[Dio] a sunshine day

you cannot love the sun

* ik ben er wel vanuit gegaan dat ze al vrienden zijn, hope you don't mind (:

Het was niet zijn gewoonte om in deuropeningen van lokalen te staan, waar hij absoluut niets te zoeken had. Met name niet in deuropeningen van lokalen op verdiepingen waar hij niet eens mocht komen. Maar gezien het feit dat hij zich voor de rest van het jaar keurig aan alle regels hield, had hij besloten dat het geen kwaad kon om nu van zijn vastgelegde route te wijken om een vriend op te zoeken. De oorzaak waarom hij nu in de deuropening van een lokaal aan het kijken was hoe de leerlingen hun tassen aan het inpakken waren, was dus duidelijk. Zijn ware beweegredenen waren hem echter volstrekt onduidelijk. Oké, hij had bedacht dat hij een biertje wilde gaan drinken, maar meestal pikte hij daarvoor de eerste de beste bekende voorbijganger uit de gang en wist hem, of haar uiteraard, te overtuigen om mee te gaan – ook wanneer er een smoesenlijst van hier tot Shadra volgde. Nee. Dit keer was het anders geweest. Dit keer had hij besloten dat hij met Dio wilde rondhangen en dat ze maar een biertje moesten gaan drinken dan – en ergens halverwege zijn vertrekpunt en zijn huidige locatie had zijn brein oorzaak en gevolg omgedraaid en was hij semi-toevallig op Dio gestuit.

Dio. Hij fronste heel licht zijn wenkbrauwen, zo miniem dat je al een gebiologeerd toeschouwer moest zijn geweest om de beweging op te merken. Hij had zichzelf erop betrapt dat hij, wanneer hij niet in de ban was van zijn energieke brein of lichaam, de jongeman onbewust bestudeerde. De manier waarop hij opstond en bewoog, hoe hij zijn handen draaiden en hoe zijn ogen soms in zijn kassen leken te gloeien. Lichte ogen, waarvan hij soms zou zweren dat ze van zuiver zilver waren, en soms neigden ze naar heel licht azuurblauw, zo licht dat het elk moment weer zou kunnen vervliegen. Ogen die perfect leken te matchen bij zijn zilverwitte haar dat in losse pieken tot in zijn nek viel: uitdagend, maar ook een tikje stekelig: als een voorbode van zijn veelal behouden en afwijzende karakter. Een jongen die nooit lachte. Vladimir kende hem nu al heel wat jaren, maar hij had hem nooit op een vonk van positiviteit kunnen betrappen. Eigenlijk was het een wonder dat ze het met elkaar uithielden: Dimi ademde positiviteit, hij zou een serieus zuurstofgebrek op moeten lopen in Dio's directe omgeving. Ergens stak die gedachte, om redenen die hij niet onder ogen wilde komen, en hij stopte hem weg. Hij was wel de laatste die zich er voor schaamde om iemand van hetzelfde geslacht te bestempelen tot 'een mooie jongen', maar zelfs hij wist dat het niet helemaal gezond was dat hij Dio zonder voorbeeld zou kunnen tekenen. Gewoon, uit zijn hoofd, uit zijn herinneringen en het onbewuste bestuderen. Behalve dat hij niet bepaald een briljant tekenaar was. Misschien maar beter ook, voor het geval hij het idiote plan zou vatten om het te proberen. Hij zou tenslotte niet alleen zichzelf daarmee in verlegenheid brengen.

Op dat moment schoof de eerste leerling langs hem heen het lokaal uit en werd zijn aandacht terug getrokken naar het hier en nu. Dio was inmiddels ook overeind en had zijn schrijfgerei in een tas gegooid. Het zou waarschijnlijk nog ongeveer een seconde of twee, drie, op z'n langst duren, voordat de jongeman hem zou opmerken. Geduldig wachtte Vladimir af tot de zilveren ogen de zijne ontmoette. Hij flitste Dio een snelle glimlach toe en stak zijn hand naar hem op, om vervolgens te gebaren dat hij buiten zou wachten. Inmiddels was het overduidelijk dat hij hopeloos in de weg stond, en nu zijn vriend wist dat er iemand op hem wachtte, vond Vladimir het een mooi moment om buiten het lokaal te gaan staan. Daar maakte hij zich het gemakkelijk tegen de wand tegenover de deur, zodat hij vrij zicht had op de stroom van leerlingen die naar buiten kwam. Had hij even mazzel dat er nog geen leraar was geweest die de moeite had genomen om hem weg te sturen, kwam hij toch nog mooi weg met zijn 'slechte' gedrag.

(geen probleem)

Het was een absoluut saaie les, geen enkel ding om te doen, alles hiervan had hij al wel eens gezien in de talloze boeken die hij verslond. Natuurlijk maakte hij nog notities, hij was te lui om nog eens de boeken op te zoeken eenmaal er testen werden afgelegd. De bel ging, een luid gerinkel was hoorbaar en natuurlijk stonden alle leerlingen zonder pardon na één seconde al recht om hun tassen in te laden met de spullen die verspreid lagen over hun lessenaar. Dio stond echter maar pas nadat hij alles had opgeschreven op. Rustig pakte hij zijn tas in. Natuurlijk was hij een van de laatsten die klaar was, maar dat kon hem niet bepaald echt boeien. Uiteindelijk merkte hij de aanwezigheid van Vladimir op. Zijn ogen bleven even hangen op het lichaam van de jongen en zijn grasgroene ogen en prachtige dreadlocks. Hij staarde natuurlijk even onbewust naar hem. Vladimir zwaaide als teken dat hij buiten wachtte. Zijn manier van zwaaien, de glimlach die Dio nooit op zijn gezicht zou kunnen toveren, deed zijn hart een lichte tik overslaan. Maar dat gevoel stopte hij liever ergens diep weg waar hij het zelf nooit zou vinden. Dio was eindelijk klaar met inpakken en hij wandelde richting de deur. Hij verliet het lokaal en daar vlak naast hem, tegen een muur leunde. De nonchalante houding deed Dio haast glimlachen, maar nog steeds... Het neutrale gezicht bleef aanwezig. Alle leerlingen waren al weg en de gang stierf uit, alleen hij en Vladimir bleven nog over. Nog steeds had Dio geen woord gezegd, misschien werd het daar eens tijd voor. "Wil je iets gaan drinken?" zei Dio, de emotieloze toon paste niet bij deze zin maar Vladimir was er waarschijnlijk al lang aan gewend dat Dio geen emotie toonde. Maar hij probeerde, maar hij faalde steeds, keer en keer opnieuw.

(hopelijk ben je er wat mee)

you cannot love the sun

* als je liever langere of juist kortere posten hebt van mijn kant, moet je 't zeggen, pas me met liefde aan ^^

Als het een meisje was geweest, had Vladimir Dio nu schaamteloos in zich opgenomen. Bij een meisje wist hij hoe hij haar met een enkele blik kon uitkleden met zijn ogen, tot zelfs het meest wilde ding beschaamd zou gaan blozen. Maar Dio was vooral heel erg mannelijk en Dimi vond het bijzonder ongepast om hem op een dergelijke manier te gaan bekijken. Toch kon hij het niet voorkomen dat hij de jongen nauwgezet in zich opnam toen hij de deur door kwam en een snelle blik om zich heen wierp om te kijken waar zijn vriend zich geïnstalleerd was. Hij meende een zweem van een glimlach in die heldere, zilveren ogen te zien toen hun blikken elkaar ontmoette en onwillekeurig krulden zijn mondhoeken zich omhoog. Hij had Dio nooit op meer vriendelijkheid dan een milde blik kunnen betrappen, dus die korte flonkering in zijn ogen was voor Vladimir meer dan genoeg.

Het kostte hem zeker twee seconden te lang om tot de conclusie te komen dat de gang inmiddels allang leeg was en de stilte tussen hen indringend. Hij had echter de mazzel dat Dio waarschijnlijk hetzelfde constateerde, want hij stelde voor om wat te gaan drinken. Geamuseerd luisterde Vladimir naar de toon die niet matchte met dat voorstel en niks verried van de vriendschappelijke band die ze bezaten. Als hij niet beter zou weten, zou hij zeggen dat Dio hem liever kwijt dan rijk was. Hij wist echter wel beter, hij wist al heel lang beter dan dat. De gedachte dat als Dio geen zin in gezelschap had gehad, hem niet minder vasthoudend had gemaakt – integendeel, Dimi kon verdomd koppig zijn als hij iets wilde hebben –, bande hij weg uit zijn hoofd. Hij toverde een glimlach tevoorschijn en legde zijn turquoise-groene ogen in die van Dio. 'Dat was wel mijn idee, misschien kunnen we naar Oak's Field gaan?' In tegenstelling tot de stem van zijn vriend, klonk Vladimir goed gehumeurd: zijn stem een diepe en warme brom, een beetje als van een tevreden beer.

(meestal als de andere post en die is langer, wordt de mijne meestal ook langer ^^)

Dio had Vladimir goed bekeken en ja, hij was zeker eentje die zichzelf met trots een mooie jongen kon noemen. Het voelde vreemd aan, vriendschap, het was iets onbekends voor Dio, maar toch had hij de sprong in het diepe gewaagd met Vladimir en dit was goedgekomen. Ze hadden een speciale band. Een glimlach sierde bijna zijn mond, hij had geglimlacht als het mogelijk was geweest. Maar altijd was zijn neutrale blik diegene die naar Vladimir keek, niet het vrolijke persoontje diep vanbinnen. Alle leerlingen waren uit de gang verdwenen en nu pas viel de snijdende stilte tussen de twee op. Het was ongemakkelijk, dus besloot Dio iets voor te stellen, iets simpels en onschuldigs: "Wil je iets gaan drinken?" maar nog steeds was het hem niet gelukt om emotie in zijn stem te stoppen. Vladimir was de enigste die zoveel wist van Dio en hoe het hem lukte om emotie te zien in zijn ijzige blauwe ogen was voor Dio een raadsel. Toch was hij blij diep vanbinnen dat iemand hem toch deels kende en wist dat hij het gezelschap van deze persoon graag had. Dat was wel mijn idee, misschien kunnen we naar Oak's Field gaan?' stelde Vladimir voor en Dio stemde natuurlijk in, dat was een goed idee, maar de ideeën van Vladimir waren altijd goed. "Dat is een goed idee" zei hij, nog steeds was er geen emotie maar Vladimir kennende zou zeker de glimlach herkennen in zijn ogen. Dio legde zijn tas over zijn schouder en keek eventjes naar Vladimir. Hopelijk kwam hij zo in beweging dat ze samen synchroon naar Oak's field konden wandelen. Natuurlijk waren er meer dan vriendschappelijke gevoelens aan Dio's kant, maar niemand zou dat ooit te weten komen. Dat risico ging hij natuurlijk niet nemen, dat was veel te riskant. En als het riskant was, dan zou Dio het al niet wagen. Ook al was deze vriendschap riskant, dat had hij wel gedurft, en dat was al heel wat voor Dio's doen. Het verbaasde hem ook dat hij een goede vriend had.

you cannot love the sun

Flirt als hij zijn kon, zelfs tegenover zijn vrienden, zelfs tegenover jongens, flitste Vladimir Dio een snelle knipoog toe. 'Ik durf te wedden dat je me nog nooit betrapt hebt om een slecht idee.' Ondanks zijn geamuseerde en luchtige toon, woog er iets zwaarder in zijn borstkas, iets waar hij niet direct de vinger op kon leggen en wat hem er toe aanzette om een moment na te denken. Het kostte hem echter een fractie van een seconde om zich te doen realiseren dat het Dio's gebrek aan emotie was. Niet omdat er sprake was van onwil, de zweem van een glimlach en de wil om met hem mee te gaan, was duidelijk aanwezig, maar eerder omdat hem iets in de weg leek te zitten. Het was niet de eerste keer dat Dimi tot die conclusie kwam. Net als dat het niet de eerste keer was dat hij zich afvroeg wat iemand mee gemaakt moest hebben om zover te komen dat hij simpelweg niet meer kon laten zien wat er in zijn binnenste speelde. Voor hem was het anders. Hij had emoties in zijn hart en ziel die hij met liefde wegstopte voor de buitenwereld. Als hij ze onder ogen zou moeten komen, zou dat moeite kosten, het zou pijn doen, maar met de tijd zou hij er om kunnen huilen, en later waarschijnlijk ook om kunnen lachen. En bovendien – hij had er geen enkele moeite mee om zijn blijdschap in het geheel te uiten, of zijn woede, of afkeuring. Integendeel, zijn dagen op school werden getekend door een scala aan verschillende emoties. Hier was hij altijd zo druk bezig dat er simpelweg geen ruimte leek te zijn om stil te staan en voor een moment niets te voelen. In dat opzicht waren er momenten dat hij Dio benijdde. Dio die op een andere manier altijd in volste controle was van zichzelf en nooit het geringste spoortje van een glimlach liet zien. Vladimir wist dat dat hem populair maakte onder de meisjes: hij droeg een sluier van mysterie om zich heen, en meiden werden daar als een magneet door aangetrokken. Maar Dimi wist dat er meer achter zat. Voor de buitenwereld was Dio één en al mysterie, voor hem was hij … nouja, opgesloten in zijn eigen ziel kwam nog het dichtste in de buurt.

Abrupt werd hij weggetrokken uit zijn gedachten doordat de jongen naast hem zijn tas over zijn schouder gooide en zo aanstalte maakte om te gaan. Terwijl hij zijn diepzinnige overwegingen op een lager pitje zette, toverde Vladimir opnieuw een glimlach op zijn gezicht en zette zijn lichaam in beweging. Nou was hij nooit een bijzonder lange jongen geweest – er waren meerdere meiden die langer waren dan hij, maar naast Dio voelde hij zich ronduit klein. Met zijn bijna één meter negentig, was hij ruim tien centimeter langer dan Dimi zelf, al kon het natuurlijk altijd erger. Bovendien was Vladimir de jongen niet naar om zich daaraan te storen, buiten het feit nog dat hij zich al lang geleden al neer gelegd had bij de gedachte dat hij nooit echt lang zou worden. Om niet te vergeten dat er ook zat jongens rondliepen die nog kleiner waren dan hij. Onwillekeurig bracht dat een geamuseerde glimlach rond zijn lippen en zijn goede humeur bracht zijn aandacht automatisch terug bij Dio: 'Hoe was je les?' Hij wierp een snelle, zijdelingse blik in de koele, wonderlijke ogen en glimlachte opnieuw. 'Het leek je niet erg te boeien, maar volgens mij zijn er maar weinig dingen die je werkelijk interesseren.' Hij pauzeerde een moment, overwoog of hij daar nog wat aan toe wilde voegen en besloot het af te doen met een grote grijns. Hij nam de laatste trap met twee snelle sprongen – wat hij niemand zou aanraden om hem na te doen, tenzij ze hun nek wilde breken, of geoefend waren in trappen afspringen – en gooide de deur naar buiten open. Tevreden ademde hij de frisse lucht in. 'Man, iedere keer als ik binnen ben geweest lijk ik meer naar buiten te verlangen.' Met glinsterende ogen draaide hij zich terug naar Dio. 'Heb jij daar geen last van?' Waarschijnlijk niet, waarschijnlijk was hij de enige die het compleet benauwd kreeg van gebouwen. Het was maar goed dat er zoiets als lanceerplatformen bestonden zodat hij vrij was om andere planeten te bezoeken – anders had hij waarschijnlijk nooit zijn school afgemaakt.

Een instemmende knik van Dio, die Vladimir's ego wel zou strelen. Vladimir knipoogde naar hem en meteen wendde Dio zijn blik af, nog steeds een emotieloze blik die niet verraadde, dus hij zou het vast niet eens doorhebben. 'Ik durf te wedden dat je me nog nooit betrapt hebt om een slecht idee.' zei Vladimir en daar had hij gelijk in, dat moest Dio echter wel toegeven. Nog geen enkel slecht idee had de mond van de jongen naast Dio verlaten. "Daar heb je gelijk in" stemde hij in. Er zat hem wat dwars, zeker nu de jongen zo dichtbij hem was. Het voelde vreemd, maar ook aangenaam, maar wat het ook was, die gevoelens, ze moesten weg. Ze moesten verbannen worden naar een diep donker plekje binnenin hem, waar niemand het ooit zou tegenkomen. Ja in wegstoppen van gevoelens was hij zo'n expert, maar op anderen dingen was hij dan wat minder, buiten lesstof en boeken lezen. Daar doodde hij zijn tijd bijna altijd mee. Samen liepen ze door de gangen, hij benijdde Vladimir echt soms, hoe deze jongen zoveel emoties kon hebben en tonen was voor hem een compleet raadsel. Ook hij wist dat hijzelf wat aandacht kreeg van de meisjes, maar om een of andere rede interesseerde hem dat niet. De enigste die hem oprecht geïnteresseerd kreeg was Vladimir. Hij was altijd zo vrolijk, zo opgewekt terwijl Dio bij wijze van spreken een kamerplantje was. Inderdaad Vladimir was klein tegenover Dio maar dat maakte echt geen verschil in Dio's ogen. "Hoe was je les?" vroeg Vladimir en Dio keek naast hem. Hij zweeg nog even kort en dacht na. Al snel ging Vladimir verder, zijn antwoord werd al uit de mond genomen: 'Het leek je niet erg te boeien, maar volgens mij zijn er maar weinig dingen die je werkelijk interesseren.'
Dio knikte "Ik heb alles al gezien in de boeken die ik lees, dus voor mij is het gewoon maar eens de zoveelste herhaling." het verbaasde veel mensen dat hij zo veel las, maar alles wat in boeken kon beschreven worden interesseerde hem. Eindelijk arriveerden ze buiten, net zoals Vladimir ademde Dio de frisse buitenlucht in. Het deed eens goed om niet in een muf lokaal te hoeven zitten. 'Man, iedere keer als ik binnen ben geweest lijk ik meer naar buiten te verlangen.' Met glinsterende ogen draaide hij zich terug naar Dio. 'Heb jij daar geen last van?' Dio haalde zijn schouders op "Ik heb alleen last van die muffe stinkende lokalen waar ze het vertikken om een venster open te doen." Ja, dit moest normaal met een grijns gezegd worden, maar dat zou Vladimir vast allang hebben begrepen. Dio begreep het helemaal niet hoe deze jongen het voor mekaar had gekregen, maar Dio vertrouwde hem. Hij was trouwens ook zijn enigste vriend.

you cannot love the sun

Het abrupte afwenden van het hoofd was ieder ander misschien ontgaan, maar het ontging Vladimir absoluut niet. Zijn hele leven stond in het teken van het beheersen en controleren van zijn eigen lichaamstaal en wanneer je jezelf op zulke mate onder controle had, werd je er vanzelf wel even geoefend in om andermans lichaam te lezen. Mensen verraadde onbewust veelal alles wat ze werkelijk dachten en vonden, en Vladimir werd gefascineerd door het feit dat mensen vaak het een zeiden, terwijl ze iets heel anders vonden en daarbij genadeloos verraden werden door hun lichaam – wat hen vaak compleet voorbij ging, tot Dimi's niet geringe amusement. Dat was in dit geval niet anders. Dio mocht zijn emoties dan niet verraden door zijn fascinerende ogen, de snelle beweging van zijn hoofd en de plotselinge spanning in zijn nek, zeiden waarschijnlijk meer dan hem lief was. Ook dan Vladimir lief was. Het maakte de situatie nodeloos in gewikkeld – hij had het al moeilijk genoeg met de schimmen van zijn eigen gedachten. Hij hield er van om zijn contacten oppervlakkig en simpel te houden. Deze bij uitstek. Hij kon het bijzonder goed vinden met Dio en het zou het zonde vinden om zich gedwongen te voelen om de vriendschap te beëindigen omdat de jongen op emotioneel vlak te dichtbij kwam.

Even abrupt als Dio zijn hoofd had afgewend, besloot Dimi nu ook weer zijn zinnen te verzetten en kwam terug bij de les, een vraag die zijn vriend gretig aangreep; hij wist het allemaal al. Aah. Dio's passie voor boeken, hoewel het Dimi soms ontging – druk bezig als hij zijn kon, was hij dom geweest om het te vergeten. Zijn antwoord lag dan ook meer dan voor hand: hij wist het al. Hoe kon het ook anders: met de tijd die Dio met lezen door bracht, moest er maar weinig zijn wat hij niet wist – en als Vladimir vragen had, zou hij ze ongetwijfeld aan deze vriend moeten stellen. Opnieuw verlichtte die vluchtige grijns zijn mondhoeken: het deed hem een beetje denken aan een enthousiaste puppy die wachtte tot zijn baas de bal zou gooien. Het was een emotie die Dio bij hem losmaakte. Om redenen die hij zelf niet begreep, maakte de nabijheid van de ijzige jongeman hem vriendelijk en goed gehumeurd. Nou was hij al het type dat meestal rond liep met het gevoel alsof hij de wereld aan kon, maar met Dio in de buurt wat dat gevoel altijd nog even versterkt. Nu was dat niet anders.

Ongeduldig wachtte hij tot ook Dio buiten was en zette toen koers richting Oak's Field, het was een klein halfuur lopen, maar Dimi zag niet op tegen de tocht. Hij hield van de lichaamsbeweging en de frisse lucht. Hoewel. De opkomende zomer maakte de lucht eerder heet en drukkend dan fris, maar dat was bijzaak. 'Ik breek de vensters open als niemand ze open doet na twee keer vriendelijk vragen.' Hij wierp Dio een onschuldige blik toe, probeerde voor een moment zijn puppy-achtige grijns te verbergen en lachte toen toch: een blaffende en oprecht geluid. 'Heb je nog plannen voor het weekend?' Schakelde hij soepel over op het volgende onderwerp terwijl de hoofdweg richting het dorp in sloeg.

Het abrupt afwenden van zijn hoofd was misschien niet zo'n fantastisch idee geweest, zo verraadde hij veel, te veel. Dit was absoluut niet de bedoeling geweest. Het probleem hier was nu hoe ingewikkeld de situatie werd, wat dus niet goed was, Dio kon niet overweg met moeilijke situaties en dan begon hij emotie te tonen. Maar nu lukte het hem nog aardig goed om zijn gezicht in de plooi te houden. Tot grote opluchting van zichzelf. Deze vriendschap kwam boven alles, en niets zou het verpesten, echt niets.

Dio's passie voor boeken, dat kon Vladimir toch niet vergeten zijn? Vast niet, want iedereen bijna wist deze karaktertrek, alles waar maar een beetje tekst op stond, moest Dio lezen, of het nu interessant was of niet. Hij las gewoon graag en dat was iets wat hij wel verkondigde aan de wereld. Het hield mensen meestal zelfs op afstand, dan had hij wat rust. Eindelijk had hij de moed gevonden om weer naar Vladimir te kijken en hij zag de grijns op het gezicht van de jongen door zijn opmerking over zijn verslaving aan boeken. Vladimir leek net een enthousiaste puppy en dat deed Dio haast lachen, maar alleen zijn ogen stonden geamuseerd. Nog steeds waren zijn lippen vertrokken tot een rechte streep.

Dio verliet het gebouw en zag hoe Vladimir hem haast ongeduldig stond op te wachten, wat had die jongen toch veel energie. De trip naar Oak's field zou hen ongeveer een halfuurtje kosten, niet al te erg. Dio hield wel van een wandeling dus hij had daarmee geen problemen. Het was hier helaas genoeg heel warm, gelukkig had hij zijn lange vest niet aan, een gewoon simpel blauw t-shirtje en een jeans. Zijn witte haar bracht wel voordelen, hij had het niet zo heet als anderen. Maar toch, het bleef warm. Op de reactie van het venster zei Vladimir met een onschuldige blik: "Ik breek de vensters open als niemand ze open doet na twee keer vriendelijk vragen." Al snel begon de jongen te lachen en Dio deed ook een poging tot lachen, sinds hij het wel bij Vladimir vond passen, maar die poging faalde. "Inderdaad, jij zou het lokaal nog afbreken." zei hij met een blik op Vladimir gericht. 'Heb je nog plannen voor het weekend?' vroeg de jongen dan en Dio keek even voor zich uit. Wat kon hij nog allemaal doen dit weekend? Hij had geen idee. "Buiten boeken lezen? Niet veel geloof ik." was zijn antwoord terwijl hij samen met Vladimir op een rustig tempo verder wandelde.

you cannot love the sun

De schittering in Dio's ogen was plotseling en zo onverwacht sterk, dat Vladimir voor een moment vergat adem te halen. Even vergat hij heel de wereld en bestond voor hem slechts nog die uitbundige grijns, gevangen in Dio's zilverblauwe ogen. Toen schoof de aarde weer terug in zijn gebruikelijke baan en was het moment verbroken: de ogen van zijn vriend waren weer even koel en afstandelijk, de glimlach had zich niet uitgebreid tot zijn mondhoeken en hij had het moment van vreugde zich evengoed verbeeld kunnen hebben. Afgeleid, misschien zelfs wel enigszins teleurgesteld, dwaalde Dimi's turquoise gekleurde ogen terug naar het pad. Opnieuw vroeg hij zich af wat er was dat Dio tegenhield om te lachen. Of het zijn eigen gereserveerdheid was, een angst om zich verraden te voelen, of dat het iets groters was. Een trauma dat zich op deze manier uitte. Hoewel ze elkaar inmiddels heel wat jaren kenden, had geen van beide ooit de moed kunnen opvatten om er over te praten. Vladimir had er ook nooit echt behoefte aan gehad, praten over dergelijke dingen betekende een verdieping van de band die ze deelde, en verdieping betekende binding – en als hij ergens niet open voor stond was het binding.

Toch was er de laatste tijd wat veranderd. Niet iets kleins, nee, het voelde eerder of er iets fundamenteel aan het verschuiven was in zijn systeem. Alsof de wereld een nieuwe baan opzocht, of zoiets. Vroeger zou hij niet eens nadenken over het feit dat Dio misschien iets dwars zat, laat staan wat datgene dan was en hoe het gekomen was. Het was zijn gewoonte om problemen als water van zijn af te laten glijden, zijn eigen problemen mocht hij dan aanvallen met een ongekende felheid, die van anderen waren aan anderen om op te lossen. Behalve dan, kennelijk, in dit geval. Sinds kort. Sinds kort deden zijn hersenen en zijn gedachten en zijn ogen niet meer wat hij wilde wat ze deden en focusten ze zich volledig op Dio zodra hij ook maar enigszins in de buurt kwam. En dat was een zeer frustrerende gewaarwording voor iemand als Vladimir, die gewend was om altijd alles voor het zeggen te hebben, bij uitstek over de dingen die zijn lichaam en gedachten deden.

Zijn blik flitste terug naar Dio en hij liet een schamper, enigszins sarcastisch geluid horen toen de jongen hem er fijntjes op wees dat hij ook wel in staat was om het hele lokaal af te breken. Toch was hij niet geïrriteerd, niet in het minst. 'Daar ben ik te goed voor opgevoed,' reageerde hij plagerig en hij ving opnieuw de blik van de jongen met de zilveren ogen het zilveren haar. Voor een moment liet hij zich afleiden door de kleur, maar Dio's, voor de hand liggende weekend plannen, brachten hem terug naar het heden. 'Mmh, misschien sleep ik je wel ergens mee naar toe dan.' Opnieuw knipoogde hij snel, met een geamuseerde glimlach rond zijn mondhoeken. Misschien zou hij de jongen niet moeten uitlokken, maar de avonturier in hem kon het niet nalaten. Uiteindelijk was en bleef hij een flirt, voor jongens maakte hij daar geen uitzondering voor … zelfs niet voor jongens die hem zo gefascineerd hielden als Dio. Dat bleek maar weer – en hij was er niet over uit of dat een goed of slecht iets was.

* beetje afgeraffeld, maar moet eten ><

De geamuseerde blik in zijn ogen leek Vladimir haast te laten stoppen met ademen, hij staarde recht in de ogen van Dio en Dio deed net hetzelfde, lichtjes staren naar Vladimir. Uiteindelijk werden zijn ogen weer koel en afstandelijk. Vladimir leek teleurgesteld en deze wendde zijn ogen af naar het pad voor hen. Dio deed hetzelfde, misschien kon hij hem maar beter niet weer aankijken, uit schrik dat Vladimir nog eens zou stikken van de verrassing. Ze kenden elkaar al jaren, maar toch had geen van beiden over het probleem dat Dio had gesproken. Zijn paranoia hield hem tegen elk gevoel te tonen, uit schrik vol in zijn gezicht uitgelachen te worden. Misschien moest hij dat zeggen of gewoon emoties tonen, maar dat tweede zou een hele klus worden, dat wist hij nu al.

Er waren nieuwe tijden aangebroken tussen de twee, sinds kort besefte Dio dat hij helemaal anders keek naar Vladimir dan dat hij dat vroeger deed. Hij betrapte er zichzelf op dat hij naar de jongen staarde, zijn hele lichaam bestudeerde. Er was iets vreemds met hem aan de hand en hij wist nu uiteindelijk was het was. Hij wilde er niet aan toegeven, dat was een feit. Controle over zijn lichaam had hij niet meer, hij had zelfs zin hem te knuffelen, ook al was dit ten zeerste uit den boze. Een schamper sarcastisch geluid verliet zijn mond en hij zei dat de jongen nog wel eens in staat was het lokaal af te breken. Waar hij vast en zeker wel gelijk in had. Hij bestudeerde altijd alles nauwkeurig. 'Daar ben ik te goed voor opgevoed,' zei de jongen en Dio knikte "Waarschijnlijk, je zou het alleen graag denken geloof ik." Dio betrapte Vladimir op staren en begon meteen weer over zijn weekendplannen van een hoop boeken verder te lezen. 'Mmh, misschien sleep ik je wel ergens mee naar toe dan.' Opnieuw een knipoog en de blik van Dio ging meteen weer naar het pad voor hen. "Dat lijkt me nog geen slecht idee, maar sinds je dat weet dat je vol goede ideeën zit, ga ik er gewoon op in. Weer eentje gaan drinken?" vroeg Dio en toen gebeurde het mirakel.. Hij was moedig genoeg om een haast onzichtbare glimlach op zijn gezicht te toveren. Een gewone mens met geen oog voor detail zou dit ontgaan. Maar dit zou Vladimir niet ontgaan, zeker niet. Maar de glimlach was al snel weer verdwenen. Hij dacht nu natuurlijk het ergste, Vladimir zou hem uitlachen.

*dump* ik maak 'm vanavond af, moet nu weg en anders ben ik m kwijt Wink

Hij had geweten wat hij wilde zeggen. Echt waar. Er was ergens een briljante, scherpe opmerking geweest – en toen had Dio een soort van geglimlacht en was zijn hele hoofd blanco geraakt. Hij durfde niet eens meer met zekerheid te zeggen hoe hij zelf heette … en hij kwam er na een halve seconde achter dat hij ook bijna vergat om door te lopen. Dat was niet goed. Als hij wilde dat de arme jongen ooit nog eens opnieuw zou glimlachen, zou hij in ieder geval normaal moeten reageren – en niet als een malloot beginnen te staren. En al helemaal niet vergeten om te lopen.

you cannot love the sun

Hij had geweten wat hij wilde zeggen. Echt waar. Er was ergens een briljante, scherpe opmerking geweest – en toen had Dio een soort van geglimlacht en was zijn hele hoofd blanco geraakt. Hij durfde niet eens meer met zekerheid te zeggen hoe hij zelf heette … en hij kwam er na een halve seconde achter dat hij ook bijna vergat om door te lopen. Dat was niet goed. Als hij wilde dat de arme jongen ooit nog eens opnieuw zou glimlachen, zou hij in ieder geval normaal moeten reageren – en niet als een malloot beginnen te staren. En al helemaal niet vergeten om te lopen. Hij wist niet waar hij de grijns vandaan toverde, maar feit bleef dat er een fractie van een seconde later een uitgelaten glimlach om zijn lippen geplakt zat. En met die glimlach, kwamen de woorden vanzelf: 'Bro, je zou vaker moeten lachen, 't staat je goed.'

Hij liet een stilte vallen; wendde zijn blik af en dacht voor een moment na, tot hij na een seconde of wat met een milde glimlach weer op blikte naar Dio. 'En ik meen het serieus,' bekende hij nu, zijn stem beduidend zachter dan daarvoor en zijn toon een stuk serieuzer. 'Als ik jou in al die jaren niet nooit had zien glimlachen, zou ik zeggen dat ik je glimlach mistte. Maar nu kan ik alleen maar zeggen dat je niet iets kan missen wat je nooit gehad hebt.' Hij haalde halfslachtig zijn schouders op, leek opnieuw geamuseerd te zijn en blikte toen opnieuw op in de fascinerende ijsblauwe ogen van Dio. 'Maar nu heb ik iets om voor je voeten te gooien, want nu ik je glimlach, voor het eerst, gezien heb, kan ik wel degelijk stellen dat ik hem ga missen.' Hij was een idioot om hardop uit te spreken dat hij de glimlach van een jongen zou gaan missen. Aan de andere kant, Dio was één van de meer serieuzere vrienden die hij had en het was net zo goed voor zijn bestwil als hij wat vaker zou lachen. Het was wetenschappelijk bewezen dat lachen gezond was. Je hersenen maakten dan geluksstofjes aan en die zorgde er weer voor dat je je beter voelde. Of zoiets in ieder geval.

Niet in staat om zich veel langer door de serieuze gedachten en sfeer te laten vangen, besloot Dimi terug te komen op Dio's woorden – tenminste dat wilde hij doen, maar het kostte hem zeker een seconde of vijf om te bedenken wat zijn vriend in hemelsnaam ook alweer gezegd. Hoe van slag kon je raken door een simpele glimlach. Vladimir kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan, maar besloot die actie puur geestelijk uit te voeren: hij had zichzelf wel weer genoeg voor schut gezet voor één dag – om niet te zeggen voor de komende zes jaar. Hij had iets gezegd over drinken. In het weekend. Dat was voldoende informatie. 'Maar om terug te komen op je woorden. Iets drinken kan, misschien kunnen we ook een partijtje voetballen, of een shuttle naar één van de andere planeten nemen en daar wat leuks doen.' Hij grijnsde. 'Daar wat drinken, wat leuke meisjes versieren en er dan weer vandoor gaan, ofzo.' Het was wat hij normaal zou doen, maar nu gromde zijn instinct dat hij er beter aan had gedaan om twee keer na te denken voor hij op die manier over meiden begon. Hij besloot zich er bij neer te leggen: hij was en bleef ten slotte een jongen en waarschijnlijk was het mooiste in de wereld een knap meisje met een leuke glimlach. Dat hij op dit moment meer geboeid werd door een zekere jongen, dat was maar een klein detail.

Dio had geglimlacht en het was Vladimir niet ontgaan, dat had hij al haast kunnen raden. Vladimir was gestopt met lopen en Dio keek achterom naar waar hij bleef, hij leek nogal... Geschokt... Oké niet meer glimlachen was de boodschap dus. Niet dat dat voor hem een drama was. Een glimlach onstond op Vladimir's gezicht 'Bro, je zou vaker moeten lachen, 't staat je goed.' Dio haalde zijn schouders lichtjes op "Ik weet het niet zo, ik ben beter met een neutraal gezicht geloof ik." mompelde hij met zijn blik naar de grond gericht. Hij bleef nog even staan en hij richtte zijn blik naar Vladimir. 'En ik meen het serieus,' bekende hij nu, zijn stem beduidend zachter dan daarvoor en zijn toon een stuk serieuzer. 'Als ik jou in al die jaren niet nooit had zien glimlachen, zou ik zeggen dat ik je glimlach mistte. Maar nu kan ik alleen maar zeggen dat je niet iets kan missen wat je nooit gehad hebt.' Dio keek hem nogal met een verbaasde blik in zijn ogen naar Vladimir en hij kwam wat dichter bij hem. "Ik heb ook nooit een rede gehad tot glimlachen. Je mag me laf noemen, maar ik ben bang om emoties te tonen, ware emoties te tonen." zei hij met een oprechte stem die alleen Vladimir zou herkennen, andere mensen zouden dit weer als emotieloos omschrijven. Vladimir en Dio keken naar elkaar, Dio bleef nogal stil, maar Vladimir sprak weer: 'Maar nu heb ik iets om voor je voeten te gooien, want nu ik je glimlach, voor het eerst, gezien heb, kan ik wel degelijk stellen dat ik hem ga missen.' Dio keek nu wel met enige emotie in zijn gezicht, geschrokken, hij wendde zijn blik af naar het pad dat o zo interessant was om naar te staren. Hij had geen idee wat hij hierop moest zeggen, zeggen dat hij meer ging glimlachen? Dat zou een valse belofte zijn. Lachen mocht dan wel gezond zijn maar hij was nog nooit serieus ziek geweest, dus voor hem had het niet zo veel effect. Vladimir kwam terug op het voorstel van wat te gaan drinken. Maar om terug te komen op je woorden. Iets drinken kan, misschien kunnen we ook een partijtje voetballen, of een shuttle naar één van de andere planeten nemen en daar wat leuks doen.' Hij grijnsde. 'Daar wat drinken, wat leuke meisjes versieren en er dan weer vandoor gaan, ofzo.' Dit irriteerde Dio lichtjes, maar deze keer zag je er helemaal niets van "Voor mij is dat goed, maar ik ben niet zo voor..." Hij zweeg, hij was niet gek op meisjes en ook niet op jongens, maar hij was wel gek op één bepaald iemand. Maar dit gevoel mocht nooit aan het licht komen. Dat was taboe.

you cannot love the sun

Zich scherp bewust van de plotseling alarmerend serieuze stilte tussen hen in, luisterde Dimi geconcentreerd naar wat Dio te zeggen had. Het deed hem niet bepaald beter voelen. Zoals gezegd was het normaal niet zijn gewoonte om zich ongemakkelijk te voelen over andermans problemen, maar Dio leek niet langer binnen de categorie van zijn normale gewoontes te vallen. Dus trok Vladimir het zich wel degelijk aan dat de jongen nooit iets gehad had om over te lachen – erger nog, dat hij vreesde dat Dimi hem voor laf uit zou maken, omdat hij, for god's sake, bang was om zijn emoties te uiten. Even eerder had hij nog wat luchtigs geweten om te zeggen, maar nu voelde hij alleen maar het verdriet om een jongeman die zo gevuld was met – wat was het eigenlijk? Angst en onzekerheid? – dat hij daardoor de gave om te kunnen lachen verloren was.

Het liefst wilde hij zijn blik afwendden van die zilverblauwe ogen, hij wilde niet dat Dio zou denken dat hij medelijden met hem had: Vladimir vond medelijden een nutteloze emotie. Je mocht met iemand meeleven, maar daarna moest je dat omzetten in actie – met iemand mee lijden resulteerde uiteindelijk nergens in. Hooguit in nog meer ellende. Een moment twijfelde hij, toen stapte hij naar voren, greep Dio bij zijn haar en keek met zijn turquoise-groene ogen recht in de zijne. 'Ik zou nooit. Nóóit,' benadrukte hij, 'iemand uitlachen omdat ze bang zijn. Zeker jou niet – en al helemaal hier om niet. Idioot.' Hij omhelsde hem zoals alleen mannen dat kunnen: ruw en tegelijkertijd toch met een soort liefde, een wederzijds respect. Om precies op tijd weer afstand te nemen: hij paste er voor de knuffel te kort of te lang te laten duren, beide zouden niet de goede ideeën creëren. 'Ik respecteer wie je bent en waar je voor staat. Ik respecteer jóú. Al zou je zeggen dat je het liefst iedere dag baby-aapjes met de fles groot brengt en roze cupcakejes bakt, dan zou ik je nog niet uitlachen.' Als de situatie niet zo serieus geweest, dan had hij geglimlacht om het idee van Dio die met een schortje om cupcakes stond te bakken. Maar de situatie was wel serieus – en hij lachte niet. Hij wachtte tot hij zeker wist dat zijn woorden waren doorgedrongen, voordat hij weer een stap achteruit deed en een keer diep adem haalde.

Hoewel hij een goede poging deed, vond hij zelf althans, om het ijs te breken, stelde Dio het echter niet op prijs. Sterker nog, hij leek te schrikken van de suggestie dat Dimi wel eens een glimlach zou kunnen gaan eisen en wendde zijn blik af. Dat zorgde er voor dat Vladimir, ondanks zichzelf en de hele situatie, alsnog moest glimlachen. Loviaal sloeg hij zijn arm om Dio's schouders en trok hem mee. 'Come on, ik zal je niet opeten, of je dwingen iets te doen waar je geen behoefte aan hebt – of wat je niet waar kan maken.' Hij liet opnieuw een geamuseerd geluid horen. 'Ik zou graag zeggen 'smile a bit, it suits you', maar, tsja, dat lijkt me niet gepast in deze situatie.' Hij haalde diep adem voordat hij vrolijk door babbelde: 'We gaan gewoon lekker het dorp in zo, een biertje doen, kijken of we ergens nog een spel kaarten kunnen ronselen en lekker een avondje kaartje, in de herberg wild zwijn eten, ofzo, en pas als de maan weer aan de hemel staat, slenteren we terug naar onze slaapzalen … of niet. En dan slapen we in het gras onder de naakte hemel.' Vladimir liet zijn typerende, blaffende lach horen: hij was de zware sfeer van even eerder duidelijk alweer vergeten. Of misschien niet zozeer vergeten, maar er wel overheen gestapt.

Inmiddels had hij de jongen los gelaten en kuierde op zijn gemak naast hem voort. Met zijn half afgemaakte zin bevestigde Dio echter wat zijn instinct hem al feilloos verteld had: hij had twee keer moeten nadenken voordat hij zei wat hij zojuist gezegd had. Misschien niet eens omdat hij wist dat Dio niet alleen voor meiden viel, maar ook omdat hij instinctief aanvoelde dat er de laatste tijd meer tussen hen speelde. En het leven mocht voor Vladimir dan één groot spannend spel zijn, hij moest inmiddels toch wel weten dat dat voor anderen lang niet altijd ook het geval was. Hij bleef even stil, nam de tijd om na te denken en haalde uiteindelijk haast verontschuldigend zijn schouders op. 'Vergeet de chicks, ik kan je ook wat van de natuur laten zien. Heb je wel eens berg beklommen?' Hij wierp Dio een snelle, zijdelingse blik toe: deels op zijn hoede, deels geamuseerd, om niet te zeggen uitdagend.

Er was weer een akelige stilte gevallen tussen de twee sinds de opmerking van Dio waarin hij uitlegde dat hij nooit een rede had gehad om te glimlachen. Hij was bang om emotie te tonen omdat dit hem waarschijnlijk voor schut zou zetten en iedereen hem zou uitlachen. Deze keer was hij eerlijk, doodeerlijk, hij wou eerlijk zijn tegen Vladimir, hij was zijn enige vriend die hij had. De jongen mocht zich gerust speciaal voelen. De onzekerheid sloeg toe en het maakte Dio vanbinnen helemaal kapot. Hij moest zichzelf weer vinden en zichzelf weer bij elkaar rapen. Eindelijk was deze neutrale blik er weer en hij richtte zich tot Vladimir die medelijden met hem leek te hebben. Dat was helemaal niet nodig, Dio wilde niet dat iemand zich slecht voelde door zijn toedoen, toch niet per ongeluk. Als het met opzet was, had Dio het niet liever dat iemand zich slecht voelde. Vladimir stapte naar voor, pakte Dio bij zijn haar vast zodat hij ongewild moest bukken om de pijn tot het minimum te verlagen sinds Vladimir kleiner was dan hem. Zijn ijsblauwe ogen keken naar de turquoise ogen van Vladimir, die begon te spreken: 'Ik zou nooit. Nóóit,' benadrukte hij, 'iemand uitlachen omdat ze bang zijn. Zeker jou niet – en al helemaal hier om niet. Idioot.' Die commentaar was terecht, de jongen zou hem nooit of te nooit uitlachen, dat had hij al lang bewezen. Dio geloofde het zonder enige complicaties, die trouwe turquoise ogen. Dio wendde zijn blik af zodat hij zich niet nog meer schaamde en dat je het niet kon zien dat hij zich schaamde, als hij hem langer had aangekeken, zou hij vast zijn gaan blozen. Opeens werd hij ruw tegen Vladimir aangetrokken in een ruwe, maar toch liefdevolle knuffel. Dio's ogen spreidden zich wagewijd open. Tot zijn groot geluk nam Vladimir op tijd afstand. Dio bleef wat verdoofd voor zich uit staren, hij werd pas uit zijn trance gehaald door de stem van Vladimir: 'Ik respecteer wie je bent en waar je voor staat. Ik respecteer jóú. Al zou je zeggen dat je het liefst iedere dag baby-aapjes met de fles groot brengt en roze cupcakejes bakt, dan zou ik je nog niet uitlachen.' Dio keek weer naar de jongen en hij reageerde: "Zo erg ben nu ook nog niet." Nee, hij was meer het persoon dat van lezen hield dan van aapjes en cupcakes. Hij lustte die zoetigheid zelfs niet eens.

Natuurlijk was hij bang voor eisen. Dio was een vent die niet hield van gepush en dat stelde hij ook niet op prijs als mensen hem dwongen tot dingen die hij oftewel niet kon oftewel niet graag deed. Vladimir sloeg zijn arm over Dio's schouder heen die zich ongewild bukte voor geen enkele rede. 'Come on, ik zal je niet opeten, of je dwingen iets te doen waar je geen behoefte aan hebt – of wat je niet waar kan maken.' Een geamuseerd geluid verliet Vladimir's mond na wat hij zei. Ik zou graag zeggen 'smile a bit, it suits you', maar, tsja, dat lijkt me niet gepast in deze situatie.' Hij haalde diep adem voordat hij vrolijk door babbelde: 'We gaan gewoon lekker het dorp in zo, een biertje doen, kijken of we ergens nog een spel kaarten kunnen ronselen en lekker een avondje kaartje, in de herberg wild zwijn eten, ofzo, en pas als de maan weer aan de hemel staat, slenteren we terug naar onze slaapzalen … of niet. En dan slapen we in het gras onder de naakte hemel.' Vladimir liet zijn typerende, blaffende lach horen. Dit leken allemaal goede suggesties en Dio ging er op in "Dit is allemaal goed voor me" Weer geen glimlach te bespeuren. Eindelijk liet Vladimir hem los. Dio voelde zich al ongemakkelijk genoeg sinds hij wist wat er met hem aan de hand was, hij meed de gevoelens liever, om nog meer problemen te voorkomen. Dio had zijn zin niet afgemaakt, maar Vladimir leek precies te weten wat hij wou zeggen. Die jongen voelde hem meteen aan, alsof ze tweelingen waren. 'Vergeet de chicks, ik kan je ook wat van de natuur laten zien. Heb je wel eens berg beklommen?' Dio dacht na, volgens zijn geheugen had hij dat nog niet gedaan, dus dit leek een leuke kans om dat wel eens te gaan doen. Hij schudde zijn hoofd "Ik heb nog geen berg beklommen, dus als dat je idee was, kunnen we dat idee wel uitvoeren." Ja, het was een fantastisch idee.

you cannot love the sun

De onverwachte knuffel liet Dio als verstijfd achter en Vladimir was zich er opnieuw uitermate van bewust hoeveel de situatie tussen hen de afgelopen tijd veranderd was. Terwijl zijn vriend niet wist waar hij kijken moest, vroeg Dimi zich af of het überhaupt wel een goed idee was om nog langer met hem op te trekken. Hij wilde hem niet kwijt, daar niet van, maar hij wilde de situatie evenmin nog ingewikkelder maken dan het al was – en de ingewikkeldheid begon hem inmiddels hoofdpijn te bezorgen. Hij deed zijn best om Dio, en zichzelf, niet in verlegenheid te brengen, maar wanneer hij deed wat hij altijd deed, deed hij dat toch – en zelfs als hij op zijn tellen paste, leek hij nog altijd precies het verkeerde te doen. Dat bewees Dio's wezenloze blik maar weer eens.

Hij joeg de jongen uit zijn trance door te beginnen over aapjes en cupcakes – waarvan Dio opmerkte dat het niet zo ernstig met hem gesteld was. Zijn semi-nonchalante gebabbel over hun dagindeling leek zijn vriend wat te doen ontspannen en Vladimir durfde opgelucht adem te halen. Toch was het een verademing om te zien dat ze het dorpje bijna genaderd waren en dat hij zo zijn brein wat meer kon benevelen met een flinke pul bier. Er waren dan tal van redenen om te verzinnen waarom hij niet zou moeten drinken, maar niks kon dezelfde vergetelheid brengen als alcohol. Wanneer hij eenmaal goed aangeschoten was, verloor de wereld zijn scherpe kantjes. Scherpe kantjes die hij naar buiten toe nooit liet zien, maar die hem van binnen regelmatig opvraten. Dingen waar hij mee worstelde. Zoals nu zijn scherp aanwezige gevoelens voor Dio.

De eeuwig neutrale toon van de zilverharige jongen trok hem weg uit zijn enigszins trieste gedachtes en maakte dat hij op blikte in de welbekende zilverblauwe ogen. Hij was blij dat de jongen instemde met zowel zijn eerste als tweede voorstel en hij wierp hem een tevreden grijns toe. 'Ik had niet echt een planning, maar als jij er geen problemen mee hebt, dan lijkt me dat inderdaad een prima weekend indeling,' bevestigde hij.

Ondertussen hadden ze het dorp bereikt en hield Vladimir zijn pas wat in; hij gebaarde richting de herberg. 'Daar wat drinken?' Drinken, kaarten, dobbelen, misschien toch wel stiekem naar een chick gluren, en dan weer terug naar de academy slenteren. Hij vond het allemaal prima, als hij er maar niet bij na hoefde te denken. Normaal was hij een behoorlijke denker, maar omtrent de onderwerpen die hem momenteel bezig hielden, dacht hij het liefst helemaal niet na. Nooit meer. Drank dus. Veel drank, bij voorkeur. Al zou dat niet goed samen gaan met het kaarten – en misschien moest hij gewoon maar niet aan het dobbelen beginnen, eenmaal aangeschoten zou hij meer geld verliezen dan dat hij er bij zou winnen.

PROFILE MAGICIAN

» Little bit of sunshine
» Hello sunshine... oh okay?
» The last ray of sunshine - Rinn

[Dio] a sunshine day

[Dio] a sunshine day

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen