Ondervragen

Met een luid geknars ging de deur van de kerkers open en baadden de duistere gangen even in het felle zonlicht. Maar niet voor lang, want de deur sloeg weer met een klap dicht en het enige licht dat de gangen nu nog verlichtte kwam af van de fakkel die Savador voor zich uit hield. Hij ging langzaam de celblokken af en tuurde door het duister naar het einde van de gang. Als hij betere maatregelen had genomen, had Donovan nu nog achter slot en grendel gezeten. Hij nam zich voor er niet langer mee in te zitten en stopte twee celblokken voor de laatste. Daar knielde hij voor de tralies neer en hield de fakkel dicht bij zijn hoofd. Hij staarde een moment zwijgend naar Kara. Ze zat immers nog vast en moest zich vast niet bewust zijn geweest over de gebeurtenissen van de laatste tijd. 'Vertel me eens,' begon Savador zacht. 'Wat had jij bij dat joch te zoeken?' Hij hield de fakkel dichter bij de tralies zodat hij Kara beter kon zien en staarde haar afwachtend aan.

Er verscheen een diepe frons tussen Savadors ogen, en even leek het erop dat hij in woede zou uitbarsten. Maar in plaats daarvan hield hij zich kalm en kneep zijn ogen even tot spleetjes. 'Niks is geen antwoord,' zei hij zacht. 'Je kunt maar beter een fatsoenlijk antwoord geven als je niet hetzelfde lot als Donovan wilt ondergaan.' Hij klemde een hand stevig om één van de spijlen; zijn knokkels knakten er van. Hij was niet bereid Kara te martelen, ze was nog lang niet zo'n erge tiran als Donovan was. Maar als ze zich tegen hem zou werken was hij bang dat hij geen andere keus had. Niemand sprak hem tegen of behandelde hem zonder respect, niet nu hij deze positie had. En wie niet wilde luisteren moest maar voelen. Hij moest erkend worden als de machtigste onder hen allemaal op de school, op de Legendarische Magicans na. Hij was geneigd het bij iedereen in te stampen die nog steeds een grote mond tegen hem durfde op te zetten. Savador trok zich aan de tralies langzaam overeind en staarde peinzend op Kara neer. Diva zou hier ongetwijfeld weer volop tegen zijn, maar ergens vond hij het niet erg dat ze er nu niet was om hem een zetje in de juiste richting te geven.

Savador streek even met zijn vingers langs het handvat van de fakkel en keek Kara met een dreigende blik aan. 'Kennismaken?' herhaalde hij zacht met afgunst. 'En weet je ook dat het de bedoeling was dat Donovan eenzaam zou moeten wegrotten en dus geen bezoek nodig had?' Hij bleef Kara een lange tijd aankijken alsof hij op haar antwoord wachtte. 'Ik moet het nog één keer zien als je weer de kerkers inglipt om gevangenen te bezoeken. Het is alsof je er zelf om vraagt om opgesloten te worden,' ging Savador zacht verder. 'De volgende keer zal ik minder vredelievend zijn.' Hij streek even met zijn vingertoppen over het slot en haalde de magische barrière weg, al maakte hij nog geen aanstalten om haar vrij te laten.

Savador wierp Kara een norse blik toe en klaagde een zachte zucht. 'Waar denk je anders dat de kerkers voor bedoeld zijn? Om rond te hangen?' vroeg hij op een nijdige toon. Hij staarde Kara bedenkelijk aan, alsof hij twijfelde of hij haar nu al zou moeten vrijlaten. Een straf was een straf en immers bedoeld om van je fouten te leren. Toch raakte hij het zware slot op de deur met een vinger aan en siste zacht een spreuk, waardoor de celdeur met een droge klik van het slot sprong. Savador trok de luid knarsende deur naar zich toe en hield die voor Kara open. 'Dit is de laatste keer dat je zonder excuus hier komt als er gevangenen zitten, begrepen? Je bent nu vrij om te gaan,' zei hij waarschuwend.

Savador keek even met een zachte blik op Kara neer toen hij haar woorden hoorde. Hij keek haar peinzend na tot ze de kerkers uit was en vroeg zich af waarom arrogante misbaksels zoals Donovan ook niet zo'n respectvolle houding tegenover hem konden hebben. Toen hij er zeker van was dat Kara de kerkers verlaten had, zette hij de deur van haar oude celblok op zijn slot. Savador hield de fakkel nog even in de richting van het laatste celblok, alsof hij hoopte dat Donovan besloten had om terug achter de tralies te zitten en hem daar weer te zien zitten. Dat was niet het geval, wat hij eigenlijk ook wel verwacht had. Terwijl Savador terugliep door de gangen naar de uitgang, doofde hij de fakkel en werd het weer net zo duister als voorheen. Daarna verliet hij de kerkers.

PROFILE MAGICIAN