Roommate with a fever mood

Heel voorzichtig pakte Vivespa haar slipper en sloeg de mug in de hoek van de kamer dood. Oeps.
Nou ja, die beesten waren toch nergens goed voor.
Vivespa ging weer op de bank zitten.
Ze had echt een pesthumeur, ze wist niet waardoor het kwam en dat hoefde ze ook niet te weten.
Ze dacht dat ze alles ging vergeten, nou dan was dit een fantastisch begin. Ahum.
Er waren ook al nergens lenzen. Nu zou iedereen haar weer een freak vinden, ze wist ook dat het er met een grote stemmingswisseling niet echt beter op zou worden.
Misschien was ze daarom hier, op de etage voor freaks.
Vivespa kon er niets aan doen maar ze moest glimlachen. Nee Vivespa, dacht ze, Of blij Of boos, niet de hele tijd wisselen, nee dan ben je geen freak. Wel dus. Vivespa rolde met haar ogen.
Ze doorzocht haar eenvoudige grijze koffertje op zoek naar een kam.
Geïrriteerd rammelde ze het ding door elkaar toen ze niets kon vinden.
Met een zucht stond ze op om bij haar andere spullen te zoeken.
Niets zat mee vandaag.
Toen ze haar kamer binnen liep begon Aurora meteen te klagen over haar lege bakje.
Vivespa gaf haar een aai en liep door. "Nu even niet.." mompelde ze tegen haar kat.
Het beest miauwde nog een keer klaaglijk.
Vivespa negeerde het en opende een plastic zak met inkopen die ze in Oak's Field had gedaan, die ze weer doorzocht.
Eindelijk had ze het ding gevonden, ze ging voor de spiegel staan en probeerde de wilde krullen bos enigszins te fatsoeneren.
Toen ze daar mee bezig was zag ze via de spiegel een gestalte achter haar staan. Vivespa schrok zich een ongeluk.
"wat doe jij hier?!" gilde ze.

//ok heb inspiratie noduuug! confused

open//

rustig liep taiga zoekend rond, ze was de weg alweer kwijt. weer keek ze rond en liep toen door een lange gang. nieuwschierig keek ze in een kamer, moest ze hier zijn?
voorzichtig liep ze naar binnen. daar zag ze een meisje ergens naar zoeken. ,,het spijt me', maar kan je me ergens mee helpen?'' fluisterde taiga, maar wist al gelijk zeker dat het meisje haar niet kon horen. ,,ik ben de weg kwijt'' fluisterde ze iets harder, alweer kon het meisje haar niet horen. zocht ze iets? rustig keek taiga naar het meisje en wachte of ze haar misschien zag. rustig draaide taiga een plukje haar om haar vinger. het meisje had nog steeds niet door dat ze er was. taiga zucht even, dat had ze nou altijd. mensen zagen haar niet, of wilden haar niet zien. paniekerig schudde taiga haar hoofd. ,,natuurlijk negeren mensen mij niet, ik heb toch niets fout gedaan?''
het meisje liep naar de spiegel en begon haar krullende haar in model te zetten, taiga probeerde wat te zeggen maar voor dat ze wat kon zeggen riep het meisje ineens wat.
,,wat doe jij hier?! gilde het meisje. taiga keek gekwetst en haar ogen werden groot, het leek alsof ze op elk moment ineens kon huilen. ,,i-ik was de weg kwijt'' mompelde taiga, deze keer klonk het duidelijk genoeg. ,,sorry, ik ga al'' fluisterde taiga gekwetst.

Toen ze een beetje van de schrik bekomen was keek Vivespa naar de persoon die tegenover haar stond. Het was een meisje, donkerblond haar. Ze was klein, je kon haar makkelijk over het hoofd zien. Ondanks haar slechte humeur glimlachte Vivespa even. Er waren weinig mensen die haar konden verrassen. Vivespa raapte vlug de spullen op die ze had laten vallen omdat ze zo schrok. Opeens voelde Vivespa het verdriet van het meisje. Ze bekeek haar. Een kleuter kon zien dat ze verdrietig was, daar had ze niet eens haar gave voor nodig. Een paar grote ogen staarde haar aan, ze waren vochtig. ,,i-ik was de weg kwijt'' Mompelde het meisje. Het meisje voelde zich duidelijk gekwetst. Vivespa had meteen spijt van wat ze had gedaan, dat ze zo tegen haar geschreeuwd had. Van alles wat ze had gedaan in haar slechte bui had ze spijt. Van het verwaarlozen van haar kat tot het doodslaan van de mug. ,,sorry, ik ga al'' oh nee, dit was niet de bedoeling. De stemming van het meisje werd er niet echt beter op. Vivespa mocht haar niet zomaar weg laten gaan, ze moest en zou haar excuses aanbieden. ,,Nee wacht. Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde, ik heb vandaag een beetje een rot humeur, je komt op het verkeerde moment... Ik.. ik kan je wel helpen..? De laatste zin had ze nooit moeten zeggen. Nu zou alles terug komen, nu zou ze nog iemand moeten vertellen hou het zat met haar ogen, met haar verleden. Mooi niet dus. Maar ze kon het meisje toch ook niet zomaar weg sturen. Vivespa zuchtte even lichtjes, zodat het meisje haar twijfels niet zou merken. Ze moest haar helpen, ze kon het beter nu meteen doen. Vivespa liep naar de bank en klopte erop. ,,Kom zitten. Mijn naam is Vivespa, en hoe heet jij? Waar moet je heen? Ik weet de weg wel een beetje inmiddels.'' Vivespa glimlachte vriendelijk, ze hoopte maar dat het meisje haar twijfels niet zou opmerken.

taiga keek gekwetst naar de grond en stond op het punt om te gaan huilen. met kleine stappen liep ze naar de deur. ,,nee wacht. het spijt me dat ik tegen je schreeuwde, ik heb vandaag een beetje een rot humeur, je komt op het verkeerde moment...ik..ik kan je helpen..?'' hoorde taiga het meisje zeggen, langzaam draaide taiga zich om. langzaam kwam er een kleine glimlach op taiga haar gezicht, ze had een aardig persoon ontmoet. ,,kom zitten. mijn naam is vivespa, en hoe heet jij? waar moet je heen? ik weet de weg wel een beetje inmiddels''. zei vivespa met een vriendelijke glimlach. ,,ik ban taiga, ik ben hier nog niet zo heel lang en ik was op zoek naar m'n nieuwe kamergenoot, alleen die was niet op de afgesproken plaats..mischien was de brief die ik had gestuurd nog niet aangekomen, dus ik zocht de kamer zelf'' taiga blooste even, en hoopte dat vivespa haar niet dom vond. even keek taiga hoopvol naar vivespa, misschien wist zij er meer van.

-sorry had weinig inspiratie Embarassed

,,Ik ben Taiga, ik ben hier nog niet zo heel lang en was op zoek naar mijn nieuwe kamergenoot, alleen die was niet op de afgesproken plaats...misschien was de brief die ik had gestuurd niet aangekomen, dus zocht ik de kamer zelf." Vivespa luisterde naar haar verhaal. Taiga bloosde even, waarom deed ze dat? Dacht ze soms dat Vivespa haar dom zou vinden? En toen keek ze hoopvol naar Vivespa. Ze kende die blik, het was de blik van iemand die hulp zocht, iemand nodig had. Ze wist heel goed hoe het voelde om 'de nieuwe' te zien, dat was ze al zo'n twintig keer geweest. De hoopvolle blik waardoor ze geen nee kon zeggen, waardoor ze zichzelf zo vaak verwaarloosde, maar ze kon niet anders. Dat wist ze heel goed. "Ik kan je wel helpen... Op welke etage moest je zijn en met wie had je afgesproken?" Vragend keek ze Taiga aan. Vivespa keek op toen haar kat op haar schoot sprong en luidruchtig begon te spinnen. Ze kriebelde haar tussen haar zwarte oortjes. Aurora streek haar kop langs Vivespa's arm. ,,Dus je bent hier nieuw? Waarom ben je zo midden in het jaar gekomen?" Vroeg Vivespa zich hardop af. Ze moest nodig op zoek naar lenzen; ze voelde zich steeds minder chagrijnig worden. Het was nu geen ogen-verander-tijd, het was help-een-verdwaald-meisje-tijd. Daar moest ze zich aan houden.

//Haha, ik ook hoor!

"Ik kan je wel helpen... Op welke etage moest je zijn en met wie had je afgesproken?"zei Vivespa.
Even dacht Taiga na, toen werd ze rood en keek naar haar voeten.
Aurora de kat van Vivespa leide Vivespa een beetje af waardoor ze niet door had dat Taiga eigelijk geen idee meer had waar ze heen moest gaan.
,,Dus je bent hier nieuw? Waarom ben je zo midden in het jaar gekomen?" zei Vivespa.
Het liefst wilde Taiga het niet over dat onderwerp hebben, want als ze daarover had eindigde het vaak met tranen.
Opeens zag Taiga dat Vivespa ergens naar zocht.
,,kan ik je helpen'' zei Taiga vriendelijk, hiermee helpen was het minst wat Taiga kon doen, want Vivespa ging haar inmiddels de weg wijzen
,,is er iets, wat ik moet weten?'' zei Taiga nieuwschierig.
Rustig aaide Taiga Aurora en wachte op wat Vivespa zou gaan zeggen.

Even dacht Taiga na, toen werd ze rood en ze keek naar haar voeten. Vivespa had het druk met haar kat. Ze zag niet de Taiga geen idee had waar ze heen moest. ,,Kan ik je helpen?'' Vroeg Taiga. Vivespa keek verbaasd op. Dat was haar zin. Waarom vroeg zij nou... ,,Is er iets wat ik moet weten?" O. Natuurlijk. Juist als ze er geen in in had vroegen mensen er naar. Maar Taiga had recht op een eerlijk antwoord dus om de lange stilte maar op te volgen begon ze liefkozende woordjes tegen haar kat te fluisteren. Daarna keek ze op. Taiga vond haar echt een gek. Vivespa haalde diep adem. ,,Ik was op zoek naar mijn lenzen, dat is niet omdat ik slecht zie maar omdat...'' Vivespa stopte midden in haar zin. Wat moest ze zeggen? omdat mijn ogen van kleur veranderen als ik een andere emotie heb.? God, nee dat klonk zo dom. ,,Het zijn kleur lenzen.'' zei ze tenslotte maar. ,,Maar we waren jou aan het helpen.'' Glimlachte ze.

,,Ik was op zoek naar mijn lenzen, dat is niet omdat ik slecht zie maar omdat...'' Vivespa stopte midden in haar zin maar prate toen weer verder: ,,Het zijn kleur lenzen.''
,,Maar we waren jou aan het helpen.'' zei Vivespa.
Taiga keek nieuwschierig, ze wist weinig van kleur lenzen en wilde er eigenlijk meer over weten.
maar Vivespa had gelijk.
Taiga knikte, ze had al door dat er eigenlijk iets aan de hand was.
Toen probeerde ze te bedenken waar ze heen moest, zelf dacht ze dat ze wel de goede richting op was gelopen.
Maar uiteindelijk zuchte Taiga want ze wist het echt niet meer.
Even lachte ze en klopte op haar hoofd.
,,Ik weet echt niet waar ik heen moet'' Taiga lachte zacht, en wilde niet zielig of dom overkomen.
,,Maar je kan me helpen toch?'' Taiga keek naar Vivespa.

Taiga dacht lang na, terwijl Vivespa Aurora bleef strelen, over haar zwarte vacht.
Uiteindelijk zuchtte Taiga, lachte en klopte op haar hoofd.
,,Ik weet echt niet waar ik heen moet'' Ze lachte, maar de glimlach verborg iets, wat Vivespa niet mocht zien, ze wist maar al te goed hoe zo'n glimlach eruit zag.
Vivespa had niets aan gezichten die blij stonden, zodat je de pijn van de persoon die er aan vast zat niet zou zien, ze keek door mensen heen.
Soms voelde ze die emotie's eerder dan het persoon die er mee liep.
,,Maar je kan me helpen toch?'' Onderbrak Taiga Vivespa's gepeins.
Taiga keek naar haar.
Die ogen, die hoopvolle blik... Ze kon dit meisje toch niet zomaar weer de gang op schoppen?
Ze moest haar helpen, anders zouden die ogen haar de rest van haar leven achtervolgen.
Wat een slap excuus.
Vivespa verlangde weer naar mensen helpen, ook al dacht ze het nog zo hard weg, het kwam altijd weer naar boven als er zo'n voorval was, als er een meisje verdwaald was, dan kon ze die niet zomaar weer weg sturen.
Dus ja, Vivespa kon haar helpen.
,,Eh.. Ja. Ik kan je helpen...Maar dan moet ik eerst weten welke magiesoort of soorten je beheerst... Dan kunnen we je brengen naar de etage waar je thuis hoort''
Dat Taiga hier zo snel mogelijk weg moest omdat ze de regels brak, zegde ze er maar niet bij.
Ze zou haar snel even naar haar etage brengen en dan... dan zou Vivespa haar moeten loslaten en haar verder niet meer helpen, hoe eigendunk het ook klonk.
Ze moest ook op zichzelf letten.
Vivespa keek haar aan, wachtend op een antwoord.

,,Eh.. Ja. Ik kan je helpen...Maar dan moet ik eerst weten welke magiesoort of soorten je beheerst... Dan kunnen we je brengen naar de etage waar je thuis hoort'' Zei Vivespa.
Taiga knikte. ,,ik ben een Fire Magician'' mompelde Taiga, en aaide de kat van Vivespa.
,,ik mag je kat tog wel aaien? Hoe heet ze eigenlijk?'' mompelde Taiga terwijl ze de kat zachtjes aaide. Toen schrok Taiga.
,,O, sorry ik werd afgeleid, je kat ziet er zo lief uit''
Taiga glimlachte even.
Taiga had een zwakke kant voor katten, net zoals iemand die ze kende alleen hij was er bang voor en Taiga vond katten lief.
Toen bedacht Taiga zich opeens dat die persoon misschien ook wel op deze etage was.
,,Ken jij Gilbert Nightray?'' Zei Taiga:,, want hij weet misschien wel waar ik heen moet''
Taiga keek met een vragende Blik naar Vivespa, maar realiseerde zich dat ze hem misschien niet kende, de school was immers behoorlijk groot.

PROFILE MAGICIAN

» Not in the mood [Loki]

Roommate with a fever mood

Roommate with a fever mood

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen