so vain.

Zonder kleding stond ze voor haar spiegel. Een privé-kamer was maar één van de velen voordelen die het familie-fortuin haar bracht. Met ingehouden adem keek ze naar het meisje dat tegenover haar stond in de spiegel, naar zichzelf. Haar huid was nog steeds perfect wit, zonder dat ze er ongezond uit zag. Haar rode ogen fonkelden fel en uitdagend. Haar houding was perfect, het gevolg van letterlijk jaren rondlopen met een boek op haar hoofd. Haar zwarte krullen vielen sierlijk langs haar lichaam. Sommige personen zouden een moord doen voor een lichaam als het hare, maar de jongste telg van de Ravin familie fronste. Ze had die bonbons die bij de thee zaten donderdag echt moeten staan. Zorgelijk wreef ze over haar buik die naar haar idee dikker was geworden, waarschijnlijk zou het alleen haar zijn opgevallen. Dat werd dus een dag of twee vasten. Ze draaide weg van de spiegel en opende haar gigantische kledingkast. Voor vandaag koos ze een olijf-groen jurkje met gespen om haar middel en pofmouwtjes. Daaronder een wijnrode onderrok. Om haar outfit af te maken, trok ze nog zwarte, doorzichtige kousen aan met zwarte hakjes, zwarte, fluwelen handschoentjes die tot haar pols kwamen en vlocht ze een zwart lint in haar lokken. Met een tevreden blik keek ze in de spiegel.
Perfect. Zoals gewoonlijk.

Wat zou ze doen voor vandaag? Het was zondag, haar huiswerk was al lang af en het was nu tijd om te ontbijten [of voor de zeer vroege leerlingen, brunchen]. Naar de grote zaal was uiteraard geen optie. Zolang ze geen voedsel rook of zag, was het voor haar geen problemen om twee dagen te vasten, maar dan moest ze voedsel wel zien te ontwijken. Even kwam het idee in haar op om naar de bibliotheek te gaan en een boek over duistere magie uit te zoeken en te oefenen. Maar ze had geen zin in mislukkingen vandaag. Nee, dank je. Naar buiten dan? Ze kon wel wat frisse lucht gebruiken, dat zou alleen maar goed zijn voor haar huid. Met haar mondhoeken tevreden omhoog gekruld, bekeek ze de verschillende parasols die samen in de bak stonden en koos een kanten, zwarte uit met groen borduursel. Uiteraard paste het perfect bij de rest van haar kleding.
Met haar rug gestrekt en haar kin om hoog, liep ze met een snelle treed door de gangen van de Shadra-vertrekken. Ze liep niet te snel, maar ook niet te langzaam. Gewoon de pas van iemand die ergens naar op weg was en liever niet aangesproken werd. En toch, elke pas van het meisje was sierlijk. Eerst haar hak en dan haar tenen op de grond waardoor ze een spoor van het getik van haar hakken achter zich liet. Ja, zelfs als ze alleen al liep moest ze er uitzien als een sprookje. Dat eiste ze van haarzelf.
Eenmaal buiten opende ze als eerste haar parasol, want zoals ze verwacht had scheen de zon. Ze moest haar perfect witte huid zien te behouden en stel dat ze sproeten zou krijgen. Het meisje kon maar net een rilling onderdrukken. Deze keer met een rustige pas begon het meisje door het grasveld dat bij de school hoorde te lopen. Het was vandaag een prachtige dag: niet te warm, niet te koud, precies goed. Een uiterst tevreden blik nam bezit van haar rode ogen.
Het weer sloot aan op wat zij was, 'how wonderfull'.

// open.