I down this bottle of wine,
I don't know how to feel but
I don't mind the buzz
As the night moves slow you
Look more and more like someone I could
Love tonight
Without the fuss

Ze had zich er maar overheen gezet. Studeren ging vanavond gewoon níet lukken en nodig was het ook niet. Eindtoetsen waren pas over drie weken en ze kon dat soort dingen binnen een week van binnen en buiten kennen. Nee, theorie leren hoefde ze echt niet nu al te doen. De enige reden dat ze aan het leren was gegaan was dat ze simpelweg niets anders te doen wist. Al dagen hing ze ’s avonds na het eten op een van de banken op de etage van Gren, lag gewoon maar wat te niksen. Las een boek, hoorde zeurverhalen aan van meisjes van haar slaapzaal, sliep half en liet zich dan door Mitsu wakker maken als het al een uur of een was en ze daar nog steeds lag. Niets bijzonders en dat was hem nu juist het probleem. Er was helemaal niets, helemaal niemand. Ze had al dagen niets gedaan. Was braaf naar iedere les geweest, had ieder tussenuur doorgebracht in een poging bruin te worden. Haar leven was nogal… anti-Azure geworden. Hell, ze hielp zelfs mensen door bijles te geven, zonder er iets voor terug te vragen of er dingen mee te plannen. Ze begon aardig te worden. Af te zwakken.
Het was haar masker wat afzwakte en ze wist precies waarom, wilde het gewoon niet toegeven. Maar als ze er niet snel iets aan deed dan was ze binnen de kortste keren weer onzekere Azure. Tenminste, dat hield ze zichzelf voor. Waarschijnlijk kon ze helemaal niet terug naar onzekere, stille Azure, maar als ze niet uitkeek werd ze in ieder geval weer net zo kwetsbaar als vroeger. Ze dacht veel meer na de afgelopen tijd. Niet dat ze anders níet nadacht, ze dacht gewoon niet na over diepzinnige dingen. En op de bank hangend kwamen die vragen nu eenmaal naarboven borrelen. Het zwakte haar bitchy attitude behoorlijk af, maakte haar emotioneel veel kwetsbaarder. Ze was zelfs ingegaan op een paar beledigende opmerkingen van meiden van haar slaapzaal, stel je voor. Usually she didn’t give a damn, maar nu had ze er zelfs een rotgevoel over gehad. Maar ja, voor die meiden was het ook nieuw geweest dat Azure zo giftig reageerde. Normaal negeerde ze het gewoon en maakte er een grapje van. Nu werd ze of kwaad, of draaide ze zich beledigd en gekwetst weg.
Kortom, reden genoeg om eruit te breken, uit de sleur. Ze moest even niet denken aan school, haar beeld bij anderen en in het bijzonder niet aan Nezumi. Hij was waarschijnlijk de grootste reden dat ze niet naar buiten wilde, dat ze gewoon maar wat bleef hangen. Ze wilde de jongen niet tegenkomen, maar was bang dat dat toch zou gebeuren. God, daar kwam het al. Ze was nota bene báng hem tegen te komen, terwijl de kans een op vijftig was. Ze volgden amper lessen samen en tijdens de lessen die ze samen hadden, spijbelde zij of was hij er niet. Het was waarschijnlijk iedere keer geluk geweest, wat precies de reden was waarom ze niet wilde dat ze hem op de gang dan zou kunnen tegenkomen.
Uiteindelijk had ze zichzelf er maar overheen gezet, was opgestaan van de bank, had zich omgekleed en was naar Oak’s Field vertrokken. Ze had gewoon gevoeld dat het zo niet langer door kon gaan, dus ging ze er wat aan doen. Het was nogal ironisch geweest, hoe alle gangen uitgestorven waren. Al haar angsten of zenuwen voor niets geweest, ze was zonder problemen de Jolly Jester ingekomen. Had geen spoor van de Shadraan gezien, dus de kust was voorlopig wel veilig. Ze zou deze avond plezier hebben, hield ze zichzelf voor. Alles wat daarvoor in de weg stond zou vakkundig uit de weg worden geruimd. Ze liet deze avond gewoon niet verpesten, ging een van haar oude spelletjes spelen. Als ze vanavond thuiskwam zonder óf aangeschoten te zijn óf gescoord te hebben, dan zou ze boos op zichzelf zijn. Maar dat werd moeilijk, aangezien er hier meer dan genoeg leuke jongens rondliepen en ze genoeg geld bij zich had om een hoeveelheid alcohol te kopen om laveloos van te worden. Niet dat ze dat laatste van plan was.
Haar ogen gleden over de dansvloer, maar gleden algauw naar de bar. Daar zaten meestal de interessanter mensen die vaak ook nog eens alleen waren, dus makkelijker mee te trekken in een van haar spelletjes. Dansen kwam later wel, zeker als ze een prooi eenmaal in haar klauwen had. Dat klonk wat luguber, maar dat was het niet. Ze zou gewoon een jongen uitzoeken, daarmee flirten, daarna duidelijk maken dat het slechts een flirt was en niet verder zou gaan dan een potje zoenen en dan was haar avond geslaagd. Het enige “prooi” aan desbetreffende jongen was dat ze hem daarna als “dood” beschouwde; ze bestonden niet langer voor haar als interessant persoon. Het was heel makkelijk om zo ernstige relaties te vermijden.
Ze rechtte haar rug, toverde een licht grijnsje op haar gezicht en snelde zich in haar immer elegante pas – een overblijfsel van haar balletlessen – op de bar af. Daar maakte ze algauw de keuze om niet op de krukzitters te focussen, die waren meestal niet al te interessant. Mensen die stonden waren veel vaker bereid om mee te gaan in haar spelletjes. Haar ogen zochten een gestalte uit, haar voeten liepen erheen. Ze tilde haar hand op, tikte op de schouder van de persoon die met zijn rug naar haar toestond. ‘Ehm, hallo?’ Smoesje had ze al. Dat ze hem dacht te herkennen, maar dat het toch niet zo was. Daarna een drankje aanbieden, steeds elegant en flirterig blijven. Dan was het een twee drie, een leuk avondje. Voor haar dan, voor de jongen zou waarschijnlijk alleen de avond leuk zijn. De dagen na zo’n afwijzing waren kennelijk niet altijd leuk.

Any guy who doesn’t mind an Azure~
En de volgende wordt minder lang, had een inspiratieboostje vandaag.