Woedend staarde Alexis naar zichzelf in de spiegel. Kid, die de laatste tijd niet uit haar hoofd verdwenen was, spookte de hele tijd daar rond, maar haar gevoel voor hem nam af. Beetje bij beetje wist ze zich van hem los te maken, maar ze wist dat ze weer als een blok voor hem zou vallen. Het schaamde haar bijna dat ze zich zo kinderachtig had gedragen toen ze zichzelf had laten zien. Ze had haar hart geopend voor hem, ze moest even weg en nu was hij weer kwaad op haar. Nee, hij negeerde haar zelfs. Het deed haar pijn, ontzettend, maar ze bleef expres uit zijn buurt. Ze probeerde een soort haat voor hem te creëeren, wat haar nauwelijks lukte, maar ze bleef het maar opnieuw proberen. Ook nu stroomden er tranen van onmacht over haar wangen. Woedend veegde zij deze weg en keek snel opzij. Ze had geen zin in vragen. Ze zou de spiegel sowieso weer kort en klein slagen. Minachtend keek ze naar het verband rond haar hand. Dat was van gisteravond. Op haar achttiende zou ze er een einde aan maken. Ze had er genoeg van om mensen te vertrouwen. Ook al zou ze hoteldebotel op iemand anders verliefd worden dan op Kid, ze zou zich nog niet tot hem wenden. Ze zou zichzelf vermoorden, dat was zeker. Ze zuchtte en wreef gefrustreerd door haar blauwkleurige haren. ‘Klootzak,’ siste ze. ‘Zie je wat je me hebt aangedaan? Je hebt me alleen maar meer pijn gedaan! Vuile klootzak! Ik hield van je!’ riep ze woedend. Zonder nadenken greep ze een mes, die ze uit de keuken gepikt had, van de plank en hield haar hand op de plank. Ze hield het mes erboven en sloeg deze met kracht tegen haar hand. Het mes doorboorde haar hand. Huilend van de pijn trok ze het mes eruit en gooide deze met kracht weg. Onmiddellijk voelde ze hoe haar woede afnam en de pijn toenam. Zwakjes keek ze naar haar hand, die steeds meer roder kleurde. ‘Shit,’ fluisterde ze. Geschrokken pakte ze een handdoek vast en deed die tegen haar hand. Ze keek naar haar lichtblauwe jurk, maar die had geen bloedvlekken opgelopen. Dit was de tweede keer dat ze zoiets deed. De eerste keer was ze naar de ziekenzaal gegaan, maar de tweede keer zou ze niet gaan. ‘Wat kan het me ook schelen als ik doodbloed,’ siste ze.
‘Wat kan het jou schelen?’ riep ze woedend naar de spiegel, wetend dat Kid toch niet zou antwoorden. Ze gooide de handdoek, die inmiddels al helemaal bebloed was, weg. Ze liep naar de uitgang van de badkamer en smeet de deur achter zich dicht. Haar hand klopte ontzettend en was verzwakt. Nee. Ze zou geen magie gebruiken. Ze zou naar de waterval gaan en zich daar van een richel laten vallen. Ze zou verpletterd worden door de stenen. Haar hand was gewoon een voorproefje. Met dit idee in haar hoofd, liep ze verder. Haar ogen gleden opzij, maar Alexis probeerde zo snel mogelijk om weer bij bewustzijn te blijven. Ze wilde nu niet omvallen van de pijn. Dat verdiende Kid niet. Nee, ze zou dat eindje naar de waterval verdomme nog lopen. Huilend liep ze verder. Ze voelde hoe ze van de pijn struikelde. Net toen ze op wilde staan, hoorde ze een stem. ‘Ik verschuil me niet, ik viel, stomme idioot!’ riep ze boos terug, waarna ze overeind kwam. Het bloed droop langs de palm van haar hand op de grond, maar Alexis schonk er geen aandacht aan. Haar hart leek even stil te staan, maar ze haalde snel weer adem. Ze schudde woedend haar hoofd en keek naar de persoon voor haar. Zijn paarse ogen hadden iets moois, waar ze niet naar wilde kijken. Ze had nog nooit zulke ogen gezien. De goudkleurige ogen van Kid waren ook speciaal geweest. Ze wilde niet meer aan hem denken. Ze ging van de richel spelen en Kid zou haar niet kunnen tegenhouden. ‘Aan de kant, jochie. Ik heb zaken te doen,’ snauwde ze hem toe, waarna ze naar hem toeliep en hem met haar bebloede hand een duw gaf, zodat een veeg bloed achterbleef op zijn schouder. Ze keek hem even aan, schudde toen haar hoofd en liep verder. Het kon haar niet interesseren hoe hij erover dacht. Ze zette haar beide voeten aan de richel en keek even naar beneden.

- Dramatisch xd

De pijn, die als een mes door haar heen sneed, was niet normaal meer. Ze voelde hoe zwarte vlekken zich voor haar ogen verzamelden. In een waas dacht ze na hoe Kid gereageerd zou hebben als hij hier zou zijn geweest. Waarom vroeg ze het zich eigenlijk nog af? Kid was nauwelijks nog geïnteresseerd in haar. Net als deze jongen zou hij toekijken hoe ze van de richel zou springen, waarna hij vrolijk tegen iedereen zou praten en dan weg zou lopen. Of hij zou juist tegen niemand gaan praten en zijn slechte gewoontes weer op gaan pikken. Tranen stroomden over haar wangen bij het idee dat hij hier zou zijn om haar tegen te houden. Hij had haar beloofd dat als zij zou springen, hij haar uit de put zou halen. Hij had haar beloofd dat hij ervoor zou zorgen dat ze niet nog dieper in die ellendige put zou zakken, maar op dit moment had hij helemaal geen van zijn beloften waargemaakt. ‘Klootzak!’ schreeuwde ze opnieuw. ‘Je hield niet van me! Je haatte me! Net zoals die andere klootzakken!’ riep ze woedend. ‘Is dit wat ik verdien? Ja? Mooi!’ schreeuwde ze. ‘Voor al die jaren dat die klootzakken op mijn planeet me zwartgemaakt hebben! Voor al die tijd dat jij me voor het lijntje gehouden hebt! Ik heb mezelf kapotgesneden dankzij jou, ik verwens mezelf de dood in, is dat wat je wilt?’ riep ze, terwijl tranen van onmacht over haar wangen stroomden. Haar ogen gleden opzij. Een paar nieuwsgierige eerstejaars waren haar vragend aan het bekijken, maar Alexis sloeg niet langer een acht op hun. Haar verbaasdheid was opgewekt door de jongen achter zich. De jongen met het verdwaalde uiterlijk, alsof hij niet goed wist wie hij was en wat hij was. Hij had zijn haren aan de ene kant langer en aan de andere kant korter. Alexis keek even kort over haar schouder naar hem, maar richtte kort daarna haar blik weer op de waterval. ‘Dit is voor jou, Kid. Je wilt me doodhebben, hè?’ fluisterde ze zachtjes. ‘Wel, hier krijg jij je zin. Rotzak,’ mompelde ze. Ze zette haar tenen iets dichter naar de rand. Ze hoopte dat ze zo slecht zou vallen dat ze meteen dood zou zijn. Ze hoopte dat niemand haar tegen zou houden. Ze hoopte zelfs dat Kid haar zou zien en dat een immens schuldgevoel zijn lichaam zou overnemen, zijn geest zou aantasten en dat hij uiteindelijk zelf zelfmoord pleegde.
Lichtelijk werd haar irritatie opgewekt toen ze de jongen achter haar nog steeds opmerkte. Met een halve draai draaide zij zich om en keek hem aan. ‘Wat moet je?’ snauwde ze hem toe. ‘Kom je genieten van de show?’ vroeg ze arrogant. Haar blik was gericht op zijn gezicht. Haar ogen contact latn maken met zijn ogen was voor haar niet zo moeilijk, maar ze wilde zich niet nog een keer door een paar ogen van iemand anders laten vangen, zoals bij Kid was gebeurd. Zeker in ogen met speciale kleuren kijken was voor haar nu een gevaar geworden. Ze probeerde haar tranen te verbergen, zette zichzelf van de rand af en keek hem aan, waarna ze zich omdraaide en naar hem toewandelde. ‘Luister, kleuter. Ik heb geen zin in mensen die mij tegen kunnen of willen houden. Zelfs als je dat niet wilt, wil ik dat je oprot,’ snauwde ze hem toe, waarna ze hem vijandig aankeek. Ook al zou ze hiermee ruzie veroorzaken, ze had al tegen Mineko en tegen Sasori allebei gevochten. Dat was haar ook nog redelijk goed afgegaan. Het had alleen maar een grote huilbui bij Mineko veroorzaakt, maar ze waren achteraf wel vrienden geworden. Ze zuchtte zachtjes en keek de jongen twijfelend aan, alsof ze niet wist wat ze nu moest zeggen tegen hem. Daarom bleef ze maar staan en zwijgen.

Terwijl haar adem raspend ging, probeerde ze zichzelf niet meer kwaad te maken dan ze al was. Ze had zin om haar magie op hem te gebruiken, maar iets in die jongen hield haar tegen. Het was niet zoals bij Kid, waarbij ze meteen als een blok voor gevallen was, maar iets anders. De jongen had iets speciaals, waardoor ze hem geen pijn wilde doen. Het viel haar sowieso al van zichzelf tegen dat ze weer terug op haar oude karakter viel. Dat had niemand verdiend. Ze slikte even. Ze dacht dat ze op de goede weg was. Ze dacht dat ze… Haar gedachten werden ruw onderbroken door haar zicht dat verslechterd werd. Verbaasd deed ze een paar stappen achteruit. Ze slikte even, schudde toen haar hoofd en keek de jongen aan. Een branderige geur ging door haar neus. Wat was dit nu weer? Oefende de jongen zijn magie nu op haar uit? Had ze net zo goed wel haar eigen magie kunnen gebruiken omdat de jongen dit ook deed? Ze wist het niet, maar ze vond het wel mooi om te zien ergens. De jongen was echter slechts een zwarte waas, met witte strepen erdoorheen. Ze keek hem alleen maar verbaasd aan en vergat op slag haar woede. Ze was zo warrig soms. Ze wist zich sinds Sasori, Mineko en Kid, die allemaal goed voor haar geweest waren, maar haar verlaten hadden, niet meer goed te gedragen. Ze was warrig en wist niet precies wat ze wou, wat heel irritant kon werken. Opnieuw schudde ze haar hoofd en deed ondertussen weer een paar stappen vooruit. ‘Wat is dit?’ mompelde ze verbaasd. Haar woede was, gek genoegd, weer weggeëbd. Ze snapte niet waarom de jongen dit deed. Het had wel een kalmerend effect. Ze probeerde haar boze lach in te houden. Hij wilde haar niet helpen, maar dat deed hij wel, want hij nam haar woede weg. ‘Ik heb je door,’ zei ze kalm, terwijl haar woede weer terugkwam. ‘Je wilt me verwarren en daarom minder boos maken,’ concludeerde ze, alsof dit ook echt hetgene was wat de jongen wilde doen. Ze slikte even en schudde haar hoofd, waarna ze ruw haar tranen wegveegde. ‘Nou, fijn. Het is je gelukt,’ snauwde ze hem toe. ‘Laat jezelf nu maar weer gewoon zien,’ zei ze, wat nog net niet smekend klonk. Ze schrok er zelf van. Niet weer. Ze wilde niet weer terugvallen.
Haar blik gleed van de zwarte vlek naar de grond, alsof ze niet tegen de jongen maar tegen het gras praatte. ‘Niet dat het jou wat kan schelen, maar het gaat niet zo geweldig met me de laatste tijd en…’ Ze richtte haar blik weer omhoog. ‘Ach, wat kan het jou ook schelen,’ zei ze, ze haalde haar schouders op en moest moeite doen om zichzelf niet uit te lachen. Stond ze hier nu werkelijk haar verhaal te doen aan een jongen wie het niet eens kon schelen en wie haar alleen maar kwaad maakte? Dat was Kid ook geweest. Ongeïnteresseerd. Nee, wacht. Hij was wel geïnteresseerd geweest. Blijkbaar niet lang genoeg, anders was hij niet weggegaan. Oké, zij was ook een tijdje weggegaan, maar ja. Ze schudde haar hoofd even, waarna ze naar de jongen keek. ‘Wat maakt het ook uit,’ mompelde ze, waarna ze zich verslagen tegen de boom liet zakken. De jongen was groter dan haar, dat was haar daarnet al opgemerkt, dus de opmerking ‘kleuter’ was een beetje vergezocht. Ze kon zichzelf nu wel iets aandoen, maar weer op die richel staan had toch geen zin. Niks had nog zin, dus waarom zou ze zich dan niet gewoon laten bezeren en laten uitlachen door iedereen? Het bloed droop nog altijd uit haar hand. Ze zou wel gewoon wachten tot al het bloed uit haar gevloeid was via al die adertjes. Ze sloot haar ogen en wachtte af.