Het was laat en Norwood was weer eens klaar met de lessen. Na de lessen had hij nog wat gewerkt aan de muziek voor de begrafenis voor Malaika. Hij had contact opgenomen met de ouders en had het hun uitgelegd. Hij wist niet hoe hij het anders moest doen dan gewoon eerlijk zijn en dat het met zijn eigen handen is gedaan. Al was hij iemand anders op dat moment. Zwijgzaam gingen zijn ogen door de lege straten die inmiddels donkerder werden. Zijn hoofd stond naar wat drank. Gewoon wat ontspanning wat opbeurende stoffen. Zwijgzaam liep hij de bokkenburcht in. Het was rustig en er waren maar een aantal mensen die er kennelijk al langer zaten. Zwijgzaam sloot Norwood aan de bar en keek kort glazig voor zich uit. De barman checkte of hij wat wilde. "Een bier..." mompelde hij enkel en het werd hem al snel voorgeschoteld. Hij nam kort een slok en zuchtte kort. Zijn lange blauwe jas viel half achter hem op de barkruk. Zijn zwarte spijkerbroek die er onder aan zat kwam er onder uit. Zijn witte blouse half losgeknoopt. Hij had niet de moeite genomen om hem helemaal vast te knopen. Zijn haren zaten daarentegen wel in model. Maar zijn kaaklijn kreeg al stoppels. Norwood goot nog een slok naar binnen. Het brandde zijn slokdarm maar het voelde prettig. Het was een hoop gezeik de laatste tijd en hij moest het wegwerken. Lesaiah? Het kon hem even niets schelen wat ze er van vond dat hij hier ging drinken. Hij kon eerlijk gezegd niet eens inschatten wat ze van het feit vond dat zijn handen de boosdoener waren. Zag ze hem nog steeds als haar goede vriend en opvolger? Of was hij nu meer een moordlustige vent die alleen maar bloed wilde zien. Hij kon het niet meer ontdekken. Hij had de laatste tijd niet eens meer langs haar geweest wat hij de eerste paar dagen na het slechte nieuws wel deed. Was hij de weg aan het kwijtraken? De weg die hij eerst ook uit het zich verloor en haast de criminaliteit in ging. Misschien is het maar beter zo, gewoon zuipen en nergens een ... om geven. Het was hem echter niet gegund want al snel kwam iemand de bokkenburcht binnen. Norwood had inmiddels al een vijfde biertje in de hand maar hij was nog maar amper aangeschoten. Hij had niet door dat de persoon hem naderde. Eerst reageerde hij ook niet op de persoon toen deze hem aansprak. Norwood nam een slok terwijl de persoon hem opnieuw aansprak. Nu pas keek Norwood opzij met een blik alsof hij gestoord werd. Hij zette zijn glas neer en veegde het schuim dat van het glas op zijn kin was gekomen weg. Kijkend wie de persoon nou werkelijk was.

[Docent of Legendarische magician]

Met de papieren tegen haar borst gedrukt liep Katherine naar haar kamer. Een lichte frons stond op haar voorhoofd terwijl haar groene ogen over de gang gleden. Ze had al een tijdje niets meer gehoord van Savador, noch van Norwood, noch van Malaika. Misschien was ze gewoon te overbezorgd, maar ze gaf gewoon om die mensen. Malaika was haar tegenpool, maar de jonge vrouw had een soort respect voor haar ontwikkeld. Norwood was net als Savador gewoon de eerste collega die ze had ontmoet op het fietstochtje in Gren. Het was leuk geweest, alleen de rivaliteit die tussen de twee mannen hing was wat onaangenaam geweest. Tja, er was waarschijnlijk iets gebeurd waardoor ze elkaar niet konden luchten, maar dat waren haar zaken niet. Toen ze voor de deur van haar kamer stond klemde ze de papieren in een hand en zocht naar de sleutels in haar tas. na een tijdje had ze de ijzere dingen gevonden en opende ze de deur. Zoals altijd glipte Minou eerst naar binnen voordat zij een stap had kunnen zetten. Hoofschuddend glimlachte de jonge vrouw en liep zelf ook naar binnen. De papieren kregen een plekje op haar bureau en even streek ze over de zwarte vacht van haar kat die al lag te snurken op het bed. Katherine keek uit het raam en zuchtte. Het was laat, maar ze had echt wat ontspanning nodig. Helemaal alleen ergens gaan zitten met een boek was deze keer geen optie, dus pakte ze haar zwarte jasje van het bed en liep naar buiten. Het was avond, dus was het ook al flink afgekoeld. De wind liet haar rode haren opwaaien terwijl ze over de straten van Oak’s Field liep. Haar mondhoeken krulden lichtjes omhoog tot een glimlach toen de bokkenburcht in zicht kwam. Ze was er nog niet veel geweest, maar de keren dat ze er wel heen ging was het best wel gezellig. Voordat ze naar binnen ging, ging ze nog eens met haar hand door haar haren zodat ze terug een beetje fatsoenlijk lagen. Voorzichtig opende ze de deur en liep naar binnen. Wat onwennig bleef Katherine bij de deur staan en scande de omgeving om te zien of ze iemand bekent zag. Haar groene ogen bleven hangen op een man die aan de bar zat. Haar hakken maakte zoals altijd een regelmatig tikkend geluid toen ze zich in de richting van de bar bewoog. “Norwood.” Blijkbaar was de leraar woudmagie nogal diep in gedachten verzonken, want hij reageerde niet op haar begroeting. De bezorgde frons verscheen weer op haar voorhoofd en zachtjes legde ze een hand op zijn schouder. “Norwood?” Toen hij na een tijdje toch omkeek glimlachte ze terug en ging naast hem op een barkruk. “Een glas witte wijn, alsjeblieft,” zei ze toen de barman haar vragend had aangekeken. “Is alles wel goed?”

Norwood was diep in gedachten verzonken. Hij had vanavond vrij genomen. Zijn nakijkwerk opzij gelegd. Aageth bij Lesaiah gebracht en gevraagd of hij mogelijk een nachtje daar kon blijven en was naar de bokkenburcht gegaan. Hij had het gewoon hard nodig zijn aandacht van de dood van Malaika af brengen en gewoon even nergens aan denken. En juist zoals hij daar zat zonder al te veel gezelligheid dacht hij er alleen maar aan. Het drinken hielp er ook niet echt aan mee. Vooral aangezien hij nu al aan zijn zesde zat. Zwijgzaam ging zijn blik kort naar een aantal mannen die er zaten. Kei hard lachend om alle leutige verhalen die ze zich vertellen. Zich niets van Norwood aantrekkend en zo ontwetend als wat. Hij kon ze niets kwalijk nemen. Het viel Norwood niet eens op dat de deur open ging. Hij was zo verzonken. Een van de mannen floot maar Norwood negeerde het. Als het een knappe dame was liet haar hem dan voorbij lopen en zich bij die andere aanvoegen. De hakken kwamen dichterbij en stierven vlak naast hem uit. Hij hoorde in de verte iemand zijn naam zeggen. Hij keek niet op hoopte dat de vrouw zou doorlopen ook al was hij een bekende voor haar. Norwood nam nog een slok en hoorde de vrouw naast hem gaan zitten. Hij zuchtte even en had absoluut geen zin in vrouwelijk gezelschap, uberhaupt in gezelschap. Hij nam nog een slok. De vrouw herhaalde zijn naam. Norwood keek even opzij. Hij slikte. Ging direct wat rechter zitten en keek de vrouw even kort aan. Daarna wendde hij zijn blik af. Het was Katherine. Ze was met hem en Savador op fietsttocht geweest. Hij had zelfs nog een kort praatje gemaakt met haar tijdens het fietsen. Een gezellige vrouw dat was het wel. Zwijgzaam dronk hij zijn glas leeg even wachtend en de vraag van haar laten bezinken. "Nee..." kwam er even kort uit. Zacht en gebroken, niet bot zoals vele in zijn situatie zouden doen. "En kennelijk heb je het ook nog niet gehoord, niet gek. We zijn nog druk bezig met de voorbereidingen van..." even stopte Norwood. "De begrafenis..." maakte hij zijn zin toch maar af. Zijn oog begon vochtiger te worden en een traan liep over zijn wang. Hij veegde deze kort weg en keek toen naar Katherine. "Kennelijk heb je het nog niet gehoord, maar Malaika....." zijn blik wendde zich af en hij keek naar de grond voor korte tijd. "Ze is er niet meer, Katherine..." sprak hij daarna wat harder en minder verdrietig. Alsof hij dat nu pas werkelijk besefte en het nu pas doorhad dat het onvermijdelijk was. Zwijgzaam keek hij naar haar en keek toen weer naar zijn glas. De barman keek kort vragend naar Katherine of ze wist wat er met de man was. Norwood keek naar Katherine met even een hulpzoekende blik. "Ik weet niet wat ik moet doen, Katherine..." sprak hij zacht en zweeg toen weer. Terwijl hij probeerde niet te huilen. Hij had zich nooit zo hulpeloos gevoeld.

S'nachts was het best mooi in Oak's field en op dit uur waren er ook andere mensen in de bokkenburcht. Katherine lette niet eens op het gefluit van een man toen ze binnen kwam, maar toch charmleerde het haar wel. Welke vrouw werd nu niet gecharmeerd als mannen lieten zien dat ze haar wel knap vonden. Schooiers zou ze waarschijnlijk een vernietigende blik hebben toegewerpen, maar deze man zag er niet zo uit dus liet ze hen maar met rust. De enige man die nu aandacht van haar kreeg, was Norwood. Hij zag er redelijk gebroken uit en had zeker al meer dan twee biertjes op. Katherine bedankte de barman voor de wijn en nam een slok. "Nee..." Ze zette het glas terug op de toog en keek onderzoekend naar Norwoods gezicht. Wat was er gebeurd, had het iets te maken met de periode dat hij even onvindbaar was geweest? Waarschijnlijk was er iets ergs gebeurd, want de pijn drong duidelijk in zijn stem door. "En kennelijk heb je het ook nog niet gehoord, niet gek. We zijn nog druk bezig met de voorbereidingen van..." De jonge vrouw vouwde haar handen in elkaar, legde ze op haar schoot en wachtte tot de man verder zou gaan. "De begrafenis..." Wacht, begrafenis? Van een kennis of vriend ofzo? Het was duidelijk te zien dat het hem veel pijn deed en ze moest de neiging onderdrukken om haar armen om hem heen te slaan om hem te troosten. Ze kon er echt niet tegen als iemand in haar bijzijn huilde, maar blijkbaar trok ze dat gewoon aan. Savador had zijn tranen ook de vrije loop gelaten in haar bijzijn. "Kennelijk heb je het nog niet gehoord, maar Malaika... Ze is er niet meer, Katherine..." Meteen sloeg ze haar hand voor haar mond en bleef een tijdje in de verte staren. Ze had Malaika gemogen, beschouwde haar zelfs bijna als een vriendin. Als ze tegen een Shadraan zou hebben gezegd dat ze een Novaanse als vriendin beschouwde had deze haar waarschijnlijk vierkant uitgelachen. Tja, ze was anders dan andere Shadranen en dat moest iedereen maar respecteren. "Ik weet niet wat ik moet doen, Katherine..." Langzaam liet ze haar hand zakken en keek Norwood met een blik vol medeleven aan. Ze wist dat hij en Malaika partners waren en het moest echt ondraaglijk zijn voor hem om met het besef dat ze dood was rond te lopen. Katherine legde een hand op de zijne en gaf er een kneepje in. "Het spijt me voor je, Malaika was een goede collega, maar ze zou niet gewild hebben dat je hier de hele avond blijft zitten en dronken wordt." Ok, ze had Malaika niet zo erg goed gekend, maar niemand wilde dat zijn of haar partner ging drinken om haar of zijn verdriet te verwerken. Ergens klopte er iets niet. Had ze een ongeluk gehad op Nova of onderweg naar? "Wat is er gebeurd?" Misschien wist hij meer over hoe ze gestorven was.

Norwood zat nog steeds naast Katherine en zweeg. Hij wist niet goed meer wat hij moest doen. Hij had zijn levenslust net als Malaika zoek geraakt en hij wist niet meer waar hij het kon halen. Hij was er moe van geworden om iedere nacht wakker te liggen en te denken aan het feit wat hij nog had kunnen hebben. Norwood slikte zijn laatste slok door terwijl hij het vertelde. Hij keek naar Katherine toen ze wat gechoqueerd keek. Hij zweeg kort en zuchtte. "Tja..." mompelde hij toen ze vertelde dat hij beter niet zijn zorgen weg kon drinken. Hij zou toch niet snel dronken worden door bepaalde stoffen in zijn bloed die hij had. Echter wist hij dat het er niet het beste aan deed om liters weg te werken. Hij stak zijn hand op en bestelde een glaasje vruchtensap. Hij zuchtte kort weer. Toen Katherine vroeg hoe het gebeurd was keek Norwood naar zijn schoot. Zijn hand omsloten om het glas van zijn drank. Het verstevigde kort. "Ik was het..." sprak zijn stem zacht maar gebroken. Durfde niet naar Katherine te kijken. "Ik was een tijd afwezig. Savador had mij omgetoverd in een of andere slangenman die zijn orders opvolgde. De karakter van mijn transformatie was niet bepaald een vriendelijk type. Hij had Malaika omgebracht door haar simpelweg leeg te drinken...tot de laatste druppel bloed..." sprak hij langzaam maar duidelijk genoeg dat alleen Katherine het kon horen. "Dan nog te denken dat ik degene ben die haar om het leven heeft gebracht. Ook al was ik iemand anders door het lieftallige hoofdmeestertje..." sprak hij zachtjes. Ergens was er meer verdriet te vinden. Hij had er teveel van om nog woedend te zijn op Savador's acties. Norwood moest zich inhouden om niet in tranen te barsten. Hij zweeg. "Het is nog niet volledig afgerond maar er zal binnenkort een begrafenis plaats vinden..." sprak hij zachtjes. "Ik help de ouders van Malaika hier mee, ik heb echter vanavond geen behoefte om er aan te denken..." sprak hij zacht niet wetend of het Katherine überhaupt aanging of interesseerde wat hij nu uitbrabbelde. Alsof hij iemand nodig had om zijn hoofd op de schouder te leggen en het helemaal uit te huilen. Figuurlijk of ergens zelfs letterlijk. Maar of het nu voor Katherine zo geweldig was wist Norwood niet. Ze leefde ieder geval mee, het was iets wat Norwood in ieder geval al prettig genoeg vond. Hij kon nu alle steun gebruiken want hij wist niet waar hij aan toe was. De laatste keer dat hij iemand verloren was resulteerde in woede-uitbarstingen en zelfs voortekenen van crimineel gedrag. En Norwood had nu niet bepaald de motivatie om dit te voorkomen.

Katherine moest moeite doen om de zoute tranen binnen te houden. Shadranen stonden misschien wel bekend om hun emotieloosheid, maar dat was weer eens een eigenschap die zij niet bezat. De jonge vrouw had het moeilijk met het bedwingen van haar emoties, maar deze probeerde ze toch tegen te houden. Norwood moest zelf zichtbaar moeite doen om zijn tranen te bedwingen en het zou niet echt helpen als zij begon te huilen. Daar zou ze de man echt niets mee kunnen helpen en dat was nu juist hetgeen dat ze wilde doen. Ondanks alles verscheen er toch een kleine glimlach om haar lippen toen de man stopte met alcohol drinken en een vruchtensap bestelde. "Ik was het..." Even verwijdde haar ogen zich. Waarom zou hij zijn eigen partner vermoorden? "Ik was een tijd afwezig. Savador had mij omgetoverd in een of andere slangenman die zijn orders opvolgde. De karakter van mijn transformatie was niet bepaald een vriendelijk type. Hij had Malaika omgebracht door haar simpelweg leeg te drinken...tot de laatste druppel bloed..." Alle emotie verdween uit haar gezicht en haar huid werd nog bleker dan anders. Het was Savadors schuld dat de docente lightmagic dood was, maar waarom zou hij zoiets doen? Hij was zo lief tegen haar geweest waardoor ze de roddels die over heel de school verspreid werden niet geloofde. Ergens geloofde ze niet wat Norwood had verteld, wilde het niet eens geloven, maar waarom zou de man op dit moment onzin gaan uitkramen?Haar slanke vingers sloten zich om het glas en langzaam bracht ze het naar haar lippen. De vloeistof gleed door haar keel en even sloot ze haar ogen om alles te laten bezinken. Daarom was Norwood dus een tijdje afwezig geweest, omdat hij veranderd was in een of ander hulpje van Savador. Ze wilde al bijna opspringen om met de hoofdmeester te gaan praten, een verklaring te eisen. Haar spieren hadden zich al aangespannen om in beweging te komen, maar de manier waarop Norwood daar zat hield haar tegen. Hij zag er echt gebroken uit en voelde zich waarschijnlijk vreselijk schuldig. "Norwood, het is jou fout niet. Je wist waarschijnlijk niet eens wat je deed." Katherine kon het echt gewoon niet meer aanzien. Dat mensen zichzelf de schuld bleven geven voor iets waar ze niets aan konden doen. "Het is nog niet volledig afgerond maar er zal binnenkort een begrafenis plaats vinden... Ik help de ouders van Malaika hier mee, ik heb echter vanavond geen behoefte om er aan te denken..." Een passend einde voor een goede collega. Malaika verdiende een goede begrafenis en Norwood zou daar wel voor kunnen zorgen. "Dat hoeft ook niet." Ze begreep wel dat de man niet meer over de dood van zijn partner wilde praten, dat zou ze zelf ook niet willen. De vragende blikken die de barman op haar wierp negeerde ze. Het was nu niet echt de moment om gaan uit te leggen aan een buitenstaander waarom ze allebei zo stil waren.