Had ze vandaag zin om te oefenen? Ze moest toch kunnen vliegen. En haar Luchtmagie verbeteren. Anders zou er ook nooit iets van komen en dit was eigenlijk het enige vak waar ze enige moeite en oefening in wilde stoppen. Voor de rest van de vakken gold dat het haar niet boeide en voor Vuurmagie dat ze er alleen maar ontzettend bang van werd. Dus, het ging allemaal om Luchtmagie oefenen zonder haar reputatie als waardeloze nietsnut te schaden. Niemand mocht haar zien, de eerste paar keer dat ze hier kwam oefenen had ze zelfs paranoïde over haar schouder gekeken om zeker te zijn dat niemand haar achtervolgde. Want stel je voor, dat zou toch verschrikkelijk zijn? Mensen die haar wat zagen dóén. Ze had nooit moeite gedaan voor lessen of huiswerk, laat staan dat ze buiten de les oefende! Dat had ze maar weer eens bewezen door, nog voor de lessen echt begonnen waren, net die eerste week van school die ging om boeken ophalen en dergelijke, alweer een leraar gek te krijgen. Oké, meubilair viel niet uit zichzelf om, maar zo erg was het nu toch óók weer niet? Iedereen stelde zich maar aan. Dat was het. Punt.
Het Duistere Bos had bij uitstek geschikt gebleken om te oefenen zonder dat iemand je zag, omdat je er twintigduizend paden kon nemen en elkaar nog kon missen als je op hetzelfde pad liep. Plus, zolang het dat was, was het nog niet eng ook. Hoewel de bladeren van de hoge, dunne bomen flink wat licht tegenhielden en het nog steeds niet echt 'licht' was, was het ook niet zo creepy als ze wist dat het kon zijn. Ja, ze was een keer midden in de nacht uit haar kamer gegaan voor een random wandeling door het Duistere Bos. Of course was ze Savador toen tegen het lijf gelopen, surprise surprise, want hij vond haar altijd als ze de regels overtrad, maar whatever. Dat zou nu niet gebeuren. Hij niet, vooral hij niet, zou weten dat ze oefende aan haar Luchtmagie.. 'Hé daar.'
Dammit. Er was iemand. Als gestoken keek Wren op, naar een meisje met roze haar en rode ogen dat voor haar stond, op de open plek waar ze gedachteloos naartoe gelopen was. Zo te voelen beheerste deze ook Luchtmagie, dus het was in ieder geval een planeetgenoot. '..Hoi..' antwoordde Wren, geschrokken, maar ze besloot even aardig te doen omdat dit meisje misschien wist wat ze van plan was en anders rond ging bazuinen dat Wren zonder reden in het Duistere Bos rondgehangen had.. Nee, ze moest maar even vriendelijk tegen haar doen. Het meisje draaide zich heel langzaam om, maar nog steeds te snel voor Wrens hersenen die raceten om met een sluitende conclusie te komen. Voor haar waren er niet zoveel opties; of extreem vriendelijk, of extreem vals. Het werd de eerste. 'Heey! Ik ben Wren, wie ben jij?' startte Wren opnieuw, enthousiaster nu. Ze deed een paar stappen naar het meisje toe en stak haar hand uit, had helemaal niets door van de handicap van het meisje. Daar hield ze zich ook helemaal niet bezig dus waarschijnlijk moest het kind tegen drie bomen opknallen voordat ze het zag. Wren was niet zo helder. 'Ben je nieuw? Ik ken je niet,' ging ze snel verder. Ze moest haar afleiden. Hopelijk lukte dat.

Ze was nogal roze. Wren hield niet per se van roze. Maar het meisje kwam niet over als een tutje dat alles deed om dingen roze te houden of te maken; ze kwam juist nogal anders over op Wren. Enigszins standvastig, ook al kende ze haar nog maar net een paar seconden. Maar goed, Wren had haar oordeel altijd al klaar, hoe onlogisch of onwaar het ook mocht zijn. 'Sorry, ik wilde je niet laten schrikken,' zei het andere meisje. Dammit, hoe had ze dat doorgehad? Had ze zo verschrikt gekeken? Wren trok haar neus kort een beetje op, onbewust, omdat ze nooit wilde laten zien dat ze schrok. Maar goed, het meisje had zich verontschuldigd dus er was niets meer aan te doen. Gelukkig was ze een Air Magician, ze had nu echt geen typische Novaan of Shadraan tegen willen komen. Dat soort mensen waren op de één of andere manier zo týpisch. Gewoon vervelend.
'Mooie naam,' vond het meisje. Oké, daar scoorde ze weer punten. 'Dankje,' zei Wren, kon het niet helpen enigszins verbaasd te klinken. Normaal kreeg ze geen complimenten, alleen maar verwijten of rottige opmerkingen. Goed, het was haar eigen schuld, maar whatever. Goed. Hand uitsteken en netjes doen, want ze moest toch wel een goede indruk maken op het meisje. Wren had echt niet door dat het meisje iets naast haar keek, interpreteerde dat als mislukte verlegenheid en wachtte gewoon tot ze zich voorstelde. Ayla. Oké. En dat ding.. dat superschattige ding! Dat was Mako. Wren had zich een moment beledigd willen voelen over de hand, maar nu ze het schattige dier zag was ze compleet afgeleid. 'Ah! Die is zo lief! Wat voor dier is het? Ik denk dat Siri Mako geweldig zou vinden!.. Siri is mijn kat, trouwens,' vertelde ze. Wow. Opeens vertelde ze wel erg veel. Kwam het omdat dit meisje haar niet kende en haar zonder vooroordelen kon aanspreken, zonder van haar 'reputatie' te weten. Misschien mocht ze dit meisje wel, als ze haar van haar eigen vriendelijkheid kon overtuigen voordat ze hoorde wat voor een klerekind Wren in de lessen was. En in real life, eigenlijk ook.
Ze was hier dus niet zo lang en - bingo - kende haar ook niet. Wren kon het niet laten een beetje te glimlachen, lichtelijk sluw. Mooi. Ze kon eindelijk een keer vriendelijk doen tegen iemand zonder dat ze haar reputatie als bitch vergooide. Want, stel je voor! 'Nou, dan welkom op SSA,' lachte Wren, die het nogal grappig vond mensen welkom te heten op de school waar zij minstens vijf keer ruzie gehad had met de Hoofdmeester. Het was gewoon grappig. Geef toe. 'Je gaat het hier vast wel leuk vinden, alleen de juiste personen leren kennen en dan heb je het altijd naar je zin!' adviseerde Wren. Nee, als zij met de nerdjes op ging schieten werd dat niets. Dan zou ze retarded worden en niet meer aardig maar gewoon dom.. Nee. Dat was te erg voor een meisje wat zich zo aardig kon gedragen; zelfs Wren vond het wel eens fijn om aardig gevonden te worden.
Goed. Gingen ze nu over naar de interessante stuff?.. Nee dus. Het ging over Luchtmagie. Ja, duh. Natuurlijk wist zij dat Ayla een Air Magician was. En natuurlijk wist Ayla dat zij dat was. Boeiend. Maar hoe ze praatte was zo enthousiast dat zelfs Wren het wel grappig vond; Air Magic was de enige magie waar ze zich oprecht in interesseerde. Daarom knikte ze, wachtte even tot Ayla uitgepraat was. 'Ik heb de lucht van jou niet opgemerkt, maar wel dat jij een Air Magician was,' zei Wren, die haar schouders ophaalde in een poging niet zo enthousiast te lijken als ze was. 'Air is altijd fascinerend,' voegde ze later aan Ayla's opmerking toe. Eindelijk iemand die ook fan was van die magie. 'Het is echt ideaal voor heel veel dingen, ik zou alleen beter willen kunnen vliegen..' Shit. Dat was private. Die had ze niet moeten zeggen. Hopelijk had het meisje het niet door... Gelukkig praatte ze gewoon verder, anders had Wren op defensive moeten gaan en nee, dat was geen pretje. Hé. Ze was hier om te oefenen. Dan was het niet zo vreemd dat zij hier ook kwam oefenen, als meer mensen het deden. Ze kon gewoon zeggen dat het haar eerste keer oefenen was en dat ze gewoon aardig wilde doen tegen het nieuwe meisje. Geen reputatiebeschadiging, ze kon zeggen dat ze haar gewoon als soort van buddie wilde hebben voor later. Wie kon het weten? Ze kon alles eraan liegen, maar niemand zou hoeven te weten dat ze vrijwillig was komen oefenen. Dit waren twee vliegen in één klap. 'Oh, nee, nee,' weerlegde Wren Ayla's verontschuldiging. 'Tijd heb ik in ieder geval, dus kom maar op,' voegde ze er lachend aan toe. Dit meisje had haar nu toch wel een beetje een alibi bezorgd; ze kon maar beter aardig tegen haar zijn. 'Kun jij vliegen?' besloot Wren als eerste te vragen. 'Ik ben het nog steeds aan het leren, het is écht lastig!' Misschien kon het meisje haar daar nog iets van leren. 'Wat probeer jij eigenlijk te leren?'