Four
 PROFILEPosts : 209 MAGICIAN✦ CHARACTER ✦Magic: Shadra :: ErdKlas: Partner: Is it possible to love someone, if you're scared to hurt the ones you love?
 |  Onderwerp: We're all out of our minds. :: Doce  vr sep 07 2012, 19:51 | |
| Zijn ademhaling versnelde lichtjes toen hij steeds verder de trap afging. Het licht achter hem werd steeds minder goed te zien, iets waardoor hij zo dicht mogelijk bij de muur bleef. Ondanks dat hij hield van de onopvallendheid als je door de schaduw liep, was de complete duisternis toch niet zijn favoriet. Bang was hij niet voor het donker, maar het gaf hem een beknopt gevoel, alsof hij elk moment een ruimte binnen kon lopen waar de muren zo dicht bij elkaar geplaatst waren dat hij zich niet kon bewegen. De enige reden dat hij hier was, was omdat hij hoopte hier rust te vinden. Zijn hand hield hij tegen de muur en hij draaide een beetje toen hij merkte dat de muur wat gebogen was. Hij begon het zwakke licht al te zien. En ja hoor, het duurde gelukkig niet lang of hij kon weer zien waar hij liep. Ook kreeg hij zijn ademhaling alweer snel onder controle. Het enigste geluid wat nu te horen was waren zijn schoenen die met een bepaalde regelmaat tegen de grond tikten. Het deed hem goed dat hij niemand anders hoorde, zo hoopte hij dat er verder ook niemand anders wàs. Niemand die hem zou lastigvallen tenminste. Zijn witte hemd viel best op in de donkere gangen en doordat de bovenste knoopjes nonchalant open waren was een deel van zijn tatoeage te zien. In het geheel waren het vier raven die van zijn schouder naar zijn hart vlogen. Het symboliseerde zijn grootste angsten. Het feit dat ze naar zijn hart vlogen betekende dat hij het had geaccepteerd dat die angsten er waren. Dat betekende echter niet dat hij het niet erg vond dat ze er waren, ze bleven hem nog steeds achtervolgen. Maar veel probeerde hij er niet meer aan te doen, hij wist dat het toch niet hielp. Terwijl zijn ogen voor zich uit gericht waren liep hij verder, zoekend naar een plekje waar hij rust zou krijgen.
Het ritme van zijn passen vertraagde wat toen hij rond zich keek Alles zag er hier hetzelfde uit, zo vond hij het tenminste, en hij wist zeker dat als hij niet goed opgelet had hij de weg terug niet meer zou vinden. Maar nu had hij zijn plekje gevonden om even rustig te ontspannen. Waarom hij zo graag de rust opzocht wist hij niet, want meestal ging hij er juist meer door nadenken. Ergens voelde het goed om erover na te denken, het was een poging om het te verwerken en achter zich te laten, niet dat dat hem ging lukken. Het leek wel alsof hij het niet los wou laten. De oude man had hem gezegd dat hij misschien met andere mensen moest praten. Praten over hoe hij zich voelde, het leek de man wel een goed idee. Maar die man vond alles een goed idee. De oude man wou zelfs dat hij zijn ouders nog eens op zou zoeken om te praten. Four zag daar het nut niet van in. Het enigste wat zijn vader zou doen is flippen en zijn moeder, tja, die zou gaan huilen of zo. Ook al stonden ze daar in een park of zo, zijn vader zou zich dan niet meer inhouden. Zachtjes schudde hij zijn hoofd, dit gebeurde elke keer weer als hij alleen was en rustig na kon denken. Hij ging alleen aan de slechte dingen in het leven denken. Tja, misschien was hij gewoon een enorme pessimist. Hij steunde met zijn rug tegen de muur en sloot zijn ogen voor een kort moment. Echter opende hij deze meteen weer toen hij voetstappen hoorde. Zijn blik werd lichtjes nieuwsgierig gericht in de richting van het geluid. De persoon was niet zichtbaar door de schaduwen, maar hij of zij kwam zijn richting uit. Hij vroeg zich wel af wie het nu was die zijn rust kwam verstoren.
OOC :: Voor Doce.
|
|
|
