslaafden hadden geen karakter, Rude had dat wel. In zijn geest doolde nog steeds die ene operatie dat er cellen van een bepaald iets of iemand in zijn lichaam werden geduwd, vandaar had hij spleetvormige pupillen en had hij krachten, maar het enigste negatieve was dat hij botvorming had op zijn kaak, Daar had hij een kopie van de binnenkant van zijn mond, alleen was dit geheel wit. Ze hadden hem gezegd dat het niet meer zou uitbreiden, dus dat was al iets positiefs tenminste. Het meisje keek naar hem en Rude zijn blik ging haast automatisch richting het meisje. ‘’Ik heb jou nog nie gezien hier. Ben je nieuw?’’ Dit was een gewone vraag zoals elke andere. Alleen deze zou vaak worden gesteld sinds hij inderdaad nieuw was. Eindelijk deed hij zijn mond open om ook eens te spreken. Zijn stem was zwaar en een tikkeltje hees "Ja, ik ben hier net aangekomen." was hetgene wat hij tegen haar zei, misschien zou zijn naam ook maar eens moeten worden gezegd. "De naam is Rude Grimjoww. Aangenaam." Het was het achtste wereldwonder dat Rude vriendelijk was, het meisje had geluk. "Ik had gezien dat je nogal verlangend keek naar mn peuk. Ook eentje?" Hij nam nog een laatste trek van de sigaret, spuugde die uit en trapte hem uit op de grond. Dan gaf hij het meisje een sigaret en zijn aansteker. Ze had echt geluk dat hij zo vriendelijk was vandaag, normaal was hij nooit in zo'n gulle bui.

De jongen naast haar reageerde positief. Met een hese stem zei hij. "Ja, ik ben hier net aangekomen." Linde knikte. Dat klopte dan nog wel van alle overvloed aan gezichten. "De naam is Rude Grimjoww. Aangenaam." Het klonk een beetje droog. ''Ik ben Linde Jue. Ook aangenaam.'' Gaf ze als antwoord. Het bleef even stil. Het was niet een ongemakkelijke stilte, er hoefde gewoon niets gezegd te worden. Het was wel goed zo. "Ik had gezien dat je nogal verlangend keek naar mn peuk. Ook eentje?" Dam. Hij had het gezien. Linde wilde dus echt niet zo'n afhankelijk meisje lijken. Dat was ze dus absoluut niet. Het was helemaal onder controle. Ze hoefde niet om de zoveel minuten naar buiten voor nieuwe nicotine. Meestal een of twee, hoogstens drie per dag. Dat lag aan de hoeveelheid stres en opgefoktheid er in haar zat. Je kon Linde niet echt een schoorsteen noemen. Andere mensen bijvoorbeeld gingen om het uur naar buiten voor een nieuwe peuk. Die rookte meer dan een pakje per dag. Linde vond dat echt helemaal nergens op slaan en volgens haar hielp dat echt niet. ''Mmmm, ik weet nie? Doe maar!'' Besloot Linde. Ze nam de sigaret aan en zij aansteker. Een kleine gele vlam verlichte even de vochtige gang en verdween vervolgens weer. Nu trok het gloeiende rood steeds even de aandacht. Rude had ondertussen zijn sigaret al uitgestamd. ''Waarom kom je eigenlijk naar deze school? Het is zo ver ik weet niet echt vanzelfsprekend om naar deze school te gaan.?'' Linde hief haar hoofd even naar Rude en liet hem toen weer tegen de muur zakken. Het inademen van nicotine voelde toch wel fijn, als snapte Linde absoluut niet waarom mensen vonden dat het lekker was. Een peuk was botweg goor! Misschien noemde ze het lekker omdat ze het een goed gevoel gaf? Maar als ze echt lette op de smaak van de sigaret, zou ze er mee stoppen. Misschien moest ze er sowieso mee stoppen. Alhoewel, het was soms wel fijn om even een sigaret op te kunnen steken...

Rude was in een goede bui om het zo maar even te verwoorden, je kon hem niet bepaald vriendelijk noemen, maar op dit moment was hij vriendelijk, niemand zou ooit weten waarom en wat er omging in zijn hoofd. maar hij mocht dit meisje, ze mocht zichzelf gelukkig prijzen. Met een hese stem zei hij. "Ja, ik ben hier net aangekomen." Linde knikte, ze had het al vast wel door sinds hij een tikkeltje specialer was als de rest. Je zou niet zo snel iemand tegen het lijf lopen met botvorming op zijn kaak. De naam is Rude Grimjoww. Aangenaam." Het klonk een beetje droog. ''Ik ben Linde Jue. Ook aangenaam.'' Gaf ze als antwoord. Het bleef even stil, een aangename stilte. Rude was meestal nooit echt een prater, maar nu had hij al meer gezegd dan een normale conversatie die van hem afkomstig zou zijn. Linde mocht zich echt speciaal noemen. "Ik had gezien dat je nogal verlangend keek naar mn peuk. Ook eentje?" Rude lette vaak op de blikken van mensen, je kon het een autistisch trekje noemen, maar details in het gezicht leken hem een beetje te fascineren sinds hij ook een gebrek had, dus hij ging ook letten op de gebreken in een ander zijn of haar gezicht. ''Mmmm, ik weet nie? Doe maar!'' Besloot Linde. Ze nam de sigaret aan en zij aansteker. De donkere gang werd even rood opgelicht, maar dat licht verdween al snel weer. Rude nam zijn aansteker terug en stampte zijn sigaret uit. ''Waarom kom je eigenlijk naar deze school? Het is zo ver ik weet niet echt vanzelfsprekend om naar deze school te gaan.?'' Rude haalde zijn schouders op "Mijn ouders hebben dit beslist, als ik inspraak had gehad dan was ik mooi op Shadra gebleven. Maar ik was te onhandelbaar en ik geef ze groot gelijk dat ze van me af wilden" zei hij maar zijn gezicht bleef lichtelijk emotieloos. Hij was geen persoon die emoties toonde en ook geen sigaretverslaafde sinds hij wel genoeg wilskracht had om eraf te blijven wanneer hij wilde. Het werkte gewoon kalmerend op hem en dat maakte het makkelijker om rustig te blijven en zichzelf in hand te houden.

Eerst haalde Rude zijn schouders op maar gaf toen antwoord. "Mijn ouders hebben dit beslist, als ik inspraak had gehad dan was ik mooi op Shadra gebleven. Maar ik was te onhandelbaar en ik geef ze groot gelijk dat ze van me af wilden" Linde keek hem aan, maar ze zag geen enkele emotie. Het viel haat wel op dat zijn kaak nogal anders was dan een ander random iemand. Ze vond het wel grappig en vroeg zich af hoe het kwam. Maar ze vroeg er niet naar, misschien was het een gevoelig onderwerp. Langzaam man ze teugen van de sigaret. Bijna op, zo snel al? Nou ja, wat boeit het. Ze gooide de sigaret achterloog weg hem met een mooie boog belande hij in de prullenbak die haast niet te zien was met dit licht. Het was weer stil. Linde had al begrepen dat Rude niet echt een prater was, net als zij. Nou, discussies voeren kon ze extreem goed, ruzie ook wel. Dan stond ze niet zo snel met haar mond vol tanden. Dat stond ze eigenlijk nooit. Altijd had ze wel een antwoord. Daar stond ze ook mee bekend bij de leraren... ''Mijn ouders hebben ook besloten dat ik naar deze school moest. Het is een grote school met veel leerlingen en ze wilde dat ik vrienden kreeg. En op mijn oude school ging het echt niet meer. Ik was laat maat zeggen het pispaaltje van de klas.'' Zei Linde terwijl ze voor zich uit keek. Het pispaaltje ja. Of, bekraspaaltje. Beter gezegd. Dacht linde terwijl ze terug dacht aan die verschrikkelijke tijd. Zou Rude eigenlijk gepest zijn? Vast niet, of toch wel. Om zijn kaak. Linde hoopte van niet. Dat wenste ze niemand toe. Gepest worden. Ze vroeg zich wel eens af, waarom iemand iemand anders zou pesten? Het sloeg ook helemaal nergens op als je er goed over na dacht. Wat schiet je er nu mee op. De ene voelt zich zwaar rot, en de andere krijgt (hopelijk) schuldgevoel en kan het niet meer terug draaien. ''Vind je het leuk hier.'' Vroeg Linde toen ze merkte dat Rude nog steeds naast haar zat.