A clean slate

De weg naar het kantoor van de hoofdmeester leek wel eindeloos. Hij wist zeker dat hij toch al een tijdje onderweg was en de houten deur met het juiste opschrift toch al een tijdje had moeten zien. Zijn ouders waren er in het begin echt niet blij mee geweest dat hun zoon naar de school wilde gaan waar hun oudste dochter de dood had gevonden, maar zo koppig als hij was, had hij het been stijf gehouden. Arnaut wilde weten waar zijn zus had gewerkt en waar ze de liefde van haar leven had gevonden. Natuurlijk had hij het bijna als eerste geweten, doormiddel van een brief. Toen hij die gelezen had, was hij direct opgesprongen en naar de woonkamer gerend om de brief in zijn vaders gezicht te duwen. Zijn moeder was op dat moment naar de winkel geweest, ergens best wel spijtig. Het zou grappig geweest zijn als hij haar ook had laten schrikken met zijn hyperactiviteit. Een kleine glimlach vormde zich om de lippen van de jongen, maar vedween al gauw toen hij terugdacht aan de laatste keer dat hij Malaika gezien had: in een kist met gesloten ogen en een lijkbleke huid. Het had echt pijn gedaan om haar zo te zien liggen en het liefst van al was hij aan haar zijde gebleven. Spijtig genoeg was er veel te doen die dag en moest hij met vanalles helpen. Norwood was ook komen helpen met de voorbereidingen van de begrafenis, iets waar de familie Nimhe hem dankbaar voor was. Helemaal alleen hadden ze alles waarschijnlijk nooit af kunnen krijgen. De begrafenis was redelijk goed verlopen, maar er was iets dat Arnaut nog altijd dwars zat. Namelijk het feit dat veel mensen met een vuile blik naar achteren hadden gekeken toen een lange man met twee kinderen was aangekomen, alsof hij helemaal niet gewenst was. Later hadden verscheidene mensen hem uitgelegd dat die man de hoofdmeester van de academie was, maar iedereen had geweigerd om hem te vertellen waarom ze liever niet hadden dat de man aanwezig was. Hij werd ruw uit zijn gedachtengang gehaald toen iemand tegen hem opbotste en een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht toen de persoon zijn excuses aanbood. Het meisje was een heel stuk jonger dan hem, waarschijnlijk een eerstejaars ofzo. “Het is niets, ik had beter moeten opletten.” Voorzichtig trok hij het meisje omhoog en keek haar na toen ze wegliep.
Na een tijdje bereikte Arnaut eindelijk zijn bestemmingen. Op zijn gemak ging hij even met zijn hand door zijn blonde haren en zorgde ervoor dat de lusteloze blik uit zijn ogen verdween. Het was niet echt een goede eerste indruk als je als een halve zombie bij iemand aankwam en een eerste, of tweede, indruk was op dit moment wel van belang. Het was niet echt makkelijk voor de school dat er iemand ergens in het midden van een jaar aankwam. Master Savador moest geweldig veel werk hebben met zijn functie. Langzaam bracht de jongen zijn arm omhoog en klopte zacht op de deur. Hij was niet echt iemand met een hard karakter, dus moest hij ook niet hard gaan kloppen op een deur ofzo. Ja, rare gedachtengang, maar zo had hij er nog wel meer. Toen hij dacht dat hij antwoord gekregen had, duwde hij de klink voorzichtig naar beneden en opende de deur. “Sorry dat ik stoor, Master, maar ik zou graag mijn rooster komen ophalen.” Zijn stem galmde door de kamer en even knipperde hij met zijn groene ogen om gewend te raken aan het halfduister. Natuurlijk, de man was een Shadraan, iets heel anders dan hem. Hijzelf was gewend aan zonlicht, veel zonlicht terwijl Shadranen erom bekend stonden liever in een donker hoekje te kruipen. “Mijn naam is Arnaut Nimhe,” voegde hij er na een paar seconden aan toe. Het was niet echt beleefd om gewoon binnen te komen vallen, je rooster vragen en dan weer vertrekken zonder jezelf voor te stellen.

because I can :3

Buiten was het warm en zonnig, bijna broeierig voor de lente, en Savador had er een grove hekel aan om zich op zulke dagen buiten te moeten begeven. Maar de laatste dagen had hij zich door weer en wind buiten zijn kantoor gewaagd wanneer de beurt aan hem was om te surveilleren, of als hij zich naar zijn leslokaal moest begeven. En eens in de week hield hij een paar uur in de middag vrij om langs Malaika's rustplaats te gaan. Althans, haar gedenksteen die hij op het schoolterrein had laten plaatsen. Op die dag hulde hij zich in zijn galante pak, poetste zijn schoenen op, schoor zich netjes bij. Comme il faut en decent. Alsof op zulke dagen haar begrafenis zich steeds herhaalde. Intussen wachtte hij dan op zijn kantoor op de oppas die hij zo nu en dan inhuurde om zijn kinderen van en naar de crèche in Oak's Field te brengen en te halen. Ook zij werden dan adequate kledij aangetrokken, om zich vervolgens met z'n drieën naar de gedenksteen te begeven, een bloemetje te leggen en hopen opdat er niemand anders aanwezig was. Leerlingen, collega's, Legendarische Magiërs, zelfs zijn eigen pleegdochter Ephony ontweek hij zo goed en zo kwaad als dat ging sinds het was gebeurd. Ook van Kathy was hij niet zeker of ze hem weer net zo simpel in vertrouwen kon nemen. Hij wilde niemand die hem kende onder ogen komen en opnieuw herinnerd worden aan zijn zonde. Hij wist het nu wel; het was zijn schuld, hij kon het niet meer terugdraaien en hij voelde zich er ook ellendig door. Je leefde niet meer in rust als de hele wereld woest op je leek te zijn. Op zijn beurt gaf het hem verwarring en woede tegelijk, waardoor hij steeds vaker bitser uit de hoek kwam. Vrijwel iedereen verachtte hem nu. Het stapelde zich op tot er op een zeker moment iets in zijn binnenste knapte en hij echt zou uitbarsten. Dan zou hij niet weten wat hij zou doen, en liever gezegd wilde hij het ook niet eens weten.
Hij was zojuist terug van zijn wekelijkse bezoek bij Malaika's gedenksteen, en zat nu een beetje wezenloos in zijn stoel voor zich uit te staren. Triest en afwezig. Zijn stropdas half los getrokken zodat de slippen slordig over zijn borst gedrapeerd lagen, zijn herenschoenen uitgetrapt. Op de armleuning van zijn fauteuil hield hij met een drietal vingers de voet van een halfvol wijnglas vast, maar hij had er de lust nog niet voor gehad om er een slok uit te nemen - zoals hij in nergens echt goesting meer had. De kinderen had hij naar hun kamer gestuurd, en ze hadden hem zoetjes gehoorzaamd in het volle begrip dat papa even alleen wilde zijn. Hij was ten einde raad; bij Medusa, hoe moest hij zo verder met zichzelf leven?
Er klonk geklop op de deur, en Savador bracht uit ergernis een hand naar de plek van zijn slaap. Die bonzende hoofdpijn als een groot gebalde vuist die tegen de binnenkant van zijn schedel ramde maakte het er ook niet bepaald beter op. 'Verdwijn,' mompelde hij kreunend, al was het waarschijnlijk te zacht om te kunnen horen. Wie dacht nog mogelijk bij hem terecht te kunnen? Hij was een vuile moordenaar, hij was het niet waard om te leven en leerlingen moesten op hun hoede zijn om niet door hem besprongen te worden en te eindigen met een opengereten keel. Al zo gingen de hatelijke verhalen die als een lopend vuurtje de ronde deden op de school. Toch ging even later de deur open en klonk er meteen erna een heldere stem door het vertrek; 'Sorry dat ik stoor, Master, maar ik zou graag mijn rooster komen ophalen.' Een nieuweling? Terwijl het joch de reden van zijn komst verklaarde, kwam Savador langzaam overeind uit zijn stoel. Zijn rug naar de jongen toegekeerd, aangezien hij de fauteuil met de zitting richting het raam geplaatst had. Nieuwe leerlingen wisten in eerste instantie nog bar weinig van de omstandigheden hier op school, maar hij wist dat hoe langer ze hier verbleven, hoe sneller ook zij geïnfecteerd raakten met het haatvirus jegens hem. 'Ik herinner me niet je toestemming te hebben gegeven om binnen te treden!' reageerde hij snauwend, de jongen enkel een snelle, felle blik toewerpend over zijn schouder. Blond haar, onnozel, Novaans. Hij wist al precies waar dit weer heen ging. In een boos gebaar wierp Savador zijn lange zwarte lokken over een schouder, zocht steun bij de fauteuilleuning en bukte zich vervolgens om zijn schoenen netjes recht te zetten. 'Mijn naam is Arnaut Nimhe.' De naam trof hem als een pijl in het hart, maar hij wist zeker het goed gehoord te hebben. Hij verstijfde ter plekke, bevroren in zijn handeling om weer overeind te komen en zijn pijnlijke rug te rechten. De schoenen die hij in een poging om ze onder zijn stoel te plaatsen om er niet over te struikelen had opgetild, vielen met een doffe klap op de vloer. Waarom? Waarom werd hij zo gemarteld? Hij had geen idee gehad dat Malaika nog een jonger broertje had gehad. Maar nu hij er over nadacht kon hij zich wel herinneren een blonde jongen op de begrafenis te hebben gezien, in de buurt van de familie Nimhe. O god - wat had hij gedaan.. Vroeg of laat kwam het joch ook de waarheid te weten, zou hij ongetwijfeld een grotere haat ontwikkelen dan alle anderen en zou zijn verschijning en zijn naam alleen al een herinnering oproepen aan zijn zoveelste fout. 'Ga weg,' bracht Savador met een trillende stem uit. Hij wilde dit niet, absoluut niet. Dit kon hij zo niet meer aan. Met een wee gevoel in zijn maag merkte hij hoe hij licht in paniek raakte en zijn ademhaling zich begon te verzwaren. 'Ga weg alsjeblieft!' In een ruk draaide hij zich om om Arnaut bij zijn pols te grijpen en hem terug richting de deur te duwen. Zijn bleke gelaat was betrokken door het verdriet en het leed die zich de afgelopen dagen hadden opgestapeld en die hij voor zolang hij kon binnen had gehouden wanneer hij zich buiten zijn veilige kantoor begaf. Want het zou zielig en laf zijn om als de 'moordenaar' te rouwen om je eigen doodslag en het zou enkel maar meer haat voor hem aanwakkeren, dat had hij ver van tevoren al ingezien. Voor nu had hij de grootste moeite om het nog langer te verbergen. Hoe zwaar ook hij eronder leed. Gehaast duwde hij Arnaut zijn kantoor uit waarna hij de deur met een onbedoeld harde klap achter hem dicht sloeg. Verloren liet Savador zich met zijn rug langs de deur op de grond zakken, waar hij als een hoopje ellende bleef zitten, zijn gezicht daarbij verborgen in zijn handen. 'Ga weg..' Zijn herhalende woorden kwamen er hees uit, en gingen halverwege over in een fluistering. Hij dacht echt gek te worden als hij nog langer geconfronteerd werd met zijn verantwoordelijkheid voor Malaika's dood, dat niemand leek te begrijpen dat hij niets liever gewild had dan haar in leven te laten, jong en levengenietend als ze was geweest. Misschien was het beter - voor zowel hem als voor Arnaut - als de jongen het idee om hier op Starshine zijn diploma te halen uit zijn hoofd zette en zich aanmeldde op een andere school. Ver weg van hem en de ronddwarrelende memoires aan zijn zuster die hier haar geluk en haar dood gevonden had.

Het was best raar om ineens niemand meer te hebben om mee te praten, iemand die je begreep, maar in de dagen dat Malaika ging werken had hij ook niemand gehad. De eerst paar dagen dat ze hem het nieuws verteld hadden waren erg geweest. Hij had het niet willen aanvaarden, bleef altijd maar zeggen dat het een grap moest zijn. Spijtig genoeg das 1 April redelijk ver weg en hij wist dat zijn ouders niet zulke graopen maakten, dus er waren nog twee opties over: ofwel was er iemand van de school die het wel plezant vond om hem en zijn familie voor de gek te houden, ofwel was ze echt gestorven. Pas toen Arnaut de kist met Malaika's lijkbleke lichaam had gezien, had hij het willen geloven. Dagenlang had de jongen zich opgesloten in de kamer van zijn zus, had al zijn frustraties eruit laten komen in de vorm van tranen. Het was gewoon niet eerlijk, waarom Malaika? Het was volgens hem een redelijk goede keuze geweest om naar Kovomaka te gaan, even weg van zijn familie die hem alleen maar probeerden te troosten terwijl hij daar echt geen behoefte aan had. Starshine was de laatste plek geweest waar Malaika gelukkig was en hij kon hier genoeg afleiding zoeken bij de mensen die hier rondliepen en toch nog genoeg aan haar denken.
Het was maar een stil gemompel dat hij vanuit het kantoor gehoord had en hij had daaruit opgemaakt dat het een soort 'binnen' was geweest. De woorden die door het kantoor galmden lieten hem weten dat het allesbehalve een binnen was zweedt. Tja, daar was nu niets aan te doen. De woedende blik die op hem geworpen werd zorgde er alleen maar voor dat hij iets rechter ging staan, borst vooruit en kin in de lucht. Een boze hoofdmeester was echt niet genoeg om hem terug naar Nova te sturen. Het was alsof zijn naam een vloek ofzo was aangezien de man ter plekke verstijfde terwijl hij iets wilde doen. Zo erg klonk zijn naam toch ook niet, of wel? Met een zachte plof viel er iets op de grond terwijl Master Savador leek te ontdooien. De twee woorden die de man sprak zorgden er even voor dat Arnaut van zijn stuk gebracht was. Hoezo ga weg? Waren nieuwe leerlingen niet welkom ofzo? Terwijl deze gedachte in zijn hoofd speelden vielen alle puzzelstukjes in elkaar over wat er ongeveer gebeurt moest zijn, over hoe Malaika echt om het leven was gekomen. Nog altijd niet helemaal bekomen van zijn ontdekking liet hij zich gewoon het kantoor uitduwen, zonder tegen te werken. Het was moeilijk te geloven dat het hoofd van de school eigenlijk verantwoordelijk was voor de dood van zijn zus, zijn beste vriendin. Na een paar seconden voor zich uit te hebben gestaard, kwam hij terug in beweging. Soepel draaide hij zich terug om en wilde al terug naar binnen lopen om een uitleg te eisen toen hij het geluid van stof op hout hoorde. Waarschijnlijk was Master Savador langs de deur naar de grond geschoven, alsof hij zich niet meer kon verplaatsen. De man had waarschijnlijk schuldgevoelens, veel schuldgevoelens. Even beet Arnaut op zijn lip terwijl hij even met zijn hand door zijn haren streek. Hij wilde weten wat er juist gebeurd was, wilde hier ook koste wat het kost zijn school afmaken of de hoofdmeester verantwoordelijk was voor de dood van zijn zus kon hem even niets schelen. De man had het niet koelbloedig gedaan, anders zou hij niet zoveel schuldgevoelens hebben. Langzaam ging hij zelf ook tegen de deur zitten en trok zijn knieën even op. "Hoe?" Dat ene woordje rolde redelijk zacht over zijn lippen, maar hard genoeg zodat de hoofdmeester ze door het hout van de deur zou kunnen horen. Zijn ouders hadden alleen maar leugens verteld, leugens die hij in het begin zelfs gelooft had. Hij was zeventien en ze behandelden hem nog als een kind van twaalf. Dat was ook een van de redenen dat hij even van Nova weg wilde. "Weet u hoe het is om alleen maar leugens te horen van de personen die zeggen altijd de waarheid te vertellen?" Het was raar dat hij nog niet in huilen was uitgebarst, maar dat had op dit moment alleen maar met de grote hoeveelheid wilskracht te maken die hij op dit moment bezat. Toevallige leerlingen of leraren die hier nu voorbij liepen zouden waarschijnlijk denken dat hij gek geworden was. Spijtig genoeg voor hen kon hem dat op dit moment echt bitter weinig schelen, hij wilde alleen maar antwoord op zijn vraag.

Sinister; zo werd hij als persoon altijd al aanschouwd, en ergens klopte dat ook wel. Het was niet zo dat hij nog geen enkele misdaad op zijn naam had staan. Door de tragische incidenten in zijn leven, de wijnverslaving en zijn pas veel later ontwikkeld interesse voor het andere geslacht had hem tot de man gemaakt die hij vandaag de dag was. Maar hij was verstandig genoeg om niet iemand van zijn leerlingen of collega's bewust om te brengen. Lang niet zo hersenloos als zijn vorige leermeester Heer Deshas was geweest, die gewoon een zwakke eerstejaars had weggegraaid om zijn woede op te botvieren. Malaika eigenahndig doden; hij zou het niet eens gekund hebben. Uiteraard, door zijn schimmige verleden was hij wel in staat iemand het leven te laten, puur omdat mensen hem tot waanzin dreven en hij van dag op dag leefde in haat. Maar zelfs als er iets in hem knapte zou hij zich eerder storten op een mannelijk slachtoffer dan een vrouw. Vrouwen waren sterk, maar tegelijkertijd zo kwetsbaar en teder en te gracieus in hun geslacht om ze hun waarde te ontnemen. Een vrouw slaan kon hij al vrijwel niet gedaan krijgen, laat staan een moord op een jonge meid met nog een heel leven voor haar. Licht bevend door de spanningen legde Savador zijn handen om zijn armen en stopte zijn hoofd tussen zijn benen, zijn ogen gesloten en zijn lippen stijf op elkaar geperst. Hij wilde hier niets meer mee te maken hebben, wilde de hele zaak niet op zijn geweten hebben. De familie Nimhe was ongetwijfeld ten einde raad na alle rouw en verdriet, natuurlijk waren ze dat, en nu stuurden ze hun zoon naar zijn school om de jongen alle fijne kneepjes van de magie bij te laten brengen zodat Arnaut hem op een dag kon wreken. Er was geen twijfel mogelijk aan; dat moest het vast en zeker zijn. Waarom kwam de jongen anders vlak na de begrafenis van zijn zus hier? Maar hij kon nog niet gaan. Hij had twee kinderen om voor te moeten zorgen, en die hij graag wilde zien opgroeien, een hele school moest hij nog jaren leiden, misschien was hij nog zo gezegend om zijn liefde te mogen ontvangen van een lieve nieuwe vrouw die hem nam zoals hij was. En in het geheim was hij ook angstig voor de dood.
Roerloos bleef Savador op de kille vloer zitten, bezonken in zijn smart en zijn diepe schuldgevoelens. Hij wilde het liefste van deze wereld verdwijnen. Zijn kinderen mee, foto van zijn vrouw mee en dan was het afwachten waar ze terechtkwamen en waar hun bestemmingloze reis eindigde. Waarschijnlijk bij een oud vervallen huis in een afgelegen district waar hij zijn laatste jaren zou doorbrengen, worstelend met zijn zonden. Met een lege blik staarde hij naar de plinten in de vloer die een meter verder onder het grote Shadraanse tapijt verdwenen, en hoorde aan de andere kant van de deur dat de jongen nog aanwezig moest zijn. Stof over hout, vervolgens weer een pijnlijke stilte waarin hij concludeerde dat ze met hun ruggen tegen elkaar aan hadden gezeten als ze niet gescheiden werden door de deur. Wie wilde er in zo'n genegen houding zitten met de moordenaar van een belangrijk familielid?
'Hoe?' werd hem zacht gevraagd door het hout van de deur heen. Uit reactie richtte Savador zijn hangende hoofd iets op. Veel meer dan een paar centimeter was het niet, maar er leek weer even spil in zijn droevige ogen terug te komen. 'Het valt niet uit te leggen,' gaf hij het al zacht op waarbij hij zijn ogen sloot met een diepe teneergeslagen frons. 'Je zou het toch niet begrijpen.' De jongen was nog maar een tiener, een kind. Hoe kon hij zoiets gecompliceerd kunnen volgen? Want het lag allemaal niet zo simpel, bij verre na niet. Langzaam gleden zijn bleke handen langs zijn hals omhoog naar zijn gezicht, waar hij ze tegen de plekken van zijn slaap plaatste. Het deed hem pijn de jongen in onbegrip te laten, het broertje van Malaika dat juist alle recht had om het verhaal erachter te weten. Maar het was allemaal zo zwaar. 'Weet u hoe het is om alleen maar leugens te horen van de personen die zeggen altijd de waarheid te vertellen?' klonk er het volgende moment weer door de deur heen. Aan de andere kant bleef het even stil, maar in feite was Savador nog steeds bezig de schok die deze plotselinge komst hem aangebracht had te verwerken. Met half gesloten ogen leunde hij met zijn achterhoofd tegen de deur en staarde afwezig voor zich uit. 'Vertel mij wat,' luidde zijn zachte reactie even later. Hij kreeg niets anders dan vuile rotleugens naar zijn hoofd geslingerd in zijn dagelijkse leven. Verhalen of roddels over hem alsof ze bedacht waren door een zieke geest, maar die hij absoluut niet gedaan had. Het was vreemd om een meer persoonlijker gesprek te hebben met iemand - een Novaanse jongen, notabene, waar hij normaal gesproken altijd zo'n grote afkeer voor had - die hij nog niet eens kende. Maar hij voelde dat het ergens genoodzaakt was, voor zowel hem als voor Arnaut. Het onbegrip van beide kanten zou onveranderd blijven als er niets gebeurde. Net zoals je geheel weg zou kwijnen als je zo nu en dan niet aan socializen deed. 'Alles..,' begon Savador weer zacht te spreken, '.. alles wat voor nu van belang is.. is dat ik Malaika niets bewust heb aangedaan. Ik heb je zuster als trouwe collega's eens uit eten genomen, ik heb met haar gedanst.' Traag liet hij zijn hoofd zakken, tot hij met zijn kin op zijn borst steunde. 'Ik zou het niet eens gekund hebben!' Zijn verheven stem brak, alsof hij juist op het punt stond emotioneel in te storten, gesmoord door de hand die hij voor zijn mond geslagen had. En bijna verloor hij zichzelf op dat moment, maar hij deed net op tijd een poging zich met alle inspanning te herstellen. Mannen huilden niet, dat was een regel waar ook hij zich aan hield. Zo goed als dat ging. Maar wie in zijn schoenen stond had er echter alle redenen voor om op sommige momenten eens flink alle opgekropte emoties kwijt te laten vloeien in de vorm van hete tranen. Er was al teveel en te vaak iets ernstigs gebeurd wat hem de permanente krassen in zijn ziel hadden gegeven om al die zonden nog recht te kunnen zetten, dat het eigenlijk een wonder was dat hij hier nog zat en op deze manier kon leven.

PROFILE MAGICIAN