Lichte voetstappen weerklonken door de gangen. Een snelle schaduw gleed langs de muren waar het licht van de warme zomerzon op scheen. Gif groene ogen flitsten van de ene naar de andere muur van de gang. Van de meeste lokalen waar de schaduw langs gleed waren of leeg, of zat de deur van dicht. Er was dan ook weinig leven te bekennen in de gangen. Logisch, want het was middag. Iedereen was waarschijnlijk van zijn lunch aan het genieten. Misschien waren sommige kinderen wel buiten in de warme zon onder de schaduw van een dikke boom gaan zitten. Terwijl anderen zich wellicht in de grote zaal bevonden waar ze hun lunch aan het nuttigen waren.
Ook de meeste leraren waren afwezig van de lokalen. Immers hadden ook zij nu lunchpauze. Wie weet waren ze wel in de leraren kamer of bevonden ze zich op hun eigen etage. Natuurlijk was er een mogelijkheid dat er een paar hier in hun lokaal waren, de schaduw van de muren kon hun aanwezigheid niet voelen, wat over het algemeen wel gebruikelijk was bij magiërs met een niveau als dat van een leraar. Iemand die bedreven was in een bepaalde tak van de magie.
Maar toen ineens stopte de schaduw voor een open deur van een klaslokaal. Waarom? Omdat de eigenaar van die schaduw niet dezelfde leegte voelde als in de andere lokalen. Nee, dit lokaal was vol van leven. Zou hier dan toch lesgegeven worden? Op dit moment van de dag? Een hand gehuld in de zwarte stof van een handschoen reikte langzaam naar de deurkruk. De kruk werd naar beneden geduwd en de deur geopend. De brede lichtstreep die door de deuropening viel werd versperd door de schaduw van een lange jonge vrouw. Met langzame passen betrad ze het lokaal en zag direct waarom het zo vol leven had gevoeld. Het hele lokaal was gevuld met planten. Dat beantwoorde meteen de vraag wat voor soort lessen er in dit lokaal gegeven zouden worden. Celia liep verder het lokaal in richting het bureau. In het voorbijgaan bekeek ze elke plant waar ze lang liep zorgvuldig. Ze had haar hele leven op Erd gewoond dus ze had nog nooit zo ontzettend veel planten bij elkaar gezien. Daarbij, alles wat ze zich nog van Razen kon herinneren was ook zonder enige vorm van flora. Celia had een pot van een bepaalde plant opgepakt om hem in het zonlicht iets beter te kunnen bekijken. Dat was het moment dat ze een onverwacht geluid hoorde en de pot liet vallen. Hij spatte op de grond uit elkaar. Celia keek er even naar. Op haar gezicht was niet bepaald een emotie af te lezen. Ze knielde bij de gebroken pot neer en pakte een paar scherven. Ze keek weer op toen ze opnieuw een geluid hoorde, al klonk het dit keer anders. Deze keer klonk het menselijker.

{Master Norwood}

Het was middag en Norwood zat te genieten van zijn lunch in zijn lerarenkamer. Zwijgzaam liep Norwood kort langs de kelders. De kelders hadden ook lichte plekken en op een van de lichte plekken stond een kooi met daarin een vreemd wezen. Een Grense paradijsvogel, die samenwerkte met een plant. De vleesetende plant diende als huisvesting voor de vogel terwijl de vogel als lokaas diende voor vlees. Zijn felle kleuren konden verschillend wild lokken en zo richting de plant zodat ook deze zijn voedsel kreeg. Zelfs de natuur had een mooie samenwerkingsverband tussen allerlei verschillende soorten. En zelfs het verbond tussen flora en fauna was soms zeer sterk. Norwood pakte de kooi op en de vogel maakte een licht onrustig geluid. Norwood maakte een vreemd geluidje met zijn mond om de vogel gerust te stellen die nu rustiger ging liggen en het maar over zich heen liet komen. Dat was een van de eigenschappen van deze vogels, ze waren rustig in gestreste situaties en alles behalve gevaarlijk. In de vrije natuur kon je ze echter maar beter op je hoede benaderen vanwege symbiose van het dier. Norwood nam de kooi mee en zou nog wat voorbereiden voor hij zijn lessen de volgende dag zou hebben. Hij had geen les meer dus daarom ging hij in zijn lokaal nog wat verder werken. Hij moest immers aan zijn uren komen. Zwijgzaam liep hij met kalme pas over de gangen en stopte bij zijn lokaal hij zag dat het lokaal open was. De vogel kreeg een schrikreactie van iets en sloeg met zijn vleugel tegen de kooi waardoor het een rammelend geluid gaf. Norwood hoorde een pot kapot vallen in zijn lokaal. Hij keek even vreemd naar het lokaal en duwde de deur open. Hij zag een leerling op de grond de scherven oprapen en zwijgzaam zette hij de kooi op het bureau. Hij glimlachte enkel. "Het is een een woestijnsoort van Erd..." sprak hij kalm en pakte het meeste van de zand mee op en knikte naar de kas waar een schone lege pot er uit kwam zweven. Hij zette de plant met zand en al in de pot en duwde hem wat aan. "Hij overleeft het wel...." stelde hij de leerlinge gerust en wees naar de veger en blik die vanzelf de overige scherven opveegde zodat de leerlinge dat niet hoefde te doen. "Kan ik je ergens mee helpen..." sprak hij vriendelijk en liet de veger en blik zijn troep opruimen en zorgde dat het weer op zijn plek vloog.

De persoon die in de deur verscheen bleek een man te zijn. Een lange man, even lang als zij was schatte ze, ook al was Celia jonger. Hij droeg een bril wat moest betekenen dat hij op een bepaald punt niet zo goed kon zien. Ook had hij een kooi met een vreemd uitziende vogel bij zich. Dat was het moment dat Celia iets over haar been omhoog voelde kronkelen naar haar schouder. Ze scheurde haar blik los van de man om opzij te kunnen kijken. Op haar schouder zat een donker gekleurde slang met felle rode vlekken. Nemo, haar Razziaanse vervormer. Eigenlijk was Nemo niet van Celia, maar van Augustus. Hij had Nemo met haar meegestuurd om een beetje op haar te passen.
Nemo maakte het zich gemakkelijk in Celia's nek siste zachtjes waarmee hij zijn spierwitte gespleten tong naar buiten liet schieten en Celia's nek even zachtjes aanraakte. Een teken van Nemo dat hij haar extra paar ogen was. Om de een of andere reden voelde Celia zich altijd veiliger als ze wist dat Nemo bij haar in de buurt was. Al zou ze op een school toch niet in die rare situaties terecht komen als ze in Ark wel tegenkwam. Tenminste, dat hoopte ze.
Celia's blik ging terug naar de man toen hij begon met spreken. Hij had het over de plant wiens pot Celia zojuist had gebroken. De man klonk niet boos omdat ze iets had stukgemaakt en dat verbaasde Celia. Ze keek toe hoe hij de plant in een andere pot plaatste en de scherven, waarvan zij er nog een paar in haar handen had, op magische wijze liet opruimen. Ze stond op en keek even een beetje hulpeloos naar de scherven in haar handen waarna ze hen op het blik van het stoffer en blik legde die weer weg vloog.
Haar gif groene ogen boorde zich onbewust weer in de ogen van de man toen hij haar vroeg of hij haar kon helpen. Haar gehandschoende handen gingen naar de zwarte riem die schuin over haar borst liep en de schede met haar Suasama zwaard op haar rug op zijn plek hield. Ze kneep even zacht in de riem. Ze had niet verwacht iemand tegen te komen. Ze was eerlijk gezegd gewoon bezig geweest met het verkennen van de school en had uit impuls de deur van dit lokaal open getrokken.
Nemo's zachte gesis bracht Celia terug naar de werkelijkheid. Als hier zoveel planten stonden, dan moest dit het lokaal voor woud magie wel zijn. Wat kon ze zich daar ook alweer over herinneren? Het was iets met de leraar die dat vak gaf. Ze had op haar rooster gezien dat hij haar mentor was of wat dat dan ook mocht zijn. Het was een wilde gok maar Celia's gedachten probeerde de link te leggen dat deze man wellicht die leraar en dus ook haar mentor kon zijn. 'Bent u....Master Norwood?' vroeg ze vertwijfeld en na even nadenken om zich de naam juist te herinneren die ze op het blaadje met haar rooster had zien staan. Celia's stem klonk zuiver. Alsof iemand met zijn vinger over een wijnglas gevuld met water ging. Ze bleef de man ietwat vragend aankijken terwijl ze een lange lok zilver wit haar uit haar gezicht streek.

Norwood zette de kooi rustig neer op het tafelblad en keek toen naar de persoon die binnen was gekomen. De kapot gevallen pot was iets wat hem alles behalve boos zou maken. Fouten maken was menselijk en zelfs Norwood liet wel eens een pot vallen op de grond. Zwijgzaam klikte hij de kooi open en sloeg het deur open. De vogel wist dat hij nu wat vrijheid kreeg en omarmde het met beide armen. Het vloog richting de kast om daar heen en weer te vliegen en zijn vleugels weer te strekken. Zwijgzaam richtte Norwood zich weer op de persoon en bekeek haar even kort. En dan met name het gezicht en bekende aspecten daarvan. Hij kende haar ergens van maar waarvan wist hij niet. De vraag deed hem glimlachend knikken. "Ja als je die persoon zoekt ben je aan het juiste adres..." sprak hij vriendelijk en knikte nogmaals om haar vermoeden te bevestigen. "Kan ik je ergens mee helpen vroeg hij kalm terwijl hij tegen het bureau leunde. Hij had momenteel zijn lange blauwe jas aan want hij kwam nog niet zo lang geleden van buiten af. Daaronder droeg hij een simpele zwarte spijkerbroek met daarboven een wit shirt. Het lokaal stond verder vol met planten zoals Celia ook opmerkte. Norwood hield er van om wat leven in het lokaal te houden en ze onderhouden was soms niet eens nodig omdat ze vaak zichzelf voorziende met wat licht. Tevens waren het voornamelijk soorten die barre situaties makkelijk konden doorstaan. Erdse, en shadraanse planten stonden daar voornamelijk om bekend. En Razen kon er ook van. Vaak waren het de planten van Gren die het meeste onderhoud nodig achtte. Zwijgzaam richtte Norwood zijn blik op de persoon voor hem wachtend op een reactie waar hij haar mee zou kunnen helpen.

- Sorry voor de korte post, ik wist niet goed wat ik moest typen -

- Sorry, als dat nog eens zo is zeg het dan, dan kijk ik of ik de post wat kan aanpassen -

Toen de man de kooi met de vreemde vogel open gooide zette Celia zich schrap. Ze kende deze man nog niet, nog het beest wat hij nu vrij liet. Nemo voelde hoe Celia haar spieren aanspande en siste zachtjes om haar tot rust te manen. Ze ontspande zich weer wat toen ze zag dat de vogel enkel wat rond vloog en zijn vleugels strekte. Nemo had dit al geweten, maar Celia was alert op alles. Dat was iets wat hij haar niet af kon leren. Dat wantrouwen was voor veel mensen vaak irritant en dan vooral voor Nemo omdat hij altijd van te voren wist of er iets te vrezen viel of niet. Inmiddels had de man antwoord gegeven op de vraag die Celia hem even daarvoor had gesteld. Vervolgens stelde de man, die bevestigd had Master Norwood te zijn, de logische wedervraag: of hij haar met iets kon helpen.
Celia wierp een blik opzij naar Nemo. Die knipte haar bemoedigend toe waarna Celia een paar stappen richting de man deed. 'Celia Selene Cartagos,' sprak ze vervolgens toen ze iets dichterbij was. 'Dat is mijn naam bedoel ik,' kwam het er iets zachter achter aan. Celia was geen verlegen meisje. Veraf van zelfs. Ze was alleen niet sociaal. Praten met anderen? Ze vond het echt lastig omdat ze nooit wist wat ze precies moest zeggen. En als ze al sprak kwamen er vaak de verkeerde woorden uit haar en beledigde ze iemand. Het was maar goed dat Nemo er zo goed tegen kon anders had hij haar ook allang verlaten. Celia wilde mensen niet beledigen, ze deed het ook niet met opzet. Maar ze kon niet echt anders.
'Ik ben uw nieuwe mentor leerlinge,' vervolgde Celia haar woorden.
'Tenminsssste, dat sssstond op haar roossster,' klonk zacht zwoel gesis. Celia keek opzij naar de slang die als een ketting om haar hals hing en zijn kop op haar schouder te rusten had gelegd. De woorden van het dier hadden brutaal geklonken.
'Nemo!' zei Celia op strenge toon. De slang keek haar aan en Celia zou zweren dat hij met zijn ogen rolde. 'Augussstuss zzzzei zzzzelf dat ik je in de gaten moessst houden Ccccelia. Exxxcussseer alssss ik daarmee bezzig ben,' sprak de slang beledigd en lichtelijk gepikeerd. Hij draaide zelfs zijn kop van haar af. 'Het spijt me van Nemo. Soms is hij wat beschermend,' zei Celia verontschuldigend tegen Master Norwood. 'Daarover gesproken. Ik heb mijn vader beloofd dat ik u zou vragen of er hier iets in de trant van ouderavonden zijn. Mijn vader wil graag op de hoogte blijven van mijn vorderingen,' legde Celia uit. Haar gif groene ogen keken nu weer recht naar Master Norwood.

Norwood maakte de kooi rustig open en het viel hem gelijk op dat Celia zich strak zette en hij glimlachte kalmpjes naar haar. De vogel was een dier dat een vriendelijk karakter had, die zou Celia noch een vlieg kwaad doen. Zwijgzaam richtte Norwood zich toen weer naar Celia en nu pas viel hem de slang op. Hij bleef kalm en bevestigde de vermoedens van Celia door haar antwoord te geven op haar vraag. Vervolgens vroeg hij of hij haar ergens mee kon helpen. "Nieuwe mentorleerlinge..." sprak hij kalm en leek na te denken. Hij duwde zich van het bureau af en liep langzaam er om heen om een stapel geelbruine enveloppen te pakken en er snel doorheen te bladeren. Er stonden verschillende namen op de enveloppen en Norwood stopte er bij een. "Celia..." sprak hij kalm en opende envelop. Hij schoof een kopie van het dossier er uit en keek even naar de foto. "Vandaar.." sprak hij meer tegen zichzelf over het feit dat ze bekend voor kwam. "Norwood glimlachte toen de slang bevestigde dat het op haar rooster stond. Negeerde de brutale ondertoon in de woorden. Hij wist hoe dieren soms konden zijn en hij ging er zich niet druk om maken. Zwijgzaam bladerde Norwood kort door de hoogtepunten van het dossier en keek toen weer naar Celia die een vraag stelde. "Ouderavonden?" sprak Norwood ineens. "We hebben nooit echt ouderavonden georganiseerd..." sprak hij kalm ter bevestiging van haar vraag. "Maar er zijn wel degelijk mogelijkheden om je vader op de hoogte te houden van je studievorderingen..." sprak Norwood en borg het dossier weer op. Zwijgzaam keek hij naar Celia die zich verontschuldigde van de slang en hij schudde zijn hoofd kalm. "Het is geen ramp, ik als docent woudmagie weet hoe wezens en dieren kunnen zijn..." sprak hij kalm. "Terug komend op de ouderavonden. Je vader kan op afspraak een enkele keren langs komen. Tevens kan hij als hij wilt in contact blijven via mij. Net wat je vader het prettigst vind... " sprak Norwood kalm en glimlachte toen vriendelijk
-Dit ging al makkelijker xD het lag niet aan je post, meer aan het feit dat ik niet zo vaak een topic met een leerlinge heb en dat is altijd lastig-

Celia's ogen volgde Master Norwood toen hij opstond. Haar gif groene kijkers knipperde niet. Zelfs de pupil die zo zwart als een nacht zonder sterren was leek amper te bewegen toen ze hem volgde. Celia had niet eens door dat Nemo zachtjes met zijn kop tegen haar aanduwde. 'Ccccelia, je doet het weer,' siste Nemo zacht op een haast onhoorbare toon. Toen het tot Celia doordrong wat hij zei sloot ze haar ogen voor een kort moment. Ze verviel weer eens in haar oude gewoonte waarin ze mensen minutenlang kon aanstaren zonder ook maar één keer te knipperen. Veel mensen werden hier bang van en Augustus had dan ook geprobeerd om het Celia af te leren. Maar slechte gewoontes verdwijnen niet snel.
Intussen had Master Norwood een stapel enveloppen gepakt waar hij er eentje van uit haalde. Kennelijk was het haar leerlingen dossier. Tenminste dat maakte Celia eruit op gezien de reactie die Norwood gaf na het zien van de papieren die hij uit het dossier haalde. Daarna ging alles heel snel. Nemo die zo brutaal deed tegen haar nieuwe mentor, Master Norwood die dat schijnbaar compleet negeerde en natuurlijk Celia zelf die zich verontschuldigde voor Nemo en haar vraag stelde waarvan Augustus haar op het hart gedrukt had dat te weten te komen.
De rust keerde terug in Celia's gedachte toen Master Norwood weer begon te spreken en antwoord gaf op haar vraag. Ze knikte even kort op zijn eerste antwoord waarna hij even terug kwam op haar verontschuldiging omtrent de uitspatting van Nemo. Het was soms maar al te duidelijk te zien dat hij van Razen kwam met dat vurige temperament. Echter ging Master Norwood al snel door op haar vraag en gaf Celia een antwoord wat bevredigend kon worden genoemd. Celia knikte nogmaals. 'Ik zal het mijn vader zeggen. Dank u wel,' sprak ze zachtjes. Ze sprak niet graag over Augustus. Het was niet dat Celia hem niet mocht. Juist het tegenovergestelde. Ze hield van Augustus alsof hij de vader was die ze nooit had gehad, wat hij in principe ook was. Dat maakte het juist zo moeilijk om over hem te spreken. Het zorgde ervoor dat Celia zich....kwetsbaar voelde. Alsof ze die onwennige reactie van genegenheid zwaar moest onderdrukken om risico's te vermijden.
Dat was het moment dat Nemo zich weer in het gesprek mengde. Alsof hij aanvoelde dat Celia inwendig met haar gevoelens worstelde al toonde ze dit niet van buiten. Hij tikte zachtjes met zijn lange gespleten tong tegen Celia's wang om haar aandacht te trekken waarna deze omkeek. 'Ccccelia, zzzou je missssschien even buiten het lokaal willen wachten?' vroeg hij kalm. Zonder iets te zeggen tilde Celia Nemo van haar af en zette hem op het bureau. Ze knikte Master Norwood even kort toe en verliet het vertrek terwijl ze de deur zachtjes achter zich dicht trok. Naast de deur bleef ze staan. Ze wist niet wat Nemo van plan was, maar ze wist wel dat ze hem op momenten als dit het beste zijn gang kon laten gaan.

Nemo had Celia nagekeken toen ze de deur achter zich dicht had gedaan. Daarna gleed hij met zijn lange dunne lijf van het bureau. Toen hij ze vloer raakte onderging Nemo een vreemde verandering. Uit zijn lijf groeide armen en benen. Zijn staart bleef maar kromp zodat hij niet verder reikte dan de knieholtes. Nemo kreeg steeds meer menselijke vormen. Zijn huid was donker gekleurd en de lange haren die zich tot over zijn gehele rug strekte waren vuurrood. Zilveren ogen keken naar Master Norwood. Nemo was veranderd in een soort slangenmens. Hij was lang en ontzettend dun met lange slanke vingers en een staart. Hij keek Master Norwood recht aan. 'Exxxcussseer mijn plotsssselinge verandering. Maar ik wilde u ook graag ssspreken,' begon hij kalm. 'Zzzziet u.....ik ben niet Cccccelia's huissssdier. Ik ben een Razzzziaanssse vervormer van rasss. Wij hechten onssss aan een bepaald persssoon. Die sssstaan wij bij alssss raadgever....of advisssseur alsss u wilt. Oorsssspronkelijk hoor ik bij Augussstusss. De man die Ccccelia haar vader noemt. Hij heeft mij meegessstuurd om op haar te letten. Ccccelia, isss geen gewone leerlinge. Het kan zzzijn dat zzze.....hoe noem je dat....sssstuuring nodig heeft. Cccelia heeft dingen meegemaakt wat geen enkel kind zzzzou mogen meemaken. De reden dat Augussstuss haar op Sssstarssshine wilde hebben wasss omdat er geruchten gaan dat hier meer kinderen zzzitten met....dergelijke problemen. Dussss dat de leraren daar ook mee om konden gaan. Ik wilde dat u dat wisssst, voordat u Ccccelia in de klasss hebt. Alsss u meer informatie wenssst over haar sssituatie.....dan kunt u haar ''vader'' altijd bereiken,' sprak Nemo. Ondanks het slissen klonk zijn stem warm en aangenaam. Hij was oprecht bezorgd over het lot van Celia. Na zijn woorden legde hij een kaartje met informatie over Augustus neer op Norwoods bureau. Vervolgens liep Nemo naar de deur en opende die. Celia kwam weer binnenlopen en Nemo transformeerde terug naar een slang om zijn plek op haar schouder weer in te nemen.

Norwood ging niet in op het staren van Celia al viel het hem wel op. Hij las over zijn bril het dossier vluchtig door en keek op toen de slang sprak. Hij vond het alles behalve brutaal. Hij kon het wel hebben dat er dieren zich mengde in het gesprek. En daarbij was Norwood niet de moeilijkste persoon. 'Mooi..." sprak hij kalm en glimlachte vriendelijk. Hij wilde vragen of hij nog meer dingen kon doen om haar te helpen, gezien Celia nieuw was maar de slang vond zijn weg tussen de twee in en vroeg of Celia buiten het lokaal kon wachten. Norwood begreep dus dat er iets was wat de slang moest bespreken. Iets waar Celia niet goed over kon praten of wat zij niet mocht weten. Hij keek Celia na en knikte vriendelijk naar haar als gedag. De deur sloot zich en op dat moment kwam Nemo in actie. Norwood keek naar de slangenmens dat zich leek te vormen voor zich. Even schoot zijn blik opzij omdat er voor zijn ogen net een Sigma begon te vormen. Maar Norwood herstelde zich al snel en keek toen naar de 'persoon' voor hem. "Geen probleem..." sprak Norwood vriendelijk en knikte dat Nemo zijn gang kon gaan. Norwood luisterde kalm naar Nemo om alle informatie op te nemen. "Ik zal wel in moeten gaan op je aanbod, Nemo..." sprak hij kalm. "Het welzijn van de leerlingen staat bij mij centraal en als Celia sturing nodig zal hebben kan ik die bieden. Ik zal daarvoor wel contact moeten opnemen met Augustus om de juiste sturing te geven..." sprak hij kalm. "Ik waardeer het dat je dit even meld, Nemo..." sprak hij kalm. Hij knikte en nam het kaartje aan en stopte het in een hoesje van meerdere kaartjes onder het kopje 'urgent'. Zwijgzaam keek Norwood naar Celia en glimlachte vriendelijk. "Kan ik jullie twee nog ergens mee helpen?" vroeg hij toen vriendelijk om eventuele andere zaken te verhelpen of te noteren. "Ik wil je overigens mededelen Celia. Je zit in mijn mentorklas dus je bent altijd welkom in dit lokaal wanneer er problemen of andere zaken zijn waar je hulp bij nodig hebt." sprak hij vriendelijk.