Bijna klaar.... (met het cadeau)

Mitsu liep met zijn tas naar het meer. Hij had nu een tussenuur en besloot dus zijn tijd nuttig te gebruiken. Hij had bijna al zijn vrije tijd opgenomen in het oefenen van een bepaalde spreuk en had Kori naar zijn mening te weinig gezien. Hij voelde zich opnieuw schuldig. Ten eerste omdat hij haar te weinig had gezien en ten tweede omdat hij haar tekenschrift had meegenomen zonder dat ze het wist. Hij haalde het uit zijn tas haar tekenschrift en keek naar de tekeningen. Hij zag een mooie en nam deze in zich op. Hij legde het schrift netjes naast zich neer zodat het niet vuil of kapot ging. Hij stond op en sloot zijn ogen. Haalde diep adem. Hij beeldde zich een 3D plaatje van het getekende dino in. Op zijn hand lag een vierkant blok hout. hij hield het recht voor zich uit. Ineens schoten zijn ogen open en bleven gefixeerd op het blokje hout. Zijn losse hand schoot in vele snelle bewegingen richting alle kanten van het houd. Iedere keer schoot er een stuk af. Langzaam werden de grote stukken kleiner en werden op den duur niets meer dan, zaagsel. Toen hij klaar was keek hij naar het vreemd uitziende vorm. Hij blies er tegen en langzaam zweefde het laatste beetje zaagsel weg. Het was een mooi beeldje van een dino. Precies zoals op de tekening. Opnieuw deed Mitsu dit en had zo op den duur 10 beeldjes. Hij deed ze in een blauwe buidel en hij pakte een nieuwe stukje hout dat wat kleiner was dan de andere. Hij stopte het schrift netjes in zijn tas. Hij zou hem later wel weer aan Kori terug geven. Daarna pakte hij een ander stukje papier. Hij had er een schets op gemaakt met een dino er op. Deze was wat kleiner en hij was er iets van plan mee. Hij sloot zijn ogen en glimlachte. Hij hoopte dat ze het mooi vond. Hij opende ze ineens en zijn hand schoot naar het hout.