SOH. RAWR.

Het weer, vanmorgen nog zo vriendelijk en warm, was tegen het eind van de ochtend omgeslagen naar plakkerig, benauwd en bewolkt. Wolken trokken samen over een tijdsspanne van enkele minuten, zoals dat altijd ging met zomerstormen. Binnen een half uur was de hele school weer gevuld met leerlingen, half afgemaakt huiswerk en halve picknicks. Er stonden er zelfs nog buiten, zag ze uit het raam waar ze aan zat. Ze had de tafel waar haar werk op lag - de Odyssee, opengeslagen, een schrift, nog dicht, een pen - naar het raam geschoven. Ze hield er niet van midden in een kamer te zitten werken, had ruimte nodig.
De regen begon eerst zachtjes te tikken, zo begon het altijd. Daarna stak de wind op, die de miezer harder tegen de ramen dwong. En toen de genadeklap; miezer werd regen en er klonken donderslagen, ver weg. De regen sloeg nu agressief tegen de ruiten en hoe dichter het geluid van de donder kwam, hoe meer ze het begon te voelen. Het geluid trilde door het hele kasteel, zeker op de hoger gelegen etages. Ze had mazzel geen Puffoonse te zijn; die zaten nu waarschijnlijk niet op hun eigen etage, zo hoog in de lucht. Ze was er een of twee keer geweest en ondanks het feit dat ze een vogel was - in tweede vorm - was het haar net te hoog. Maar de Grense etage was niet te hoog, dus ze zat hier veilig. Verscholen in een hoekje schonk niemand aandacht aan haar ineengedoken, bijna filmachtige manier van uit het raam naar de storm staren. Dat kwam meer omdat er maar een paar mensen in de kamer waren, maar het klonk veel beter als je zei dat niemand aandacht schonk.
Haar rode ogen stonden doffig, leken in het licht van de duistere hemel bijna bruinig. Haar nagels waren kortgeknipt, omdat ze was begonnen met bijten. Ze had haar elleboog op de tafel geleund, haar hoofd op haar hand. Haar zwarte haren zaten verward. Het woord wat erbij paste was vermoeid, zwaarmoedig. De zomer fleurde alles op, behalve haar humeur. Waar sommigen al naar huis waren gegaan, was zij alleen af en toe een weekend naar Gren geweest. Ze hield het er niet meer uit. Het was er te stil, haar vader en moeder te nieuwsgierig. Of er nog iets was met Nezumi. Ze had vlak, doods geantwoord. Dat het nooit echt wat was geworden. Dat hij zijn eigen weg was gegaan. Haar leugens begonnen op te tellen, begonnen te knagen. Tegen haar moeder liegen was ronduit zenuwslopend. Ze kon het amper, Azure wist dat Angela haar dochter volkomen vertrouwde. Dat maakte het alleen maar erger om tegen haar - nog steeds zwakke - moeder te liegen.
Ze beet op haar onderlip, sloot haar ogen. De regen tikte maar door, het had iets hypnotiserends. Odysseus en zijn list met de sirenen werden vergeten, haar ademhaling vertraagde. Toen begon het geluid. Klapperende vleugels, het gekras van een raaf. Eerst zachtjes, maar steeds harder. Steeds wanhopiger. Haar rode ogen vlogen open, stonden nu alert. 'Shit.' vloog eruit, waarna ze opstond en het raam open gooide. Het was zo'n raam wat alleen aan de onderkant open ging, maar met een beetje moeite kon ze hem helemaal openen. 'Kom dan ook naar binnen, beest!' schreeuwde ze de storm in, waarna de zwarte vlek rechts in haar gezichtsveld naar binnen schoot. Meteen klapte Azure het raam dicht, richtte haar aandacht op het zwarte, natte ding. Met een beetje moeite kon je de raaf herkennen. 'Rotbeest, als het gaat regenen kom je de volgende keer meteen naar binnen. 'K ga je niet nog eens redden.' 
De raaf trok zich niets van zijn baas aan - zo deed ze altijd tegen hem - en schudde zich eens goed uit. Met een vies gezicht veegde ze de spetters van haar shirt af en pakte de raaf op. 'Heb je mee wat ik je heb- Shit.' Het pakje sigaretten was niet nat geworden - het was gewoon verzopen. Fijn. Daar ging haar enige ontspanning. Ze rookte niet heel veel, de laatste tijd gewoon iets vaker dan twee keer per maand. Dus had ze nieuwe sigaretten nodig en die waren voor een zestien - bijna zeventien - jaar oud meisje niet makkelijk te krijgen. Plus, als bekend werd dat ze rookte kreeg ze die klassenoudsteplaats niet nog een jaar. Ze gedroeg zich voorbeeldig, voor de volwassen bevolking. Dat beeld wilde ze intact houden. 'Fijn Shameimaru, mag ik weer een andere manier verzinnen. Ja, ga maar lekker bij dat haardvuur zitten. Rotbeest.' Niet dat er geen manieren waren om aan sigaretten te komen, maar dat waren de moeilijker manieren. De meeste handelaren waren niet helemaal clean, dus die kon ze niet vertrouwen. Sommige mensen op school handelden ook, maar de meeste had ze tot vijand gemaakt. Er was er wel een, maar daar wendde ze zich liever niet toe. Had ze ook nog nooit hoeven doen. Kennelijk kwam daar verandering in, maar prettig was het idee niet.
Azure had overal wel ogen en oren. She knew pretty much everything about everyone. Een eigenschap die het haar makkelijk maakte om mensen te leren kennen zonder ook maar een gesprek aan te knopen. Voor geheimen was het ook een goede dienst, chantage was niet vreemd voor haar. Maar van deze Soh - wat een vreemde naam was - wist ze bijzonder weinig. Dat hij goed was, wist ze dan weer wel. Haar type? Een beetje. Maar zeker niet voor meer dan een keer, vermoedde ze. Hij leek haar het type dat haar snel verveelde.
Goed, hem vinden zou haar nog wel even kosten. Ze daalde de trap af, begon in de aula. Die zat stampvol, maar niet met de persoon die ze zocht. Kerkers waren afgesloten, for no apparent reason, buiten was er niemand. Dat was dus de lokalen en de gangen, of de ziekenzaal. Die laatste was niet waarschijnlijk, dus begon ze een voor een de lokalen door te zoeken. In het lokaal waar literatuur werd gegeven trof ze een zoenend stelletje aan - ze kende de jongen wel, zijn lippen ook - dat zich beschaamd van haar afwendde toen zij groette met haar koele, verleidelijke stem. Geen van beiden reageerde, dus trok ze de deur weer dicht.
Daar. Ze liep eigenlijk voorbij het gangetje, maar de glimp van wit haar deed haar het kleine, nauwe gangetje induiken. Ze liep hem bijna onhoorbaar achterna, volgde op een afstand die heel normaal was. Andere leerlingen waren nog in de buurt, dus het was onmogelijk om hem hier aan te spreken. Het moment dat de laatste mogelijke pottenkijker uit het zicht verdween, begon haar pas zich te haasten en -nog steeds ballerina-achtig - haalde ze hem bijna in. Met moeite - veel moeite - wist ze hem net een seconde op zijn schouder te tikken. Wist niet of hij het merkte, maar ze schraapte haar keel. 'Hey,' Ze besloot stil te staan. 'Ik heb iets nodig. Iets wat jij hebt. Haar stem was ietwat heser dan normaal, maar bezat nog steeds een koele ondertoon. Brutaal slingerde ze de woorden naar hem toe, als waren het beledigingen.

Mweh. Sorry als ik teveel beïnvloed D:

Ze zouden zo in een film kunnen spelen. Of een schilderij kunnen zijn. Het gangetje was slecht verlicht door een paar kleine fakkels die grillige schaduwen op de muur wierpen, de donder klonk keihard door het gebouw heen. Ze voelde de slagen nadreunen in haar lichaam. Bij iedere flits van de bliksem - slecht zichtbaar door het kleine raampje vlak achter zijn hoofd, net uit het gangetje - werd hij af en toe een silhouet voor haar ogen. Het zou een prachtige plek en situatie zijn voor een filosofisch gesprek; jammer dat het vandaag voor iets heel anders zou worden gebruikt. Filosofische gesprekken moesten helaas nog wachten.
Ze had zichzelf bijna als ballerina opgesteld; armen losjes naast zich, ene voet plat op de grond, ander daar achter langs gekruist, de voet rustte op haar teen. Een beeldhouwer had haar zo neer kunnen zetten, maar het was een gewoonte van Azure geworden; als ze haar ene schouder nu zou optrekken werd het schattig, haar schouders naar achteren en ze werd verleidelijk. Je kon veel rond haar bedenken als ze zo stond, maar er was wel een ding duidelijk; ze had geen wankelend zelfvertrouwen, er viel niet met haar te spotten, ondanks haar lengte. Domme zet om ballerina's aan te doen, die maakten haar alleen maar korter. Maar goed, om indruk te maken kon ze ook als een slons gaan staan. Haar ogen waren doordringend genoeg om een wilde leeuw op zijn knieën te krijgen, om het zo maar te zeggen.
Het moment dat hij zich omdraaide en haar aankeek, schoten er twee dingen door haar heen. De eerste gedachte was dat hij in Norwood's klas zat en dat hij haar dus kende. Had ze eerder kunnen bedenken, maar het viel haar nu pas in. Het tweede was dat hij haar exacte tegenbeeld was; lang waar zij kort was, ruig en stevig waar haar figuur niet meer was dan elegant en wat fragiel. Zijn haar was wit en zijn ogen blauw, totaal anders dan haar zwarte lokken en vurig rode kijkers. De donder weerklonk nog eens, voordat ze zich herstelde van dit korte - en hopelijk onopgemerkte - moment van verbazing. Er was niets wat níet anders was aan zijn uiterlijk. Zelfs zijn kleding - verzorgd - en haar slordige "ik ga toch niet weg dus shorts en een T-shirt is prima" ensemble verschilden totaal.
Goed, hij herkende haar inderdaad. Niet raar, ze was wel en van de meer bekendere gezichten op school én ze zaten in dezelfde mentorklas. Ze trok minzaam een wenkbrauw op bij zijn opmerking. 'Ik ben je lieveling nog niet, schat.' De heesheid in haar stem smolt weg, maakte plaats voor koele spot. 'En ik geloof dat het wel degelijk mijn plicht is om illegale activiteiten te melden bij het schoolbestuur.' Ze was doodkalm van buiten, maar vanbinnen had ze een licht klammehandjesgevoel. De dreigementen van "ik ga het zeggen" werkten meestal, maar bij hem wist ze het niet zo zeker.
Haar wenkbrauw wilde net naar beneden gaan toen hij vervolgde dat kleine meisjes als zij zich niet in de ondergrondse moesten begeven. Dat het een klassenoudste niet als taak was toegeschreven. Zo vatte zij het in ieder geval op. Ze stak een vinger op. 'Een. Ik ben geen lief, braaf meisje.' Nog een vinger omhoog. Haar hand kwam ergens halverwege zijn schouder, rotlengte die ze ook had. 'Twee. Ik ben de reden dat je nog steeds kan handelen, niet zeuren. Geloof me, ik heb alles wat hier aan de hand is in de gaten. Oren en ogen overal, dat idee.' Raven waren interessante spionnen en niemand merkte het, omdat die beesten overal zaten. Ze stak nog een vinger op en dat was dan gelijk haar laatste. 'Drie. Heb je sigaretten voor me? En een vuurtje, als het kan.' De donder klonk gewoon door, ook de regen spatte nog steeds op het dak. Ze trok haar hand terug, wisselde even van "steunvoet" en grijnsde spottend. Hij mocht van haar denken dat hij heel wat was; zij was alsnog meer.

Dat was gewoon mijn inspiratie hoor, dit is veel minder lang/goed~

Ze wiebelde met haar voet, een teken van haar verveling die alweer op kwam dagen. Er zaten nadelen aan haar hyperintelligentie en een van de vervelendste was dat haar brein alles berekenend opnam en de verschillende uitkomsten al kon bedenken. Er was geen lol aan dit gesprek, tenzij Soh een andere route insloeg dan die zij had bedacht. Maar omdat ze vijfhonderddrieentwintigduizendentwee - om maar een random getal te noemen - mogelijkheden kon bedenken, zou het haar verbazen als hij haar kon verrassen. De enige die daar nu nog toe in staat was was Nezumi en dat was alleen maar omdat hij haar gedachten zo verwarde dat ze niet na kon denken. Niet genoeg om alles berekenend te bekijken, in elk geval.
Over Nezumi gesproken - en ze dacht liever niet aan hem - hij was de reden dat ze hier met Soh stond te praten. Als hij haar niet zo irritant vaak bezighield, gestresst maakte of gewoon random in haar gedachten opdook, zou ze nog een half pakje over hebben. Maar nee, het roken leek het enige wat haar afleidde. Ze moest uitkijken dat ze niet verslaafd raakte, anders had ze wat uit te leggen aan haar mentor, Mitsu en haar ouders. Had ze weinig zin in. Maar ze kon ook niet ontkennen dat het soms goed voelde om het even niet te weten, als afwisseling. Als je altijd alles wist, was niets weten een fijne afwisseling. Zolang het niet te vaak voorkwam. Azure zat ergens op de grens tussen prettig en niet prettig. Vandaar dat ze de ontspanning van het roken nodig had. Nadat alles met Nezumi was gekalmeerd, zou ze waarschijnlijk weer stoppen, het pakje wat ze dan nog overhad onder haar bed verstoppen en het alleen tevoorschijn halen bij echte stressmomenten en ruzies. Maar nu had ze het echt even nodig. Ze kon het niet helpen.
Ze deinsde geen moment terug toen hij in beweging kwam. Zoals al eerder gezegd, had ze iedere mogelijke situatie zo'n beetje geanalyseerd tot het uiterste gevolg dat het kon hebben. Het moment dat hij haar hoofd omhoog kantelde - dat was nieuw, maar ze kon ook daarvan snel bedenken wat er fout kon gaan - grijnsde ze haar typische "you underestimate how much of a shit I give"-grijns, die bestond uit haar linkermondhoek optrekken en spottend uit haar ogen kijken. Hij mocht de fysieke overhand hebben en dit duidelijk maken, maar hij gaf zichzelf hiermee ook weg. Als hij de mentale overhand ook had gehad, had hij deze actie waarschijnlijk niet ondernomen, net als klaverjassen. Als je de heer van een andere kleur dan de troef opgooide, wist je partner dat je de aas had. Hij had verraden dat hij de aas niet had, een gewone kaart opgegooid.
Ze luisterde naar zijn betoog, uiterlijk en innerlijk relatief kalm. Kalmer dan de meesten die dit soort dingen aanhoorden, over helse pijnen die door hun lichaam konden razen, herinneringen die aangemaakt en gewist konden worden zonder dat je het doorhad. Azure had het voordeel van de kennis, had boeken gelezen over iedere mogelijke genezingsmogelijkheid in de periode van haar moeders ziekte. Ja, soms kon ze een heel goede dochter zijn. Gewoon op haar eigen manier. Maar de kennis gaf haar genoeg zekerheid om niet uit te barsten en zijn hand weg te slaan. Hij zou het ongetwijfeld kunnen doen, maar ze was in staat barrières op te werpen. Mentale barrières, gebaseerd op leugens. Op de een of andere manier was het voor haar moeilijker om haar fouten en haar leugens te vergeten, dus het wissen - zo ging haar logica - zou waarschijnlijk ook moeilijker zijn. Ze wist het niet zeker, maar was zoals gewoonlijk overtuigd van haar eigen geluid en dat kalmeerde haar behoorlijk.
Toen zijn aanraking stopte, hij wegkeek, herstelde zij zich snel. Schudde haar hoofd, knipperde met haar ogen. Ze ging letterlijk alles na. Nezumi? Nog steeds haatgevoelens. Mitsu was nog steeds haar broer en had wat met Nina, ze was klassenoudste, haar moeder heette Angela en was nog steeds niet helemaal hersteld van haar ziekte, haar vader heette Mark. Ze wist alle basis nog. Dan had hij niet veel kunnen veranderen. Ze ving Soh's ogen weer, liet haar rode ogen haar doordringende trucje weer uitvoeren. 'Je hebt niet zo goed geluisterd. Ik zou je alleen chanteren als je je lieve mondje voorbij praat. Maar als je echt gedachtenlezen kan, weet je nu ook dat het voor een menselijk wezen onmogelijk is om een aanval van vijfhonderd raven te overleven, hoeveel ze er ook doden. Voordat je klaar bent met je kleine trucje zou je half verslonden zijn. Die vogels kennen geen genade.' Het zou teveel een belediging zijn om nu vleugels te laten groeien en bovendien verveelden zijn argumenten haar. 'Maar je ontwijkt mijn vraag. Dat kan twee dingen betekenen. Of je wilt niet dat ik rook, wat ik erg schattig van je vind, of je hebt gewoon geen sigaretten en dat maakt je een niet zo goede handelaar.' Ze haalde haar schouders op, grijnsde kort. Als hij een beetje intelligent was zou hij op haar vraag ingaan, anders vond ze wel een andere handelaar. Eentje die zijn mond zeker zou dichthouden, iemand die wel onder de indruk was van haar verschijning.

Ze begon ongeduldig te worden, wilde dit gewoon gedaan krijgen. Ze had al een dag of vijf geen sigaret aangeraakt en met de vakantiestress zeurde haar lichaam gewoon om een dosis nicotine. Nee, het was niet goed voor haar gezondheid, maar een of twee keer per week een sigaret roken was net zoveel als iemand die iedere dag een glaasje drinkt een dronkelap noemen. Niet echt verslaafd, meer als ontspanning. Toch vroeg haar lichaam erom. Om de pauze, de ontspanning. God, ze was al bijna de hele week bézig. Niet meteen fysiek, maar wel mentaal. Ze was gewoon moe en gestresst en ongeduldig omdat Soh het kennelijk leuk vond om alles uit te stellen en haar mee te nemen op een dreigemententripje. Ze had zich nog voorgenomen om haar argumenten voor zich te houden, als hij weigerde. Maar nee, impulsieve Azure had haar kaarten verspeeld. 
Geïrriteerd rolde ze met haar ogen. Natuurlijk kon ze nét niet bij het pakje tenzij ze op haar tenen ging staan, wat ze niet van plan was. Nu was uit zijn handen grissen ook niet mogelijk, moest ze blijven luisteren. Zijn stem was aangenaam, daar ging het niet om, het waren zijn woorden die nog wat kool op het vuur smeten. Ze had er géén zin in, maar moest toegeven dat hij gelijk had. Ze had ook gewoon lief kunnen glimlachen. Had het niet gedaan om gedoe te vermijden, om vervolgens in méér gedoe terecht te komen. 'Luister, hombre,' Spaans? Serieus, ze begon in het Spaans? God, ze moest die sigaretten hebben. Ze sprak slechts Spaans als ze echt geïrriteerd begon te raken. 'Ik zou inderdaad op de eerste de beste muchacho af kunnen stappen, maar dat doe ik niet. Dan sta ik bij ze in het krijt en ik heb liever geen schulden. Of ze zouden kunnen gaan praten. Als ik het via een handelaar doe, is het-'
Ze brak haar uitleg af toen hij zijn hand op haar hals legde. Niet op de wurgmanier, maar alsof ze op een bankje zaten aan het eind van een date en hij wachtte tot zij hem een afscheidskus zou geven. Ze haalde even adem, liet de woorden even tot zich doordringen. Daarna maakte ze haar verhaal af, op een fluistertoon die Marilyn Monroe niet zou misstaan. 'Onpersoonlijk, ben ik niemand iets verschuldigd.' Bij iedere andere jongen waren de rillingen nu waarschijnlijk over de rug gelopen, maar of dat bij Soh zo was wist ze niet. Hij leek even sterk te zijn als zij, in uitstraling. Anders dan Nezumi, die afschuw opriep, was dit eerder een uitdaging. Plus dat ze nog geen manier had gevonden om te betalen naast geld, wat ze net te normaal vond. Ze moest zeker weten dat hij niet praatte en Azure had ondervonden dat er niets was wat jongens meer afschrok dan hun zoen- en bedkunsten bij ieder meisje bekend.
Ze besloot haar voornemen - een week niet flikflooien - overboord te kieperen en bracht haar gezicht wat dichterbij, naast zijn oor. Zijn haar veegde ze weg, haar adem was als een zacht zuchtje wind. 'Je probeert het te hard. Als dat je prijs is kan je het ook gewoon zeggen.' Ze had niet hard gesproken, maar fluisterde niet. Haar stem had zijn verleidelijke, elegante geluid teruggevonden, in plaats van de uitdagende toon van net. Ze stond haast op haar tenen vanwege zijn lengte, zijn hand nog steeds op haar hals. Terwijl ze zich weer terugtrok speelde ze even met een lok van zijn haar, glimlachte iets tussen een speels lachje en een grijns in. Haar rode ogen - er zat een soort speelse vonk in, wat ze deed oplichten - zochten zijn blauwe op. 'Of vind je het gewoon leuk om te spelen? Dat kan je ook gewoon zeggen, schat.'

Sorry voor slecht + kort, maar schreef dit in wachtkamer van ziekenhuis D:
Alles oké hoor, moeder had gewoon allergische reactie

Zíj was een goede kusser. Maar ja, ze had dan ook ervaring. En niet zo’n beetje ervaring ook. Er waren wel gevallen die haar bij konden houden, maar dan met moeite. Maar ze was niet heel kieskeurig meer op zoenkwaliteiten – in het algemeen was ze minder kieskeurig dan twee jaar geleden, maar twee jaar geleden gíng het ook niet verder dan een onschuldige zoen. Ze had haar maagdelijkheid keurig tot haar zestiende behouden; als dat keurig genoemd kon worden, je had ook nog die zeuren die vonden dat je je tot het huwelijk puur moest houden. Marriage her ass, wat als je niet trouwde? Moest je dan je hele godvergeten leventje maagd blijven? Nee dus. Daarbij was ze een atheïst en trots erop, dus je kon het ook opvatten als een van haar vele manieren om haar middelvinger op te steken naar het geloof. Nee; ze was er niet positief over, over religies. Maar daar had deze situatie niets mee te maken, op het feit na dat Soh zich een engel scheen te noemen.
Daar had hij overigens wel een punt, want hij was een aardig engelachtige kusser. Niet ge-wel-dig voor haar standaard, maar dat kwam omdat ze haar gedachten bij de lippen van iemand anders had en die voelden voor haar meer als een soort thuis. Dat rotte, knagende gevoel stopte ze diep weg toen ze zijn hand op haar middel voelde. Ze grijnsde de kus bijna in. Toen hij om toegang vroeg, gaf ze die – na een paar seconden, ze kon het niet helpen om hem een beetje tegen te werken – maar ze sloeg haar armen niet om hem heen. integendeel – ze sidderde toen hij haar tegen zich aandrukte, maar niet van genot. Hoe ver dit ook zou gaan – en het zou ver gaan, daar twijfelde de zwartharige niet over – zijn huid voelde niet prettig tegen de hare en zou dat ook niet worden. Er was.. iets aan hem. Ze had haar ogen al een tijdje gesloten gehouden voor haar enge talent om aura’s te kunnen zien, maar deze prikte door haar dichte oogleden. En geloof me; dat was nooit een goed voorteken. Haar rode ogen openden zich, staarden in de donkere mist die hem al de hele tijd had omhuld, maar waar ze haar ogen voor gesloten had gehouden. Het was niet het mooie grijs van Nezumi; het was een ander soort kleur, een die niet eens echt grijs was. Ze kon het niet beschrijven, maar het was geen goed voorteken.
Ergens – stiekem – was ze blij dat de kus eindigde. Ondanks dat ze haar ogen weer had gesloten, het beeld van de aura bleef in haar gedachten steken. Haar mond – eerst in een grijns vertrokken – stond in een strakke trek. Haar lippen werden snel droog, maar ze bevochtigde ze niet. ‘Ik weet het.’ Ze sprak nog steeds op dezelfde toon, maar haar glimlach was verdwenen. Haar vermoedens werden al snel waarheid; god, ze kon verschrikkelijk naïef zijn soms. Ze sloot haar ogen, zuchtte even. Niet kwaad worden, niet kwaad worden, niet- Ja hoor. Daar ging ze al. Het stak altijd een beetje, tussen haar schouderbladen. Ze prikten door haar shirt, scheurden uiteindelijk eruit. Geluidloos, dat wel. De bleke, holle beenderen begonnen zich uit te spreiden, kleine donsjes te groeien. De ravenzwarte vleugels vulden het hele gangetje, spanwijdte die groter was dan natuurlijk leek. Ze moest die vleugels echt eens onder controle houden en niet tevoorschijn roepen bij iedere woedeaanval die ze kreeg. Ze opende haar helrode ogen – fel, beledigd – en met het tipje van haar linkervleugel sloeg ze de aansteker en sigaretten terug. ‘Misverstandje,’ kwam er uit haar mond, dreigend. ‘Ik ben hetero, dus vrouwelijke klanten mogen oprotten. En daarbij,’ Ze snelde naar voren, de vleugels dreigend klapperend. ‘Kies ik mijn eigen klanten. Dat is mijn zaakje. En als je dit door wil laten gaan, zal jij het moeten zijn.’ Ze was ziedend, woedend. Wie dacht hij wel niet dat hij was? Een pooier? Nou, mooi niet. Ze vond wel een ander, in deze situatie. Maar ze leerde de jongen eerst wel een lesje.