Lanceringsplatforms waren de hel voor een georganiseerd iemand als Sebastian. Hij raakte er zenuwachtig van, gedesoriënteerd. Overal stonden bordjes met tegenstrijdige verwijzingen, nauwelijks te onderscheiden tekens die allemaal dezelfde vorm leken te hebben. Nummers die met geen enkele catalogus leken te corresponderen, alleen maar doodlopende wegen naar de bestemming die je niet moest hebben. Er was niet eens een tijdentabel te vinden! Hopeloos, hopeloos. Als hij hier wat meer voor het zeggen gehad had, was er iets grondig veranderd aan de verouderde platforms. Vernieuwd naar een strak en modern concept dat alleen maar uit de mode kon raken met het verstrijken van flink wat jaren, smetteloos wit, recht en alles zou zo goed vindbaar zijn dat je er niet eens voorbij kon lopen, al zou je het willen.
Dit was echter niet de realiteit en hij had nog steeds niet gevonden waar en wanneer de shuttle naar Nova zou vertrekken, die hij in zijn vakantie terug naar huis wilde nemen. Hij had allerlei bordjes afgezocht, alles gelezen – de kleine lettertjes waren geen probleem meer sinds hij zijn bril had – en zelfs de achterkanten gecheckt op waardevolle informatie. Of hij stond aan de verkeerde kant van het platform te zoeken, ofwel ontbrak de informatie gewoon volledig. Te oordelen naar de staat waarin sommige andere dingen hier verkeerden gokte hij op het tweede.
Dat al die kinderen hier ieder jaar weer goed aankwamen, dat had zeker te maken met richtingsgevoel en hun afkeer van school. Ze leken een school er direct uit te kunnen pikken, als een potentiële vijand. Hij snapte niet hoe ze het deden, maar ze deden het. Ergens voelde hij zich alsof hij een blinde vlek had, veel informatie miste. Maar zo erg kon het nu ook weer niet aan hem liggen. Geïrriteerd drukte hij zijn bril steviger tegen zijn neusbrug met twee vingers en ging weer recht staan, speurde de omgeving af naar nieuwe briefjes als hints om raadsels op te lossen. Hij keek nauwelijks op of om toen er een nieuwe shuttle arriveerde; hierop had hij wel het tekentje zien staan van Puffoon en daar had hij momenteel niets mee te maken.
Plots meende hij een stem te horen, te zacht om te kunnen verstaan. Rustig draaide hij zich om, ook enigszins nieuwsgierig, en richtte zijn ijsblauwe ogen met hun chronische lichtelijk geïrriteerde blik op de persoon achter hem. ’Excuseer, zei u iets?’ vroeg hij. Als de persoon iets wilde zeggen zou hij toch echt iets luider moeten spreken! De man leek trouwens geen leerling, dus misschien kon hij ook wel geen wijs uit het vage patroon hier. Maar daar ging het allemaal niet om, hij wilde weten of er iets was en zo ja wat. Oh. Wacht, hij was misschien wel een collega. Dan kon hij zich meteen wel voorstellen. ’Vergeef me de interruptie. Sebastian Ström, docent Light Magic,’ stelde hij zich rustig voor. Toverde een hele lichte lach op zijn gelaat. Hij wilde niet chagrijnig overkomen, zo keek hij gewoon altijd!

~Al is zo leuk : D Sebbygaatdolophemzijn

Een dromer? De man die hier voor hem stond, hij kwam zeker op hem over als een dromer of iemand die in ieder geval lang - te lang, in sommige gevallen - na kon denken over kwesties die hem interesseerden, of die dingen gedachteloos na kon kijken zonder dat hij er iets aan had of er iets van leerde. Normaliter had hij een aversie tegen dat soort personen, al was er ook een vreemdsoortig interesse in de ander. Tegenpolen trokken elkaar aan, niet? Sebastian had vaak de neiging alleen dingen te doen waar hij het nut van inzag en waar hij op een redelijke korte termijn ook nog iets aan had. Jammer dat niet iedereen zo was; de wereld zou een stuk efficiënter zijn. Maar ook beter? Daar durfde hij aan te twijfelen, nee, hij durfde het te verwerpen. Claus was creatief geweest, een dromer; dat maakte hem sterk. Met andere woorden; zijn redenatie had hem geen stap verder gebracht in het vormen van een mening over deze man. Misschien dat een gesprek meer uitwees.
'Oh, niks hoor. Ik praatte in mezelf.' Juist. Goed, dat kon ook. Een dromer, dat was dus duidelijk. Wel een goed verzorgde man die overduidelijk met Luchtmagie te doen had. En te oud om een leerling te zijn, want Sebastian geloofde echt niet dat iemand zó vaak bleef zitten en dan nog op een zogenaamde 'kwaliteitsschool' als deze toegelaten zou worden. En voor een stagiair? Nee. Dat zag hij hem gewoon niet doen. Maar de glimlach van de man was te vriendelijk om chagrijnig te kijken, ongemerkt trad het kopieergedrag van de mens in en vormden Sebastians lippen ook een glimlachje. Héél zuinig weliswaar, maar aan zijn hele stoïcijnse houding was ook wel te zien dat hij nu niet een van de meest joviale personen op deze aarde was. Alvaro Matheus Garay. Sebastian drukte uit gewoonte opnieuw zijn bril steviger vast en schudde toen stevig maar kort de hand van Alvaro. 'Ook aangenaam,' antwoordde hij. Waarschijnlijk was de man nieuw, want dit was niet het tijdstip geweest om op vakantie te gaan. En niemand had deze naam genoemd in het voorstellen aan collega's, waar hij de laatste tijd erg druk mee geweest was. 'Een nieuwe docent, dus?' vroeg hij daarom, behield wonderbaarlijk genoeg nog steeds dat kleine lachje. 'Ik ben hier ook pas recentelijk aangekomen,' legde hij daarna uit. Ja ja, hij moest zijn woordenschat eens wat verkleinen. 'Kan ik u ergens mee helpen?' Gut, kwam ook die 'u' weer de hoek omkijken. Sebastian kon zichzelf nog zo inprenten niet zo netjes te praten, het lukte hem maar niet.

~Ik hoop dat u er wat aan heeft :3 Al is geweldig xD

Het klimaat waar hij uitkwam was zo stijf geweest, zo net en beleefd, dat het diep in zijn gedrag gedrukt stond. Hij was al vrij jong opgegroeid in een omgeving die hem klaarstoomde voor een baan in de politiek. Een baan, nee, zeg gerust een carrière, een heel leven in de politiek. Achter de schermen van het Novaanse toneel, druk bezig met belichting en script. Hij haalde vluchtig een hand door zijn haar, gaf er niet om hoe het zat omdat de korte plukjes haar altijd in ongeveer dezelfde niet-warrige positie terugschoven. Hij kon ’s ochtends opstaan, zijn bril opzetten en met zijn aktekoffertje naar zijn werk lopen - mits hij zijn kleding aanhad natuurlijk – en klaar was hij. Een perfect kapsel, misschien, maar hij was ook niet de persoon om over iets onnuttigs als zijn haar na te denken. Hij was toch niet degene die de keuzes van het kabinet moest verwoorden op televisie. Dat liet hij wel aan anderen over, hij zorgde voor de tekst. Net zoals zijn vader was hij een belangrijke schakel geweest, tot hij zijn werk steeds slechter ging doen door de slopende, sluipende ziekte van zijn vader. Tot hij zelf ziek werd en men er onder het mom van zijn gezondheid uitschopte. Een snelle omscholing had hem leraar laten worden en nu kon hij hier discipline in leerlingen drillen. Ja, hij was erop vooruitgegaan. Hoe zou hij in ’s hemelsnaam plezier moeten hebben in een baan als deze?
De man tegenover hem was dan wel een warrige dromer, maar hij kwam niet over als een bedreiging voor zijn geordende omgeving en aura. Maar hij kwam vriendelijk over, niet zoals de gehate personen die hem zijn levensdoel ontnomen hadden, die de voetsporen van zijn vader waar hij in moest treden zorgvuldig uitgewist hadden. Hij mocht de man wel. Hij knikte, was verbaasd om te horen dat de man ook ontslagen was. Op een basisschool. Wat voor redenen konden daar nu weer achter zitten? Zijn vraag werd, ondanks de storende netheid ervan op dit lichtelijk aftandse lanceringsplatform bij een oude school waar je eigenlijk eerder ‘gabber’ tegen iemand hoorde te zeggen en er een hangplek van moest maken, gewoon beantwoord. ’Ontslagen worden, heel vervelend,’ zei Sebastian, die het nog voor elkaar kreeg deze woorden gemeend te laten klinken ook al was het echt een antwoord dat je zou geven als het je niets boeide. ’Ikzelf ben ook ontslagen, de omscholingscursus was niet al te gemakkelijk om in een kort tijdsbestek te realiseren. U hebt het wel getroffen, dat u al leraar was,’ vond Sebastian, met een iets grotere glimlach dan net. Oh, de weg. Naar het kantoor van de Hoofdmeester. Dat zou moeten lukken. Hij was er nog niet geweest, de man was een Shadraan en dat stond hem gewoon helemaal niet aan. Plus dat hij het druk had; Sebastian sloeg wel over. Hij zou nog wel eens gaan als het echt nodig was, bijvoorbeeld als kinderen hem in kasten probeerden op te sluiten. Dan werd het toch echt te gek.
’Maar natuurlijk, het kantoor is niet lastig te vinden.’ Hoopte hij. Nee, echt. Zijn richtingsgevoel was wel oké, maar als alle deuren op elkaar leken… ’Het lijkt me wel een hele opgave om nog een keer als leraar te beginnen,’ merkte Sebastian op, terwijl hij zich al een beetje omgedraaid had om op een rustig tempo naar de school te kunnen gaan lopen. Nee, hij zou het Alvaro niet nadoen!

Allebei ontslagen. Zou dat een band moeten vormen? Iets waardoor ze elkaar konden vertrouwen omdat ze – oh joy – niet alleen collega’s waren maar ook nog eens collega’s die ongeveer hetzelfde meegemaakt hadden? Moest hij de man nu om de hals vliegen en roepen dat hij zijn vriend gevonden had, de vriend waar hij al die tijd al naar uitgekeken had? Wrong answer. Hij keek niet uit naar een vriend, noch naar mensen die hem snapten. Zolang ze maar krompen onder zijn strenge blik en naar hem luisterden; zolang ze enig respect of zelfs maar beleefdheid toonden. Dan was het goed, dan had hij niets te klagen. Zo ook nu niets dus, want deze man gedroeg zich goed. Niet goed, zoals je tegen een hond zegt voordat je hem op zijn hoofdje klopt en een koekje voert, maar goed als ‘je-zou-als-collega-nog-best-oké-kunnen-zijn’. Hopelijk was dat ook de indruk die hij op de andere maakte, dat hij wel ‘oké’ was, anders wist hij ook niet hoe hij zo’n impressie mogelijkerwijs zou kunnen veranderen. Hij was zoals hij was en deed weinig met zijn voorkomen, probeerde er niet leuker of beter of slimmer uit te zien dan hij deed. Dat verschilde toch per persoon, waarom zou hij moeite gaan doen voor één, oké misschien twee, anderen?
Ondanks zijn zo neutraal mogelijke blik op de wereld, had ook hij vooroordelen. Als je een persoon zag, dan had je een idee bij diegene. Waarom zou je om hem heen lopen? Of waarom zou je juist aan deze iets vragen? Het hing allemaal van die eerste indruk af, die eerste indruk die niemand over kon doen. Deze man, hij kwam niet onplezierig over, maar Sebastian probeerde zich zoveel mogelijk op de vlakte te houden. Geen ideeën, die toch niet waar zouden zijn. Hij was zo vaak van die levende leugens tegengekomen, van die mensen die je wel wilde vertrouwen en die je dan uiteindelijk zo hard lieten vallen dat je gewoonweg wenste, dat je ze nooit meer tegen zou komen. Niet eens vanuit de pijn, maar gewoon vanuit de angst dat je ze opnieuw zou gaan vertrouwen als je ze te dichtbij liet. Nee, dat wilde hij niet. Hij wilde een normale start hebben met deze man, die zijn collega zou worden – zelfs al was.
Gewoon geluk en een hippiegebaar. Negeren. Niet aan denken, Alvaro niet gelijk bij de een of andere groep gooien en aannemen dat het geen persoon voor hem was om mee om te gaan. Als in een tic zat hij opnieuw aan zijn bril, schoof het ding terug. Je zou denken dat het niet fatsoenlijk afgesteld was, maar eigenlijk viel dat best mee; het was maar een paar millimeter die hij moest corrigeren, en daar kon zelfs de beste brillenzetter niets aan veranderen. Eerlijk. En het maakte ook niet uit, hij kon prima zien door zijn bril. Zonder het ding was hij echter bijna een blinde mol; het duurde heel lang voordat zijn ogen gewend waren aan de ongecorrigeerde omgeving en hij kon er dan ook totaal niet mee omgaan, zou in paniek op de knieën moeten om de bril weer van de grond af te rapen. Eigenlijk was het afpakken van zijn bril de beste manier om hem uit zijn comfortzone te krijgen, maar daar had hij nou nog nooit bang voor hoeven zijn. Geen enkele politicus verlaagde zich tot zulke acties! Tenminste, niet dat hij ooit had meegemaakt gelukkig. Dat zou zijn reputatie nog eerder geschaad hebben dan hij zelf gedaan had, later, toen zijn hele leven overhoop gegooid werd en hij niet koel genoeg bleek om persoonlijke zaken uit zijn hoofd te zetten tijdens onderhandelingen en alles. Hij had het grandioos verknald en daarom moest hij nu hier naartoe, kon hij zijn vader niet meer trots maken. Het was allemaal zijn eigen schuld en hij kon er niets meer aan veranderen.
Alvaro kwam rustig naast hem lopen terwijl hij verder liep, had weer eens niet gewacht op de ander. Hij liep dan ook niet zo snel, gehaast, maar rustig en zeker. Alsof hij van tevoren gepland had waar iedere stap hem naartoe zou brengen, tot in de puntjes. Een oud scholier hier dus. Sebastian keek even opzij, knikte. ’Dan komt een ontslag zeker hard aan,’ knikte hij. Zijn familie had nooit echte armoede gekend, niet op het gebied van geld. Maar op het gebied van liefde had er toch heel wat aan gescheeld. ’Ik heb een omscholing gevolgd tot leraar,’ zei hij. Het was eruit voordat hij het echt doorhad. Waarom? Wat was het nut ervan, dat te zeggen? Daar leerde niemand verder toch wat van? Maar de man had zelf ook iets gezegd, dus zo verkeerd was het niet… ’Ik heb eerst in de politiek gezeten, namelijk,’ legde hij daarna nog maar snel uit. ’Maar die carrière kwam vrij snel ten einde, dus het lesgeven leek me wel wat.’ Misschien dat Marcus hier zou zijn? Nooit, dat had hij stiekem wel geweten, maar nooit toe willen geven. De weg naar het kasteel leek zo lang. Sebastian merkte een vlek op op zijn brillenglas en haalde het ding van zijn neus af, pakte tegelijkertijd een brillendoekje uit zijn zak en begon het ding schoon te maken. ’Excuseer,’ zei hij, toen hij merkte dat lopen er niet mee samenging en hij bleef even staan. Kwetsbaar, zeg. De ander zou het ding zo kunnen pakken en dan had hij een probleem. Maar echt, vlekken! Die kon hij niet uitstaan. Nooit.

~Sorry for the wait!

Bril was vies. Hij haatte dat. Niet dat hij smetvrees of een vergelijkbare aandoening had, hij haatte het alleen als er vlekken zaten op oppervlaktes die normaal hoorden te glimmen, die smetteloos schoon hoorden te zijn. En dat was overduidelijk niet het geval. Dat vond hij tenenkrommend, werkelijk walgelijk. Op dat soort momenten moest hij even zijn handen tot vuisten ballen om zichzelf tegen te houden en iemand op te dragen het schoon te maken, maar over zijn bril had hij gelukkig eigen regie. Daarom had hij ook altijd een brillendoekje bij, want wie wist wanneer er een onnadenkend stofvlokje tegenaan kon vliegen? Dat kon hij echt niet hebben, dus moest hij voorbereid zijn. Een goede voorbereiding was immers het halve werk. Dat motto had hij zichzelf op school aangeleerd, waar hij altijd de beste van de klas wilde zijn. Als iemand het waagde hoger te halen dan hij, dan ging hij nog harder leren en stapte hij de tekst van het boek erin tot hij het uit zijn hoofd kende. Hij was niet tevreden met minder dan een tien en deed dat niet eens zozeer om anderen te overtroeven, maar omdat hij vond dat dat een fatsoenlijk niveau was voor hem. Het was Claus die hem altijd beschermd had van pestkoppen. En toen hij op een gegeven moment klassenvertegenwoordiger was geworden moesten mensen hem minder hebben, maar echt geaccepteerd? Nooit. Niemand wilde te maken hebben met zo’n übernerd die niet eens jampotglazen had of andere overduidelijke kenmerken die schreeuwden dat zijn enige leven school was. Om eerlijk te zijn was dat ook niet zijn enige leven; hij leerde politiek en jagen van zijn vader, samen met Claus. Claus die zich daar totaal niet voor interesseerde. Het boeide hem niet hoe je het best een konijn kon vangen of hoe je moest redeneren voor publiek. Het had alleen Sebastian geboeid, die graag in de voetsporen van zijn vader wilde treden. Om te bewijzen dat hij de trots van zijn ouders waard was. Om het goede voorbeeld te zijn voor zijn tweelingbroer. Om een fatsoenlijk niveau te hebben.
‘Oh, je zat in de politiek?’ Ja, helder licht. Inderdaad. Dat was ik net aan het vertellen, dacht Sebastian enigszins geïrriteerd. Maar hij kon de man toch niet recht aankijken; hij zou op het moment net zo goed tegen een lantaarnpaal aan kunnen praten in de overtuiging dat het Alvaro was. Niet dat hij op een lantaarnpaal leek; Sebastian was gewoon stekeblind. Oh, met de verkiezingen. Geen grapjes? Er waren wel meer verkiezingen geweest dan één keer. Maar goed, dat zou hij deze leek vergeven en daarom knikte hij, terwijl hij geconcentreerd zijn glazen schoonmaakte. ’Ja, dat is goed mogelijk. Ik sta altijd wel ergens op de achtergrond. Stond. Ik regelde heel veel van dat soort dingen, maar ik heb mezelf nooit verkiesbaar gesteld.’ Alsof hij daar zin in had, een beetje charismatisch doen wat het publiek van je verlangde. Nee, hij zette wel plannen in elkaar die echt hielpen, die echt iets betekenden. Hij zette strakke schema’s in elkaar die iedereen tot op de seconde zou moeten volgen en alles zou op rolletjes lopen. Hij accepteerde geen laatkomers, geen miscommunicatie. En die stijfheid, die andere mensen zo mateloos kon irriteren, die had hem heel erg geholpen in zijn baan. Of dat in deze baan net zo zou zijn, was natuurlijk nog maar de vraag. Kinderen waren er meestal niet zo dol op. Maar goed: haters gonna hate, het was zijn probleem verder niet.
’Pardon?’ Het woord kwam over zijn lippen met een iets te hoge stem, ook heel erg verbaasd. Niemand had ooit zijn bril afgepakt behalve Claus. Niemand had het lef gehad verder en dat was maar goed ook, anders zag hij geen steek. ’Zou u die niet eens snel terug willen geven?’ commandeerde Sebastian, die zijn stem forceerde rustig te blijven en zijn ogen enigszins samen moest knijpen omdat hij toch een poging wilde doen meer te zien dan vage omtrekken. ’Ik heb meer dan plus twee aan beide kanten,’ merkte hij enigszins bitter op. Echt. Geef terug. ’Zoals u misschien weet van brillen is dat ze gedragen worden omdat mensen ze nodig hebben om te kunnen zien,’ zei hij, met de overduidelijke hint erin. ’Ik zou het ontzettend waarderen als u mijn bril zou kunnen retourneren. Nu.’ Als hij gefrustreerd was rolden er nog nettere zinnen uit dan normaal; iets anders kon je tijdens een debat niet maken. Hier kwam het misschien alleen maar lachwekkend over, maar hij kon er echt niet tegen. Voorzichtig deed hij een paar passen vooruit, in de richting van het stemgeluid. Gelukkig waren zijn oren nog goed. In een nogal kinderachtig gebaar haalde hij uit in de hoop of het hoofd van Alvaro of zijn bril te pakken te krijgen. Het kon hem nu even niet meer schelen dat het er niet uitzag; hij moest zijn bril terug hebben. Nu. Pestkop! Waar was Claus?


~Bwah, begin van een mooie relatie~ >D Schoolreisjemusthappenencatform

Debatten waren de spil van zijn carrière geweest, maar niet echt vaak op tv. Zeker, er waren debatten geweest waarin zelfs hij eraan moest geloven en dat ze hem belachelijk vaak filmden vanuit allerlei hoeken, zelfs als zijn stem daardoor wat wegviel. Wat was er in ’s hemelsnaam zo belangrijk aan zijn uiterlijk? Het ging om wat hij vertelde! Persoonlijk had hij het niet zo op die showbizz gehad en blijkbaar waren en zelfs een paar mensen die hem ervan herkenden. Nou, vriendelijk bedankt, maar dat hoefde nu ook weer niet zo. Nu schraapte hij alle woorden die hij normaal gebruikte in debatten bij elkaar, als een reflex omdat hij aangevallen werd. Zijn bril was ineens van zijn neus af en direct was de wereld om hem heen een wazige vlek, waar hij nog wel dingen uit op kon maken maar alleen maar als hij zich ontzettend concentreerde. Letters zou hij nu allang niet meer kunnen lezen, behalve als ze op A1 formaat gedrukt waren. Dan maakte hij nog een kans. Nu kon hij net zo goed proberen gebarentaal te lezen, want dat zou net zo goed gaan.
Zijn uitval miste zoals verwacht compleet. Hij zag de gestalte van Alvaro lachend voorover buigen, alsof hij het niet meer kon houden. Nou, wat een lol! Zomaar iemand van zijn bril beroven, van zijn mogelijkheden een normaal leven te leiden. Zolang de man de ring rond zijn vinger maar niet afpakte, dat zou meer dan rampzalig zijn. Nou ja, voor even kort niet, maar voor een uur of wat zou het toch al erger worden. Nou ja, zolang de bril hem bezig hield… Politici grappig? Politici waren serieus, doodserieus! Sebastian probeerde afkeurend te kijken, maar omdat hij zijn ogen moest samenknijpen zag het er eerder nogal dom uit. Eerder alsof hij recht in de felle zon keek zonder zijn ogen af te dekken. Charmant, heel charmant.
Haha. Héél er g leuk! Hoeveel vingers steek ik op! ’Meer dan één. Uw humor laat af en toe wat te wensen over, antwoordde Sebastian heftig geïrriteerd. Hij wilde gewoon zijn bril terug! De hoofdpijn begon alweer op te komen, hij legde zijn vingers tegen zijn slapen en wreef er kort over al had dat geen zin. Alvaro had nu wel genoeg gelachen! Hij zou nog bijna rood worden van schaamte, ware het niet dat hij de vaardigheid om dat te onderdrukken al een tijd geleden verworven had. Het was echt geen doen als je knalrood werd tijdens een debat, teveel profijt uit te halen voor de tegenpartij. Maar toch, hoewel hij ergens dingen had willen roepen als; ‘stop dat kinderachtige gedrag’ en ‘hoe bent u ooit aan de kwalificatie voor leraar gekomen’ deed hij dat niet. Hij wilde voor het eerst in zijn leven wel eens iemand hebben die hij niet tot vijand maakte met zijn strenge blik en scherpe tong. Het was voor hem heel makkelijk om dingen af te kraken en om sarcastisch te doen, maar het was zoveel lastiger om iemand te vriend te houden. En ondanks dat deze man zijn bril had afgepakt, als hij hem teruggaf konden ze het misschien nog wel met elkaar vinden. Want toegegeven, Alvaro had wel… iets. En een hoog irritatielevel, dat was zeker. Als hij de man ergens wel om zou kunnen wurgen dan was dit het. Te irritant voor woorden! Zijn zicht zou er niet op vooruitgaan. ’Kun je mijn bril teruggeven?’ probeerde hij nog een keer, alsof dit het laatste redmiddel was waar hij nog toegang tot had. Even niet meer zo netjes want hij wilde niet dat Alvaro wéér ging lachen en nog steeds niets nuttigs deed. Sebastian was stil blijven staan en wreef even door zijn ogen, durfde niet meer verder te lopen uit angst dat hij zou vallen, ergens tegenaan zou lopen, nog meer een modderfiguur zou slaan. Dat kon hij nu echt niet hebben. Ergens wilde hij gewoon in een valk veranderen en wegvliegen, maar hij had wel doorgehad dat, als hij een valk was en hij was zonder bril getransformeerd, dat hij ook een stuk minder scherp zag. Zijn bril terugkrijgen, dat was de enig mogelijke redding. Alsjeblieft? ’Ik zie hier de humor echt niet van in,’ gaf hij nukkig toe, sloeg zijn armen over elkaar en keek koppig voor zich uit. Hij ging geen alsjeblieft zeggen. Nou ja, nog niet.

Je zou denken dat, als je ogen een beetje gewend begonnen te raken aan je omgeving, dat je steeds scherper zou gaan zien ook al had je een bril nodig, ten alle tijden. Bij hem leek de wereld echter alleen maar waziger en waziger te worden; Alvaro was een vlek die bijna opging in de rest van het beeld, gelukkig was zijn haarkleur nogal opvallend. Plus zijn kleding. Mooi, dan raakte hij hem - en met de man zijn bril - in ieder geval niet uit het oog; dat zou rampzalig zijn. Kon hij gelijk terugstommelen naar Nova om een nieuwe bril te halen; voor zover een soepel begin van zijn carrière.
Hij had zelfs zijn nette taalgebruik al opgegeven om zijn bril terug te krijgen; dit was hem dan ook nog nooit gebeurd. In de politiek was er geen enkele gek die zoiets zou doen. Dan was je gelijk je positie en je waardigheid kwijt! Nee, nooit dat iemand zo'n stomme grap zou uithalen. Hijzelf had het ook niet voor mogelijk gehouden, dat een collega zo'n ronduit domme actie zou uitvoeren. Maar hier stond hij dan. Zonder bril, met idiote collega. Kon het niet omgewisseld worden?
Hé. Waarom bewoog de vlek? Die zou moeten blijven staan, nou ja, alleen een arm met bril uitsteken en op zijn knieën zijn verontschuldigingen aanbieden. Zoiets. Op de knieën hoefde nog niet eens! 'Wat is het toverwoord?' Bijna tegen zijn oor aan. Sebastian kon een rilling nog maar net onderdrukken; die had hij niet helemaal aan zien komen. En om warme adem in je oor geblazen te krijgen.. het was creepy. Ronduit. Ook iets wat hem nog nooit overkomen was. Het werd steeds erger en erger, de verrijkingen van deze dag. 'Je kent het toverwoord toch?' Nu was hij niet dom, maar dit. Het toverwoord? Hij wist dat hij alsjeblieft kon zeggen, maar om dat nu te kenmerken als een toverwoord. Het was toch een heel normale uitdrukking? Dat kon hij dus niet bedoelen. Wat moest hij dan in 's hemelsnaam zeggen? Dit verwarde hem echt. Oké, Alvaro was een beetje vreemd, dus misschien bedoelde hij dit woord echt wel.. Sebastian schudde zijn hoofd om aan te geven dat hij het niet wist. 'Simsalabim?'
Voor zover hij wist was dat een toverwoord. Hij had bijna alsjeblieft willen zeggen, ware het niet dat hij nu echt niet meer wist wat de ander wilde horen. 'Terug, graag?' Stak zijn hand uit, naar de vlek die Alvaro moest zijn. Of er een stuk naast, dat kon ook. Laat dit ophouden. Dit kon niet. 'Zolang ik mijn bril niet terug heb kunnen we ook niet verder naar de school,' verzuchtte hij. Oh, wat haatte hij dit. En dat terwijl hij de man nog wel te vriend wilde houden omdat hij ook een nieuweling was en dus ook tussen allemaal vreemde collega's terecht zou komen.

- Lolz, ik ben nog steeds benieuwd wat u voor de catform had xD -

Hij bleef met zijn handen voor zich in de lucht tasten, ook al wist hij dat de man daar niet was omdat hij niets voelde. De zon, die normaal heel erg fijn en geruststellend was, was nu juist de veroorzaker van nog grotere vlekken in zijn gezichtsveld. Joepie. Kon het beter? Hij had hier dus echt helemaal niets aan en hij werd er moe van. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen even; ze werden moe van zoveel kijken, terwijl hij zijn bril werkelijk nooit afdeed. Behalve als hij sliep of douchte natuurlijk, maar mensen zoals Alvaro zouden hem dus hopelijk nooit zonder bril zien; nooit meer in het geval van Alvaro. Het was een verontrustend idee dat de man misschien zou kijken als hij sliep... Nee, hij had een eigen kamer. Dat ging niet gebeuren. Nooit. Tenminste, hij hoopte van niets.
En nu kwam natuurlijk die vraag, naar het toverwoord. Wie had ooit van het toverwoord gehoord? Als je dat zei in een debat kwam je twintig keer in de repeat in elk nieuwsbericht en werd je er de rest van je leven aan herinnerd, behalve als je het allemaal heel leuk kon verpakken. Wat hem dus nooit gelukt was. Daarom deed hij het ook maar zonder, had hij het hele woord uit zijn indrukwekkende vocabulaire gehaald. Het was onnodig en paste niet bij de woorden uit zijn jargon. Van een totaal ander kaliber.
'Wat is er zo grappig?' vroeg hij geïrriteerd, zijn stem was iets hoger geworden. Kom op! Hoe erg was het; eerst een bril afpakken en dan gaan lachen omdat het blijkbaar zo geniaal leuk was. Niet. Echt. Niet. 'Ah.' antwoordde hij, toen Alvaro zei dat het was omdat 'hij het was'. 'Vriendelijk bedankt.' De man kende hem nog niet eens een uur en nu al 'omdat hij het was.' Juist. Logica hoor. 'Je houdt ervan om grappen uit te halen?' vroeg Sebastian daarna, eigenlijk totaal onnodig. Hij had zijn brillenglazen afgedaan - stof was walgelijk - en toen het montuur weer op zijn neus gezet. Een paar keer knipperen was nodig om zijn zicht weer terug te krijgen, maar nu kon hij weer focussen op Alvaro. Eigenlijk wilde hij hem terug pakken; maar dat was niet netjes. Misschien moest hij het allemaal niet zo ernstig nemen.. maar goed, die tijd zou nog wel komen. Hij had geduld, dat was iets. 'Had je gezegd dat je hier al eerder op school had gezeten?' vroeg hij daarna maar. 'Ik had gehoopt dat mijn broer hier ook zou zijn..' Als hij het toch had over mensen die ook op deze school zaten. En nee, hij wist niet waar zijn broer was. Zo vreemd? Dat was een lang verhaal. Zonder dat hij het doorhad raakte hij de ring aan zijn hand aan, keek weer naar Alvaro. 'Goed. Laten we maar naar de etages gaan, dan?' stelde hij iets later voor. Sunshine Chambers. Ja. Veel te vrolijke naam, maar die was nog van de vorige lerares. En het was wel zo netjes om dat te bewaren. Het kon er nog mee door en de sul die dan nog niet begreep dat de leraar Light Magic er zat..

- Sorry voor de extreem late reactie D: &watkanerallemaalgebeureninetageeesoeeeeh>D-