Ze zat op een stoel, haar benen over de leuning. Normaal gesproken zou ze netjes rechtop zitten, maar er was verder niemand in de leerlingenkamer. Er lag een literatuur boek op haar schoot. Ze was geconcentreerd aan het lezen, soms onderbroken door het geknetter van het haardvuur. Ze was pal voor het haardvuur gaan zitten, omdat het wat kil aanvoelde in de leerlingenkamer. Misschien wel omdat het buiten regende. Ze wou dat ze zich net zo weinig aan kon trekken van regen als Tess deed. Alleen zijzelf was liever binnen als het regende, ze kon de regen wel tegenhouden als ze wou zodat het om haar heen niet nat werd alleen dat koste haar veel te veel energie. Dus deed ze dat eigenlijk nooit. Daarom zat ze toch wel liever binnen en eigenlijk kwam het ook wel goed uit, want ze moest stof inhalen. Toen ze naar huis geroepen was door haar vader had ze ook wel schoolwerk gedaan, maar ze was niet overal aan toegekomen. Ze pakte haar schrift en pen van het bijzettafeltje en begon wat dingetjes op te schrijven die ze belangrijk vond, van de bladzijde die ze net gelezen had. Even keek ze op door het raampje naar buiten, waar de regen nog steeds gestaagd tegen aan tikte. Ze had Tess naar buiten gelaten vanochtend, omdat de grote adelaar het altijd nodig was om haar vleugels te strekken en Tess vond het niet erg dat ze binnen bleef. Ze vloog wel vaker alleen en dan vermaakte ze zich ook prima, tenminste dat dacht ze. Ze wist natuurlijk niet precies wat Tess deed als ze er niet bij was. Ze richtte haar aandacht weer op haar leerwerk. Deed het schrift dicht en legde het weer op het bijzettafeltje. Toen sloeg ze de bladzijde om en begon ook deze grondig door te nemen. Ze werd echter onderbroken door het vervelende gevoel dat ze naar de wc moest. Ze zuchtte zacht en klapte haar boek dicht. Ze kon zich toch niet concentreren als ze naar de wc moest. Ze legde ook haar boek op het bijzettafeltje en haalde haar benen van de leuning af. Toen stond ze op. Ze keek even naar haar spullen en haalde toen haar schouders op. Ze kon het vast wel even laten liggen. Er was hier niemand en als er wel iemand kwam dan liet diegene haar spullen vast wel liggen.
Ze sloot de deur achter haar dicht en liep naar de wc. Meteen vlogen haar gedachten weer weg. Het gesprek met master Savador spookte nog steeds door haar hoofd. Ze had inmiddels alle tekening, gedichtjes etc. voor miss Malaika gezien. Ze had de lerares graag gemogen en ze had haar goed geholpen met licht magie. Ze vond het heel erg dat ze niet meer leefde. Ook had ze dingen opgevangen dat master Savador er iets mee te maken had, maar wat precies wist ze niet. Het had wel meteen verklaard waarom hij zo vreemd gedaan had. Hij voelde zich er duidelijk schuldig over, maar ze had er verder niemand naar gevraagd. Ze was bang dat ze haar alleen maar klinkklare onzin zouden vertellen. Dus liet ze het rusten, ze had totaal geen haast om het te weten te komen. Ze wou het niet weten, maar toch ergens ook weer wel. Alleen nou was het nog wel even goed zo. Ze liep de wc binnen en sloot de deur achter haar dicht.
Ze sjouwde de gang weer op toen ze klaar was, haar blik gleed naar een tekening aan de muur en snel keek ze weer weg. Het vervelende was dat ze er steeds aan herinnerd werd en dat moest voor master Savador ook het geval zijn. Ze schudde snel de gedachtes van zich af, ze wou er niet aan denken. Toch gebeurde het steeds weer. Het knaagde aan haar geweten. Ze slikte even en liep snel de leerlingenkamer weer in. Inmiddels waren er een jongen en een meisje bij gekomen. Ze glimlachte even naar hen en knikte ze toe. Toen ging ze weer op de stoel zitten, dit keer bleef ze gewoon rechtop zitten. Pakte haar boek weer van het bijzettafeltje en begon aan de volgende poging. Ze verdiepte zich in de tekst. Zou Soul er nog zijn? Met een klap smeed ze haar boek weer dicht. Nee, dit had totaal geen zin. Haar gedachten waren totaal niet meer bij haar leerwerk, dan er maar vanavond mee verder. Het was best nog wel vroeg in de ochtend en het was weekend, toch kon ze de drang niet weerstaan. De enige manier om er achter te komen of hij er nog was, was naar hem toe gaan. Alleen eigenlijk durfde ze dat niet, bang dat hij boos was. Ze stond op raapte haar spullen bij elkaar en liep de leerlingenkamer uit.
Ze rende de trappen op, sneller dan nodig was. Eerst liep ze naar haar eigen kamer, om haar spullen weg te brengen. Ze legde ze op haar bed en sloot de deur achter haar dicht. Haar hard klopte inmiddels in haar keel om wat ze van plan was te doen. Ze had Soul niet kunnen vertellen waarom ze weg gegaan was, nou ja weg gegaan. Eigenlijk was ze weggehaald. Haar vader had haar op zijn manier nodig gehad. En zij had uiteraard weer naar hem geluisterd. Stom eigenlijk, het was haar leven. Alleen toch gaf ze om haar vader, ondanks alles. Daarom was ze zonder ook maar haar spullen bij elkaar te pakken naar huis gegaan. Ze was zonder dat ze het doorhad de etage van de licht magiërs al opgelopen. Ze slikte even en bleef staan. Was dit wel zo’n goed idee? Het was nog best vroeg en ze wist niet of hij het wel op prijs stelde als ze opeens voor zijn deur zou staan. Ze liep door, ze wou nou niet meer teruglopen. Ondanks haar twijfels. Ze bleef voor zijn deur staan, aarzelde even. Toen klopte ze op de deur, haar hart klopte nog steeds veel te snel. “Soul?” vroeg ze zachtjes.

[Soul]

‘Welke onnozele kip haalt het in zijn hoofd om zoveel leerwerk op te geven?’ mompelde Soul, terwijl zijn blik geërgerd van zijn leerwerk naar zijn bed gleed. Hij had zin om te gaan liggen. Hij zou ook even naar de leerlingenkamer kunnen gaan om daar even te gaan liggen, maar dat had geen zin. Hij wilde zijn leerwerk tegen vanavond afhebben zodat hij daarna iets leuks met Mineko kon gaan doen, zijn beste vriend. Hij miste Mineko heel erg, dat stond vast. Hij was blij dat hij weer goed met de jongen op kon schieten, maar het was nog altijd pijnlijk als hij eraan dacht hoe de jongen hem bijna had laten vallen voor zijn vriendinnetje, Mizuki. Mineko had er zelf ook heel erge spijt van gehad en dat was voor Soul voldoende om hem te vergeven. Er was ondertussen ook iets verschrikkelijks gebeurd: een leerkracht het dus blijkbaar het leven verloren. En het was iemand die Souls favoriete vak gaf: lichtmagie. De jongen met zijn witte haren schudde even zijn hoofd en kauwde op zijn onderlip met zijn puntige tanden. Hij voelde vaag dat bloed op zijn onderlip opwelde, likte met zijn tong over zijn onderlip en proefde de metaalachtige smaak van bloed. Het was eigenlijk alsof hij een of andere metalen poot aan het likken was, maar dan een beetje anders. Het smaakte niet lekker, maar ook niet echt vies. Hij had wel vaker dat hij op zijn onderlip kauwde en dat hij dan bloed had. Hij grinnikte even en keek daarna gefrustreerd naar zijn schoolwerk. Hij zou het natuurlijk ook gewoon kunnen laten liggen en weg kunnen lopen, maar daarmee ging hij niet echt veel kunnen oplossen, wel dan? Hij wist het niet. Misschien zou het juist goed zijn als hij zich niet meer zo hoefde te focussen op zijn eigen werk. Hij had de hele middag al aan zijn huiswerk gezeten omdat het nu echt niet meer normaal was hoeveel huiswerk ze wel niet kregen. Steeds had Green, zijn babyleguaan, hem gesmeekt om mee te komen naar buiten, maar dat kon Soul niet maken tegenover zijn leerkrachten, die van hem verlangden dat hij zijn werk netjes afmaakte. Hij bevond zich momenteel ook niet echt in een leuke situatie, waar hij wel cool en emotieloos onder bleef, maar toch. Het gedoe was allemaal begonnen met het plotselinge vertrek van Esmira, het meisje dat al weken door zijn hoofd spookte.
Het gedoe begon allemaal toen hij vertrokken was naar het Duistere Bos, dat zich slechts een paar kilometer van het grasveld bevond. Eenmaal daar was hij boos geworden om alle dingen die hem op dat moment lastig hadden gevallen. Het volgende moment had hij op vier poten gestaan. De volgende dagen had hij geleerd hoe hij een dierlijke vorm kon aannemen, nadat hij hierom hulp had gevraagd bij een paar leerkrachten. Langzaam had hij zijn eigen eigenschappen kunnen ontwikkelen aan de hand van het wolf zijn, wat hem wel goed afging. Nu kon hij kiezen wanneer hij in een wolf veranderde en wanneer niet. Zijn ogen bleven als wolf ook roodkleurig, maar blijkbaar ook met een lichte, goudkleurige schittering, had hij gezien toen hij een plas water had gevonden en hij erboven gestaan had. Esmira was door zijn hoofd blijven steken en soms zorgde dat voor boze momenten, waarop hij in een wolf veranderde om even te rennen. Een dierlijke vorm bleek heel normaal te zijn als je in het vijfde jaar zat. Soul schudde zijn hoofd even toen hij een stem hoorde. Hij kwam overeind en beende naar de deur. Hij had nu echt geen zin in pottenkijkers, die zou hij meteen wegsturen. Ook in meisjes die voor zijn deur kwamen staan omdat ze voor Mineko kwamen zou hij wegsturen. Hij opende de deur met een ruk en opende zijn mond om iets te zeggen, maar zijn mond bleef open hangen. Hij schudde zijn hoofd even en snel werden zijn ogen weer dof en emotieloos, alsof het hem niks kon schelen. ‘Esmira,’ bracht hij uiteindelijk uit, waarna een gevoel van verlangen niet te onderdrukken viel. Moeizaam liet hij deze toe en zijn ogen gleden even over haar lichaam, die nog altijd de even mooie perfectie bevatte als altijd. Hij wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij stak zijn handen in zijn zakken en besloot dat het toen tijd was om haar binnen te laten. Hij zou het niet zo doen zoals bij Mineko. ‘Kom binnen,’ mompelde hij, waarna hij opzij stapte om haar binnen te laten gaan. Haar parfum viel hem veel te hard op en zijn hoofd werd gevuld met haar geur en haar aanwezigheid.

Ze schrok zich rot toen de deur met een ruk open getrokken werd. De blik in haar grijze ogen bleef in de zijne hangen terwijl ze zag dat hij van plan was iets te zeggen, maar dat de woorden op zijn lippen waren blijven hangen. Ze had haar spieren aangespannen, waardoor ze verkrampte. Ze had het zelf niet door, maar dat was haar reactie op de manier waarop hij de deur open gerukt had. Daar kwam ook nog bij dat ze bang was, bang dat alles kapot was. Ze probeerde te slikken maar haar mond was te droog. Dus bleef ze hem zwijgend aankijken, totdat hij iets zou zeggen. Alleen hij schudde eerst zijn hoofd waardoor er plots een doffe en emotieloze blik in zijn ogen verscheen. Ze deinsde er bijna voor terug, zo kende ze hem niet. Zijn enthousiasme en vrolijkheid waren eigenlijk altijd wel aanwezig, alleen dat kon ze nou nergens bespeuren. Het deed haar pijn, pijn hoe hij haar aankeek. Ze voelde tranen achter haar ogen branden toen hij haar naam uitsprak. “Soul,” zei ze nog eens zacht. Haar stem trilde. Ze had haar handen samengeknepen en je zag het verdriet in haar grijze ogen. Alleen ook begrip, ze kon zijn reactie maar al te goed begrijpen. Ze had het hem niet verteld, waarom niet? Omdat ze hals over kop weggemoeten had, ze had hem niet zo snel kunnen vinden. Toch verweet ze zichzelf, ze had het niet kunnen maken. Ze had beter moeten zoeken, moeten wachten totdat ze het hem had kunnen vertellen.
Ze zag dat hij haar in zich opnam. Hoe ze daar stond, gespannen. Ook haar bik gleed over zijn lichaam. Soul had haar geaccepteerd zoals ze was en hij was er nog. Ze zou er alles aan doen om het te proberen uit te leggen. Ze wou hem niet kwijt. Hij was de enige waarmee ze was opgetrokken, de enige die ze echt kende. ‘Kom binnen,’ Ze keek hem weer in de ogen. Haar blik gleed in die van hem hield hem vast. Toen keek ze weg, naar haar schoenen. Ze bleef nog even aarzelend in de deuropening staan. Het duurde even totdat ze opkeek en de kamer inliep. Terwijl ze langs hem liep bewoog ze haar hand naar zijn arm, maar vlak voordat ze hem zou raken trok ze haar hand terug. Ze draaide haar gezicht van hem weg, in haar ogen stond schaamte te lezen. “Het spijt me,” fluisterde ze zacht.
Ze bleef voor zijn bed staan en keek naar zijn huiswerk die daar lag. “Was je bezig?” Haar stem had nog steeds niet haar normale volume bereikt. Ze ging voorzichtig op zijn bed zitten en keek naar hem. “Stoor ik heel erg,” Haar blik gleed naar het raam en ze staarde naar buiten. Waar het nog steeds grijs was. Het geluid van de regen was duidelijk te horen. Ook uit haar ogen verdween voor even de glans. Ze dacht aan het voorval toen ze thuis was geweest.
”Dit is mijn dochter Esmira, Esmira dit is mijn zakenpartner Dormeno,” sprak haar vader trots. De man keek haar breed grijzend aan en ze staarde terug. Met een harde blik in haar ogen. Ze wist al wat er stond te gebeuren. Haar vader kon het niks schelen, of hij sloot zijn ogen er voor. Dormeno stak zijn hand naar haar uit, maar ze maakte alleen een kleine buiging voor hem. “Hoe maakt u het?” vroeg ze toen. De man kwam dichterbij, totdat ze zijn adem in haar nek voelde. “Al een stuk beter,” fluisterde hij haar zacht in haar oor. Terwijl hij zijn handen om haar rug legde en haar naar zich toetrok. In haar ooghoek zag ze hoe haar moeder snel weg liep, waarbij ze nog een keer achterom keek en ze de pijn in haar moeders ogen zag. Ze voelde opnieuw de tranen achter haar ogen branden en dit keer hield ze het niet meer. Ze legde haar hoofd in haar handen en snikte zachtjes. “Ik had je moeten vertellen dat ik weg moest,” Ze voelde hoe hete tranen haar wangen nat maakten.

De stem die altijd in zijn hoofd maalde en waarvan hij altijd verlangde om het bij zich te hebben, kwam weer terug in zijn hoofd. Zijn oren werden ermee gevuld, zijn trommelvliezen werden erdoor verwend en de parfum, die zich in zijn neusgaten verspreidde en zijn neusvleugels liet trillen, was sterker aanwezig dan ooit. Haar zachte adem, die langs zijn gezicht streek toen ze langs hem liep, was voelbaar en bracht hem kippenvel, zodanig dat hij zijn emotieloze blik moest blijven behouden en probeerde om niet te bezwijken aan de krachtige gevoelens die hem probeerden over te halen om op te houden met zo stom te doen. ‘Ja, ik was bezig, nee, je stoort niet,’ antwoordde hij schouderophalend. Diegene die voor de deur had gestaan stoorde wel, maar toen wist hij nog niet dat zij het was. Ze wist vast niet dat zij altijd voor zijn deur mocht staan, zelfs midden in de nacht, omdat hij dat niet zo erg vond. Hij wist dat hij zijn woede zou vergeten omdat hij haar hier nu zo zou zien zitten, dat was gewoon zo. Hij was zijn woede voor Mineko ook verloren op een gegeven moment. Mineko had hem zo gebroken aangekeken dat hij de jongen met kracht had moeten vergeven. Zijn eigen gevoel was toen naar Mineko gegaan en het goedmaken met hem, waardoor Soul dit dan ook gedaan had, maar Esmira die weg was had een pijnlijke, koude plek achtergelaten in zijn hart. Ook al deed hij emotieloos, hij voelde de pijn alsnog. Haar schouders, die lager hingen dan normaal, pasten niet bij de attitude die hij van het meisje had gezien een paar weken geleden. Green was ondertussen vrolijk op het bed geklommen en liep richting Esmira, maar Soul schonk geen aandacht aan de babyleguaan en liep naar zijn stoel, waar hij zuchtend ging zitten. Zijn blik gleed naar het bed, dat een beetje ingedeukt was omdat Esmira erop zat, maar zoals hij al had verwacht waren er geen diepe kreukels, aangezien dat Esmira een luchtmagiër was en die niet echt veel kracht in hun handelingen zetten. Zijn blik gleed van haar naar zijn huiswerk en weer terug. Hij deed zijn boek dicht, niet te hard. Green was ondertussen dichtbij Esmira gekropen en keek haar vragend aan met zijn koperkleurige ogen, zijn zwarte pupillen verwijd. Soul liet zijn blik van de babyleguaan naar Esmira glijden. Hij keek emotieloos, zoals altijd.
Plots vulden zachte geluiden de kamer en zijn hart brak haast bij het horen van het geluid. Zijn roodachtige ogen keken onmiddellijk opzij, terwijl zijn verstand smeekte om de verkeerde handelingen te hebben gehoord, maar niets was minder waar. Zijn blik bleef hangen bij Esmira. Haar handen waren voor haar gezicht geslagen en dat ze huilde was nu wel duidelijk. Soul kwam langzaam overeind en keek naar Green, die vragend naar hem keek en met een piepje naar zijn hoofdkussen liep. Hij begreep waarschijnlijk dat hij Esmira nu niet mocht lastigvallen omdat Soul het zelf ging doen. De jongen met het witte haar liep gestaagd naar het meisje met de grijskleurige haren toe. Hij zakte neer op het bed, vlak naast haar. Beschermend sloeg Soul een arm rond haar schouder, waarna hij dichter tegen haar aan ging zitten en haar tegen zich aandrukte. Hij sloeg zijn andere arm ook om haar heen, deze legde hij rond haar middel. ‘Stil maar,’ mompelde hij tegen haar, waarna hij zijn hand naar haar haren liet glijden en zachtjes met haar lokken speelde. Hij wilde niet boos op haar zijn en kon dit ook niet door de pijn die in zijn hart kwam omdat hij haar zo zag. ‘Ik ben niet meer boos op je,’ zei hij, wat deels de waarheid was, maar ook deels was gezegd om haar te laten stoppen met huilen. Aangezien hij nogal ongemakkelijk zat, leunde hij een beetje naar achteren zodat hij met zijn rug op het bed lag. Hij hoefde maar een beetje kracht te zetten om Esmira met zich mee te krijgen en hij drukte haar tegen zich aan, waarna hij zijn wang tegen haar hoofd legde. ‘Wat is er gebeurd? Waarom moest je weg? Waarom huil je?’ vroeg hij zachtjes, terwijl hij ritmisch door haar haren streelde en ondertussen zelf een antwoord op deze vragen probeerde te formuleren, maar hij kwam op weinig goeds. Al wat door hem heen drong, klonk slecht. Esmira die lastiggevallen werd door een man, dat drong hem nog wel het meeste in zijn hoofd, maar dat zou belachelijk zijn. Esmira kon verschrikkelijk goed van zich afbijten, dus hij zou echt niet zien waarom iemand haar op die manier zou behandelen. Nou ja… Bij dat steegje waren ze ook niet al te lief voor hun geweest toen ze Green gingen halen. Terwijl Soul zachtjes over haar rug wreef, wachtte hij op antwoord.

- Heel andere Soul xd

Ze kon er niks aan doen, ze voelde hoe tranen over haar wangen gleden. Ze had het al die tijd ingehouden, alsof er niks aan de hand was. Dat deed ze altijd, gewoon doorgaan. Ze kon het aan niemand laten zien. Haar vader zou het wegwuiven en haar moeder zou haar gezicht afwenden. Aan de kokkin zou ze het misschien kwijt kunnen en aan Tess, alleen dat deed ze nooit. Bang om ze bezorgd te maken, of om zwakte te tonen. Want wie zwakte toonde was kwetsbaar en dat wou ze dus echt niet zijn. Toch kon ze er bij Soul even niks aan doen, kon ze het niet tegenhouden. Het werd haar allemaal te veel. De dingen die thuis gebeurd waren, de angst dat master Savador of Soul boos op haar waren. Ze was bang om Soul kwijt te raken, om weer alleen te zijn. Ergens wist ze wel dat ze nooit echt alleen zou zijn, maar toch. Ze voelde opeens hoe hij een arm om haar heen sloeg en haar tegen zich aandrukte. Ze verstarde even door deze aanraking, maar ze wist dat Soul het goed bedoelde. Dus gaf ze zich er aan over en verborg haar gezicht in zijn shirt. Terwijl ze iets rustiger werd. ‘Stil maar,’ Ondanks alles verscheen er een zwak glimlachje om haar lippen. ‘Ik ben niet meer boos op je,’ Ze tilde haar hoofd op en keek hem aan. Ze wist dat ze er belabberd uit moest zien, met de tranen die nog steeds over haar wangen gleden. Ze nam hem in haar op terwijl er opnieuw een zwak glimlachje om haar lippen gleed. “Ik zal het begrijpen als je dat wel bent,” haar stem trilde. “Ik had het moeten zeggen,” Ze verborg haar gezicht weer. Terwijl hij ging liggen en haar met zich meetrok. Opeens vulde haar hart zich met warmte, een warmte die ze niet kende. Ze schrok er van, ze wist niet zo goed wat ze er mee aan moest. Waar kwam dat opeens weg? Ze sloot haar ogen terwijl hij zijn wang tegen haar hoofd aan legde en bracht haar lichaam tot bedaren. Ze wachtte totdat het onbeholpen gesnik ophield voordat ze antwoord gaf op zijn vragen. “Mijn vader kwam hier heen om me op te halen. Hij had een grote klus binnengehaald waarmee hij veel zou kunnen verdienen. Alleen bij zulke gelegenheden komen er altijd opeens veel mensen over de vloer, de mensen die te maken hebben met de nieuwe klus. Hij zegt dat dat goed is voor het contact. Alleen zulke gelegenheden betekenen dat hij met mij wil pronken. Hij wil iedereen laten zien dat ik zijn dochter ben. Dan moet ik in zo’n domme jurk iedereen welkom heten en met mensen een praatje maken. Ik heb daar een hekel aan, alleen het is zo belangrijk voor hem,” ze ging steeds zachter praten terwijl haar verhaal vorderde. Ze kon begrijpen hoe dom dit klonk. Waarom luisterde ze naar hem? Ja, omdat ze ergens wel om hem gaf en omdat ze wist dat hij ook wel om haar gaf op zijn eigen manier. “Ik moest dus snel weg en had niet eens de tijd om mijn spullen bij elkaar te zoeken. Ik heb nog gekeken of je hier was alleen daar was je niet. Alleen ik had gewoon moeten wachten,” Ze legde haar hand op zijn borst terwijl ze haar haren uit haar gezicht veegde die vastgeplakt zaten. Ze bleef even stil, ze aarzelde. Alleen wat maakte het ook uit. Hij kon haar dan zwak gaan vinden, alleen ze wou dat hij de waarheid wist. Ze had het al vaker meegemaakt, alleen het wende nooit. Mannen die belangrijk waren voor haar vader, dus die ze het naar hun zin moest maken.
Ze zuchtte even zacht, haar zucht haperde. “Mijn vader heeft een nieuwe zakenpartner. Hij zat al de hele tijd naar me te kijken en toen stelde mijn vader mij aan hem voor.” Er liep een rilling over haar rug. “Alleen als hij boos zou worden dan zou die hele klus niet door gaan, ik moest wel.” Fluisterde ze zacht. “Ik ben dom dat ik luister, zwak misschien wel. Ik weet het. Alleen ik geef om mijn vader ondanks alles,” Haar stem trilde weer. Ze maakte zich zachtjes los en ging weer zitten. Toen zag ze Green. “Hallo Green,” zei ze toen. “Wat leuk om jou te zien kleintje,” Toen keek ze om naar Soul. Meteen verscheen het verdriet weer in haar ogen. “Ik wil jou niet kwijt Soul,” fluisterde ze zachtjes. Meteen voelde ze hoe haar lichaam raar ging doen. Waarom gebeurde dat nou weer? Ze snapte niet precies wat het inhield. Gaf ze om hem? Gaf ze om hem, dat het zelfs houden van werd? Ze draaide haar hoofd weg en staarde voor haar uit. Haar blik werd glazig terwijl haar gedachten weg dreven. Ze wist niet wat ze voelde, het was een onbekend gevoel voor haar. Ze wou hem niet kwijt. Maar hoe ver haar gevoelens reikten daar kon ze niet wijs uit worden, het leek op een onbegrijpelijk spinnenweb.

Terwijl zich een warm gevoel in Souls binnenste verspreidde, deed hij er alle moeite aan om toch te luisteren naar Esmira. Zijn hoofd zat vol waanideeën van wat er gebeurd kon zijn, de een klonk nog absurder dan de andere, dus had hij besloten om gewoon te luisteren naar haar en haar niet te onderbreken. Hij zou haar troosten wanneer dit nodig zou zijn. Zijn ogen sloten zich terwijl ze begon te vertellen. Zijn roodachtige ogen, die iedereen angst aanjoegen als hij naar ze keek, werden voor een moment van de wereld gesloten, misschien dat zelfs niemand er meer aan dacht. Zijn hand bleef ritmisch over haar schouder strelen. Hij legde zijn ene hand onder zijn nek en de andere beroerde Esmira’s schouder. Zijn blik gleed opzij naar het meisje, dat er nu zo weerloos uitzag, terwijl hij af en toe humde en knikte. Pas toen ze naar zijn idee woorden zei waarvan hij nooit gedacht zou hebben dat die voor hem bestemd waren, opende hij één oog en liet deze naar haar glijden. Hij kwam een beetje overeind en moest denken aan haar woorden, waar ze gestopt was. Er was een rilling over haar rug gegleden, hadden zijn scherpe kijkers opgevangen. Meteen kwamen er weer waanideeën in zijn hoofd. Wat als die vader van haar haar nu voorgesteld had aan een of andere gek? Iemand die haar pijn zou doen of erger? Hij schudde zijn hoofd even. Esmira zou toch niet zoveel van haar vader houden dat ze dat bij zich zou laten doen? Toch? Hij wist het niet, maar hij wist wel dat hij er nu op dit moment er het beste voor haar kon zijn. Hij wilde niet dat ze pijn voelde, al zeker niet door een of andere gozer die zijn handen blijkbaar niet kon thuishouden. Hij zuchtte even zachtjes, terwijl hij zich een idee probeerde te interpreteren van hoe het gegaan zou kunnen zijn bij Esmira en die man die haar vader voorgesteld had, maar hij moest eerlijk toegeven dat hij gewoon niet op fatsoenlijke ideeën kwam. ‘Je bent niet dom dat je luistert. Het is je vader, het is normaal dat je luistert,’ mompelde hij zachtjes, maar hij wist dat hij loog om haar blij te maken. Nou ja… Blij maken? Hij wilde dat ze voelde dat hij haar begreep, alleen had hij geen ervaring met dit soort dingen en kon hij daardoor nog al stom uit de hoek komen.
Net zoals Green probeerde Soul een beetje dichter in Esmira’s buurt te komen, terwijl hij een vraag in zijn hoofd kreeg waar hij graag antwoord op wilde hebben. Zijn blik gleed opzij, terwijl hij de vraag duidelijker probeerde te maken in zijn hoofd, zonder over te komen als iemand die zich te erg met haar zaken wilde bemoeien. Hij wilde haar helpen, maar hij wilde haar niet nog verdrietiger maken dan ze al was. Hij schraapte even zijn keel. ‘Esmira,’ begon hij zachtjes, waarna hij haar aankeek en alle twijfel uit zijn lichaam verdween. Als hij wilde weten wat die man allemaal bij Esmira uitgespookt had, zou hij het moeten vragen, anders kon hij het ook niet weten en het leek hem geen aantrekkelijk aanzicht om de hele tijd met waanideeën te blijven rondlopen. ‘Heeft die man iets bij je gedaan wat je niet leuk vindt?’ vroeg hij. Hij balde zijn vuisten al bij het idee. Als hij naar de planeet zou gaan waar die man was, zou hij hem eens flink de waarheid laten zien. Als hij boos was, werd zijn kracht sterker, waardoor hij makkelijk iemand kon uitschakelen. Maar een, het was Esmira’s familie, twee, ze zou het hem niet in dank afnemen en drie, een gevecht aangaan leek hem ook iets te ver. Hij zuchtte even en keek haar aan, waarna hij zijn hand voorzichtig op haar rug legde. ‘Het is niet zwak van je om te huilen, iedereen doet het wel eens,’ mompelde hij, waarna hij zachtjes en ritmisch over haar rug wreef. ‘En bij deze beloof ik je dat ik je zal beschermen. Je zal niet meer naar daar hoeven als je niet wilt. Als ze je komen halen, trommel ik een paar van mijn vrienden op en kun je hier blijven onder onze bescherming, vooral onder de mijne,’ beloofde hij plechtig. Zijn onderbuik begon raar te doen, maar hij negeerde het. Straks maar een keertje gaan schijten op de wc of zo.


- Die laatste zin is gewoon zo droog xd

Ze keek hem aan toen hij uiteindelijk iets tegen haar zei. De blik in haar grijze ogen gleed in die van hem. ‘Je bent niet dom dat je luistert. Het is je vader, het is normaal dat je luistert,’ Ze zuchtte even zacht en keek weer weg. “Eigenlijk is het helemaal niet normaal, niet om zulke dingen.” zei ze zacht. “En hij is inderdaad mijn vader, dat is het hele probleem.” vervolgde ze langzaam. “Ik heb het idee dat ik hem niks kan weigeren, terwijl ik best wel weet dat ik dat wel kan.” Haar blik gleed over de muur totdat haar blik weer op Green viel. Het diertje probeerde op haar schoot te klauteren. Ze gaf hem een zacht zetje en kriebelde hem toen over zijn rug. “Heb je me gemist Green?” Ondanks alles kwam er toch een zacht lachje uit haar mond. Ze hield er mee op toen ze zachtjes haar naam hoorde. Ze zette Green weer van haar schoot af en keek Soul aan. “Ja?” vroeg ze toen. ‘Heeft die man iets bij je gedaan wat je niet leuk vindt?’ Ze slikte even en staarde naar haar schoot. Toen knikte ze langzaam. “Ja, zulke mannen. Ik weet altijd dat het niet goed zit als ik ze voor de eerste keer zie.” Er liep opnieuw een rilling over haar rug en ze kneep haar handen als vuisten. “Het was me gelukt om er voor te zorgen dat hij me niet meenam naar de logeerkamer, maar hij raakte me op plekken aan waar ik niet aangeraakt wou worden,” Er was iets hards in haar stem gekomen. “Het was niet de eerste keer, maar het is voor mij elke keer weer een gevecht. Een gevecht om niet uit te halen, om die vent een klap in zijn gezicht te geven.” Er flitste iets van woede door haar ogen, maar toen kwam het verdriet terug. “Het is gewoon laf,” zei ze langzaam. “Laf dat ik hem geen klap verkoop of een van die andere,” Ze voelde opnieuw tranen achter haar ogen branden, maar dit keer hield ze ze binnen.
Er kwam een warm glimlachje om haar lippen toen hij zei dat hij haar zou beschermen. Ze draaide zich naar hem om, waardoor ze een been in een knik op het bed legde. Ze pakte zijn hand vast en keek hem aan. “Dat waardeer ik heel erg Soul,” zei ze zacht. “Alleen ik moet het misschien gewoon zeggen, zeggen tegen mijn vader dat ik er genoeg van heb.” Ze legde haar hand op haar schoot met de zijne erboven op. Met haar andere hand volgde ze met haar wijsvinger de botjes in zijn hand. Toen keek ze hem weer aan, hield ze zijn blik vast. “Soul?” vroeg ze toen op haar buurt. “Hoe voelt liefde?” Het was misschien een domme vraag, alleen dat wist ze echt niet. Dat was totaal onbekend voor haar. Ze kende niet echt liefde, ze gaf om Tess. Alleen dat was toch anders. Ze had het nooit van haar ouders gekregen of tussen haar ouders gezien, dus hoe moest ze het dan ook weten? Het maakte haar alleen maar onzeker en ze wist niet zo goed was haar gevoel haar op welk moment vertelde, maar toch wou ze het weten. Ze wou weten hoe het in zijn ogen was. Ze schoof nog iets dichter naar hem toe terwijl ze zijn hand vast bleef houden. Toen grinnikte ze opeens zachtjes. “Dat klinkt dom hè?” vroeg ze toen. Ze liet zijn hand los en ging weer normaal op het bed zitten. Terwijl ze hem wel de hele tijd bleef aankijken.

Even leek het alsof alles in zijn binnenste helemaal koud werd. Heel zijn bloed voelde kouder aan dan normaal. Zijn ogen vernauwden, zijn pupillen ook en zijn bloed leek wel van ijs te zijn. Daarna schoot er een enorme kracht adrenaline door zijn aderen, alsof hij een spuit had gekregen waarmee hij sneller kon reageren op bepaalde dingen. Zijn ogen schoten van Esmira naar de grond, alsof hij daar een antwoord probeerde te zoeken op zijn vraag, die hij niet liet blijken aan haar. Hoe kon iemand het in zijn hoofd halen om Esmira aan te raken waar ze het niet wou? Hoe kon het zijn dat hij dit over het hoofd had gezien en niet bij haar was geweest om haar te beschermen? Hij merkte, toen hij met zijn tong over zijn lippen gleed, dat zijn lippen droog waren, alsof hij het allemaal niet kon bevatten. Even schudde hij zijn hoofd heen en weer, waarna hij zijn blik opnieuw opzij liet glijden. ‘Je mag niet meer terug naar je vader gaan. Dat verbied ik je,’ zei hij uiteindelijk. Terwijl hij de emotie uit zijn ogen hield, keek hij haar aan. Het zou hem eigenlijk niet eens kunnen schelen als hij bezorgd zou kijken, maar aangezien de emotie er vroeger in zijn hoofd was weggestampt en tegelijk ook in zijn hart, had hij het vermogen om zijn emoties aan niemand te laten blijken, tenzij hij dit echt zelf wou en deze drang te groot werd. Hij humde zachtjes op de woorden van Esmira en voelde een stroomstoot door zijn lichaam toen zijn hand contact maakte met de hare. Zijn blik gleed naar beneden, daarna weer naar haar ogen, om die blik vervolgens vast te blijven houden. Aangezien hij zelf niet echt liefde voelde, behalve pure vriendschappelijke liefde voor zijn beste vriend Mineko, zou hij moeilijk op deze vraag kunnen antwoorden, maar hij zou altijd nog een poging kunnen doen. ‘Aangezien ik niet echt weet wat liefde is, kan ik moeillijk op je vraag antwoorden,’ begon hij voorzichtig. Hij probeerde om niet rond te pot te blijven draaien, maar hij wilde Esmira ook niet de verkeerde indruk geven. ‘Alhoewel ik eerlijk moet zeggen dat ik niet weet welk gevoel er nu momenteel door me heengaat. Het is een heel raar gevoel. Alsof telkens als ik contact met je maak een stroomstoot door me heen gaat die me adrenaline geeft, heel vreemd,’ zei hij, terwijl hij de woorden zelf raar vond klinken.
Terwijl zijn blik opzij gleed, moest hij onwillekeurig aan de zwabber denken, waarvan Mineko had gezegd dat hij daarmee zou trouwen. Het ging hem niet per se om de zwabber, maar wel om Mineko’s woorden. Hij had uitgelegd hoe het voelde om liefde te voelen voor een apart meisje. Hij had zijn liefde over Mizuki uitgelegd en Soul had hem bijna staan uitlachen, omdat hij zeker wist dat hijzelf het gevoel nooit zou krijgen, maar nu was het tegendeel bewezen. Was het wat hij voelde voor Esmira liefde? Zou dat echt kunnen? Zou hij, Soul Evans, die nooit een emotie liet blijken aan anderen, echt liefde kunnen voelen? Hij slikte even. Het voelde als een soort verraad tegenover Maka, ook al had hij nog nooit echt liefde tegenover haar gevoeld. Zij was meer een goede vriend waarmee hij goed kon omgaan. Zij waren als wapens de twee sterksten in heel hun planeet, vond hij dan toch. Laatst moest hij ook met Esmira samen werken in dat steegje. Daarna hadden ze op een bankje gezeten en wist Soul ook niet bepaald wat hij moest doen. Hij sloot even zijn roodkleurige ogen, draaide zijn lichaam toen naar Esmira en plaatste zijn benen op het bed, waarna hij haar even aankeek. Hij merkte op dat zijn gezicht dichtbij dat van haar was, maar het meest verontrustende was dat hij dat niet eens erg vond. Zwijgend keek hij in haar ogen. ‘Beloof me dat je niet terug naar die man van je vader gaat. Ik zweer het je dat ik hem iets doe in plaats van jou als hij je nog eens aanraakt,’ fluisterde hij dan, met hetzelfde effect als het ritselen van de bladeren. Hij boog zich wat meer voorover. ‘Beloof het me,’ mompelde hij zachtjes, voordat zijn lippen zich nog maar een paar centimeter van de hare bevonden.

Ze keek naar hem terwijl hij duidelijk haar woorden een plekje probeerde te geven. Had ze het hem wel moeten vertellen? Ja, waarom niet. Hij had het recht te weten wat er met haar gebeurt was. Ze wist niet waarom maar ze wou hem alles vertellen. Ze durfde haar verhaal bij hem kwijt, omdat een gevoel haar zei dat dat goed zat. Dat ze het hem kon vertellen en daar luisterde ze naar. Er gleed een warme glimlach over haar lippen toen ze zag hoe hij reageerde. Hij wou haar beschermen net als die keer op de zwarte markt. Ze wist dat ze hem kon vertrouwen. Diep in haar hart voelde ze warmte gloeien, warmte voor de jongen die haar leerde hoe ze met anderen om moest gaan. Die haar meer zelfvertrouwen gaf. De jongen waar ze soms ook door in de war raakte, omdat het zo vertrouwd voelde.‘Je mag niet meer terug naar je vader gaan. Dat verbied ik je,’ Ze pakte zijn handen vast en keek hem aan, haar blik gleed zacht in die van hem. “Ik vind het heel lief van je dat je zo bezorgd om me bent Soul,” zei ze zacht. “Alleen de laatste keer dat ik thuis was is er iets in mij geknapt. Ik zal niet zomaar meer naar huis gaan, niet na de laatste keer. Tenzij mijn vader inziet wat er met mij gebeurt, dat beloof ik je.” In haar grijze ogen zag je dat ze elk woord meende. Er leek ook weer een klein vlammetje in haar ogen op te flikkeren, die haar koppigheid liet doorschemeren. Waardoor er nog meer kracht achter haar woorden gezet werd. Ze kon de ogen van Soul niet peilen. Hij hield zijn emoties verborgen. Alleen door zijn woorden had ze zijn emoties al opgepikt, simpelweg omdat niet veel haar ontging. Ze pikte elk klein detail op alsof het groot op je voorhoofd geschreven stond. Ze liet zijn handen weer los en keek voor haar uit. Nam de kamer in haar op, alsof ze die nog nooit gezien had.
Ze keek hem weer aan toen hij na een korte stilte weer tegen haar begon te praten. ‘Aangezien ik niet echt weet wat liefde is, kan ik moeillijk op je vraag antwoorden, Ze knikte en keek weer voor haar uit. “Dat heb ik ook,” zei ze zacht. “Soms is dat best frustrerend. Ik kan er niet goed tegen als iets mij niet echt duidelijk is,” Ze zuchtte zacht daarna keek ze Soul aan. Haar blik hield die van hem vast terwijl ze naar zijn volgende woorden luisterde. Ze knikte langzaam, bedenkelijk. Die beschrijving klopte wel met wat zij voelde. Als ze bij Soul was leek ze wel een knipperlicht. Soms had ze het idee dat ze helemaal gloeide en op andere momenten wist ze echt niet wat ze moest zeggen, of vond ze dat ze iets doms zei. “Soms heb ik het idee dat ik helemaal gloei,” zei ze toen. Ze tilde haar hand op en legde die even tegen zijn hart, waardoor ze zijn hart zachtjes tegen haar hand voelde kloppen. Meteen begon haar eigen hart harder te kloppen en voelde ze hoe haar hand begon te gloeien. Er ontstond een glimlach om haar lippen terwijl ze haar hand weer weghaalde en normaal ging zitten. “Nou gebeurt het weer,” vervolgde ze zacht. Ze bleef het raar vinden, maar bij Soul durfde ze hem gewoon aan te raken. Voelde het niet vreemd om dat te doen. Er viel een stilte waarin ze hem in zich opnam. Elk lijntje van zijn huid en zijn ogen die in de kamer staarden. Ze had meteen de neiging hem weer aan te raken, maar ze deed het niet. Ze wachtte af, ze wachtte wat hij zou gaan doen. Haar blik gleed rustig in de zijne toen hij haar aankeek. Ook zijn blik nam ze in haar op, zodat ze het nooit meer zou vergeten. Er trok een aparte rilling door haar heen toen hij weer tegen haar begon te praten, een rilling die over haar hele rug liep en daar een vreemd tintelend gevoel achter liet. Ze knikte langzaam. “Dat beloof ik,” zei ze toen. Ze voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien terwijl zijn lippen zich vlak bij die van haar bevonden. Haar hoofd bewoog automatisch naar voren alsof er een elastiek tussen hen in aangetrokken werd. Haar lippen raakten zachtjes die van hem, ze schrok zich rot van het effect. Waardoor ze weer wat van hem vandaan schoof. Ze had het idee alsof ze in brand stond. Ze staarde even naar haar schoot. “Sorry,” zei ze toen zachtjes. “Ik wou niet…” verder kwam ze niet. Ze keek op in zijn ogen. “Ik denk dat ik van je hou Soul,” Ze sprak het zo zacht uit dat je heel goed moest luisteren om het te kunnen horen. Ze schoof weer wat dichter naar hem toe en slikte. “Vind je dat vervelend?” haar ogen werden weer vochtig terwijl ze angstig zijn hand vastgreep alsof ze dacht dat hij er elk moment vandoor kon gaan.

Alsof er een soort bom in zijn onderbuik ontplofte – en eigenlijk ook in elk klein deeltje van zijn lichaam – schokte Souls lichaam toen hij Esmira’s perzikzachte lippen op de zijne voelde. Zijn roodkleurige ogen werden eerst zo groot als schotelkopjes, maar sloten zich daarna automatisch. Zijn lippen waren gesloten, evenals de rest van zijn emoties. Hij voelde een enorme bom verspreiden in zijn lichaam, maar kon het gevoel niet plaatsen en al helemaal niet het effect wat het met zich meebracht. Dit gevoel was slechts een paar seconden aanwezig, maar Soul voelde sterk de natintelingen van de kracht van het gevoel. Hij trok zijn eigen hoofd ook een beetje terug en keek naar Esmira. Hij wist niet wat hij tegen haar moest zeggen, maar de rode gloed die zich leek te verspreiden op haar wangen – als hij het goed zag, het begon buiten licht te schemeren dus daar kon het ook aan liggen – verraadde dat ook zij zich niet echt raad wist met het gevoel. Een lichte glimlach verspreidde zich rond zijn lippen toen Esmira zich begon te verontschuldigen. Gelukkig praatte ze niet verder, want hij had juist het gevoel dat ze haar gedrag probeerde te maskeren door iets te zeggen wat niet waar was. Als zij hem echt niet wilde zoenen, dan had ze het ook niet gedaan. Hij kende Esmira. Ze deed niet zomaar iets wat tegen haar principes inging, tenzij het echt niet anders kon. Flauwtjes glimlachte hij. ‘Ik denk dat ik precies hetzelfde voor jou voel, Esmira,’ mompelde hij. Zijn blik was emotieloos, maar hij hoopte dat hij genoeg emotie in zijn stem had laten doorklinken om de boodschap duidelijk over te brengen. Hij was niet echt goed in het gedoe met liefde, maar heel zijn schaamte voor zijn eigen onervarenheid leek opzij gezet te worden als hij Esmira zo zag zitten. Hij wist dat zij evenmin ervaring had met dit, dat ze zelfs kort voordien nog op plekken was aangeraakt waar ze het absoluut niet wilde, maar blijkbaar toch de kracht had gevonden om hem te zoenen. Zij had haar liefde al aan hem getoond toen ze de laatste centimeters overbrugde met haar zachtroze lippen. Hij glimlachte even om zijn eigen gedachten en keek Esmira aan. ‘Je wilde het wel,’ mompelde hij. Hij glimlachte. ‘Anders zou je het niet gedaan hebben. Verontschuldig je niet voor wat je gedaan hebt als je weet dat het goed zit.’
Souls blik gleed even naar het raam. In plaats van om Esmira te vragen om op te staan, besloot hij om het op een andere manier aan te pakken. Hij stond op, pakte Esmira in zijn armen door zijn arm rond haar schouders te slaan en de andere onder haar benen en liep daarna naar het raam toe. Het ding stond geopend, dus dat hoefde hij in elk geval niet meer te doen. ‘Vertrouw me,’ zei hij in haar oor. Ondanks dat hij diegene was die aan het spreken was in haar oor, voelde hij toch een rilling over zijn rug gaan alsof hij net had gepraat in zijn eigen oor. Het was hem dan ook te intens geweest dat zijn neus haar oorschelp even geraakt had toen hij zich iets te ver voorover had gebogen, maar het gevoel was zeker niet ongewenst. Grijnzend verplaatste hij zich door zijn benen over de rand van het venster te slaan. Hij zette Esmira ondertussen op zijn schoot en wist zijn rug tegen het raamkozijn te drukken. Een been bungelde hij over het venster, maar de andere hield hij tegen het raamkozijn tegenover hem. Op zijn been die bungelde had hij Esmira gezet, maar hij had zijn arm wel langs haar buik geslagen zodat ze behoed werd voor een vrije val naar beneden. Hij legde zijn andere hand tegen zijn knie en hield Esmira met een arm stevig vast, dicht tegen zich aan. ‘Ik hou ook van jou,’ mompelde hij nogmaals in haar oor. ‘Ik denk dat mijn gevoel voor jou wederzijds is. Ik laat het misschien niet merken, maar alles wat jij daarnet beschreef, voel ik ook. Ik ben nu eenmaal iemand die zijn gevoelens niet laat zien, maar de personen van wie ik echt hou weten vanbinnen ook wel dat ik dat doe,’ zei hij in haar oor, waarna hij een kus op haar kruin drukte en zijn wang daarna tegen haar achterhoofd liet rusten. Zachtjes boog hij zijn hoofd naar haar oor. ‘Kus me, deze keer zonder aarzeling,’ fluisterde hij zachtjes. Zijn roodkleurige ogen waren alvast genietend gesloten, alsof hij er vrij zeker van was dat Esmira op zijn woord de handeling opnieuw zou uitvoeren. En stiekem was hij dat ook.

Glimlachend sloot Soul zijn ogen toen hij de lippen van Esmira zag naderen. Het duurde dan ook niet lang voordat hij haar heerlijke lippen tegen zich voelde. Zijn ogen bleven uit automatisme gesloten. De hand rond zijn nek brandde in zijn vel, maar wel op een aangename manier. Hij sloot zijn armen rond haar middel en trok haar zo dichter tegen zich aan. Zijn voet behield hun van een vrije val naar beneden, terwijl zijn been losjes bungelde over de rand van de vensterbank. Gelukkig had Esmira zich stabiel genesteld op zijn been, anders zou ze eraf gevallen zijn en dat zou hij zichzelf nooit vergeten hebben. Duizenden vlinders leken in zijn binnenste te ontploffen, alsof zijn hart elk moment uit zijn borstkas kon slaan. Misschien zou dat ook wel gebeuren als hij zich niet meteen onder controle zou houden. Toch voelde dit gevoel goed, hij kon er wel van genieten. Hij opende zijn ogen weer toen het magische moment voorbij was en glimlachte toen hij haar tegen zijn borstkas voelde leunen. Beschermend, alsof iemand haar pijn zou willen doen op dit moment – als dat al mogelijk was met hem erbij – sloeg hij zijn armen rond haar heen. ‘Ook de mijne,’ beaamde hij glimlachend. God, wat zou hij hier toch graag willen blijven zitten. Hij was blij dat ze deze middag naar hem toegekomen was, anders was dit misschien nooit gebeurd. Zijn roodachtige ogen vingen het schijnsel op van de fonkelende sterren, waardoor deze glinstering licht weerspiegeld werd. Zijn zwarte pupillen waren verwijd, voornamelijk door de gevoelens die hij voor Esmira had. Zijn blik gleed opzij. Hij sloot zijn ogen weer even toen hij aan de kus dacht. Zijn blik gleed toen naar onder, naar een paar eerstejaars die elkaar in de fik probeerden te steken met hun magie. Met zijn wang tegen Esmira’s achterhoofd geleund en zijn ogen half gesloten, keek hij toe hoe het de een bijna nog lukte ook. Hij kon een kleine grijns van leedvermaak niet ophouden, maar schaamde zich er direct voor. Esmira zou het vast niet zo leuk vinden als een van de jongens in de fik gestoken zou worden, maar hij vond het wel amusant dat een paar eerstejaars al meteen met hun magie aan het kloten waren. Ze konden er overduidelijk nog niks van en wisten dan ook niet waar ze mee bezig waren, wat hij juist het grappige vond uit heel dit gedoe.
‘Hmm… Sorry schat, een klein beetje leedvermaak om die twee jochies daar beneden,’ zei hij, nog voordat Esmira hem naar zijn reden kon vragen waarom hij lachte. Hij grinnikte even en drukte een kus tegen haar wang. ‘Maar ik zou meteen naar beneden gekomen zijn als jij in de fik werd gestoken, desnoods springend,’ fluisterde hij in haar oor, om zijn eerdere woorden goed te maken. Waarschijnlijk zou iedereen verbaasd zijn als ze hem zo zouden horen. Hij was zelf ook een beetje verbaasd over de liefde die hij voor Esmira voelde en de woorden die hij tegen haar zei. Ze waren gesproken met pure liefde, wat hij wel fijn vond, omdat hij dan wist dat hij zeker was. Hij drukte nog een kus in haar kruin. ‘Je zou vannacht bij mij kunnen blijven slapen,’ mompelde hij, terwijl hij een kusje drukte in haar hals. ‘Alleen slapen, geen zorgen, we gaan niet te snel,’ zei hij snel, waarna hij grinnikte. Hij zou er eerlijk gezegd wel klaar voor zijn, maar ja, daar was hij dan ook een jongen voor. Die waren op dat gebied misschien gewoon iets sneller ontwikkeld dan meiden, maar dat kon hij ook helemaal fout hebben. Ach, wat wist hij nu van liefde? Het enige wat hij wist, was dat hij hier dolgraag wilde zijn met Esmira en dat zij zijn grote liefde was, dat moest maar genoeg zijn. Lichtelijk voorzichtig draaide hij Esmira’s hoofd naar zich toe. Zodra haar lippen in zijn bereik waren, drukte hij de zijne op de hare. Hij hield haar stevig vast, maar zorgde er ook voor met zijn been dat ze niet zouden vallen. Zachtjes aaide hij Esmira’s wang, terwijl hij zich overgaf aande zoen en de duizenden bommetjes in zijn onderbuik maar gewoon toeliet. Zijn roodkleurige ogen waren gesloten, om nog intenser van dit zalige moment te kunnen genieten. Voorzichtig streek hij met zijn tong over haar onderlip, voorzichtig vragend voor toestemming. Hij wist niet wat hij deed, maar het voelde goed. Hij zou zich wat verder op dit gebied begeven, maar eerst wilde hij weten wat Esmira daarvan vond en nog belangrijker: of ze het ook wou.

Er verscheen een brede glimlach op haar gezicht toen hij zei dat het ook zijn mooiste avond was. Ze zat wel lekker zo. Een mooi sterrenhemel boven zich en Soul dicht bij haar. Ze had niet verwacht dat ze zo veel om iemand kon geven. Ze gaf heel veel om Tess, maar dat was op een hele andere manier. Langzaam drong het tot haar door dat ze echt verliefd was, dat ze nou wist hoe verliefd zijn voelde. Ze hoopte dat het zou blijven, dat het nooit meer weg zou gaan. Ze wist dat ze nou een plekje in haar hart voor hem opengesteld had waarin hij haar heel veel pijn kon doen. Alleen ze vertrouwde hem, ze vertrouwde hem dat hij dat niet zou doen. Dat hij haar niet in de steek zou laten. Ze keek naar beneden toen ze het knetteren van vuur hoorde. Ze trok een wenkbrauw op en volgde het tafereel van de eerstejaars. Wat in hemelsnaam waren zij aan het doen? Ze had bijna de neiging om wat naar beneden te roepen. Alleen dat was niet zo’n slim plan. Ten eerste bezorgde ze hen waarschijnlijk de schrik van hun leven waardoor ze elkaar alleen maar sneller zouden raken. Ten tweede mocht ze helemaal niet bij Soul op de kamer zijn en ze had het idee dat die twee hun zo zouden verklikken. Het laatste wat ze wilde was master Savador boos maken. Ze wou eigenlijk ook helemaal niet stiekem doen, niet tegen hem. Alleen op sommige punten was dat waarschijnlijk maar beter. Daarom zei ze niks, keek ze alleen maar hoofdschuddend toe. Ze wou er bijna iets over tegen Soul toen ze zag dat hij moest grijnzen. “Soms snap ik echt niet waarom ze zo gevaarlijk doen met hun magie, het is geen speeltje.” Zei ze nog steeds hoofdschuddend. Toen bedacht ze zich dat zij nou ook niet bepaald veilig deden, zo op het randje zitten. Alleen dat vond ze toch anders dan met magie. Ze wist hoe erg fout dat kon gaan. Ze zuchtte even op Soul zijn woorden. “Ja jochies zijn het,” verder besloot ze zich er niet druk over te maken. “En je hoeft je daar niet voor te verontschuldigen. Ik snap dat wel hoor,” vervolgde ze. Ze werd weer helemaal warm van binnen toen hij verder ging. “Ik heb liever niet dat je je benen breekt, dus waarschuw dan wel even van te voren. Dan zorg ik er voor dat je zachtjes landt,” Er klonk iets plagerigs door haar stem.

Ze keek nog een keer naar beneden, alleen de jongens waren alweer verder gelopen. ‘Je zou vannacht bij mij kunnen blijven slapen,’ Ze keek verrast in zijn ogen. “Maar als we dan betrapt worden?” ze zei het voordat ze er bij na dacht. Wat moest Soul wel niet van haar denken? Dat ze dat niet durfde? Durfde ze dat eigenlijk ook wel, Ja ze dacht van wel. Het was meer dat ze niemand tegen de haren in wou strijken door dingen die ze deed, maar als niemand er achter kwam, dan maakte het ook niet uit toch? Ze schudde langzaam haar hoofd. Nee, eigenlijk ging dat haar wel ietsje te ver. Voor nu dan, misschien een andere keer. Ze hoopte niet dat ze hem boos zou maken. Alleen waarom dacht ze daar steeds over na? Als Soul echt van haar hield, dan zou hij haar accepteren zoals ze was. Ook wat ze wel en wat ze niet wou. “Vanavond niet,” fluisterde ze daarom ook zachtjes in zijn oor. “De volgende keer waarschijnlijk wel,” ze wist dat ze het hem nu beloofd had. Alleen ze voelde ook wel dat ze dat ze dat ook wou, dus dan kon ze hem dat ook wel beloven. Ze keek naar de sterren, alleen toen ze voelde dat Soul haar hoofd zachtjes vastpakte draaide ze zich naar hem toe. Ze sloot haar ogen toen zijn lippen de hare weer raakte. Ja, ze kon hier wel aan wennen. Ze deed haar mond een stukje open toen ze doorkreeg dat hij daar om vroeg. Het begon nog harder te kriebelen in haar buik. Ze maakte zich weer van hem los terwijl het geluk duidelijk in haar grijze ogen te zien was. Het werd al laat, ze zou straks terug moeten gaan. Anders zwierf ze nog te laat op de gangen rond en dat zou wel heel erg opvallen. “Ik moet zo maar gaan,” zei ze daarom ook met tegenzin. “Zie ik je morgen weer?” Ze keek hem aan.

‘Oké,’ fluisterde Soul, als antwoord op zijn vraag. Hij glimlachte even. Als Esmira er nog niet klaar voor was, zou hij wachten. Ja, hij zou proberen om zijn eerste en echte liefde gelukkig te maken, wat hij daarvoor ook moest doen. Eigenlijk best raar. Nu begreep hij pas hoe erg een liefde je kon manipuleren. Je had het gevoel alsof je alles voor diegene zou doen, maar als die persoon waar je op zou vallen dat door zou hebben en dat tegen je zou gebruiken, zou je het misschien na een tijdje nog niet doorhebben omdat je die persoon zo graag gelukkig wilt maken. Hij glimlachte even. Hij wist zeker dat Esmira hem niet zou gebruiken. Hij wist dat hij haar kon vertrouwen en vertrouwde haar dan ook met heel zijn hart. Hij sloeg zijn armen voorzichtig langs haar middel en drukte een kusje in haar nek. ‘Ja, misschien wel,’ mompelde hij. Hijzelf had niet echt door dat het al zo laat begon te worden, evenals dat hij niet wist waarom ze zo bang was dat ze betrapt zouden worden. Nou ja, ergens kon hij haar angst wel begrijpen, maar hij was nu eenmaal iemand die risico’s nam en dan wel zag wat er ging gebeuren, maar die werkwijze kon hij nu natuurlijk niet meer aanpassen. Nee, hij ging zich moeten aanpassen aan de behoeften van Esmira, of hij die nu mocht of niet. En dat zou hij ook doen ook. Wie zou hij zijn als hij geen goede vriend zou zijn? Hij glimlachte even. ‘Alles wat jij wil,’ zei hij in haar oor, waarna hij daar een plagend kusje drukte, voornamelijk om de rillingen over haar rug te doen laten lopen. ‘Ik breng je anders wel,’ zei hij met een lichte grijns. Zijn grijns verraadde al zo’n beetje dat hij weer wat van plan was. Hij hoopte maar dat het niet te veel tegen Esmira’s principes inging. Grijnzend tilde hij haar op, waarna hij zijn voeten weer terug in de kamer slingerde en hield Esmira netjes in zijn armen. Dat was nog eigenlijk een knap staaltje techniek, aangezien hij zijn rug daar iets naar achteren voor had moeten leunen, maar toch niet gevallen was. Hij had daar dan ook heel vaak gezeten, maar nog nooit met iemand op zijn schoot. Behalve Green dan, maar dat telde natuurlijk niet echt. Waar was die gek trouwens? Soul draaide zijn hoofd en grijnsde.
Nou, Green was in elk geval aan het slapen op zijn hoofdkussen, dus daar hoefde hij zich alvast geen zorgen meer om te maken. Hij glimlachte even toen hij eraan dacht waar en met wie hij Green gehaald had. Hij trok Esmira dichter tegen zich aan en deed de deur open, terwijl hij ondertussen weer probeerde te herinneren wat de afdeling van Esmira was. ‘Oh ja,’ mompelde hij, waarna hij de trappen af begon te gaan en richting de slaapzalen van de Wind Magiërs begon te gaan. Hij negeerde alle blikken die hij ondertussen tegenkwam. Zijn blik was emotieloos naar voren gericht, maar zijn kleine grijns moest normaal voor Esmira al zijn liefde voor haar onthullen. Esmira kende hem wel een beetje, die wist wel hoe zijn grijns er dan uitzag. Hij hield haar dicht tegen zich aan en ging toen een paar trappen op, waarna hij even rond zich heen keek en gokte op een deur. ‘De vorige keer toen ik gokte waar de slaapzaal lag, kwam ik in een vrijpartij van twee koppeltjes terecht,’ zei hij nog grijnzend tegen Esmira. Echter voor ze hem kon tegenhouden of kon waarschuwen, trapte hij de deur al open. ‘Hé, je bent de eerste,’ zei hij verbaasd. Een lichtelijk, haast irritante geur trok zijn neus binnen. Ja, dit was de meidenslaapzaal. Kalm liep hij naar een bed toe en legde haar daar in. ‘Tot morgen,’ mompelde hij, waarna hij zijn lippen nog een laatste keer op haar lippen drukte en moeite moest doen om haar niet gewoon om te duwen en bij haar te liggen. Geduld, Soul, geduld. Hij liep glimlachend naar achteren ,stak zijn hand op als de bekende groet en liep toen naar de uitgang van de slaapzaal, op naar zijn eigen slaapzaal.

Ze vond het fijn om te weten dat hij het niet erg vond, dat ze niet bleef. Dan voelde ze zich er ook niet schuldig over. Al wist ze ook wel dat het anders ook niet nodig was om zich er schuldig over te voelen. Ze moest niks tegen haar zin doen, dat wist ze ook wel. Alleen ze wou niet dat Soul teleurgesteld was. Daarom was ze blij dat dat niet het geval was, dat hij het niet erg vond. Het werd opeens een stuk donkerder toen er plots een wolk voor de maan schoof. Verrast keek ze naar de lucht, het had nog wel zo helder geleken. Misschien ging het dan toch nog regenen vannacht. Ze hoopte maar dat het de volgende dag weer droog was, want ze was liever niet buiten als het regende. Ze liet die overpeinzingen van haar afglijden toen Soul een kusje in haar hals drukte. Ze kantelde haar hoofd iets zodat ze ook een kusje op zijn hals kon drukken. Daarna keek ze weer voor zich uit. Ze knikte even. “Ja, soms heb ik wel eens gelijk.” Ze grinnikte zachtjes. Ze sloeg een arm om zijn nek en duwde zichzelf iets verder omhoog, zodat ze wat rechter zat. Toen kroelde ze even met haar hand door zijn haar en gaf hem een kusje op zijn neus. “Het is niet alleen mijn wil hè Soul,” zei ze toen. “Jij moet het er ook mee eens zijn,” ze glimlachte naar hem. Wat overging in een zacht gegiechel toen hij een kusje op haar oor drukte. “Dat kietelt,” grijnsde ze. ‘Ik breng je anders wel,’ Ze keek hem aan. Wat was hij van plan? Ze zag dat hij wat van plan was op de manier waarop hij haar aankeek. “Ooh ja?” er klonk nieuwsgierigheid in haar stem. Ze stribbelde niet tegen toen hij haar oppakte waardoor ze weer in zijn kamer terecht kwamen. “En dat zonder te vallen,” zei ze met een glimlach.
‘Ehm.. Soul wat ga je doen?” vroeg ze toen hij met haar de kamer uit liep. Dit was misschien wel een beetje vreemd. Alleen eigenlijk ook wel weer grappig. Ze hoopte maar dat ze er geen problemen door zouden krijgen, alleen misschien moest ze niet zo schijterig zijn. Ze keek om haar heen alsof er niks aan de hand was en negeerde de blikken die op hen gevestigd werden. Ze deed net alsof het de normaalste zaak van de wereld was, al moest ze moeite doen om haar lachen in te houden. Ze kon haar lachen niet meer inhouden toen hij begon over de kamers. “Ja, dat is niet zo heel handig.” Zei ze nog steeds lachend. Ze hield op met lachen toen hij haar op haar bed neerzette. Ze hield nog steeds haar arm om zijn nek toen hij een kus op haar lippen drukte. “Tot morgen,” fluisterde ze zacht. Ze had moeite hem los te laten. Er lag een ondeugende glinstering in haar ogen toen hij de kamer uit liep. Ze wierp hem nog een kushandje toen en liet zich toen achterover op het bed vallen. Wat een bizarre dag.

[Topic uit]