Raven-Yue liep langs het meer, ze was alleen, en als ze zo zou rond blijveen lopen, zou dat ook zo blijven. Maira, haar kat huppelde achter haar aan, met haar ongelofelijk lange staart achter haar aan. Raven-Yue vond het een grappig gezicht. Ze liep het water in, ze had toch slippers en een rokje aan. Het water voelde heerlijk verkoelend, ze vond het heerlijk. Langzaam liet ze zich verder zakken, het boeide haar niet meer of haar kleren nat werden. Al snel was ze van top tot teen doorweekt. Ze zag vissen zwemmen, ze probeerde ze te pakken in haar handen, maar ze waren te snel. Raven-Yue dook naar de bodem en ging op de bodem liggen. Eigenlijk kan dat niet, maar het lukte.... Vreemd..... Toen steeg ze weer op naar de oppervlakte. Aan de oever zeg ze een meisje staan, mischien wel een nieuwe vriendin! Snel zwom ze naar de kant.

-alleen Tári-

De stappen die Tári nam waren vrij klein, maar desondanks kwam ze snel vooruit. Terra zat op haar schouder en zoals gewoonlijk had het dier haar kop tegen Tári's wang aan gedrukt. Tári was alles behalve vrolijk. Ze snapte niet eens wat ze hier deed.. In deze stemming zou ze nooit naar het stille meer gaan. Ze zou eerder naar het duistere bos zijn gegaan, iets in die richting in elk geval. Ze zuchtte even en stopte. De wind wapperde haar haar iets omhoog. Tári was gekleed in een spijkerbroek en een T-shirt dat op zijn beurt weer over haar riem viel. In de riem droeg ze altijd haar tien messen. Ja, tien. Ze gebruikte er maar drie tot vier, maar ze had er altijd tien bij zich. Ze vernauwde haar ogen tot spleetjes en schudde haar hoofd. Haar handen waren gehuld in witte handschoentjes waarvan de vingers ontbraken. Ze slikte even en liet haar blik over het landschap glijden. Er was werkelijk niemand te zien. Haar vuurrode ogen stopte zodra ze Terra in haar gezichtsveld kreeg. Het dier hief haar kop en keek recht voor zich uit. Tári knikte, wist wat het dier bedoelde. Ze had zelf al het vermoedde gehad dat ze niet alleen was, ook al zag ze niemand. Ze bleek niet de enige te zijn. Blijkbaar had ook de Tasmaanse duivel het idee dat er iemand was. Terra sprong van Tári's schouder af en rende een stukje voor haar uit. Tári grijnsde angstaanjagend toen ze terug dacht aan de laatste keer dat ze hier was geweest. Van alle ontmoetingen die ze had gehad.. Was die met Mats het beste.. Ook al had het zo zijn nadelen gehad, het had ook genoeg voordelen. Meer zelfs. Tári grinnikte zacht en liep achter het dier aan. Terra zorgde ervoor dat ze vrij dicht bij Tári bleef. Eerlijk gezegd vond ze het niet erg dat de Tasmaanse duivel bij haar in de buurt bleef. Op de een of andere manier vertrouwde ze het niet echt.. Ze had zelden het gevoel gehad dat er iemand was, die ze niet zag. Terra stopte zodra het stille meer daadwerkelijk in zicht kwam. Tári liep tot het dier en keek het even kil aan. Terra zette haar klauwen in Tári's broek waarna ze terug klom naar de schouder van haar bazin. Tári grijnsde toen een meisje uit het water te voorschijn kwam. Dat was dus de reden dat ze wel het idee had gehad.. Maar het niet had kunnen bewijzen. Terra gromde zacht, amper hoorbaar. Zelfs Tári moest moeite doen het te horen, het trillen dat het dier erbij deed zorgde er enkel voor dat Tári het merkte eigenlijk. Het kind zwom naar de kant. Haar kleding was doorweekt. Tári sloeg haar armen over elkaar. De angstaanjagende grijns verdween niet van haar gezicht toen ze bits zei: 'Lekker bad aan het nemen?' in haar stem klonk niks van vriendelijkheid. Het liefst draaide ze zich nu om en liep ze weg, maar het kind was jonger en zo te zien behoorlijk.. Eigenlijk had ze er geen woord voor. In ieder geval.. Het kind kon nog een leuk speeltje worden..

Raven-Yue liep het strand op toen het meisje zei: 'Leker bad aan het nemen?, ze klonk niet erg aardig., maar dat maakte Ravne-Yue niets uit, mischien hoorde ik het gewoon verkeerd, dacht ze. ''ja, het water is heerlijk'' andwoorde Raven-Yue. ''Ja, dat zal wel'' lachte ze schuchter. Raven-Yue riep Maira, dei nog steeds aan de waterkant zat. Maira kwam, maar blaaste naar het beest op het meisjes schouder. ''Hoe heet je?'' vroeg Raven Yue.

''ja, het water is heerlijk'' zei het kind op de vraag die Tári stelde. ''Ja, dat zal wel'' ging het meisje verder. Het meisje riep haar kat die er aan kwam lopen en begon te blazen tegen Terra. De haren op Terra's rug gingen overeind staan en een geluid dat tussen grommen en sissen in zat ontsnapte aan de bek van de Tasmaanse duivel. Tári grijnsde geamuseerd toen ze merkte dat Terra nu al een hekel had aan de kat. Al kon het ook nog zo zijn dat het vooral om haar bazin ging. ''Hoe heet je?'' Tári lachte schel en keek het meisje doordringend aan. Voelde ze er iets voor haar naam hardop uit te spreken? Nee, niet echt. Ze vertelde haar naam eigenlijk nooit. Oke, de dag ervoor was een ander verhaal geweest. En als ze eerlijk was, had ze dat zichzelf niet eens kwalijk genomen. Het had er de rest van de dag veel goeds bezorgd. 'Dat, dat is iets wat je niet aan mij moet vragen. Je krijgt er toch geen antwoordt op en het is dus verspilde moeite..' haar woorden gingen gepaard met een vleug van arrogantie en eerlijk gezegd zou je er ook wel pure haat uit kunnen opmaken. De lol die ze had gehad had misschien in haar nadeel gewerkt.. Of in elk geval in het nadeel van andere. Zichzelf kon ze er weinig mee doen. Andere daarin tegen konden nog behoorlijk veel last krijgen van een redelijk vrolijke Tári. Ze zou andere nooit laten merken dat ze vrolijk was. Nooit. Al kon je het ergens wel merken.. Ze gebruikte andere eerder als speeltje en ze dwong zichzelf geen wraakplan te maken. Ook al had ze er vaak geen goede reden voor, een wraakplan was niet iets wat niet op Tári's lijstje stond. Bij die gedachte krulde haar lippen iets op. Een wraakplan ging het niet worden, maar als dit kind zo.. Aardig bleef, dan zou het wel eens kunnen dat het een geschikt speeltje was. En zelfs al zou het kind minder aardig worden nu ze begreep- tenzij ze zo naïef was dat ze het nog niet zag- dat Tári nou niet bepaald de eerste de beste persoon was waartegen je aardig kon doen.. Zelfs dan zou het nog eens leuk uit kunnen pakken. Dat was de dag ervoor al gebleken.. Al voelde ze er niks voor vandaag nog meer vrienden te maken. Sucic as een hoge uitzondering, al begreep ze nog steeds niet hoe hij nog in leven kon zijn.. Mats was gewoon.. Bijzonder. Dat waren eigenlijk de enige twee die een glimlach of een aardig woord hoefde te verwachten van Tári. De rest mocht bidden om op zijn minst met respect behandeld te worden. Oke, docenten waren een andere uitzondering, maar zelfs dat was niet altijd het geval.. Tári legde kort haar hand op Terra's kop waarna ze hem terug trok en het dier van haar schouder af sprong. Het dier maakte nog steeds het zelfde eigenaardige geluid. Het gegrom en gesis dat samen kwam was.. Apart. Maar wel bewijs dat Terra het kind en haar huisdier nu al niet mocht. Al moest Tári het dier gelijk geven, katten en Terra.. Nee, dat was niet de beste combinatie. Maar wat wilde je? Terra was toch echt een Tasmaanse duivel. En zeker geen schat in de buurt van vreemde. Zelfs niet altijd in de buurt van bekende.. Terra ging beschermend voor haar bazin staan en bolde haar rug iets op. iets wat eigenlijk nieuw was. Het dier reageerde zelden zo fel. 'Terra.' Tári's stem was zachter dan een fluistertoon en onverstaanbaar voor het meisje tegen over haar. Terra had het blijkbaar wel gehoord want meteen leek het dier te kalmeren. Of iets dan. Het gegrom bleef aanhouden maar ze trok haar kop iets terug en ging weer normaal staan. Tári liet zich door haar knieën zakken en keek de kat van het meisje strak aan. In haar ogen lag pure haat. Geen enkel dier blies zo tegen Terra. Er waren weinig regels, maar regel een was toch wel dat je van Terra af moest blijven. En gegrom en geblaas.. Nee, dat was ook niet erg vriendelijk. Als ze het goed gehoord had heette het dier Maira. Een mooie naam, voor een kat dat zeker niet in de favoriete lijst van Tári terecht zou komen. Nog in geen honderd jaar. Tári trok haar handschoentjes iets op zodat ze haar pols net raakte en stond vervolgens op. 'Jou naam?' ze had haar eigen naam niet gemeld. Klopt. Maar wilde dat meteen zeggen dat dit kind zo stom was haar eigen naam wel te zeggen.. Niet echt nee. En al zei het meisje het niet. Het was het proberen waard geweest. Tári keek het kind recht aan. Haar vuurrode ogen waren alles behalve vriendelijk en alles wat ze zei was zeker nog minder vriendelijk dan haar gezichtsuitdrukking.