Ietwat verward stapte de jongen door een deuropening. Het was een ruimte gevuld met tafels, en ook met mensen. Leerlingen blijkbaar. Het bleek ook dat er vooraan een afgezonderde tafel was, maar wie eraan zaten kon hij niet echt zien. Er waren grote ramen, die dan ook genoeg zonlicht binnen lieten. Het zag er allemaal wel goed uit. In de zaal klonk gepraat, gelach, en het geluid van eetgerei en borden. Toch was het niet heel druk, er waren tafels die vol zaten, tafels met een paar mensen, en ook nog een paar waaraan een enkeling zat te eten. Nu hij eraan dacht, hij was hier ook voor eten. Sjezus, hij was uitgehongerd. Zijn maag was al de hele dag aan het rammelen. Nu merkte hij de geur van het eten pas op. Omnomnom. Tijd om iets te eten dus.
Langzaam stapte Aiden vooruit terwijl hij zijn cape goed trok. Er waren verschillende rijen met eten te zien, dat betekende dat er in elk geval genoeg keuze was. Met een kleine grijns op zijn gezicht pakte hij een dienblad, bord en bestek. Eenmaal bij het eten verbaasde het hem eigenlijk wel wat er allemaal te krijgen was voor de lunch. Hij had genoeg honger, maar zichzelf volproppen zou ook niet veel zin hebben. Genoeg eten was daarin tegen beter, leek hem. Veel aandacht schenkte hij niet aan de andere leerlingen. Aiden liep langs de bakken met eten en schepte wat op. Meh, er was zoveel keuze. Hij koos maar random wat uit, en had uiteindelijk spaghetti met brood op zijn bord. Eigenlijk was hij uitgeput, hij had ook totaal niet geslapen. Na het eten zou hij langzaam maar gaan uitzoeken waar zijn kamer - of wat dan ook - eigenlijk was. Na nog wat frisdrank gepakt te hebben liep hij door. Ugh, hij had totaal geen zin om sociaal te zijn nu. Met een zucht ging hij ergens aan een lege tafel zitten. Even vroeg hij zich af of het iemand op zou vallen dat hij nieuw was? Mensen dachten altijd dat hij een klein kind was, door zijn lengte. Als iemand hier er ook maar over durfde te beginnen. Meh. Er klonk nog steeds gepraat en het gerammel van spullen en bestek, maar omdat hij ergens achteraan was gaan zitten was het al wat minder luid. Na gegaapt te hebben draaide hij zijn vork rond in de spaghetti om er een hap van te nemen. Het eten was hier in elk geval wel al goed. Hehehehe. Aiden at gretig door, hoewel hij bijna in slaap leek te vallen.

Sucic probeerde alle geluiden zoveel mogelijk van zich af te zetten. Hij had een hekel aan al dat gezellige gepraat en op het moment was het erger dan normaal. Sinds hij naar SSA is gestuurd had hij eigenlijk nog niet met iemand gepraat en daar ook geen behoefde aan gehad. Behalve met Tári dan. Al bleef die doordraven dan hij dood had moeten zijn. Geweldige eerste dag was dat als je een oude vriend weer ziet maar die je gewoon dood verklaard. Iblis kraste een keer, maar het kwam niet boven het praatten van de andere uit. Daar deed hij zijn best ook eigenlijk niet voor en als hij dat wel deed, was Sucic binnen de kortste keren doof. De kraai zijn rode kraaloogjes stonden gericht op een stukje brood dat Sucic op zijn bord had gedumpt om later op te eten. Sucic gaf Iblis echter niets. Die zou later wel wat krijgen. Als hij zelf klaar was met zijn eten. Sucic keek de grote zaal rond op zoek naar een plekje waar hij rustig kon zitten zonder al te veel last te hebben van andere. Voor wat hij zag waren er geen tafels meer waar niemand aan zat. Dan maar aan een tafel met iemand anders, dacht hij zuchtend en liep naar het eerste tafeltje waar maar een iemand zat. Zonder oogcontact te maken ging hij zitten aan de andere kant van de tafel. Iblis sprong op dat moment van zijn schouder af en landde op de tafel naast zijn bord. Vervolgens pakte de kraai een stukje brood en at het tevreden op. Je krijgt ook altijd je zin, dacht Sucic terwijl hij Iblis ietwat wantrouwig aankeek. Iblis lette er verder niet op en werkte het laatste stukje brood naar binnen. Sucic keek even op naar de jongen voor hem die bijna in slaap leek te vallen. Als hij niet oppaste lag hij straks met zijn gezicht in de spaghetti. Dat was Sucic's broer ook een keer gebeurd. En dat was eigenlijk een van de weinige keren dat hij had moeten lachen. Sucic lachte nooit. Dat was zoiets als een wereldwonder voor hem. Maar ja, als je hele familie is vermoord lacht niemand meer. 'Niet goed geslapen?' vroeg Sucic rustig voordat hij een hap van zijn broodje nam. Zijn aandacht ging vervolgens naar Iblis die zijn kans weer zat af te wachten om nog wat meer brood onder zijn neus weg te graaien. Maar Sucic was niet van plan om die aaseter zijn zin te geven. Hij begon lichtjes te grommen om Iblis angst aan te jagen. Het klonk misschien wat raar, maar het maakte hem niets uit wat andere van hem dachten. Bovendien had de jongen tegenover hem het waarschijnlijk niet gehoord. En zoals altijd werkte het. De kraai hopte meteen een stukje weg en ging van een afstandje kijken hoe zijn eigenaar het broodje verder opat.


Sucicje komt er gezellig bij ^^

Nog steeds half in slaap sukkelend had hij zijn spaghetti al half opgegeten. Misschien moest hij maar eens een energiestoot gaan halen. Koffie, energiedrank, iets in die richting. Nou ja, dat deed hij dan straks wel. Als hij klaar was met eten en hij zijn frisdrank op had. Meh, hij was niet eens zo'n fan van energieboosts, maar op het moment had hij er toch echt wel eentje nodig. Of gewoon slaap. Maar dan zou hij 's nachts weer niet kunnen slapen. Tja, het was het een of het ander. Het eerste idee leek hem het beste. Even wreef hij met zijn mouw door zijn gezicht. Meeeeuuuh. Ergens hoopte hij dat hij alleen bleef zitten, maar aan de andere kant leek het hem wel interessant om mensen tegen te komen. Potentiële vrienden? Misschien ook weer niet het beste idee, aangezien hij hier half dood zat.
Een plotse stem en wat gekier schudde hem wakker. "Niet goed geslapen?" De blonde jongen keek op en zag dat er een andere jongen was gaan zitten, tegenover hem. Er zat ook een kraai, waar het gekier vandaan kwam. Hij had inderdaad gehoord dat de leerlingen hier huisdieren hadden. Zelf had hij er op het moment niet echt behoefte toe. Oké, goed, hij had nu twee keuzes. Hij kon de asshole uithangen en koud reageren, maar hij kon ook eens proberen vrienden te maken en sociaal doen. Dat laatste zou slim zijn nu hij nieuw was. "Niet echt, nee." reageerde hij en grinnikte even droog. Zijn blik gleed weer naar de kraai, die hem wel interesseerde. "Leuk beestje heb je daar," grijnsde hij, terwijl hij naar het zwarte diertje wees. "Kraaien zijn erg intelligent, niet soms?"
Geen lange tijd nadat de jongen was komen zitten kwam er een meisje aangelopen. Met een glimlach begroette ze de twee en nam plaats. "Spaghetti? Ik wist niet dat ze dat hier hadden!" riep ze enthousiast. Even lachte hij weer. "Blijkbaar wel," Eigenlijk had hij geen idee, hij was hier ook maar nieuw. "Ik ben Wren," Met een kort knikje keek hij haar aan. Het was eens iemand die niet een stuk groter dan hemzelf was. Zelfs genoeg meisjes waren groter dan hem. "Piacevole," lachte hij vriendelijk. Aangezien Italiaans een van zijn thuistalen was, waaronder ook Brits, hield hij ervan om wat Italiaanse woorden te laten vallen. "En ehm," begon hij weer. "Buon giorno, bella signora." Het viel hem op dat hij nogal veel praatte, wat normaal niet snel het geval was. In elk geval had hij gereageerd als good ol' Aiden, de flirt die hij wel was. Hehehehe. Aiden nam een slok van zijn frisdrank en leunde achterover.

Ze was het slimste kind op aarde en had zo ook een talent om haar beste compagnon overal kwijt te raken. Dan zette ze hem ergens neer, ging een andere kamer in, om zich het dan niet meer te herinneren waar en wat en hoe en dan brak de paniek uit en ging ze wanhopig opzoek. Ietwat paniekerig zocht het meisje de hele lucht etage af, gooide werkelijk alles overhoop en murmelde soms wat Engels woordjes tussendoor. Ze had voornamelijk Engels gepraat in haar leven, vooral omdat haar ouders altijd die taal tegen haar hadden gepraat. Hoewel de meeste Puffonen hier Duits schenen te spreken en zij daar werkelijk de ballen van snapte, was zij weer een vreemde eend of zo met haar Engels. Ach, kon het haar wat schelen. Stephano begreep haar tenminste wel.
Na nog wat laatste bedden overhoop te hebben gehaald gaf ze het op, gooide boos een kussen op de grond gepaard met een “meh!” geluidje, overduidelijk niet blij. Waar was Stephano nou? Het was al duidelijk dat hier teveel tonnen waren dan ze zich had kunnen voorstellen. Ze zou het bijna al hun hoofdkwartier beschouwen en meneertje Savador – de directeur – heulde dan ook nog eens samen met de vijand! Wat een verrader zeg, kon het niet eens opbrengen om die vreselijke dingen te bestrijden. Veel harnassen had ze nog niet gezien, gelukkig. Want die vertrouwde ze ook niet.
Ze liep een beetje rond, soms rende ze, dan weer lopen – maar voornamelijk rennen. Ze hield van lopen, dan ging ze zo sloom en ze hield niet van sloom gedoe. Een paar eenzame roepingen afkomstig van het meisje galmde door de gangen, maar enkel één naam schreeuwen: Stephano. Ze snapte niet hoe hij het deed, iedere keer maar weer verdwijnen en zo. Waarom deed hij het eigenlijk, ze waren toch vrienden? En ze had zijn gevoel voor richting nodig, want hij stuurde haar altijd de goede kant op. Of ja, dat geloofde ze nog steeds. Niet te vergeten dat hij wist hoe je in worstcase scenario’s om moest gaan.
‘STE-’ ze stopte midden in het woord, keek de zaal in. Zoveel. Mister. Chairs. Eentje van hen moest vast wel weten waar Stephano was! Ze liep naar de eerst stoel toe. ‘Mister Chair, heb je Stephano gezien?’ Natuurlijk waren er weer mensen die haar vreemd aankeken, niet dat ze zich er iets van aantrok. “Nee, Sarah; maar er zijn hier zoveel mensen die me nog nodig hebben. Dus Chair Mode Activated. BOOP.” Ze deed nog steeds even trouw alle stemmetjes voor al de voorwerpen zelf. Dat moest gewoon, anders voelde ze zich zo alleen.
Mister Chair had gelijk, er waren zoveel mensen… Ze kon ze beter niet lastig vallen. Dus begon ze maar te rennen door de grote zaal, natuurlijk Stephano schreeuwend. Uiteindelijk eindigde ze ergens achterin, besloot maar onder de stoelen te gaan zoeken. Als een of andere ramdebiel begon ze alle stoelen weg te gooien, om op een vragende toon Stephano uit te spreken, zich te realiseren dat hij er niet onder zat en ging toen naar de volgende. Tot ze uitkwam bij een persoon. Klein, blauwharig meisje. ‘Heb jij Stephano gezien?’ vroeg ze, keek haar met grote ogen aan. Natuurlijk wachtte ze weer eens netjes op antwoord, die manieren zaten er gewoon goed in bij haar.

» NEE. Ik heb geen zelfbeheersing. Maar toen Jussels kwam met Wren, moest ik echt komen ;}
» Ik moet weer eventjes inkomen met Sarah en derp, maar ik vind dat ik haar actief moet maken omdat ze awesome is >3

'Nee, niet echt.' Sucic hielt zich nog steeds bezig met Iblis die nog altijd zijn kans zat af te wachten. Dat beest gaf ook nooit op en kreeg ook altijd zijn zin. Dat moest een keer gaan veranderen. 'Leuk beestje heb je daar. Kraaien zijn erg intelligent, niet soms?' Sucic knikte een keer toen hij de jongen voor hem weer aankeek. 'Echte duiveltjes zijn het ook.' Deze jongen had blijkbaar geen idee hoe lastig ze konden zijn, maar dat zou nog wel komen. 'Hallooo!' Klonk een nogal vrolijke stem die hun kleine gesprekje onderbrak. 'Mind if I join?' Er werdt nog niet eens antwoord gegeven door een van de twee, of ze had al plaats genomen. Nog een mens erbij. Een nogal vrolijk mens. Sucic moest moeite doen om niet meteen op een negatieve manier te reageren. Op het moment had hij ook weinig zin in ruzie met andere. En zeker met mensen die hij nog niet eens kende. Daarbij kwam ook nog dat hij nieuw was en geen idee had hoe alles er hier aan toe ging. Het meisje en de jongen waren ondertussen een gesprek begonnen waarbij het meisje zich het eerst had voorgesteld. Wren. Ook een naam die je niet iedere dag hoorde. 'Sucic is de naam,' voegde hij aan het gesprek toe. Was hij hier nu serieus sociaal aan het proberen te doen? Ook weer iets nieuws gedaan vandaag, bekeek hij het op een wat zonnige manier. Iblis moest niets hebben van de verzameling mensen. Hij spreidde zijn zwarte vleugels en vertrok kort daarna. Waar hij naartoe ging wist Sucic niet maar dat beest kwam toch altijd terug dus hij hoefde zich weinig zorgen over hem te maken.
Nadat Iblis een tijdje weg was begon het langzaam onrustiger te worden in de zaal. Er kwam luid geschreeuw boven de stemmen uit van de andere leerlingen. Er werdt iets geroepen.. Stephano? Was er iemand zoek ofzo? Door het geschreeuw kwamen weer oude, nare herinneringen naar boven. Van die laatste nacht dat ook zijn broer werdt vermoord. Sucic probeerde alle herinneringen van die nacht weg te gooien. Uit zijn gedachten. Maar ver kwam hij er niet mee. Het bleef gewoon hangen. Gelukkig kon hij aan de gedachten ontsnappen door de vraag van een ander. Ietwat geschokt keek hij naar een meisje met wat groenig haar dat over de grond kroop. De vraag ging naar Wren wat hem wat tijd gaf om weer wat rustiger te worden. Zijn gezicht vertrok vrij snel weer naar die normale, standaard, emotieloze blik die hij altijd had. Snel zette hij het laatste beetje van zijn gedachten weg en gedroeg zich weer als normaal. 'Wie is Stephano?' Sucic had er een hekel aan als hij weer aan het verleden moest denken. Hij kon makkelijk van iedereen om hem heen het leven nemen zonder daar emotioneel van te worden, maar zodra hij aan zijn familie moest denken leek hij een totaal ander mens. Dat haatte hij zo erg.
Geen zin meer om te eten schoof hij zijn bord met de laatste resten brood opzij. Als geroepen kwam Iblis terug gevlogen en at alle resten op. Waarschijnlijk had hij van een afstandje toegekeken en afgewacht. Nadat het dier klaar was sprong hij met enkele vleugelslagen op Sucic zijn schouder en keek de andere leerlingen een voor een aan met zijn rode kraaloogjes.

De blondharige jongen zuchtte even terwijl hij nog een slok frisdrank nam. Hmn. Hij had in elk geval wat te eten en drinken gehad, en misschien maakte hij ook nog wel vrienden. De leerlingen hier leken toch wel aardig te zijn. Het zou hem overigens niet heel veel uitmaken, maar toch was het fijn als er aardige mensen waren. Weer sukkelde hij half in slaap, maar gaapte even en ging recht zitten. Aiden schrok op van een stem. Een meisjesstem, die namen riep die hij niet kende. Eerst schonk hij niet veel aandacht aan haar, maar hij keek toch even op toen de stem luider werd. Bleek een klein, blond meisje te zijn. Ze gooide stoelen om en leek er ook tegen te praten. Wacht, wat. Even bleef hij staren, en ondertussen liep ze naar de drie toe. "Heb jij Stephano gezien?" leek er gevraagd te worden aan het blauwharige meisje, Wren. Aiden hield zich maar even stil. Er werd door de andere jongen - Sucic - gevraagd wie Stephano was. Dat vroeg hij zich eerlijk gezegd ook af. Stephano klonk namelijk als een naam van een gast uit het buitenland of zo. Maar het zou natuurlijk ook zo kunnen zijn dat iedereen die vent - hij nam aan dat het een vent was? - kende en hijzelf niet omdat hij nieuw was. Geen idee eigenlijk.
Zijn aandacht werd getrokken door het geluid van een bord, en het bleek dat Sucic zijn bord opzij schoof terwijl de kraai weer op de tafel hopte om ervan te gaan eten. Hij grijnsde een klein beetje, dat beestje was vermakelijk. "Ik wist trouwens ook niet dat jij op deze school zat, maar dat is ook helemaal niet erg," Zijn blik gleed weer naar Wren toe terwijl hij zijn stoel op de achterpoten wipte en weer terug liet vallen. "Ik ben ook nieuw hier," merkte hij maar op. Net toen hij iets wilde zeggen reageerde Wren op het andere meisje. Hij luisterde al niet meer mee naar wat er allemaal gezegd werd. Aiden was niet erg geduldig, en was snel afgeleid als iets hem niet veel interesseerde. Hij had overigens ook geen idee wie Stephano was, waar 'ie was of wat dan ook. Hij ging maar verder over dat hij nieuw was. "Ik ben vandaag aangekomen, het was nogal een lange reis, daarom ben ik.. Moe." Op het laatste lachte hij even kort. Ergens had hij de neiging om 'dood' te zeggen, maar dat was 't ook weer niet. Erg moe leek hem beter. Wanneer zou hij zijn kamer eigenlijk eens op gaan zoeken? Natuurlijk wilde hij wel met iedereen hier blijven praten. Nou ja, hij zag het wel wanneer hij echt te moe werd of wanneer de rest weg zou gaan. Even gaapte hij weer en rekte hij zijn armen boven zich uit. Mhum, hij hoopte dat er niemand over zijn lengte zou beginnen.

Natuurlijk had men wel eens gedacht dat ze onmenselijke krachten had, maar het was gewoon zo dat het meisje tot alles instaat was om Stephano te vinden. Ze zou zelfs haar eigen leventje riskeren, Stephano was belangrijker. Hij wist immers alles en was geweldig, ondanks dat hij haar soms uitschold omdat ze hem een halve hersenschudding gaf door hem te laten vallen; of omdat ze bang was en hij vond dat ze zich niet zo moest aanstellen; of als ze hem ergens tegenaan stootte, daar hield hij ook niet echt van. Het ging voornamelijk om dat tweede punt, dat was belangrijk. Wat zou ze in ingewikkelde en moeilijke situaties doen als Stephano er niet was met zijn advies en kennis? Hij wist altijd alles. Echt alles.
Stoelen die vrolijk een kant op vlogen, het meisje dat gewoon doorging alsof het niets was. Echter kwam er een punt waarop, zelfs zij, realiseerde dat het zo niet ging werken. Wat nou als hij ontvoerd was? Vast en zeker door Barrels… Stomme… Barrels… Hoe haar issues met dat soort dingen precies waren begonnen wist niemand en als je het haar vroeg kreeg je altijd hetzelfde antwoord: “HET IS OVERDUIDELIJK.” En daar moest je het maar mee doen, einde mogelijke discussie. Het was ook een wonder hoe het meisje nog steeds goede punten kon halen, want iedereen zag haar er eigenlijk voor aan dat ze maar wat deed; op goed geluk en misschien was het ook nog eens zo en had ze gewoon superveel geluk.
Waarom stelde die gast een vraag? Haar vraag had voorrang, maar oké… Ze zou lief zijn. Langzaam keek ze zijdelings naar degene die de vraag had gesteld. ‘Ste -’ ze kreeg niet de kans om haar antwoord af te maken, liet haar blik weer afdwalen naar het blauwharige meisje. Wat? Stephano was niet hier? NIET? De blik die momenteel op haar gezicht stond… Het leek net alsof de hele wereld voor haar ogen verging. De horror! O wat vreselijk. Waar was hij dan? Hij moest hier zijn, dat moest gewoon.
Net toen ze alweer wat wilde zeggen ging iemand haar voor. O, er was nog een andere knul. Gezellig. ‘Dan ga je slapen,’ merkte ze nogal droog op. Hoewel zij eigenlijk nooit energie kreeg van slaap en alleen nog maar moeier werd, maar ze wist immers niet wat voor effect het had op anderen. ‘Maar nu terug naar het aller belangrijkste: Stephano,’ ging ze verder, ‘Stephano is mijn compagnon en hij weet ALLES. Hij kan ook erg goed zingen. O, o, o en – en hij weet ook altijd de weg en ik raak erg snel verdwaald. Daarom heb ik Stephano nodig. En jullie gaan me helpen zoeken.’ Onbekende personen bij deze omgedoopt als mensen die bij haar "groep" hoorden. Haar vrienden. Nu. Samen met nog wat andere dingen. Zoals Mister Chair. En Stephano, natuurlijk.