[ Bezitterig | Charmant | Emotioneel | Introvert | Koppig ]

[ Bezitterig ] Alejandro is het beste te vergelijken met een hond in sommige gevallen. Een hebberige en dominante nog wel. Hij weet niet precies hoe dit ooit zo is gekomen, maar hij heeft de neiging om nogal snel – voornamelijk bij vrouwen – bepaalde dingen als zijn eigendom te beschouwen. Niemand mag er dan nog aankomen, gebeurt dit wel dan zal hij laten blijken dat niemand aan zijn eigendommen mag zitten.

[ Charmant ] Alejandro kan, als hij er wat moeite voor doet, iedereen om zijn vinger winden; man of vrouw, jong of oud het maakt niet uit. Hij zal zich in het begin van de meeste ontmoetingen, voornamelijk bij vrouwen, gedragen als een echte heer. Mooie glimlach, perfecte manieren en bovendien schijnt hij dan zijn plaats te weten. Echter zijn dit meer gewoontes en automatismen geworden dan dat hij er zelf nog wat over te zeggen heeft. Zo heeft hij nogal veel moeite om een gewone echte glimlach op te zetten en niet een flirtend lachje.

[ Emotioneel ] Het is een ware kunst dat Alejandro al zijn overweldigende emoties weet te verbergen. Het feit dat hij altijd mensen goed heeft kunnen analyseren, dit zelfs heeft getraind, zorgt ervoor dat hij nogal gevoelig is geworden voor de gevoelens van anderen. Hierdoor voelt hij zich snel schuldig over bepaalde dingen, vandaar dat hij niet instaat is om beloftes te breken. Verder is hij ook een typisch voorbeeld van iemand die als eerste begint te huilen tijdens een jank film.

[ Introvert ] Nu moet je niet gelijk denken dat Alejandro mensenschuw is, maar hij zal niet snel iemand echt vertrouwen. Echter weet hij perfect hoe hij al zijn emoties kan afschermen, alleen laat zijn stem nog wel eens wat doorschemeren. Zijn vertrouwen is genoeg beschaamd en zijn gevoelige kant kennende wilt hij niet in herhaling vallen. Hij vertrouwd mensen niet snel en vandaar dat hij niet zijn echte emoties of gedachtes laat zien of horen.

[ Koppig ] Alejandro is zo koppig als de pest. Hij is weliswaar flexibel in belangrijke discussies, maar is het een bekgevechtje tussen hem en iemand anders: dan zal hij weigeren van zijn standpunt af te wijken. Hij verzint zo de meest onnozele argumenten om maar gelijk te krijgen. Vroeger was het zelfs zo erg dat hij zijn magie gebruikte om mensen in te laten zien dat hij weldegelijk gelijk had. In zijn wereldje, weliswaar. Het is allang wat afgezwakt, maar die koppigheid zelf blijft.

[ Michelle Christabella-Marie del Guerra ]
“Mijn moeder? Tja… Wat kan ik over haar vertellen? Ik heb dingen van haar gezien die ik liever wil vergeten. Als ik eerlijk ben had ik medelijden met haar, ze heeft nooit normaal naar Anna of mij kunnen kijken; maar de verachting in haar blik als ze naar Sophia keek blijft nog het groots, die aan mijn zuster en mij werden geschonken konden daar nog niet eens aan tippen. Ik begrijp wel waarom ze ons altijd heeft gehaat. We stimuleerden het feit dat ze haar vrijheid was verloren: verplicht was om met mijn vader te trouwen en hem moest gehoorzamen.”
[ Daylano Chrisstoffer Geovani del Guerra ]
“Hoe erg ik het ook vind om te zeggen: qua persoonlijkheid leken mijn vader en ik best veel op elkaar. Als hij niet zoals geweest zoals hij… Altijd was geweest zou ik waarschijnlijk nooit zijn veranderd. Zou ik waarschijnlijk altijd zo zijn gebleven: een monster zonder enig medeleven. Het was aan hem te danken dat ik die kant van mijn innerlijk vond die tot mijn moeder behoorde, de kant die ik nu koester.”
[ Sophia Diega Freira del Guerra ]
“De veroorzaakster van mijn nachtmerries, mijn trauma’s, mijn angsten… Degene die ervoor heeft gezorgd dat ik het woord haat niet meer jegens anderen kan gebruiken, omdat mijn haatgevoelens jegens haar zo ongelofelijk groot zijn. Ze is nooit mijn zus geweest en zal dit ook nooit zijn. Ik hoop dat ze ergens wegrot, onwaardig voor een goede begrafenis. Zij zou branden in de hel, voor wat ze Anna en mij heeft aangedaan. Nee, ik heb geen spijt van de woorden die ik heb net gesproken, ook weiger ik ze terug te nemen.”
[ Anna Cochiti Evita del Guerra ]
“Anna… Mijn lieve zuster… Als ik enkel op tijd had geweten hoe ze zich echt voelde, sterker was geweest dan had ik-… Tot de dag van vandaag heb ik er nog steeds spijt van. Ik voel me schuldig omdat ik haar met een verscheurend schuldgevoel heb laten rondlopen, enkel omdat ikzelf te bang was om haar te helpen. Ze heeft me een belangrijke les geleerd: dat mensen weldegelijk kunnen veranderen. Niemand is verloren en vergiffenis is een goed iets.”

I. Familie
Niemand van de familie del Guerra was helemaal honderd procent. Zo was Sophia altijd al sadistisch: het begon bij kleine insectjes die ze martelde door de pootjes of vleugeltjes er één voor één af te trekken. Later werden het haar eigen huisdieren, zoals konijnen of honden of katten. Haar ouders hadden het echter nooit door omdat ze altijd wel een smoesje paraat had. Anna werd vrijwel meteen gedomineerd door haar zus. Hierdoor kreeg het meisje een minderwaardigheidscomplex, ze deed alles voor haar oudere zus en was gewoon haar slaafje. Het leeftijdsverschil tussen de twee was ongeveer twee jaar.
Later kwam hun jongere broertje, deze verschilde ongeveer vijf jaar qua leeftijd met zijn zus Sophia en dus drie met Anna. Anna kreeg al snel een zwak voor de kleine jongen en begon hem de aandacht te geven die hij eigenlijk van zijn moeder hoorde te krijgen, de aandacht die geen een van hun had gekregen aangezien hun moeder haar kinderen verachtte. Ze waren niet ontstaan uit liefde, maar gewoon uit het stillen van de verlangens van haar man; die ze overigens ook niet mocht.
Het ging een tijdje goed, maar het duurde niet lang of Sophia dwong Anna om te stoppen met het tonen van affectie jegens haar broertje. Ze was stik jaloers op hem: zij hoorde de aandacht te krijgen, niet hij. Eerst was het enkel jaloezie, maar er kwam een punt waarop het martelen van dieren haar honger niet meer stilde. Het begon eerst met duwen, ze duwde Alejandro gewoon van de trap af en keek toe met een grote glimlach. Pas toen ze erachter kwam dat hij zijn benen of armen er ook echt door kon breken werd het pas echt leuk. Steeds hoger, steeds harder. Ook dit werd saai, dus moest ze iets anders verzinnen, maar ze bleef al haar ideeën uitproberen op haar broertje. Deze was niet instaat om er iets tegen te doen, voornamelijk omdat Anna haar zus zelfs hielp. Het duurde niet lang of ook de heldere ziel van de jongen werd aangetast: hij werd paranoïde, kreeg waanbeelden, kon niet meer slapen en werd kortom gewoon gek. Hij durfde niets meer, had constant het gevoel dat Sophia in de buurt was om hem te pijnigen. Te martelen.
De jongen werd ook uitgehuwelijkt. Zo waren de regels, er waren er zelfs nog meer: was je een jongen dan moest je trouwen met een meisje uit een ander gezin met veel aanzien, was je een meisje dan moest je trouwen met een nicht of neef. Alles om de familienaam te behouden. Het meisje heette Jillian. Was een jaar ouder dan hij; had rode haren, sproetjes en groene ogen. Het duurde niet snel of het meisje kwam erachter hoe het nou precies zat tussen Alejandro en zijn zussen. Ze deed er echter niets aan uit angst en besloot hem enkel te troosten en een beetje op te beuren. Het was uiteindelijk zo dat ze wel van hem hield, maar hij niet van haar. Hij zag haar enkel als een goede vriendin, meer niet.
Alles qua martelen stopte pas toen de jongen zeventien jaar was. Het was eveneens ook zijn eerste aanraking met magie in grote maten, had er echter geen controle over. Het was uit pure angst ontstaan, want zeg nou zelf: om te zien hoe iemand dood leuk met hamer op je onderarm te zien ramen, te horen hoe je botten het begeven, is een naar iets. Het is angstaanjagend en uiterst pijnlijk. Het incident joeg zijn zus echter zoveel angst aan dat ze stopte. Hij was eindelijk vrij van die vloek genaamd Sophia, maar nu was er nog een ander probleem: Jillian. Hij wilde niet met haar trouwen, hij kon het gewoon niet. Hij kwam steeds minder vaak thuis, tot hij uiteindelijk op zijn negentiende voorgoed verdween. Nou, hij verdween niet echt: maar wel voor zijn familie en dus ook voor het meisje.

II. Magische ontwikkeling
Het begon allemaal toen de kleine jongen uitvond dat hij aanleg had voor magie. Hij vroeg aan zijn ouders of hij boeken – die over magie gingen – mocht hebben, om meer te leren; maar ze weigerden. Magie was een duivels iets volgens hun, ze verachtten het met een ongekende passie. Toch kon hij het niet laten, met zijn kinderlijke nieuwsgierigheid, om te kijken wat hij er allemaal mee kon doen. Hij sloop weg van huis, zelfs van het landgoed af, zodat hij toch wat kon oefenen. Het duurde echter niet lang of hij begon het echt leuk te vinden, sloop regelmatig weg gewoon zodat hij een beetje met zijn magie kon prutsen. Ja, het was echt prutsen; ondanks dat hij er erg veel aanleg voor had, had hij geen controle en hij deed ook maar wat.
Later ging het echter mis. Hij had per ongelijk iets gedaan waardoor hij iets afschoot, hij is allang vergeten wat het ook al weer was, en iemand ook nog eens bijna raakte. Deze persoon verweerde zich echter door wat terug te doen en zo deed hij weer wat terug en uiteindelijk werd het een amateuristisch gevechtje… Wat uitdraaide tot aan elkaar haren trekken en grommen. Er werd een wapenstilstand gelegd en zo kreeg hij tijd om te kijken aan wiens haren hij nou had getrokken. Het was een jongen, genaamd Kadaj. Hij beweerde kans te hebben om opvolger te worden van Deshas – ja, natuurlijk kende hij de man; wie kende hem nou niet? Hoewel hij wel alleen maar negatieve dingen over hem te horen kreeg van zijn ouders; door dat magische tintje natuurlijk.
De twee zagen elkaar steeds vaker en zijn motivatie om goed te worden in het beoefenen van magie werd des te groter. Dit kwam mede doordat ze soms oefengevechtjes hadden en hij gewoon niet tegen zijn verlies kon. Hij kon er niet tegen en toch hield hij er ook weer van. Het zou dan des te beter voelen als hij de volgende keer zou winnen. Ook leerde hij ermee om gaan, zijn verlies accepteren. Normaal werd hij altijd boos, was dan zo lang boos totdat hij weer eens een keertje won. Het was duidelijk dat hun kunnen qua magie op hetzelfde niveau lag. Dit werd voornamelijk door een ander persoon opgemerkt, die altijd stiekem toekeek tijdens de ontmoetingen van de twee.
Deze persoon onthulde zichzelf ook, het was niemand minder dan Deshas. Hij was onder de indruk van de twee en dan eigenlijk meer van Alejandro: omdat deze alles van zichzelf leerde door het simpelweg over te kopiëren van Kadaj, die al bij hem in de leer was. Hij bood aan om ook de andere jongen te onderwijzen. Natuurlijk accepteerde deze het aanbod, nog meer gemotiveerd om te groeien in zijn kunnen op magisch gebied dan ooit tevoren. Zelfs nadat hij zijn familie had verlaten bleef hij Deshas opzoeken, had tegen zichzelf gezegd om altijd trouw te blijven aan de man.
Alles ging gewoon zijn gangetje, tot Deshas verdween. In het begin dachten geen van de twee er eigenlijk over na om de titel zichzelf op te eigenen, maar toen dit wel gebeurde ging het ook echt mis. Ze kregen ruzie en ook niet zo’n klein beetje. Het draaide weer uit op een gevecht, puur fysiek. Uiteindelijk was het Alejandro die zich overgaf, enkel omdat hij wist dat ze wel eeuwig zo door konden gaan. Dit betekende echter dat Kadaj dus de titel kreeg en daarmee ook in ene keer hun vriendschap beëindigde. Het voelde als verraad, want hij wist dondersgoed dat de ander wist dat hij zich enkel had overgegeven omdat hij wist dat er zo geen eerlijke beslissing zou worden genomen. Dit is uiteindelijk alsnog niet gebeurd, de ander ging er kinderachtig vandoor met een titel die van hem hoorde te zijn. Een paar dagen na het incident verdween ook hijzelf. Verstopte zich voor de buitenwereld.
Was het dat hij zichzelf helemaal kapot begon te maken. Kon het niet hebben dat hij niet had gekregen wat hem toe behoorde, dat hij had verloren van iemand waarvan hij – in zijn ogen – gemakkelijk had kunnen winnen. Hij was er op gebrand om wraak te krijgen, voor zijn vertrouwen dat was beschaamd. Ook Kadaj verdween en hij heeft dus nooit zijn wraak kunnen krijgen, hoewel hij zich langzaam begon te realiseren dat zijn reactie misschien een beetje overdreven was. Toch voelde het verrassend goed toen hij zichzelf eindelijk Legendarisch mocht noemen.

III. Menselijkheid
Als kleine jongen was Alejandro verplicht om vioolles te volgen en ook goede resultaten te leveren op het instrument. Zo moest hij minimaal drie uur per dag oefenen. Vreemd was het niet: Sophia had precies hetzelfde probleem maar dan met piano en Anna ook, maar zij dan weer met dwarsfluit. Al de drie kinderen moesten ook verplicht naar concours. Niet alleen op Shadra, nee; iedereen mocht weten hoe “getalenteerd” ze wel niet waren. Wisten die mensen veel dat hun talent maar nep was; het puur en alleen bloed, zweet en tranen waren die voor hun resultaten zorgden.
Ondanks dat Alejandro weigert een viool aan te raken dezer dagen, heeft zijn muziekgeschiedenis wel voor iets positiefs geleid. Als hij nooit naar die concours was gegaan had hij zijn beste vriend nooit leren kennen: Francis. Het was voor de ander de eerste keer dat hij meedeed aan een concours, logisch dus dat hij nerveus was. Zo erg dat hij zelfs huilde. Het was enkel te danken aan het feit dat hij zichzelf in de ander herkende op dat moment dat hij zichzelf geroepen voelde om de ander te troosten. Uiteindelijk had hij er wel zelf voor gezorgd dat hij toen had verloren, maar erg was het niet.
Ondanks dat het de fase was waarin hij geslotener dan ooit was, wist hij wel sympathieke gevoelens te uiten naar de ander toe. Ergens voelde het fijn om iemand te hebben gevonden die wel aardig tegen hem kon doen. Ze bleven contact houden in de vorm van brieven. Het was vreemd, maar dat bleek de enige manier te zijn waarop hij zijn gevoelens echt kon uiten. Schreef, zoals een jong kind betaamde, over werkelijk de zinlooste dingen. Hij kon zichzelf zijn en dat voelde beter dan verwacht.
Het contact is altijd gebleven, zelfs toen hij weg was gegaan bij zijn familie. Het valt niet te ontkennen dat Alejandro wel minimaal één persoon moet hebben vermoord, kijkend naar zijn trauma’s. Want als jezelf gemarteld bent denk je juist dat je eerder iemand pijn doet omdat je jezelf wilt beschermen, maar hiertoe is hij dus niet instaat. Hij heeft dus best veel meegemaakt in zijn leven waardoor hij eigenlijk allang zijn menselijkheid zou moeten zijn verloren: doorgedraaid zou moeten zijn en ergens in een gekkenhuis zou moeten zitten. Toch loopt hij nog gewoon hier rond.
Dit komt door het simpele feit dat hij zijn menselijkheid heeft behouden door het contact met Francis. Ergens is het grappig, maar het duurde niet lang of de rollen draaiden om. Hij was degene die getroost werd en Francis degene die iemand troostte. Wel had hij het hard nodig gehad, want wie weet wat er was gebeurd als de ander er niet was geweest? Als hij helemaal niemand had gehad? Want hij was zelfs niet zo open geweest tegenover Jillian of Kadaj. Misschien was het ook de lichte schaamte die hij erbij voelde, kon de woorden die hij schreef gewoon niet over zijn lippen krijgen. Dat kan hij overigens nog steeds niet.

IV. Kunstmatig geluk
Er was een periode waarin Alejandro op de rand van depressiviteit zat. Zelfs de brieven van Francis konden hem niet meer opvrolijken en hij wist eigenlijk niet meer zo goed wat hij moest doen. De alcohol kwam al snel opdagen en het duurde niet lang of hij realiseerde zich waarom hij zijn moeder nooit alcohol had zien drinken. Wanneer hij eenmaal een slokje had genomen, maakte niet uit hoeveel procent het drankje bevatte, dan moest hij meer hebben. Hij kon niet meer stoppen en bleef maar doorgaan. Wel zorgde het ervoor dat hij zich goed voelde, voor een bepaalde tijd.
Echter leek dat fijne gevoel zich in één tel om te draaien op een dag, moest hij ineens terugdenken aan al de dingen waar hij spijt van had, gewoon zijn leven in het algemeen. Hij kon het niet helpen dat hij erom moest huilen en niet zo’n klein beetje ook. Hij ging er echter vanuit dat het maar een eenmalig iets was, het zou vast niet weer de volgende keer gebeuren. En toch gebeurde het weer. En opnieuw en opnieuw. Totdat hij het zat was en het niet meer wilde. Die beslissing was echter gemakkelijker genomen dan dat hij hem ook echt kon waar maken. Hij was verslaafd: een alcoholist.
Hij kwam er uiteindelijk ook wel weer vanaf, maar mag ook echt niet meer aan alcohol komen. Het kan zo weer misgaan, vooral omdat hij niet echt goed van de verslaving is afgekomen. Het ging op een typische Alejandro manier: ik wil het niet meer, dus dwing ik mezelf om ermee te stoppen. Grappig genoeg werkt het ook nog bij hem, maar het houdt wel in dat je uiterst instabiel bent wat dat betreft. Jammer genoeg voor hem waren er de afkick verschijnselen om alles weer eens door de war te gooien. Nee, hij ging niet veel eten. Nee, hij ging niet roken. Nee, hij deed iets anders…
Hij zocht een andere manier om zich fijn te voelen en belandde zo uiteindelijk in een bed van een wild vreemde vrouw. Het was voor het grootste gedeelte vaag, maar wat hij wel wist was dat hij er een fijn gevoel van kreeg en wat nog belangrijker was: het zorgde ervoor dat hij eens rustig kon slapen. Hij had slaapproblemen en die waren zo irritant als maar kon. Zo verkeerd kon het toch niet zijn, om dit als nieuwe manier te gebruiken om zich fijn te voelen? Onschuldige gedachtestroom, wist hij veel dat je ook daaraan verslaafd kunt worden.
Uiteindelijk groeide het uit op een nieuwe verslaving: ja, een seksverslaving. En hierbij had hij weldegelijk moeite om in te zien dat het een probleem was. Totdat er dat punt kwam waar hij het enkel nog maar deed om dat fijne gevoel te krijgen en totaal niet meer gaf om de ander; hij veranderde in zijn vader. Een persoon die hij verachtte… Hij veranderde er zelf in zonder het door te hebben. Toen die realisatie eenmaal kwam was het eigenlijk al een klein beetje te laat, de nieuwe gewoontes zaten er te zeer in. Hij weet nog steeds niet hoe het hem precies is gelukt, maar hij is van de verslaving afgekomen… Soort van. Hij heeft echter wel tegen zichzelf gezegd geen risico’s te nemen. Dit houdt dus in dat hij niet verder gaat dan een bepaald punt. Dat zegt hij echter nu, maar het is maar de vraag hoe lang hij zichzelf eraan kan houden.

[ Blinde hoek ] Door zijn koppigheid weigert Alejandro toe te geven dat zijn rechteroog niet optimaal ziet. Het gaat ook maar om een minimaal verschil, maar het zorgt er alsnog voor dat hij een blinde hoek heeft. Kom je van rechtsonder: dan zal hij je niet opmerken, eigenlijk wel maar dan is het al te laat. Omdat hij nog steeds weigert om toe te geven dat zijn zicht niet perfect is doet hij er ook niets aan.

[ Evenwicht ] Alejandro heeft erg veel moeite wat zijn evenwicht bewaren betreft. Zo is hij ongelofelijk duizelig als hij enkel één rondje van driehonderdzestig graden maakt. Zijn evenwichtsorgaan is nooit echt goed geweest, over de jaren heen heeft hij er wel aan gewerkt; maar dit betekend niet dat het probleem gelijk is opgelost. Waarschijnlijk zal hij er maar mee moeten leren leven, maar veel last heeft hij er niet van; hij is eraan gewend.

[ Korte concentratie ] Nou wil ik niet zeggen dat Alejandro een concentratie heeft van een fruitvliegje, maar hij kan zich moeilijk langdurig focussen op dingen. Ook raakt hij best snel afgeleid, wat niet echt handig is. Zo weet hij zichzelf nog af te leidden met een vliegje dat ergens rondvliegt, terwijl hij in een levensbedreigende situatie verkeerd. Nou is hij wat dat betreft niet bang voor zijn eigen dood, maar meer voor die andere.

[ Trauma’s en angsten ] Er zijn sommige dingen die Alejandro niet kan doen omdat hij er bang voor is, of een trauma heeft voor een soortgelijk iets. Hij probeert het wel, maar hij kan die schakeling niet overzetten. Zo zijn er bepaalde dingen die hij niet durft aan te raken. Hij kan zijn hand er wel naar uitreiken, maar verder komt hij niet. Aanraken gaat echt niet en zal ook nooit gebeuren. Gewoon omdat hij door niet door die zogenaamde mentale muur kan breken.

[ Zwakke polsen ] Alejandro heeft vreemd genoeg zwakke polsen, dit komt gewoon omdat hij zo is gebouwd. Hij denkt dat hij het van zijn moeder heeft, aangezien zij in alle opzichten fragiel was. Zodra er een bepaalde hoeveelheid druk op ze wordt gezet, als iemand ze te stevig vast pakt of hem eraan meetrekt, zorgt dit voor een pijnlijk gevoel dat nogal irritant is. Omdat hij er ook al last van krijg als hij iemand te hard een klap verkoopt met gebalde vuist ziet hij hier het liefst vanaf.

= Kennis
= Vriend
= Goede vriend
= Verliefd op -
= Geliefde
= Veracht/Verafschuwen

Deshas:

“Het is te danken aan mijn grootse bewondering voor de man dat ik mezelf niet waardig vindt om hem een goede vriend te noemen. Ik was zijn nederige leerling en of ik nou echt een opvolger ben geweest weet ik niet, hij deed er altijd zo vaag over: lachte maar wat en zei dat ik niet zo serieus moest doen. Misschien was ik inderdaad wel iets te serieus, daar geef ik hem gelijk in. Maar ik geef hem altijd overal in gelijk in, durf niet aan hem te twijfelen. Of ik van hem kan winnen als hij weer zou opduiken? Ik weet het niet. Sinds zijn verdwijning ben ik veel gegroeid, maar we zullen het nooit zeker weten.”

/ Fealwen:

“Kleine… Kleine… Hele kleine Fealwen. Ze moet die hond van haar africhten, dat beest besprong me gewoon! En dan zeggen ze dat ik me vroeger niet kon inhouden, nou zo erg was ik dan ook weer niet. Francis is ook aanhankelijk, maar dit gaat te ver – O wacht, het moet over Fealwen gaan. Niet over haar hond. Ik plan er eigenlijk niet meer echt op om nog iets speciaals met haar te doen. Ze is aardig en als we goed overweg kunnen met elkaar als collega’s heb ik er vrede mee.”

Francis:

“Ja, hij heeft Anna gestalkt. Ja, hij heeft vreemde gewoontes. Ja, ik irriteer me soms dood aan zijn blije gedrag. Nee, ik haat hem niet. Ik zou het niet over mijn hart kunnen krijgen om te zeggen dat ik Francis niet mag. Hij heeft mij, zonder het te beseffen, een soort van gered. Als hij er niet was geweest weet ik zeker dat ik hier nu niet was geweest. Niet dat ik echt dood zou zijn gegaan, maar mentaal wel kapot. Het is denk ik maar beter als ik hem dit overigens niet vertel… Dan ben ik, denk ik, mijn privacy voorgoed kwijt.”

Kadaj:

“Ik kan niet geloven dat ik hem ooit heb gemogen. Dat ik hem zelfs mijn vriend heb genoemd, hem als een betere vriend als Francis heb beschouwd… Hij maakt me misselijk, enkel zijn naam zorgt er al voor dat ik moet walgen. Stiekem moet ik hem wel bedanken; hij zorgde wel voor die motivatie die ik nodig had soms, maar dit neemt nog niet weg dat ik hem niet mag.”

/ Lesaiah:

“Moet ik echt wat over haar zeggen? Oké, ze is irritant. Goed zo? Oké, oké! Ik zal wel wat zeggen: ergens -… Ik weet het niet, maar-… Ik kan niet goed tegen mijn verlies, maar vreemd genoeg frustreert een gelijkspel me al bij dat mens. Ik kan niet ontkennen dat ik haar fysiek aantrekkelijk vind en ik stiekem alleen nog maar meer naar haar verlang omdat ik haar niet kan hebben. Ze weigert zich over te geven en als ze dat dan eindelijk doet dan-… Er is ook altijd wel iets wat het moet verpesten.”

Luce:

“Vooroordelen zijn nooit leuk. Ik heb ze niet, mits zij ze niet heeft. Ja, ik ben een flauw persoon: maar ik heb geen zin om moeite te doen om aardig gevonden te worden als dat er toch niet inzit. Het moet van twee kanten komen, nietwaar?”

Neara:

“Ze maakt me bang. Ze doet me denken aan Sophia en ik kan het gewoon niet negeren. De lichte haren… Ik krijg er gewoon rillingen van. Natuurlijk is ze een aardige vrouw en mooi ook. Echter irriteert haar perfectie me lichtelijk, maar ergens is het ook… Aantrekkelijk, maar meer wordt het ook niet.”

/ Savador:

“Weet je… Ik weet echt niet wat ik met hem moet. Ik snap nog steeds niet hoe Deshas iets van potentie, of zo, in hem heeft kunnen zien. Het is ronduit belachelijk dat ik mijn tijd aan iemand zoals hem moet verdoen! Alsof ik geen betere dingen te doen heb dan me een beetje te irriteren aan die egoïstische zak… Stom gedoe ook…”