De sterrenhemel was helder en het was licht genoeg om te kunnen zien, bij de volle maan. Ook het feit dat Dominic via zijn gehate lichtmagie zijn zicht nog wat versterkte hielp ook. Ondanks het feit dat hij Nova en haar magie verachtte was het soms, heel soms wel handig. Dominic drukte tegen de poort, maar die was gesloten. Maar dat was geen probleem, hij kende een andere plek waar hij zonder moeite binnen zou kunnen komen. Hij wandelde langs de kassen tot hij de achterste ingang bereikte. Deze had een wel een slot, maar dat was door een aantal vandalen kapotgemaakt en hing nu nutteloos naar beneden wat hem perfect uitkwam. De deur klapperde in haar hengsels. Dit ding was al tijden kapot, maar niemand repareerde hem ooit. Dit was de achterste in de rij van kassen en ook meteen in de slechtste toestand. Het glas was op sommige plaatsen gebarsten en de lampen deden het niet allemaal. Omdat het al laat in de avond was stonden de lampen uit, maar met een beetje lichtmagie was dat makkelijk te verhelpen. De lichten kwamen flikkerend tot leven. Het leek net alsof lichtmagie vandaag wilde bewijzen dat het zo slecht nog niet was. Maar elke keer dat hij het gebruikte voelde hij zich vervelend. Hij verduisterde met zijn darkmagic de ruiten, zodat het niet te erg op zou vallen dat hier nog licht aanstond. De deur bleef echter open hangen en daardoor straalde het licht zachtjes naar buiten. Dominic ging zitten met zijn rug naar de deur en legde zijn handen op zijn schoot. Hij keek even ongeïnteresseerd rond. De planten hier waren niet veel bijzonders. Gewoon geneeskrachtige kruiden en extra grote rozen. Hij gaapte en greep met zijn hand naar zijn hoofd. Een duizeling was door hem heen geschoten en hij had zijn medicijnen niet allemaal bij zich. Hij leegde zijn zakken om te bekijken wat hij wel tot zijn beschikking had nu. algauw lag er een net rijtje van vier verschillende dingen. Een langwerpig pakje met rode pillen, een plastic potje met slechts drie doses, wat rammelde toen hij het neerzette en twee losse felgroene kleine rondjes. Hij dacht even na. De bonzende hoofdpijn hield hem al de hele dag bezig, maar werd nu erger. Hij zat daar te twijfelen met één van de groene pilletjes in zijn hand toen hij gekraak hoorde. Vlug legde hij het ding weg en draaide zijn hoofd om. ''Ja...?'' vroeg hij, zonder veel emotie. Niet echt onaardig, maar ook niet overdreven vriendelijk. Eerder waakzaam en een beetje gepijnigd. Hij draaide zich weer terug naar zijn oorspronkelijke positie, wilde niet laten zien dat hij geïnteresseerd was in de persoon die nu ook binnen was. Nee, die mocht zelf naar hem toekomen en zich netjes voorstellen. Dan zou hij daarna wel beslissen of hij de energie had om diegene te bespelen. Hij kuchte twee keer kort, de medicijnen waren verslavend en dat hij ze nu weer eens niet had ingenomen was te merken. Enkel door wilskracht was hij deze dag doorgekomen en hoewel hij het niet wilde zou hij nu spoedig iets moeten innemen, anders zou hij een aanval krijgen.
[Kirara please :3]

Het was een prachtige nacht, met een volle maan. Kirara liep in het donker nog buiten, niet dat het voor haar zo raar was want ze had niet echt een huis of een kamer om in te slapen. Meestal sliep ze fijn onder de sterrenhemel en daar had ze geen problemen mee, want ze was het niet anders gewend en ze zou het ook niet anders willen. Zelfs al zou het koud zijn haar vacht zou haar warm houden. Rustig liep Kirara door een bosje, ze kon er gemakkelijk door. wel bleven er een paar blaadjes in haar vacht zitten, maar die kon ze er met gemak uit schudden. Kirara keek ontspannen naar de prachtige volle maan die omsingelt was door miljoenen sterren, het was mooi om te zien. overdag zou het hier druk zijn, maar nu was het nacht en er was niemand te bekennen. Kirara hoefde zich dus niet druk te maken of iemand haar zag. En ze hoede zich dus ook niet elk moment te verstoppen. Kirara ging zitten en keek naar de maan. Ontspannen likte Kirara haar linker pootje. Na een poosje werd Kirara afgeleid, door licht. Het was nacht, wie was er nu nog wakker, die vraag maakte Kirara nieuwschierig. Het licht kwam van de kassen, het licht kwam alleen via de deur naar buiten de rest van het gebouw leek donker. Het was behoorlijk verwarrend waardoor Kirara nog nieuwschieriger werdt en naar de kassen toe liep. Toen ze vlak bij de deur stond zag ze iemand, een jongen. Hij zag Kirara niet want hij stond met z'n rug naar Kirara. Het was ook niet de bedoeling dat hij Kirara hoorde, dus Kirara bleef stil. Toch was ze niet van plan om weg te gaan, en met een vaart rende kirara naar binnen. het was geen slim idee, ze stond op een takje, dat begon te kraken. ''Ja...? zei de jongen, hij had blijkbaar goede oren en had gemerkt dat Kirara er was. Kirara was nog steeds niet echt gewend om met mensen te praten dus snel rende ze een ander pad op. Niet over het mensen pad maar Kirara maakte haar eigen pad door de planten. De planten bogen wel meteen toen kirara er met haar poten overheen liep. En toen bleef Kirara stil zitten. Kirara keek door de planten door, ze kon de jongen nog maar net zien. Zo wist ze zeker dat het bijna onmogelijk was dat hij haar kon zien. Kirara dacht na, kon ze naar de jongen toe, of was hij net zoals de man die ze vroeger had gezien. Die man had er voor gezorgd dat Kirara jaren lang in het Circus moest werken. En dat Wilde Kirara niet nog eens. Maar de jongen kon ook aardig zijn, kirara besloot maar even te kijken en wachten.

Geen reactie op zijn vraag. Dat irriteerde Dominic. Hij hield er niet van om genegeerd te worden, dan leek het net alsof hij niet belangrijk was. Hij bleef kalm zitten, niet van plan te laten merken dat de ander hem wist te raken. Nee, de indringer was onbelangrijk. ''Ik weet dat er iemand is. Dus... Kom tevoorschijn.'' Hij glimlachte vriendelijk, al kon de ander dat misschien niet zien. Hij klonk vriendelijk en warm. Vertrouw me, wilde hij uitstralen. ''Je hoeft niet bang voor me te zijn als je goede bedoelingen hebt.'' Hij grinnikte en kwam overeind. Dan draaide hij een rondje, langzaam. Hierbij speurde hij nauwkeurig de omgeving af. Hij grijnsde, deze uitdaging was geaccepteerd. Als de ander niet gauw iets zou laten horen zou Dominic andere middelen gaan gebruiken om hem of haar op te sporen. Hoe wist hij nog niet exact. Maar hij was ervan overtuigd dat er een ander levend wezen in deze ruimte was en hij wilde weten wie en waarom. Dit machteloze gevoel van weten dat er iemand was, maar niet weten waar of wie. Het ergerde de bleke jongen. Macht en alles beheersen was belangrijk voor Dominic. Dus daar paste zo'n onzichtbare intruder niet helemaal mee samen. Zachtjes neuriede hij een liedje. Helemaal ontspannen en blij, zo leek het. Het was een heel oud liedje, een van de weinige melodietjes die hij kende. Het was een slaapliedje, bedoeld om onrustige kinderen te kalmeren. Het liedje was bedoeld om een reactie te veroorzaken, hopelijk een positieve, bij de ander. Anders zou Dominic echt never nooit vrijwillig zingen. Dat was een veel te zoete en zonnige bezigheid en hij moest al kotsen als hij dacht aan het kinderkoortje waar hij ooit een paar weken in was gedumpt. Daar had hij meteen alle aandacht opgeeist totdat hij er genoeg van kreeg en vlak voor de laatste voorstelling was gestopt. Geen zin meer om toneel te spelen voor mensen die hij al allemaal kende en had uitgeprobeerd. Dominic kon zingen, maar hij deed het nauwelijks.

''Ik weet dat er iemand is. Dus... Kom tevoorschijn.'' zei de jongen. Kirara schudde geluidloos haar hoofd, ze was niet van plan om te komen. Kirara keek sneaky door de planten door maar bleef zitten en maakte geen geluid. De jongen zag er vriendelijk uit vond Kirara, hij leek wel aardig te zijn. Kirara dach na, moest ze nu wel naar de jongen of niet. Even zuchte ze bijna geluidloos ze had haar beslissing gemaakt. Langzaam liep Kirara toch z'n richting op, als ze toch nog terug wilde dan kon dat nog. ''Je hoeft niet bang voor me te zijn als je goede bedoelingen hebt.'' Zei de jongen en grinnikte. Kirara stond vlak bij, maar de jongen kon haar nog niet zien want er stonden grote planten voor kirara. Kirara drukte zich plat op de grond en keek naar de jongen. Langzaam draaide hij een rondje, hij zocht Kirara waarschijnlijk. En zoals Kirara al eerder had gedacht zag hij er vriendelijk uit. Kirara moest denken aan vroeger, toen ze nog heel jong was en nog voor haar broertjes en zusjes moest passen want haar moeder was overleden, en ze had haar vader nog nooit gekend. Toen was ze een keer naar de waterval gegaan, en zag voor het eerst in haar leven een mens. Het was een oude man rond de 50. Elke dag keek hij verdrietig naar de waterval. Hij leek niet gemeen, maar kirara durfde niet naar de man toe. De man bleef elke dag komen, en staarde elke dag verdrietig naar de waterval. Kirara had medelijde gekregen, en was naar de man toe gegaan. Kirara haar gedachten werden onderbroken door de jongen. Zachtjes neuriede hij een liedje. Kirara sloot onspannen haar ogen en begon ontspannen te spinnen. Toen herinnerde kirara zich dat ze zo blij was dat ze toch naar de man toe was gegaan. toen wist ze zeker dat ze naar de jongen toe ging, langzaam opende Kirara haar ogen weer en liep rustig tussen de planten weg en ging achter de jongen zitten. Met haar voorpootje stapte ze op een klein takje vlak voor haar en dat begon te kraken. ''Was jij toevallig op zoek naar mij, miauw?'' zei Kirara luid genoeg zodat de jongen haar makkelijk kon horen.

Kalm blijven, hield hij zichzelf voor. Gewoon kalm blijven. Hij had nog geen idee wat de situatie precies was. Iets of iemand was hier ook, dat dacht hij tenminste. Anders stond hij hier behoorlijk dom in zichzelf te praten. Maar dat kon niet, hij had het gehoord. En ja, ook nu hoorde hij zacht geritsel. Bang om de ander weg te jagen door plotse bewegingen te maken, bleef hij gewoon doorgaan met wat hij aan het doen was. namelijk; er lief en ongevaarlijk uit zien. Het vertrouwen winnen van degene die zich had verstopt, ergens in de ruime kas. Door de vele planten was er ruimte zat om je te verbergen, maar hij vermoedde dat de ander zich zo wel zou onthullen. En meestal klopten zijn voorspellingen. Hoe het er precies voor stond wist hij niet, misschien was het wel een gevaarlijk iemand of juist een leerling waar hij nog gebruik van kon maken. En totdat hij het beter wist zou hij geen domme dingen doen. Als het een leraar was moest hij natuurlijk een goede indruk maken. Dat kon ook nog. Dus de lieve lach, het langzame rondje draaien en het zachte liedje waren de enige actie's die Dominic ondernam. En ja, het werkte. Eerst een zacht gekraak en geritsel, van achter hem. Dominic begon zich langzaam om te draaien, hij wilde de ander niet laten schrikken nu hij hem net uit zijn schuilplaatsje had gelokt. Hij hoorde een zachte stem, maar het klonk...anders. ''Was jij toevallig op zoek naar mij, miauw?'' Dat laatste deed het. Dominic verbaasde zich. Miauw? Een... Kat? Serieus, een pratende kat? Nee, laat niet merken dat je verbaasd bent. ''Eehm... Ja. Ik hoorde iemand binnen komen, dus ik wilde wel weten wie er nog meer midden in de nacht wakker was. Fascinerend.'' Hij grijnsde opgetogen. ''Jij bent vast geen gewone kat, aangezien je kan praten. Aangenaam kennis te maken, ik ben Dominic Gabriël Fedelmid. Mag ik misschien jouw naam weten?'' Beleefd en vriendelijk als altijd, zelfs als het een dier betrof. Voor nu dan, eens even kijken hoe veel hij over dit diertje te weten kon komen. Hij was weer volkomen wakker. En oprecht geïnteresseerd in dit wezen. Kom op, pratende dieren zag je niet elke dag.

Langzaam draaide de jongen zich om, Kirara bleef rustig zitten en likte haar pootje. ''Eehm... Ja. Ik hoorde iemand binnen komen, dus ik wilde wel weten wie er nog meer midden in de nacht wakker was. Fascinerend.'' zei de jongen en grijnsde opgetogen. ''Jij bent vast geen gewone kat, aangezien je kan praten. Aangenaam kennis te maken, ik ben Dominic Gabriël Fedelmid. Mag ik misschien jouw naam weten?'' zei Dominic beleefd. Kirara spinde blij, dit was de eerste persoon die niet al te raar naar Kirara keek, er was ook wel een andere persoon die was helemaal niet verbaast, die begon al met Kirara te praten voor dat hij z'n eigen naam had gezegd of uberhaupt wist dat kirara kon praten. Dominic leek wel aardig en beleefd te zijn, en daar was Kirara behoorlijk blij mee. Er waren niet veel mensen die aardig tegen Kirara waren zonder haar ook maar een beetje vreemd of raar te vinden. ''Ik ben Kirara, aangenaam kennis te maken'' Zei Kirara vrolijk terug en toen stak ze haar pootje beleefd uit. Dat had ze mensen vaak zien doen als ze beleefd wilde zijn, en ze wilde natuurlijk niet dat de jongen haar raar vond.

-sorry ik had weinig inspiratie

Dominic glimlachte beleefd en vriendelijk. Hij nam de tijd om de kat onopvallend te bestuderen. De grote rode ogen waren al anders dan gewone kattenogen. Maar wat vooral opviel was de staart, of liever gezegd staarten van het beest. Want het waren er twee, of één die zich splitste, daar was hij nog niet helemaal uit. Bijzonder dier, dat was zeker. De sneeuwwitte vacht was versierd met een zwart merkteken op het kopje van de kat. Al wist Dominic niet meer zeker of het nou wel een kat was, de dubbele staart, de grote rode ogen... Het was allemaal net iets anders. Zoals wel meer op deze school vol magische wezens, natuurlijk. Maar voor nu hield hij het in gedachten maar op ´de kat´. En de kat sprak, wederom.''Ik ben Kirara, aangenaam kennis te maken'' De woorden bewezen dat het geen droom of hallucinatie was geweest dat hij de kat had horen praten. Of dat hij nog steeds in een schijnwerkelijkheid was natuurlijk. Hij sloot zijn ene hand en boorde zijn nagels in het vel van zijn handpalm. Begon zachtjes, maar voelde algauw een pijnscheut. De wondjes waren perfect maanvormig, zoals altijd. De enige juiste conclusie was dat dit geen droom of dergelijke was. Perfect. Het beest stak zijn pootje uit. Alsof het een mens was, prachtig om te zien. Dominic zakte door zijn benen en hurkte voor Kirara neer. Hij stak kalm zijn hand naar voren en legde die op het pootje van de kat. Heel voorzichtig en zachtjes schudde hij Kirara de zogenoemde hand. De zachte vacht van de kat was een vreemde ervaring. Dan liet hij het beest los en zakte achterover tot hij op de grond zat. Nu kon hij het dier iets beter in de ogen kijken en leek ook niet meer zo groot. ''Kirara, sorry als je dit een ongepaste vraag vindt, maar... Je bent geen gewone kat, nietwaar? Wat dan wel? Aangezien je praat en een gesplitste staart hebt enzo... Nogmaals mijn excuses, als je geen antwoord wil geven hoeft dat niet.'' Hij glimlachte verontschuldigend. ''Het lijkt me gewoon interessant. Een pratende kat-achtige zie je immers niet elke dag.'' Hij keek aandachtig naar Kirara met zijn ijsblauwe ogen. Vriendelijk blijven was moeilijk, maar zo lang hij nog niet alles over dit bijzondere dier wist zou hij het zeker volhouden. Dat moest wel.
[Geeft niet :3]