Met zijn schetsboek en potlood in zijn hand, liep hij terug naar de vuur etage. Het papier strak tegen zijn lichaam gehouden sinds het geen vuur mag vatten. Niemand die op keek als hij door een groepje mensen liep die hun verhalen met elkaar aan het delen zijn. Niemand die tegen hem praatte. Niemand die ook maar een beetje aandacht aan hem schronk. Het was precies zoals hij het wilde. Hoe minder lichamelijk contact hoe beter. Hij haatte het om terug aan zijn verleden te denken en al helemaal als iemand er naar vraagt. Zijn moeder, vader en zijn eerst zo geliefde broer. Hij heeft ze niet nodig, sinds jong moest hij alles zelf doen en niemand die hem holp.

Rustig ging hij op de vensterbank zitten. Tussen de mensen is hij graag. Wil alle verhalen en belevenissen horen, het moment vast zetten op papier. Hij verlangt ernaar op een manier en op de andere ook weer niet. Die verhalen en belevenissen wil hij ook meemaken in plaats van zijn fantasie te gebruiken, maar aan de andere kant zou hij dan nooit met rust gelaten worden wat hij haat. Geen lichamelijk contact, geen vragen, geen blikken. Gewoon niks. Rustig pakte hij zijn schetsboek en begin de gangen te teken waar overal studenten aan het bijkletsen waren. Met lange vloeiende bewegingen begon hij te tekenen. Nog steeds zichzelf aan het verbeteren in zijn tekenkunsten begon hij zo realistisch mogelijk alles op het papier te zetten. Het lange golvende haar van de een, het gespierde lichaam van de ander. De meer details de beter. Druk in zijn omgeving gezonken brak de vlijmscherpe punt van het potlood af. ''Hé, shit.'' Bracht hij uit en begon in zijn tas te rommelen zoekend naar zijn etui. Bleef aan het graaien en graaien, totdat hij de tas gewoon onderste boven hield. Alles viel eruit behalve zijn etui. Een diepe zucht verliet zijn keel toen hij erachter kwam dat de etui nog in zijn kamer lag. Die ochtend was er haast in de keet en is zo zijn etui vergeten in te pakken.

Gehaasd was hij zijn tas weer in aan het pakken. Al lopend gooide hij de tas op zijn rug en liep in een rap tempo naar zijn kamer. Gooide de deur open, greep de etui en gooide de deur net zo hard weer dicht. Half rennend ging hij door de gangen heen om zijn tekening niet te verpesten. Hard hopend dat iedereen nog ongeveer stonden waar ze waren. Hij kwam om de bocht heen en was zo gefocused op zijn plaats op de vensterbank dat hij de persoon voor hem niet zag en knalde met volle vaarst tegen die persoon aan. Als reactie op een aanraking met een persoon vloog hij zo ver mogelijk van hem of haar af en ging in paniek tegen de muur zitten. Hij had werkelijk waar geen idee of het nou een jongen of een meisje was sinds hij zo verblind was van eerst de vensterbank en nu angst. Zwaar hyperventilerend greep hij naar zijn hoofd en alle beelden van zijn familie flitsen voor zijn ogen langs alsof het de dag van vandaag was. De woorden die zijn vader naar hem gooien, zijn moeder die hem tegen wilde houden en de ogen van zijn broer die vanuit een hoek naar hem zat te staren. Zijn hele lichaam dat zeer doet van het geweld van zijn vader. geen enkel detail wat hij is vergeten. Hoe meer flitsen er voor zijn ogen voorbij gingen des te meer hij in paniek raakte. Totdat hij een stem hoorde. Een stem die dichtbij klonk, eentje die het tegen hem had.

De afscheid van haar ouders waren nog makkelijk verlopen. Deels omdat Noel had beloofd snel terug te bellen en alles te vertellen. Al geeuwend staarde Noel uit het raampje van het vervoer. Ze zag het al helemaal zitten. De zenuwen had ze niet echt. Natuurlijk wou ze dolgraag alles onderzoeken, hoe het daar allemaal in elkaar was gezet, maar Noel zal haar tijd nemen. Jaren had ze hiervoor wat geld gespaard, want in de enige koffer dat ez meehad zaten maar enkele benodigheden die voor haar belangrijk waren, onder andere haar Ipod, gsm-om haar ouders te bellen- en haar tablet, die ze altijd en overal mee heeft voor als ze iets heeft ontdekt dat ze nog niet wist en het daar dan ook meteen alles intypt en opslaat want ze vergeet nog snel iets, en dat kwam door haar verleden...vlug stopte ze de oortjes in haar oren, deed daarna haar Ipod aan en sloeg haar smargard groene ogen deicht

een harde bonk dat te voelen was door heel het voertuig zorgde ervoor dat Noel ruw uit haar slaap werd getrokken. Een luid gevaarlijk gegrom kwam vanonder haar stoel vandaan."Zo te zien zijn we er diablo" Lachte ze waarbij ze dan ook meteen rechston, haar koffer pakte en uitstapte, gevolgd door de witte jaguar die ze Diablo had genoemd. Hij had zijn naam te danken aan zijn gevaarlijk karakter."Kom op jongen" Vervolgde Noel terwijl ze over hat plaftorm stapterichting de school. Nu was ze best nieuwsgierig en voordat ze het maar al te goed besefte stapte Noel al door de gangen. het was er nu ongeveer het moment dat er al enkele lessen normaal aan de gang waren. Maar zo te zien had nog niet iedereen al les want enkele gangen waren nog studenten aan het kletsen. Hun gesprekken verstompten toen ook meteen toen de witte jaguar hun grommend dwong om aan de kant te gaan. Typich iets voor Diablo veel te beschermend. Ah wat maakte het uit, zolang hij maar niet te ver gaat zoals iemand aanvallen vond zij het goed. Hij had ook zo zijn redenen om anderen uit haar buurt te houden. Diablo kent haar verlenden heel goed. Eindelijk zag Noel dat de volgende gangen leeg waren, zo te zien waren hier de lessen op volle gang. Goed wat stilde kon voor de jaguar wel deugd doen. maar Noel was nog maar amper de hoek om toen er iemand hard tegen haar opbtoste. "oef" ontspante uit Noel haar keel door de botsing. De wind dat hier in de lucht hangde dwude hhard genoeg in haar rug om haar evenwicht te kunnen behouden. De jongen daarin tegen had minder geluk, valde op de grond en kroop toen onmiddelijk angstig van haar weg. Begon zelfs te huperventileren. Dit was onmogenlijk het gevolg van de botsing of de pijn. Dat kan niet want zij zou precies zo doen als zij in een kleine ruimte zou vastzitten zoals een kast of een kist..... Noel liet haar spullen meteen vallen en ging door haar kniëen maar kwam niet dichter bij de jongen."Rustig maar" Fluisterde ze op een kalme toon"Ik doe je niets" Vervolgde ze en kwam langzaam dichter naar hem, ging toen naast hem zitten en legde langzaam en voorzichtig haar hand op zijn mond zodat hij niet teveel zuurstof in een keer zou nemen en het zo alleen maar erger maken. Daarna draaide ze even kort haar hand in de lucht waarddoor je inneens de lucht rond die hand kon zien en legde die kalm dan op de plek waar zijn hart lag. Zo dwong ze voorzicht met haar airmagie zijn hart om tot rust te komen, het duurde wel enkele lange minuutjes maar het resultaat was er wel, Ze voelde al dat de jongen wat klam werd en rustig ademde. Ook zijn hart kwam weer tot rust."Gaat het met je?" Vroeg Noel bezorgt en nam wat afstand om hem de ruimte te geven. Ze keek hem met haar smargard groene ogen ontspannen aan.

Het was een meisje. En blijkbaar niet zomaar eentje want ze deed iets met hem. Zag nog in halve paniek hoe haar hand dichterbij kwam. Alleen die beweging al zorgde voor meer paniek in hem. Wilde weg kruipen, zichzelf in zijn kamer opsluiten om tot rust te komen. Maar zijn lichaam was verstijfd door haar...magie? Die ene hand over zijn mond heen deed iets. wat weet hij niet sinds hij niet echt een expert is in magie maar het deed iets dat wist hij zeker. Langzaam voelde hij zijn ademhaling rustiger worden, voelde zijn lichaam weer ontspannen. Haar hand die op zijn borst werd gelegd en zo zijn hartslag rustiger werd. Alles wat ze deed maakte hem van buiten weer kwam, maar in zijn hoofd was er niks verandert. de flitsen van zijn familie, van alle gebeurtenissen in zijn leven bleven net zo heftig als voorheen voor zijn ogen gaan. En daarbij deed ze iets wat dit alles juist heeft opgewekt. Namelijk lichamelijk contact. Alleen de gedachte van haar om hem aan te raken maakt het erger. De beweging naar hem toe, het staren in zijn ogen, alles wat hij voelt zorgt voor deze reactie.

Toen zij afstand van hem nam deed hij precies hetzelfde. Hij schroof een paar meter bij haar vandaan en wat ze zo net tot rust heeft gebracht begon weer in paniek te raken. Zijn ademhaling werd sneller, zijn hart bonste in zijn keel, hij kon bijna niet omhoog kijken sinds de beelden dan het helderst zijn. Alsof het weer recht voor zijn neus gebeurt. Hij greep naar de plek waar ze zojuist haar hand had gelegd. Hij greep zijn shirt zo hard vast dat zijn hand zeer deed. ''Wat ben jij? Ga weg! Raak me niet aan! Laat me met rust!'' Alles wat hij bij het zicht van haar hand wilde zeggen komt er nu uit. Eigenlijk schreeuwde hij het uit. Maar toen hij haar ogen zag, kon hij niks meer uitbrengen. Blijkbaar zorgde niet alleen haar magie voor rust maar haar hele aura ook.

Hij zuchte diep en het kon hem allemaal niet meer schelen. Veel te ingewikkeld. Ze maakt hem in de war. Haar rust met zijn paniek die tegelijkertijd door zijn lichaam stromen. Wat moet hij nu in godsnaam doen.



Sorry~ voor de mega kortheid. Heb totaal geen inspiratie vandaag

Noel wist niet precies wat te doen, als ze de precieze oorzaak zou weten van wat zou zijn gebeurd dat hij zo is. even dacht ze daar over na. Ze sloot kort haar ogen en dacht diep na. Het was duidelijk dat het uit zijn verleden kwam. Even zuchtte ze. Zo was zij vroeger ook, niet van bij aanrakingen ofzo...Wat van hem wel zo was. Nee van haar was eht wanneer ze nog ergens krap in zat. Vermoeid door de herrineringen wreef ze door haar smargard groene ogen, de reis was veel te kort geweest waardoor ze haar slaap niet heeft kunnen inhalen. Toen ze weer opkeek merkte ze dat ze het alleen maar erger had gemaakt. Meteen nam ze haar tablet en begon te typen. Het duurde een tijdje want met een hand typen was nu ook weer neit het simpelste vooral niet omdat ze tergelijke tijd de jongen voor haar in de gaten hield. Hij had blijkbaar ook afstand genomen van haar. Noel keek hem bestudeerend aan. Ze kon ook van afstand hem genezen maar wie weet hielp het ook niet en maakte ze het erger. Noel kon er zelf niet aandoen dat ze zo'n rustige uitstraling had. VAnaf kinds af aan was ze al heel goed met geneesmagie. Maar dat had deels ook haar leven het er zeer zeker niet beter op gemaakt nee. Alleen maar erger. Noel had altijd de neiging gehad om anderen met hun wondes te helpen en te genezen en dat maakte haar echte ouders woedend...Even mopperde Noel door weer aan hen te denken en duwde die gedachten ruw weg. ''Wat ben jij? Ga weg! Raak me niet aan! Laat me met rust!'' Hoorde ze hem schreeuwen. Ze keek hem aan. Blijkbaar moest ze een andere aanpak vinden. Daar dacht ze nu ook eens goed over na. het was niet zo simpel als men zou zeggen. Je kunt niet snel iemand kalmeren zonder hem te troosten of een kalme hand op de schouder te leggen. Een aanraking was dus niet aangeraden bij hem. Zou hij ook mishandeld zijn geweest? Even zuchtte Noel waarom dacht ze daar altijd over. Maar het leek wel bij hem duidelijk. Noel heeft geleerd om zichzelf de beheersen. En was door de zware opleiding van haar adoptie ouders een net en beleefde vrouw geworden. Maar iets in haar waarschuwde haar dat er iets in haar verborgen was. Iets dat ze niet kon beheersen iets duisters, ook al zou je het nooit kunnen raden hoe goed je Noel ook zou kennen."Ik ben geen wat ik ben een wie" Sprak ze eerst koeltjes op zijn geschreeuw. Dat was toch logich? Zag zij er nu werkelijk uit als een ding? Even schudde ze verontwaardigd met haar hoofd. Opnieuw zette ze een pas achteruit waardoor ze op een bank ging gaan zitten, ze hem nog even kort met een glimlach aankeek maar daarna nonchalant haar ogen naar de gang liet glijden."Sorry dat ik je aanraakte" Veronschuldigde ze zich. HIermee zou ze dus wel wat geduld moeten mee hebben. "Het was niet de bedoeling om je pijn te doen ofzo, dat zou zelfs niet eens het laatste ding zijn dat ik zou willen doen." Legde Noel uit, en ze meende het ook. Ze had zelf jaren pijn geleden. Dat wenst ze niemand toe, zelfs niet degene die ze erg zou haten. "Ik ben trouwens Noel" Stelde ze zich voor, maar keek hem niet meer rechstreeks aan, want ze had gemerkt dat dat ook al een slechte invloed op hem had."Zou je me teminste je naam kunnen vertellen, dat is wel het iets dat je zou kunnen zeggen doordat je mij een ding hebt genoemt" Vroeg ze rustig terwijl ze haar smargard groene ogen op de saaie kleurloze muur gericht hield.