Acantha .
 PROFILEPosts : 78 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: LichtKlas: мαѕтer ѕαvαdorPartner: we loved αɴd dιed wнere roѕeѕ ɢrow
 |  Onderwerp: Acantha Bellona Emmerson  do aug 30 2012, 18:33 | |
| A L G E M E E N
P E R S O N A L I A
Naam: Acantha Bellona Emmerson
Bijnamen: Wolfskers
Geslacht: vrouw
Geboortedatum: 29 februari
Leeftijd: 17 jaar
Gezichtsclaim: Elisabeth Von Wettin
[Sound Horizon / Märchen]
Stem: your beauty heals, your beauty kills
Thema: you are perfect, aren't you?
Geboorteplaneet: Shadra
Geboortetaal: Shadraans [Russisch]
Overige talen: Novaans [Afrikaans]
Bloedbanden: Lilith [jongere zus]
Geaardheid: heteroseksueel
Partner: N/A
Contacten: --
Huisdieren: N/A
Rang: leerling
Schooljaar: vijf
Mentorklas: Master Savador
Quote: --
inMind: Everyone thinks that I have it all, but it's so empty living behind these castle walls. If I should tumble, if I should fall, would anyone hear me screaming behind these castle walls? There's no-one here at all, behind these castle walls.
Song: I never knew daylight could be so violent: a revelation in the light of day. You can't choose what stays and what fades away. I'd do anything to make you stay. You are the hole in my head, you are the space in my bed, you are the silence in between what I thought and what I said. You are the night time fear, you are the morning when it's clear. When it's over you'll start. You're my head, you're my heart. Through the crowd, I was crying out and in your place there were a thousand other faces, I was disappearing in plain sight. Heaven help me, I need to make it right, tell me what you want me to say. You want a revelation, you wanna get it right, but it's a conversation I just can't have tonight. Would you leave me, if I told you what I've done? And would you need me, if I told you what I've become? 'cause it's so easy to say it to a crowd, but it's so hard, my love, to say it to you out loud.
~ Florence and the Machine No Light, No Light
|
U I T E R L I J K
A L G E M E E N
Lengte: 1.70 m
Gewicht: 58 kg
Ogen: turquoise-groen
Huidskleur: blank
Haarkleur: goudblond
Kapsel: halflang tot lang, lichte krul, veelal vast gezet in een hoge staart achterop haar hoofd en de voorkant twee losse, brede plukken
V E R S C H I J N I N G
lichaam: Acantha heeft een gemiddelde lichaamsbouw en -postuur. Ze is niet bijzonder lang of klein. Ze is niet mager en heeft mooie vrouwelijke rondingen: uitgemergeld mag dan de mode zijn, zij vind zacht een stuk mooier. Vrouwen horen nou eenmaal zacht te zijn. Haar huid is heel licht, mede omdat ze veelal uit de zon blijft en zich anders heel goed insmeert: gevoelig als ze is voor de UV-straling. Haar ogen neigen naar groen, maar willen bij het juiste licht ook nog wel eens een beetje blauwig zijn en de kleur komt dan ook het dichtst bij turquoise in de buurt. Haar handen zijn, net als haar voeten, klein en haar vingers smal, met nette, kort geknipte nagels. Ze doet wel een beetje poppig aan: fijntjes, en kwetsbaar als porselein, maar toch aaibaar.
houding: geboren als dochter van een vooraanstaande familie, weet Acantha niet beter dan dat ze zich als een dame hoort te gedragen: schouders recht, kin omhoog en doen alsof de wereld van jou is. Hierdoor zijn haar bewegingen over het algemeen gracieus, subtiel en weloverwogen. Ze is er niet het meisje naar om de koffie per ongeluk over het randje van haar kopje te gooien – ze drinkt toch alleen maar thee. Ze heeft weet van de etiquette en leeft hier ook naar, wat haar doorgaans een zekere air geeft – ook al bedoelt ze het helemaal niet zo. Omdat haar geleerd is om haar emoties te verbergen, straalt Acantha altijd een zekere kalmte en rustgevendheid uit: ze beweegt zich doelbewust en zelfverzekerd, bedenkt eerst waar ze heen wil voordat ze ook maar een stap zet. En als ze gaat, loopt ze in een rustige, strakke lijn, recht op haar doel af.
kleding: Acantha draagt jurken. Of rokken met korset. Haar kleding bedekt haar lichaam van haar hals tot haar tenen en vingertoppen: ze draagt lange jurken, handschoenen en meestal rijglaarsjes. Meestal is het enige stukje blote huid waar ze zich op laat betrappen haar hoofd, en anders haar handen. Haar jurken en rokken zijn gemaakt van meerdere lagen stof en getuigen van vakmanschap: net als haar nauwkeurig geweven korsetten. Acantha houdt er van om haar kleding een eigen twist te geven door het gebruik van veren, strikken en soms edelstenen en parels. Toch is ze altijd subtiel in haar keuze en kijkt ze er voor uit dat er niks overdreven wordt, of overheerst. Het draagt bij aan haar haast koninklijke uitstraling en ze weet als geen ander dat overdaad schaadt.
attributen: hoewel Acantha door haar afkomst dingen op waarde weet te schatten, hecht ze maar weinig waarden aan juwelen. Buiten een paar gouden oorknopjes, ingelegd met diamanten, draagt ze vrijwel geen sieraden. Ook heeft ze voor de rest geen bepaalde attributen die ze altijd meesleept. Gewend om altijd geld genoeg te hebben, weet Acantha dat alles te koop en vervangbaar is en weet ze wel beter dan zich aan dergelijke, materiële dingen te hechten. Evenmin draagt ze, overeenkomstig de schoolregels, geen wapens, al was het maar om de simpele reden dat ze nog nooit een mes heeft vast gehouden. Laat staan een vuurwapen.
kleuren: blank als ze is, komt Acantha het beste weg met zachte kleuren. Ze kiest dan veelal voor licht goudachtig, beige en soms wat zacht roze pasteltinten. 's Winters gaat haar voorkeur echter uit naar wat warmere, donkere kleuren, waarbij ze er voor oppast dat de kleuren niet te hard worden: ze kiest voor verschillende tinten bruin en wijnrood, maar vermijdt groene en blauwe kleuren. Je zal haar nooit betrappen in zuiver wit of zwart, wetend dat dit haar huid onnodig bleek maakt. Voor de weinige sieraden die ze draagt, kiest ze doorgaans simpelweg voor goud, wat prima kleurt bij de aardetinten die ze draagt.
F Y S I E K E G E S T E L D H E I D
zonne-allergie: de reden voor Acantha's zeer blanke huid ligt niet alleen besloten in haar DNA, maar ook in het feit dat ze zoveel mogelijk uit de zon blijft – en zich goed insmeert wanneer ze gedwongen is om zich door fel weer te begeven. De hoofdreden hiervoor is dat ze last heeft van een zeer lichte zonne-allergie waardoor ze niet alleen bijzonder snel verbrandt, maar ook lastig krijgt van vervelende, jeukende uitslag. Omdat voorkomen nou eenmaal beter is dan genezen, verkiest Acantha haar lelieblanke huid boven huiduitslag. Bovendien, gebruind mag dan de mode zijn, zij is ergens best trots op haar zeer blanke kleurtje: niet vergeten dat het ooit de mode was en dat het stond voor weelde en rijkdom.
kwetsbaar: hoewel Acantha bezit over een goed gevormd lichaam en er op het eerste oog niet heel breekbaar uit ziet, weet ze uit ervaring dat haar botten, spieren en pezen kwetsbaar zijn: ze heeft al meerdere keren iets gebroken na een simpele val en heeft last van zowel zwakke enkels als polsen. Dit heeft tot gevolg dat ze het vermijd om zware dingen te tillen en dat ze maar weinig sport. Hoewel ze ergens wel weet dat ze de spieren juist zou moeten trainen om ze te verstevigen, zit het luxe leventje haar zo in het bloed dat ze niet eens weet hoe ze daar aan zou moeten beginnen. Dus kijkt ze er maar simpelweg voor uit dat ze geen domme dingen doet waarbij ze nog meer botten zou kunnen breken.
vermoeidheid: direct in combinatie met haar zonne-allergie staat Acantha's energiepijl. Het is wetenschappelijk bewezen dat zonlicht vermoeidheid verdrijft en er voor zorgt dat je je niet alleen gelukkiger voelt, maar ook krachtiger: je hebt meer energie en je kan de wereld aan. Mits je dus genoeg van de zon geniet. Hoewel de meeste mensen deze kracht van de zon onderschatten, ondervindt Acantha al haar gehele leven hinder van haar allergie in de vorm van een soms zeer ernstige vermoeidheid. Zomers, en op dagen met veel zonneschijn, gaat het best redelijk, maar 's winters voelt ze zich veelal zo moe dat ze wel hele dagen zou kunnen slapen. Door haar vermoeidheid heeft ze vaak moeite om zich voor langere periodes te concentreren, en als ze gewicht in de schaal kan leggen, zorgt ze er dan ook voor dat er voldoende pauze tussen haar verschillende lessen zit.
|
I N N E R L I J K
P E R S O O N L I J K H E D E N
fallen angel: in de eerste plaats is Acantha de licht-magiër in een Shadraanse familie. Dit maakt haar zowel benijd als onbegrepen. Benijd omdat zij dingen kan die niemand anders binnen het gezin kan – en onbegrepen om dezelfde reden. Hoewel ze probeert om bepaalde trucjes met haar lichtmagie na te doen, slaagt ze daar lang niet altijd in. Dat ze blijft volhouden, heeft er mee te maken dat ze nog steeds niet kan accepteren dat ze anders niet, niet vanuit zichzelf, maar evenmin vanuit haar familie – die eveneens graag zouden zien dat ze gewoon hetzelfde was, met dezelfde magische duisterkrachten. En soms slaagt ze daar beter in dan anders. Ze is immers opgevoed tot een dame en ze weet intens gemene beledigingen in heel mooie woorden te verpakken, om ze uiteindelijk met een minzame glimlach te bevestigen. Net als een gevallen engel weet ze dat dit niet is waar ze thuis hoort, maar past ze zich aan, met een zeer dodelijke souplesse.
perfecte dochter: als oudste kind in het gezin, en dan bovendien ook nog de vreemde eend in de bijt, heeft Acantha altijd de drang gehad om zich te bewijzen. Zij was de eerste om de perfecte gastvrouw te spelen, geen problemen te schoppen bij de nanny's en altijd haar huiswerk te maken. Waar de andere kinderen vaak naar buiten gingen om te spelen en onder de modder terugkwamen, zag Acantha er altijd onberispelijk uit. Bovendien was ze een snelle leerling die al op jonge leeftijd kon paardrijden, maar ook rekenen, tekenen en breien en borduren. Een meisje dat al zeer snel de etiquette van binnen naar buiten kende, wist hoe ze gasten moest entertainen en hoe ze zich geliefd moest maken onder anderen – zonder opdringerig over te komen. Ze zou zo de perfecte erfgename kunnen zijn, als ze de typerende Shadraanse duistermagie had bezeten. En hoewel ze altijd geprobeerd heeft om zich deze eigen te maken, is dat iets waar ze nooit ten volle in geslaagd is.
God knows I am a lonely soul: hoewel het iets is wat Acantha niet aan de buiten wereld laat zien, voelt ze zich het grootste gedeelte van de tijd een verloren meisje. Iemand die nergens werkelijk bijhoort. Iemand die er van de buitenkant goed uitziet, maar die van binnen verwoest is. Diep in haar hart weet ze dat haar vermoeidheid waarschijnlijk minder zou worden als ze minder haar best zou doen om gelukkig over te komen, maar het is iets wat ze niet op kan geven. Het is een levenswijze waar ze met haar jeugd in gegroeid is, en waarvan ze nu niet meer weet hoe het anders kan. Dus glimlacht ze wanneer haar binnenste brandt, en vertelt ze fascinerende verhalen, terwijl haar geest minzaam zijn hoofd schudt. Ze weet dat ze in een leugen leeft, maar er is niks anders wat ze de wereld bieden kan.
|
B I O G R A F I E the lost and insincere, they think I need to hear: als kind heeft Acantha het altijd moeilijk gehad thuis. Ze was een mooie baby, een slimme peuter en een volgzame kleuter, maar nooit goed genoeg toen bleek dat de duister magie niet door haar bloed stroomde. Wanneer je een tweejarige vertelt dat zij niet goed genoeg is, wordt het misschien ooit nog vergeten, maar als je die uitspraak dag na dag herhaalt, tot een vijfjarig kind je in de ogen kijkt, dan laat je een wond achter die nooit zal helen. Acantha is opgegroeid in een wereld waar zij niet thuis hoorde. Ze heeft nooit kind kunnen zijn, omdat ze alleen maar bezig was met het plezieren van haar ouders – die daar nooit oog voor hadden. Toch is dat iets wat ze nooit opgegeven heeft, uit koppigheid, maar ook omdat ze wanhopig opzoek was naar bevestiging; wat oprechte liefde.
he took me in his arms, but then he squeezed too hard: naarmate Acantha ouder werd en haar krachten zich ontwikkelde, kreeg ze door dat ze zo haar eigen gaven had. Haar vermogen om dodelijk giftige voorwerpen te creëren, zorgde er niet alleen voor dat ze eindelijk haar plek binnen het gezin leek te kunnen verwerven, maar ook dat ze de liefkozende bedoelde bijnaam 'Wolfskers' kreeg. Vernoemd naar de uiterst giftige, dodelijke nachtschade. Alhoewel ze dit in het begin als een volwaardige acceptatie ervoer, bleek al snel dat acceptatie en liefde niet twee verschillende dingen waren. Haar vader zag in zijn Wolfskers een mogelijkheid; een voorwerp dat hij kon gebruiken. Acantha mocht dan misschien zijn oudste kind zijn, ze was vooral handig. Handig om dat ze een plaatje was om te zien en omdat haar gaven subtiel en effectief waren. Het gevolg was dat hij haar altijd verstikkend dichtbij heeft gehouden, elke vorm van onafhankelijkheid die ze noodgedwongen had gecreëerd, werd haar in korte tijd compleet afgenomen. Tot haar elfde levensjaar is ze regelmatig meegegaan naar zakenrelaties, die, afgeleid door haar schattig, maar mooie en haast engelachtige voorkomen, de dood vonden door de giftige vlinders die ondertussen door haar handen gecreëerd werden.
well, I've seen hell and back: na de zomer van haar elfde levensjaar is Acantha naar de Starshine Academy gegaan: plotseling heel erg alleen en op haar eigen benen. In het begin ervoer ze dit als beangstigend, niet langer wetend wat ze moest doen wanneer haar dit niet expliciet verteld werd. Na de eerste paar moeilijke weken vond ze echter rust in het strakke schema van lestijden en huiswerk en begon ze zich meer op haar gemak te voelen. Dusdanig dat ze niet terug naar huis wilde met kerst, wetend dat daar ongetwijfeld mannen op haar wachtten die ze zou moeten doden – en als ze ergens een hekel aangekregen had, dan was het wel aan het gif van de Wolfskers. Het resulteerde in een gigantische ruzie, waarbij Acantha zichzelf uiteindelijk gedwongen zag om toe te geven en terug te keren. Om zichzelf 's nachts in slaap te huilen en zichzelf meer vervreemd dan ooit te voelen van het kasteel dat haar thuis behoorde te zijn.
I am steel. I don't feel anything, at all: zo is het patroon nog bijna drie jaar door gegaan, tot ze aan het begin van haar vierde jaar besliste dat ze niet meer thuis zou komen. Het huis was te klein toen ze dat vertelde, maar toen ze haar verder zonder ook maar enige twijfel vertelde dat ze haar vlinders van de dood naar hem toe zou sturen als hij haar niet zou laten gaan, bond hij in. Sindsdien is Acantha niet meer thuis geweest. Ze bezit een klein huisje op Nova, ver weg van de planeet waar ze geboren is en weet het prima in haar eentje te rooien. Voor de buitenwereld veinst ze dat ze gelukkig is, maar zelf weet ze dat ze nog altijd verdwaald is. Niet wetend of ze in haar hart een Shadraan is, of een licht-magiër – en niet instaat om het allebei te zijn.
|
V A A R D I G H E D E N
M A G I S C H
toxic butterfly's: Acantha's belangrijkste magische gave is het resultaat van haar lichtkrachten, de magie van het woud en haar haast obsessie om zichzelf de duistermagie eigen te maken. Ze heeft het vermogen om uit licht kleine voorwerpen of dieren, ze kiest meestal voor vlinders, te creëren die dodelijk giftig zijn. Het gif roept ze op uit de plant waar haar vader haar altijd liefkozend naar vernoemde: de wolfskers, ook wel bekend als de dodelijke nachtschade.
born to fly: misschien omdat ze zich altijd als een vogel heeft gevoeld die opgesloten zat in een kooi, is Acantha's dierlijke vorm ook een vogel. Er zijn momenten dat ze zich meer thuis voelt in het blauwe, glanzende lichaam van de gaai, dan in haar eigen lichaam. Hoewel ze opvalt door haar kleur, kan ze zich zo makkelijk verstoppen en is ze snel en wendbaar: doorgaans is er niemand die haar te pakken krijgt en haar weer in een kooi zou kunnen stoppen.
shadow powers: Acantha gebruikt haar lichtmagie voornamelijk om bepaalde duisterkrachten te weerspiegelen. Zo kan ze dan misschien geen duister oproepen, maar wel licht laten verdwijnen, of juist licht zo fel laten schijnen dat je zicht alsnog belemmerd wordt. Bovendien weet ze dat, wanneer je ongezien wilt blijven, licht soms nog een betere afleidingsmethode is dan je verstoppen in de schaduw: de meeste mensen zijn makkelijk af te leiden met een schittering op de juiste plaats.
camouflage: de belangrijkste mogelijkheid van licht bevind ze misschien wel in het feit dat het de oorzaak is van alle verschillende kleuren. Hoewel die gave niet perse nuttig is, heeft Acantha er vele keren handig gebruik van gemaakt door zichzelf onzichtbaar te maken door zichzelf te kleuren in de kleuren van de omgeving. Bovendien vind ze hierin een manier om haar lichtkrachten te af te schermen door haar bollen van licht donker te kleuren.
like a rainbow: hoewel het waarschijnlijk komt door haar gave om kleur te kunnen beïnvloeden, heeft Acantha een voorliefde voor tekenen en schilderen en met name het werken met waterverf. Hoewel haar schilderen meestal puur abstract zijn, vind ze het heerlijk om te kijken hoe de verschillende kleuren met elkaar mengen en zo wat nieuws creëren. Bovendien heeft waterverf de aanbiddelijke eigenschap om op de meest fantastische manieren in elkaar over te lopen en zo een oneindig interessant schouwspel te veroorzaken. Door deze fascinatie is Acantha iemand die eindeloos geëxperimenteerd heeft met kleur en verschillende soorten verf en potlood. Hoewel ze meestal voor een wat eigenzinnige invulling kiest, zijn haar schilderen juist daardoor veelal fascinerend om naar te kijken. Realisme mag dan niet aan haar besteed zijn, Acantha kan je wel meenemen in haar wonderlijke droomwerelden.
whistle like a bird: ook Acantha's andere fascinatie is een gevolg van trillen. Dit keer niet van licht, maar van geluid: muziek is iets waar ze zichzelf compleet in kan verliezen. Al van jongs af aan kan Acantha uren bezig zijn met verschillende vormen van muziek. Ze houdt er van om te zingen en neemt consequent lessen om haar stem bij te houden, zeker nu deze verandert door de pubertijd. Daarnaast speelt ze verschillende muziekinstrumenten waaronder piano en viool. De fluit blijft echter haar favoriet en dat is ook waar ze verreweg in uitblinkt. Door veel te oefenen, en waarschijnlijk ook door haar dierlijke vorm, weet ze nu de juiste wijzes om te communiceren met vogels. Niet dat ze weet wat ze zeggen, maar ze weet wel dat ze haar roep beantwoorden als zij het juiste wijsje fluit.
like a lady: Acantha's overige gaven schuilen vooral in het feit dat ze de opvoeding van een dame heeft gehad: ze kan breien, haken en naaien, heeft kennis van de etiquette en is een uitstekende gastvrouw. Ze kan verschillende dansen leiden, weet hoe ze mensen moet vermaken zonder te persoonlijk of onbeleefd te worden en ze weet hoe ze het ijs kan breken. En dat allemaal zonder ook maar iets vrij te geven over haar ware gedachtes en gevoelens. Wanneer Acantha iemand niet mag, zal diegene dat waarschijnlijk nooit te weten komen, want haar opvoeding heeft haar geleerd om iedereen ten vriend te houden. Of hen in ieder geval dat gevoel te geven. Uiteindelijk zijn vrienden minder geneigd om je te vermoorden dan je vijanden.
|
V E R B I N T E N I S S E N
F A M I L I E
the Emmerson family: zoals ongetwijfeld al duidelijk is, heeft Acantha een moeizame omgang met de rest van haar familie. Ze probeert er bij te horen, maar is altijd het witte schaap geweest in een zwarte kudde. Ze kan haar vacht dan laten verkleuren, het lijkt er nog het meest op dat haar licht van binnenuit naar buiten straalt. Dit maakt het contact binnen het gezin stroef, helemaal nu ze niet meer thuis woont. Toch probeert ze, zoals ze dat altijd geprobeerd heeft, om de lieve vrede te bewaren. Al heeft ze inmiddels wel wat meer gevoel voor zelfbehoud gekregen daarin, en is ze niet langer bereid om alles waar ze voor staat daarvoor op te offeren.
my dark sister lovely, ain't ya? Hoewel ze met de meeste van haar gezinsleden niet meer dan een zakelijke band heeft, is er een diepgaandere verbintenis tussen haar en haar jongste zusje. Het is iets wat je een haat- en liefdesrelatie zou kunnen noemen. Er is een diepgaand wederzijds respect, omdat ze allebei iets hebben wat de ander niet zijn kan. Lilith is uitzonderlijk begaafd in de duistermagie, maar ze zal nooit de gratie, elegantie en schoonheid van Acantha hebben. Acantha heeft op haar beurt een soort verbond met haar vader, terwijl Lilith slechts de jongste dochter in het gezin is: ze bezit geen 'gevechtswaarde', maar is wel het lievelingetje van iedereen. Lilith en Acantha hebben vele plannen samen gesmeed, zoals alleen zusjes dat kunnen, maar minstens evenveel ruzies uitgevochten – zoals alleen zusjes dat kunnen. Voor Acantha is Lilith alles wat ze niet zijn kan, alles wat ze benijd en daardoor haat – maar ze is ook haar jongste zusje dat ze moet beschermen en opvoeden en uit de handen van haar machtsbeluste vader moet zien te houden. Dit maakt hun band verwrongen en vaak lastig, soms oppervlakkig en soms zeer diepgaand, maar altijd aanwezig, altijd voelbaar.
|
Laatst aangepast door Acantha op zo sep 09 2012, 13:50; in totaal 8 keer bewerkt |
|
