Is this the right toilet? || Soh.

Oké door al dat gewandel en gedrink en alles bij elkaar heeft er weer goed voor gezorgd dat Flavio zo nodig moet plassen dat hij overal zou kunnen plassen. Overal. Hmn. Dat klinkt niet zo handig als je dat hardop in je gedachten zegt. Zoals, hij zou echt niet op het bureau van Master Savador willen plassen. Poeh poeh. Wat zou hij dan ontzettend veel problemen krijgen en misschien moest hij dan wel weg van SSA. Dat was iets wat hij niet nú al mee zou willen maken, misschien over een paar maanden? Misschien pas over een jaar. Maar niet nu al. Echt niet! Bij die gedachten alleen al zou hij deze geweldige school, tot zover hij de school momenteel kent, gaan missen en dat wilt bij hem echt wel wat zeggen want meestal wilt hij ergens weer zo snel als mogelijk weg. Maar wie weet wat er deze keer op zou pad komt? Wie weet zorgt iemand er wel weer voor dat Flavio gek wordt? Of echt weg wilt? Maar dan zou hij alsnog moeten doorzetten, hij moet dan doorzetten. Hij moet zichzelf weer boven alles zien te krijgen.
Ondertussen werd zijn drukkende blaas alleen maar erger. Hij kon het zelfs wel uitgillen, ja zo nodig moet hij op dit moment plassen. Heel erg nodig dus. Het leek wel of zijn ogen zwart werden, dat hij zo nodig moest plassen dat hij niet meer wist waar hij het deed en met wie. Maar doordat het zwart voor zijn ogen werd rende Flavio vliegensvlug de trappen op, na het aantal treden te hebben geteld wist hij dat hij op de juiste etage was voor de toiletten. Oké. Dat kon dus sowieso niet meer fout gaan, maar nu. Nu moest hij nog de juiste toilet zien te nemen, zonder het enigszins te kunnen zien. Dus zonder het te kunnen zien en er bij na te hebben gedacht rent hij zo een toilet in. Ach. Hij had altijd nog die smoes van 'Ik ben net nieuw hier en ken het nog niet zo goed..' Hmn. Geweldige smoes was dat toch. Een kleine grijns ontstond op zijn gezicht, terwijl hij het meisjestoilet binnen rende en tenslotte een toilethokje in liep. Waarna hij vrijwel meteen de deur op slot deed en zijn broek liet zakken. Net op het moment dat hij wilde gaan zitten op de wc bedacht hij dat hij een man was en mannen plassen staand. Toch? Uiteindelijk deed hij zijn behoefte op de juiste manier.
Meteen toen hij zijn urine in de vrije loop liet verdween die zwarte waas voor zijn ogen en verliet een diepe zucht zijn mond. 'Poeh poeh. Dat lucht op,' mompelde Flavio tegen zichzelf en trok zijn broek weer omhoog, waarna hij zijn knoopje en ritst dicht deed. 'Zo die zit weer vast.' Trok de toilet door en draaide zich met een glimlach om. Juist op dat moment dat hij de deur open wilde doen viel het hem op dat er ontzettend veel teksten op de deur stonden. Doen jongens dat dan ook? Dat was serieus het eerst wat er in hem op kwam. Vreemd. Maar het zal allemaal wel. Tenslotte deed hij de deur open en liep terwijl hij zijn schouders kort ophaalde naar de kranen waar hij zijn handen kon wassen. Hij deed de kraan open en deed wat zeep in zijn hand, wreef kort in zijn handen en waste uiteindelijk zijn handen. Het was stil hier, gelukkig maar.

'Soh, niet hier. Straks hoort iemand ons nog,' protesteerde het meisje, maar de blik die ze hem gaf, vertelde hem compleet iets anders. Hij wist haar naam geen eens. Het was één van die Raziaanse delletjes die altijd wel in waren voor een pleziertje. Altijd handig om een paar van dat soort types bevriend te houden. Bovendien was zij op hem af gekomen met grote ogen en een veel te laag shirtje. Geen enkele jongen zou daar 'nee' te zeggen en zeker Soh niet. Als zij het zelf wilde, waarom zou hij daar dan geen gebruik van maken. En met een beetje plagen en flirten waren ze dan uiteindelijk hier beland. In een hokje op het meiden-toilet. En opeens begon madame onzeker te worden. Eerst hem een beetje in de mood krijgen en vervolgens niet meer willen. Zo werkte het niet. “Nou en, het is heus niet de eerste keer dat deze toiletten ergens anders voor gebruikt worden dan ze bedoeld zijn.” Hij had zo geen zin in gezeik nu. Het meisje liep rood aan en hij kon haar wil zien afbrokkelen. Great. Daar ging zijn hapje. 'Misschien een andere keer, Soh.' En weg was ze.
Verdomd.
Half overdondert dat iemand van hem was weg gelopen, meestal was het andersom, en aan de andere kant geïrriteerd bleef de engel in het hokje staan. Dus. Wat zou hij nu doen? Net toen hij zich dat af vroeg, liep er iemand de toiletten in. Een nieuw slachtoffer? Rustig bleef de lange jongen op zijn plek staan en luisterde. Er klonk wat gemompel in het hokje naast hem en hoewel hij de woorden niet perfect kon verstaan, klonk de stem niet vrouwelijk. Het zal wel. Gewoon een meisje met een wat lagere stem. Pas toen hij het water van de kraan hoorde, trapte de engel zijn deur open en kwam uit het hokje te voorschijn. Om verbaasd te worden door wat hij zag. De rug waar hij tegen aan keek was totaal niet vrouwelijk en datzelfde gold voor het gezicht dat hij in het spiegel kon zien. Dat was zeer zeker geen meisje, maar een zeer aantrekkelijke jongen. Man. Degene die voor hem stond, was ouder dan hem of zag er in ieder geval ouder uit. Nog iets wat opmerkelijk was: hij had hem nog nooit eerder gezien. En voor Soh, de dealer van de school, was dat vreemd. Hij verwachtte van zichzelf dat hij op z'n minst elk gezicht van de school wel eens gezien had. Zeker als ze zo mooi waren als degene waar hij nu naar keek.
Een zachte gniffel ontsnapte de jongen terwijl hij naar voren liep. Deze vreemdeling zag er nog veel beter uit dan het meisje dat aan hem ontsnapt was. Hij was een veel beter slachtoffer. De engel hield vlak achter de andere jongen halt en liet zijn armen langs de schouders van de andere naar beneden zakken. Hoewel de vreemdeling er zeker ouder uit zag, was Soh met zijn bijna twee meter alsnog langer. Hij plaatste zijn handen op de borst van de ander en kneep er zachtjes in. “Volgens mij heb je het verkeerde toilet te pakken, dude.” Een lichte spot klonk door in de woorden van de jongen met de asblonde lokken. Niet dat hij recht om te praten had, hij zat immers ook verkeerd. “Behalve als je een afspraakje hebt,” terwijl hij sprak bracht hij mond naar de oor van de ander. “En als dat het geval is, zal ik ook genoeg moeten zijn.” Om zijn woorden af te sluiten, beet hij zachtjes in de oorlel van de jongen, voordat hij weer enkele passen terug deed. Nieuwsgierig wachtte hij op een reactie.
Dit kon nog wel eens leuk worden.

Doordat Flavio zo bezig was met zichzelf en met zijn handen die hij aan het wassen was, had hij totaal niet opgemerkt dat er nog meer dingen om hem heen gebeurde. Dat er nog een jongen zich in het meidentoilet bevond, ook al wist deze jongeman nog niet dat hij zich in het meidentoilet bevond. Nog steeds was deze jongeman in gedachten van dat hij in het mannen/jongentoilet was. Totdat hij de kraan weer dicht deed, zich net wilde omdraaien maar een of andere hand voelde op zijn schouder. Blijf daar met die hand. Dat was zijn gedachten op dit moment. Hij wilde niet weer een soort van herhaling wat betreft zijn oude coach en hij als achtjarig jongetje. Een jongetje die doelbewust werd misbruikt door een oudere man, een man die misschien zelfs al wel ouder was dan zijn eigen ouders. Bah bah bah. En ja hoor, daar was zijn typische zin weer of beter gezegd zijn typische woordjes.
De armen gleden naar beneden en al gauw voelde hij twee armen die zich om zijn borst heen vouwde. Dat ging te ver. Maar toen diegene in zijn borst kneep werd hij gek. Nu al. Hij begon met zijn armen om zichzelf heen te slaan. “Volgens mij heb je het verkeerde toilet te pakken, dude.” Nee goh.. Huh?! Nee wacht?! Verkeerde toilet? Met een ruk draaide hij zich om 'Wa-Wat bedoel je?' vroeg hij met een gefronste blik aan deze asblonde jongen. Hij moest eerlijk zijn, deze jongen was echt niet lelijk en ergens maakte dat hem een stuk geruster. Ondanks dat hij in zijn hoofd nog steeds gek werd van deze kind of omhelzing. “Behalve als je een afspraakje hebt,” Nee dat heeft hij niet. Hij moest gewoon ontzettend nodig naar de toilet en doordat hij een soort van zwarte waas voor zijn ogen kreeg had hij helemaal niet opgemerkt dat hij het meidentoilet in was gerend. Stupid him. Had hij beter nagedacht, was dit misschien niet gebeurd. Was hij deze jongen niet tegengekomen en werd hij nu niet aangerand. “En als dat het geval is, zal ik ook genoeg moeten zijn.” Het werd in zijn oor gezegd wat hem rillingen bezorgde. Ergens kon Flavio het nu wel uitschreeuwen van angst. Na al die jaren moest hij nu weer die gedachten van zijn oude coach hervoelen en herbeleven. Bah bah bah. Plots werd hij in zijn oorlel gebeten en liet de jongen hem weer los. 'Ah gadver! Bah bah bah. Zit niet zomaar aan mij wil je?! Laat die vieze klauwen van mijn en mijn lichaam af!' schreeuwde hij haast en schudde ruw met zijn hoofd en tenslotte ook ruw met zijn handen. 'Ga maar lekker iemand anders verpesten met je .. je .. Verpest gewoon lekker iemand anders en blijf van mij af!' De woorden kwamen er gewoon niet perfect uit, maar terwijl hij dat schreeuwde tikte hij ruw op de borstkas van deze jongen die overduidelijk jonger dan hem was. Maar vrijwel meteen herkende hij de eerste tekenen van zijn gekte, waardoor hij stopte en naar de handdoeken snelde. Snel je handen afdrogen en dan wegwezen. Voordat je helemaal gek wordt.

Wow. Oké. Dat was nieuw. Ergens compleet overdonderd, iets wat bij hem eigenlijk nooit gebeurde meestal was hij degene die anderen overdonderde, keek de engel met grote ogen naar de andere jongen. Toen hij eerder al wild om zich heen had geslagen, was Soh er gewoon vanuit gegaan dat het een schrik-reactie was geweest, maar nu de jongen, eigenlijk zou hij man moeten, zeggen wild op zijn borstkas sloeg, besefte hij dat er meer was. Hij wist niet of hij geïntrigeerd of beledigd moest zijn. Het was niet dat afwijzingen nieuw voor hem waren, damn er was net nog een meisje van hem weg geglipt en niet iedereen viel als een blok voor zijn zacht gezegd indrukwekkende uitstraling, maar wat er hier voor hem gebeurde was een heel ander verhaal. Zo heftig alsof hij één of andere besmettelijke ziekte mee zou dragen. Ja, Soh had gewoon meerdere ademhalingen nodig om zijn gedachten weer op een rijtje te zetten en tegen de tijd dat dat gebeurd was, had de vreemdeling zich al omgedraaid en was hij bezig met zijn handen wassen.
Rustig bekeek de lange jongen de ander voor zich. Hij was nieuwsgierig. What the hell had er voor kunnen zorgen dat hij nu zo extreem op hem reageerde? Had hij niet een keer een zeer strenge toespraak gehad van de schoolleiding dat hij absoluut niet met de hoofden van zijn mede-leerlingen mocht rotzooien? Ja, dat was zo maar wat hij nu van plan was, was niet rotzooien en bovendien was dit geen mede-leerling. Als Soh moest gokken, zou hij zeggen dat de man voor hem een stagiaire was en daar had hij nooit afspraken over gemaakt met de schoolleiding. Dat betekende dat hij vrij spel had. Right? Sowieso was hij niks ingrijpend van plan. Alleen even inbreken, wat herinneringen doorspitten en dan weer, zonder sporen achter te laten, op rotten uit het hoofd van de jongeman. Dat kon geen problemen veroorzaken.
De asblonde jongen legde zijn hand in zijn nek en bewoog zijn hoofd even heen en weer. Ok. Concentratie. Het was al een tijdje geleden dat hij 'ingebroken' had in de geest van een ander. Zonde eigenlijk, je kon er zoveel plezier mee beleven. Hij greep de schouder van de jongen vast en plaatste zijn andere hand tegen zijn voorhoofd. Hij zou hem niet weg laten glippen totdat hij antwoord op zijn vragen had gehad. De engel sloot zijn ogen en kon een kleine grijns niet onderdrukken.
'Moge de reis beginnen...'

Hij keek naar zijn lichaam. Hoe oud zou hij zijn? Een jaar of acht misschien? En waar was hij mee bezig? Sporten. En hij vond het geweldig. De hele sport was geweldig, het team was zijn droom-team en de coach paste perfect in dat rijtje. Of niet. Oi, oi, oi! Blijf met je takken van dat nog niet volgroeide speelmateriaal af. Nee, dat is niet normaal. Damn, zieke vent. En zei ie iets tegen zijn ouders? Nee, hij was te beschaamd en dus ging het door. Blegh. Ok, dit was duidelijk genoeg.

Kwaad trok de jongen zich terug en liet de stagiaire weer los. Godverdomme, van kinderen moest afgebleven worden. Alleen je eigen leeftijd of ouder. Damn, damn, damn. Wat een... Voordat hij het wist had hij zijn vuist tegen de muur aan geslagen. Kleine bloeddruppels druppelden naar beneden. Ah, agressie. Luchtte altijd op. Nu zijn ogen niet meer een blik hadden die aardig dicht bij het hellevuur kwamen, keek hij weer naar de andere jongen. Hij tilde zijn niet verwonde hand op en bracht even het blond haar van de jongeman door de war. “Poor kid, poor kid.”

Ergens merkte Flavio iets aan de plotselinge veranderende houding van de jongeman, het leek wel alsof hij compleet overdonderd door zijn reactie was. Maar deze jongen moest gewoon van hem afblijven? Hallo, je zit toch niet zomaar aan iemand die je niet eens kent? Dat is zo onlogisch. Oké nu moest hij toegeven, hij was echt geen lelijke jongen en dan had hij het over zichzelf hè. Ergens vond hij zichzelf zelfs knap of beter gezegd hot. Zijn lange, stijle en blonde haren, zijn lichaam. Hij moest bekennen, hij vond zichzelf gewoonweg een stuk. Na ja, beter een beetje eigendunk zijn dan zo onzeker als maar kan. Jezelf qua uiterlijk geweldig vinden is iets wat je zeker van jezelf moet vinden. Als je dat niet van jezelf vindt, dan tsja. Wie zal het wel van je moeten vinden?
Eenmaal los te zijn van de jongen draaide Flavio zich linea direct om, om zijn eigen handen te wassen en dan weer zo snel als mogelijk weg te sjeesen. Weg van het meisjestoilet, weg van deze rare jongen en weg uit de gedachten over zijn coach. Net op het moment dat hij de kraan dichtdeed en niet meer aan zijn oude coach dacht, voelde hij opnieuw diezelfde hand als daarnet op zijn schouder. Fronsend keek hij de jongen aan en zag hoe hij zijn ogen sloot met een kleine grijns op zijn vreselijke, maar ergens toch aantrekkelijke, smoel. Afwachtend op wat de jongen van plan was leek het wel alsof hij terug de tijd in werd getrokken. Dit was echt ontzettend vreemd, wat gebeurde er met hem?

Daar was hij dan weer opnieuw, als klein mannetje van een jaar of acht. Weer op die al bekende sportplaats. Maar waarom doet deze jongen dat? Het was toch die jongen die dit deed? Of was hij nu weer in slaap gedommeld en beleefd hij opnieuw een van zijn nachtmerries? Met een flinke glimlach op zijn gezicht was Flavio weer eens aan het sporten, het leek wel alsof hij weer echt dat jongetje van acht was. Zijn oude teamgenoten, zoals Mitch, Duc, Bennie en Xen. Hij zag ze allemaal weer en ook in die jonge jongetjes gedaante. Ze waren allemaal weer acht. Na de training stond die vreselijke man weer voor hem 'Kom mijn zoon.' Ja dat waren zijn exacte woorden, dat zoon zei hij alleen maar zodat niemand rare dingen zou denken. Want eigenlijk .. Eigenlijk was het meer gericht op de 'mijn' van de zin. Die man zag hem als zijn bezit, hetgeen wat God hem had gegeven dat was Flavio. Het totaal onwetende jongetje van toen, zo was het hoe hij zich momenteel voelde. Meegenomen naar het kantoortje van de coach, deur op slot. Televisie aan op een van de vele pornozenders. 'Zo kom je alvast een beetje in de stemming..' Hij werd voor de televisie gezet en nog voordat hij tegen kon stribbelen begon de coach hem aan te randen. Niet veel later was de jongen uitgekleed en wel, vanaf dat moment sloot hij zijn ogen. Gelukkig werd alles toen uitgeschakeld en bracht deze jongen die herinneringen niet in hem op.

Met tranen in zijn ogen werd hij weer terug de werkelijkheid in getrokken. 'Wa-Wat.. Waarom deed je dat?' Met betraande ogen keek hij de jongen aan, kort schudde hij met zijn hoofd. Waar had hij dat aan verdiend? Nog voordat hij enigszins besef had van de kwaadheid van de jongen hoorde hij een harde klap tegen de muur. Geschrokken en met grote ogen keek hij de jongen aan. Maar nog voordat hij wat kon zeggen voelde hij een hand zijn haren door de war doen, “Poor kid, poor kid.” was het enige wat de jongen uitbracht. 'Du-Dus jij hebt mijn .. verle.. verleden gezien?' Stotterend en haperend sprak hij die woorden uit, niemand heeft ooit van zijn verleden geweten en opnieuw schaamde hij zich ervoor.

In zijn lichaam raasde nog steeds die storm van woede en ergens had de jonge heer zin om gewoon een toilethokje af te breken. Maar hij besefte dondersgoed dat als hij ook maar een fractie van die woede zou laten zien, dat dat blonde ding voor hem compleet in elkaar zou krimpen en in paniek zou raken. Waarschijnlijk. Tsk. Dus dwong hij zichzelf diep adem te halen en zijn aandacht even te verplaatsten. Naar zijn bloedende knokkels bijvoorbeeld. Zorgvuldig begon de engel deze te genezen en negeerde het persoon waarbij hij zojuist zo bruut had ingebroken, compleet. Liet die maar even adem halen en alles op een rijtje zetten voordat hij zijn antwoorden op zijn vragen zou krijgen.
Tegen de tijd dat zijn knokkels weer genezen waren, het konden niet meer dan een paar ademhalingen geweest zijn, was de woede ook weer uit zijn hoofd verdwenen. De voordelen van een genezer zijn. Meester van lichaam en geest. Wellicht de reden dat Soh zo snel van emoties kon verspringen en tegelijk zo veel 'liefjes' op na hield. Hij kende het verschil tussen simpele lust en iets veel diepers. Van elk stofje dat zijn lichaam aanmaakte, wist hij waar het vandaan kwam en wat het deed. En lust was gewoon een stofje in iemands lichaam: meer niet. En dat diepere, de echte 'connectie' dat zou hij nooit laten gebeuren. Een ander voordeel van meester van lichaam en geest zijn. Damn, wat zou hij een goede dokter zijn. Mits hij er niet een waar genoegen in schepte om compleet te rotzooien met mensen hun gedachten.

Rotzooien, mensen hun gedachten. Oh ja, er stond een zwaar over de toeren jongen voor hem. Licht geïrriteerd keek de engel naar de blonde gast. Hij had zo geen zin in gezeur nu en de jongen zag er uit alsof hij nu heel veel te zeuren zou hebben. De engel trok zijn wenkbrauwen bij elkaar en rolde met zijn ijsblauwe ogen. “Ja, ik weet nu van die coach die je dingetjes liet doen die je totaal niet wilde. Drama, drama, drama.” De woorden waren er nog maar net uit toen de engel besefte hij bot hij bezig was en dat hij dat eigenlijk totaal niet kon maken. Dat blonde geval tegenover hem had al een trauma en als ie zo door ging zou ie het alleen maar erger maken.
Ok. Een diepe zucht. Met een geforceerde glimlach keek de engel naar de jongeman. “Luister, ik was nieuwsgierig waar die extreme reactie van je vandaan kwam en toen kwam ik dus dat tegen. Het spijt me, ik wilde geen verboden dingen naar boven halen.” Een nieuwe zucht. De jongen stak zijn handen ongemakkelijk in de diepe zakken van zijn jas. Zijn koele ogen gleden even door de ruimte. Eigenlijk wilde hij hier zo snel mogelijk weg, hij had echt geen zin in gezeur. Maar ergens...
Zijn ogen vielen terug op de stagiaire. Deze keer lag er een oprechte, verontschuldigend misschien zelfs, glimlach op zijn lippen en hadden zijn ogen die blik waarvoor hij geprezen werd. Zachte, maar nog steeds koele ogen. Ogen als sneeuw.
“I am sorry, dude.”

Nog steeds was Flavio ondersteboven van wat die jongen daarnet allemaal gedaan had, hetgeen van dat hij zijn verleden heeft gezien. Het voelde echt niet prettig aan dat iemand nu toch zijn verleden te weten is gekomen, hij had het liefst niemand laten weten. En het verliep nog wel zo goed, tot dit. Nu wist deze jongen dus gewoon waarom hij daarnet zo reageerde, nu wist de jongen waarom hij zo was en liever niet zomaar aangeraakt wilde worden. Het was nogal vreemd, want hij wist helemaal niets van deze jongen af. Flavio wist niet eens hoe hij heette, hoe oud hij was en al die dingen. Het was een onprettig gevoel dat iemand, die hij totaal niet kende, zijn verleden nu wist. Nu wist wat zijn oude coach hem had aangedaan, fijn was het totaal niet. En dankzij deze jongen werd hij er opnieuw aan herinnert, walgelijk joch.
'Wa-Wat.. Waarom deed je dat?' Die zin kwam stotterend uit zijn mond en zijn ogen waren nu vol met tranen, het scheelde niet veel of hij was nu aan het huilen/janken of wat dan ook. Maar ja, dat is ook geen goed iets en zeker niet voor een stagiaire. Dan moest hij gezag uitoefenen en al die andere dingen, maar als je - je verleden herbeleeft valt er weinig groot te houden. “Poor kid, poor kid.” was het enige wat de jongen uitbracht.
'Du-Dus jij hebt mijn .. verle.. verleden gezien?' Stotterend en haperend sprak hij die woorden uit, niemand heeft ooit van zijn verleden geweten en opnieuw schaamde hij zich ervoor. “Ja, ik weet nu van die coach die je dingetjes liet doen die je totaal niet wilde. Drama, drama, drama.” Wacht .. wat? Zei de jongen nou serieus indirect dat Flavio zich niet zo moest aanstellen? Zijn mond viel er zelfs bijna van open. Hij moest zich niet zo aanstellen? Het was niet niets wat hij had meegemaakt en wat zijn oude coach hem liet doen voor rare, vieze en dingen waarvan hij nog niets af wist toen hij een jaar of acht was. 'Du-Dus.. ik moet me niet zo aanstellen zeg je indirect?' Fronsend keek hij de jongen aan en fronste steeds dieper en dieper met zijn wenkbrauwen. Dat was echt niet aardig wat de jongen daarstraks zei, het raakte Flavio echt diep van binnen.
“Luister, ik was nieuwsgierig waar die extreme reactie van je vandaan kwam en toen kwam ik dus dat tegen. Het spijt me, ik wilde geen verboden dingen naar boven halen.” Meende hij dat echt? Meende de jongen dat nou echt? Of was het gewoonweg een soort van; Ik speel een spelletje met jou en zeg dit alleen zodat het niet stroef gaat lopen tussen ons? Maar zo emotioneel als dat Flavio was sloeg hij zijn ogen neer en kon hij het niet laten om de jongen te omhelzen. Het was misschien fout van hem, maar een omhelzing kon toch geen kwaad? Het was tenslotte maar een simpele omhelzing? Lang duurde omhelzing niet, want al gauw liet hij de jongen los klaar om te spreken. 'Maa- Maar hoe kan je mijn verleden zien? Wát ben jij?' Fronsend keek hij de jongen wederom weer aan.
Uiteindelijk leek de jongen weer naar hem te kijken, maar deze keer met een andere blik dan daarnet. Zoals nu leek de jongen wel een oprechte glimlach op zijn gezicht te hebben, zijn ogen leken ook zachter dan dat ze eerst waren. Het was allemaal zo plots en zo vreemd. Tsja, hij wist het niet. “I am sorry, dude.” Wederom sloeg Flavio zijn ogen neer en frummelde zijn vingertoppen wat met elkaar. Wat moest hij hier nou toch op zeggen? 'Hmn.. Hmn, het is al goed.' Echt goed weten wat hij moest zeggen was het niet en daarom kwam er dit uit. Een vage en stomme 'het is al goed'-zin.

Damn. Hoe was hij hier in belandt? Van flikflooien met een Raziaanse naar een hoop gezeur aan z'n hoofd. Een emotionele stagiaire die zich als alles behalve als een ouderling richting hem gedroeg. Langzaam kon hij de jongen voor zich in elkaar zien storten. De keiharde, tactloze woorden van de engel maakte de situatie alleen maar erger. En ja, de stagiaire had de woorden juist opgevat. Het was een flink aantal jaren geleden, het was gebeurd en hij kon er niks meer aan doen. Zet je je er over heen en luister naar je instinct dat snakt om een beetje lichamelijke aandacht. Maar dat waren gedachten die niet hardop uitgesproken hoorden te worden. Zelfs deze jongen had nog iets van vriendelijkheid in zich. Of eigenlijk juist hij. Hij was en bleef natuurlijk een engel.
Dus vandaar die verontschuldiging en de verklaring van zijn acties. Om het een beetje beter te maken wat hij aangericht en ook zodat hij zo snel mogelijk weg kon. Het liefste zou hij zich nu om draaien en uit de voeten maken. Maar een stagiaire in tranen, ok hij huilde nog niet, op de toiletten achter laten was niet iets waarvoor hij naar de schoolleiding geroepen wilde worden. Dus als hij het een beetje goed speelde, kon de engel zo meteen al zijn lieve Raziaanse opzoeken.
En kennelijk speelde hij het goed. Opeens hing de jongeman om zijn nek. De frisse geur van een shampoo die hij niet herkende drong zijn neus binnen. De omhelzing was zo plotseling en kort dat Soh geen eens de kans kreeg om zijn armen om de ander heen te leggen. Maar de knuffel had iets los gemaakt, dat was zeker. De stagiaire voor hem was niet meer irritant, maar schattig. Als een hond die ooit gebeten was en er nu nog steeds last van had.
Net een Golden Retriever.
Nu had hij een andere reden om zijn kaarten op de juiste manier te spelen. Niet meer om zo snel mogelijk weg te kunnen, maar om het vertrouwen van de jongen te winnen. Eens kijken of hij hem kon laten kwispelen. En hij was nog een stap de goede kant toen hij voor een tweede keer zijn excuses had aan geboden.
Ok, die zachte blik had dus effect. Die uitstraling moest dus in zijn ogen zien te blijven. Het leek de jongen te kalmeren en dat was precies wat hij nu moest hebben. Rustig leunde de engel tegen de muur aan, negeerde de bloedspetters die er nog op zaten. “Ik ben een licht-magiër, net zoals jij.” Als je al in iemands z'n hoofd ingebroken had, was het zeer makkelijk om zulke details mee te nemen. De stagiaire licht magie met de naam Flavio. Onbedoeld veranderde zijn glimlach in een grijns. “Maar ik ben nog iets meer dan jou.”
Voor even was de jongen stil, speelde met het kruis dat op zijn borst hing, voordat hij zijn ijsblauwe ogen op de jongeman richtte en zijn zin af maakte.“Ik ben Son of Heaven.”

Het deed hem pijn, het deed hem ontzettend veel pijn en het was echt niet leuk. Waarom deze jongen nou zo was - was voor Flavio echt een goede vraag. Maar was het wel de jongen zelf die dit deed? Misschien had de jongen wel meerdere persoonlijkheden? Dat de ene kant onwijs lief was en aan de andere kant de duivel is. Oftewel hij zou dan de duivel en engel in een zijn, dat was gewoon onmogelijk.. toch? De duivel en engel in één? Geniale bedenking vond hij zelf. Na de knuffel die hij Soh gaf leek het wel alsof de jongeman het wel fijn vond, weer even kunnen aanraken en knuffelen zonder enige bedoelingen. Althans, hij zelf had er geen bedoelingen bij maar je weet maar nooit wat de ander meteen over je denkt hè. 'So-Sorry van die knuffel van daarnet. Ik had het weer even nodig en ergens.. Vind je het erg als ik ..?' Zijn zinnen kon hij niet afmaken, op een of andere manier was er iets wat in hem zei; Stop that Flavio. Maar nee, hij had echt weer even iemand nodig om heerlijke mee te kunnen knuffelen. Knuffelen, diegene zijn of haar geuren opsnuiven en natuurlijk de heerlijke warmte die je tegemoet komt als je iemand omhelst of knuffelt. Heerlijk gewoon.
“Ik ben een licht-magiër, net zoals jij.” sprak de jongen plots, maar hoe .. hoe wist de jongen toch dat hij een licht magiër was? Had hij zich dan al voorgesteld? Is hij dan echt zo de weg kwijt? Had de jongen zich dan ook al voorgesteld? Het leek wel een groot zwart gat te zijn. Echt ontzettend vaag en vreemd als je het hem zou vragen. 'Dus je komt naar de lessen van Master Sebastian? Dan zal ik je vast en zeker ook wel gaan zien.' Glimlachend keek hij de jongen aan en dacht nog steeds ontzettend diep na of de jongen nou wel of niet zijn naam tegen hem had gezegd. Zo niet, dan was het vreemd dat de jongen wel behoorlijk veel van hem wist. Zo wel, dan moet hij hoognodig naar de dokter en er naar laten kijken - zijn geheugen dan hè. Want dat is toch niet goed? Dat hij dan, als het waar was, zo snel al weer dingen zou vergeten? Like.. hij is drieëntwintig en bijna vierentwintig. Nog een echte jonkie dus en dan voor geheugenverlies, of dementie.
“Maar ik ben nog iets meer dan jou.” Huh? Wat zou de jongen nog iets meer dan hem zijn? Oh oh wacht. Laat het alsjeblieft niet waar zijn dat hij een of andere leraar was. Want dan, dan zou het de hel worden in elke pauze of wanneer ze tegelijkertijd in de lerarenkamer zijn. Alhoewel, het ergens ook wel weer spannend was. Wacht Flavio?! Waar denk jij nou weer aan? Vies mannetje dat je bent. Gadver. Waarom denk je daar überhaupt over na? Dat is niet de bedoeling, oké we weten dat je biseksueel bent enzovoort maar hey. We don't need any further information okay? 'Wat ben jij dan meer dan dat ik ben? Ik bedoel je oogt niet anders dan ik..' Misschien was hij wel te naïef, misschien was hij wel gewoon mietje en misschien was hij wel niet gewoon datgeen waardig wat hij nu is.
“Ik ben Son of Heaven.” Was dat nou zijn naam of wat? Son of Heaven .. Zoon van de hemel? Dichtbij God? Wacht .. was hij een of ander mythisch wezen? 'Is dat je naam of ben je echt de Son of Heaven? Want om eerlijk te zijn, ik snap je niet.' Was Flavio dan echt zo dom? Was Flavio dan echt zo blond? Ja .. blond was hij zeker maar ook binnen in zijn koppie? Hij had werkelijk waar geen idee. Maar stel nou hè, dat hij een of ander iets is. Iets buitengewoons, dat maakt hem alleen nog maar sexyer. Of zegt hij binnen in zijn koppie nu gewoon iets abnormaals? Zo nieuwsgierig als dat hij was reikte hij zijn hand uit naar de jongen en stroopte Soh' zijn mouw op, zodat hij nu zijn huid kon zien. En die - die was uitermate bleek, tegen wit aan zelfs als je het hem vroeg. Uiteindelijk streelde hij zachtjes de huid van de jongen, het voelde ook niet echt anders. Misschien haalde de jongen slechts een grapje met hem uit? 'Je huid is best zacht..,' mompelde hij zachtjes. In de hoop dat de jongen het niet gehoord had, zo meteen zou hij hem een freak vinden en dat? Dat is echt niet de bedoeling.

Blijkbaar was de engel niet de enige die van de knuffel genoten had, hoewel de redenen van de andere jongeman wellicht compleet anders waren. Onschuldig en lief: precies wat je van een puppy kon verwachten. Even kwam de verleiding op om de jongen gewoon vast te grijpen en tegen zich aan te drukken, maar dat kon wachten. Eerste dingen eerst. En dat betekende dat hij hem maar eerst compleet moest zien te overdonderen. Verbaasde puppy's vervuld met respect waren immers makkelijker te trainen.
En blijkbaar was hij goed op weg, want achter de glimlach van de blonde jongen kon Soh twijfel herkennen. Hij negeerde de vraag die hij toegeworpen kreeg compleet. Lessen waren zijn ding niet, totaal niet. De jongen was vaker niet in de les dan wel. Nog een wonder dat de schoolleiding daar geen probleem van maakte, kennelijk hadden ze hun administratie niet zo goed op orde. Alleen maar beter, want dat gaf hem de vrijheid om te doen wat hij deed.
Rotzooien met de hoofden van mensen.
Door alleen maar te zeggen dat hij meer dan de ander was, kreeg hij opnieuw vragen naar zijn hoofd geslingerd. Dat hij niet anders zou ogen dan de man die voor hem stond. Liet hem niet lachen. Ja, de man voor hem was beeldschoon en maakte hem dorstig als een bloem in de woestijn, maar zijn uitstraling was niet datgene wat hij wel had. Die uitstraling van pure macht en bovennatuurlijkheid was iets wat bij de blonde heer ontbrak en wel om de jongen heen hing. Één van de voordelen van een engel zijn, natuurlijk.
“Is dat je naam of ben je echt de Son of Heaven? Want om eerlijk te zijn, ik snap je niet.” Precies de vraag die hij wilde horen. Alles ging compleet volgens plan, sinds wanneer had hij een plan?, en dat beviel hem uitermate. Brave hond. “Het is mijn naam en het is wat ik ben.” Terwijl hij sprak, leunde hij naar voren – dichter naar de jongen toe. “Sommige mensen noemen mij een engel, ander gebruiken liever de term 'meester van lichaam en geest', maar ik zelf.” De woorden werden ruw onderbroken door een warmte die tegen zijn arm aan drukte. Sinds wanneer lag de hand van de stagiaire daar en waarom mompelde hij dat zijn huid zacht was: alsof dat zo verbazingwekkend was. Wat had hij dan verwacht? Een huid van zilver? Of diamant, zodat hij als een vampier in het zonlicht kon schitteren? Juist ja. Voor een seconde lag er een afgunstige blik in de ogen van de engel, die hij snel naar achteren dwong. Hij wilde zijn hond immers niet bang maken. Ok, hij moest zijn aandacht weer vangen. Kennelijk had het blonde geval voor hem ook de concentratie van een puppy. Great. Hij plaatste zijn grote hand boven op de hoofd van de ander en kantelde zijn hoofd naar achteren zodat zijn ijsblauwe ogen weer in zijn gouden konden kijken. Waar was hij ook al weer gebleven met zijn verhaal? Oh ja. “Maar ik zelf zou zeggen dat ik het dichtste ben dat jij ooit bij God in de buurt zou komen.”

trololol, om de arrogantie van Soh

De knuffel was ontzettend fijn en deze jongeman verlangde naar meer, ‘So-Sorry van die knuffel van daarnet. Ik had het weer even nodig en ergens.. Vind je het erg als ik ..?’ Een antwoord op zijn vraag krijgen van de knuffel kreeg Flavio dus echt niet, een beetje onbeleefd als je het hem vroeg maar dat was vast en zeker een eigen mening van hem. ‘Ehm.. Wil je misschien mijn vraag beantwoorden? Vind je het erg als ik je vaker knuffel of op zijn minst nu nog een knuffel geef? Een betere dan van net?’ Misschien kwam het doordat hij een beetje opgefokt was doordat de jongen zijn vraag niet beantwoorden, wie weet. Maar ergens wilde hij ook gewoon de jongen beter knuffelen, op één of andere manier voelde het echt goed. Misschien juist wel omdat deze jongen iets anders bleek te zijn dan alle andere jongens. Wederom werd zijn andere vraag over de lessen niet beantwoord, misschien omdat de jongen niet zo dol was op lessen volgen?
‘Wat ben jij dan meer dan dat ik ben? Ik bedoel je oogt niet anders dan ik..’ Dat was gewoon waar, hij oogte totaal niet anders dan dat Flavio zelf deed. Een hoofd, armen, buik, rug en benen, alles wat hij had - had deze jongen ook. Misschien was het wel iets binnen in zich? Iets binnen in zijn hoofd of ziel? Wie weet.. Wie weet. “Ik ben Son of Heaven.” Fronsend keek hij de jongen aan, maar was dat nou zijn naam of wat? Was het zijn naam; Son of Heaven? Was hij echt vanuit de hemel? Er echt iets van snappen deed hij niet. ‘Is dat je naam of ben je echt de Son of Heaven? Want om eerlijk te zijn, ik snap je niet.’ Flavio sprak zijn mening of beter gezegd, hij sprak zijn gedachten gewoon open en bloot uit. Hij snapte het gewoon echt niet en waarom zou hij daar dan überhaupt over gaan lopen liegen? Nutteloos was dat dan toch gewoon? Liegen over de waarheid?
“Het is mijn naam en het is wat ik ben.” Huh wacht?! Beide? Son of Heaven.. Wat een naam, of zal het meer een afkorting worden? Sofhe? Beide die naam begon Flavio te grinniken en dacht toen beter na, Son of heaven.. Hmn. Soh? Zou zijn naam Soh zijn? Of wacht eens? Soh.. Soh.. Ja die naam heeft hij ooit wel eens voorbij horen komen tijdens lessen of van andere leerlingen. Dus deze jongen was Soh, goede dingen had hij zeker niet van hem gehoord. Eerder dingen waarvan je denkt, gadverdamme. Vies kereltje en ergens .. verklaarde dit zijn gedrag. Dus de 'roddels' klopte. ‘Ik neem aan dat jij dan Soh bent?’ Zijn ogen sloeg hij neer en slaakte een korte zucht. Nog totaal niet over het gedeelte; 'en het is wat ik ben' nagedacht te hebben stelde hij gewoonweg die vraag. Hij moest gewoon weten of dit die Soh was waar iedereen het over had tijdens de lessen of in de schoolgangen. Pas toen hij weer opkeek merkte Flavio dat de jongen, die waarschijnlijk Soh noemt, dichter tot hem was gekomen en over hem heen leunde. Het was eng, eng om deze jongen zo dichtbij te hebben. Zijn gezicht dicht bij het gezicht van deze jongen, hun ogen die elkaar ontmoette en hun neuzen plus lippen die enkele centimeters van elkaar waren verwijderd.
“Sommige mensen noemen mij een engel, ander gebruiken liever de term 'meester van lichaam en geest', maar ik zelf.” Ja, ga dan door? Flavio had zelf ook niet de gehele tijd de tijd voor deze jongen en ergens wilde hij het liefste zo snel mogelijk weg, maar het zal hem niets verbazen dat hij hier nog wel even staat tegen de muur aan. “Maar ik zelf zou zeggen dat ik het dichtste ben dat jij ooit bij God in de buurt zou komen.” Wow. Hoe oud zou deze knaap dan daadwerkelijk zijn? Stok en stok oud waarschijnlijk. ‘Dat is iets wat ik toch niet verwachtte, ik bedoel.. ik ja ik weet het niet.’ Echt uit zijn woorden komen lukte hem op dit moment echt niet, het overdonderde hem gewoonweg. Dus deze knaap stond gewoon zo dichtbij God dat hij zijn adviseur of zoiets had kunnen wezen. Of misschien zelfs al wel is, of er een opleiding tot doet of gaat doen. ‘Ergens is het wel ontzettend gaaf om iemand te kennen die zo dichtbij God staat.’ Een glimlach verscheen op zijn gezicht, een warme en vrolijke glimlach. Nog steeds was de jongen uiterst dichtbij zijn gezicht, eng dichtbij als je het hem vroeg.

Oh. Dus dat eerder gemompel van hem was een vraag geweest? Een vraag om nog een knuffel. Hoe aandoenlijk, hoe schattig en hoe vreemd. Soh had hem immers hem nog geknuffeld voordat hij hem nog maar aangesproken had en de reactie daarop was een wild in het rond slaan geweest. En nu wilde meneer opeens een nog een knuffel? En dan noemden mensen Soh wispelturig... Maar nog steeds was zijn besluit dat die knuffel kon wachten. Nee, hij hield zich aan het plan. Eerst de hond compleet overhoop halen en dan kwam het in het hoekje drijven om te krijgen wat hij wilde. Als het nodig was kon hij altijd nog met de hormoon-voorraad van de ander rotzooien, maar dat was in het uiterst geval. De jongen voor hem was immers een licht-magiër en die waren gewoon gevoeliger voor 'genezings-technieken' dan andere magiërs.
Dus eerst vertelde hij maar wie hij was en dat maakte genoeg los. In het eerste geval verwarring die maar lichtelijk verdween toen hij zei dat 'Son of Heaven' zowel zijn naam was als dat hij het zelf was. Er viel tenminste wel één kwartje merkte de engel toen hij een bepaalde vraag naar zijn hoofd geslingerd kreeg. 'Ik neem aan dat jij Soh bent?' Ok, het was niet precies een vraag – eerder een gedachte die naar bevestiging zocht. Ergens vond hij het heel amusant. Kennelijk was hij zo bekend dat zelfs nieuwe stagiaire van het begrip 'Soh' gehoord hadden. Dat was mooi. Liet mensen maar over hem praten. Liet ze maar uit zoeken of ze dol op hem waren of juist verachtelijk vonden. Zolang ze zijn naam maar kenden. Zolang hij maar reacties uitlokte. En dat zijn hond kennelijk al wist wie zijn baasje was, was een heel groot compliment.
Het was pas toen hij verder ging met spreken, toen hij zijn gezicht dichterbij bracht –wat de enige nervositeit los maakte-, merkte hij dat hij zijn doel echt bereikte. Een stotterende Flavio. Brave hond. Ergens vroeg de engel zich af of de jongen het had opgemerkt dat zijn hand zich nu in de blonde lokken van de ander bevond. En als dat niet zo was, zou hij het snel genoeg doorhebben. Een vluchtige grijns ontsnapte hem terwijl hij de jongen naar zichzelf duwde. Zijn vrije arm sloeg hij om de jongen heen, drukte hem nog dichter tegen zijn eigen lichaam aan. Soh plaatste zijn kin op de schouder van de stagiaire en liet zijn haar weer los – zijn andere arm zat echter nog steeds stevig om hem heen geklemd. “Was dit wat je wilde?” De vroeg sloeg terug op naar flink wat woorden geleden. Zijn hond om een knuffel gevraagd en dat kreeg ie nu. Ergens verwachtte de engel een staart te voorschijn zien te komen die hevig zou kwispelen. Of dat de jongen weer zou slaan. Of zou hij pas gaan slaan als hij...
Soh kon het niet laten en zette zijn lippen tegen de nek van Flavio aan. Eerst was het nog een lief kusje, maar dat duurde niet lang. De jongeman opende zijn mond en begroef zijn tanden in de huid van de ander. Zachtjes, niet te hard, maar duidelijk genoeg om opgemerkt te worden. Liet de reactie maar komen.

mweh, flutpost. sorry D:

Er viel een vreemde stilte tussen het gesprek wat ze voerde, maar het gaf hem wel de tijd om er een beetje over na te denken wat alles betrof. Het was allemaal wat vreemd, want deze jongen had iets in zich wat Flavio erg interessant vond. Ondanks dat deze jongen hem echt op de vreselijkste manier ooit had begroet als onbekende werd deze jongen steeds interessanter en interessanter. Ergens verbood hij zichzelf om deze interesse te tonen in deze jongen, maar er viel weinig te verbieden als je het toch niet serieus neemt. En dan het stomme was nog wel, als hij het zichzelf verbood deed hij het toch. Kan je nagaan als iemand anders het hem zou verbieden, bah wat kan hij toch weer eigenwijs zijn. Echt niet goed. Echt niet.
Toen Soh hem vast pakte en zijn gezicht uiterst dichtbij de zijne was begon deze jongeman te stotteren. Erg beschamend als je het hem vroeg, maar het tegen houden lukte hem momenteel echt niet. Totaal gefocust op Soh merkte hij niets meer van de handen van deze jongen. De handen die zich op verschillende plaatsen bevonden, de een in zijn haar en de ander lag waarschijnlijk ergens op zijn rug. ‘Wa-Wat doe je?’ kreeg hij nog maar stotterend uit zijn mond en voelde dat hij steeds dichter tot Soh werd getrokken. De kin van de jongen werd geplaatst op zijn schouder en ein-de-lijk liet Soh zijn haren los. Godzijdank. “Was dit wat je wilde?” werd er aan hem gevraagd door de jongen die een engel scheen te zijn en zichzelf Soh noemde. ‘I-Ik had het iets teder ver-verwacht..’ Misschien was dat wel gewoon teveel gevraagd van deze jongen, want na al die verhalen over hem te hebben gehoord kon je wel zeggen dat hij totaal niet teder of lief[-ig] was.
Totaal overrompeld door de manier van vasthouden van Soh had Flavio niet gemerkt dat de jongen nog meer van plan was, totdat .. Totdat de jongen zijn lippen tegen zijn nek aandrukte. Zijn ogen werden alleen maar groter en het leek zelfs wel alsof zijn ogen eruit leken te poppen. Iets wat niet echt verstandig was om met je ogen te doen, maar .. Deze jongeman was gewoon zo erg geschrokken van deze plotselinge handeling van de jongen dat hij weer de neiging had tot hetgeen wat hij vroeger ook altijd deed als zijn coach deze handelingen verrichtte. Zijn gevoel weg laten zweven en die levenloze pop zijn, die levenloze pop waarvan de ziel ergens anders was dan daar waar het lichaam zich bevond. Maar nog voordat Flavio wat kon nadenken voelde hij tanden zijn huid in gaan. ‘Aa.. Aah.’ Zijn ogen vielen dicht en hij leek wel door zijn benen te zakken. Zijn nek, zijn nek was altijd al zijn zwakke plek geweest. Vroeger ook al. Bijna hijgend vroeg hij ‘Wa-Waarom doe j-je dit? ..’ aan de jongen en opende zijn ogen weer. Zijn ogen hadden die zwakte weer in zich gevormd, hierdoor wist zijn coach altijd dat het bijna het juiste moment was voor het.

Poehpoeh ik wist gewoon niet hoe ik hem moest laten reageren XD

Zoals gezegd had de jongen verwacht dat de ander zou gaan kwispelen bij zijn omhelzing. Of gewoon wild in het rond zou gaan slaan. Maar niet dat hij ten eerste zou gaan klagen en daarna compleet zou verstijven. Ok, hij had een rot verleden gehad, maar kom op nou. Dit was niet leuk meer. Bij de kreun die hij los maakte, en het lichte gehijg, maakte hij zichzelf los van de ander en leunde weer naar achteren – tegen de muur aan. Hij gaf de jongeman de tijd om na dat gehijg een vraag er achter aan te werpen terwijl hij een sigaret op stak en tussen zijn lippen plaatste. Hij was een genezer dus natuurlijk was hij niet verslaafd en net zo min kon de nicotine zijn lichaam schaden, maar de smaak was gewoon te lekker om te negeren.
En terwijl de rook om hoog kringelde en tegen het plafond aan verdween, nam hij de tijd om te kijken wat hij los had gemaakt in de stagiaire. De ander stond er onzeker bij, zwak, alsof als hij nu iets zou flikken hij geen eens meer tegen zou werken. Was het een soort verdedigingsmechanisme? Iets van dat hij zich mentaal afsloot van de handelingen die zijn lichaam zou verrichten? Als dat zo was, kon hij gemakkelijk in breken in zijn hoofd en zijn geest terug naar het ‘hier’ en ‘nu’ halen om hem te dwingen om erbij te zijn, hem te dwingen om er van te genieten. Nadenkend haalde hij de sigaret tussen zijn lippen vandaan en blies de rook in het gezicht van de jongen uit. Een slachtoffer dat geen eens reageerde op zijn handelingen was alles behalve leuk. Hij verwachtte dat ze mee deden of op z’n minst tegenstribbelen, maar een levenloze pop? Nope, no fun. Het nicotine-rolletje lag al weer in zijn mond toen hij besefte dat hij, alweer, een vraag van de jongen genegeerd had. Op een of andere manier lukte het hem niet om zijn aandacht bij hem te houden. Of in ieder geval niet bij hem in het hier en nu. Nee, in plaats daarvan vroeg hij zichzelf alleen maar af of hij hem zou breken of niet. De behoefte was daar, maar iets hield hem tegen en dat was vreemd. Heel vreemd. Iets in de zwakte van de jongen zorgde er voor dat hij zich inhield, voor zijn doen, en zich niet compleet op hem stortte zoals hij normaal zou doen. Vreemd.
Compleet in gedachten verzonken, had hij het geen eens in de gaten dat zijn vingers al weer met het blonde haar van de jongen speelden. Een automatisme kennelijk. Dus wat hij ook al weer gevraagd? Oh ja, waarom hij dit deed. Domme vraag. Kennelijk kende hij het begrip ‘Soh’ nog niet goed genoeg. En veroorzaakt door die gedachte verscheen er weer een alles behalve engelachtige grijns op zijn gezicht. “Mhadra,” Oud-Novaans voor hond – wat was hij toch origineel, “ik kreeg de indruk dat je me kende. Moet je dan ook nog vragen waarom ik doe wat ik doe? Nu pas besefte hij dat zijn vingers al weer in het haar van de stagiaire verwikkeld waren. Hij trok er iets aan en leunde weer naar voren, zijn gezicht dichtbij het gezicht van de ander. “Ik zie iets wat ik wil en dan zal ik het krijgen ook.” Hij roofde de sigaret tussen zijn lippen vandaan en gooide hem op de grond voordat hij verder sprak. “En jij maakt me hongerig. Erg hongerig. Dus ik wil je. Hier en nu. Niet zo meteen, niet later. Nu.”

Als eerste: Lovely setje ~
I totally like your new os.

Het was zo ontzettend irritant dat deze jongeman, die zichzelf Son of heaven oftewel Soh noemde. Soh. .. Soh. De naam bleef voor hem vreemd in de oren klinken, gewoonweg Soh. Dat was gewoon zo een aparte naam? De zijne was tenminste normaal; Flavio. Lekker normaal en ergens toch wel ontzettend sexy. Althans dat vond hij. Eigenlijk was zijn gehele naam onwijs sexy; Flavio Cortez Feo Cadell Fenthol. Maar dat was vast en zeker weer zijn eigen mening. Ach .. wat maakte het eigenlijk nog uit? Zolang hij het zelf maar vond, was het goed genoeg voor hém.
Gelukkig liet deze jongen hem al gauw weer met rust en liet hij hem uithijgen. Zijn ogen gingen langzaam aan weer open en zagen het heldere licht weer. Dat ene moment van zwakte .. dat moment wilde hij eigenlijk nooit meer hebben. Soms zou hij ook van bepaalde momenten willen genieten, oké dan niet van deze .. Maar er zijn zoveel mensen waar hij zich bij die personen anders zou willen gedragen. Maar goed, helaas gaat het niet zoals hij momenteel wilde. In eerste instantie merkte Flavio niet eens op dat Soh aan het roken was, maar toen hij het merkte probeerde hij zo snel als mogelijk zijn sigaret uit zijn mond te grijpen. Maar niets werkte. ‘Bah.’
Plots begon de jongen weer te praten, “Mhadra” zei hij. Maar wat betekende dat Mhadra dan wel niet? Niet-snappend keek hij hem aan en haalde nonchalant zijn schouders op. Het zal allemaal wel weer. “Ik kreeg de indruk dat je me kende. Moet je dan ook nog vragen waarom ik doe wat ik doe?” Fronsend keek hij hem aan en dacht even na. ‘Ja. Dat moet ik. Ik ben tenslotte een sta-giai-re en die accepeteren dit soort gedrag van leerlingen niet.’ Dit zei Flavio alleen zodat het leek alsof hij een echte volwassene was, terwijl hij dat stiekem gewoon helemaal niet was. Eigenlijk was hij nog steeds zo bang en klein in zijn gedachten als tientallen jaren geleden. Niets is veranderd.
Wederom zat de jongen met zijn handen in zijn haren te wroeten, maar er iets van zeggen deed Flavio momenteel niet. Misschien was dat nog steeds die zwakte van daarnet? Het 'ik-val-bijna-flauw'-moment van daarnet. Maar toen er aan zijn haren werden getrokken fronste hij met zijn beide wenkbrauwen, waardoor hij pas later opmerkte dat de jongen zijn gezicht wéér uiterst dicht bij de zijne was. Wederom begon hij binnen in gek te worden, doordat de jongen zó dichtbij was. “Ik zie iets wat ik wil en dan zal ik het krijgen ook.” Fronsend en totaal niet-snappend keek hij de jongen aan. En wat bedoelde Soh daar dan nu weer mee? Was Flavio dan echt zo blond doordat hij het niet snapte? Eindelijk was de sigaret op en maakte deze jongeman zijn sigaret uit. Een opluchtende zucht verliet zijn mond en al gauw hoorde hij toen weer dat de jongen, Soh, sprak. “En jij maakt me hongerig. Erg hongerig. Dus ik wil je. Hier en nu. Niet zo meteen, niet later. Nu.” Zijn ogen werden groter en keken hem wanghopig aan. ‘Je wilt hét hier en met mij doen? Ik ken je amper, dan ga ik echt niet meteen met je lopen wippen. No thanks.’ Afkeurend schudde hij met zijn hoofd en pokete de neus van de jongen om het hem nóg wat duidelijker te maken dan het waarschijnlijk al was. Hallo? Wat dacht deze jongen wel niet? Dat hij zo aantrekkelijk was dat je het met hem wilde doen snapte hij wel, maar nee dankjewel. Zo iemand was Flavio dus echt niét.

Met enige moeite wist de jongeman zijn sigaret te behouden. Die blonde gast voor hem was kennelijk niet echt beleefd of iets dergelijks: zo maar de sigaretten van mensen uit hun mond proberen te roven. Als je zulke gedrag vergeleek met zijn eigen was Soh tot nu toe zeer vriendelijk en respectvol geweest. Je kwam gewoon niet zo maar aan andermans sigaretten, dat was off-limit. Als ie bang was dat hij zelf schade zou op lopen van die rook, zou hem zo graag met liefde genezen. Hoewel dat natuurlijk een prijs zou hebben. Gratis mensen genezen, zelfs als hij de schade zelf had aangericht, nee: dat was ondenkbaar .When you good at something, never do it for free. Maar terwijl zijn ogen over het lichaam van de andere jongen gleden, besefte hij dat er zelfs op die regel een uitzondering was. Voor wat hij nu van plan was om met de jongen te gaan, hoefde de ander niet te betalen. Heus niet.
‘Ja. Dat moet ik. Ik ben tenslotte een sta-giai-re en die accepteren dit soort gedrag van leerlingen niet.’ De woorden waren bedoeld om duidelijk te maken dat die blonde jongen zogenaamd boven hem zou staan in rang en dat hij daardoor niet aan hem mochten komen: of zoiets. Als hij er respect mee wilde af dwingen, had het compleet tegenovergestelde effect. De stagiaire klonk eerder als een bengelende kleuter die zijn zin niet kreeg. Niet indrukwekkend, maar goed… Wat was nog wel indrukwekkend voor deze jongen?
Toen hij weer dichterbij kwam, merkte hij dat het gelijk effect had op de ander. En niet het effect waar hij op gehoopt had. De blonde jongen deed hem denken aan zielig, trillend konijntje voor de opengesperde bek van de wolf. Maar dat beeld verdween onmiddellijk toen hij hem tegengesproken had. Kennelijk zat er toch wel meer pit in de jongeman dan de engel ingeschat had. Zijn grijns verbreedde zich toen hij de tik op zijn neus voelde en zijn ogen gleden goedkeurend over het gezicht van de jongen en bleven voor langere tijd op zijn lippen hangen. Kijk, dit was gedrag waar hij iets mee kon. Een beetje tegenwerking om de jacht interessant te maken. Geen enkele wolf zou het leuk vinden als hij zijn konijn binnen enkele seconden gevangen had – of de honger moest wel heel erg zijn. Maar Soh had nooit ‘voedsel’ te kort. Nee, met zijn betalingsmethodes zou het een wonder zijn als hij voor een tijdje droog zou staan. En dus hield hij wel van een jacht – als zijn slachtoffers het lef hadden om 'nee' tegen hem te zeggen.
Ondertussen was zijn hand weer afgegleden naar de hals van de jongen waar zijn vingers de kaaklijn van de ander begonnen te strelen. “Mhadra, volgens mij vergeet je wie je tegenover je hebt.” Nu pas trok hij zijn ogen los van zijn mond en zocht zijn blik weer op. “Het gaat hier niet om wat jij wilt.” Een valse grijns volgde die woorden onmiddellijk op. Samen met een golf van lust die Soh los maakte in het lichaam van de ander. Hormonen aanpassen: het was bijna kinderachtig simpel. Terwijl hij de lust door het lichaam van de jongen liet razen, kon hij het niet laten om misbruik te maken van de situatie en zijn lippen op die van de ander te drukken. Zijn vingers streken langs zijn nek zolang de kus duurde, maar de engel maakte zich ook al weer snel weg . Leunde weer tegen de muur aan en toen al het lichaamscontact gebroken werd, werden de hormonen van de blonde jongen ook weer normaal. Soh sloeg zijn armen losjes over elkaar en keek nieuwsgierig op de ander neer. Hoe zou zijn demonstratie van zijn magische krachten opgevat worden? Niet goed waarschijnlijk. En met die ene gedachte kon hij de wolf van binnen zachtjes horen huilen.

Fronsend keek Flavio de jongen aan die over hem heen hing/tegenover hem stond. Dit was gewoon niet leuk meer en dat allemaal omdat hij het verkeerde toilet in was gerend met zijn stomme kop. ‘Laat me gewoon gaan en dan vergeet ik dit alles. Dan hoef ik ook niet te melden wat je me hebt aangedaan en wat ik nu allemaal weet.’ Okay misschien was het een beetje bedreigend? Maar dat was dan ook de bedoeling. Een beetje bedreigend overkomen was nooit slecht. Ergens ook wel eens handig, niet altijd dat angstvallige konijntje zijn.
“Mhadra, volgens mij vergeet je wie je tegenover je hebt.” Dit sloeg alles en toen pas voelde hij dat hij werd gestreeld door Soh langs zijn kaaklijn. Eerst viel het helemaal niet op, omdat hij gewoonweg zo was gefocust op de jongen die voor hem stond. “Het gaat hier niet om wat jij wilt.” Oh echt wel? In zijn ogen gaat dat er dus ook om! Hallo? Het is zijn lichaam waar deze jongen hét mee wilt doen? ‘Ik vergeet helemaal niet wie ik hier 'tegenover' me heb en het gaat hier ook om wat ik wil. Het is tenslotte ook mijn lichaam?’ Fronsend en bijna boos keek Flavio hem aan.
Uiteindelijk viel Flavio het op dat Soh een uitdagende grijns op zijn gezicht had gekregen, maar waarom had hij die grijns op zijn gezicht had gekregen? Ineens had hij zo een apart gevoel binnen in zijn lichaam, een soort van lust? Maar hoe was dat ineens in zijn lichaam gekomen? Nog maar een keer eerder had hij dit gevoel gehad. Er proberen tegen te strijden was hetgeen wat Flavio binnen in zijn lichaam nu deed. Hij wilde dit gevoel niet kennen, echt niet. Terwijl deze jongeman nog steeds aan het vechten was tegen de lust die Soh door zijn lichaam heen liet razen drukte de jongen zijn lippen op die van hem. En dat liet de druppel overlopen, nu kon deze jongeman niet meer tegen deze gevoelens die door zijn lichaam heen raasde. Lustvol ging hij mee in die kus, hij kon het niet helpen. Het was gewoon de lust en dan die ... zachte maar toch ook ruwe lippen. Gelukkig duurde de kus niet te lang en trok Soh zich al gauw terug uit het lichaamscontact.
Toen dat gebeurde was de lust ook uit Flavio zijn lichaam verdwenen en dat stelde de jongen echt gerust. Hopeloos keek hij Soh aan en fronsde kort met zijn wenkbrauwen, afwachtend wat de jongen van plan was te doen. Uiteindelijk zag hij dat Soh zijn handen losjes over elkaar heen deed en bijna nieuwsgierig, waarschijnlijk op zijn reactie, op hem neer keek. Want ja, de jongen: Soh was nou eenmaal langer dan dat hij was. ‘Waag dat nog één keer te doen en ik zorg ervoor dat je nooit meer op deze school hoeft te komen!’ Okay, om eerlijk te zijn vond hij het ergens wel fijn maar dat liet deze jongeman natuurlijk niet merken. Hallo? Zo stom was hij echt niet en dan ook echt totaal niet. ‘Dus laat me nu maar met rust en dan kan ik eindelijk gaan. En dan.. Dan hoef ik je nooit meer te zien!’ En dus sloeg hij ook maar zijn handen over elkaar heen net zoals de jongen, die zichzelf nog steeds Soh noemde, hopend dat hij hem liet gaan en dus eindelijk weg kon van deze vreselijke horror.

Ik was zooooo inspiratieloos Oh Noes!

PROFILE MAGICIAN