Zuchtend liet hij zich in de fauteuil achter het bureau zakken, de uitdrukking op zijn bleke gezicht rusteloos. Alsof hij al een aantal nachten slecht geslapen had. Eigenlijk was het ook zo, maar het was enkel overduidelijk te zien wanneer hij zich niet naar een les of iets dergelijks hoefde te begeven. In de aanwezigheid van zijn leerlingen stond de blik in zijn slangachtige ogen zoals altijd streng en alert voor het respect dat afgedwongen moest worden. Een andere manier was er immers niet. Savador sloot zijn ogen even en streek met een hand langzaam langs zijn voorhoofd. Hij had een wijntje nodig. En snel. Er klonk een ploppend geluid bij de kurk die hij in een handige beweging van de nieuwe fles af wipte, daar had hij duidelijk al ervaring mee. Afwezig staarde hij naar het lege glas terwijl hij de wijn inschonk. Het moest niet veel gekker worden met de jeugd. Eerst onschuldige plagerijtjes, vervolgens geroddel, de roddels resulteerden in een vechtpartij en tenslotte waagden ze zelfs zo ver te gaan om elkaar dodelijk te verwonden. Het incident was hij als één van de eerste personen te weten gekomen via Saethion. De Raziaanse Reuzencobra leek werkelijk overal en nergens te zijn om te figureren als een tweede paar ogen en oren voor zijn meester, vooral op de locaties waar hij op dat moment niet zelf aanwezig kon zijn. En de slang was ook aanwezig geweest in het duistere bos toen één van de leerlingen gewond en toegetakeld werd gevonden. Gelukkig kon hij op tijd naar een ziekenboeg worden geëscorteerd, dat was al een heel pak van zijn hart. Niet bepaald om de reden dat het joch er goed van af was gekomen. Pff, nee zeg. Puur om het feit dat er geen sterfgeval was geweest en zijn school de aandacht van de media had kunnen wekken. Dan had hij als Hoofdmeester weer met een verklaring moeten komen om ze tevreden te stellen. En daar had hij geen zin in. Want wat maakte het ook uit. Een leerling overleden op één van de bekendste scholen in Kovomaka. Nou en? Mensen stierven iedere dag. Toch was het iets wat hij wilde vermijden, heimelijk om het feit dat hij aan de klauwen van gerechtsdienaren wilde ontkomen. Zijn lijstje aan misdaden was immers ook niet blanco. Moord, diefstal, pedofilie, mishandeling. Hij slaakte een tweede zucht voor hij het wijnglas aan zijn smalle lippen zette. Niemand die het hoefde te weten. En zolang de overheid bleef geloven dat hij een loyale, hardwerkende man was, kon hij hier op de school doen en laten wat hij wilde. Maar dit was niet goed. Absoluut niet goed. Het joch kon ook zijn aangevallen door één van de vele roofdieren die door het duistere bos ronddoolden, maar het idee dat het gewoon weer een akkefietje was tussen de leerlingen vond hij aantrekkelijker om te geloven. Bij Medusa. Het was ook iedere keer hetzelfde. Dat ze even wachten tot ze afgestudeerd waren hier, en elkaar daarna aan gort sloegen. Kreeg hij er ook geen problemen mee. Langzaam kwam Savador uit zijn stoel overeind, het wijnglas daarbij nog in een hand. Hij streek de effen stof van zijn nette pak recht en trok zijn stropdas in een juiste positie terwijl hij naar het raam liep. Met een onvergenoegde frons tussen zijn wenkbrauwen keek hij neer op het buitenterrein, waar een groepje leerlingen richting het grasveld sloften. Moest ze je nu eens zien, naïeve mislukkelingen. Wat bruisden ze vandaag weer van leergierigheid. Not. Chagerijnig keerde hij zijn hoofd naar de deur toen er geklop door het kantoor klonk. Hij nam niet eens de moeite allereerst zijn glas weg te zetten voor hij de deur opende. In de deurpost stond één van zijn mentorleerlingen, en hij had de drang om de deur weer droog dicht te gooien. Want het kind was volgens Saethions correcte betuiging - het wonderlijke beest had het vrijwel altijd bij het rechte eind - ook aanwezig geweest op de 'plaats delict'. Ongetwijfeld dat ze er wel weer meer van zou weten, van de onnodige knokpartij. Savador staarde streng maar kalm op haar neer, in een elegante pose die afgemaakt werd door het wijnglas waarvan hij de kelk in zijn handpalm liet rusten. 'Wel wel,' sprak hij niet bepaald uitnodigend. Meer woorden brak hij er niet over. Hij zou wel zien wat hiervan terecht ging worden. Waarschijnlijk niks. Zijn herenschoen hield de deur verder open terwijl hij het volgende ogenblik opzij stapte om haar langs te laten, zijn onbeweeglijke blik keek haar bij iedere handeling nog roerloos aan. Het ging ongetwijfeld een lange zit worden om naar haar kant van haar verhaal te luisteren, for bloody God's sake.

Saethion had, opnieuw, weer een goede observatiepoging geleverd. Het vergenoegde hem al niet dat dit kind op de locatie waar het incident zich had plaatsgevonden aanwezig was geweest, maar wat vooral argwaan bij hem wekte was dat hem behalve dat door zijn slang ook doorgefluisterd was hoe ze vlak naast het slachtoffer had gelegen. Ongedeerd, in tegenstelling tot het joch zelf. Als ze iets verborgen hield, kreeg hij het er wel uit. Op welke manier dan ook. Dat was één van zijn vele manipulatieve talenten, en die koesterde hij diep. Hij kon er immers alle profijt mee uit halen. Met een harde uitdrukking op zijn bleke gelaat, staarde Savador op het meisje neer. Erza Scarlet, als hij het zich goed kon herinneren. Shadraans. Zesdejaars. Mentorleerling. En dat was alles wat hij over het rozeharige meisje wist, want meer informatie over haar kon hij zich niet verschaffen. Geen leerlingdossier, geen biografie, niet eens prille basisinformatie. Het teisterde hem nog altijd. Er was niets wat hij tegen haar kon gebruiken als het nodig was, dus moest hij meer feiten over haar te weten komen door middel van onopmerkelijke observatie en afluisteren van gesprekken. Het was iets wat hij vanaf de dag dat hij wist dat Scarlet een gesloten boek zou blijven als hij niets zou doen, al van plan was geweest. Saethion, Muríel, Saghenach, en de tientallen wilde slangen uit het duistere bos die onder de dominantie van de drie gebukt gingen inschakelen als zijn persoonlijke spionnen. Hij had het tot de dag van vandaag echter niet uitgevoerd, enkel Saethion zo nu en dan op patrouille gestuurd, en ervaarde nu hoe het was om op de blaren te zitten. Simpelweg doordat hij het veel te druk had gehad om zich volledig op het observeren van leerlingen te richten die hij wantrouwde. Hij baalde ervan, vervloekte zichzelf en kon er zijn handen om tot trillende vuisten ballen. Nonchalance en lekkende methodes bij het uitvoeren van zijn concepten waren niets voor hem. Hij had het beter moeten doen, vanaf het begin af aan al. Nu wist hij wat de consequenties waren. Dit kind mocht dan zo verdacht overkomen als wat, maar directe bewijzen had hij niet. Door zijn eigen grove fouten. Het was voornamelijk ook om die reden dat hij niet bepaald alleraardigst op Scarlet neerstaarde. Zijn houding bleef roerloos, maar kalm en stijfjes. Elegant en decent, zoals het op strenge maar bescheiden wijze uitstraalde dat hij hier het gezag had. Maar daarentegen volgden zijn slangachtige ogen haar met een snode glans over zijn irissen toen ze hem passeerde. Hij kreeg het wel uit haar. O, zeker wel.
In een kalme beweging trok Savador de deur achter zich dicht, waarna hij zich met het glas in zijn handen even tot Scarlet wendde. Het meisje stond galant voor de voor gasten bestemde stoel, haar houding recht en haar handen netjes voor haar in elkaar gevouwen, wachtend op zijn toestemming om plaats te mogen nemen. Zoals het hoorde. Bedaard liep hij verder zijn kantoor in, zijn passen kalm en langzaam, met het zacht tikkende geluid door de lage hakken van zijn herenschoenen. Het glas hield hij enkel tussen zijn vingers vast in een hangende hand, om zo nu en dan tijdens zijn pas naar zijn lippen te brengen. 'Zitten,' beval hij rigoureus in het voorbijgaan, zonder haar daarbij ook maar een enkele blik waardig te schenken. Vlak voor het raam kwam Savador tot stilstand, waar hij zijn wijnglas op het kille marmer van de vensterbank plaatste. Zijn rug naar Scarlet toegekeerd, zodat het meisje tegen zijn achterzijde en zijn lange zwarte lokken tot lengte van zijn middenrif moest kijken. Pas na het verstrijken van een lange, onwennige stilte, keerde hij zich naar het meisje om. Hij kwam echter niet van zijn plaats bij het raam af, maar leunde met zijn achterste tegen de vensterbank en sloeg langzaam zijn armen voor zijn borst over elkaar heen. 'Zo,' begon hij met zijn bitterzoete stemgeluid uiteindelijk te spreken.
'Zware nacht gehad?' vervolgde hij op een veelzeggende zachtere toon. Zijn blik bleef al die tijd onbeweeglijk gericht op Scarlet, en hij hoefde er nooit veel moeite voor te doen om een blik te creëren die aantoonde dat hij al veel meer te weten was gekomen over een lang bewaard geheim dan hem lief was. Niet dat het daadwerkelijk zo hoefde te zijn. Hij had van zichzelf gewoon al dat sinistere over zich heen dat hij iedereen steeds een stap voor leek te blijven.

Hoe de jeugd het toch steeds voor elkaar leek te kunnen halen. Niet studeren of nadenken over hun toekomst als ze hier afstudeerden was waar ze zich bezig mee hielden - nee. Zich diep in de nesten werken en het elkaar daarmee zo moeilijk mogelijk te maken. Als een soort trend, want niet volgens de regeltjes leven was 'cool', 'stoer', 'gewaagd'. Nu wist hij niet of dit meisje hier nu bij hem in het kantoor zat om diezelfde reden, maar hij had immers ook geen enkele aanleiding om er anders over te denken. Ze deden het allemaal om die kick, stuk voor stuk. En daarbij hadden ze het gore lef om wat dat betreft nog dingen voor hem achter te houden ook. Bij een andere leraar, misschien, maar niet bij hem. Iedere leerling met een beetje mensenkennis moest immers wel weten dat hij niet de sofste was. En terecht, want een hardwerkende man als hij had wel iets beters te doen dan zijn tijd te spenderen aan geween en gezeur van leerlingen. Scarlet was echter één van zijn mentorleerlingen, dus kon hij dit als haar mentor zijnde niet zomaar eenvoudig afwimpelen om haar een ander keertje terug te laten komen. Kon hij weer detectivje gaan spelen, bij Medusa. Gelukkig had hij zijn wijn bij de hand. Zonder de drank kon hij zich nooit door al het werk en de plichten die daarbij kwamen kijken schoppen. Het rozeharige meisje gaf braafjes gehoor aan zijn bevel en nam zwijgzaam plaats op de stoel. Geen tegensputterende reactie, geen ongelofelijk domme waarom?-vragen. Dat kon hij wel waarderen. Met het wijnglas in een hand draaide Savador zich uiteindelijk naar haar om, om aanstalten te maken op het punt te komen waar ze hiervoor was gekomen. Een getuigenis afleggen ging moeizamer als je de misdaad zelf gepleegd had, dus desondanks dat hij geen directe bewijzen had, nam het het feit nog niet weg dat hij haar houding wel kon afspeuren op enige ongemakkelijkheden. Zijn opmerking leek in het eerste geval recht in de roos te zijn. Scarlet hield echter haar poot stijf door er kalm en nuchter op te reageren. 'Schijnbaar,' klonk haar antwoord zo monotoon mogelijk. Toch niet helemaal met het gewenste resultaat om haarzelf te dekken, after all. Zijn gedachten om haar verdacht te vinden werden er niet door gesust, alles behalve. In plaats daarvan trok hij even met lichte smaad zijn beide wenkbrauwen op. 'Dus je geeft het toe?' vroeg hij met enige triomfantelijkheid in zijn stem. Nauwelijks zichtbaar krulden zijn mondhoeken zich ietsje om tot een zwakke glimlach. Bewijsgrond nummer één was binnen. Maar dat was bij lange na nog niet alles. Het was juist pas van start gegaan. In een langzame beweging sloeg Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar heen, en nam in een schuine positie half zittend plaats op de rand van de vensterbank. 'Licht me dan eens in, waarom schijnt het volgens jou dan een zware nacht te zijn geweest als je er weinig van mee hebt gekregen?' vroeg hij door, met de spottende nadruk op 'schijnt', aangezien hij vermoedde dat het geheel iets anders was geweest dan enkel schijn. 'Buiten het feit dat je wakker werd, midden in het duistere bos, met een gewonde jongen naast je?' Hij bleef haar een lange stilte enkel roerloos aanstaren, wachtend op haar antwoord. Zijn slangachtige ogen boorden zich diep in de hare, alsof hij zo een poging wilde doen om haar verborgen motieven op deze wijze genadeloos uit haar te rukken. 'Bovendien benieuwd het me wat je überhaupt nog van de laatste nacht herinnerd, en welk driestig excuus je hebt om op een onrelevant tijdstip rond te dolen in het bos - sinds ik je ook niet meen te hebben gezien tijdens het avondmaal in de grote zaal. Mocht je die ook nog kunnen herinneren, of in de plaats daarvan de spijtige keuze te nemen om jezelf verdacht voor te doen en te doen alsof. Die keuze ligt geheel aan jou. Dus zeg het maar.' Savador zweeg weer. Terwijl hij ondertussen weer als een standbeeld op de vensterbank bleef zitten en staren, schonk hij Scarlet de gelegenheid om op al zijn vragen antwoord te kunnen geven.

Er waren aarzelingen aanwezig, en toch meende hij enige ongemakkelijkheid bij Scarlet te kunnen zien. Goh, haar motief bleek dus toch niet helemaal waterdicht te zijn? Het zou hem absoluut niets verbazen. Tieners hadden de motivatie en de kennis immers niet om een volwassene die zelf ook niet bepaald op zijn mondje was gevallen te boven te staan door middel van een betoog. In de tijd dat hij met jeugd had gewerkt tijdens zijn stages als aanstormende leraar, was het ook geen larie geweest dat de meerderheid zich enkel slim voordeden, maar het niet bepaald waren. Dat had wel zo gebleken uit de kleine verborgen testjes die hij ze onbewust had laten maken. Anderzijds kon het ook puur aan zijn vreselijke koppigheid liggen. Alles was óf zwart, óf wit - grijs bestond niet. Met andere woorden; alles was goed of slecht, en niets daartussen in. En ontuchtige kinderen zoals zij zag hij aan als iets 'slechts'. Voor nu dan. Hij streefde ernaar ze af te laten studeren als verbeterde personen, stuk voor stuk. En daar pasten gebeurtenissen en wilde avontuurtjes op een ontoepasselijk tijdstip in een bos vol wreedlustige roofdieren niet bij. Het was dat hij geen surveillance had gelopen in het bos - een verplichte, verdeelde taak onder alle leerkrachten, en de locaties verspreid door het kasteel - anders had hij er misschien wat wijzer op kunnen woorden in plaats van nu op gevoel een guessing game te spelen. Het was nu vertrouwen op intuïtie, en scherp alert blijven bij de argumenten die Scarlet boven tafel gooide. Klonk het ook maar een beetje ongeloofwaardig, keek ze op dat moment weg of frunnikte ze wat met haar vingers - het waren allemaal kleine aanwijzingen dat ze glashard zat te liggen. Of je blik naar je rechterooghoeken laten afdwalen, ook zoiets. Dat laatste was ook echt bewezen dat, als dit gebeurde, de desbetreffende persoon niet de waarheid sprak. En zo waren er nog tal andere kleine aspecten om te concluderen dat er gelogen werd, die hij eigenlijk overal toepaste. Ook in de lessen.
Met een ruk richtte Scarlet zich tot hem. Op haar staartje getrapt? Dat was juist iets wat ze nu net niet had moeten doen. 'U verbeeld teveel bij het woord schijnbaar....Master,' luidde haar reactie op zijn triomf. Savadors mondhoeken krulden ietsjes om. 'Wellicht verbeeld jij je teveel bij de woorden 'utopische waarheid',' sprak hij kalmpjes terug. Eentje waar ze zelf nog in neigde te geloven, zoals wel meerdere die schuldig waren aan een misdrijf in hun eigen onschuld geloofden. Zijn slangachtige ogen gleden direct over haar gezicht na het stellen van zijn directe vraag, merkten de op elkaar geperste lippen op en haar ontwijkende blik. Aha. 'Hoe denk u dat ik me daarbij voelde,' langzaam dwaalde zijn blik terug naar haar gelaat bij haar sissende woorden, en staarde haar recht aan om haar eigen motieven in twijfel te doen laten trekken. Een doorborende blik kon ontzettend veel doen bij een nerveus mens. 'Blij? Vergeet het maar. Ik weet helemaal niet wat er is gebeurd, het enige wat ik weet is dat ik naast een gewonde lag. Dat. Is. Al.' Savador trok lichtjes zijn wenkbrauwen even op, want de toon in haar stem klonk afstandelijk. Alsof ze het alles behalve prettig vond op zo'n wijze te worden ondervraagd. Alsof ze er wel degelijk meer over zou moeten weten. 'Dus stop maar met mij te proberen te doorgronden voor iets dat ik niet heb gedaan, en nooit zou doen.' Op een geheel onschuldige manier hief hij afwerend zijn handen op, en deelde haar mee met een lichte schouderophaling: 'Dat is wat jij ervan maakt, Scarlet. Ik was enkel gevraagd om naar je getuigenis te luisteren. En daar komt bij dat het niets meer dan mijn taak is om er meer te weten over te komen. Maar als je het op zo'n directe wijze stelt, neem ik aan dat je er wel degelijk meer over weet? Je schuld - als die er al mocht zijn - verzacht je er zo bepaald niet mee.' Een onschuldige zou er meer geschokt over zijn dan boos, als hij vals beschuldigd werd. Een schuldige zou zwijgen als het graf, zijn woorden van tevoren goed doordacht en gesproken met een pokerface - of er afgunstig over zijn en er haast met - gespeelde - verontwaardiging tegenin gaan. En dat laatste was precies wat zij deed. In een langzame beweging sloeg Savador zijn armen voor zijn borst over elkaar heen om te luisteren op wat Scarlet te zeggen had op zijn volgende argument. 'Ten eerste, ik had helemaal geen honger dus naar de eetzaal gaan was nutteloos,' begon ze. Goed, ja - dat viel nog wel te geloven. 'En ik heb geen excuus,' vervolgde ze. 'Ik weet jammerlijk genoeg maar weinig van de vorige avond. En laat was het helemaal niet....' Roerloos bleef Savador haar een tijdje aanstaren voor hij de tweetal vingers die hij tegen zijn onderlip had gelegd in een trage beweging weghaalde. 'Je herinnert je weinig van de vorige avond, maar je geheugen is op dat punt wel verkwikt genoeg om op te kunnen halen dat het niet laat was?' vroeg hij op een langzame toon. 'Hmm.' Het klonk niet bepaald alsof hij het geloofde. Het was niet dat het niet mogelijk was - het klonk gewoon vreemd. 'En ik wil met plezier zeggen dat ik niet verdachte ben, want zoiets kan ik niet eens doen. Maar omdat ik maar weinig van de avond herinner...,' ze sloot haar zin af met een zucht. Ach jee, het zat haar allemaal niet mee. Het zag er in zijn ogen uit als een tevergeefse poging om zichzelf zielig voor te kunnen doen met opnieuw een excuus. 'Goed, kennelijk is mijn vraag niet duidelijk genoeg geweest, dus ga ik hem anders stellen: waarom had je de nodige drang om naar het duistere bos te gaan, terwijl de rest aan het avondmaal zat? Je had zin en de tijd voor een wandeling? Lijkt me sterk, tijdens deze drukke zomerdagen waarin groepen leerlingen dagelijks af en aan naar Oak's Field en omgeving vertrekken. Uiteraard dat jij ook niet enkel en alleen maar op het kasteel achterblijft. En het valt ook niet te vergeten dat een groot deel van het woud is afgezet voor het voorbereiden van de edelherten en een andere kleine greep diersoorten wier bronsttijd rond de volgende maanden begint. In de buurt komen van dominante mannetjesdieren is uitsluitend gevaarlijk, en strikt verboden voor leerlingen. Zo bijzonder veel heb je er rond deze tijd van het jaar dus niet te zoeken.' Savador zweeg weer even. Zijn strenge, starende blik had haar al die tijd roerloos aangekeken. Met een kleine ademteug opende hij zijn mond weer. 'Drie mogelijkheden,' ging hij verder op een iets luidere toon. 'Of het waren roofdieren op jacht. Of het slachtoffer viel en haalde zijn heup open.' Hij pauzeerde een klein ogenblik tussen zijn woorden door, en haalde in een langzame beweging een priemende wijzende vinger in haar richting op. 'Of het was - onbewust of niet - door jouw toedoen,' eindigde hij op een half sissende toon. De jongen gewond, zij ongedeerd: het was gewoon verdacht. Maar ze kon hem niets verwijten. 'Of' betekende niet dat hij haar direct beschuldigde. Hij concludeerde alleen maar dat het een mogelijkheid zou zijn. 'Mag ik nu gaan, want u heeft helemaal geen bewijs tegen mij. En omdat u dat wel nodig hebt om mij verdacht te maken, is het dus zinloos om mij zo te ondervragen en mijn woorden te verdraaien.'
'Nee,' antwoordde hij resoluut, zijn ogen daarbij iets geïrriteerd gesloten. Hij was nog niet klaar met haar. Eigenlijk liep hij nu pas goed op dreef. Na een poosje opende hij zijn ogen weer en staarde haar in een nieuwe korte stilte weer even aan. 'Wat is je dierlijke vorm?' vroeg hij plotseling. Hij was er immers wel eens meerdere keren achtergekomen: leerlingen die zich op een beslist verboden tijdstip in hun dierlijke vorm in het bos begaven om lekker te keten, want een dier in een bos viel niet op. Hoe de vraag met de kwestie in verband stond, was voor haar misschien een vraag en voor hem een weet. Ze zou niet zomaar van hem afkomen, en al zeker niet op zo'n gemakkelijke wijze.

Het amuseerde hem te zien hoe hij het meisje in het nauw dreef. Heel stiekem, diep van binnen. Want of hij nu direct streefde naar het doel van een betere opvoeding of niet: het ging hem ook degelijk om dit. De brutale jeugd die het leuk vond om hem zoveel mogelijk te kleineren, maar die hem niets kon maken omdat hij nog altijd hoger in gezag stond. In groepjes voelden ze zich o zo sterk, maar zodra ze hier voor zijn neus zaten kwamen ze nauwelijks uit hun woorden. Ironisch. Typisch, ook.
Hoe dan ook; toch leverde Scarlet niet op elk van zijn opmerkingen commentaar, en dat was boven alles verstandiger. Ze leek toch over enige potentie te beschikken. Maar uiteraard: ze zat in zijn mentorklas. Potentie en discipline kwamen daar iedere dag aan de orde. Savador stopte even met het schikken van zijn stropdas toen Scarlet enige tijd later op het punt stond om wel degelijk met een tegenreactie te komen: 'De enige reden dat ik hier ben, is omdat men mij verdacht vind Master.' Kalmpjes staarden zijn slangachtige ogen haar aan. Zwijgzaam, want hij zag dat ze nog niet uitgesproken was. 'Waarom zou ik hier anders zijn? Voor die getuigenis dat jij zegt. Ik ben niet dom, als ik gewond zou zijn geweest zou ik die zogezegte getuigenis neit hoeven af te leggen.' Roerloos bleef Savador haar aanstaren, nog altijd in dezelfde positie zoals hij daar op de rand van zijn bureau zat. In het moment dat Scarlet gesproken had, had hij nog geen enkele spier bewogen. 'Al enige tijd trouw onderdeel van mijn mentorklas, en nog steeds is het je niet tot beseffing gekomen dat je me met 'U' behoort aan te spreken - betreurenswaardig,' luidde zijn allereerste reactie met een teleurgestelde ondertoon in zijn stem, zijn ogen daarbij even jammerlijk gesloten. Hij nam een kleine ademteug en keek Scarlet weer aan terwijl hij vervolgde:
'Fijn dat je bijdraagt aan je eigen verdachtenis. Het joch moet, net als jij, zijn kant van het verhaal doen - het is alleen dat het nog onbekend is hoe ernstig zijn wonden zijn. Mogelijke wonden eerst laten behandelen is meer van belang dan hem uit te horen.' Er was hem nog niet verteld hoe ernstig de jongen eraan toe was geweest, maar hij meende te geloven dat hij spoedig genoeg bericht werd. Scarlet gaf geen reactie op zijn volgende vraag, maar haalde in plaats daarvan enkel haar schouders op. Hij verwachtte ook geen antwoord op retorische vragen. En kennelijk lag het net niet meer in haar kunnen om ook op zijn motieven in te gaan. Zoals verwacht. Het meisje keek hem aan, kon enkel en alleen maar zwijgen. Of toch niet -'U kunt zeggen wat u wilt, blijkbaar heeft het geen nut dat ik nog iets zeg want u heeft toch al een conclusie getrokken waar ik niks meer tegenin kan brengen,' zei ze met een zucht, waarop Savador langzaam zijn terechtstellende vinger liet zakken. 'Dat heb ik niet,' sprak hij kalm. Niet hardop zodat zij het ook hoorde, tenminste. 'Ik heb immers 'helemaal geen bewijs' tegen je.' Het waren haar eigen, letterlijke woorden. De spanning in de ruimte leek op te zwellen op het moment dat hij Scarlet duidelijk zag verstarren bij het horen van zijn vraag. 'Dat gaat u niet aan,' werd hem de sissende reactie toegeworpen. Scarlet kwam woedend van haar plek. Ach, bij Medusa. Gewoon nieuwsgierig naar haar dierlijke vorm - dat was toch een heel normale vraag? Triomfantelijk krulden zijn mondhoeken om tot een klein, voldaan glimlachje, wetend dat hij haar bijna in zijn web te pakken had. Hij stond op het punt om haar te ontmaskeren, althans. Hij voelde het aan zijn water. Het was precies waar hij haar hebben wilde. Tamelijk kalmpjes bleef Savador nu achter zijn bureau staan, zijn beide handen op de desk geplaatst, en zijn blik gericht op Scarlet die bij de deur stond. Waarschijnlijk woedend en verward, maar ongetwijfeld ook voortgedreven door de wanhoop om de kamer zo snel mogelijk te willen verlaten. Savador deed echter niets. Hij haalde rustig zijn handen van het tafelblad, schoof zijn fauteuil naar achteren en zeeg met gesloten ogen langzaam neer achter zijn bureau. 'Of je nu gaat of besluit te blijven, is jouw keuze. Welke keuze je ook neemt: ik laat de wonden van het slachtoffer onderzoeken en DNA afnemen. Daarna zal ik het vergelijken met het jouwe, en andersom. Dan komt de waarheid vanzelf wel bovendrijven.' Hij zweeg weer even, en opende zijn ogen om Scarlet recht aan te kijken. 'En bij Medusa, wat zal ik er weer godsgruwelijk versteld van staan als blijkt dat één van de twee glashard heeft staan liegen,' voegde hij er op een zachte, spottende toon aan toe. Langzaam krulden zijn mondhoeken verder om en verbreedde zijn glimlach terwijl hij met elegant in elkaar gevouwen handen tegen zijn onderbuik iets naar achteren leunde. Laat maar gaan. Hij ging haar ook niet tegenhouden. Ze zou er vroeg of laat immers vanzelf wel achterkomen dat er niet met hem te spotten viel.