Een dame, zo kon je haar wel noemen, met blond haar wat bijna tot de grond kwam en als ze zag net niet de grond aan raakte, zat achter haar keyboard. Haar keyboard stond in het muziek lokaal, gelukkig wisten de meeste dat het haar keyboard was en niet die van een ander. Ze kon er dan ook niet tegen als mensen aan haar instrumenten zaten. Ze betekende veel voor haar dus het was wel begrijpelijk, al vonden sommige van niet. Alleen met toestemming mocht je er aan zitten. Alleen haar viool lag bij haar thuis. Het ding was waardevol en als hij stuk zou gaan had degene die het gedaan had een groot probleem, een heel groot probleem. Haar bijna lichtgevende blauwe ogen keken naar het papier wat er lag. Er stonden noten op, noten van het liedje wat ze nu aan het spelen was. Het liedje heette Perfect Day van Supercell, ze maakte altijd haar eigen bladmuziek zodat ze het nooit kon vergeten. Wat op zich best handig was. Ze drukte de laatste noot in en haar stem stopte. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Muziek gaf haar altijd dat geweldige gevoel. Langzaam stond ze op terwijl ze het bladpapier van het houdertje haalde en haar muziekboek pakte wat op een tafeltje lag. Ze liep het lokaal uit en deed hem op slot. Aangezien ze stagiaire was had ze een sleutel gekregen voor het muziek lokaal. Ze sloot het lokaal en liep verder.

Ze was op dit moment op de leraren etage aangekomen. Ze moest de bladeren kwijt in haar kastje en ze had dorst. Wat was het fijn om geen leerling meer te zijn. Anders was ze hier nu illegaal en dan had ze dat schoolhoofd weer achter haar aan. Nu werd ze tenminste nog een beetje gewaardeerd, zo ver ze wist dan. Ze had de muziek lerares nog niet ontmoet, dus ze moest ook maar afwachten of ze aardig was. Door al deze gedachten liep ze als een gans zonder kop door de gang heen. Ze verwachte dan ook niet dat er van de andere kant een leraar aan kwam lopen en dat ook hij in dromen land terecht was gekomen. Voor dat ze het wist liep ze zo op hem in, waardoor ze van schrik achteruit schoot en haar boek en bladeren liet vallen. "Ooo..." kwam er eerst uit haar mond. "Het spijt me zo.." kwam er verder nogal verontschuldigend uit. Aangezien haar turquoise blauwe ogen op haar bladeren en boeken waren gericht, had ze nog niet gezien tegen wie ze opgelopen was. Ze pakte haar spullen bij elkaar en stond weer recht. Haar turquoise blauwe ogen keken vervolgens recht in die van een leraar. Ze kende nog niet alle leraren hier. Ooo god, hopelijk was het niet zo'n leraar als Savador of zo, die je meteen ging afsnauwen. Hierdoor bleef ze de jonge man aanstaren. Ze gokte hem wel bijna net haar leeftijd, waarschijnlijk wel ouder. "Nogmaals sorry" kwam er wat stotterend uit. En ze bleef de jonge man onschuldig aan kijken. Ze kneep in haar bladeren en boek, waardoor haar bladmuziek begon te kreuken.