(Dat zal ik dan wel zijn xD)

Celia liep geruisloos over het terrein van de school. Het was al laat maar zij gaf daar absoluut geen notie aan. In haar gebruikelijke outfit, de witte top zonder mouwen, de lange zwarte broek, haar onderbenen die ingesnoerd zaten met donker paarse stof, het korte vest dat eigenlijk alleen haar schouders en armen bedekte en de ijzeren banden om haar onderarmen. Maar natuurlijk ook de zwarte handschoenen waren onmisbaar evenals de riem die schuin over haar borstkas liep en haar zwaard op haar rug netjes in de schede hield.
Celia was buiten vannacht om haar zintuigen hun dagelijkse portie training te geven die ze verdienden. Maar toen ze langs de gymzaal liep vingen diezelfde scherpe zintuigen geluiden op van iemand die hetzelfde idee gehad had als zij, zij het niet op dezelfde plaats.
Celia hield haar pas in en, aangetrokken door de nieuwsgierigheid van haar wezen, liep ze richting de gymzaal. In de donkere lege zaal konden haar gif groene ogen een gestalte onderscheiden van de rest van de duisternis. Aan de lengte een bouw te zien was het vrij waarschijnlijk een jongen. Niet dat lengte echt een maatstaf was om op af te gaan aangezien zij voor een meisje abnormaal lang was.
Celia bleef kijken, voor zover er wat te zien viel. Maar met de geluiden die zich mengde met het silhouet was genoeg voor haar om in elkaar te puzzelen wat er gebeurde. De jongen, als het inderdaad een jongen was, was bezig met oefeningen waarbij hij herhaaldelijk op een boks zak sloeg. Celia wist niet of de jongen doorhad dat ze hem gade sloeg, ze had amper geluid gemaakt maar ze wist natuurlijk niet waar zijn zintuigen toe in staat waren.
Na een tijdje dat Celia de jongen te zien wankelen. Waarschijnlijk was hij zo op gegaan in het moment dat hij zichzelf teveel had laten doen en wankelde nu daarom. Dat was het moment dat Celia het kijken zat was. Het was tijd om zichzelf kenbaar te maken. Met luide stappen zette ze een aantal passen de gymzaal in, met de bedoeling dat de persoon aan de andere kant van de zaal haar zou moeten horen.

Na haar eerste stap bleef Celia met afgemeten strakke pas doorlopen. Ze doorkruiste zo galmend de zaal om op twee meter afstand voor de persoon in kwestie stond. Nu ze wat dichterbij was kon ze zien dat het inderdaad een jongen was. Haar ademhaling was onhoorbaar, in tegenstelling tot die van hem. Dat was ook niet onlogisch aangezien hij zojuist zichzelf flink had lopen inspannen. Geen spier bewoog er bij Celia toen de jongen in het maanlicht stapte dat door een raam van de gymzaal scheen. Ze nam hem in zich op. Haar gif groene ogen gleden even over hem heen terwijl ze hem probeerde te peilen. Een echt gevaar zag ze niet in hem, maar, dat deed hij waarschijnlijk ook niet bij haar. Het zilveren kruis op zijn borst deed haar gedachten terug brengen naar haar eigen navelpiercing. Ze voelde het kleine zilveren kruisje zowat branden op haar blanke huid.
Celia's ogen gleden terug naar die van de jongen tegenover haar. Voor een jongen was hij knap, maar dat was geen gedachte die door Celia's hoofd ging. Het waren gedachten die nog nooit door haar hoofd waren gegaan, over niemand. Wat er tegenover haar stond was een vlees zak gevuld met botten, bloed en magie. Meer niet. Zo zag ze iedereen die ze tegen kwam en dat was op z'n zachts gezegd een ernstig onaantrekkelijke gedachte.
Na de jongen te hebben ingeschat zette ze zelf een stap naar voren waardoor nu ook zij in het maanlicht stond en goed zichtbaar was voor de jongeman tegenover haar.
Een eeuwig lijkende stilte volgde. Er viel ook niet veel te zeggen. Voor geen van de twee. Uiteindelijk was het Celia's stem die de stilte van de gymzaal verjoeg en vulde met haar zuivere stemgeluid. 'Ik geloof...dat we hetzelfde idee hadden,' sprak ze op een bijzonder kalme toon doelend op het feit dat zij hier net als hij was om te trainen. Zij het niet in deze gymzaal, maar dat wist de jongen uiteraard niet.

Celia bewoog geen spier toen ze zag hoe de jongen zijn ogen over haar liet glijden. Hij keurde haar wist ze en ze liet het toe. Merendeel omdat ze hetzelfde niet al te lang geleden ook bij hem had gedaan en omdat ze hem de kans gaf om haar in te schatten. Wat ze uiteindelijk zag was iets wat haar niet veraste noch haar ook maar raakte. Ze had genoeg van die blikken gezien om te weten wat de jongeman tegenover haar moest voelen. Ongemak. Misschien deed hij het onbewust, misschien deed hij juist haast niets. Het waren de kleine details die Celia maar al te goed kende waaraan ze zijn ongemak zag. Het was met bijna iedereen die ze tegenkwam zo. Waar het precies aan lag wist Celia niet. Misschien waren het haar gif groene ogen die iedereen altijd recht aankeken. Van die ogen die zich dwars door je heen leken te boren tot in het diepst van je ziel. Niet dat zoiets echt gebeurde, maar Celia had Augustus en Lucius wel eens zo over haar horen praten. Een andere factor was misschien het feit dat ze urenlang doodstil kon zitten zonder ook maar een spier te bewegen. Ze kon mensen ruim een paar minuten aankijken zonder te knipperen als een soort eng levend standbeeld. Dat joeg kleine kinderen vaak angst aan. Het deed Celia denken aan een grappig feit wat ze ooit van Nathaniël had gehoord. Als iemand je langer dan twee minuten aanstaart zonder te knipperen kan dat twee dingen betekenen. Of die persoon is verliefd op je, of die persoon wil je vermoorden. Bij Celia was het meestal die laatste. Niet dat ze mensen echt wilde vermoorden, ze wist gewoon niet beter.
Ook nu had ze zelf niet in de gaten dat ze al ruim drie minuten naar de jongeman keek en nog niet één keer had geknipperd.
Toen hij opnieuw begon met spreken sloot Celia voor een moment haar ogen waarna ze de jongen direct weer aankeek. 'Hmm,' bracht ze zachtjes voort met gesloten mond al klonk het niet negatief. 'Bedankt,' sprak ze daarna. Ze had zichzelf in beweging gebracht om spullen klaar te zetten voor haar trainingen toen de jongen nog iets zei. Celia draaide zich half om zodat haar lange zilver witte lokken een paar seconden later pas achter haar aankwamen. Ze wist niet precies waar de jongeman op doelde met zijn voorstel. Hij had gezegd klaar te zijn in de gymzaal. Zijn ongemak tegenover haar had Celia verteld dat hij hier waarschijnlijk zo snel mogelijk weg wilde waardoor Celia had besloten dat ze makkelijker hier kon blijven om te trainen. Daarom verbaasde zijn voorstel haar. Echter, het enige wat ze er in haar uiterlijk van liet merken was één van haar wenkbrauwen die zich lichtelijk verhief. Ze keek hem een paar seconden zo aan waarna Celia zich in haar geheel omdraaide. 'Een gesprek?' herhaalde ze op vragende toon. Dat was nieuw. Mensen wilden geen gesprek aan met haar, tenzij het was om iemand uit de weg te laten ruimen omdat mensen oh zulke brave burgers waren. Celia beschouwde zichzelf al heel lang niet meer als menselijk, wat Augustus ook vertelde. Ze voelde zichzelf meer een soort machine. 'Wat hebben wij dan voor dingen te bepraten?' vroeg Celia. Haar woorden waren niet vals, niet spottend, gemeen of sarcastisch. Ze was bloedserieus en oprecht. Als die jongeman een gesprek met haar wilde, dan was zij er wel nieuwsgierig naar waarover.