I'll Be Your Savior~

x Don't tell me it's not worth trying for, you can't tell me it's not worth dying for x
x You know it's true. Everything I do - I do it for you x

Het deed pijn. Nee, niet zomaar pijn maar behoorlijk pijn. Het prikte en jeukte als een gek maar hij kon niet krabben door het verband en het zou ook verergeren als hij zou krabben. Daarnaast nodigde de pijn blijkbaar de rest van de zenuwen in zijn hoofd uit om hem nog wat extra pijn te bezorgen, waardoor hij nu met een knallende koppijn rond liep. Over zijn linkeroog was een wit gaasje geplakt waardoor de wond niet zichtbaar was. Het was ook maar goed. Zelf vond hij het er nogal onsmakelijk uit zien. Gelukkig zei de arts dat zijn oog snel genoeg zou herstellen, dat er geen litteken over zou blijven en dat hij weer gewoon zal kunnen zien. Helaas gaf de arts hem geen pijnstillers maar wel pillen die de genezing zouden versnellen. Aan de ene kant wel goed omdat hij dan snel van de pijn af zou zijn maar aan de andere kant ook weer niet want de pillen konden niet samen met pijnstillers gebruikt worden. Helaas moest hij dus met de pijn rond gaan lopen.
Alan strompelde zijn gedeelde kamer in. Zijn voeten brachten hem moeizaam en bijna slepend naar zijn bed toe maar zelfs zijn bed haalde hij niet. Hij viel bijna op de grond maar wist zich nog op te vangen op zijn nachtkastje. Hij liet zichzelf rustig zakken tot hij op de grond zat en zuchtte toen diep. Het was niet alleen zijn hoofd dat pijn deed. Nee, het was alles. Elk spiertje in zijn lichaam leek wel pijn te doen, al was dat niet zo. Het waren grotendeels de vele blauwe plekken en de sneetjes die voor de pijn zorgden. Alle wonden waren al verzorgd en verbonden in verband, onder andere de serieuze wonden zoals een diepe snee in zijn onderarm, diepe krassen op zijn linkerschouder en zijn bovenbeen die ook een flinke wond had. De wat minder serieuze wonden waren enkel schoongemaakt en daar waren pleisters op geplakt. Op zijn gezicht zaten geen pleisters omdat hij daar enkel een blauwe plek op zijn jukbeen had, een wond in zijn lip en een snee op zijn wang. Hij had zijn Suasama uniform(Uniform die ze dragen in chapter 189) nog steeds aan, voor zover je het een uniform kon noemen door alle scheuren en bloedvlekken. Maar ondanks alle wonden had hij nergens spijt van, al wist hij heel goed dat Kanda zich wellicht zorgen had gemaakt. Hij was wel vier dagen weggebleven, niet twee dagen zoals er in zijn brief had gestaan.

Kanda,
Dit is waarschijnlijk nogal plotseling maar ik ben een dag of twee weg.
Maak je vooral geen zorgen en kom ook niet achter me aan.
Ik meen het, Kanda.
Tim kan hard bijten en dat zal hij ook doen als je ook maar aanstalten maakt om me te volgen.
Alan~

Op dat moment sierde een glimlach zijn gelaat. Hij pakte zijn tas erbij, die hij zojuist op de grond had gezet en viste er iets uit waar hij zo'n moeite voor had gedaan. Het was een groot en dik boek met een bruine leren kaft en zwarte riemen die het boek dicht hielden alsof er een groot geheim in stond. Op de voorkant van het boek stonden vreemde tekens, tekens die Alan herkende als het Grens al kon hij ze niet allemaal aan het Grens koppelen. Toch wist hij wat voor een boek hij in zijn handen had. Het was een spreukenboek vol met Oud-Grense spreuken en vloeken. Van de meest simpele spreuken tot de meest krachtige, allemaal in één boek. Hij had er niet heel goed naar kunnen kijken omdat hij constant bezig geweest was met vluchten, verstoppen en vechten. Het boek zelf verkrijgen was de meest lastige klus die hij ooit had gehad. Zelfs zijn moeilijkste missie ooit was er niks bij. Waarom was dat zo? Bij die vraag moest Alan terugdenken aan wat er precies gebeurt was.

'Sorry, jongeman. Meer boeken over Oud-Grense spreuken zijn er niet.'
'Echt niet? Weet u misschien waar ik eventueel nog wat andere boeken kan vinden?'
'Nee, het spijt mij zeer. Dit is de grootste en compleetste bibliotheek van Shadra. Als er al een ander boek was, zou dat hier liggen.'
Zachtjes vloekend liep ik bij de vrouw weg. Ik was nadat ik gearriveerd was op Gren de hele dag bezig geweest met het zoeken naar een boek waar de vloek die op Kanda rustte in zou staan. Ik bladerde door boeken van 200 bladzijden, maar ook door boeken met 600 bladzijden. Wat vond ik? Niks. Helemaal niks. Ik baalde als een stekker maar ik wou het niet opgeven. Als er al zo'n vloek zou bestaan, zou die sowieso in een boek beschreven moeten worden. Tenzij het natuurlijk een zelf-ontwikkelde vloek was maar hoe invredesnaam wouden ze dat doen? Naar mijn mening konden alleen Legendarische Magicians dat. Maar toch verbaasde het me dat ik er niks over had gevonden. In gedachten verzonken liep ik door het gangpad van de boekenkasten om een boek terug te zetten tot ik mezelf opeens tegen de muur vond, een hand over mijn mond en eentje in de zak van mijn trenchcoat. Ik probeerde de persoon weg te schoppen maar zag toen het felrode haar, het halve masker. De rode ogen die door een bril heen keken maakten mijn donkerbruine vermoedens waar. 'Niet... Schreeuwen.' hoorde ik. De hand verliet vervolgens mijn mond. 'SHISHOU!?' 'Niet schreeuwen, zei ik!' snauwde Cross in mijn gezicht. Ik sloeg vlug mijn handen over mijn mond en verontschuldigde me zachtjes. Vervolgens vingen mijn ogen iets groens op in Cross' handen. Mijn geld. Mijn welverdiende geld! 'Shishou, ik wil mijn geld terug.' siste ik. Cross maakte een zacht spottend geluid en het geld verdween in zijn eigen zak. Hij ging recht staan en torende over me heen als een wolkenkrabber. Hij leek niet veel ouder te zijn geworden in de paar jaar dat hij vermist was. 'Jij hebt niks te willen, baka deshii. Bovendien verdien ik dit geld voor wat ik je zo ga vertellen.' Ik keek hem lichtelijk verbijsterd maar ook nieuwsgierig aan. 'Wacht, hoe... Hoe vond je me?' Cross grijnsde en stak een sigaret aan, ook al mocht je hier helemaal niet roken. 'Je valt op met je haar, baka deshii, en je bent ook niet te subtiel wat poker betreft. Wat mannen waren aan het vloeken over dat je hun bedrogen had met het spel en vervolgens ervandoor was gegaan. Ze wezen de richting aan waar je heen was gegaan. Toen ik dichtbij genoeg was, voelde ik je magie. Je moet voorzichtiger zijn, baka deshii!' Hij blies wat rook uit van zijn sigaret en keek me aan. Ik stond er nog steeds verbijsterd door zijn plotselinge verschijning. 'O-Oké... En wat wou je me precies vertellen?' Cross viel gelijk met de deur in huis na mijn vraag. 'Die langharige malloot van je, Kanda. Je bent hier voor hem, niet? Ik zag je allerlei Oud-Grense boeken doorbladeren maar je vond uiteindelijk niks. Nou, laat me je zeggen: Er is hier een verboden afdeling.' Het laatste zei hij nog zachter. Ik kon hem nog net horen. 'Een verboden afdeling, waar ze allerlei boeken bewaren en zo ook een volledige serie aan Oud-Grense spreukenboeken. De boeken die ze hier hebben, zijn niks vergeleken met die.' Ik keek hem met grote ogen aan en knikte lichtjes. 'Oké, en waar is de verboden afdeling?' 'Geen idee.' En met die woorden kwam mijn jarenlange haat en woede jegens Cross weer naar boven. 'Zeg je dat nou om me te pesten of weet je het echt niet, shishou!?' 'Niet schreeuwen, kono yarou!' Ik keek Cross kwaad aan toen die slechts zuchtte en zich vervolgens omdraaide om weer weg te lopen, tot ik hem iets hoorde zeggen. 'Je komt er wel uit.' En daarmee verdween hij.

Oh mijn god... Ik was nog een dag bezig om die vervloekte verboden afdeling te vinden! Als Suasama had ik genoeg technieken geleerd om ongezien naar binnen te sluipen maar je kon natuurlijk nergens heen als je niet wist waar het was. Na sluitingstijd was ik in de bibliotheek te vinden, gekleed in mijn oude Suasama-uniform en omgehuld door een zwarte mantel om niet teveel op te vallen. De bibliotheek leek net een doolhof! Ik raakte er zelf verdwaald. Niet zo heel gek omdat ik altijd wel verdwaalde maar toch! Ik werd haast gek door alle gangen, deuren, luiken en allerlei andere plaatsen die niet eens nodig waren in een bibliotheek. Nou ja, eigenlijk wel want het waren allemaal opslagkamers en het was ook wel meer dan logisch dat ze de verboden afdeling ergens verstopt hadden. Anders was het geen verboden afdeling geweest. Uiteindelijk had ik de verboden afdeling gevonden maar had ik tijd om naar binnen te gaan? Nee, het werd al bijna ochtend. Tijd was echter niet het enige gebrek. Het gebrek aan een sleutel om door de ijzeren poort te gaan was er ook nog. Daarom maakte ik maar vlug dat ik weg kwam (godzijdank dat ik snel genoeg een raam vond en kon ontsnappen) en bedacht allerlei tactieken. Ik had niet eens een sleutel nodig, eigenlijk. Ik kon één worden met mijn schaduw en zo naar binnen gaan. Tenzij het met magie beveiligt was maar dat moest ik maar zien te testen. Zo werd het al snel weer avond en was ik te vinden in de bibliotheek. Zoals ik al vermoeden had, was er een krachtveld opgezet om de boeken te beschermen. Met magie kon ik niet naar binnen dus haalde ik mijn Taimaken maar tevoorschijn, die ik in mijn schaduw had verborgen. Het leek wel eeuwen geleden dat ik Taimaken had vastgehouden. Het handvat dat precies in mijn hand paste, het witte glanzende lemmet, het hangertje van een kruis dat aan het handvat hing. Ik had het gevoel toch wel gemist, ook al had ik dit zwaard voor zulke slechte doeleinden gebruikt. Met een zwaai van mijn Taimaken was de tralies al kapot. Met een triomfantelijke glimlach was ik binnen en zocht ik me een uur of twee bijna dood, tot ik het boek uiteindelijk vond. Het lag op een plank waar nog tientallen andere Oud-Grense spreukenboeken lagen maar ik wist dat ik deze nodig had door naar de inhoudsopgave te kijken. Ik gooide het boek in mijn schaduw, net zoals mijn Taimaken en maakte dat ik weg kwam. Helaas, toen ik halverwege was, kwamen er bewakers. De magiër van de barriere had gevoeld dat er iemand naar binnen was gegaan en had het aan de bewakers gemeld.
Ik kon maar twee dingen doen, vechten of vluchten. Ik koos uiteraard voor vluchten en gebruikte de schaduwen om repen te creëren die zich om de bewakers wikkelden en ze vastbonden zodat ik weg kon komen. Ik rende, ik rende alsof ik voor mijn leven rende. Daarna werd ik aangevallen door allerlei dingen. Magiestralen, werpmessen, pijlen. Het leek alsof ik de grote slechterik was en iedereen mij probeerde uit te schakelen zodat er vrede in het land zou komen. Ik stopte niet met rennen tot ik in mijn bovenbeen werd geraakt door een pijl en neer viel. Het deed pijn, het deed verschrikkelijk pijn. Maar wat nog veel meer pijn deed en erger was, was dat er nog een pijl op me afsuisde. Waarschijnlijk was hij gericht op de ruimte tussen mijn ogen maar helaas - gelukkig raakte de pijl die plek niet. Helaas werd mijn oog er wel de dupe van. Ik gaf echter niet op door de godsgruwelijke pijn en moest wel in gevecht gaan. Ik was omsingeld door de bewakers. Het gevecht duurde niet ontzettend lang omdat ik natuurlijk nog steeds een verleden als professionele huurmoordenaar had en de bewakers niet maar ik werd nog steeds wel verwond. Blauwe plekken, schrammen, sneden. Ik zat er onder. Maar het weerhield me niet. Ik kon hier niet omkomen, niet net wanneer ik hoogstwaarschijnlijk een oplossing had gevonden voor de vloek. Ik ontsnapte maar kwam alsnog niet heel ver. Ik had veel bloed verloren en was uitgeput. Voor ik het ook maar doorhad, lag ik op de grond, bewusteloos.

Alan zuchtte opnieuw. Gelukkig waren er mensen geweest die hem hadden gevonden, hem in huis hadden genomen en hem hadden verzorgd. Hij was er een dag gebleven omdat ze vonden dat hij nog niet mocht bewegen. Eigenlijk moest hij er langer blijven maar dat wou hij niet. Hij wist dat Kanda zich druk zou maken en het was ook het beste om zo snel mogelijk terug te zijn op SSA. En hier zat hij dan, bont en blauw maar nog steeds vol van triomf. Hij hield het boek stevig tegen zijn borst gedrukt en sloot zijn ogen, glimlachend. Dit moest werken. Dit moest gewoon werken! Als hij iets van Cross had geleerd, was het wel dat elke vloek een uitweg had. En deze had zeker ook een uitweg. Als de vloek eenmaal verbroken was, konden ze voor altijd samen zijn. En dat was het enige wat Alan van Kanda wou. Meer niet. Hij hoefde geen andere vrienden, vijanden. Hij hoefde zelfs geen familie. Kanda maakte hem compleet zolang hij bij zijn zijde was.

K A N D A , H I E R K O M E N Y O U S E X Y B E A S T

Het was al laat en de zon was al uren lang onder. Kanda was niet naar de lessen gegaan maar was gaan lopen in het duistere bos. Niet veel bijzonders maar gewoon lopen. Het hielp hem niet echt met het grote probleem maar hij werd rustig. Hij werd moe dus ging hij weer terug naar zijn gedeelde kamer. Eenmaal aangekomen in de donkere kamer merkte Kanda dat er niemand was. Er lag alleen een klein briefje op Kanda’s nachtkastje.

Kanda, Dit is waarschijnlijk nogal plotseling maar ik ben een dag of twee weg.
Maak je vooral geen zorgen en kom ook niet achter me aan.
Ik meen het, Kanda.
Tim kan hard bijten en dat zal hij ook doen als je ook maar aanstalten maakt om me te volgen.
Alan~

‘Die idioot! Tim, hier komen! NU!’ Kanda was kwaad en ook te begrijpen. Alan was waarschijnlijk naar Shadra gegaan om een spreukenboek te vinden tegen deze vloek. Die beansprout is werkelijk ongelofelijk! Hij ging alleen naar een andere planeet om een verboden boek te halen die in de sterkst bewaakte bibliotheekafdeling van heel Kovomaka ligt. Kanda had een pas om erin te komen en had het boek allang gevonden. Het enige probleem was de bijeffecten van de spreuk. Die zouden iemands leven kosten en dus wou Kanda die spreuk niet gebruiken. Kanda werd kwaad op Alan en dat was te zien en te voelen aan de duistere moordlustige aura. De gouden golem kwam aangevlogen en Kanda greep het kleine beestje in een van zijn handen. Een stevige grip hield Timcampy vast mat zijn vrije hand pakte hij Mugen en richtte die op Tim. ‘Ga nu naar Cross en zeg dat hij Alan moet gaan helpen in de bibliotheek op Shadra.’ De duistere aura en de scherpe katana die op het beestje gericht stonden, lieten Tim beven waardoor hij weg wou uit angst. De golem vloog met doodsangsten het raam uit, naar Shadra. Het was maar puur geluk dat Kanda wist dat Cross op Shadra zat. Dat kwam omdat hij laatst weer signalen opving van een schaduwsplinter die hij in Cross’ schaduw had gedaan zodat hij terug te vinden was. Dat deed hij alleen bij mensen waarvan hij wist dat hij die niet zo snel kon vinden. Bij Alan had hij dat dan weer niet gedaan omdat hij bijna altijd bij in de buurt was. Misschien niet zo’n slimme keuze geweest sinds Alan altijd de weg kwijt wist te raken. Kanda pakte zijn zwarte lange jas van de Suasama om niet zo op te vallen als hij Alan ging volgen. Hij rende naar het lanceringsplatvorm en kon nog net een shuttle meepakken richting Shadra. In een mum van tijd was hij bij de bibliotheek aangekomen waar Cross was. Kanda haalde zijn vermomming uit zijn schaduw en kleedde zich om. Hij zag er nu uit als een lange vrouw met lang zwart haar in en vlecht gebonden. Hij liep rustig de bieb in zonder aandacht te trekken en vond Alan heel snel door het witte haar. Cross stond bij hem en ze spraken even. Cross zei iets over de verboden afdeling waar Alan zeker naar zou gaan zoeken. Kanda liep weg. Hij zou Alan moeten helpen, Alan zou nooit daar zonder een pasje naar binnen kunnen komen. Kanda was op weg naar de beveiliging om te zorgen dat Alan zonder dood te gaan dat boek zou kunnen pakken. Kanda vroeg aan de bewaking of het mogelijk was om Alan ’s dat nachts zou mogen doen. Vervolgens liet Kanda zijn pas zien waarmee je dag en nacht de bieb in kon en ook op de verboden afdeling mocht komen. De gewone veiligheidsprocedures zouden gewoon doorgaan maar Alan zou die wel aan kunnen, hoopte Kanda. Die nacht ging alles als gepland. Alan kwam bij de verboden afdeling, ookal deed hij er een paar uur te lang over. Kanda had zich inmiddels weer omgekleed in zijn normale kleding. Het werd al weer licht dus de volgende nacht zou er pas actie komen. En dat gebeurde er ook. Kanda zag Alan naar buiten rennen met een horde bewakers achter hem aan. Best een grappig gezicht. Alan zat vol met schrammen, scheuren en sneeën maar versloeg de bewakers met gemak. Alan viel neer, waarschijnlijk van uitputting. Kanda was binnen een paar seconde bij Alan en raapte de jongen op. Hij droeg hem richting een paar huizen en vroeg of ze Alan even konden oplappen. Ze moesten het ook geheim houden dat Kanda hem had gevolgd. Vervolgens verliet Kanda Shadra en ging weer richting SSA waar hij ging rusten.

De volgende dag ging hij gewoon naar school en zeurden de leraren weer dat hij niet aanwezig was de afgelopen dagen. Het was niet zo’n groot probleem, meer een dagelijkse routine. Kanda was wel vaker gewoon een paar dagen van school weg gebleven dus was er niets bijzonders aan. Na al de lessen en het gezeur ging hij weer terug naar de kamer waar hij hopelijk Alan kon vinden. Hij opende de deur en ja hoor, daar zat hij, op de grond met zijn kleding volledig gescheurd en met bloed eraan. ‘Oi, moyashi. Dat waren wel meer dan twee dagen.’ Kanda keek Alan een tijdje aan en ging naast hem zitten. ‘De volgende keer als je zoekt naar dat boek vraag het gewoon aan mij. Ik heb een pas voor die afdeling, jij idioot. Kijk hoe je eruit ziet.’ Kanda zuchtte en aaide over Alans hoofd waardoor de witte lokken door zijn vingers kwamen en door de war raakten. Kanda was rustig en kalm wat te zien was in zijn gezicht. ‘Je had wel dood kunnen zijn als ik de bewaking niet had gezegd dat je kwam. Oh, en dat boek moet binnen een maand weer terug anders krijg ik een boete.’ Kanda deed een beetje nonchalant over het alles om de schok minder hard te laten worden. Alan wou niet dat Kanda hem volgde, wat hij toch deed, en waarschijnlijk vond hij het ook niet leuk dat Kanda hem niet was gaan helpen. Misschien zou Alan nu een beetje boos worden maar dat kon Kanda wel aan.

Kanda een sexy beast? Hmmm >=P

x Don't tell me it's not worth trying for, you can't tell me it's not worth dying for x
x You know it's true. Everything I do - I do it for you x

Langzaam begon Alan naar de muur te schuiven, schoof over het zachte tapijt. Opstaan kon hij nu niet. Niet nadat hij wel honderd en één trappen op had moeten lopen met zijn zere gewonde been en de knallende hoofdpijn. Hij was aangenaam verrast met het feit dat hij niet van de trap was gedonderd. Maar goed ook, anders had hij waarschijnlijk nog meer blauwe plekken erbij. En daar had hij er al veel van dus het was prima zo. Toen hij bij de muur was, leunde hij met zijn rug ertegen aan en legde het boek op de grond. Hij had een paar minuutjes nodig om tot zichzelf te komen en weer op te staan. Als hij nu zou staan, zou hij gelijk weer instorten, precies op dezelfde manier als net toen hij het gevoel had gehad dat hij wel flauw kon vallen. Nee, een dagje rust was echt niet genoeg geweest. De helft van zijn wonden waren open gegaan door alle beweging en de hoofdpijn had nog niet eens tijd gehad om weg te ebben. Het geluid van de raket had het er ook niet veel beter op gemaakt. Hij was blij dat zijn pijngrens nogal hoog lag. Dit was niks vergeleken met sommige missies bij de Suasama. Die missies waren echt moordend geweest voor zijn tengere lichaam en huid, wat ook de reden was van de vele littekens op zijn lichaam. Littekens die nooit weg zouden gaan. Littekens die aangaven wat voor een brute daden hij allemaal had begaan. Zijn handen, die altijd zachtaardig waren jegens anderen, hadden dat kenmerk niet meer door de witte grillige tekeningen. Eigenlijk was alleen zijn gezicht gespaard gebleven. Nee, wacht. Zelfs zijn gezicht niet met dat teken op zijn wang. Een ietwat bittere glimlach sierde Alan's lippen. Dus dit is er van me geworden... Ben je boos op me, Mana? Ben je boos over dat ik precies datgene heb gedaan wat voor jou het eind betekende? Natuurlijk kreeg hij geen antwoord, hoe graag hij ook een antwoord gewild had. Maar Mana was niet hier dus het antwoord zou hij wellicht nooit weten. Toch kon hij het zich voorstellen dat Mana woedend zou zijn... Net zoals Kanda op het moment.
Alsof hij hem opgeroepen had door aan hem te denken, kwam de zwartharige naar binnen. Alan keek niet zo vluchtig om naar Kanda, nog steeds in staat om hem een felle blik toe te werpen. 'Alan desu, kono yarou.' zei hij en meer ook niet. Hij wist ook wel dat het hem meer dan twee dagen had gekost. Was dat zo gek? Niet bepaald. Als je een boek wou gaan stelen en daar nog onderzoek naar moest doen, duurde het je sowieso geen twee dagen. Het was maar goed dat Cross er was geweest. Nou ja, goed... Goed voor Alan's zoektocht in ieder geval. Als hij hem niks had gezegd, zou hij het boek waarschijnlijk niet hebben gevonden. Hij sloeg zijn ogen neer en staarde even naar zijn handen om daarna zijn blik weer snel op Kanda te richten, deze keer met een vlaag van irritatie. 'Hoe moest ík dat nou weten, baka? Je vertelt me amper wat.' Hoe klonk hij eigenlijk? Teleurgesteld? Kwaad? Misschien allebei maar hij vond dat hij er het recht toe had. Als Kanda tijdens zijn huilbui niet had geschreeuwt dat ze nog twee jaar hadden, zou Alan nog steeds denken dat ze ruim tien jaar samen hadden en had hij geen ene zak kunnen doen wanneer het tijd was. Als hij Tiedoll en Kanda niet had afgeluisterd, had hij niet geweten dat het een Oud-Grense vloek was geweest en had hij ook niet het boek kunnen halen. Nou wou Alan Kanda niet gelijk in een slecht hokje plaatsen omdat het natuurlijk lastig was om dat soort dingen te vertellen maar toch voelde hij zich buitengesloten. En nee, dat voelt niet fijn.
Alan sloot zijn ene oog toen Kanda met zijn hand door zijn witte lokken ging. Het was een fijn gevoel, een gevoel waar hij rustig van werd en waarbij hij zich ontspande. Zit de hele dag aan zijn haar en je zou geen kik meer horen. Tenzij je iets verkeerds zei, zoals Kanda nu. Alan's zilveren oog schoot weer open. Hij schudde zijn hoofd om Kanda's hand weg te krijgen en serieus, hij zou zijn vingers er af hebben gebeten als hij Timcanpy was geweest. Zijn haar viel voor zijn ogen en verborgen de uitdrukking die erin lag. 'Had ze dan ook gelijk gezegd dat ze geen pijl in mijn oog moesten schieten! Had ze gezegd dat ze me niet moesten slaan! Serieus, Kanda, ik voel me nu alsof ik dit alles voor niks heb gedaan!' Hij zette zijn handen op de grond en zette zich af om op te staan. Hij legde zijn ene hand op zijn nachtkastje en leunde erop om overeind te blijven. 'Terwijl... Terwijl ik dit deed zodat je kan blijven leven! Ik heb me kapot gezocht, ik ben bestolen door die akelige Cross en ik ben ook nog eens verwond, allemaal voor jou! En nu krijg ik te horen dat dat niet eens hoefde door één of andere pas! Weet je hoe rot ik me nu voel, baka?' Zijn stemgeluid verhief zich niet heel erg. Hij klonk eerder licht hysterisch dan echt zienend. Hij wou de kamer uit stormen maar toen hij zijn hand eenmaal weg had gehaald van het nachtkastje en een stap zette, begon alles alweer te draaien. Alles draaide sowieso al toen hij stond maar deze keer heftiger. Hij verloor zijn balans en suisde op de grond af. Met een bonk raakte hij de grond en zijn hoofd belandde (toevallig) op Kanda's schoot. Zijn gezicht vertrok door de klap maar ontspande snel weer. 'S-Sorry... I-Ik voel me nog n-niet helemaal goed...' mompelde hij zachtjes en opende zijn oog half, die betraand was. Hij wou hem niet kwijt. Hij wou niet dat Kanda net zoals Mana, zoals al zijn vrienden uit het lab uit zijn leven zou verdwijnen. De dood had al teveel mensen van hem afgenomen, had hem al te vaak gepijnigd en hij was vastbesloten om het niet weer te laten gebeuren. Niet weer. Nooit weer.

Lala, ik maakte een foutje: Hij was naar Shadra gegaan want Shadra heeft de grootste bibliotheek van Kovomaka, niet Gren xD

Het deed hem pijn. Zijn benen, armen, hoofd en geest waren oververmoeid. Die vermoeidheid maakte alles zwaar. 'Hoe moest ik dat nou weten, baka? Je vertelt me amper wat.' Kanda keek naar Alan zonder enige expressie maar in zijn ogen was wel wat bezorgdheid te zien. 'Hn.' Waarschijnlijk vond Alan het niet leuk dat Kanda zei over de bewaking dus ging hij door met Kanda de les te lezen. 'Had ze dan ook gelijk gezegd dat ze geen pijl in mijn oog moesten schieten! Had ze gezegd dat ze me niet moesten slaan! Serieus, Kanda, ik voel me nu alsof ik dit alles voor niks heb gedaan!' Kanda bleef naar Alan kijken op dezelfde manier. 'er was niet veel wat ik kon doen. Ze mogen me daar niet en de konden de reguliere bewaking niet stand-by houden. Het spijt me dat je dit voor niets hebt gedaan maar je had de spreuk moeten lezen voordat je het boek meenam. Dan had je begrepen waarom ik die spreuk niet al lang gebruikt had.' Kanda was een paar jaar geleden ook op zoek geweest naar dat boek en vond het tijdens een missie. Na het aandachtig lezen van de spreuk kwam Kanda tot de conclusie dat deze spreuk iets was wat hij nooit zou willen gebruiken. Er stonden benodigdheden in zoals het'verse hart met bloed van een geliefde. En dat was niet het enige. Degene die de spreuk zou uitvoeren op degene met de vloek zou na de bezweringen meteen een pijnlijke dood sterven. Wat waarschijnlijk de pijnlijkste ter wereld. Nadat Kanda daar achter kwam had hij besloten dat hij liever zelf zou willen sterven aan de vloek dan een ander zo veel pijn te doen. Gelukkig heeft een vloeken arts met behulp van de spreuk een medicijn kunnen maken om de effecten van de vloek te vertragen. Al waren de effecten van het medicijn ook niet al te leuk. En dat had Alan gemerkt. Alan stond op wat hij niet zou moeten doen. Kanda wist dat Alan veel bloed had verloren en dus niet op zijn best zou zijn. Alan ging licht hysterisch te praten met een kleine verheffing in zijn stem. 'Terwijl... Terwijl ik dit deed zodat je kan blijven leven! Ik heb me kapot gezocht, ik ben bestolen door die akelige Cross en ik ben ook nog eens verwond, allemaal voor jou! En nu krijg ik te horen dat dat niet eens hoefde door één of andere pas! Weet je hoe rot ik me nu voel, baka?' Alan zette een wankelende stap naar voren. 'Alan...' Te laat, Alan zakte neer met zijn hoofd op Kanda's schoot. 'S-Sorry... I-Ik voel me nog n-niet helemaal goed...' Kanda schrok vreselijk dus klopte zijn hart ineens veel sneller. Hij legde zijn hand op Alans hoofd, in de witte lokken. De hand bewoog zich richting Alans gezicht en veegde de traan weg die over z'n wang biggelde. 'Het geeft niet. Ik zal je alles vertellen, maar niet nu.' Kanda schoof zijn hand in Alans nek en trok zijn bovenlichaam een beetje omhoog. Vervolgens pakte hij met zijn andere arm Alans benen vast en in een snelle beweging en zonder enige moeite tilde hij Alan omhoog in prinsessenhouding. Kanda liep, met Alan in zijn armen, richting Alans bed en legde hem neer. De arm die de benen vast hielden, bewoog zich achter Alans hoofd in zijn haar. Hij drukte Alans hoofd tegen zich aan en legde zijn eigen hoofd naast dat van Alan. 'Het spijt met echt dat ik niets tegen je heb gezegd en dat je dankzij mij gewond bent geraakt. Ik vertel je alles maar eerst moet je uitrusten. Ga slapen, ik ga niet meer weg.' Kanda liet Alan los en legde hem zachtjes neer. Een hand ging nog snel even door de witte lokken heen. Een fragile lach vormde op Kanda's gezicht. Hij stond op en liep richting de kast om zich om te kleden. Hij had nog steeds de Suasama kleding aan en die wou hij snel uithebben. Al snel had hij zich uitgekleed en had hij een nieuw setje kleding gekozen. Een zwarte broek en een wit overhemd. Hij liet de kraag van het overhemd omhoog staan. Hij keek in de kast en zag de grote zandloper staan. Er zat een grote lotusbloem in. Een blad viel van de bloem af en dwarrelde naar beneden. Veel bladeren waren al gevallen naar het onderste deel van de loper. Che, ik heb niet veel levens meer over. Elk blaadje van de bloem moest een leven voorstellen. Kanda kon niet dood aan fatale wonden maar er zat uiteindelijk wel een limiet aan. Dat was niet meer zo belangrijk. Waarschijnlijk zou hij eerder dood gaan aan de vloek dan aan fatale wonden als de laatste bladeren waren gevallen. Hier op school, bij Alan zou hij zeker geen dodelijke wonden oplopen. Kanda sloot de kast en liep naar zijn bed om even te gaan liggen. Hij pakte het boek waar hij mee begonnen was en ging even lezen om tot rust te komen. Hij keek niet meer om naar Alan, die waarschijnlijk al in slaap gevallen was.

Geeft niet, ik heb het al veranderd ^^

x All that I am, all that I ever was, is here in your perfect eyes, they're all I can see x

Het was niet heel gek dat hij zich voor even zwak en helemaal weerloos voelde. Hij lag hier notabene met allerlei verwondingen en waarschijnlijk met een halve liter aan bloedverlies. Wat wel gek was, was dat hij zich nooit zo had gevoeld. Goed, de missies waren zwaar geweest maar hij was toendertijd zo gewend geweest aan het constante gevecht dat de verwonderingen hem niet eens deerden. Nou ja, hij raakte natuurlijk wel uitgeput maar hij viel niet neer en lag er ook niet weerloos als een zielige mishandelde puppy. Het ging toen stukken beter dan nu. Kon eigenlijk wel omdat hij al twee jaar geen missies meer had gehad en ook niet meer verwond was en ergens ook omdat hij zijn lichaam boven zijn limiet had gekregen. Na twee jaar niet gevochten te hebben moest hij opeens weer het slagveld op om een hele horde aan bewakers weg te krijgen. Hij leek het wel een beetje verleerd te zijn, wat ook de reden was dat hij zo toegetakeld was. Een andere reden was ook de afkeer jegens moorden geweest. Hij wou niemand meer doden. Daar maakte hij het er niet veel makkelijker mee, alsof alles al niet moeilijk genoeg was.
Alan voelde hoe Kanda over zijn haar aaide en ontspande een beetje. ’Ik wil niet… Ik wil me niet z machteloos voelen. Ik wil niet staan toekijken naar hoe je vergaat. Dan ga ik nog liever zelf dood.’ fluisterde hij zachtjes terwijl hij voelde hoe hij opgepakt werd. Hij was weer helemaal rustig en gek genoeg gedroeg hij zich ook anders. Normaal zou hij wel hebben gesnauwd dat hij zelf wel kon lopen om zich vervolgens strompelend voort te bewegen. Nu zei hij echter niks en deed hij ook niks. Hij drukte alleen zijn hoofd tegen Kanda’s borst om naar diens hartslag te luisteren. Het klonk luid en sterk, als handen die op trommels sloegen en een sterk ritme creeërden. Het ritme waarvan Alan wou dat het nooit ophield. Hij hief zijn ene hand en legde het op de plek waar Kanda’s hart klopte. Wat zou er gebeuren als hij het zijne en zijn eigen hart eruit zou rukken? Zouden ze dan rust vinden, naar een betere en vredigere plek gaan? Zouden ze terechtkomen in een mooi en nieuw leven als twee betere mensen? Of zouden ze gewoon van de aardbodem verdwijnen alsof ze nooit bestaan hadden? Ergens voelde hij er wel wat bij. Als Kanda het niet zou overleven, zou hij dat zelf ook niet doen. In feite zou het maar een dag of twee duren voor of hij zijn verstand zou verliezen of hem achterna zou gaan. Op het moment kon hij zich namelijk niet voorstellen hoe hij dan verder zou moeten leven. Ja, afstuderen en misschien trouwen met een vrouw of man en dan? Genieten van het leven met zoiets zwaars op zijn schouders? Met de gedachte dat zijn echtgenote ook gewoon Kanda had kunnen zijn? Nee, dat kon hij zich niet indenken. De dood van Mana was al zwaar genoeg geweest en hij vreesde dat het met Kanda net zo erg zou zijn.
Hij voelde een zacht oppervlak onder hem, wetend dat hij nu op een bed werd gelegd. Hij keek Kanda aan door een halfopen oog en glimlachte even warm naar hem. ’Bedankt, Kanda…’ fluisterde hij zachtjes en sloot zijn ogen. Hij wist niet of hij in slaap zou vallen of niet. Ergens hoopte hij van wel, zodat hij voor even geen deel van alle leed hoefde te zijn.

Drip… Drip… Waar was ik? Was ik in een grot? Of gewoon in een kamer met een druppelende kraan? Nee, geen van beide. Ik wist niet waar ik was. Het was zwart, pikzwart. Onder mijn voeten was een oppervlak wat niet solide was zoals een betonnen vloer. Nee, het was water. Het water rimpelde onder mijn voeten, elke keer als ik een stap zette en droop van mijn schoenen af als ik mijn voet optilde. Nog steeds wist ik niet waar ik was maar ik vond het wel vredig. Het geluid van de vallende druppels, het zachtjes golven van het water. Wacht, golven? Terwijl het net nog doodstil was? Ik keek op, mijn grijze ogen zoekend naar de bron van de beweging. Opeens kwamen er prachtige roze lotusbloemen naar me toe drijven. Niet één, niet twee, maar wel vijftig. Ze kwamen allemaal op mij af en ik stond versteld van hun schoonheid. Tot ik iets merkwaardigs zag. De lotussen… verwelkten… Ze verloren hun prachtige roze kleur, de blaadjes verloren hun vorm en werden een klomp van grijs en verterend materiaal. Ze zakten weg in het water, verdwenen onder de zwarte waterspiegel. Ik stond er haast ademloos, starend naar de verwelkende lotussen. Ik merkte nog iets op. Er stond iemand ietsje verderop. En aan de lange haren te zien was het… Kanda. Ik noemde zijn naam en liep rustig op hem af met een glimlach op mijn gezicht. Maar toen Kanda zich omdraaide, verviel die glimlach en maakte het plaats voor een geschokte uitdrukking. Kanda’s bleke huid werd langzaam zwart. De tattoeage op zijn borst groeide, verspreidde zich over zijn hele lichaam en kleurde zijn huid een roetzwart. ’Kanda!’ riep ik terwijl ik op hem af probeerde te rennen. Opeens zakte ik zelf ook door het water. Het water hield me niet meer vast. Ik zakte er langzaam in tot op mijn dijen en probeerde er uit te klimmen om naar Kanda te rennen. Zonder resultaat. Mijn handen klauwden naar het water maar ze glipten er gewoon doorheen. Ik had geen houvast meer. ’Kanda, help!’ riep ik tot ik zag wat er met hem gebeurde. Zijn vingers begonnen af te brokkelen als een stuk rots en zijn gezicht begon barsten te vertonen. Diepere barsten, steeds maar dieper terwijl zijn lichaam afbrokkelde en uit elkaar viel en er bijna niks meer over van hem was.

Een kreet ontsnapte uit Alan’s keel. Hij schoot overeind van zijn bed en staarde met grote ogen naar het matras, hijgend en bevend van de nachtmerrie. Hij leek wel in shock terwijl hij daar zat met wijd opengesperde angstigeogen, gefixeerd op één enkel punt dat hij even niet wou loslaten omdat hij bang was dat hij Kanda misschien niet zou zien in de kamer. Zijn blik gleed uiteindelijk van het matras naar het bed naast de zijne, waar Kanda tot zijn grote opluchting zat. Hij staarde hem een paar seconden aan voordat hij van zijn bed sprong, ondanks de pijn. Hij was zo vlug als zijn verwonde lichaam het toeliet bij Kanda’s bed te vinden. Vrijwel meteen vloog hij hem om de hals en begon hij zachtjes te snikken als een klein kind dat getroost moest worden doordat die een nachtmerrie had gezien. Hij drukte zich tegen Kanda aan en verborg zijn gezicht in zijn schouder, nog erger trillend dan eerst. Spreken kon hij niet meer. Hij kon alleen maar snikken en zich aan Kanda vastklampen alsof hij een reddingsboei was.

Jeej, weer een lange post c:
En extra zielig~

Kanda was niets verandert. Hij kon nog steeds pijn verdragen alsof het niets was dus nu ook. Hij had zijn lichaam overwerkt door alle spanningen maar hij bleef gewoon doorgaan. Nu had hij het echter wel rustig. Alan sliep, zelf lag hij ook op bed en hij had een boek om zich te ontspannen. Het boek heette crimson spell. Het absoluut een boek wat Kanda nooit zou lezen maar het toch deed. Hij had het boek eens gekregen maar nooit de tijd of zin gehad om het te lezen. Hij kwam er pas aan het einde van het eerste hoofdstuk achter wat voor genre het boek had. Kanda begon te blozen toen hij verder las. Hij las verder in een sex-scène en niet zomaar een. Het was tussen mannen. Kanda vond het al raar dat er in het verhaal helemaal geen vrouwen waren maar nu werd het duidelijk. Kanda kon niet meer stoppen met lezen, hij was in het verhaal gezogen. Hij schok uit zijn trans toen hij Alan naar hem hoorde schreeuwen. 'Kanda! Kanda help!' Kanda vroeg zich af waar Alan in hemelsnaam over aan het dromen was om zo in paniek te schreeuwen. Hij legde zijn boek weg en ging rechtop zitten om in de richting van Alan te lopen. Alan schreeuwde weer e schoot wakker omhoog. In een flits hing Alan om zijn hals en greep hem heel stevig vast. Kanda hoorde Alan snikken en hij voelde dat zijn shirt nat werd. 'Alan. Kalmeer. Het was maar een nachtmerrie.' Kanda hield Alan vast met zijn armen en streelde de tengere rug met zijn grote, warme handen. Hij hield Alan even vast en liet hem daarna weer los. Hij duwde Alan een beetje van zich af om hem in de ogen te kijken. Hij hield zijn handen onder Alans kin en veegde met zijn duimen de tranen weg. Kanda hield Alans hoofd omhoog en drukte zacht zijn lippen tegen de zijne. Een kleine tedere kus die niet te lang duurde. 'Beter nu?' Kanda wou Alan volledig tot rust laten komen en die nachtmerrie laten vergeten. Hij wist dat Alan wel vaker last had van nare dromen en nachtmerries maar had het nog niet zo erg meegemaakt. Kanda kon er niet veel tegen doen behalve bij Alan blijven en het troosten en tot rust stellen. Dat was ook het enige wat Kanda nog wou. Bij Alan blijven en voor zo lang als menselijk mogelijk is. Was dat maar zo. Door die verdomde vloek zou de mooie tijd nog maar maximaal twee jaar duren. Of heel misschien zelfs nog minder als Kanda niet meer zou kunnen bewegen. Als dat zou gebeuren dat hij niet meer kon bewegen zou hij zichzelf de dood schenken. Dat zou dus het einde betekenen en Alan kennende zou hij er niet mee eens geweest zijn en Kanda proberen te stoppen. Nee. Dat was nu niet de bedoeling om over na te denken, nu moest hij denken over hoe hij Alan tot rust kon krijgen. Hij pakte Alan vast en tilde hem op het bed. 'Ga liggen en slaap, het is al laat en je bent nog niet geheeld. Maak je geen zorgen, ik blijf bij je.' Kanda was bezorgd over Alan dus liet hij Alan bij hem slapen zodat hij geen last van nachtmerries zou krijgen. Kanda pakte Alan vast en legde hem op neer op Kanda's bed waar ze al op zaten. Kanda ging naast hem liggen en aaide met zijn vrije hand door Alans witte lokken. Dat was een tik van Kanda geworden om door Alans haar te gaan met zijn handen. Het gaf hem rust en Alan waarschijnlijk ook. Hij keek Alan nog even in zijn licht grijze ogen aan en haalde vervolgens zijn hand van Alans hoofd en plaatste die op die van Alan. 'Trusten.' Meer zei hij niet maar hoefde hij ook niet. Hij sloot zijn ogen en viel een paar minuten later in slaap.

Omg Kanda is totaal OOC XD achja ^^ En jeey nog ff een post (ookal is hij vreselijk kort ><) voordat ik naar China ga :3

x All that I am, all that I ever was, is here in your perfect eyes, they're all I can see x

Hij kon zich niet bepaald inhouden op het moment. De nachtmerrie had hem teveel van zijn stuk gebracht, was teveel geweest om aan te kunnen. Het benadrukte alles juist nog meer terwijl hij juist rust had moeten vinden in zijn slaap. Hij had eigenlijk niet verwacht dat zijn nachtrust voor één keer rustig zou zijn. Dat was het namelijk nooit. Hij had altijd wel nachtmerries, grotendeels over Mana maar die wonden waren inmiddels al gesloten. Natuurlijk bleef het pijnlijk om die nachtmerries te zien maar het bracht hem niet zoveel onrust als nu. Nu voelde het alsof iemand zout op een open wond had gestrooid. En ondanks dat hij niet wou laten blijken dat het hem verscheurde, voelde hij dat hij dit huil-momentje even nodig had. Hij had het proberen in te houden om te laten blijken dat hij er niet zoveel van onder de invloed was zodat Kanda zich geen zorgen zou gaan maken. Maar het was niet gelukt. Zoals hij al vermoeden had. En nu stond hij in Kanda's armen te huilen als een kleuter.
'H-Het... was zo eng...' fluisterde Alan zachtjes, zijn woorden onderbroken door willekeurige snikjes. Hij voelde Kanda's warme handen over zijn rug strelen, wat hem een beetje kalmeerde. Hij trilde weliswaar nog steeds maar iets minder erg dan eerst. Nee, niet wegduwen. Niet doen. Hij wou hem niet loslaten. Misschien zou hij dan verdwijnen, net zoals in zijn droom. Hij klemde zijn trillende handen om Kanda's shirt maar dat maakte niet veel uit. Hij werd alsnog een klein beetje naar achter geduwd, niet heel hard maar gewoon zachtjes. Hij keek met neergeslagen ogen naar de grond en snikte nog steeds zachtjes. Zijn wangen waren rood geworden door het huilen en zijn lip trok een beetje, waardoor het leek alsof hij pruilde. Hij probeerde zich weer op te pakken maar het ging maar moeizaam. Hij had waarschijnlijk even een minuutje nodig om weer tot bedaren te komen na zijn kleine freak-out. Hij voelde hoe Kanda zijn tranen wegveegde en vervolgens zijn hoofd wat optilde. Alan keek op naar Kanda toen hij dat deed, zijn ogen glinsterend door de tranen. Zijn ogen sperden zich open toen Kanda zich dichter naar hem toe bewoog en zijn lippen tegen de zijne drukte. Hij stond daar als versteend, niet zeker over wat hij nou moest doen. Uiteindelijk sloot hij zijn ogen maar en liet hij Kanda's gang gaan. Zolang hij maar niet verder ging want dan zou hij hem slaan. 'Beter?' hoorde hij toen Kanda zich terugtrok. Alan opende zijn ogen half en keek hem aan, nog helemaal in trance door de kus. 'Eh...' Zijn wangen werden knalrood terwijl hij op de juiste woorden probeerde te komen. Hij keek bijna verlegen weg, iets wat niet heel typerend was voor Alan. 'Ja... B-Beter.' mompelde hij zachtjes en werd opeens opgetild. Hij zei er niks tegen en liet zich dragen om daarna op Kanda's bed geplaatst te worden. Hij wou protesteren maar hield zijn mond toen Kanda zei dat het laat was en hij nog niet geheeld was. En dat hij bij hem zou blijven. Alan kroop dicht tegen Kanda aan toen hij eenmaal op zijn plek lag en voelde dat hij nog lichtjes trilde, wat snel genoeg wel weer weg zou trekken. Hij sloot zijn ogen en liet Kanda met zijn haar spelen. Voor hij het wist, zakte hij weg en viel hij in een rustige slaap. 'Oya... sumi...'

Fail D:

Kanda was vreselijk bezorgd geweest over Alan en dat maakte hem zo moe. Het was een opluchting voor hem om te zien dat Alan weer de normale Alan werd, ook al wist Kanda dat Alan nu verward was door de kus. Het kwam ook uit het niets maar Kanda kon het niet helpen. Hij hield te veel van hem om hem los te laten. Ze lagen beide op het bed van Kanda. Alan was dicht tegen Kanda aan gekropen. 'Oyasumi.' Kanda merkte dat Alan heel snel in slaap viel terwijl hij zelf nog even bleef staren naar de ander. Kanda dacht na over de afgelopen maanden. De hele tijd dat ik bij je ben blijf ik je pijn doen. Hoe kom ik daarvan af? Met die vraag in zijn hoofd viel ook Kanda in slaap.
De volgende ochtend werd hij vroeg wakker, zelfs voor Alan. Kanda ging uit bed en kleedde zich aan, zonder Alan wakker te maken. Hij wou Alan niet nog meer pijn bezorgen dus ging hij voorlopig weg. Hij zou terug komen dat was zeker maar hij had tijd voor zichzelf nodig en Alan ook. Kanda pakte pen en papier en begon te schrijven.

Moyashi,

Ik ga weg, ik moet voor een tijdje alleen zijn.
Er zijn veel dingen die ik moet regelen.
Ga niet naar me op zoek, je zal jezelf alleen bezeren.
Ik weet niet wanneer ik terug zal zijn.
Echt serieus ga niet naar me op zoek, je zal me niet kunnen vinden.

~Kanda

De brief was kort maar krachtig. Hopelijk zou Alan niet naar hem op zoek gaan. Dat zou afschuwelijk zijn. Kanda ging naar de plaats waar Alan het minst liefst zou willen zijn. Naar Cross. Die zou het toch niet erg vinden dat Kanda daar voor een week of twee zou blijven. Kanda had niet een hoge aanwezigheid en kon zichzelf zowat onzichtbaar maken. En bovendien had Cross een gigantisch huis op Shadra waar hij zelf amper was. Kanda besloot meteen te vertrekken. Hij gooide wat random kleren van hem in zijn schaduw en liep vervolgens even terug naar Alan die nog in slaap was. Kanda gaf Alan een kleine kus op zijn voorhoofd en haalde zijn hand nog door Alans witte lokken. Kanda stapte naar achteren om nog snel een blik te geven aan Alan. 'Later moyashi.' Een zachte, warme en lage stem was er te horen voordat Kanda volledig in zijn schaduw verdween en geen spoor achterliet. Door het reizen in schaduwen was hij binnen een uur op Shadra en ging hij naar Cross' huis. Hij kon er blijven op de voorwaarde dat hij de huiselijke klusjes deed waar hij toe op in stemde. Kanda zou hier door niemand gestoord worden en dus gerust kon denken. Het zou wel even duren voordat hij terug zou keren naar Alan maar het was een nodige time-out voor de twee.

Kanda gaat weg en komt terug als ik dat ook doe ^^ Ik zie je wel weer als ik terug ben uit China XOXO

x All that I am, all that I ever was, is here in your perfect eyes, they're all I can see x

De warmte die Kanda hem gaf, gaf hem een veilig en voldaan gevoel. Hij voelde zich thuis in de armen die hem vroeger en zelfs nu beschermd hadden, die hem ondanks het feit dat Kanda en hij niet de beste maatjes waren toch hadden opgevangen op de momenten waarin hij dreigde te vallen, letterlijk en figuurlijk. Hij kende deze armen te goed, net zoals de warmte. Ook al had hij zijn gevoelens voor Kanda ontkent, dat maakte het niet minder waar dat hij ervan genoot om door hem vastgehouden te worden. Gewoon vasthouden, meer niet. Dat was het enige wat hij van Kanda wenste. Zijn gevoelens hoefden niet wederzijds te zijn - voor zijn part ging Kanda met iemand anders - zolang hij er maar was en zolang hij tegen hem aan kon kruipen wanneer het hem teveel werd. Kanda was ten slotte zijn enige troost hier, ook al was hij grotendeels degene geweest die hem pijn had gedaan. Het maakte niet meer uit. Alan was sterk, hij kon best tegen pijn. Hij had vele pijnen gekend, niet alleen deze, maar toch werd hij erdoor beïnvloed, hoe zeer hij dat ook probeerde te vermijden.
Zijn dromen voorspelden helaas niks goeds. Het waren geen nachtmerries maar zeker ook geen lieflijke dromen met eenhoorns en regenbogen. Het waren vage dromen, de soort dromen die je verbijsterden wanneer je wakker werd. Er zat een luguber tintje aan, één die je vaak zag in oude verlaten huizen al was het alleen maar die kille sfeer die voorkwam in zijn droom. Op zich deed het hem vrij weinig maar het bleef natuurlijk niet heel erg fijn. Daarnaast was het een wirwar aan gedachten en dingen die werden gezegd. Het meest voorkomende woord was toch weer ''blijf''. Blijf bij me. Blijf leven. Blijf volhouden. Blijf hier... Blijf...
'B-Blijf...' fluisterde Alan en opende zijn oog een heel klein beetje, dat slechts een spleetje was. Zijn zicht was vertroebeld maar toch kon hij zien dat het Kanda was die daar stond en langzaam verdween. Zonder het zelf te beseffen stak hij zijn hand uit naar Kanda, heel langzaam maar toch duidelijk. 'Blijf... bij me...' zei hij opnieuw in fluistertoon. Dit is een droom, toch...? Kanda zakte in zijn schaduw, zijn donkere ogen gericht op hem. Dit is een droom. Hij was bijna weg, bijna verdwenen in het schaduwportaal. Het was een laatste kans om hem er weer uit te trekken maar daar zag Alan het nut niet van in. Wanneer ik ontwaak, zal je nog steeds naast me liggen. Zijn oog viel weer dicht en zijn hand suisde naar beneden, belandde op het zachte matras, de lege plek waar Kanda hoorde te liggen.

Pff, die dromen ook weer... Alan werd langzaam wakker, zijn rug gekeerd naar de lege plek achter hem, zich totaal niet beseffend dat Kanda er niet meer lag. Hij opende zijn gezonde oog en gaapte even voor hij iets opmerkte. Hij voelde naast zijn eigen ademhaling die van Timcanpy, maar die van Kanda? Hij schoot overeind en keek naast zich, waar hij slechts een matras en een slordig deken aantrof. Hij staarde er een tijdje naar, diep in gedachten over de droom. Het was een droom, toch? Kanda had hem beloofd dat hij zou blijven dus hij zou sowieso niet verdwijnen. Toch? Alan's oog viel op een briefje op zijn nachtkastje. Met een onrustig gevoel pakte hij het op en las het met een donkerbruin vermoeden over wat er in zou kunnen staan. Hij hoopte dat zijn vermoedens niet klopten maar integendeel, ze klopten wel. De brief vloog door de kamer en landde ergens in een verlaten hoekje van de kamer. 'Baka.' fluisterde hij zachtjes en staarde met een verbeten uitdrukking naar de grond, zijn handen gebald tot vuisten. Kanda was weg, was hem gesmeerd met een reden die alles behalve gunstig was. Ze hadden tijd nodig, ha. Ze hadden geeneens tijd! Al die jaren van zonde en tragedie waren hem zo snel voorbij gegaan dat hij zich nu nog verbaasde over het feit dat hij 16 was geworden. Hoe snel zou twee jaar dan voorbij gaan? Hij was er niet eens zeker over óf ze uberhaupt twee jaar hadden! Misschien maar anderhalf, misschien maar één! Misschien zou hij na dit jaar wel aan het ziekenbed geketend worden, klaar om zich over te geven aan de vloek! Alan's gedachten sloegen op hol. 'Damn it!' Met die woorden raakte zijn verbonden vuist de muur. Alan's gezicht vertrok niet door het contact tussen vuist en muur. Hij voelde het niet eens door de woede - of wat zou het zijn, teleurstelling? Hij wist het zelf ook niet. Timcanpy schrok door zijn plotselinge uithaal naar de muur en sloeg een keer met zijn vleugels. Hij steeg op en zweefde naar Alan toe, bezorgd om zijn baasje. Hij landde vederlicht op Alan's schouder en drukte zich troostend tegen Alan's nek, die hierdoor uit zijn drukke gedachten werd gewekt. Alan keek om naar Tim en trok zijn hand terug. Het verband om zijn hand, rond het gebied van zijn knokkels, was rood geworden door de opengebarsten wonden. Hij nam Timcanpy in beide handen en drukte hem tegen zijn borst. 'Sorry, Tim... Ik... Ik weet het allemaal niet meer... Ik weet niet wanneer hij terug zal komen, óf hij überhaupt terugkomt, en ik weet ook niet of ik genoeg tijd heb...' sprak hij tegen Tim. Hij plofte met Tim neer op zijn bed en richtte zijn ene oog op het plafond, peinzend over allerlei dingen terwijl hij langzaam kalmeerde. Opeens sierde een glimlach zijn gezicht. 'Vertel me, Tim... Word ik gek? I feel like I'm going insane.' Voor zijn gevoel lag hij daar uren terwijl er nog maar een uur verstreken was maar hij kwam uiteindelijk wel op een beslissing. Hij wist wat hij moest doen. Kanda zou wel terugkeren. Misschien niet vandaag of volgende week maar tenminste ooit. Tot die tijd moest hij bezig met de spreuk. Als hij nu ging niksen, zou hij later geen tijd meer hebben om de spreuk te leren en dan zou niks meer goed komen. De spreuk kon hem fataal worden, dat wist hij wel, maar no way dat hij dat zou laten gebeuren!

PROFILE MAGICIAN