Zonnig, een aangename temperatuur. Liever bevond Savador zich nu niet buiten, maar hij moest hier, op het grasveld, aanwezig zijn voor een Sociale Binding met één van zijn mentorleerlingen. Eigenlijk had hij niet gedacht dat het er nog van zou komen, zo in de periode van het eind van het schooljaar. Weer een semester voorbij en weer nieuwe leerlingen die de orde die hij zo graag wilde behouden ongetwijfeld kwamen verzieken. De tijd ging te snel. Hij mocht eigenlijk niet klagen, moest zelfs blij zijn dat hij nog leefde. Zelf was hij er met een paar flinke wonden en botbreuken van af gekomen, alles dankzij Neara, maar met Malaika was het veel minder goed afgelopen. Hij meende te weten dat Norwood door toedoen van Vrouwe Luce inmiddels weer de oude was, niet langer meer het slangachtige wezen waarin hij hem getransformeerd had in de hoop om met zijn hulp Oak's Field bij zijn eigendommen te voegen, beginnend bij het noordoostelijke deel van het dorp. Ondanks dat hij op alles goed was voorbereid en zo onopmerkelijk mogelijk te werk was gegaan, was het totaal tot een mislukking uitgelopen. De haat jegens hem leek zelfs verdubbeld te zijn nu het gerucht rondging dat hij de oorzaak was van Miss Malaika's dood. Vurig hoopte hij erop dat het schaarse aantal leerlingen dat hem niet haatte, verachtte of vermeed niet ook anders over hem gingen denken en zich aansloten bij de rest van die naïeve dwazen. Op sommige momenten was hij geestelijk een hater voor zichzelf om de dingen waarvan hij soms niet eens wist wat hij deed. Lust naar macht en roem had hij altijd al gehad. Het was niet onder controle te houden. Na het hele incident had hij zijn les wel geleerd, en liever hield hij zich nu koest en verzweeg het gebeuren, wilde er ook niet meer aan denken. En kon er ook niet aan denken zonder dat de gedachten aan Malaika weer teboven kwamen, dat was het punt juist. Moeizaam bewoog hij zich met behulp van een kruk onder zijn arm voort over het verlaten grasveld. Eén van zijn armen rustte in een mitella tegen zijn borst, het was ook de reden waarom hij maar één kruk kon gebruiken. Met zijn vrije hand streek hij een paar lange zwarte lokken achter zijn schouder in de zwakke lentebries die opstak. Zijn wonden waren nog niet genezen, en eigenlijk mocht hij in zijn conditie nog helemaal niet zulke lange afstanden afleggen. Een belangrijke afspraak was al genoeg reden voor hem om zijn ritme weer op te pakken, slecht te been of niet. Hij was de koppigheid zelve. Maar zover zijn weten ging was het wel degelijk belangrijk te noemen, want de reden voor deze Sociale Binding was in Enyana's geval niet bepaald rooskleurig. Ondanks dat hij zich vaak stijf en streng voordeed kon hij wel in zitten met iemand, en dat bewees hij deels door alleen al hier te staan. Zwijgend scheurde Savador zijn wat moeilijke blik van de grond af en liet zijn slangachtige ogen over het buitenterrein glijden, wachtend tot het gestalte van het roodharige meisje zou verschijnen.

In stilte sloeg Savador fronsend zijn blik weer neer op het gras en plaatste de kruk tussen zijn voeten om er een enkele hand op te steunen. Zijn wonden voelden wat netelig aan, zijn gewrichten begonnen beetje bij beetje steeds meer vast te zitten in de positie waarin ze nu verkeerden door het lange stilstaan. Toch was het goed zo. Hij had er vrede mee. Anders dan bij de meeste anderen tolereerde hij geen laatkomers, ook niet bij een afspraak, uiteraard. Maar in dit geval wilde hij wel een uitzondering maken. Het altijd zo rustige en teruggetrokken meisje alle tijd geven die ze nodig had. Je moeder verliezen was wel iets anders dan een familieruzie of bizarre gevoelens waar je mee te kampen had, die de reden vormden voor een Sociale Binding. Zelfs Wren had zijn medelijden meegekregen bij haar Sociale Binding na het verlies van haar vader, had zelfs zijn mantel mogen lenen toen ze daar in de rukkende wind aan de kust van Razen hadden gezeten - al had het verder totaal niets veranderd aan hun wrokke band. Vanzelfsprekend niet; Wren bleef Wren, en zelf was hij ook niet bepaald een type dat gemakkelijk sorry kon zeggen. Zijn begrip lag vooral achter de oorzaak dat hij zelf ook zijn ouders had verloren op een te jonge leeftijd. Niet enkel zijn vader of zijn moeder. Zijn beide ouders in een keer, opeens zomaar weggenomen uit zijn leven. Juist op het moment in zijn jeugd dat hij ze het hardst nodig had in zijn periode als pestslachtoffer. Het enige positieve eraan was dat hij al vroeg op beide benen had kunnen staan, voor zichzelf kon zorgen. Maar daar kwam het feit ook weer bij dat hij liefde en acceptatie die ouders je iedere dag schonken maar kort gekend had, en het zijn karakter tesamen door het zware gepest en de vernederingen hard en stijf had gemaakt. Hij deelde al die feiten niet graag, zoals hij niet graag had dat men de neus in zijn zaken stak. Vooral omdat maar bar weinig mensen hier om hem gaven en het daadwerkelijk ook iets kon schelen. Aan persoonlijke isolatie geen gebrek. Zwijgend keek Savador op toen hij iets vanuit zijn ooghoeken zag, en vestigde zijn blik op een roodharig gestalte dat langzaam maar zeker kwam genaderd. Meteen gleed er - nauwelijks zichtbaar, maar het was er wel - een zorgelijke trek over zijn gezicht, want God; het meisje zag bleek. Nu zag hij zelf ook wit, maar dat was enkel zijn eigen huidskleur. Enyana zag lijkbleek voor haar doen, alsof ze ieder moment om kon vallen. Het moest vast moeilijk voor haar zijn, arme ziel. 'Goedendag meneer,' begroette het meisje hem zacht toen ze vlak bij hem stond. 'Dag.' Met moeite wist Savador een klein zuur glimlachje op zijn smalle lippen te persen om na een moment aarzelen toch maar bij zijn ietwat stijve begroeting te voegen terwijl hij op haar neerstaarde. Niet zo geslaagd, maar de zeurende pijn maakte het ertoe dat hij niet bepaald in een op en top humeur was. Pas nu ze wat dichterbij stond merkte hij op dat Enyana haar rode lokken ingekort had. Ondanks dat het niet moeilijk te zien was dat ze in de put zat, stond het haar leuk. Fris ook. Hij scheurde zijn blik los van haar om die even in gedachten verzonken over het terrein te laten gaan. Een pijnlijke stilte nam de overhand, en hij wist dat hij de eerste stap moest zetten om tot de daad te komen. Niet direct met de deur in huis vallen, het was immers niet zijn intentie om alle pijn in een keer weer allemaal bij het meisje te boven te halen. Langzaam opbouwen. Daar was het een Sociale Binding voor waar hij voor een bepaalde tijd even als vertrouwenspersoon voor haar diende. 'Zullen we een stuk lopen?' vroeg Savador toen maar zacht. 'Of gaat je voorkeur uit om ergens te gaan zitten?'
Al lopend kon ze haar verhaal bij hem kwijt, misschien even tot haarzelf komen in de natuur. Maar had ze liever om het toch zittend in alle rust te doen, dan vond hij dat ook geen probleem.

Zijn poot stijf houden; daar was hij goed in. Hij deed net alsof hij niet zag dat Enyana haar blik even over zijn bekrompen houding en de mitella op zijn borst liet glijden, deed zelfs een poging het af te wimpelen door haar een klein glimlachje te bieden. De zichtbare frons op haar gelaat moest haar curiositeit aantonen. Maar het ging nu niet om hem; het ging om haar. Hij was niet belangrijk. Savador liet zijn slangachtige ogen al bedenkelijk over het zonovergoten schoolterrein gaan terwijl hij vroeg wat ze het liefste wilde. Om te zien welke richting ze het beste uit konden lopen als haar voorkeur er naar uit ging, ergens waar ze even alleen konden zijn. 'Ik geloof niet dat mijn benen op dit moment nog veel kunnen hebben, en zo te zien dat van u ook niet...,' gaf Enyana echter blijk van de tegenovergestelde keuze. Hij glimlachte even vreugdeloos op haar neer bij dat schot in de roos, al had het meer weg van een pijnlijke grimas. 'Dus ik denk dat ik op het moment liever zit.' Op het eerste gezicht leek Savador zich te irriteren aan haar schattige blik zoals hij met een hard gezicht en een lichte frons tussen zijn wenkbrauwen op het meisje neerstaarde, maar in feite was het omdat het hem verontrustte. Ze kuchte, wreef over haar voorhoofd, zag er niet fit uit. Had dat kind de afgelopen dagen wel fatsoenlijk voor haarzelf gezorgd? Steunend op zijn kruk draaide hij zijn lichaam een kwart in de richting waar Enyana al uit liep, naar een stil ogend zitplekje onder een boom. Het werd dus toch maar zitten. Very well. Langzaam zette hij zichzelf in beweging om haar op de voet te volgen, want haar bijhouden kon hij niet bepaald in deze conditie. Hij kwam pas bij het bankje aan toen zij al zat. Savador plaatste de kruk tussen zijn voeten als steunpunt terwijl hij zich moeizaam met onderdrukte kreunen op het zitvlak naast haar neer liet zijgen. Hij leunde met zijn ogen gesloten iets naar achteren en slaakte een kleine zucht, eentje die bijna verheerlijkend klonk. Eindelijk even zitten. Zijn rug deed hem nog wat als hij zich teveel last op de schouders legde. Een beetje onderuitgezakt opende hij zijn ogen weer, nu pas met het besef dat er een stilte was gevallen. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij op dat het meisje stilletjes naar de grond keek. Zwijgend scheurde hij zijn blik weer van haar af. In het korte moment staarde hij naar de hangende takken van een boom verderop en wreef bedachtzaam met een duim over zijn kaaklijn. In gedachten verzonken hoe hij het gesprek op zo'n wijze direct aan kon knopen om zo voorzichtig mogelijk tot het punt te komen. Het was echter Enyana die hem vanuit het niets een vraag stelde waardoor hij wat verrast opkeek. 'Bent u...bent u gevallen?' Schuchter zoals altijd, maar wel een directe vraag kunnen stellend die hij liever ontweek dan beantwoordde. 'Ja,' reageerde Savador op een langzame toon. 'Zo zou je het wel kunnen noemen, ja,' antwoordde hij met een onterechte onschuldige uitdrukking tussen neus en lippen door terwijl hij hier en daar wat bloesemblaadjes van zijn borst plukte. Het was hoe dan ook geen leugen; hij was immers gevallen. Misschien had Enyana door haar eigen situatie niets meegekregen van wat er nu weer voor duisters op de school was gebeurd. Vreemd, de hele school leek het te weten. De verhaaltjes werden weer tot in het precieze detail rondgebazuind. Ander onderwerp. Hij hoopte vurig op succes in die poging, want hij voelde er niet veel voor om haar het hele verhaal op te zadelen als ze er naar vroeg. Hij kon het ook moeilijk gaan ontkennen. Zacht schraapte Savador zijn keel terwijl hij zijn houding tot een wat meer elegante-gentleman-pose fatsoeneerde. Zijn rug gerecht en zijn nog ongenezen been voorzichtig rustend over het andere. De kruk had hij tegen de rugleuning van het bankje geplaatst, onnodig voor gebruik zolang hij zat. Zijn aandacht was inmiddels gevestigd op Enyana's gelaat. Nu hij haar gezicht van de zijkant zag, vielen de meer weggevallen contouren in haar gelaat hem op. Hij meende ook wallen te zien, of dat lag aan de beschaduwing. Met een zichtbare frons boog Savador zich iets naar voren om haar in stilte te gebieden hem aan te kijken. 'Gaat het wel goed?' vroeg hij op een toon waarin de verontrusting bijna te horen was.

Direct antwoord op zijn vraag kreeg hij niet, maar het deerde hem niet. Wat voor vraag was het ook om te stellen in deze situatie? Natuurlijk ging het niet goed; het meisje had pas geleden haar moeder verloren, zag er bar slecht uit en moest dagenlang op haar slaapzaal hebben gehuild. Het opnieuw ervaren van dat leed alleen al riep de bekende zeurende pijn uit zijn eigen jeugd in zijn borst weer op. Bijna alsof zijn hart letterlijk bloedde. Alles voelde zwaar aan, alles was gewoonweg zwaar en hij had geen enkele zin meer in het leven gezien. Maar hij was doorgegaan. Dan wel als wees op straat voor hij met het familiefortuin en zijn intellectie goedgekeurd werd op een school voor kinderen met een hogere intelligentie. Een zwerver was in de ogen van de gemiddelde maatschappij niemand, een lege ziel met een verloren naam. Zelfs als ze gedood werden, werd het verzwegen; er was immers toch niemand die voor hen zou komen. Hij was precies zo geweest, had alleen Saethion gehad die hem beschermd en vergezeld had. Voordat hij ook eindigde in een hoopje verminkte ellende ergens in een donkere steeg had hij zich echter een titel bemachtigd en nieuwe doelen. En als hij zijn leven van die graad kon oppakken, had hij er alle vertrouwen in dat het Enyana ook zou moeten lukken. Het meisje mocht dat stil en zwak overkomen, hij wist dat ze over dezelfde sterke wil moest bezitten als iedere andere vrouw. Als het moment daar was.. Nu leek ze echter nog in haar oude ik te verkeren, zwijgzaam zoals ze hem niet aan leek durven te kijken en een lok uit haar gezicht streek. 'Ik ben oke, een beetje misselijk, dat is alles,' bracht ze er zwakjes uit.
'Hm.' Zijn licht bezorgde blik was nog op de zijkant van Enyana's gelaat gevestigd terwijl Savador zich weer iets naar achteren liet leunen, meer bedenkelijk nu. De gezonde arm legde hij te rusten over de lengte van de rugleuning, achter Enyana's rug langs. Hij liet zijn punt van aandacht afdwalen naar het gras, verder malend over hoe hij het aan kon pakken in de tweede stilte die viel. Hij wipte zijn voet zacht op en neer, zijn vingers tikten achter Enyana zacht op het hout van het bankje. Een soort tic wanneer hij diep in gedachten was. Het moest er toch van komen. Of hij nu wilde of niet; hij moest het aan het daglicht brengen, hoe moeilijk het ook voor het meisje zou zijn. Hij wilde immers niet weer de intentie wekken dat hij haar kwaad wilde doen, zoals de vorige keer bij Enyana's straf. 'Het spijt me van je moeder,' zei hij toen maar zacht. Met een licht fronsje uit medelijden vestigde Savador zijn blik weer op haar gelaat. 'Gecondoleerd.'

Een beetje misselijk, en dat was alles. Het meisje zag er echter uit alsof ze veel meer had dan alleen een beetje misselijkheid, en het baarde hem toch wel zorgen. Ze was één van zijn leerlingen, hij was haar mentor en moest ervoor zorgen dat het proces van leren en goede punten halen, haar weg naar een pienter diploma zo goed mogelijk verliep. Maar naast die zakelijkere plichten die zijn baan van hem vereisten was hij ook persoonlijk bezorgd om haar. Omdat hij als geen ander wist hoe het was om al vroeg voor jezelf te moeten zorgen, zonder de steun van de persoon die je hele leven al achter je had gestaan. Hij had helemaal niemand gehad die wist wat hij doormaakte. Eigenlijk hoopte hij vurig voor Enyana dat dat bij haar niet het geval was. Hij gunde het meisje de steun en de affectie die ze nu het hardst nodig had. Hij kon zelfs concluderen dat hij het zelf ook wat moeilijk kreeg om als het ware een jongere versie van zichzelf te zien. Niet helemaal; Enyana was een meisje en natuurlijk een ander persoon, maar het kwam geestelijk op hetzelfde neer. Zijn support had ze. Het mocht zich dan nog iets moeten opbouwen en nu was hij niet de meest openlijkste persoon, maar of het nu nauwelijks te merken was of niet; ze kon bij hem terecht.
'Be...bedankt...,' wist het meisje met alle moeite uit te brengen. Met dezelfde lichte frons wierp Savador haar een schuine blik toe. Hij kon zien dat ze het er moeilijk mee had. 'Volgende week...wordt ze begraven.' Zwijgend sloeg hij zijn slangachtige ogen neer naar zijn bleke hand, rustend op zijn schoot. Hij kon zich nog als de dag van vandaag herinneren hoe hij als negenjarig jongetje voor het graf van zijn ouders had gestaan op de begrafenis. De dienstmeid die vader voor zijn dood nog had ontslagen had haar voorbereidingen getroffen voor haar vertrek, maar was nog voor een laatste keer teruggekomen om zijn haar netjes te kammen en een pak op kindermaat te laten maken. Alles overhaast en op het laatste moment, zoals de dood van Mr. en Ms. Sathandiai ook totaal onverwachts uit de hoek gekomen was. Tegenwoordig trok Savador zijn zoontje datzelfde pak aan wanneer ze naar mama's graf gingen op Puffoon; de zwarte pantalon en het kinderhesje tesamen met het stropdasje en de kleine zwartgelakte schoentjes bleven een neerslachtige herinnering aan die ene zwarte dag in zijn grijze jeugd. In de stilte streek Savador met een duim over een onopvallende vlek op zijn broek, opnieuw in gedachten verzonken en tegelijkertijd aarzelend of hij het moest vertellen of niet. Leukere herinneringen aan zijn ouders om de situatie met die van Enyana te vergelijken. Het lag op het puntje van zijn tong, maar iets hield hem tegen. Ongetwijfeld het feit dat hij slechts basisdingen van zichzelf met zijn leerlingen deelde. Privé was een ander verhaal; de meesten zouden hem er toch alleen maar zwart mee maken. Met een kleine ademteug opende Savador echter zijn mond en richtte zijn hoofd op ten teken dat hij iets ging vertellen.
'Vorig jaar zomer heb ik een hartstilstand overleefd,' vertelde hij zacht vanuit het niets, glazig voor zich uit starend alsof de woorden ook voor niets en niemand gericht waren. 'Ik was een moment.. letterlijk even heen. Alles viel weg, mijn hartslag was niet meer. Ze hebben me uiteindelijk met een defibrillator in alle verwoede hoop terug moeten halen..' Zijn zwak bevende mondhoeken krulden om tot een vreugdeloos glimlachje terwijl Savador zijn gezicht even afwendde, terugdenkend aan alle hectiek en het feit dat het bijna over voor hem was geweest. 'Maar datzelfde moment bracht ook een herinnering met zich mee die ik op de dag van vandaag nog altijd koester.' Langzaam maar zeker verbreedde zijn glimlach iets, oogde het haast gelukzalig. Met een warme uitstraling op zijn gelaat keek hij Enyana weer aan. 'Ik mocht even bij mijn moeder zijn,' vervolgde hij begenadigd. 'Het was er vredig en sereen en ze was daar. Voor ons mag het zo lijken dat ze er niet meer zijn, maar ze leven elders gewoon voort met de vreugde benadrukt in de waakzame glimlach op hun gezicht. Zoals jouw moeder ook terecht zal komen op een betere plek, neem dat maar van me aan.' Voorzichtig strekte hij de arm over de rugleuning iets uit om met een bleke hand zacht over Enyana's schouder te strijken, wetend dat ze zich flink probeerde te houden en haar leed wilde maskeren. Maar het was niet erg. Het zou des te beter voor haar zijn om wat van haar opgekropte gevoelens los te laten. 'Je bent niet verplicht je tranen binnen te houden. Dat maskertje van welzijn heb je met alle inspanning immers al lang genoeg op gehad, nietwaar?' Hij schonk haar een glimlach dat het goed was, en dat hij niet boos en geïrriteerd werd of iets dergelijks. 'Laat maar gaan,' vervolgde Savador op een zachtere toon. Ze mocht huilen, blèren, gillen, zelfs in zijn hand knijpen als dat haar zou helpen om zich wat losser te worstelen uit de sterke greep van geestslopende rouw.

Zijn leerlingen troosten deed hij niet vaak, liep er vaak genoeg straal negerend voorbij; zijn gezicht stijf, zijn houding stijf, zijn benende pas stijf. Alsof ze lucht voor hem waren. Zo behandelde de meerderheid van de leerlingen hem immers ook. Iedereen die hem kende als de starre leraar Vuurmagie en Hoofdmeester die van niets en niemand iets moest hebben. Niemand die wist dat hij achter de gesloten deur van zijn kantoor gebroken en levensmoe onderuigezakt in zijn fauteuil zat, geopende fles wijn in een hand en zijn betraande blik gevestigd op de foto van zijn overleden vrouw. Omdat men niet verder kon denken. Omdat men egocentrisch was, tegenwoordig. Behoorlijk egocentrisch. En dan durfden ze nog te klagen. Ze hadden familie, vrienden, geliefden, geld, kleding, alles wat hun kleine hartje begeerde. Mensen zoals hij, en nu ook Enyana, hadden enkel de schaarse dingetjes om aan vast te klampen. Momenteel waren dat voor hem zijn kinderen. Maar verder - hij had niet echt een leven. Hij bestond alleen, en dat was al. Vanuit zijn ooghoeken wierp Savador het roodharige meisje een licht gefronsde blik toe. Zij moest precies hetzelfde ondergaan nu. Dat viel niet te begrijpen totdat je zelf het verlies van een dierbaar iemand ervaarde, de eenzaamheid en de slopende rouw onderging. Het leven is hard, al vanaf het begin. Iemand die enkel positieve incidenten meemaakt is niet gewapend tegen deprimerende situaties. Naïef, onwetend. Geen wonder ook dat hij ieder ander als wezenloos verklaarde, er letterlijk gek van wordend om te zien hoe de stereotype achteloze, probleemloze tiener alles grappig scheen te vinden en geen verstand had van het leed in de wereld. Het kon hem woedend maken na al zoveel te hebben meegemaakt. En woedend om het feit dat meisjes zoals Enyana, die wel iets hadden meegemaakt, in de put zaten terwijl de rest van de schoften het leven en iedere nieuwe dag toelachten alsof er niets aan de hand was. Met zachte bewegingen over haar schouder deed Savador een poging het meisje woordloos wat moed in te spreken. Hij wist dat het moeilijk was, alles slechts een bodemloze put leek. Het kompas van het leven sloeg op hol bij zo'n voorgeval, wees niet langer meer het pad aan dat je zou moeten belopen. Je was verdwaald, tastte in het duisternis en kon niet meer terug. Alles wat je nog kon was huilen. Maar hij wist dat er hoop was, al was dit maar een klein sprankeltje. Hoop was er immers ook voor hem geweest; hij had een fatsoenlijke baan, een groot inkomen, kinderen, een lieve vrouw die hij tot haar dood had mogen liefhebben. En er was zelfs even een moment in zijn leven geweest dat hij gelukkig was. Enyana had nog een heel leven voor haar. Met fouten die haar haar leven lang bij zouden blijven, maar ook zovele lichtpuntjes die nog op haar weg moesten komen. Hij had zijn blik even afgewend toen hij haar vochtige blauwe ogen opmerkte, even fronsend op de grond gericht, maar richtte zich weer tot haar toen hij haar schouder kon voelen schokken onder zijn hand.
'Goed zo, meisje,' zei hij zacht, streek met een vrije hand een paar van haar in de weg hangende lokken achter haar oor. 'Laat maar gaan.' Savadors dunne wenkbrauwen trokken zich naar elkaar toe tot een klein fronsje terwijl hij het meisje liet bedaren met haar armen om haar benen geslagen en haar gezicht tussen haar knieën verstopt, toekijkend met een medeleden dat bijna zichtbaar was op zijn gelaat. Met een klein hoorbaar ademteugje kwam hij even van zijn plaats overeind om de gebruikelijke lange zwarte mantel die hij ook vandaag weer droeg los te knopen. Eronder droeg hij een zwart overhemd. Hij drapeerde zijn mantel om Enyana's schouders, nog warm van zijn eigen lichaamstemperatuur. Hij was niet alleen streng; hij leek ook 'streng' te ruiken wat zijn lichaamsgeur betreft. Een mengelmoes van de geur van zwavel, oude boeken, lichte aftershave, de wachtkamer bij de tandarts en schoon wasgoed. Straks vermengd met die van Enyana nu ze zijn mantel om haar schouders droeg, maar het was niet erg. suste Savador haar zacht toe terwijl hij weer plaatsnam en over de zitting van het bankje dichter naar Enyana toeschoof. Een gewoonte om te doen wanneer je iemand troostte, ondanks dat hij zojuist nog gezegd had dat ze alles los kon laten. Voorzichtig omvatte de hand achter haar rug haar schouder en duwde hij het hoofd van het meisje zachtjes tegen zijn borst. Zijn kin steunde op haar achterhoofd, zijn arm lag om haar heen en hij zou zijn andere ook gebruiken als hij geen mitella had. 'Shht-shht,' suste Savador haar zacht toe terwijl hij geruststellend door haar rode lokken streek. Niet per intentie dat Enyana tot stilte moest komen; meer met de beduiding erachter dat er vroeg of laat echt betere tijden zouden aanbreken, en dat ze het tot die tijd moest proberen vol te houden. Desnoods bleef hij hier tot na zonsondergang met haar op het bankje zitten om haar niet alleen te laten voelen, kwam hij haar uit de les halen wanneer het even niet meer ging, zocht hij haar vaker op tot ze erin slaagde uit haar rouwproces te komen. Daar was hij immers mentor én medewees voor.

In stilte liet Savador het meisje uithuilen, zijn slangachtige ogen peinzend neergeslagen terwijl hij haar onder haar snikken en schokkende schouders strijkend over een schouder troostte. De zijkant van het gezicht van Enyana rustte tegen zijn borst. Het zou niet onwaarschijnlijk zijn dat ze een natte plek in zijn kleding zou nalaten van alle verspilde tranen, maar het was niet erg. Het was goed om alles even los te laten wanneer dat echt nodig was. Voor zijn eigen beschaving wist hij dat ook, maar met hem was het geval dat hij zich te sterk vastklampte aan zijn trots en het feit dat hij een man was, en dus niet zomaar zijn leed kon onthullen in de vorm van tranen. Het zou zijn imago ook verpesten. Zijn plaats om te huilen was dan ook achter de gesloten deur van zijn kantoor. Vandaag niet; vandaag richtte hij zich op Enyana's verdriet, er alles aan willen doen om het op de een of andere manier te verzachten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Hij wist maar al te goed dat dit niet zomaar iets was dat binnen enkele weken wel weer overwaaide. Maar het meisje zou uiteindelijk wel weer goed terechtkomen, daar geloofde hij in. Als het met een zak als hij kon gebeuren, dan zou het haar helemaal gegund moeten worden. Voorzichtig liet Savador zijn warme greep om haar iets afzwakken op het moment dat Enyana haar houding rechtte en een zakdoek tevoorschijn haalde. Dezelfde die hij haar eerder had gegeven. Hij glimlachte haar genegen toe terwijl ze haar ogen er mee droog depte. 'Je hebt hem nog,' concludeerde hij zacht. Door zijn stem heen klonk een lichte verwonderlijke toon. Hij stelde het zeer op prijs. Een andere leerling zou het immers ongetwijfeld ergens ondankbaar laten liggen, vergeten of kwijt maken. In dat geval had hij het ding nog liever terug als de boodschap van steun en support niet geheel aan was gekomen. Bemoedigend klopte hij een aantal keer op Enyana's bovenbeen. 'Wellicht is het op het dieptepunt van een rouwproces alles behalve geloofwaardig..' Savador zweeg weer even, keek haar toen weer aan. 'Je bent sterker dan je denkt. Daar moet je je aan vasthouden.' Zijn arm lag nog om haar schouders ten teken dat ze de nodige steun bij hem mocht krijgen als het weer even niet meer ging. 'Een mens heeft pieken en dalen nodig in zijn leven, daar pikt iedereen wat ervaring van mee. Zonder dat heb je geen leven, enkel een bestaan. En een bestaan alleen is niet genoeg voor een gelukkige levenswijze. Zodoende is het aan de ene kant wellicht ook een stimulans voor je. Vergeef me als dat ongepast in de oren klinkt. Het is slechts een feit,' hij maakte zijn prudente woorden af met een zwak glimlachje, eentje die nog de aannemelijke warmte uitstraalde van troost en begrip. 'Dus..,' verbrak Savador de stilte na een tijdje zacht. Zijn vingers tikten zacht tegen haar schouder, een teken dat hij weer even nadacht voor hij zijn teneergeslagen blik weer naar Enyana op sloeg. 'Zijn er mogelijk nog andere dingen die je graag aan me kwijt wilt?' vroeg hij zacht. Het kon van alles zijn; iets dat totaal van dit onderwerp afweek en meer met haar persoonlijk te maken had, iets algemeens of waar ze gefrustreerd over raakte. Als ze er iets voor voelde kon ze er het volle gebruik van maken nu hij hier voor haar als luisterend oor zat.

---

Hij was noch een psychiater, noch een voogd, en troosten was niet zijn ding. Maar ondanks dat het niet altijd even duidelijk mocht overkomen wilde hij echt het beste voor iedereen. Voor degene waarvan hij vond dat ze het verdienden, althans. Het feit dat Enyana zijn zakdoek nog had was voor hem genoeg redenen om haar de steun te bieden die ze nu het hardst nodig had. Bovendien kon hij moeilijk tegen huilende meisjes, wilde ze het liefst tegen zich aandrukken tot het weer wat beter ging. Vrouwen behoorden immers hun trots en talenten te kunnen laten zien, niet gesloopt door depressies in een hoekje te gaan zitten. Het was moeilijk om spontaan te kunnen doen in tijden van rouw, maar hoe moeilijk het ook mocht zijn; het was echt beter om juist meer de dingen te doen die je altijd deed, erop uit te gaan en zoveel mogelijk in het gezelschap van de personen zijn die om je geven. Dat wist hij uit ervaring, al had hij er zelf niet bepaald het voordeel uit kunnen halen om het feit dat hij als kind totaal goede banden met leeftijdgenootjes had. Ondanks dat hij een lief en welgemanierd jongetje was geweest. Savadors mondhoeken krulden om om Enyana een zuinig maar warm glimlachje toe te schenken toen ze naar hem opkeek. Het kwam wel goed met haar, vast en zeker. Met zijn hoofd iets schuin keek hij zwijgend naar de zijkant van haar gezicht na het stellen van zijn vraag, maar het meisje schudde haar hoofd ten teken dat er niets anders aan de hand was. 'Nee meneer, verder ben ik...oke.' Hij hoopte dat dat ook inderdaad het geval was, gunde haar geen verdere problemen nu ze het al zo moeilijk had. Maar het was goed zo. Hij liet haar voor nu doen om haar nog meer tranen te besparen, had ook geen verdere intenties om uit nieuwsgierigheid door te vragen. Met een welgemeende vriendelijke uitdrukking op zijn bleke gezicht glimlachte hij lichtjes terug.
'Goed dan,' zei hij zacht. 'Dan laat ik je nu weer met rust.' Hij slaakte een zachte zucht terwijl hij nogmaals een keer op haar bovenbeen klopte. Niet uit verveling, eerder uit verlichting. 'Maar probeer je alsjeblieft te richten op de leuke dingen. Zoek je vrienden op, blijf in hun gezelschap, vermaak jezelf met je hobbies. Zonder je niet af op je etage, dat maakt de pijn en de eenzaamheid enkel groter.' Hij sloeg zijn blik even fronsend neer. Moest hij zeggen, met zijn eenzame avondjes in zijn kantoor. Maar hij had geen leuke dingen, geen vrienden en niet bepaald veel hobbies. Enkel zijn wijn. Hij had zijn halve leven al vergooid. Enyana vast niet, ze was immers nog jong en levendig. 'En, uiteraard..' Savadors slangachtige ogen gleden weer naar haar gezicht. '.. staat de deur van mijn kantoor altijd voor je open. Ben ik er niet, dan krijg je hierbij mijn toestemming om me op te mogen zoeken op de lerarenetage.' Hij maakte zijn zin af met een klein glimlachje om Enyana te laten weten dat ze altijd binnen mocht komen vallen wanneer ze iemand nodig had om haar hart bij te luchten.

---

Het zou vast wel weer met haar los lopen. Leven zelf mocht dan in de ergste gevallen niet meer terug op het spoor terecht komen, de goede momenten zouden vroeg of laat heus wel weer opduiken, als vreemdelingen bij ieder perron die instapten en de nieuwe vrienden, geliefden of kennissen symboliseerden. Ze moest zich realiseren dat ze nog jong was, nog alle tijd had, en dat tegenslagen als deze op den duur zouden verwateren. Hoe hard dat ook mocht klinken. Oude wonden zouden altijd bijblijven, maar het leed verminderde door de jaren heen. Als hij zichzelf als voorbeeld zou nemen kon hij ook de conclusie trekken dat zijn verdriet om Diva veel minder was, vergeleken met vorig jaar. Natuurlijk hield hij nog zielsveel van haar; de pijn ebde langzaam weg, liet enkel kostbare herinneringen na. Daarom was zijn geheugen ook één van zijn meest dierbare bezittingen geworden, tesamen met zijn kinderen. Enyana zou ongetwijfeld precies hetzelfde proces ondergaan, al was het in haar geval haar moeder en geen partner. De tijd moest het leren.
In stilte zat Savador iets naar voren gebogen, zijn achterste op de rand van de zitting en zijn bleke handen op zijn schoot in elkaar gevouwen. Zijn slangachtige blik was voor een moment even bedachtzaam naar beneden gericht, op het gras dat onder en om het bankje wild en lang gegroeid was. Hij wierp het gebroken meisje naast hem met een zuinig glimlachje op zijn smalle lippen zijdelings een bemoedigende blik toe. Ja - het zou vast wel weer goedkomen met haar. Er gleed een tevreden trekje over zijn gelaat. Maar zo vreedzaam als het moment was, zo snel werd het volgende ogenblik benomen door plotseling ontzag. Hij kon vanaf het eerste moment al zien dat het niet helemaal goed ging, en had er tijdens het gesprek voor gevreesd dat Enyana op iedere tel tegen de vlakte kon gaan, zo slecht als dat ze eruit zag. Dit vormde toch echt het bewijs dat ze zich waarschijnlijk hondsberoerd moest voelen, al een paar dagen. Het begon met een vreemde ongewilde beweging met haar hoofd, hoesten, en uiteindelijk een aanhoudelijk proces van kokhalzen. Savador was overeind gesprongen, staarde even een moment naar hoe het roodharige meisje kokhalzend over het bankje hing. Kalm liep hij om het bankje heen en hurkte voor haar neer. De zakdoek die hij in die handeling aan een punt uit haar zak getrokken had, legde hij zacht om haar mond heen. Hij plaatste een hand voorzichtig op haar schokkende rug om haar met lichte dwang omhoog te werken. 'Ik breng je even naar de ziekenzaal,' sprak hij zacht met een geruststellende ondertoon in zijn stem.