Kiba lag in het gras voor een dikke boom, zoals gewoonlijk als hij weer is niet naar een les ging. Hij had nu eigenlijk bij licht magie moeten zitten, maar hij verafschuwde licht ook al kwam hij zelf van Nova af. Hij haatte de mensen , de dieren en zelfs zijn eigen ouders, ze waren altijd zo vrolijk en konden nooit even normaal doen . Nee Kiba vond het vreselijk, doe dan liever maar duister. Dat paste veel beter bij hem. Natuurlijk was hij daarom ook naar Starshine academy gekomen, om duistere krachten te kunnen beheersen. Hij wou niks meer met licht te maken hebben, de laatste jaren waren afschuwelijk geweest.

Kiba zuchtte, hij deed een hand onder zijn hoofd en de andere stak hij in de lucht. In zijn hand kwam een klein zwart vlammetje, hij deed zijn hand weg en het vlammetje bleef op de zelfde hoogte hangen. Hij keek ernaar.

-sorry moet er ff weer inkomen heel lang niet meer gedaan XD-

Kanda had geen zin in lessen. Dat wa voor hem heel normaal geworden, vooral bij licht magie. Hij haate het. Hij was door en door een meester in duistere magie, dus naar die lessen ging hij ook niet. Als hij de leraar dingen moet gaan uitleggen dan was er iets niet goed. Leerlingen die de lelaren uitleggen was niet normaal. Kanda had al sinds dat hij kon lopen duistere magie gebruikt en pas na zo'n 16 jaar bgon hij andere soorten magie te leren. Hij ging vandaag niet naar de lessen. Hij ging zitten en mediteren bij een dikke boom. Hij liet zijn schaduw zijn spullen dragen omdat hij zelf niet moeilijk wou doen. Hij keek naar de dikke boom waar hij altijd mediteerde, er zat a iemand iemand anders. Kanda negeerde de jongen die met vuur speelde en ging aan de zijkant van de boom zitten. Hij liet zijn schaduw zijn spullen neerzetten en de schaduw verdween weer onder Kanda. Kanda ging in kleermakerszit zitten en sloot zijn ogen en begon te mediteren. Het was een rustige dag en dat beviel hem wel.

Kiba lag nogsteeds in het gras met zijn ogen gesloten en met zijn handen onder zijn hoofd, boven zijn hoofd zweef nogsteeds het kleine zwarte vuurtje. Hij was bijna in slaap gevallen toen hij ineens iets hoorde in de verte, eerst dacht hij dat hij het had verbeeld. Er kon toch nog niemand? De lessen waren nog bezig, of het moest een leraar zijn wie hem had ontdekt en hem terug wou sturen naar zijn les. Hij hoorde weer wat en keek op, zijn blik bleef hangen bij een jongen. Een leraar? Nee daar was hij te jong voor, misschien een leerling wie net zoals hij spijbelden ? Kiba keek naar de schim wie achter de jongen aan liep, hij keek even verbaasd maar vond het eigenlijk best wel een goed idee. Misschien moest hij dat ook is doen, hoefden hij zelf niet de boeken te dragen. Die boeken werden steeds zwaarder met het semester. De jongen ging naast de boom in kleermakerszit zitten. De jongen kwam waarschijnlijk van Shadra, de planeet van het duister. De bofkont ,dat wilde Kiba ook wel.

-sorry dat ik nu pas trug reageer, ik had het heel druk met school en was vergeten dat te melden, nogmaals mijn excuses-

Kanda mediteerde graag tijdens de lessen. Dan kwam hij tot rust en hoefde hij niet naar die afschuwelijke lessen. Al kon hij geoorloofd een dag wegblijven. Kanda was vervloekt en op een of andere manier moest hij elke dag bloed ophoesten. Dit gebeurde echter alleen aan de eind van de middag en kon hij gewoon naar de lessen in de ochtend en vroege middag. Of het gebeurde als hij zich teveel inspande of teveel magie gebruikte. Door het bloedhoesten kreeg hij van master Savador pillen tegen ernstige aanvallen en toestemming om soms lessen te missen. Ach, lessen had Kanda niet nodig. Hij kon alle spreuken die er maar te bedenken waren perfect uitvoeren. Kanda was een soort genie maar dat kwam niet door hemzelf. Door een experiment met zijn brein kon hij nou eenmaal spreuken meteen uitvoeren. Hij was een gemaakt iets. Niets aan hem was echt. Alles was gemaakt. Kanda kon doen wat hij wou, hij werd nooit moe, ging niet dood aan fatale wonden. Een perfect wezen. Maar door Kanda's opstandige, eigenwijze en chagrijnige gedrag konden ze hem niet gebruiken en werd hij weggegooid als afval. Dat was vroeger, in het verleden. Nu zat hij op school en had hij meerdere emoties "ontwikkeld". Hij bleef chagrijnig en eigenwijs maar dat zou nooit veranderen. Nu was het tijd voor de les licht magie waar hij geen zin in had en dus niet naar toe ging. Hij zat daar te mediteren en negeerde de andere jongen totaal. Kanda zuchtte diep. Hij was een beetje tot rust gekomen. Een les vuurmagie had hem uitgeput en moest hij even rusten. Kanda kennende ging hij dan naar het grasveld om tegen een boom te zitten mediteren. Dat deed hij bijna de hele dag door. Elke dag zat hij te mediteren. En als hij dat niet deed zat hij in zijn kamer bij Alan of in de les. Nou ja... In de les. Hij werd er ook wel vaak uitgestuurd omdat hij de leraar negeerde en gewoon de les uitliep zonder ook maar enig respect. Hij wist toch alles al. Waarom zou hij dan naar de les gaan?

Kiba keek de jongen al niet meer aan, de jongen negeerde hem totaal. Gelukkig, niet iemand wie hem duizenden vragen zou stellen waarom hij niet in de les zou moeten zitten. Kiba was geen prater, hij had eigenlijk nog nooit echt een gesprek gevoerd. Nou ja, hij zei wel wat maar echt niet veel. Meestal was het ja, nee of sorry als hij weer iets had gedaan wat niet de bedoeling was. Het enigste gesprek dat uit meer dan 3 zinnen bestond was met Master Savador, maar daar bleef het bij. Hij praatte vroeger ok niet echt veel met zijn ouders, naja dat kwam omdat ze er bijna nooit waren en als ze er waren zaten ze alleen maar te bellen. Kiba’s vader was baas van een bedrijf en zijn moeder werkte bij het stadhuis, drukke banen dus. Niet dat Kiba dat erg vond best wel lekker rustig.
Kiba gaapte en trok zijn benen op en legde zijn hoofd op zijn knieën. Zijn ogen waren gericht op een vogel wie in het gras de boel aan het omploegen was, waarschijnlijk opzoek naar zijn eten. Het was lente, eindelijk. Na al die kou was een beetje zon wel lekker. Op dat moment sprong er een klein wit diertje uit de boom en belande voor de jongen op de grond, Kiba keek verbaasd naar het diertje. Het was Shui, Shui was een klein diertje, met een witte vacht. Hij had grote witte oren en een groote staart bijna net zo groot als zijn lijf. Hij was net wat kleiner dan een normaal konijn, en had puur rode ogen. Shui was Kiba’s enige vriend en was ook echt het enigste waar hij om gaf.

Spoiler:

Het was stil op het grasveld. Niemand was er omdat er lessen waren en die andere jongen zei ook niets. Kanda zei bijna nooit iets alleen als er wat aan hem gevraagd werd of als dat nodig was. Zelfs als hij kwaad werd hoefde hij niets te zeggen. Hij pakte gewoon zijn katana en doodde de gene die hem kwaad maakte. Puur omdat hij op school van Savador niet mensen aan zijn Mugen mocht rijgen, liep hij gewoon weg en ging ergens mediteren. Kanda heeft over het algemeen nooit echt goed met zijn chagrijnige kwaadheid om leren gaan. Hij had immers geen ouders die hem konden straffen als hij weer kwaad werd. Kanda is getraind als een wrede moordenaar en niet als een vrede, geliefde gastheer. Misschien kwam dat omdat zijn leermeester, Tiedoll Froi, de perfecte gastheer was voor iedereen. Behalve Kanda. In het echt was Tiedoll een idiote bastard. Tiedoll met zijn slimme, sluwe praatjes. Kanda kon er niet tegen. Hij was eigenlijk wel blij dat Tiedoll werd vermoord, al kreeg Kanda de schuld. Kanda was vrij en kon naar school, naar zijn enige vriend Alan. Kanda dacht even aan vroeger en keek naar het gras. Een irritante vogel was het gras aan het omploegen. De vogel maakte vervelend veel lawaai. Kanda kon er niet echt tegen. Hij tilde zijn arm omhoog in de richting van de vogel en wees naar de schaduw. De schaduw bewoog en de vogel werd vastgegrepen en naar beneden gezogen waardoor de vogel verdronk in zijn eigen schaduw. Ineens vloog er een kleine gouden golem naar beneden*. Alans golem. 'Fuck off Timcanpy. Ga naar Alan in plaats van mij te irriteren.' Kanda keek de gouden golem aan en pakte Mugen om Tim af te schrikken. Er volgde een klein wit beestje achter Tim aan naar beneden. Het leek een beetje op een mini konijn. Het landde voor Kanda's voeten op de grond. Het had alles was Kanda haatte. Schattigheid, witheid, pluizigheid en een groot knuffelgehalte. Kanda hield niet van dat soort beestjes. Hij hield het liever bij zijn zwarte golem die in zijn jaszak zat. Hij pakte de golem eruit en liet die vliegen. 'Ga achter Tim aan en zorg dat die niet terug hier naartoe komt.' De golem vloog achter Tim aan en Kanda keek weer naar het irritante witte, konijn achtige beestje. Hij haalde Mugen uit de schede en wees met de punt naar het beest. 'Get gone or I'll kill ya, rabbit.' Kanda keek moordlustig naar het beestje. Hij was al chagrijnig maar op een of andere manier maakte dat konijn het nog erger. Het leek er niet op dat Kanda zijn katana liet rusten. Door zijn medicijnen had hij behoorlijke emotie-schommelingen. Hij kon daardoor kon hij uit kwaadheid flinke massa moorden plegen, instorten uit verdriet of zelfs Alan verkrachten uit pure waanzin en liefde. Medicijnen die Kanda zouden moeten redden maar die hem meer in problemen bracht. Zelfs zijn eigen slechte karakter kon niet tegen het bijeffect van de medicijnen op.

'Get gone or I'll kill ya, rabbit.' Was het eerste wat uit de jongens zijn mond kwam, zijn blik kwaad op Shui gericht. Maar Shui maakte geen aanstalten om weg te gaan. Integendeel hij ging pontificaal voor de jongen zitten nog geen 4 centimeter van hem af, en keek hem poeslief aan. Shui wou altijd het goeie in mensen zien nooit het slechte, dus het maakte niet uit wat je zei het deed hem niets, behalve als het aardig was natuurlijk. 'Nyu' het diertje keek schuin naar de jongen. Net zoals bijna alle andere dieren kon Shui geen mensen taal, dus het was nogal moeilijk te zien voor een wild vreemde wat hij nou precies wilde. Kiba kende Shui door en door en hij wilde nu heel graag aandacht en zou niet weggaan voordat hij een paar keer geaaid was, of zelf uiteindelijk weggaat door verveling. Het diertje likte zijn poot en wreef die langs zijn oor een paar keer en keek toen weer de jongen afwachtend aan. Kiba stond snel op en liep naar Shui toe om hem op te pakken. Toen hij het diertje had opgepakt en in zijn armen had gestopt net zoals een kind van vijf een pop in haar armen zou hadden gestopt en van plan was om het nooit meer los te laten, keek hij naar de jongen tegenover hem. Hij trok zich niets aan van wat hij eerder tegen Shui had gezegd en verontschuldigde zich voor het gedrag van zijn vriend. Veel stelde het niet voor het was alleen een 'sorry' en een 'nyu!' van Shui. Shui keek geïrriteerd omhoog naar Kiba en sloot toen zijn ogen.

Kanda werd nog pissigger doordat het kleine beest pontificaal voor hem bleef zitten. Hij had er genoeg van en bedacht zich om zijn first illusion te gebruiken. Dat zou het beestje leren om met hem te spotten. Kanda greep Mugen steviger vast. De lange katana begon te gloeien met een geestige aura. Hij richtte de katana naar het beestje en was klaar om aan te vallen. De jongen kwam helaas voor hem staan en pakte het beestje op. Een kleine sorry kwam er uit zijn mond. Kanda kon echter zijn aanval niet meer stoppen dus richtte hij die op de lucht. Er vormde een spookachtig draakachtige slang uit de krachtige zwaai met Mugen. 'Che.' Kanda's gezicht was nog meer geïrriteerd dan hij zelf was. Hij bleef gelukkig nog rustig wat voor zo'n iemand als Kanda heel moeilijk geweest zou moeten zijn. Kanda was wel vaker geïrriteerd, maar hij kon tot nu toe zichzelf nog in hield om er geen probleem van te maken. Kanda hield van vechten en mensen de pan in hakken met Mugen. Dat hield hij bijna altijd voor zichzelf. De enige die wist wat Kanda deed voordat hij naar deze school kwam, is Alan. Romance wist tegenwoordig ook van alles af maar dat kwam omdat ze door Kanda heen wist te dringen. Hij mocht haar wel. Bijna net zoveel als Alan. Kanda kon bijna niemand anders uitstaan. Dus ook niet deze jongen. En al helemaal niet dat witte beestje. Kanda's golem kwam weer aangevlogen. Kanda pakte het alsof hem een ding was en stopte de zwarte kleine golem in een binnenzak van zijn jas. 'Als het je spijt, laat dat beest dan verdwijnen.' Meer zei hij niet. Hij wou dat ding gewoon weg hebben. Het maakte niet uit waar naartoe. Kanda verafschuwde de witheid en die vreselijke onschuldigheid. Het liet hem denken aan Alan. Dat kon hij niet uitstaan. Het enige wat hem volgens Kanda liet denken aan Alan mocht alleen Alan zelf zijn. Niets of niemand anders.



[

Whaaa ik faal... sorry korte post...

Kiba keek omhoog naar het spektakel wat daar aan het vormen was, niet dat je het snel zag maar Kiba keek verbaasd maar ook opgewonden naar het beest boven hem. Het was mooi, vond hij dan Shui was onder zijn vest gaan zitten van angst,als je goed keek zag je nog net boven de rits van zijn zwarte vest wat vacht zitten van het beestje. ''Nogmaals sorry, voor Shui dan'' Zei Kiba toen hij weer naar de jongen keek. Zijn gezichts uitdrukking was weer normaal naja, net niet geïrriteerd maar ook niet echt bepaald 'happy face’ eerder chagrijnig . Kiba keek om toen hij wat in zijn ooghoeken zag aankomen, het was..... hij wist niet wat het was, een vleermuis? nee dat was het niet, laten we het maar ophouden dat het een vliegende oogbal was. De jongen pakte het wezen en deed hem in zijn zak 'Als het je spijt, laat dat beest dan verdwijnen.' Kiba keek naar Shui die uit zijn vest was gekropen en op de jongens zijn hoofd was gesprongen 'nyu!' Kiba stak zijn hand uit naar Shui en probeerde hem te grijpen, Shui sprong van de jongens zijn hoofd af en rende weg. Kiba zuchtte en ging met zijn hand door zijn eigen haar, dit gebeurde nou altijd, Shui zette hem altijd voor schut dat vond hij nou eenmaal leuk om te doen.

ikke ook! dit is de slechtste post wie ik heb gemaakt! XD sorry-