Wauw, mooie postsheet! (of hoe het ook heet.. x) )

_____________

Milo beende in grote passen door Oak's Field richting ‘De Bokkenburcht’. Ondertussen floot hij een vrolijk melodietje en elke seconde dat hij stopte, glimlachte hij breed. Eindelijk was het zover! Het moment waardoor hij afgelopen nacht niet had kunnen slapen, wat hem bloednerveus maakte en waar hij tegelijkertijd zo naar uitkeek. Maar het meest verheugde hij zich op het weerzien met Enya. Hij wist niet hoe, maar ze was zijn hoofd sinds hun eerste ontmoeting niet meer uitgegaan. Zelfs bij de bijles waar hij zo gepassioneerd mee bezig ging normaal gesproken, leek niet meer hetzelfde. In elk woord zag hij haar naam en toen hij iets probeerde uit te leggen, tekende Milo onbewust haar ogen op het kladblaadje. Zo voelde het dus om wel erg goede vrienden met iemand te zijn!
Ja, hij ontkende het nog steeds, wilde het niet toegeven; hij vond Enya leuk en niet zo’n beetje ook. Maar elke logica zou beweren dat het onmogelijk was om iemand echt ‘leuk-leuk’ te vinden na één ontmoeting én dat Milo sowieso op die manier gevoelens had voor iemand. En toch was het zo..
Milo kon zich niet herinneren dat hij zich zo goed had gevoeld. Toen er een groepje meisjes voorbij kwam, durfde hij zelfs “Goedenavond, dames!” tegen hen te zeggen. Natuurlijk kreeg hij gelijk woorden als “Loser” en niet al te vriendelijke, nogal spottende blikken op zich geworpen, maar dat deed er niet toe.
Zodra hij haar ineens zag, stond zijn wereld heel even stil. Happend naar lucht bleef Milo voor een ogenblik aan het einde van de straat staan. Zijn hart bonkte zowat uit zijn borst. Zijn ogen waren vastgepind op het prachtige meisje verderop wat hier eigenlijk niets te zoeken had met een nerdige gozer als hij. In één klap was Milo weer bloednerveus.
Dit keer in een onzeker pasje liep Milo met hangende schouders het laatste stukje naar Enya toe en ging hij voor haar staan. Nu ze zo tegenover elkaar stonden, viel het pas op dat Milo nogal boven haar uittorende.
Milo zond een nogal paniekerige, doch oprechte glimlach naar beneden. Pretlichtjes blonken in zijn vriendelijke, groene ogen terwijl hij haar onbewust in zich opnam. Wauw…! “Enya,” mompelde Milo op zo’n typische ‘coole’ toon zoals hij de populaire jongens op school maar al te vaak had horen doen. “hé daar.” Helaas klonk het bij hem meer alsof er een monster achter haar opdook… Goed, herstel! Zo, gespeeld, kalm mogelijk ging Milo met een hand door zijn rode haar om vervolgens met zijn ene elleboog onverschillig tegen de muur naast hem te kunnen leunen. Tja...maar de muur stond net iets verder weg dan Milo van tevoren had ingeschat… Nog net wist de onhandige jongen zijn evenwicht te bewaren door nogal spastische bewegingen te maken. Eh..het was nog altijd beter dan vlak voor haar gigantisch op zijn bek gaan.
Maar goed dat Milo nog iets achter de hand had gehad..
Hij glimlachte weer. Zijn hand ging naar de zak van zijn spijkerbroek en toverde er vervolgens een paars bloempje uit; Papilio Herbam. Wat gegeneerd om het verkreukelde, ietwat zielige gevalletje - wat eigenlijk een roos had moeten zijn als Milo daar de woudmagie óf het geld voor had gehad – staarde hij voor een ogenblik naar de grond en hield hij het bloempje naar Enya toe. “V-voor jou…” fluisterde Milo, alsof het anders nog niet duidelijk genoeg was. Hij beet op zijn lip, twijfelend over wat hij wilde doen en besloot het uiteindelijk toch maar te doen. Met trillende handen stak Milo het bloempje heel voorzichtig in Enya’s haar waar het volgens hem het mooiste tot zijn recht kwam. Zijn wangen waren ondertussen weer rood aangelopen, zoals verwacht. Aan het eind van de avond zou Enya misschien zelfs niet meer weten hoe zijn eigenlijke huidskleur eruit zag!
“Je,” Milo slikte een keer en dwong zichzelf Enya enigszins normaal aan te kijken. “je ziet er heel mooi uit.” wist hij zijn eerlijke compliment op een redelijke kalme toon af te maken. Het was waar; ze zag er echt prachtig uit vanavond! Milo was niet op zoek naar één of andere pop met lagen make-up en die gekleed ging in mini-kledingstukken. Daar zou hij zich juist alleen maar ongemakkelijk bij voelen. Enya bezat precies wat hij het allermooist vond bij een meisje; natuurlijke schoonheid. En niet alleen haar uiterlijk was mooi, ook haar inner- En daar ging hij weer. Argh! Het leek wel alsof hij zijn eigen brein niet meer onder controle had! Zo frustrerend en...vreemd genoeg geweldig tegelijk..
“Zullen we dan maar?” zei Milo snel, gebarend richting de kroeg - voordat zijn innerlijke strijd teveel doorschemerde - waarna hij hoffelijk de deur voor Enya openhield. Hij liep achter haar aan naar binnen en naar een tafeltje meer achterin de kroeg waar het zelfs nog iets rustiger was aangezien Enya had gezegd dat ze niet van drukte hield.
Haast in een automatisme trok hij een stoel voor haar onder de tafel vandaan, wachtte tot zij zat, schoof de stoel weer aan en ging vervolgens tegenover haar op een andere stoel zitten.

Het was even stil. Gelukkig was er achtergrondmuziek.
“Dus…” verbrak Milo uiteindelijk de stilte. Wat verlegen frummelde hij aan zijn shirt. Ja, hij droeg dit keer een shirt en ook een spijkerbroek én schoenen. Een hele verbetering dus sinds hun laatste ontmoeting. Voor de rest zag hij er redelijk hetzelfde uit; bril, sproetjes, rood haar, groene ogen.
“hier zitten we dan.” ging Milo verder en glimlachte weer. Uit ervaring wist hij dat er vanzelf iemand langs zou komen om te vragen of ze iets wilde drinken, wat hem ervan weerhield de stilte weg te nemen door te vragen wat Enya wilde drinken en het voor haar te gaan halen. Hij moest dus iets anders verzinnen…
“Nou,” begon Milo opnieuw, “je hebt me al halfnaakt gezien, maar eigenlijk weten we nog zo weinig van elkaar.” What the…?! Wat was dat nou weer?! Van alle manier om een vraag in te luiden, was dit werkelijk één van de slechtste! Milo kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, maar hij bloosde enkel hevig en kneep zichzelf onder de tafel hard in zijn rechterbeen. Nu hij toch bezig was, kon hij de vraag net zo goed stellen ook. “Kun en wil je…misschien iets meer over jezelf vertellen?” vroeg Milo dan toch maar zachtjes. Het was ook geen prachtige vraag, maar het was iets. Zo viel er tenminste geen ongemakkelijke stilte.
Zijn oprechte interesse in het meisje voor hem zorgde ervoor dat Milo zichzelf lang genoeg kon afleiden door haar antwoord af te wachten en naar haar te luisteren, zodat hij voor even niets stoms meer zou zeggen of doen. Milo lachte even om zijn eigen stomme, onhandige acties iets te verbloemen en wachtte geduldig af.

Milo luisterde geïnteresseerd naar wat Enya over zichzelf vertelde. Hij glimlachte in eerste instantie door een beeld in zijn gedachte van een kleine Enya, maar zijn lach verdween abrupt toen ze verder vertelde. Tjee… Dat was best heftig… Ze had dus nog maar een jaar geleden haar vader verloren, die haar ook nog eens eigenlijk niet had gewild, en was sinds twee maanden –zelfs in gedachten kon Milo het woord nauwelijks uitspreken- ‘wees’. Zij hield zich sterk, maar Milo kreeg een brok in zijn keel. Dit had hij niet verwacht.. Enya had hem juist zo’n vrolijk meisje geleken, maar, dacht hij even later, dat was ze ook! Na al wat zij had meegemaakt nog kunnen lachen, toonde karakter. Dit meisje was niet alleen ‘vrolijk’ en heel lief, maar ook sterk. Het benam de nogal gevoelige Milo even de adem.
Onbewust nam hij één van haar handen vast onder de tafel en kneep er een keer bemoedigend in. “Wat…vreselijk voor je.” zei Milo zacht. Medeleven viel te lezen op zijn gezicht, maar daarbij viel er iets van trots en herkenning in zijn groene ogen te vinden. Hij liet haar hand niet los. Natuurlijk was hij er niet minder verlegen op geworden in de minuten die voorbij waren gegleden, maar Enya het volgende laten weten, nam zijn terughoudendheid even weg; “Ik…” hij beet op zijn lip en keek haar recht in haar blauwe ogen aan. “Ik weet hoe het voelt om iemand te verliezen waar je van houdt en hoe het is als je leven daardoor ineens…” Hij slikte “uit elkaar lijkt te vallen. Maar ik kan me niet voorstellen hoe verschrikkelijk jouw verleden voor je moet zijn geweest. Toch…” Milo liet Enya’s hand weer los, maar reikte over te tafel om hem weer vast te pakken en dit keer boven de tafel vast te houden. “als je ooit iemand nodig mocht hebben om te praten, of te lachen, schreeuwen, huilen…” Heel voorzichtig bracht Milo Enya’s zachte hand naar zijn lippen. “of te knuffelen…" hij grinnikte kort. "ik wil graag die ‘iemand’ zijn.” Zachtjes drukte hij daarna, als een soort versterking van zijn woorden, een kusje op haar hand en liet deze weer los. Hij glimlachte voorzichtig, maar maakte nog steeds een verlegen indruk. “Gewoon…dat je het even weet.” voegde hij nog halffluisterend aan zijn eerdere woorden toe waarbij zijn hoofd iets schuin trok.
Vlak nadat hij dit gezegd had, kwam er iemand naar hun tafel om te vragen of ze iets wilde drinken. Milo liet Enya eerst bestellen en bestelde toen zelf ook een drankje.
Dit keer dreigde er geen stilte te vallen zodra de serveerster weer weg was, door twee hele simpele woorden; ‘muziek’ en ‘natuurwetenschap’. Milo veerde haast overeind in zijn stoel toen hij Enya hierover hoorde praten. Enthousiast als een kind boog hij zich onbewust naar haar toe over de tafel. “Serieus?! Geen grapje?” vroeg hij eerst ongelovig. “Want daar hou ik ook van!” hij lachte opgewekt toen hij merkte dat ze het blijkbaar allebei liever over luchtige onderwerpen hadden, maar hij hield in zijn achterhoofd dat het straks zijn beurt was om meer over zijn familie en afkomst te vertellen en dat…was ook niet allemaal even vrolijk, helaas. Maar voor nu bleef het gesprek nog luchtig. “Ik bespeel al sinds mijn zesde de theremin en ik ben ook bijna altijd buiten te vinden voor mijn andere hobby; natuurstudie.” Hij zweeg even, maar lang hoefde hij niet te twijfelen of hij het volgende wel ging vertellen; “Oh en weet je…onze eerste ontmoeting, hè? Ik was alleen maar 'uitgegleden en in de plant gevallen'. Nou…toen was ik eigenlijk die hele interessante vleesetende plant aan het bestuderen, tja..eh…totdat diezelfde plant mij als een snack zag dan…” Milo schudde zijn hoofd. “Sorry dat ik het niet verteld heb, maar ik schaamde me er nogal voor. Nou ja..nog steeds eigenlijk." Hij grinnikte. "Ongelofelijk! Ik heb nog nooit een meisje ontmoet die dezelfde interesses heeft als ik.” Zijn ogen hingen nu in die van Enya. “Jíj bent echt ongelofelijk, Enya.” Hij lachte blozend. “Op een hele goede manier.” Ongelofelijk mooi, lief, interessant… ging Milo door in zijn hoofd, maar deze woorden hield hij wijselijk voor zich aangezien dit een vriendschappelijke date moest voorstellen. Oh ja…dat was het… Hmn.
“Maar goed,” zei Milo vlug om de dromerige uitdrukking van zijn snoet te vegen terwijl hij naar Enya keek, “ik denk dat het nu mijn beurt is om iets meer over mezelf te vertellen? Eh…over meer dan alleen mijn hobby’s dan.” Hij ging weer iets rechter zitten en begon. “Oké. Ik kom van Razen, maar dat wist je waarschijnlijk al. Ik heb vijf zussen, maar geen broers.” een grijns tekende zich even rond zijn lippen. “Vijf! En geen broers!” Alsof de gedachte aan hen alleen al hem knetter maakte, ging hij kort met zijn handen door zijn rode haar. “Laten we zeggen…dat we niet met en zonder elkaar kunnen..” voegde hij er toch met een lieve glimlach aan toe. “We hebben allemaal rood haar, van onze vader, en groene ogen van onze moeder.” Hij had haar nog maar net genoemd, of er kwam alweer een brok in zijn keel. Zijn blik gleed naar het tafelblad. “Ik heb ook mijn woudmagie van mijn moeder. Ik ben de enige van ons zessen met die gave. Mijn moeder is, ik bedoel was, Grenaans.” Een zucht ontsnapte zijn lippen. Waarom was het nog steeds zo moeilijk om over haar te praten…? “Ze overleed bij de geboorte van mijn jongste zusje.” Zijn ogen schitterden in het warme licht van de kaarsen toen hij Enya weer aankeek. “Sindsdien was het nooit meer hetzelfde thuis.” Milo schoof zijn bril weer verder terug op zijn neus, meer om zijn gezicht even te verbergen. “Daarom wil ik zo graag meer over de woudmagie leren. Als de enige met haar gave, voelt het bijna als een soort plicht om het te beheersen, zodat ze…toch nog een beetje bij mij, of bij ons is, af en toe.”
Na zijn verhaal kwam de serveerster alweer terug met hun drankjes. Milo pakte het zijne dankbaar aan en nam gelijk een slokje. Hij voelde de opluchting van het vertellen van zijn verhaal. Het was de eerste keer sinds hij op SSA was aangekomen dat hij dat had gedaan. Maar Enya’s openhartigheid had hem net zo open gemaakt en dat was, voor hem, best bijzonder.

Net als Enya eerder had gedaan, ging hij ook maar weer over op de luchtige toer. Nu zijn verhaal verteld was, kon dat ook in zijn ogen. Milo had het gevoel dat de avond alleen al daardoor niet meer stuk kon, voor hem dan.
Hij zette zijn beker op de tafel en richtte zijn aandacht weer volledig op Enya, al was zij al de hele tijd in zijn gedachten. “Nou, dat was weer genoeg over mij. Nu heb ik weer drie vragen voor jou;” Hij glimlachte oprecht en boog ietsje voorover. “Eén; van wat voor muziek hou je allemaal? Twee; bespeel je een instrument? En drie…” er verscheen heel even een mysterieuze glinstering in zijn ogen. “stel dat tijd en geld er niet toe deden en alles mogelijk was, wat zou jij dan het liefste willen doen?” De laatste vraag was een nogal ruime vraag, maar dat was ook precies de reden waarom Milo hem stelde. Hij wilde Enya echt leren kennen en dit soort vragen zeiden soms zoveel over een persoon. Duidelijk meer op zijn gemak nu hun gesprek goed verliep en hij al meer over haar wist, nam Milo nog een slokje van zijn drinken en wachtte hij op antwoorden. Meer en meer begon hij te denken, nee, te beseffen dat dit echt een prachtige avond ging worden.

(wow, zes zussen..?! o.O ik ben juist enig kind thuis, haha ^^)

----
Milo grijnsde licht toen Enya bedenkelijk voor zich uit keek. Hij boog zich nog iets verder voorover en legde één arm op de tafel zodat hij zijn hoofd kon ondersteunen terwijl hij aandachtig naar haar luisterde. Hij knikte even goedkeurend bij haar antwoord op zijn eerste vraag. “Soundtracks en klassieke nummers zijn zeker mooi.” reageerde Milo opgewekt. “En dubstep..hm, dat is een lastige. Ik ken het niet echt.” Plotseling, alsof hij ineens was overgenomen door een alien, schonk Milo Enya een verleidelijk glimlachje. Hij had het zelf niet eens helemaal in de gaten. “Misschien moet jij mij er maar meer over leren. Je hebt eerder al laten zien dat je een goede lerares bent.” Hij doelde op het feit dat Enya hem al iets had bijgebracht over de woudmagie.
Wel, wel…was dat echt wat hij dacht dat het was…? Nee, dat kon toch niet? Maar hij was Milo Toyama! Het was misschien haast onmogelijk, maar Milo Toyama, eerstegraads nerd, had net een flirterige opmerking gemaakt!
De ‘charmeur-in-de-maak’ zelf wist niet precies wat hij ervan moest denken. Óf hij had zojuist een belangrijke stap naar de volwassenheid gemaakt, dat óf hij was zijn verstand aan het verliezen..!
Hij schudde zijn hoofd, alsof hij zijn eigen overpeinzingen eruit wilde gooien en besloot zich maar weer te concentreren op Enya.
Geleidelijk aan krulden zijn mondhoeken weer verder omhoog toen hij naar haar luisterde. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen.
Dus ze bespeelde drie instrumenten minstens wel redelijk, uit haar eigen woorden op te maken. Het waren ook nog eens mooie instrumenten. Milo zelf had altijd al piano willen leren spelen en had minstens met zoveel ontzag voor de viool en fluit. “Hm… de viool is vooral erg mooi.” mompelde Milo met een knikje. “Ik denk dat dat hét instrument is waar je echt gevoelens in door kan laten klinken.” Al was hij gewend dat mensen hem doorgaans toch wel wat vreemd vonden en hij daardoor vaak maar gewoon eerlijk was, lachte hij toch een beetje onzeker. Hij wilde niet dat Enya hem als één of andere overgevoelige zwakkeling zou zien. Oké, Milo gaf het zelf ook toe; hij was gewoon een grote softie, maar hij wilde niet dat het in zijn nadeel zou werken. Hem was juist altijd geleerd dat vriendelijkheid, medeleven en begrip drie van de belangrijkste eigenschappen waren in het leven. Dat was weer de typische Grenaanse opvoeding die zijn moeder hem had bijgebracht. Zijn vader zag hem liever als de sterke, dappere 'opvolger', maar accepteerde zijn enige zoon gelukkig wel om wie hij was. Dat kwam waarschijnlijk omdat Milo gewoon zoveel van zijn moeder weghad.

Milo schrok op bij de ‘en drie’. Hm, een dromer was hij ook nogal af en toe. Niet dat hij Enya’s verhaal niet interessant vond. Eigenlijk kon hij op het moment zelfs niet bedenken waar hij liever naar wilde luisteren. Haar stem was, al zou ze onzin uitkramen, al interessant genoeg op zichzelf. Oh ja, nu gaf ze antwoord op zijn laatste vraag. Milo schoot in de lach toen ze bekend maakte dat ze dan graag het eindeloze gevecht tussen master Savador en Norwood zou willen beëindigen. Hij schudde grinnikend zijn hoofd. “Erg mooi gezegd en zo toepasselijk ook, want ik denk niet…dat dat snel gaat gebeuren.” Wauw… Milo zou het nu niet hardop zeggen, maar hij was onder de indruk. Zijn vermoeden klopte dus; het antwoord op zijn laatste vraag zou best eens veel over een persoon kunnen vertellen. In dit geval kon hij namelijk min of meer vaststellen dat Enya iemand was die van vrede en geluk alom hield. Ze was ook bijzonder onzelfzuchtig, want in plaats van rijkdom of macht, wilde ze liever andermans geluk, leek het. Wauw… Milo kon het niet anders voor zichzelf formuleren.
Bij de plotselinge ‘en’ schoot één van zijn wenkbrauwen omhoog. Oh? Dus er kwam nog meer?
Milo schoot spontaan weer in de lach bij haar antwoord. Oké, en ze had zeker humor. “Je wilt wát?” grinnikte hij. “Nou, dat moet nu toch ook wel lukken.” Hij grijnsde. “En waar heeft jouw neef die straf dan aan verdiend, hm?” voegde hij er gelijk nieuwsgierig aan toe. Dat wilde hij toch wel even weten voor hij straks zelf in een sloot zou belanden door haar.
“Maar laat ik jou een vraag stellen:” begon Enya ineens.
Milo knikte haar vriendelijk toe en nam nog een slok van zijn drinken. “Ga je gang.”
“hoe werkt zo’n theremin eigenlijk?”
“Ah.” Milo fronste en leek even te bedenken hoe hij zo duidelijk mogelijk antwoord kon geven op deze vraag. Hij besloot de servethouder en hun glazen te gebruiken. “Kijk,” hij wees naar de servethouder, “je hebt één 'elektronische doos'.” en zette aan weerszijde van de servethouder een glas neer. “en twee antennes.” Hierna nam Milo Enya’s beide handen en hield ze boven de zogenaamde elektronische doos. “Nu; de rechterhand beïnvloedt de toonhoogte en de linkerhand het geluidsvolume. Dat doe je zo…” Kundig tekende Milo met Enya’s rechterhand een soort onzichtbare toonladder boven de servethouder, zonder deze aan te raken, en tussen de glazen. Met haar linkerhand maakte hij veel geleidelijkere bewegingen in alleen de verticale richtingen.
Milo lachte en liet haar handen weer los. “Het lijkt een beetje alsof je een onzichtbaar orkest dirigeert. Het is lastiger dan het lijkt. Ik kan het je wel een keer laten zien en horen, als je wilt?” Zo, zo! En nu nodige hij haar ook al uit voor een jamsessie? Hij was echt op dreef vanavond! Milo herkende zichzelf haast niet meer! Ze moest wel iets heel speciaals met hem doen... Maar wat?!
Hij zette de glazen en de servethouder weer keurig op hun plaats en tikte daarna even ritmisch op de tafel. “Oké, mijn beurt weer. Ik heb twee vragen, of eigenlijk twee en een half.” Hij grijnsde zogenaamd geniepig. “Ja, ik stel er gelijk weer meer. Eén: wat vind jij het mooiste kenmerk of eigenschap aan iemand anders? Innerlijk én uiterlijk. Het kunnen bijvoorbeeld de ogen zijn en…ehm…dat iemand veel geduld heeft. Ik noem maar iets.” Langzaam boog hij zich hierna weer iets verder naar voren, alsof wat hij nu ging vragen wel héél apart was. Milo voelde hoe hij het spontaan warmer kreeg en er blosjes op zijn wangen stonden. Hij wenkte Enya zodat zij ook voorover zou buigen. “En twee:” fluisterde hij in haar oor. Het was even stil. Milo kon het niet helpen dat een zoete geur van Enya af, zo zijn neus binnen glipte. Nu ze zo dicht bij elkaar waren, leek hij zich niet eens meer te herinneren dat ze hier als vrienden waren gekomen. Maar een zacht, toch doordringend kuchje van een naderend persoon haalde hem terug naar de realiteit.
“wil je ook iets eten? Ik trakteer natuurlijk.” vroeg Milo daarom ineens opgewekt. Halflachend boog hij zich weer naar achter en knikte hij richting de serveerster die met menukaarten naar hen toekwam alsof ze geroepen was. De blosjes hadden plaatsgemaakt voor een grote rode kleur op zijn hele gezicht. Zijn sproetjes werden erdoor gecamoufleerd. Ergens vroeg Milo zich af wat er gebeurd zou zijn, had de serveerster niet op tijd gekomen… Maar daar wilde hij verder nog niet aan denken. Dat kon gewoon niet als hij normaal wilde kunnen blijven ademhalen en hij deze avond niet wilde verprutsen met zijn stomme, gemixte gevoelens. Enya zag hem gewoon als een vriend, of een mogelijke vriend, en niet meer. Dat was ook het beste. Punt uit.
Afwachtend bleef Milo zijn ‘niet-date-date’ aankijken. Een klein glimlachje sierde nog steeds zijn rode gezicht.

Milo schoot in de lach bij Enya’s opmerking over de viool. “Werkelijk?” grinnikte hij. “Hm. Interessant, maar je kan onmogelijk slechter zijn dan ik.” Hij schudde zijn hoofd en begon juist alleen maar nog harder te lachen bij haar reactie op zijn vraag waarom ze haar neef het liefst in de sloot wilde gooien. “Planken zagen in het holst van de nacht…?” herhaalde hij bedenkelijk. Een grijns stond op zijn gezicht. "Ja, dan kan ik me er wel wat bij voorstellen. Maar je snapt dat ik wel wat gewend moet zijn met vijf zussen thuis… Sta me toe het te illustreren…” Milo schraapte zijn keel en ging recht zitten. “Oké, een typisch gesprek bij ons thuis ..:” Hij hield zijn handen omhoog als een soort mondjes. Als eerste bewoog hij met zijn linkerhand alsof die sprak. “Milo! Waar is Lyra?” piepte zijn hand. Hij reageerde zelf tegen de hand als een soort buikspreker. “Geen idee misschien…”
Zijn rechterhand bewoog. “Wie riep mij?”
“Ik! Waar heb jij mijn borstel gelaten?!”
“Ik heb je borstel helemaal niet.”
“Jawel! Je hebt hem van me geleend.”
“Niet! Dat was vast Samara. Je weet hoe graag ze je spulletjes leent.”
“Nee, jij was het! Ik weet het zeker.”
“Helemaal niet! Ik Blablablabla…” Milo’s handen leken hun gesprek in stilte voor te zetten. “En dat keer twee, de hele dag door en dan is er nog ons jongste zusje dat, net als ik, overal tussenin staat.” Hij ging even met een hand door zijn haar. “Ik kan echt niet wachten tot zij ook mee gaat doen.” zei hij sarcastisch en grinnikte. “Dus als ik voor één keer iets mocht doen als alles mogelijk was…hm…dan zou ik denk mijn zusjes een vakantie cadeau doen naar één of ander kuuroord, het liefst op een andere planeet.” Een zacht, aanstekelijk lachje klonk weer om duidelijk te maken dat hij het niet zo slecht meende. “Dan neem ik mijn vader mee uit vissen. Daar houdt hij van. Kan hij ook eens ontspannen.” Een zucht ontsnapte zijn lippen. Voor een moment staarde Milo strak naar het tafelblad. “Nu ik ook weg ben, is het helemaal zo druk voor hem. En toch…” hij beet kort op zijn lip. “is hij de enige van ons die niet op zoek is naar een nieuwe vrouw voor hem. Hij zei, als ik het me goed herinner: 'Jullie moeder was de liefde van mijn leven. Ik zou nooit van een ander kunnen houden, zelfs nu zij niet meer bij me is, juist niet…misschien.'” sprak Milo met schorre stem. Hij liet zijn blik weer naar Enya gaan, voor ze nog zou gaan denken dat hij heel ergens anders zat met zijn hoofd. Milo was dan wel een dromer, maar ook weer niet zo erg. “Geloof jij daarin? In zoiets als ‘ware liefde’ bedoel ik.” vroeg hij haar ineens bedachtzaam, alsof hij er zelf nog over nadacht.
De twijfel of Enya hem wel… ‘goedkeurde’, al was het puur vriendschappelijk, knaagde ondertussen nog steeds in zijn binnenste. “Of vind je me nu alleen maar raar als ik over zoiets praat.” vroeg hij daarom ook aarzelend. Iets van deze onzekerheid viel in zijn ogen te lezen, maar was vooral te merkenl aan de af en toe nerveuze bewegingen die hij tijdens het gesprek maakte. Voor de rest vond Milo dat hij het nog best aardig deed. Hij had zelfs één flirterige opmerking gemaakt. Niet dat hij dat zomaar weer kon doen. Hij was als een accu en moest eerst weer opladen tot hij voldoende moed had om eventueel weer zoiets te doen. Eigenlijk was het toch ook niet nodig..? Met vrienden hoefde je niet te flirten. Hm, maar waarom had hij het dan toch geprobeerd..?
“Oh en…praat ik sowieso niet teveel? Anders moet je het zeggen hoor..” voegde hij er nog met een beverig glimlachje aan toe. “Altijd als ik wat..”, hij slikte, “zenuwachtig ben”, durfde hij toch toe te geven, “ga ik brabbelen, véél brabbelen…té veel.” Hierna zweeg Milo om naar Enya’s antwoord op zijn andere vragen te luisteren. Ogen en haar… Glimlachend knipperde hij als bevestiging een keer nadrukkelijk met zijn groene ogen en haalde hij een hand door zijn rode haar. Nu kwam de ‘qua innerlijk’..
“Hmm...qua innerlijk, misschien toch wel de mogelijkheid om te luisteren, ook al vind je iets niet interessant, als je toch even stil bent en een ander laat praten als die iets wil vertellen.” deelde Enya mee. Dat was inderdaad een goede eigenschap, maar Milo vatte het antwoord dubbel op.
Hij liet zijn schouders gelijk een beetje hangen. Zijn ene wijsvinger tekende wat onzichtbare figuren op de tafel, zodat hij zijn verlegenheid niet helemaal hoefde uit te spreken. “Oh. Dat is zeker een hint naar mij, hè? Ik praat echt te veel. En ik weet ook dat ik niet veel interessants zeg, oh, of doe, want ik brabbel en doe vaak maar wat.” ratelde hij, nu helemaal onzeker. Hij zuchtte en haalde diep adem. “Sorry daarvoor.” kwam er toen heel zacht en vertwijfeld uit.
De blosjes die iets waren weggezakt begonnen weer duidelijker te gloeien bij deze woorden. Terwijl hij net nog het had gewaagd om zich dicht naar Enya toe te buigen, kroop Milo nu weer helemaal terug in zijn schulp, in verlegenheid gebracht door zijn eigen domme acties. Hij hield daarom expres maar zijn lippen op elkaar en dacht eerst langer na voor hij straks weer in een spontane, impulsieve bui er van alles uitflapte. Milo glimlachte even vriendelijk naar de serveerster ten teken dat hij ook niets wilde eten, waarna ze weer wegging. Hij hoefde niet eens helemaal op te kijken om te zien dat Enya rood was. Hij had háár ook in verlegenheid gebracht in zijn momenten waarop hij dacht…nja…als een ‘normale jongen’ op een meisje te kunnen reageren. Maar in feite…was Milo zo niet. Hij zag het nut wel van flirten en fluisteren in iemands oor, of verleidelijk glimlachen, maar…zo was hij gewoon niet. Vanavond had hij bewezen dat hij dat wel ongeveer kon doen, maar Enya moest er niets van hebben, hoogstwaarschijnlijk ook omdat hij het was. Ze had het zelfs min of meer hardop gezegd, althans…dat dacht hij. Hij was nog eerder een 'grote broer'-achtig figuur voor haar dan iets anders. Hoe had hij zo stom kunnen zijn en naar de tips van andere jongens geluisterd?! Argh!
Milo nam het laatste slokje van zijn drinken en zette zijn beker terug op tafel. Als hij nou maar niet zijn kansen om vrienden met Enya te worden had verspeeld… Hij zuchtte weer en wachtte maar op een reactie.

“Planken zagen in het holst van de nacht…?” herhaalde hij bedenkelijk. Een grijns stond op zijn gezicht. "Ja, dan kan ik me er wel wat bij voorstellen. Maar je snapt dat ik wel wat gewend moet zijn met vijf zussen thuis… Sta me toe het te illustreren…” Milo schraapte zijn keel en ging recht zitten. “Oké, een typisch gesprek bij ons thuis ..:” Hij hield zijn handen omhoog als een soort mondjes. Als eerste bewoog hij met zijn linkerhand alsof die sprak. “Milo! Waar is Lyra?” piepte zijn hand. Hij reageerde zelf tegen de hand als een soort buikspreker. “Geen idee misschien…” Zijn rechterhand bewoog. “Wie riep mij?” “Ik! Waar heb jij mijn borstel gelaten?!” “Ik heb je borstel helemaal niet.” “Jawel! Je hebt hem van me geleend.” “Niet! Dat was vast Samara. Je weet hoe graag ze je spulletjes leent.” “Nee, jij was het! Ik weet het zeker.” “Helemaal niet! Ik Blablablabla…” Enya proestte het opnieuw uit, oke, dat leek haar echt iets waar zo tot over haar oren in zou zitten. “En dat keer twee, de hele dag door en dan is er nog ons jongste zusje dat, net als ik, overal tussenin staat.” Hij ging even met een hand door zijn haar. “Ik kan echt niet wachten tot zij ook mee gaat doen.” zei hij sarcastisch en grinnikte. “Dus als ik voor één keer iets mocht doen als alles mogelijk was…hm…dan zou ik denk mijn zusjes een vakantie cadeau doen naar één of ander kuuroord, het liefst op een andere planeet.” Enya grinnikte en Milo lachte ook om te laten merken dat het natuurlijk niet echt zou gebeuren. “Dan neem ik mijn vader mee uit vissen. Daar houdt hij van. Kan hij ook eens ontspannen.” Een zucht ontsnapte zijn lippen. Voor een moment staarde Milo strak naar het tafelblad. “Nu ik ook weg ben, is het helemaal zo druk voor hem. En toch…” hij beet kort op zijn lip. “is hij de enige van ons die niet op zoek is naar een nieuwe vrouw voor hem. Hij zei, als ik het me goed herinner: 'Jullie moeder was de liefde van mijn leven. Ik zou nooit van een ander kunnen houden, zelfs nu zij niet meer bij me is, juist niet…misschien.'” sprak Milo met schorre stem. Enya legde even voorzichtig haar hand weer op de zijne en kneep er even in. Ze kende het gevoel, alleen benijdde ze hem dat hij nog een biologische vader had die wél om zijn kind gaf. “Geloof jij daarin? In zoiets als ‘ware liefde’ bedoel ik.” Enya keek hem even aan. 'Ik denk,' begon ze zacht, 'dat zoiets daadwerkelijk bestaat, alleen is niet iedereen in staat zoiets te vinden.' ze glimlachte bemoedigend. Ze gunde het hem werkelijk om zo iemand te vinden, zelfs als zij dat niet... Oke, nu niet sentimenteel gaan doen! galmde het door haar hoofd.
“Oh en…praat ik sowieso niet teveel? Anders moet je het zeggen hoor..” voegde hij er nog met een beverig glimlachje aan toe. “Altijd als ik wat..”, hij slikte, “zenuwachtig ben” ha, dan had ze het toch goed gehad. “ga ik brabbelen, véél brabbelen…té veel.” Enya schudde haar hoofd om aan te geven dat ze het prima vond, ze luisterde graag naar hem. Maar nu werd de avond toch even op de proef gesteld, hierna zou ze zich voornemen om nooit meer zo snel beledigd te zijn want anders kwamen er ongelukken van.
Haar antwoord over het innerlijk leek iets minder te zijn voor Milo. Hij liet zijn schouders gelijk een beetje hangen. Zijn ene wijsvinger tekende wat onzichtbare figuren op de tafel, zodat hij zijn verlegenheid niet helemaal hoefde uit te spreken. “Oh. Dat is zeker een hint naar mij, hè? Ik praat echt te veel. En ik weet ook dat ik niet veel interessants zeg, oh, of doe, want ik brabbel en doe vaak maar wat.” ratelde hij. Enya liet langzaam zijn hand los, schoof een pluk haar achter haar oor en slikte. De vrolijke sfeer die er gehangen had, veranderde nu in een kille stilte. 'Nee.' zei ze zacht en een tikje ijzig. In haar ogen verscheen weer de rode gloed. 'Dat was het helemaal niet.' Ieder woord leek op een ijzere pin die ze in zijn lijf wilde boren. En nu doe je rustig en bied je je excuses aan, hij bedoelde het helemaal niet zo! zei ze kwaad tegen zichzelf in haar hoofd. “Sorry daarvoor.” kwam er toen heel zacht en vertwijfeld uit. Ze keek hem weer aan, oje! Ze sloot haar ogen en nam een diepe ademteug. Ze sloeg haar hand voor haar mond en leunde achterover in haar stoel. 'En daar ging ik weer...' mompelde ze. Milo had zojuist haar donkere kant ontmoet en dat was helemaal niet de bedoeling geweest. Ze leunde met haar ellebogen op tafel en verborg haar gezicht in haar handen. 'Sorry Milo...ik...' ze sloot haar ogen en vervloekte het moment in stilte.