\\ Invincible //

Met lome ogen keek ze naar het wijzertje van de klok. Langzaam verplaatste het kleine wijzertje zich elke keer een millimeter wanneer de grote wijzer de twaalf passeerde en een volledige rondte had gemaakt. Dit bleef ze volgen. Gedurende de laatste vijf minuten van de les. De rest van de les, dus de overige vijf en vijftig minuten had ze haar hoofd erbij gehouden. Alles wat de leraar had verteld had ze zorgvuldig genoteerd want ze zou toch maar eens wat missen van de les. Wat missen van de stof. Nee, dan zou ze dat straks als ze weer zou gaan leren allemaal op moeten gaan zoeken in haar eentje wat ook weer extra tijd koste. En dat terwijl ze ook nog voor Firemagic en Literatuur moest leren. Soms wilde ze dat ze zichzelf gewoon kon klonen ofzo. Dat haar kloon het ene vak kon leren terwijl ze zelf met haar neus in een ander boek zat. Kon nooit genoeg studeren. Wilde perfectioneren. Wilde beter. Moest altijd beter. Was nooit tevreden. Perfectionist dat ze was. Was dan met een magere zeven zeker niet tevreden. Zelfs met een acht nog niet. Zou altijd voor die negen of hoger gaan. Als het mogelijk was een tien natuurlijk. Daar leerde ze voor. Naar het perfecte cijfer, die ene tien. Deed het niet zozeer voor haar ouders ofzo. Nee daar voelde ze zich zo ondertussen veel en veel te goed voor. Pff. Alsof haar ouders haar wat konden schelen. Naar alles wat ze haar aangedaan hadden. Of beter gezegd. Niet aan gedaan hadden. Haar maar hadden laten versloffen. Nooit aandacht aan haar besteed hadden. Nou, wel aandacht. Maar dat was de verkeerde aandacht. Zo onschuldig als het ooit begonnen was. Zo liep het ook uit de hand. Van het een kwam het ander. En wie was uiteindelijk de schuldige? Inderdaad. Zij. Zij was altijd de gebeten hond. Hoe ze haar best ook deed. Elke keer maar weer. Hoe ze altijd als klein meisje vol trots haar kunstwerken liet zien. Of aan haar vader toonde hoe ze vooruit was gegaan in darkmagic. Nooit. Nooit hadden ze haar ook maar één compliment gegeven. Nooit hadden ze naar haar gekeken op de manier waarop ze naar haar broer gekeken hadden. Haar broer die wel perfect was. Die alles kon en mocht. Die aandacht kreeg. Zelfs liefde. En zijn? Zij was meer een vuile hond. Was hun blik niet eens waardig. Nee, alleen als het hen uit kwam. Dan was ze ineens wel belangrijk. Kon ze vuile klusjes oplossen. Gezelschap zijn voor gladde kerels dik in de twintig, dertig. Kerels die thuis een mooie vrouw en een jong gezin hadden maar met hun handen niet van kindjes af konden blijven. Vol verachting beet ze op haar onderlip. De eerste was meteen de laatste geweest. Wat had de vent er spijt van gehad. De eerste zet was meteen als de eerste fout geweest. Hoe hij met zijn hand haar hals gestreeld had. Haar ravenzwarte lokken uit haar nek geveegd had. Gadver. Onvergetelijk was zijn gezicht toen ze de pin die in haar haarklip zat in zijn hand gestoken had. Ontzet had hij er naar gekeken. Was daarna boos geworden en had haar vast willen grijpen. Haar een klap willen verkopen. Jammer voor hem. Jammer voor hem dat ze de pin vervloekt had. En dat de huid van zijn hand langzaam zwart kleurde. Hoe het steeds verder trok richting zijn schouder. Ze werd beschuldigd van hekserij. Natuurlijk. Zo voorspelbaar. Dat het heel toevallig was dat ze later ook van moord beschuldigd was op dat kleine, irritante grietje was ook niet wonderbaarlijk. Zorgde echter wel voor oproer in het stadje Archaic. Of er iemand was die háár versie van het verhaal ooit had geloofd. Nee. Nooit. Wat er volgde waren vreselijke dagen, weken, maanden. Ja zelfs jaren. Het duurde twee jaar voordat ze terug kwam. Terug omdat zelfs daar geen oplossingen voor haar problemen waren. Niet voor niets zagen ze Strarshine als laatste oplossing. Het was een ingewikkeld verhaal. Een verhaal dat alleen zij kende. En wat ook zo bleef. Toen uiteindelijk die verdomde bel ging snelde ze het lokaal uit. Haar linkerhand omklemde haar tas terwijl ze met haar rechter anderen aan de kant duwde. Irritante mensen. Snoof eens en toen ze eindelijk bij de grote zware deuren van de bibliotheek was slaakte ze een zucht. Finally. Eenmaal binnen knikte ze de oude vrouw achter de balie vriendelijk toe. Die kende haar inmiddels wel aangezien ze hier talloze uurtjes door bracht. Leverde haar geleende boeken in en trok meteen een paar anderen uit de kast. Dikke pillen die ze op een tafel op elkaar stapelde. Nam toen plaats en pakte de eerste pil van de stapel. Zette de dikke zwarte leesbril op het puntje van haar neus en begon toen driftig in het boek te bladeren met een veer en perkament er naast om geregeld dingen te kunnen noteren.

|| M I N I < ' 3 ||

Dominic zuchtte eens en tikte het meisje op haar schouder. Met een vriendelijke lach hield hij de schijn op, de buitenwereld zou er weer intrappen. Het toneelstukje van vriendelijke jongen, charmant en leergierig, werd te allen tijde in stand gehouden. Maar het meisje merkte de kilte in zijn ogen duidelijk op, zodat hij er geen woorden aan vuil hoefde te maken. Mooi zo. Hij had wel iets beters te doen dan dit kind te bespelen. Ze schoof opzij met een verontschuldigend gestotter. Hij glimlachte zoet en liep zonder verder aandacht te besteden aan haar geleuter verder. De rest van de route doorliep hij met diezelfde lach op zijn gezicht. Vijanden maken was immers niet de bedoeling. Of tenminste zijn vijanden, ook wel speeltjes en prooien, mochten niets merken van zijn haat en afkeer. Niemand zou zijn masker van liefde doorzien totdat hij het zelf liet zakken. En dat zou pas zijn wanneer het te laat was. Als je zijn haat zag was het al te laat. dan was je in zijn val getrapt, het spinnenweb ingelopen en verstrikt geraakt. Dan had hij je als een poppenspeler bestuurd tot je precies was waar hij wilde dat je was. Hij haalde een hand door zijn zwarte haar en keek gepikeerd op toen iemand tegen arm aanbotste. Voor zover zijn humeur nog slechter kon worden, was het nu werkelijk tot het vriespunt gedaald. Hij raapte vlug zijn papieren weer op. Zijn aantekeningen waren gekreukeld en een paar bladen waren vies geworden. Er stond zelfs een voetafdruk prominent op een blad vol nette aantekeningen. Hij kwam vol woede overeind, maar toen hij in de verte een leraar zag haalde hij zijn schouders op. De eerstvolgende die hem zonder bescherming van volwassenen of het grote publiek tegenkwam, had op zijn zachts gezegd een probleem. Hij zou nog sneller zijn pure haat op die ongelukkige vreemdeling projecteren. De bibliotheek kwam godzijdank in zicht. Misschien dat hij daar tot rust kon komen. Nooit, maar dan ook nooit meer zou hij dezelfde fout maken als in zijn verleden was gebeurd. Toen had hij in een vlaag van woede en verstandsverbijstering een jongen aangevallen. En dan niet volgens zijn normale tactiek, in een verlaten steeg of stille ruimte, maar midden in de aula. Voor die fout had hij moeten boeten, maar dat was eenmalig. Hij duwde de deuren open en begroette de vrouw achter de balie met een knikje. Toen zette hij voorzichtig de boeken weg en pakte het volgende deel uit de kast. Hij bladerde vlug door zijn agenda en zocht de benodigde titels op. Met een stapel boeken begaf hij zich naar de tafels. Waar een wel heel bekend figuur over de stoffige boeken gebogen zat. Hij legde de boeken zachtjes op tafel en boog zich over haar heen. Hij blies zachtjes in haar oor, wetend dat ze dit speelse gebaar niet zou kunnen waarderen. Hij was pissig en zou dat op haar afreageren. Maar dan wel op hun manier, zonder geschreeuw of geweld. Enkel woorden en op het oog lieve gebaren. ''Jij ook hier? Gezellig. Goedemiddag, lieverd. Is het interessant?'' Nieuwsgierig. Lief. Net een stel verliefde pubers. Net alsof hij haar aanbad, verlegen werd van haar aanwezigheid. Schoof haar arm met zachte dwang opzij, zodat hij kon lezen waar ze mee bezig was. Toen liet hij zich met een minzaam lachje naast haar op een stoel zakken. Hij keek haar koeltjes aan, met de lieflijke glimlach om het af te maken. Dit was weer een goed tijdverdrijf. Yazuki was tenminste moeite waard. Hij glimlachte sluw, keek dan beschaamd van haar weg. ''Het spijt me, meisje, maar wat was je naam ook alweer?'' Natuurlijk wist hij haar naam niet meer. Ze was immers slechts een onbenullig, oninteressant wezen in zij bestaan. Eén van de vele. En dat mocht ook wel worden benadrukt. Yazzie zou het nog moeilijk krijgen deze derde ronde. Hij zou winnen, net als altijd. Het had langer geduurd dan zijn gemiddelde, maar het was dan ook een betere tegenstander dan ooit te voren. Een uitdaging, maar nu had hijwer wel genoeg van. Ze was te irritant. Bleef in zijn hoofd zitten en daar had hij geen zin in. Ze fascineerde hem en dat nam hij haar kwalijk.

Wanneer ze aan het leren was vond ze het uiterst vervelend als iemand haar lastig kwam vallen. Dat was altijd al zo geweest en dat zou altijd zo blijven. Als ze eenmaal ergens meer bezig was had ze zich daar volledig op geconcentreerd. Dan was het alsof alles om haar heen verging in een grijze, oninteressante massa. Iets wat al wel zeer vaak en vrij gewoon was voor haar maar toch. Haar interesse in alles om haar heen was uitzonderlijk laag te noemen. In principe kon het haar niets schelen als de wereld verging. Als er een hondje overreden zou worden zou ze er geen tranen om kunnen laten en het kon haar ook totaal niets schelen als er iemand ernstig ziek was. Zelfs in haar familie niet. Het bleek maar weer dat je altijd op jezelf aan gerekend was. Iets waar ze in haar leventje maar vaak genoeg achter gekomen was. Elke keer wanneer ze ook maar dat ietsie pietsie beetje vertrouwen in iemand gelegd had, had die ander het beschaamd. En het was gewoon helemaal afgelopen nu. Het was nu zo dat ze alleen voor zichzelf leefde. Kon haar gewoon niets schelen wat de gevoelens van anderen daar bij was. Het hele concept van gevoelens vond ze de grootste onzin. Mensen moesten zich niet zo mee laten slepen in hun emoties. Vroeger was het toch ook niet zo. Hadden mensen toen genegenheid voor elkaar? Nee. Toen was het enkel en alleen een principe om te overleven. Zodat het menselijk ras zou blijven voort bestaan. Precies zo was het in haar ogen ook. Kinderen waren er alleen om de familienaam door te geven zodat die zou voortbestaan wat een zekere soort van onsterfelijkheid met zich mee bracht. Al was het dan niet één persoon die onsterfelijk was, dan was het een familienaam, een volledige familie als het mogelijk was. Bijzonder trots was ze niet op haar familie. Wel op haar familienaam die wel degelijk aanzien heeft. Was altijd nog een praktisch. Want als ze ergens haar profijt uit zou kunnen halen zou ze dat doen ook. Hoe het ook wend of keert.

Iedere keer wanneer de deuren van de bibliotheek geopend werden bemerkte ze niet eens. Zo diep was ze met haar gedachten weggezonken tussen de talloze regeltjes, lettertjes en woorden. Dit maal was ze in een dik boek over de kunst van luchtmagie aan het doorbladeren. Ja luchtmagie wel te verstaan. En ze had er een hekel aan. Al helemaal door dat kind van een Wren en dat joch van een Sayuri. Het leek wel alsof ze niet met mensen samen kon die Airmagic bezaten. Op de een of andere manier botste dat zo erg met haar. Op een manier die ze niet eerder ervaren had. Op Dominic na dan. Die drie waren toch echt wel de top drie op haar ‘to kill’ lijstje. En nee, dit was geen fictief lijstje. Maar iets wat ze zeker nog tot uitvoer zou willen brengen. God wat haatte ze die drie personen. Uit de diepste vezels van haar lichaam. Afijn, hier had ze geen last van een van de drie dus vandaar dat ze meer dan ooit van die heerlijke rust genoot. Want hoe heerlijk was het dat zowel Dominic als Wren ook in haar mentorklas zaten? Juist. Vandaar dat dit moment zo heerlijk was. Even gewoon rust. Merkte dan ook niet op dat er op de lege plek naast haar een stapeltje boeken neer gelegd werd. Want de persoon die het daar neer had gelegd deed dat ook uitzonderlijk rustig. Merkte dan ook te laat door dat iemand zich over haar heen boog. Ze merkte het pas dat daar iemand stond toen er in haar oor geblazen werd. Een gevoel dat zowel prettig als onaangenaam was maar momenteel helemaal niet toepasselijk was. Welke sukkel haalde het in zijn of haar hoofd haar te storen. En dan ook nog eens op zo’n manier!? Het was op zo’n dusdanige speelse manier dat ze maar aan één persoon kon denken die het in zijn hoofd zou halen. Nog voordat ze kon reageren klonk zijn stemgeluid. De woorden die gesproken werden zo ontzettend lief en klef. Alsof ze elkaars geliefden waren en hij al enige tijd naar haar op zoek geweest was en haar uiteindelijk gevonden had. Romantisch hier tussen de oude boeken. Hun eigen verhaal. Hun eigen sprookje. Kotsneigingen. Maar ze speelde mee. Zoals altijd. Haar hele leven was één groot toneelstuk en hij slechts één van de poppen in het stuk. Overdreven knipperde ze met haar lange wimpers toen ze hem zag. Alsof ze al die tijd op hem zat te wachten. Een glimlachje vormde zich rond haar volle lippen terwijl ze naar hem keek. Smachtend. Als een hopeloos verliefd grietje. God wat had hij zulke blikken vaak gezien moeten hebben. Des te heerlijker was dit dus. Zonder ook maar te vragen of hij naast haar plaats mocht nemen ging hij zitten met dat vieze grijnsje rond zijn lippen. Zonder haar ingehouden woede ook maar een beetje te laten merken deed ze alsof ze er verlegen van werd dat hij naast haar ging zitten en staarde even naar haar handen en frunnikte aan haar rokje. Een korte, amper hoorbare lach klonk vanuit haar keel. Het was een quasi vrolijk, speels geluid. En het kwam er zeer overtuigend uit ook nog. Kantelde haar hoofd toen hij zijn stem opnieuw liet klinken. Glimlachte enkel lieflijk naar hem en reikte haar arm naar hem uit om hen speels met haar wijsvinger op zijn neus te tikken. Zo zacht. Het leek bijna een lief, speels gebaar. Maar Yazuki was Yazuki niet als er veel meer onder zat dan dat. ”Gekkie toch. Dat je dat nu al niet meer weet. Begin je nu al een beetje te dementeren liefje?” zei ze als een dom giechelend meisje. Want ze wist gewoon dat hij daar een hekel aan had. Boog zich lichtjes naar hem toen en fluisterde zachtjes. ”Je weet toch wel dat mijn naam Yazuki is? Of niet, Sayuri?” Bewust gaf ze hem een andere naam. De naam van een andere jongen die ze ontmoet had. Ook al zo’n irritant persoon. Deed alsof hij een totaal ander persoon was. Ze door elkaar haalde. Alles om hem extra te irriteren.

Dominic zuchtte zachtjes, maar herstelde zich met een lieve lach. Haar vinger raakte zijn huid, op een speelse, schattige manier. Een verlegen koppeltje. Twee jonge mensen, voor de eerste keer verliefd. En o zo onwennig. Vreselijk blij om bij elkaar te zijn, maar ook bang om dichterbij te komen. Voorzichtig toenadering zoekend, blozend en giechelend. Dat was precies wat Yazuki deed. Instinctief ging ze mee in zijn spelletje, samen gaven ze een perfect beeld weer van een stelletje. Tot in de finesses kloppend.

Hij zou dementeren. Ach, wat schattig. Natuurlijk kon ze hem niet boos krijgen, daarvoor was deze jongen veel te verliefd. Hij grinnikte beschaamd en haalde een hand door zijn nette haar. Een klein plukje sprong omhoog en bleef daar speels steken. Ze boog naar hem toe en fluisterde haar naam. Zijn mond in een rondje en een een blik van herkenning. Hoe had hij dat toch kunnen vergeten? Maar dan volgde de laatste venijnige terugslag van haar zet. Even zag je de stormachtige woede en irritatie in zijn ogen flitsen. Storm op zee, dat meisje wist hem al na twee zinnen te irriteren. Maar hij kalmeerde snel weer, zijn woede was alleen voor haar merkbaar geweest. Hij lachte neerbuigend. Wat slap. moest ze nou echt zijn idee stelen? Hij glimlachte echter geamuseerd. ''Sorry dat ik je moet teleurstellen, je verwart me met een ander. Nog altijd met je hoofd in de wolken? Denk nou eens goed na, dromertje van me.'' Dat ze een andere jongen had ontmoet, die blijkbaar het onthouden waard was, stak hem. Maar zo geïrriteerd als hij vanbinnen was, zo kalm en vrolijk bleef hij lachen. Met een mes in zijn handen, in een verlaten straat, dan zou de afloop van deze ontmoeting heel wat anders zijn geweest. Dan zou er nog meer bloed aan zijn handen kleven. Hij dacht kort terug aan het gevoel van warm kleverig bloed op zijn handen. Maar schudde met een monter knikje de donkere gedachten weg en begon te spreken. Op rustige onderwijzerstoon begon hij een gedichtje op te zeggen. ''Het is net een raadseltje, niet zo heel moeilijk. De eerste letter, daarmee begon deze zin. De tweede letter, daar zit een rondje in... Nou?'' Hij grinnikte om dit kinderachtige rijmpje, dat hij zo bedacht. Het was nog niet af, maar zin om nog meer moeite te doen had hij niet. Dus hier moest ze het maar mee doen en nu verklapte hij de uitkomst. ''Laten we het maar op houden dat ik Dominic heet.'' Hij schoof zijn stoel een stukje op en keek over haar schouder. Streek met zijn vrije hand luchtig door haar lange haren. ''Waar ben je mee bezig?'' vroeg hij nieuwsgierig. Want natuurlijk was ze machtig interessant. ''Hulp nodig?'' op scherpe toon bood hij dit aan. Yazuki zou het vast waarderen dat hij haar wilde helpen. Dit meisje vond het vast niet leuk dat hij überhaupt dacht haar te kunnen helpen. En dat maakte het allemaal de moeite waard om te zeggen.
{sorry voor de late flutreactie, don't hit me T^T}